Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Hier nog wat foto's van het kamertje, het wiegendoodalarmsysteem oftewel ademhalingsmonitor en de suikerbonen. Je ziet ook mijn lievelings verzorgingstas en de babyfoon.
Vandaag eindelijk kunnen beginnen aan het inpakken van de suikerbonen ! Samen met Mamie vormde ik een geolied team en we zijn al een heel stuk opgeschoten. Als ik ze zo allemaal bijeen zien staan is dat weer iets dat echter begint te worden. Maar het is ook weer zo'n moment dat maar één keer komt en daarna nooit meer dus tijdens het knutselen heb ik wat foto's gemaakt en zelfs een stukje gefilmd. dat is dan ook weer vastgelegd voor het nageslacht. Ik stel me al voor hoe we binnen een paar jaar,samen met ons schatje naar deze foto's en filmpjes kijken en er samen van kunnen genieten.
Stilaan begint bij ons ook het besef te komen dat we aan onze laatste weken als kinderloos koppel begonnen zijn en we willen er nog ten volle van genieten. We gaan zeker nog een cinemake doen en ook een uit de kluiten gewassen shopping sprea staat nog op onze lijst. En ook hebben we het er al over gehad dat we ook als mama en papa vooral schatje en lieverd willen blijven. Maar met de trouw in het vooruitzicht ben ik er gerust in dat de romantiek nog wel even in de lucht blijft hangen.
Wat ik ook heel plezant vind is dat er in onze omgeving nog mensen zijn die een kindje verwachten en dat ik nu van veel dichter bij kan meegenieten en meeleven met hen. En dat ik vriendinnen heb als Eefje waarmee ik morgen op stap ga om samen op jacht te gaan naar schattige en leuke babyspullen. En dan zondag ook nog naar de babybeurs, als dat maar goed komt. Misschien moet ik ineens toch nog maar een kast bijkopen.
Geniet nog van de nieuwe foto's en tot de volgende
Echt waar, de suikerbonen zijn er ! Ik ben ze vanmiddag gaan halen, met dank aan tante Rita én nonkel Etienne. Kreeg een heleboel uitleg over hoe de doosjes te vouwen en hoe lang ik de lintjes moet afknippen en waar de kaartjes moeten geperforeerd worden. Als dat maar goed komt want echt handig of creatief zou ik mezelf niet durven noemen. Morgen ga ik nog even terug naar de winkel om nog wat decoratiemateriaal en zo, samen met Danny.
Maar ze zijn wel zeker zo mooi als ik gedacht had en het zal de moeite waard zijn. En mamie heeft beloofd van mee te helpen. Mamie zal ons mama haar naam zijn, of hoe noem je dat, voor ons kindje.
Ik heb gisteren van Ann ook nog een leuk idee gekregen voor een meter- en petergeschenk, en misschien ook voor de grootouders. Om begrijpelijke redenen ( iedereen leest hier mee ) kan ik er nog niet meer over kwijt maar als het zo ver is vertel ik er meer over.
Morgen meer nieuws over mijn knutselavontuur en wie weet nog wat fotografisch materiaal van de kinderkamer die nu bijna af is !
deze namiddag zijn we weer naar de gynaecoloog geweest. Zoals steeds weer lang moeten wachten. Waarom je daar een afspraak maakt? Ze zouden beter zoals aan de tramhaltes vermelden dat de tijdstippen niet bindend zijn. Niet alleen moet je altijd lang wachten maar er is ook nooit iemand die even iets komt zeggen of er wordt ook nooit verontschuldigd voor het lange wachten. Maar goed, je kan weinig anders dan je daarbij neerleggen want naar het schijnt is dat bij alle gynaecologen zo.
Het goede nieuws is dan weer wel dat met ons kindje alles prima in orde is. Voor diegenen die statistieken bijhouden ; 2.400 k en 45 cm. Perfect op schema. Tijdens de echo konden we ook weer even het hartje horen. Het is ongelooflijk hoe anders dat nu klinkt en eruit ziet dan in het begin. Voor de rest konden we weer even het gezichtje zien en een paar voetjes.
Binnen 2 weken gaan we terug en dat zal dan ongeveer de laatste keer gaan zijn, het komt nu echt wel duizelingwekkend snel op ons af.
Des te erger dat de suikerbonen een vervolgverhaal beginnen te lijken. Nu is er weer iets mis met de doosjes, er is een grote doos beschadigd én de labeltjes zijn er nog niet. Om iets van het leed te verzachten heeft de mevrouw van de suikerbonenwinkel wel al de labeltjes laten bedrukken met de naam. Ik zou liever hebben dat Murphy zich niet meer moeit met de suikerbonen !
Verder heb ik vandaag onze bijkeuken gepoetst en gereorganiseerd zodat alles van flesjes, sterilisator en dergelijke nu ook hun vaste plekje hebben. Inderdaad begint het erop te lijken dat geen ene kamer in huis gespaard wordt van babyspullen. En zalig dat dat is. Overal waar ik kom wordt ik herinnerd aan ons Prutske en kan ik even wegdromen en verlangen.
Verdorie, wat zal ik blij zijn als het kindje er is en ik gewoon een naam kan gebruiken in plaats van altijd prutske, kindje of hartendiefje. Ik ben de hele tijd ongerust dat ik me verklap hier op de blog.
Ik laat jullie nu en ga nog even wat foto's op de blog zetten. Veel plezier ermee !
vandaag werd ik echt verwend en samen met mij ook Peter en ons prutske. Oma trakteerde ons eerst op een lunch bij Pizza Hut en samen met Noeh en de meter werd dat een gezellige boel. Jammer genoeg moest Peter daarna gaan werken, maar ja, iemand moet de kost verdienen om dit gezin te onderhouden,nietwaar?
En dan gingen we richting babywinkel. Een winkel in Londerzeel waar ze alle mooiste babyspullen uit de andere winkels hebben samengebracht denk ik. Met dank aan oma en de meter is ons prutske nu in het bezit van een super wipstoeltje met kussen, een babyfoon, een super stijlvolle verzorgingstas waar de meter wat jaloers op was en een wiegedoodalarmsysteem(over nieuwe woordenschat gesproken, deze kan tellen). Dat laatste klinkt misschien wat luguber maar stond van bij het begin op ons verlanglijstje, gemoedsrust is onbetaalbaar wat mij betreft.
Bedankt oma en meter voor deze fel geapprecieerde cadeaus. En bedankt Noeh voor je onschatbare ervaringsdeskundigheid
Een paar maanden geleden las ik ergens dat je huis stilaan verandert in een babydagverblijf en kon ik me daar weinig bij voorstellen. Maar de afgelopen dagen wordt het zeer duidelijk wat ze daarmee bedoelden. Stilaan verandert ons huis en daarmee ons leventje door dit ongeboren kindje. Het maakt ook dat we ons steeds een beetje meer kunnen inleven in onze nieuwe rol als ouders. Ik kan moeilijk beschrijven hoe goed dit alles voelt, maar hoe dichterbij alles komt hoe beter het voelt. We zien er echt naar uit om deze taak op ons te nemen. Wat is dit kindje gelukkig van terecht te komen in zo'n liefdevolle en verwachtingsvolle omgeving én wat zijn wij gelukkig dat we werden uitgekozen om al het mooie wat het meebrengt van op de eerste rij te mogen meemaken. We zijn ons er zeer van bewust dat dit niet alle kinderen en koppels gegund is. Dus naast dromen en verwachting voel ik dan ook vooral dankbaarheid.
Verder nog even melden dat we de poezen nu niet alleen uit de box maar ook uit het wipstoeltje moeten zien te houden, dat het roken in het halletje bijna een gewoonte is, dat ik Peter heb weten te overtuigen ons kindje de eerste weken toch bij ons in de kamer te laten slapen en dat we minstens één keer per dag naar onze trouwringen kijken.
Voor verder nieuws kom nog eens terug naar de blog !
hier thuis is het een echte zondag. Het stoofvlees staat te pruttelen (en vraag maar aan Peter mijn stoofvlees is heerlijk), Peter ligt wat te hangen op de zetel en ik zit wat achter de laptop.
Deze voormiddag zijn we nog wat in de kinderkamer bezig geweest. Het bedje staat nu op zijn plaats en dat was toch wel de finishing touch, nu is het pas echt een echt kamertje. Het enige wat nog mankeert zijn lakentjes, toch wel essentieel nietwaar? Maar volgend weekend gaan we naar de babybeurs in Antwerpen en hopelijk vind ik daar zo wat de laatste spulletjes die we nog nodig hebben voor ons hartendiefje.
Ondertussen heb ik gisteren al goed doorgewerkt aan de kaartjes, maar ieder adres twee keer schiet niet echt op, die lijst wordt niet echt korter aan het tempo dat ik hoopte. Maar goed, iedere dag een beetje gaat ook vooruit. Morgen ga ik toch nog eens bellen voor de suikerbonen en zelfs als de labeltjes nog niet binnen zijn zou ik dan misschien toch maar beter de rest al gaan halen zodat ik daar al mee kan beginnen.
Het is soms lastig om de timing te kiezen. Aan de ene kant wil ik zeker niet riskeren dat er iets niet in orde is tegen de tijd dat ons schatje er is maar aan de andere kant wil ik ook niet graag de twee laatste weken niks meer om handen hebben. En dan hou je nog geen rekening met een eventuele te vroege of te late geboorte. Lastig hoor.
Het niet meer roken in de living begint op te bengen. Toen we deze morgend opstonden en de living binnenkwamen viel het me onmiddellijk op dat de sigarettengeur weg was. Alles wassen en poetsen en regelmatig verluchten is zijn doel niet voorbijgeschoten. Soms overweeg ik om de living ook nog te schilderen. Want vooral bij zonlicht, wat we de laatste dagen godzijdank hebben gehad, valt het wel op dat het wit echt geen wit meer is. Aan de andere kant wegen we ook af dat ons verblijf hier niet voor eeuwig is en dat we waarschijnlijk in 2010 zullen verhuizen. We shall see !
Ik ga nog even mee hangen op zijn zondags dus tot morgen !
Er zijn zo van die dagen dat je zoveel geld uitgeeft dat je er later even niet goed van bent. Vandaag was zo'n dag voor mij. Maar het was wel allemaal voor een goed doel. Het begon met onze trouwringen, die waren binnen dus zijn we ze natuurlijk direct gaan halen. En ook mijn aangepaste verlovingsring was in orde. De rekening ? Denk in termen van 4 getallen, ik dacht even dat mijn bankkaart het ging begeven
Want ik was voordien ook al in de Standaard geweest om de boeken van Geronimo Stilton te gaan bestellen. Want stiekem hoop ik echt dat ons Prutske een lustig lezertje wordt dus ik wil op alles voorzien zijn. En wie van ons heeft vroeger niet met open mond naar Mary Poppins, Dumbo of Pinocchio gekeken, dus ja,dan maar even de Free Record shop binnen gesprongen en ineens ook het tweede seizoen van Heroes meegenomen. Verder heb ik mij weer niet kunnen beheersen en dus verdwenen ook in de zak een dekentje, een handdoekje met kap (die zijn zooooo schattig) en een paar hydrofiele doekjes. Jaja, hydrofiele doekjes,da's weer zo'n nieuw woord. Het zijn van die gewafelde doekjes die je voor zowat alles kan gebruiken als je een baby in huis hebt.
En omdat Peter erbij was zijn we ineens gaan kijken voor een nieuwe DVDrecorder want de oude had de geest gegeven.
Al goed dat ik onderweg tijdens al deze boodschappen ook even langs de ziekenkas ben gepasseerd om nog wat briefjes binnen te brengen, hopelijk kunnen zij de pijn van mijn zichtrekening wat verzachten. En ik ben ook mijn nieuwe GSM gaan halen bij Base, helemaal gratis en voor niets
Met momenten kan ik echt amper wachten tot ons nieuwe gezinslid in de box ligt, het avontuur is zo spannend en we kijken er reikhalzend naar uit. Ik zeg inderdaad in de box want uit mijn eigen kleine poll blijkt dat iedereen(100 %) dat woord gebruikt. 't Zal misschien iets commercieels zijn, die naamsverandering.
Het zal zo'n voorrecht zijn om van op de eerste rij mee te maken hoe zo'n klein babietje alles en iedereen raakt en hoe het zich dag per dag ontwikkelt in een meer en meer zelfstandig wezentje om uiteindelijk de volwassene te worden die wij mee hebben helpen groeien. Niet per ongeluk vergeet ik even dat er ook zoiets als de puberteit bestaat, en de jongvolwassenheid die elk hun eigen uitdagingen met zich meedragen. Maar voorlopig wil ik even dat alles idyllisch en gesmeerd loopt, zonder slag of stoot. Tegelijkertijd ben ik er natuurlijk wel van overtuigd dat alle toekomstige momenten hun eigen schoonheid zullen hebben, waarvan we van sommigen pas later zullen kunnen genieten.
Have a nice weekend en hopelijk kom je snel terug !
we hebben terug warm water en echt warm deze keer. Dus heb ik liggen weken in een heerlijk warm bad met zalig veel olie. Minder zalig was de epileerbeurt die mijn benen dringend nodig hadden. Als iemand je ooit probeert te vertellen dat dat minder pijn begint te doen, niet geloven.
Mijn ventje heeft daarnet gebeld en de kaarten zijn aangekomen. Ik weet weer wat doen de komende dagen.
Voor de rest ook heel wat frustrerend nieuws. De Carrefour heeft zijn getrouwheidskaart gewijzigd en zal nu enkel nog punten in cash omzetten. Ik was wel aan het sparen voor een nieuw abonnement voor den Humo hé. Dorie toch. En dan ook nog een brief van de zorgkas die blijven beweren dat ik de laatste twee jaar niet heb betaald alhoewel ik dat wel gedaan heb. Dat grapje heeft me twee jaar geleden ook al eens 300 euro gekost. Bureaucratie ten top. Zooooo frustrerend. Maar van Base krijg ik een nieuwe gsm omdat ik nieuwe klanten heb aangebracht, dat is nu wel eens goed nieuws, niet dat ik een nieuwe nodig heb maar zo eens veranderen van toestelletje, dat doe ik nu graag sé.
Ondertussen betrap ik me er zelf op regelmatig de kinderkamer in te lopen, gewoon om daar even rond te kijken en te dromen over ons gezinnetje en hoe dat er binnenkort zal uitzien. De kleedjes worden nog eens herschikt in de kast, de maxicosi wordt nog eens vastgenomen en het speelgoed geprobeerd. Echt rationeel is dat niet te noemen maar, verdedig ik mezelf, dat moet ook helemaal niet. Een nieuw kindje dat op de wereld komt heeft niks met ratio te maken maar alles met verwachtingen,dromen en geluk. En daar willen we ten volle van genieten !
Bedankt voor jullie warme, grappige en toffe reacties ! Keep coming back !
ik heb een gezellige ochtend achter de rug. Had met Ellen afgesproken om naar wat baby- en kinderspullen te gaan zien. 'Wat' is sinds kort een zeer rekbaar begrip geworden . De koffer van haar auto stak helemaal vol en zelfs op de acherbank stond nog een doos. Tijdens het bekijken en kiezen van speelgoed, gebruiksvoorwerpen en kleedjes gaf ze mij een heleboel praktische tips zoals alleen moeders dat kunnen. Bedankt Ellen ! Hopelijk was je nog op tijd thuis om de kindjes op te pikken.
Nu hebben we warm water maar ook warm is een rekbaar begrip, het wordt maar net handwarm. Ik kan je zeggen, dat is te koud om te douchen Straks nog maar eens de technische dienst bellen.
De kaartjes zijn besteld ! We hadden ze via Poobies.com ontworpen en ik heb ze net online besteld. Nadien toch nog even gebeld om te horen of alles goed was aangekomen. Een zeer vriendelijke dame had mijn bestelling al op haar scherm staan. Toen ik 10 minuutjes later nog even terugbelde,waren de persen al aan het rollen. Hoe snel is snel tegenwoordig? Morgen of ten laatste vrijdag zullen ze geleverd worden, bij Peter op het werk want geen deurbel hebben heeft ook zijn nadelen.
Ik probeer ondertussen nog wat bij te lezen want ik heb nog kilo's lectuur liggen, vooral over baby's en alles wat er mee te maken heeft. Het is wel een hele job om daarbij je gezond verstand te bewaren want al die verschillende bronnen lijken wel de waarheid in pacht te hebben en dat kan zeer verwarrend zijn. Wel een slaapzak of geen slaapzak? Wel een bedomranding of niet? Voeden op vraag of niet? Buiklig of ruglig? 's Morgens in bad of 's avonds? Een eindeloze rij tegengestelde berichten waarmee ik maar één ding kan doen. Wachten tot het moment er is en dan vertrouwen op mijn gevoel en mijn 'boerenverstand'. En voor de rest heb ik al die mama's en papa's in mijn omgeving die me nu al op weg zijn aan het helpen.
Blijf reageren en vergeet de poll niet ! Tot de volgende !
We hebben nu al twee dagen geen warm water en verdomme dat is lastig. We staan daar zo weinig bij stil maar dat zijn dus dingen die we eigenlijk moeilijk kunnen missen. Douchen, een warm badje als je helemaal door en door koud bent, afwassen, het gaat even niet. En misschien nog lastiger is dat dus ook de centrale verwarming het niet doet. De badkamer is ijskoud en dat nodigt niet echt uit tot je aan de lavabo wassen met ijskoud water. Dus voorlopig voor ons alleen de basis persoonlijke hygiëne. Mijn patiënten moesten het horen
Net gebeld met Bondoline, de winkel van de suikerbonen, de labeltjes zullen waarschijnlijk donderdag binnen komen. Dan kan ik alles gaan halen en er aan beginnen. Waarschijnlijk ook donderdag zullen de kaartjes er zijn, onze living zal net een beschutte werkplaats lijken.
We proberen zoveel mogelijk te genieten van elkaar,nu het nog kan op de momenten die wij willen. Gisteren een groot deel van de avond doorgebracht zonder televisie maar met enkel de radio en elkaar. Dat zouden we eigenlijk meer moeten doen, het was echt gezellig !
Door aan zoveel dingen tesamen bezig te zijn vergeten we wel eens andere dingen zoals daar zijn rekeningen betalen, boodschappen doen,onze eigen kleren wassen. Dat ga ik vandaag allemaal proberen recht te trekken dus ben ik er mee weg!
Tijdens al die voorbereidingen heeft een mens ook eens behoefte aan wat gezelligheid en ontspanning. Zo heb ik deze middag met een paar collega's doorgebracht. Greet heeft een heerlijk 4 (ja vier)gangen menu bereid en het was superlekker en gezellig. Ook bij mijn collega's wordt er enorm meegeleefd met onze avonturen. En daar geniet ik echt van.
Ondertussen krijgt de babykamer meer en meer vorm, er liggen kleedjes in de kast, het aankleedkussen is overtrokken (want die koude plastic aan blote billetjes kan niet fijn zijn) en er staan meer en meer spulletjes her en der in huis.
Zoals afgesproken wordt er niet meer gerookt in de living. Nu staan we dus regelmatig met ons tweetjes of alleen in onze hal. En dan komen de poezen mee want die vinden het toch maar vreemd wat wij daar staan te doen. Ondertussen hebben de poezen ook het park ontdekt dus mijn hoeragejuich dit weekend was iets te voorbarig, maar ze zullen het wel leren. Telkens ze er nog maar naar kijken worden ze met luid geroep en wilde gebaren op andere gedachten gebracht.
Zijn er nog mensen die zich eigenlijk afvragen wanneer 'nen box' is veranderd in 'een park'? Of kan er iemand een duidelijk onderscheid in maken? Want het zorgt nog wel eens voor misverstanden. En waarom heet het nu een park? Het lijkt in de verste verte in niets op een park! Samen met een kind verschijnt er ook een heel nieuwe vocabulaire in ons leven, waar het woord 'body' vroeger eerder +18 getinte fantasieën uitlokte zijn het nu schattige dingetjes met drukknoopjes. En luieren was vroeger een werkwoord.
Jazeker, ik ben heel fier op mezelf. Ik heb het park voor ons kleintje helemaal alleen in elkaar gekregen. En al zeg ik het zelf het ziet er schitterend uit. Gelukkig had ik al wat ervaring met IKEAgewijs meubels in elkaar zetten. Alleen was ik eerlijk gezegd eerst vergeten de bodem erin te leggen en verdient Ann ook wat krediet. Ze wees me er op dat de open kant bovenaan moet, anders wordt het wel heel moeilijk om er een kindje in te leggen
Nu dit park in onze living staat lijkt alles weer wat dichterbij te komen. We worden er steeds weer aan herinnerd dat we binnenkort met ons drietjes zijn. En de poezen lijken niet echt geïnteresseerd te zijn. Enkel Breezer heeft er al eens een kijkje in genomen. Dat is een meevaller want drie poezen uit een park houden lijkt me een fulltime job.
Ondertussen zit ik vol ongeduld op de suikerbonen en toebehoren te wachten. Ik kan amper wachten om er aan te beginnen. Het zijn die praktische dingen die me op deze moment al een beetje dichterbij ons kleintje doen voelen. Woensdag bestellen we de kaartjes en dan kan ik beginnen schrijven, alle adressen dubbel want niet vergeten dat we binnenkort ook onze huwelijksaankondiging op de bus willen doen. Iemand tips om schrijfkrampen te voorkomen?
De kinderkamer krijgt ook stilaan vorm, alleen het bed en wat aankleding staan er nog niet. Maar er liggen al kleedjes in de kast en het verzorgingskussen staat klaar. Ook de grote hond begint zich er al thuis te voelen, met dank aan Ann ( tante Ann hoort ze niet graag). Voor jullie panikeren, 't is een pluchen hoor.
Kom nog eens terug voor het vervolg, tot dan veel groetjes
wat er toch allemaal op één dag kan gebeuren. Eerst gingen we op trouwringenjacht. We hadden al een redelijk idee over wat we zochten dus dat ging gemakkelijk worden, not. Al die mooie,blinkende dingen en maar ééntje kan het worden. De mensen bij Brouckaert waren heel behulpzaam en toen ze hoorden dat ik van blinkende steentjes hield ,kwamen er zelfs ringen uit de kluis aan te pas ! Ik heb ze aangehad en ik kan jullie verzekeren dat ze mooi waren. Maar die prijzen ?! Het kleinste ringetje van de Memoire-collectie kwam op 2400 euro. Dat was toch wel even slikken. Ik heb er dan voor de fun nog een paar gepast maar ben uiteindelijk gegaan voor een democratischer model maar daarom zeker niet minder mooi, alleen wat minder bling bling.
En dan op naar de babywinkel. En daar een grote meevaller. Ons oog viel op een heel mooi park en dat stond toch wel niet sinds vandaag aan -50% ! Van het gewonnen geld hebben we dan maar nog wat accesoires gekocht.
En dan naar huis want we moesten ons klaarmaken voor de Wit Licht tournee van Marco Borsato. Een zalige avond en Marco heeft er alvast één fan bij. Zijn afscheid was werkelijk spectaculair ! Ik zal niet teveel verklappen want ik weet niet of er nog mensen zijn die naar hem gaan kijken.
heel lang bleef ons kindje een droom, een idee, een voorstelling. Maar stilletjesaan wordt het echter en echter. Het eerste bezoek aan de gynaecoloog waar ik bij was,zal ik me steeds herinneren. Ik zag voor de eerste keer dit kleine hartendiefje ( want dat gaat het zeker worden ) en op slag kon ik me niet meer losmaken van dit kleine wonder. Sindsdien is dit kindje al in ons leven. We praten erover, lachen er mee en maken ons zorgen.
Het kon dan ook niet lang duren voor de eerste kleedjes werden gekocht. Ik probeerde mezelf in te houden en nam Peter en mijn moeder mee om te gaan winkelen met de duidelijke vraag me tegen te houden als ik iets wilde kopen. Nice try, achteraf gezien. Zij waren de eerste twee om op jacht te gaan naar schattige babyspulletjes. De eerste sokjes en kleedjes waren een feit. Kan je me dan kwalijk nemen dat mijn zelfbeheersing het ook liet afweten ?
Ik lees graag en ook dat is een onuitputtelijke bron van verleidingen. Het eerste boek werd " Ouderschap voor Dummies ". Een aanrader voor alle aankomende en andere ouders vind ik. En natuurlijk volgden een aantal breiboeken. En oma werd aan het werk gezet. Zal het oma worden of iets anders? Dat moeten we nog eens vragen. Verder nog veel catalogi van allerlei grote ketens die iets met kinderen te maken hebben. Denk Baby 2000, Prémaman, Dreamland en dergelijke.
Natuurlijk heb je meer nodig dan kleedjes en boeken. Stilaan werd ons huis omgetoverd in een opslagplaats voor kinderspullen. Dit hebben we ook te danken aan vrienden en familie die ( leek het mij althans ) amper konden wachten om in hun eigen huis weer plaats te maken. Voituren, buggies, badjes, kussens, knuffels en een eerste lading pampers kwamen onze richting uit.
Voorlopig lagen al die dingen over het hele huis verspreid maar dat blijft niet houdbaar. Dus heb ik gisteren de toekomstige kinderkamer een eerste grote beurt gegeven. Onvoorstelbaar hoe vuil een kamer wordt als je ze anderhalf jaar niet meer gebruikt hebt. Maar tijdens het stofzuigen, dweilen en afwassen van de deuren kwam ons kindje weer een beetje dichterbij. Tijdens het poetsen kreeg ik allerlei ideeën over de aankleding. Wat zal het worden? Felle jongenskleuren of eerder een zachtroze meisjeskamer? Nog even geduld alstublieft
Wat me tegenwoordig ook bezighoudt zijn lijstjes. Lijstjes van vanalles en nog wat. Lijstjes van lijstjes. Boodschappenlijstjes, to dolijstjes, meeneemlijstjes, adreslijsten, afsprakenlijstjes, verlanglijstjes, niet vergetenlijstjes, bestellijsten, betalingslijsten, wat heb ik nodiglijstjes, wat heb ik al lijstjes, waarlijstjes, websitelijstjes, leeslijsten, welk lijstje moet eerst lijstjes, allerlei lijstjes. Het lijkt soms wel of er alleen lijstjes bijkomen en er van al die lijstjes niets geschrapt kan worden. Dat is natuurlijk niet echt zo, er is al heel wat gedaan maar als je er dan ook nog eens de lijstjes van ons huwelijk bijtelt kan ik je verzekeren dat je er het noorden bij zou verliezen.
Daarom is het wel goed dat ik met verlof ben, ik kan nu proberen om rustig en gestructureerd de lijsten af te werken. Suikerbonen?Ok, met dank aan Marleen. Trouwkleed? Besteld, met dank aan Marleen en Greet. Kaartjes? Besteld. Adressenlijst? Bijna volledig. En zo zijn er allerlei dingen in orde.
Ik ben er gerust in dat alles in orde komt en probeer ( ook van de lijstjes ) 100 % te genieten van alles wat ik doe !
Keitof, ik doe mijn blog open en zie daar ! Mijn teller staat op 58 en ik heb reacties. Dat was dus echt de bedoeling hé, dit alles kunnen delen met jullie.
Heel dit avontuur bewijst mijn overtuiging dat het nooit te laat is. Na een moeilijke periode in mijn leven, tijdens dewelke ik eerlijk gezegd wel eens twijfelde aan mijzelf en aan mijn kansen op geluk, kwam ik Peter tegen. En Peter die bleef en hij slaagde er stilletjesaan in mijn geloof te herstellen.
En na een tijdje samen komt dan de volgende stap. We willen graag een echt gezinnetje zijn. Zullen we stoppen met de pil en er het beste van hopen? We wisten van in het begin dat dat niet evident zou zijn maar we wilden het er absoluut op wagen. En dan had Peter nog een vraag. Hij wilde zo graag trouwen. Mijn reactie ? Nee, dat nooit meer. Misschien veeeel later wel maar nu zeker niet.
Na bijna 2 jaar proberen om in verwachting te geraken moesten we ons er zien bij neer te leggen dat het het niet voor ons zou zijn. Ik borg mijn moedergevoelens in de kast en die kwamen er soms even uit als Anthony hier was. Je kent dat wel, pannekoeken bakken ( of zijn het nu pannenkoeken?), zorgen dat hij niet op zijn kousen op de trap loopt, enthousiast applaudiseren als hij de maximumscore haalt met Star Wars op de PS3.
Maar dan gebeurt er iets heel onverwachts ! Ergens is er een kindje verwekt, met twee liefdevolle en bezorgde ouders. Dat kindje zoekt een warme en goede thuis en nog een mama en een papa die het zullen helpen op te groeien tot een warme, toffe volwassene. En wie krijgen de kans daartoe ? Welja, wij tweetjes, die dit al lang willen en er helemaal klaar voor zijn ( was toch ons idee op dat moment, maar daar later meer over ). Ik wil hier die twee mensen toch eens bedanken voor het enorme vertrouwen dat ze in ons stellen. Dat is niet evident en daar zijn we ons zeer bewust van.
Jaja, van een donder bij heldere hemel gesproken. Na heel wat denken,praten en overleggen beslissen we het te doen. Ik heb eerlijk gezegd nooit getwijfeld maar bij zo'n beslissing is een man dan toch wel praktischer. Die stelt meer vragen, kijkt verder dan alleen maar de emotionele kant. Peter, bedankt daarvoor. Want daardoor kunnen we er nu 100 % zeker van zijn dat we de juiste keuze hebben gemaakt.
En wat was zijn eerste reactie ? Veel van jullie hadden het zien aankomen. "Dan zullen we wel moeten trouwen!" En even later was zijn geduld op en al zijn moed verzameld. De vraag die hij al heel lang wilde stellen, maar had uitgesteld op jullie aanraden, kwam er dan toch. Op een zeer ontroerende manier, zo echt en zo gemeend vol spanning werd ze gesteld dat ik alleen nog ja kon zeggen. Want zo'n groot engagement aangaan, samen de verantwoordelijkheid opnemen om een kind te nemen kon ik echt niet overeenbrengen met het uit de weg gaan van deze verbinding.
En hier staan we dan. Op een bepalend punt in onze levens. We worden mama en papa én we worden man en vrouw. Over veranderingen gesproken.
Nog even wat foto's zodat jullie even kunnen zien wie de hoofdrolspelers in deze blog zullen zijn.
Als het goed is zien jullie mijzelf, Peter en onze drie poezen. De rosse kater is Riga, het zwartje heet Monsterke en de gevlekte is onze Breezer. Het kindje op de foto is Peter zijn petekindje, Noeh.
Met alle spannende dingen die ons staan te gebeuren dacht ik eraan om opnieuw met een dagboek te beginnen. Ja, zoals vroeger, tijdens die vreselijk moeilijke puberteit ,-). Een plaats om alles kwijt te kunnen, om gedachten,emoties en gebeurtenissen te kunnen verzamelen én iets om later nog eens op terug te kijken. Maar, zoals jullie weten, ben ik een gadgetmadammeke en behoorden een schriftje of agenda niet echt bij mijn stijl. Maar een blog, een eigen website(je), dat zag ik zitten.
Straks nog maar eens de technische dienst bellen.
