|
Beste Lezers,
Men vraagt me regelmatig hoe het is om zo lang alleen te zijn. Het antwoord is vrij eenvoudig, men is nooit alleen. De dagen dat ik niemand tegenkom en een klein woordje zeg zijn zeldzaam. Ook ben ik in gedachten nooit alleen, Agnes, Jorg en Evert, familie, vrienden en kenissen reizen als het ware met me mee.
Ook de gedachte aan de mensen, die dit geluk niet kunnen meemaken, helpen me vooruit. Bij deze wens ik dan ook het beste aan allen die met Kanker in aanraking zijn gekomen. Annemie, Jamie, Eddy, Kristine, Rita, Paul, Agnes, Staf, Maria, Christianne, Lilliane en ... zijn allemaal patienten uit de familie of kennissenkring.
De doelstelling van de tocht is dan ook religieus in de zin van verbondenheid en de helpende hand tussen mensen onderling.
De regen die nu valt maakt het pad proper, denk ik maar. Na regen komt Zonneschijn.
Goedendag nog thuis, aan de katjes en hop, schoenen aan en op weg.
grtjs en tot wederhoren (op de blog)
Hugo Pellegrino.
|
