Woensdag 30 juli: Vierde Stapdag van Gavarnie naar de Refuge de la Brèche. We starten op ca 1210 m  en zijn snel door het nog rustige Gavarnie. Het weer belooft goed! We stappen langs de Gave de Gavarnie, veranderen van oever  en wandelen keuvelend tot aan de Hostellerie du Cirque. Het zicht op de cirque met de grootste waterval blijft adembenemend.  Nog even een stop en dan zijn we vertrokken voor de klim door de cirque. Waar zijn die fameuze Echelles des Sarradets?? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? In ieder geval geen metalen ladders. We steken een torrent over op  de steenblokken. We bergen onze wandelstokken even op om het klimmen met handen en voeten te vergemakkelijken. Die echelles vallen best mee: er zijn voldoende grepen om ons aan vast te houden. We pauzeren  regelmatig en zo ontdekken we plots een eerste edelweiss. De flora valt best mee. Na een eerste strook echelles volgt een tweede en zo bereiken we een plateau: tijd voor de picknick. We genieten van het schitterende uitzicht op de cirque met de waterval én de grillige rotsformaties. Maar we moeten nog hoger. In lacets klimmen we tot een punt van waar de refuge zien liggen. Een kam over en we stappen rustig door tot aan de berghut (2587 m). Er is al veel volk want er staan ook heel wat tentjes in de buurt. Het zicht op de brèche  geeft een waw-gevoel! Schitterend!!!!!! We lessen onze dorst en genieten dan van de sfeer buiten. Het avondmaal is lekker en we slapen drie hoog in onze dortoir. We hebben een uiterst geslaagde dag.

Donderdag 31 juli: Vijfde Stapdag van Refuge de la  Brèche naar Refugio Goriz. Opnieuw prachtig weer! Na het ontbijt maken we ons klaar voor de blijde intrede in Spanje. De Brèche de Roland (je weet wel van La Chanson de Roland uit de Franse literatuur) vormt de GRens tussen Frankrijk en Spanje. We starten met  wat steenblokken en een sneeuwveld. We klimmen verder op de morenenhoop en dan tenslotte door nog een sneeuwveld naar de Brèche op 2800 m.  Wat een zicht aan beide kanten. Er ligt nog opvallend veel sneeuw aan de Spaanse kant (zuidkant!)  We doen het rustig aan onderaan de rotswand. Sneeuw verplicht ons zo dicht mogelijk bij de rotswand te blijven. Maar het is niet eenvoudig om bij de Pas des Isards te geraken: een passage beveilgd met een ketting. We hebben geen stijgijzers mee: dus traag en voorzichtig. Ivan is de voorpost en Dani houdt achteraan de groep alles in het oog. De passage met de ketting valt uiteindelijk nog mee. Maar afdalen naar het pad benden in de vallei zit er door de vele sneeuw niet in. We blijven boven en zoeken onze weg met dank aan de  vele steenmannetjes of cairns. Ondertussen is het tijd voor de picknick. We trekken dan verder door een uniek rotslandschap, moeten gedwongen nog hoger, klimmen over een kam en dan komen we uit op het pad van de Monte Perdido. We dalen af naar Refugio Goriz op 2160 m. het is er gezellig druk als we aan de refugio aankomen. Douches zijn er niet, tenzij buiten!  Weer een uiterst geslaagde dag achter de rug!

De foto's zijn van José en Dani, van Jan en Ivan en van mezelf.