|
Beste Lezers,
Over de aanwezigheid van de Romeinen kan je in deze streek zeker niet twijfelen, om elke hoek (of berg) zie je wel tastbare bewijzen. De wegen, met vooral in het begin militaire bedoelingen, leiden allen naar Rome. Er waren dan ook geen andere verharde wegen.
Maar niet alleen de wegen zijn een getuigenis, ook de vele bouwwerken en stratenplannen zijn evenzeer grote getuigen.
Voor een verkenning van de Aosta-vallei zit je nergens beter dan in de stad van Caesar Augustus. Augusta Praetoria, zo luidt de originele naam van de stad die tegenwoordig bekendstaat als Aosta. Gesticht in het jaar 25 na Christus, als garnizoensstad op de route naar Gallië. Aan de oostkant betreed je Aosta door de Arco dAugusto. De triomfboog uit het stichtingsjaar van Aosta werd gebouwd ter viering van de Romeinse overwinning op de Salassi, die hier sinds 2600 voor Christus woonden.
Van hier snijdt een kaarsrechte weg van oost naar west door het autovrije hart van Aosta. Het symmetrische stadsplan van de Romeinen is perfect bewaard gebleven en zorgt ervoor dat je vrijwel nergens het overzicht verliest.
Er zijn nog zo veel monumenten die aan de Romeinse periode herinneren, dat Aosta ook wel het Rome van het noorden wordt genoemd: van een deel van de ommuring tot het Romeinse forum en de Porta Pretoria, de brede stadspoort met zijn drie doorgangen één voor strijdwagens en twee voor voetgangers. Maar het meest indrukwekkend is toch wel het Romeinse amfitheater, dat ooit plaats bood aan vierduizend toeschouwers. Er zijn sterke aanwijzingen dat het theater vroeger overdekt was geen wonder, want tijdens de winter daalt het kwik hier tot ver onder nul (terwijl dertig graden in de zomer niet ongewoon is). Met zijn 22 meter steekt de façade van het theater hoog boven alles uit.
Ook al draagt de vallei de naam van Aosta, het dal heeft naast deze ongepolijste miniversie van Rome nog veel meer te bieden. Aosta ligt aan de voet van Italiës oudste natuurpark, Gran Paradiso. Dit park was ooit het exclusieve jachtterrein van koning Vittorio Emanuele II, maar is inmiddels allang voor iedereen begaanbaar. Het is een lustoord voor wandelaars, mountainbikers en rotsklimmers. In totaal is er voor 475 kilometer (volgens andere bronnen zou dit 700 km zijn) aan wandelpaden uitgezet, door dichte loofbossen en slaperige dorpen, over groene alpenweiden en langs snel stromende beken, hoge bergmeren en indrukwekkende watervallen. Grote kans dat je onderweg enkele natuurlijke bewoners van het park tegenkomt, van gemzen, steenbokken en hele marmottenkolonies (heb al een marmot gezien) tot haviken en uilen.
Veel wandelpaden vertrekken vanuit het dorpje Cogne, vanaf Aosta een half uur rijden. Bij Cogne ligt ook de mooiste waterval van de regio, de Lillaz, die in etappes over een lengte van tientallen meters in een waterreservoir valt en op het bovenste punt te bereiken via een aantal trappen vaak bevroren is.
Rijd je vanuit Aosta niet naar het zuiden het park in maar volg je de rivier Dora Baltea richting westen en oosten, dan passeer je een groot aantal ruïnes en kastelen. Vanaf de 11de eeuw werd vanaf hier toegezien op de veiligheid van deze strategische doorgangsroute en bezoekers van koninklijke huize vonden er een gerieflijke slaapplek. De mooiste kastelen zijn die van Sarre, Fénis en Bard, al is het laatste meer een militair fort dan een kasteel. Forte di Bard, dat trapsgewijs opklimt naar de top van een rots, werd net als menig ander kasteel in deze regio gebouwd door de Savoye-dynastie. Tegenwoordig huist hier het Museum van de Alpen en zijn er diverse kunstexposities te bezichtigen. Het kasteel van Fénis is misschien wel het meest romantische in de hele vallei. Van de gekartelde muren tot de rechthoekige uitkijktorens, vrijwel alles aan dit kasteel is nog in uitstekende conditie. Maar ook vanbinnen is Castello de Fénis zeer de moeite waard.
Ik moet toegeven dat de streek me uitermate geboeid heeft.
Vandaag verlaat ik de vallei volledig en ga over naar der regio Piemonte. Enkel van hieruit was in de tijd van de Romeinen de vallei toegankelijk.
Piemonte, het geen feitelijk 'aan de voet van de bergen' betekent is daarnaast ook
'Il Fondatore', de stichter, van de Italiaanse Republiek in 1860; Mazzini, Cavour en Koning Vittorio Emanuele II komen allen uit deze streek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: De weg.
|
