Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
vandaag werd ik echt verwend en samen met mij ook Peter en ons prutske. Oma trakteerde ons eerst op een lunch bij Pizza Hut en samen met Noeh en de meter werd dat een gezellige boel. Jammer genoeg moest Peter daarna gaan werken, maar ja, iemand moet de kost verdienen om dit gezin te onderhouden,nietwaar?:roll:
En dan gingen we richting babywinkel. Een winkel in Londerzeel waar ze alle mooiste babyspullen uit de andere winkels hebben samengebracht denk ik. Met dank aan oma en de meter is ons prutske nu in het bezit van een super wipstoeltje met kussen, een babyfoon, een super stijlvolle verzorgingstas waar de meter wat jaloers op was en een wiegedoodalarmsysteem(over nieuwe woordenschat gesproken, deze kan tellen). Dat laatste klinkt misschien wat luguber maar stond van bij het begin op ons verlanglijstje, gemoedsrust is onbetaalbaar wat mij betreft.
Bedankt oma en meter voor deze fel geapprecieerde cadeaus. En bedankt Noeh voor je onschatbare ervaringsdeskundigheid :wink:
Een paar maanden geleden las ik ergens dat je huis stilaan verandert in een babydagverblijf en kon ik me daar weinig bij voorstellen. Maar de afgelopen dagen wordt het zeer duidelijk wat ze daarmee bedoelden. Stilaan verandert ons huis en daarmee ons leventje door dit ongeboren kindje. Het maakt ook dat we ons steeds een beetje meer kunnen inleven in onze nieuwe rol als ouders. Ik kan moeilijk beschrijven hoe goed dit alles voelt, maar hoe dichterbij alles komt hoe beter het voelt. We zien er echt naar uit om deze taak op ons te nemen. Wat is dit kindje gelukkig van terecht te komen in zo'n liefdevolle en verwachtingsvolle omgeving én wat zijn wij gelukkig dat we werden uitgekozen om al het mooie wat het meebrengt van op de eerste rij te mogen meemaken. We zijn ons er zeer van bewust dat dit niet alle kinderen en koppels gegund is. Dus naast dromen en verwachting voel ik dan ook vooral dankbaarheid.
Verder nog even melden dat we de poezen nu niet alleen uit de box maar ook uit het wipstoeltje moeten zien te houden, dat het roken in het halletje bijna een gewoonte is, dat ik Peter heb weten te overtuigen ons kindje de eerste weken toch bij ons in de kamer te laten slapen en dat we minstens één keer per dag naar onze trouwringen kijken.
Voor verder nieuws kom nog eens terug naar de blog !
