Tempus Fugit

Dag 41 begon voor mij om 07u net zoals de regen. Precies om het moment dat ik de voordeur opende vielen de eerste druppels. Alsof het zo moest zijn op de dag dat ik mijn kleine tentje achterliet. Vermits ik nu van refuge naar albergo trek moet alle ballast overboord. (wat een woord) De lieve dame aan de balie had me de raad gegeven om in Bayonne de bus te nemen tot voorbij Sidart Izarbel vermits er buiten de stad niet veel te zien en beleven valt. Tenzij je van industrie en flatgebouwen houdt kan ik dit bevestigen. In Bayonne heb ik wel de oude stad doorlopen en alzo in de kathedraal aanbeland. Daar zat een gids van de genootschap die me een stapel A4' tjes bezorgde en de daarbij uitgesponnen uitleg. En de tampon heb ik ook gekregen van Marisa. Marisa is de gids en de tampon staat in mijn stempelboekje.

De route was vlug gevonden in Erretegia maar de wijzers en vlaggetjes zijn klein, moeilijk te vinden en soms helemaal afgebleekt. Hierdoor is het bijzonder goed opletten om er geen te missen. Alhoewel, aan werkzaamheden ben ik het spoor toch bijster geraakt. En het was dan nog aan een spoorweg overgang dat het pijltje recht door wees. Na een tijdje begint er dan iets te dagen maar geen nood in het volgende dorp staat er weer een of een wegwijzer naar St-Jean-de-Luz. Er stond helemaal niks maar wel twee heren onder een paraplu. De ene vraagt of ik iets zoek én of hij kan helpen. Ik in mijn beste Frans: "Je suis à la recherche de la route vers Compostella mais trouve pas le moyen". Hij kon er mee lachen en wees de richting aan. Maar gaat hij verder... comp.... en wil je misschien de kerk niet eens zien. En beleefd als ik ben zeg ik volmondig ja. Attendre un peu, je vais prendre le clé. Tijdens dit wachten loop ik al eens rond de kerk, dus over het kerkhof en merk dat er geen recente datums meer voorkomen. Bij het betreden van de kerk is alles er pikdonker, maar na enig gemorrel lichten overal kleine peertjes op. Wat te voorschijn komt coupe le soufle, het prachtig afgewerkte koor en vooral ook de verschillende balkons, alles in hout. De man is burgemeester en is fier op het feit dat binnen de kerk nog steeds de dodenherdenking plaatsvindt van de oorlog. De gedenkplaat is niet verwijderd uit de kerk zoals overal elders in Frankrijk (wegens strikte scheiding kerk en staat). Wel zeg ik daarop dat het in mijn gemeente ook nog steeds zo gebeurd en dat de gedenkplaat van WOI er ook hangt. Dit zal ik bij thuiskomst zeker nog een verifieren alvorens de heer Ellisalde hiervan een foto door de mailen. Verder mag ik nog enige relikwie's bewonderen van eeuwenoude beelden, tot in de sakristie toe. Op het kerkhof toont hij me nog een speciale ronde steen die een graf merkten in vroegere tijden.