Op zaterdag 30 en zondag 31 augustus komen we voor de 27ste keer samen met de Franse wandelvrienden voor de Rando zonder GRenzen. De wandelaars van Les Semelles du Polder uit Bergues  zijn onze gastheren. Uitvalsbasis voor het weekend in de Camping des Roses in Ekelsbeke, even buiten het centrum. Dat weekend is het ook Patate-Feest in Ekelsbeke. Na het onthaal met koffie starten we voor een tocht van 20 km richting Arneke. Na de groepsfoto voor de kerk en een bezoek aan de kerk (brand in 1976!) en het marktplein met vlakbij het kasteel waren we dan eindelijk echt vertrokken. De Steenstraete of de Voie Romaine zullen we verschillende keren oversteken tijdens het weekend. Op de spoorlijn naar Duinkerke zullen we verschillende treinen zien passeren. Op de IGN-kaart zijn he al Vlaamse toponiemen die de klok slaan: Cappele Buysch Veld, Cassel West Land,  Vulle Meulen Houck, Creppe Straete....Uiteindelijk belanden we in Arneke voor de middagpauze.Na de boterhammetjes stappen we langs rustige wegen naar Ledringhem en vandaar naar La Plaine au Bois waar een 100-tal krijgsgevangen in mei 1940 worden opgesloten in een schuurtje en door de Duitsers lafhartig worden afgemaakt.  De Britten probeerden de Duitsers zo lang mogelijk tegen te houden zodat het grootste deel van het leger langs de haven van Duinkerke  naar Engeland kon vluchten: Operatie Dynamo! De heuvel met oriëntatietafel ligt er  nu wat verwaarloosd bij. We stapten verder naar Ekelsbeke en naar de Camping des Roses: tijd voor een verfrissing, een douche en een gezellig avondmaal. Slaap wel!

Op zondag gaat de tocht van 20 km richting Crochte. Langs rustige veldwegen komen we opnieuw aan de Steenstraete ter hoogte van Groene Veld. Zegerscappel is dan al aardig in de  buurt. De toren van de kerk is pas gerestaureerd. het landschap wordt licht golvend: 34-38-29-16 en 43 m op de Cappelle Houck. We steken weer de Steenstraete over en naderen Crochte. Middagpauze ten huize van de ouders van Nicole van Stéphane van Hoymille. Picon au vin blanc, broodje met worst en broodje met merguez (bbq) en een tomaat uit het vuistje. De sfeer is goed en het weer ook. Na de pauze trekken we in de richting van Socx. Voorbij de D928 vinden we opnieuw enkele veldwegen. We komen aan een grote boomgaard met appelbomen voorbij: het is er juist opendeurdag. Aan een oratoire legt Patrick het verschil uit met een kapel: een kapel (Op IGN-kaart 'Chap') heeft een altaartje, een oratoire ( op kaart 'Orat') niet. Wat verder leidt een veldweg ons terug naar de ingang van de camping. Tijd voor een afscheidspintje of 'le verre de l'amitié' 

Het was weer eens een tof wandelweekend. Met GRote dank aan de vrienden van de Les Semelles du Polder. Tot volgend jaar aan deze kant van de Schreve.

16-09-2014, 21:45 geschreven door Piet Hardeman  

Vierde en laatste deel. Maandag 4 augustus: Van de Refuge de la Grange de Holle (nabij Gavarnie) op 1538 m naar de Refuge de Bayssellance op 2651 m. Ons twaalftal wordt een elftal want Leo heeft last van zijn achillespees en besluit om niet verder mee te stappen. We zullen hem in Lourdes terug zien. Jammer voor hem. We volgen de wit-rode GR 10: we beginnen met een klim en dwarsen een paar keer de weg die naar het skistation van Gavarnie loopt. Eens op het plateau ( 1873 m) wordt het een golvend parcours door de bergweiden (je kunt moeilijk van alpenweiden spreken in de Pyreneeën). Van op onze flank hebben we een mooi zicht op de overkant van de Gave d'Ossoue. We maken twee keer een uitsprong naar links om een zijvallei te dwarsen: de Vallée de Sausse dessus en de Vallée de la Canau met de Cabane de Lourdes (middagpauze). Zo komen we aan de barrage d'Ossoue: hier begint de eigenlijke klim naar de hoogste berghut van de Pyreneeën. De cascade des Oulettes d'Ossoue ligt al op 2005 m. Wat verder ligt de Pont de Neige.  Plots wijst een bordje  de refuge op een half uur aan. Dat geeft moed want het wordt bijzonder koud daarboven. En we zijn blij als het binnen gezellig warm is.

Vierde en laatste deel. Maandag 4 augustus: van refuge de la Grange de Holle (1480 m) naar refuge de Bayssellance (2651 m). We volgen de GR 10 en beginnen met ene klim: we dwarsen een paar keer de weg die loopt naar het skistation van Gavarnie. We bereiken een plateau en we hebben een mooi uitzicht op de vallei van de Gave d'Ossoue. Het is een rustige groene wandeling door de bergweiden: je kunt moeilijk van alpenweiden spreken in de Pyreneeën. We maken twee keer een uitsprong naar links om een zijvallei te dwarsen: de Vallée de Sausse dessus en de Vallée de la Canau met de cabane de Lourdes (schuilplaats voor herders): tijd voor de middagpauze. We komen aan de barrage d'Ossoue: hier begint de eigenlijke klim. Een paar sneeuwvelden verder zijn we aan de Pont de Neige. Het klimt, nu eens in korte lacets, dan weer in langere. Plots zien we ene bordje "Refuge 30 min". Dat geeft moed want daarboven wordt het ijzig koud. Gelukkig is het binnen in de refuge best aangenaam. Douches zijn er niet: het wordt een kattenwas. Het avondeten is opnieuw heel lekker en we laten het ons smaken.

Dinsdag 5 augustus: We kunnen vroeg ontbijten en maken ons klaar voor een nieuwe etappe want vandaag staan 646 m klimmen en 1432 m dalen op het programma. We starten met zicht op de Vignemale, met zijn 3298 m de hoogste top van de Pyreneeën. We klimmen eerst nog naar de Hourquette (= col) d'Ossoue op  2734 m en dalen dan in lacets door de steenbrokken. Al snel komt de Refuge des Oulettes de Gaube in zicht: 2151 m. Als wij er aankomen, is men aan de schoonmaak bezig: we blijven buiten! We verlaten de GR 10 en beginnen dan maar aan de eerste klim van de dag: de Col des Mulets op de Spaanse grens: 2591 m. Het is pittig klimmen tot op de pas. We stappen door een hoekje Spanje want de Col d'Arratille ligt dan ook de Frans-Spaanse grens. We blijven min of meer op dezelfde hoogte (2440 m) in de flank en een slotklimmetje leidt naar 2528 m. Vlakbij ligt het azuurblauwe Lac du Col d'Arratille: mooie picknickplaats. We dalen door een sneeuwveld af naar een tweede meer, het Lac d'Arratille (2247 m). His er leuk verpozen. Ivan waagt zich toch in het koude water. Dan volgt een lange afdaling naar de Refuge Wallon op 1865 m. Het is er bijzonder druk want er zijn veel dagjesmensen. Tegen de avond wordt het dan rustiger...

Woensdag 6 augustus: laatste stapdag. De groep wordt opgedeeld. De meesten maken er nog een flinke stapdag van want ze  klimmen nog nar het Lac du Pourtet op 2420 m. Met zijn vieren beginnen we meteen aan de afdaling langs de Gave du Marcadau. Het is een schilderachtig parcours. In het begin nog rustig maar naarmate we de Pont d'Espagne  (1496 m) naderen, wordt het drukker. Dit is een bekende toeristische trekpleister. We pikken de GR 10 weer op en  dalen verder langs verschillende watervallen tot aan La Raillère, een klein kuuroord.  Nog een kort klimmetje tot bij de cascade de Lutour en een balkonwandeling tot boven Cauterets. We dalen in twee reeksen lacets af naar het stadcentrum van dit bekende kuuroord. We genieten van een welverdiende pint op een terras. Om 15.10 u nemen we de lijnbus van Keolis naar Lourdes. Na een lekkere douche en het avondmaal in ons hotel Océan gaan we naar het bedevaartsoord voor de kaarsjesprocessie. Sommigen zijn voor het eerst in Lourdes en willen dit niet missen.

Donderdag 7 augustus: Na een lekker uitgebreid ontbijt trekken we naar het SNCF-station, een half uur vroeger dan voorzien wegens werken op het traject. In Bordeaux hebben we nog de tijd voor een terras vooraleer de TGV naar Lille Europe vertrekt.

Waren van de partij: Bernard en Myriam, Dani en Trees, Piet en Els,  Christine, Ivan, Jan, José, Leo en Willy.

Dani zorgde voor de etappe-indeling en de tochtleiding. Piet stond in voor de reservaties van de berghutten, trein en bussen.

Een GRote dank aan Dani, Ivan, Jan en José voor het gebruik van hun mooie foto's.

Om

09-09-2014, 09:40 geschreven door Piet Hardeman  

Vrijdag 1 augustus: We blijven nog een dag in refugio Goriz. De meesten nemen een rustdag voor de was en de plas, boek lezen, kaartje leggen en lekker relaxen. Vijf gemzen  kiezen er voor om naar de top van de Monte Perdido op 3355 m te klimmen. Voor elk wat wils dus.

Zaterdag 2 augustus: Van refugio Goriz naar Torla. Het wordt in hoofdzaak dalen: van 2160 m naar 1030 m. In het begin is het nog een rotspad, daarna dalen we in grote lacets naar de bodem van de prachtige canyon de Ordesa in het gelijknamige parque nacional. Het wordt een opeenvolging van watervallen: indrukwekkend, de kracht van water.  Na de picknick stappen we verder en plots begint het weer te veranderen. We zijn op een klein uur van Torla als het onweer uitbreekt: donder en bliksem en een bui. Gelukkig blijft ze niet duren. De brug over een en een leuk stenig pad brengt ons in het centrum van Torla. We gaan eerst in groep op café voor we onze refugio opzoeken.  Het avondmaal vindt plaats in een resto van de zelfde eigenaar maar aan de overkant van de straat. Que aproveche! De waardin stelt op een ludieke manier de verschillende schotels voor. En het is lekker.

Zondag 3 augustus: Na het ontbijt gaan we onze picknick kopen in de plaatselijke supermercado. De bestelde busjes zijn goed op tijd om ons over te brengen naar San Nicolas de Bujaruelo, zo een 8 km verder in de vallei. Op die manier kunnen we meteen starten met de klim naar de Puerto de Bujaruelo op de Frans-Spaanse grens. In het Frans heet dat Port (of Col) de Boucharo. De brug over en we zijn vertrokken. We klimmen langzaam maar zeker, eerst in kortere lacets tussen de bomen. Boven de boomgrens genieten we van het schitterende decor. We klimmen verder, nu in langere lacets. Van op onze picknickplaats hebben we la zicht op de pas. We dalen af door een brede vallei in de richting van Gavarnie. Ondertussen krijgen we van op het Plateau de Bellevue een prachtig zicht op de Cirque de Gavarnie. Zo komen we opnieuw  in de 'beschaving'. We gaan even onze dorst lessen op een terras vooraleer naar de Refuge de la Grange de Holle te trekken, zo een half uur stappen buiten het dorp maar in de goede richting voor de etappe van morgen.

De foto's zijn opnieuw van Jan en José, Dani en Ivan en van Mzelf.

06-09-2014, 15:04 geschreven door Piet Hardeman  

Woensdag 30 juli: Vierde Stapdag van Gavarnie naar de Refuge de la Brèche. We starten op ca 1210 m  en zijn snel door het nog rustige Gavarnie. Het weer belooft goed! We stappen langs de Gave de Gavarnie, veranderen van oever  en wandelen keuvelend tot aan de Hostellerie du Cirque. Het zicht op de cirque met de grootste waterval blijft adembenemend.  Nog even een stop en dan zijn we vertrokken voor de klim door de cirque. Waar zijn die fameuze Echelles des Sarradets?? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? In ieder geval geen metalen ladders. We steken een torrent over op  de steenblokken. We bergen onze wandelstokken even op om het klimmen met handen en voeten te vergemakkelijken. Die echelles vallen best mee: er zijn voldoende grepen om ons aan vast te houden. We pauzeren  regelmatig en zo ontdekken we plots een eerste edelweiss. De flora valt best mee. Na een eerste strook echelles volgt een tweede en zo bereiken we een plateau: tijd voor de picknick. We genieten van het schitterende uitzicht op de cirque met de waterval én de grillige rotsformaties. Maar we moeten nog hoger. In lacets klimmen we tot een punt van waar de refuge zien liggen. Een kam over en we stappen rustig door tot aan de berghut (2587 m). Er is al veel volk want er staan ook heel wat tentjes in de buurt. Het zicht op de brèche  geeft een waw-gevoel! Schitterend!!!!!! We lessen onze dorst en genieten dan van de sfeer buiten. Het avondmaal is lekker en we slapen drie hoog in onze dortoir. We hebben een uiterst geslaagde dag.

Donderdag 31 juli: Vijfde Stapdag van Refuge de la  Brèche naar Refugio Goriz. Opnieuw prachtig weer! Na het ontbijt maken we ons klaar voor de blijde intrede in Spanje. De Brèche de Roland (je weet wel van La Chanson de Roland uit de Franse literatuur) vormt de GRens tussen Frankrijk en Spanje. We starten met  wat steenblokken en een sneeuwveld. We klimmen verder op de morenenhoop en dan tenslotte door nog een sneeuwveld naar de Brèche op 2800 m.  Wat een zicht aan beide kanten. Er ligt nog opvallend veel sneeuw aan de Spaanse kant (zuidkant!)  We doen het rustig aan onderaan de rotswand. Sneeuw verplicht ons zo dicht mogelijk bij de rotswand te blijven. Maar het is niet eenvoudig om bij de Pas des Isards te geraken: een passage beveilgd met een ketting. We hebben geen stijgijzers mee: dus traag en voorzichtig. Ivan is de voorpost en Dani houdt achteraan de groep alles in het oog. De passage met de ketting valt uiteindelijk nog mee. Maar afdalen naar het pad benden in de vallei zit er door de vele sneeuw niet in. We blijven boven en zoeken onze weg met dank aan de  vele steenmannetjes of cairns. Ondertussen is het tijd voor de picknick. We trekken dan verder door een uniek rotslandschap, moeten gedwongen nog hoger, klimmen over een kam en dan komen we uit op het pad van de Monte Perdido. We dalen af naar Refugio Goriz op 2160 m. het is er gezellig druk als we aan de refugio aankomen. Douches zijn er niet, tenzij buiten!  Weer een uiterst geslaagde dag achter de rug!

De foto's zijn van José en Dani, van Jan en Ivan en van mezelf.

04-09-2014, 08:43 geschreven door Piet Hardeman  

Zaterdag 26 juli, kwart over acht verzamelden 12 West-Vlaamse GR-stappers in het station van Lille Europe voor hun trek naar het Parc National des Pyrénées en het Parque Nacional de Ordesa y Monte Perdido. Met de TGV ging het naar Montpellier waar we voldoende tijd hadden voor een terrasje voor we de Intercities namen naar Toulouse. En vandaar de TER naar Lourdes waar we pas om 20.01 u aankwamen. Gelukkige lag ons Hôtel Océan dicht bij het station. Net op tijd voor een lekker avondmaal.

Zondagmorgen 27 juli, na een uitgebreid ontbijt namen de bus van Maligne des Gaves naar Gèdre. Om 10.28 stapten we uit de bus, maakten de wandelstokken klaar, trokken de rugzak op en poseerden voor een groepsfoto.  En weg waren we. Het begon meteen te klimmen. We dwarsten drie keer de weg naar Héas en klommen pittig door het Bois de Coumély. Vrij vlug waren we gestegen van 1011 naar 1563 m. We verlieten het pad naar rechts en zochten de Granges de Hountas op. Massaal bloeide hier de blauwe  Pyrenese Iris: daar kon Van Gogh een punt aanzuigen. Ondertussen was het tijd voor picknick en platte rust. Daarna ging het verder omhoog, nu gezapiger. Boven op het plateau was het heerlijk stappen. We dzaalden vrij snel af naar het stuwmeer Lac des Gloriettes. Via de stuwdam zelf kwamen we uit op de D176. Enkele kilometer op asfalt en we kwamen aan in Héas (1500 m), een klein gehucht met de Auberge de la Munia ( slechts 12 bedden!). De halve liters op het terras deden deugd. Wie zin had, kon het piepkleine gehucht verkennen. Lekker avondmaal en iedereen vroeg onder de dekens.

Maandag 28 juli: We merken al bij het ontbijt dat de hemel grijs en grauw kleurt. Toch starten we welgezind voor een zware tocht. We zijn nog maar een half uur aan het klimmen als de eerste regendruppels vallen. Regenvest aan en raincover op de rugzak. minder dan anderhalf uur na ons vertrek staan we aan het Oratoire de la Sainte Famille op 1910 m. We klimmen verder in de bedding van de Gave de l'Aguila: mooie waterval. Als we zo rond de 2000 m zijn, begint het te donderen en bliksemen. Leuk is anders. We komen aan bij de Cabane des Aquilous op  circa 2290 m. We overleggen en met zijn vijven besluiten we af te dalen naar Héas en dan de gewone weg te nemen naar de volgende slaapplaats. De anderen gaan het voorziene traject volgen langs de Col d ela Sède en de Cirque de Troumouse. Wij eten onze picknick op onder zeil op het terras van...Auberge de la Munia. Net als we willen vertrekken, komen er nog twee de berg afgewandeld. We wachten mekaar op en samen stappen we bergop. We snijden de haarspeldbochten af van de weg die loopt naar de Auberge du Maillet (1820 m). Rond 4 uur komen we er aan. Na een thee of een cola (voor de suikers!) zoeken we de dortoir op en installeren we ons. Douches zijn er in de kelder. We kletsen wat met een groepje motorbikers uit Elsegem of spelen uno. Om zes uur zijn de vijf anderen er nog niet en we worden op de duur lichtjes ongerust. We kunnen mekaar niet bellen want er is geen netwerk voor de gsm. Kwart voor zeven  komen ze toe: moe maar uiterst voldaan. Net op tijd voor een aperitief en een lekker avondmaal.

Dinsdag 29 juli: Het miezert nog als we vertrekken met regenvest en raincover. We klimmen naar de Turon de Pouey Boucou om daarna af te dalen naar het stuwmeer van Les Gloriettes.  We blijven aan deze kant en steken de Gave d' Estaubé over.  We volgen de bergrivier stroomopwaarts in de schitterende vallei van de Estaubé met zicht op de Cirque d'Estaubé. Hoe geraken we daarover? En langs waar? We picknicken tussen de koeien op circa 1945 m. Dan wordt het weer pittig klimmen in lacets nara de pas op 2430 m: de Hourquette d'Alans. Boven in de smalle doorgang genieten we van het zicht op de andere vallei. Een vlotte afdaling leidt naar de Refuge des Espuguettes op 2027 m. Korte pauze voor we verder afdalen naar de 'beschaving'. We komen uit aan de Gave de Gavarnie  en wandelen tussen de toeristen naar het drukke centrum van Gavarnie. Na een verkwikkende douche in ons Hôtel Complostelle genieten we van een pint op het terras van Les Glaciers met zicht op het overbekende Cirque de Gavarnie. We tafelen bijzonder lekker in Les Cascades, dit in samenspraak met ons hotel.

De foto's zijn van verschillende medestappers en van mezelf.

26-08-2014, 20:49 geschreven door Piet Hardeman