|
Keitof, ik doe mijn blog open en zie daar ! Mijn teller staat op 58 en ik heb reacties. Dat was dus echt de bedoeling hé, dit alles kunnen delen met jullie.
Heel dit avontuur bewijst mijn overtuiging dat het nooit te laat is. Na een moeilijke periode in mijn leven, tijdens dewelke ik eerlijk gezegd wel eens twijfelde aan mijzelf en aan mijn kansen op geluk, kwam ik Peter tegen. En Peter die bleef en hij slaagde er stilletjesaan in mijn geloof te herstellen.
En na een tijdje samen komt dan de volgende stap. We willen graag een echt gezinnetje zijn. Zullen we stoppen met de pil en er het beste van hopen? We wisten van in het begin dat dat niet evident zou zijn maar we wilden het er absoluut op wagen.
En dan had Peter nog een vraag. Hij wilde zo graag trouwen. Mijn reactie ? Nee, dat nooit meer. Misschien veeeel later wel maar nu zeker niet.
Na bijna 2 jaar proberen om in verwachting te geraken moesten we ons er zien bij neer te leggen dat het het niet voor ons zou zijn. Ik borg mijn moedergevoelens in de kast en die kwamen er soms even uit als Anthony hier was. Je kent dat wel, pannekoeken bakken ( of zijn het nu pannenkoeken?), zorgen dat hij niet op zijn kousen op de trap loopt, enthousiast applaudiseren als hij de maximumscore haalt met Star Wars op de PS3.
Maar dan gebeurt er iets heel onverwachts ! Ergens is er een kindje verwekt, met twee liefdevolle en bezorgde ouders. Dat kindje zoekt een warme en goede thuis en nog een mama en een papa die het zullen helpen op te groeien tot een warme, toffe volwassene.
En wie krijgen de kans daartoe ? Welja, wij tweetjes, die dit al lang willen en er helemaal klaar voor zijn ( was toch ons idee op dat moment, maar daar later meer over ).
Ik wil hier die twee mensen toch eens bedanken voor het enorme vertrouwen dat ze in ons stellen. Dat is niet evident en daar zijn we ons zeer bewust van.
Jaja, van een donder bij heldere hemel gesproken. Na heel wat denken,praten en overleggen beslissen we het te doen. Ik heb eerlijk gezegd nooit getwijfeld maar bij zo'n beslissing is een man dan toch wel praktischer. Die stelt meer vragen, kijkt verder dan alleen maar de emotionele kant. Peter, bedankt daarvoor. Want daardoor kunnen we er nu 100 % zeker van zijn dat we de juiste keuze hebben gemaakt.
En wat was zijn eerste reactie ? Veel van jullie hadden het zien aankomen. "Dan zullen we wel moeten trouwen!" En even later was zijn geduld op en al zijn moed verzameld. De vraag die hij al heel lang wilde stellen, maar had uitgesteld op jullie aanraden, kwam er dan toch. Op een zeer ontroerende manier, zo echt en zo gemeend vol spanning werd ze gesteld dat ik alleen nog ja kon zeggen.
Want zo'n groot engagement aangaan, samen de verantwoordelijkheid opnemen om een kind te nemen kon ik echt niet overeenbrengen met het uit de weg gaan van deze verbinding.
En hier staan we dan. Op een bepalend punt in onze levens. We worden mama en papa én we worden man en vrouw. Over veranderingen gesproken.
Blijf reageren en come back for more
|
