 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 31-03-2009 |
 Lentedag |
Mijn dag verliep volledig anders dan gepland, vandaag. De aanleiding daartoe was een telefoontje van m'n zus gisterenavond. M'n moeder moest voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis en er werd me gevraagd haar er heen te brengen. Dus deed ik dat, vanochtend. Ik belde snel nog even m'n baas op, om te melden dat m'n planning enigszins veranderd was. "Waarom doe je het vandaag eens niet een dagje op je gemak. Je hebt geen vaste afspraken, dus plan je bezoeken maar volgende week in. Je werkt al hard genoeg." Dus deed ik dat.
Het was niet eens middag toen ik onderweg was naar huis, met twee klantenbezoeken achter de rug. Ik was van plan thuis afspraken te bellen, maar hoe dichter ik bij m'n huis arriveerde, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik er niet meer thuishoor. Een huis vol herinneringen die ik zo graag achter me zou laten.
Niet vandaag, K., dacht ik. De zon schijnt. Ik stopte bij een bakker, en reed naar een park in de buurt. Ik zocht mezelf een bankje in een uithoekje waar niemand me zou storen.
Ik. M'n gedachten. Het bankje. Een broodje. De zon.
Ik viste m'n fototoestel uit m'n handtas. Een goedkoop dingetje, waarmee je nauwelijks deftige foto's kan maken, maar ach wat. Indrukken vastleggen.
Hey, wordt eens wakker... Stilletjes port de zon moeder natuur aan. Het is tijd. Iedereen heeft er nood aan. Laat eens zien wat je kunt. Laat heel zachtjes de bruine tinten voor wat ze zijn, laat groen en een oneindig kleurenpalet het nu maar overnemen. Ik warm je, moeder aarde. Zodat heel stil, onopvallend, al het leven z'n hoofd naar boven wagen durft. Ssssshhhht, héél zachtjes.
Ik wandel rond, in het park. Zie hoe de zon schaduwen werpt voor m'n voeten, en speelt met de glanzend groene bladeren die ontluiken. Ik voel de warmte, en voel hoe alles uit z'n winterslaap ontwaakt. Overmoedige bijen die zich zoemend wagen aan de eerste meeldraden van de vroege bloesem-bloemen. Bloemen, bijna te perfect, te mooi, om echt te zijn. Ik laat m'n ogen rondglijden. Een treurwilg, die in tegenstelling tot de andere bomen, zich verzet, en geen aanstalte lijkt te maken om zich door groen te laten omringen. Hij valt vast later wel voor de charmes van de zon. Tegelijkertijd valt m'n oog op m'n schaduw op de grond. Ben ik de treurwilg's schaduw ? Wandelend door het park, herbeleef ik gesprekken. Met m'n man, met m'n moeder, met m'n vrienden.
M'n melancholische bui houdt me het mes aan de keel. Realistisch blijven. Het doet pijn, te weten dat er een zee van afstand is tussen realiteit en gedachten. ... en de boer, hij ploegde verder...
Een amateuristische blik op de dag van vandaag, door een amateur in het leven :
http://www.slide.com/r/SOVMgMj_wD9pCoXGoc9qN9iOKswFCPIO?previous_view=mscd_embedded_url&view=original
31-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 02-04-2009 |
| Rogge Verdomme |
Ik was best gespannen, deze ochtend. Een potentieel grote klant, waarbij ik eindelijk een afspraak had versierd. Ik had er de leverancier vanuit Nederland voor laten overkomen, waardoor ik nog meer gedreven was om tot een goed resultaat te komen. En dat deden we. Een topverkoop met bijkomende offertes en een gigantisch potentieel naar volgend jaar toe. Fier als een gieter, was ik.
Steek je tong uit en giet er een liter kokend water overheen. Zo voelde mijn tong al de hele dag aan, net als m'n keel. Alsof je véél te hete soep gedronken hebt. En het onding zag er niet uit. Alweer een doktersbezoek drong zich op, maar het gaf me vrijgeleide, want ik werd omstreeks vier uur in Brussel verwacht voor een produktpresentatie met één van onze grootste klanten. Het zou tot een uur of acht duren, en ik had er géén zin in. Dus belde ik m'n baas, legde ik m'n probleem uit, en stelde voor dat ik de ochtend erna de dokter zou bezoeken, wetende dat hij me zou verbieden naar de produktpresentatie te komen zodat ik wel naar de dokter zou kunnen gaan. En dat deed hij. "Gezondheid gaat voor."
Net na zessen zat ik bij m'n huisarts. Na een spervuur aan vragen kreeg ik weer enigszins op m'n donder. Dat ik me beter moet verzorgen, dat ik moet zorgen dat ik minder stress heb, en dat soort gezeik. "Waarom onderzoek je m'n rug terwijl ik hier zit voor m'n tong?", vroeg ik 'm. Hij negeerde m'n vraag, en ging verder. Dat m'n weerstand zo laag is waardoor ik de ene naar de andere infectie oploop, deze keer is het spruw, "maar vandaag of morgen kan ik je laten opnemen met iets ernstigs." Blijkbaar zat m'n rug nog steeds helemaal vast. Een leugentje om bestwil dan maar toen hij informeerde naar m'n eetgedrag, en over het feit dat m'n haar in zo'n mate uitvalt dat m'n kapster me er zelfs al heeft over aangesproken zweeg ik ook netjes. Uiteindelijk vloeit de stress die al die kwaaltjes veroorzaakt voort uit m'n thuissituatie, en die situatie zal zich ooit wel oplossen.
Om half zeven kwam ik thuis. Ik begon de tafel te dekken, maar blijkbaar mankeerde er enige bereidheid om op me te wachten, en had m'n man met de kinderen al gegeten. Hij vertrok meteen, richting boekhouder.
Daar zat ik. In m'n eentje, aan de keukentafel. Een sneetje grof brood met een paasei, en een sneetje rogge verdomme met wat boter. Het lichaam van Christus, Amen. Vraag me niet waarom, vraag me niet wat er door m'n hoofd spookte, want ik heb geen flauw idee. Alsof de druk binnenin me gewoonweg net iets te groot werd. Tranen. Godverdomme, K, herpak je. Tanden bijten !
En hoe ik me herpakte ! M'n dochters waren ondertussen naar buiten getrokken. Ik zette het hokje open van onze eendekuikens, en ze sprongen er meteen uit om paniekerig achter me aan te rennen. Ik deed de wasmand naar boven, en ze bleven onder aan de trap staan roepen. "Tsjiep tsjiep, mamaaaa wacht, we kunnen er niet op !" Beneden gekomen volgden ze me door de garage de tuin in. Ik wiedde wat onkruid, en werd flink geholpen : de eendjes aten netjes al het onkruid op. Ik gaf hen dan maar als beloning een eerste zwemles. Ik vulde een grote bak boordevol met water, en zette die vervolgens in het gras. Meteen zaten ze met hun bekjes erin te pulken. Ik pletste wat met m'n handen en hops, ze sprongen achter m'n hand aan. Kapstokvoetjes, intrekken, open, toe ! Schoolslag. 
Terwijl ze rondploeterden verdween ik stil, om wat met m'n meisjes op de trampoline te springen. Het was al vrijwel donker toen we terug naar binnen gingen. Na het bad hingen we nog even de wildebras uit op de djembé's. Ba-tu-tu-ba-ta.
Pas rond tienen plofte ik neer op m'n stoeletje, achter m'n pc...en hier zit ik nog steeds...
02-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-04-2009 |
| Wisselvallig |
|
Ik probeer het gevoel dat in me heerst een beetje onder controle te houden, de hele handel te relativeren, want uiteindelijk heb ik de afgelopen week behoorlijk ondervonden dat ik enorm wisselvallig ben, gevoelsmatig. Toen ik gisteren ging slapen, bijvoorbeeld, was ik ongeveer aan bui nummer 487 van die dag. Een constant geswitch. De ene moment denk ik dat het vast allemaal wel goed zal komen met me, dat er hier of daar wel een toekomst te vinden zal zijn voor me. Twee minuten later voel ik alleen maar schrik voor wat er me te wachten staat.
Momenteel heerst er één en al verwarring en pijn in me. Mogelijk zit m'n slapeloosheid van de afgelopen nacht er voor iets tussen. Geen oog deed ik dicht, ik maakte koorts en m'n keel speelde me enorm parten. Ik voel me moe, écht moe, maar m'n constante gepieker houdt m'n lichaam wakker.
Nochthans, in de vooravond ging het me nog redelijk. Niet denderend, redelijk. M'n moeder had m'n meisjes van school gehaald, zodat ik naar het oudercontact van m'n man z'n zoon gaan kon. Het was een heerlijk weertje, en ik besloot met hen te picknicken voor we naar de manège vertrokken. Maar zelfs daar, zittend op een dekentje in het gras, voelde ik me al belaagd door een neerwaarts gaande gedachtengang.
Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten om te gaan geloven in dingen die eenvoudigweg niet haalbaar zijn. Waar haalde ik, complete idioot, het lef vandaan om te denken dat ik iemand anders iets te bieden heb ? Wat ben ik uiteindelijk ? Fuck all, niks, nada, niente, rien, nothing, helemaal niks. Klotewereld. Oen dat ik ben. Compleet debiel, zo kan je wel stellen.
Misschien heeft de korte lunchpauze met M. vanmiddag er iets mee te maken. Hij speelt het klaar me de dingen helderder te laten zien. Ik hoor mezelf dingen tegen hem zeggen waar ik een hekel aan heb.
Ik sluit m'n ogen, en vervloek mezelf. Verdomme, K., geniet er nou gewoon van, denk niet aan de dag van morgen. Je weet niet wat de tijd zal brengen, fixeer je op de positieve dingen.
Morgen misschien. Misschien is dit hele gevoel van vanavond gewoon een dipje. Misschien moet ik het maar zo goed als mogelijk negeren.
Plots zie ik de toekomst heel helder, en het staat me geenszins aan. Mannen zien me doodeenvoudig als een aanvulling. Een leuk tussendoortje. Bij mij zullen ze vinden wat ze missen in hun huwelijk. Maar daar houdt het op, en daar zal het altijd bij ophouden. Ik ben gewoon op momenten zo belachelijk en naïef dat ik ga geloven in een waterkansje. Want wat is uiteindelijk de kans dat er iemand ooit meer wil met me, wat is in godsnaam de kans dat iemand kiest voor me, kiest om samen dromen waar te maken ? Die kans is onbestaande. En ik zou me er beter maar gewoon bij neerleggen. Maar wil ik dat ? Wil ik een leven op die manier ? Op wachtstatus ?
Want uiteindelijk, als ik écht al de dingen zou zijn die ik te horen krijg, waarom ben ik dan in godsnaam zo ongelukkig en eenzaam ? Als ik écht knap en verstandig en grappig en wat dan ook zou zijn, met de charmes die ze me valselijk aanmeten, wel, kan er dan één persoon, één persoon maar, meer hoef ik niet, kan er dan iemand, eender wie, me uitleggen waarom ik binnenkort elke dag alleen zal wakker worden ?
03-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-04-2009 |
| Over |
http://www.youtube.com/watch?v=DarvdbK-x7U&feature=related
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
And as I climb into an empty bed,
Oh well, enough said,
I know it's over still I cling,
I don't know where else I can go,
Over.
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
See the sea wants to take me,
The knife wants to slit me,
Do you think you can help me,
Sad veiled bride please be happy,
Handsome groom give her room,
Loud loutish lover treat her kindly,
Though she needs you more than she loves you,
I know it's over - still I cling,
I don't know where else I can go - over; Over.
I know it's over and it never really began,
But in my heart it was so real,
And you even spoke to me and said,
"If you're so funny, then why are you on your own tonight?"
"And if you're so clever then why are you on your own tonight?"
"And if you're so very entertaining then why are you on your own tonight?"
"And if you're so very good looking, why do you sleep alone tonight?"
I know,
Because tonight is just like any other night,
That's why you're on your own tonight,
With your triumphs and your charms,
while they're in each other's arms,
It's so easy to laugh it's so easy to hate,
it takes strength to be gentle and kind,
over and over and over.
It's so easy to laugh it's so easy to hate,
It takes guts to be gentle and kind,
Over, over.
Love is natural and real,
But not for you my love,
Not tonight my love.
Love is natural and real,
But not for such as you and I my love,
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
Ohhh-ohh,
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head.
05-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Vier dagen |
|
Ik heb me twee dagen verlof genomen. Morgen en overmorgen ben ik nog thuis. Een lekker lang weekend, dacht ik, heel even. Maar ach, zo eenvoudig zit het niet in elkaar. In feite had ik beter gewoonweg gaan werken, bezig zijn geeft me minder kans te denken, te piekeren. Ach, zelfs bezig zijn weerhoudt me daar niet van de laatste tijd.
Ik had besloten eens flink te genieten van een viertal dagen "rust". Gewoon doen waar ik zin in had. Maar plannen maken doet plannen in duigen vallen.
Ik was vastberaden zaterdag richting markt Antwerpen te gaan. Ik hou ontzettend van die markt, zeker op een zonnige dag, want dan waan je je zowat in een ander land. Lanen die geuren naar allerhande kruiden. Kramen met olijven in wel honderd verschillende soorten. Echte griekse feta kaas, of italiaanse salami. Franse kazen. Fruit en groenten die je nergens anders vindt. Mango's, papaya's, meloenen, verse dadels en vijgen, ze liggen aangesneden, proevensklaar, want proeven doet kopen.
Helaas was het weer niet helemaal overtuigend, en m'n bui van de avond ervoor hing nog rond in m'n systeem. Dus besloot ik maar thuis te blijven. De kinderen vonden het niet erg, ze wilden de tuin in, ravotten, spelen met de eenden, en moddersoep maken met alle verschillende kleuren van bloemblaadjes die ze maar vinden kunnen. "Mamaaaah, je moet komen eten." Dan laat ik met plezier even m'n werk voor wat het is, wurm ik mezelf hun huisje in om te pretenderen dat het de meest geweldige soep is die ik ooit dronk. "Maar, je mag er wel niet écht van drinken hé, of je wordt ziek." Het zijn schatjes. "Het is goed weer,", opper ik, "kan ik op het terras zitten ?" Waarna ze het krukje en tafeltje naar buiten sleuren, en ik de soep in piepkleine porseleinen kopjes over m'n rug kan kieperen, tot groot jolijt van de jongste.
Lenteschoonmaak, dan maar. Tijd de dikke winterkleren te laten voor wat ze zijn, en de zomer- en tussenseizoenspullen boven te halen. Om een uur of negen was ik in de weer in de kamer van m'n meisjes. Kasten leegmaken, uitwassen en weer inladen. Spullen die te klein zijn, wat is ook alweer van de ene, en wat is voor de andere ? Daarna idem dito voor mijn kleerkast. Ondertussen belde m'n moeder op met de vraag of we kwamen eten, hetgeen ontzettend goed uitkwam. De kinderen speelden buiten, en m'n man was wat in de tuin aan het ploeteren. Ik ging af en toe even naar beneden, sigaretje roken en kijken of de meisjes iets nodig hadden.
Tijdens één van die momenten viel m'n man me plots zwaar aan. Ik denk dat het 'm duidelijk begint te worden dat het me menens is. Hij verweet me onder meer dat ik het leven van hem en de vier kinderen vernietig door m'n beslissing.
In feite moet ik nu enkele dagen in de tijd terugspoelen. Ik had het wat moeilijk met het feit dat ik nog zo lang aan hem zou vastzitten. M'n vriendin T. belde me net die dag. Nadat ze naar m'n gezeur had zitten luisteren, zei ze me een aantal dingen die me zijn bijgebleven. Dat ik nog steeds veel te veel vertelde aan m'n moeder en G. Dat ik moest proberen de huidige situatie om te keren. Ze kent m'n man, en ze weet dat hij het niet lang zou volhouden op die manier. Z'n noden, z'n driften, z'n controlezucht over me. De kans is groot dat op die manier de zaak in een stroomversnelling komt. Misschien beslist hij wel dat dit niet zo'n goed idee is, en dat we beter maar doorbijten en uit elkaar gaan. En als hij die beslissing zou nemen, zou hij het mij gemakkelijker maken.
Een dag later had ik een lange babbel met G. Hij wou weten waar dit alles heen zou gaan. En ik heb hem toen voor de laatste keer heel duidelijk uitgelegd hoe de situatie naar mijn mening is : het gevoel is weg, en komt niet meer terug. Ik benadrukte dat hij geen hoop meer koesteren moest. M'n financiële toestand staat me niet toe om te kunnen vertrekken, en ik kan in m'n eentje de afbetaling van het huis niet aan, indien hij zou vertrekken. Ik stelde hem voor dat ik zou blijven, maar dat ik onze "relatie" louter op vriendschappelijke basis wou verderzetten. Ik weet net zo goed als iedereen dat m'n voorstel een utopie is, dat zoiets eenvoudigweg niet haalbaar is. Maar hij ging akkoord. Uiteraard in de veronderstelling dat wanneer ik blijf hij er ondertussen zou voor kunnen zorgen dat ik terug van hem zou gaan houden.
Het is hem dus stilaan doorgedrongen, of aan het doordringen, omdat ik effectief alles op vriendschappelijke basis aanpak. "Waarom zoen je me niet meer op de mond als ik werken ga ?" "Omdat ik dat bij vrienden niet doe." Let op, het lijkt makkelijk, maar ik geef grif toe dat het me zwaarder valt dat ik doe uitschijnen. Het is niet makkelijk de harde tante te spelen als je in feite een watje bent.
Hij had gisteren dus voor de eerste keer sinds ons gesprek een "boze bui". Uiteindelijk deed hij me een voorstel. Hij wil alles op papier laten zetten. Het huis voor hem, maar hij betaalt me mijn deel uit, door de lening te laten herzien. Niet vandaag, niet morgen, maar binnen vijf jaar. Ik ging akkoord, gewoonweg omdat ik wist dat, gezien zijn bui, hij anders door het lint zou kunnen gaan, en dat wou ik vermijden. "En je blijft hier, op vriendschappelijk basis, maar ik wil niet dat iemand dat weet." Iedereen in de waan dat het koek en ei is, dus. Ik ontweek hem zo vaak ik kon de rest van de dag.
Rond half zes kwam hij terug binnen. "Jij hebt nog niet gepoetst." Ik was te moe om hierop te reageren. Ik had geen minuut stilgezeten, de hele godganse dag. En inderdaad, je zag er niets van. Maar alle kasten waren op orde, fris en uitgewassen. Natuurlijk zegt hem dat niks. We vertrokken naar m'n moeder, en toen we thuiskwamen, uren later, had ik nog ruim twee uur werk om alles af te ronden.
Zondag. M'n schoonbroer had me gevraagd te komen kijken naar het vrijspringen. Z'n tweejaar was ingeschreven. Maar "ik had nog niet gepoetst", dus belde ik hem, en vertelde ik dat ik er niet zou raken. M'n zus belde even later met de vraag wanneer ik de communiefoto's van haar dochter kwam maken. Ik beloofde haar in de namiddag hiervoor langs te komen. Dus ging ik maar meteen aan de slag, om tijdig klaar te zijn. Het was half negen, en ik werkte aan een dusdanig tempo dat ik omstreeks twee uur in m'n wagen kon stappen om naar m'n zus te vertrekken, de deur van een tiptop proper huis achter me dicht slaand. Alles gepoetst, alles op z'n plaats, vers beddengoed op alle bedden. Zelfs de varkenstal die ik ontdekte in de oudste haar kleerkast ruimde ik op, want zij vertikte het. "Ik moet leren voor m'n examens, en heb daar nu geen tijd voor." Derde keer, dit schooljaar. Wekenlang is ze in een rotbui, wekenlang is ze niet aan te spreken, wekenlang loopt ze arrogant te wezen. Elke keer als de examens eraan komen. Ze is totaal niet stressbestendig, panikeert onmiddellijk, en reageert haar frustratie af op alles en iedereen. De helft van de kleren waren zo in de kast gegooid dat je niet meer kon zien dat ze gestreken waren. Ach, de volgende keer dat ik strijk, strijk ik flink wat plooien in haar spullen... Ik had vandaag gewoon géén zin er tegen in te gaan. Dus schepte ik orde in de chaos die zij maakte, zonder er al te veel woorden aan vuil te maken.
Foto's nemen, opladen, bijknippen, hier en daar wat "retoucheren". Als je m'n zus kent begrijp je al snel dat ik hiermee een paar uur zoet was. M'n meisjes waren meegekomen, en spendeerden de hele tijd bij hun pony. Ik legde m'n fototoestelletje terug in de wagen, en begon op te zadelen, gaf de oudste wat les, en leerde haar hoe ze een parcours moet rijden door balken op de grond te leggen, en met haar "te voet het parcours te verkennen". Ik liet haar terug opstappen, en riep : "En dan krijgen we nu als laatste in piste, F., met haar pony F. Graag uw applaus. (waarna ik als een idioot stond te juichen en in m'n handen te klappen, samen met de jongste) Spanning alom, want bij een foutloos parcours wint zij de gouden medaille." Terwijl ze netjes met haar pony over de balkjes draafde, gaf ik professionele commentaar. "En ze is nog drie sprongen verwijderd van de eerste plaats. Stilte graag." Tja, het publiek naast me, in de vorm van m'n jongste dochter, begon ongeduldig te worden. Fier als een gieter kwam ze over het laatste balkje gedraafd. "Jaaaaaaaaah, jaaaah, ongelovelijk !! F. is kampioen geworden." Ik stapte op haar toe, wenste haar officieel proficiat en deed haar een denkbeeldige medaille om, waarna ik haar helemaal van haar pony kriebelde. "Petattenzak, het is aan jou." De jongste smeekte me al langer om haar te leren rijden, dus elke keer als haar zus gereden heeft, laat ik haar even rijden, aan het longeertouw. Op neer op neer op neer. Maar terwijl haar zus alles te zeer au serieus neemt, neemt zij helemaal niks au serieus. Ze krijgt meteen de slappe lach, en schudt van links naar rechts, als een lappenpop. Hilarisch om te zien, die malle meid van me.
Nog vlug de bestelling afhalen bij de bakker en de slager, en terug naar huis.
Tafel dekken, eten, afruimen. Een Mount Everest aan strijk. En een toekomstige ex-man die dan plots weer overdreven vriendelijk doet. "Je blijft toch bij me, hé. Ik zie je zo graag. Krijg ik een zoen ? Krijg ik een knuffel." Pfffff...
Morgen ga ik een dagje weg. Normaal gezien ging ik in m'n eentje een dagje naar zee, alleen met m'n meisjes. Schelpjes zoeken, een heerlijk visschoteltje afhalen aan één van de kraampjes daar, om ze vervolgens op te smikkelen in de duinen, lekker op het supergrote deken dat al in de koffer klaarligt. Misschien zelfs zo'n idiote giga-gocart huren en de meisjes de dijk ermee laten afrijden. M'n man moet gelukkig werken. Ik had T. gebeld of ze mee wou, maar ze had andere verplichtingen, jammer genoeg. M'n zus had via haar dochter er iets van opgevangen en ze belde me vanavond. "Ik ga mee." Ik maakte haar klaar en duidelijk dat ik niet van plan was terrasjes te gaan afdweilen en winkels in te kruipen, maar ze liet zich niet afwimpelen. Morgen om negen uur ga ik haar en haar dochter afhalen, enigszins met tegenzin. Dit had ik liever in m'n eentje gedaan, met de kids.
Ik vertoef graag in het gezelschap van kinderen. Misschien omdat ik zelf nog een groot kind ben. Kinderen nemen je zoals je bent. Ik voel me vaak meer op m'n gemak bij kinderen.
Ach, het zal vast wel meevallen, morgen... Toch ?
05-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-04-2009 |
| Moe |
Ik was begonnen aan een verslagje van m'n dagje zee, maar ik ben moe. Bijna uitgeput. Er dringt zich morgenochtend alweer een doktersbezoek aan. Enerzijds omdat ik vermoed dat m'n meisjes ondertussen ook spruw hebben, anderzijds omdat ik bang ben dat ik er nog een infectie bij heb.
Morgen werk ik het stukje af.
Trouwens, is er in godsnaam iemand die me kan vertellen hoe ik via hotmail emails kan sturen op latere datum ???? Ik heb me er gek achter gezocht, en lijk het maar niet te kunnen vinden. Dus, wie o wie vertelt me hoe ik nu al emails kan maken die ik bijvoorbeeld morgen pas wil verstuurd zien ?
De eerste dag van de Paasvakantie is achter de rug, nog veel te veel te gaan...
Slaapzacht wereld. Het is bedtijd voor me nu. Wens me een goede nacht toe, vol fijne dromen. Wens me een nacht toe zonder gepieker.
06-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Oostende |
Om tien voor negen stond ik al bij m'n zus, gepakt en gezakt om een dagje naar zee te vertrekken. Ik had haar niet kunnen overtuigen om niet mee te gaan. Achteraf bekeken viel haar gezelschap best mee, ze was blijkbaar ook zelf aan wat rust toe.
Het was nog geen half elf toen we al op de Oostendse dijk liepen. Een flinke wandeling waarbij m'n twee meisjes achter de twee tieners die hun rollerblades hadden aangetrokken, aan huppelden. Ik huurde tot groot jolijt van de jongste voor elkeen een gocartje dat electrisch werd aangestuurd, zodat ze enkel maar het gaspedaal hoefden in te drukken. Dolle pret, want de jongste vond altijd wel net iets te laat de hendel waarmee ze remmen moest.
We spendeerden een half uurtje op een terrasje, om dan het strand op te trekken. Er was nauwelijks volk, anders had je me er niet gezien.
In de zomermaanden mijd ik de zee als de pest. De vlaamse kust althans. Vierkante meters strand en dijk en terras, volgestouwd met toeristen, neen, dank je. Ik heb ondertussen mijn stekje gevonden aan de nederlands kust, prachtige stukjes ongerepte natuur, een plekje waar ik met de meisjes ga krabben vangen, met vissenkoppen die we s'morgens in de plaatselijke vismijn kopen, en die we aan bamboe stokken binden. De meisjes gruwelen ervan, maar zodra de eerste krab er zich door laat vangen, zijn ze het vergeten. Je ziet er nauwelijks andere mensen. Dàt is de zee voor mij. Niét dijken vol mensen die lopen te paraderen met wat ze zich in feite niet kunnen permitteren, hopend op een zekere vorm van achting of afgunst van de mede-toeristen. No thanks.
M'n zus besloot me alvast te laten gaan, zij zou voor een snackje zorgen. Ik zeulde de buggy het strand op, legde het gigantisch grote deken neer, en installeerde ons. We liepen al gauw schelpjes te zoeken, met onze voeten in het opkomende zeewater. Ijzig koud, voelde het aan, maar de zon compenseerde dat ruimschoots. Pas anderhalf uur later dook m'n zus terug op, ze had blijkbaar de winkelstraten niet kunnen weerstaan. Ondertussen liepen de kinderen al in hun onderbroekje te dollen op het strand, en was ik vooral aan het genieten door hen af te letten. Het kon natuurlijk niet uitblijven, de kleinste stond plots voor me, kleddernat. "Mama, ik ben in het water gevallen." Ze gierde het uit, ik trok haar natte onderbroek uit, en plaatste haar tussen m'n benen met een dikke handdoek omheen haar. Ze genoot van de warmte, en ik genoot van haar kleine, perfecte lichaampje, dat altijd heerlijk zoet geurt. Even later verdween ze weer, in een droge onderbroek, met haar emmertje in de aanslag. Schelpenjacht. Het was al bijna drie uur toen we terug de dijk opwandelden. Alle zand weg wrijven en kleren uitschudden. Eerlijk gezegd heb ik het zo niet begrepen op zand, maar voor m'n meisjes heb ik het meer dan over. Een ijsje en stilaan wandelden we terug, richting jachthaven.
Een halve kilo garnalen, ongepeld graag. Talloze kraampjes met schoteltjes die je ogen uitsteken en doen watertanden. Ik liet iedereen iets kiezen en bestelde wat extra's voor thuis. Lekker op een bankje alles oppeuzelen, terwijl meeuwen ongeduldig en enigszins arrogant op kliekjes zitten te wachten, turend naar bootjes die de haven in- en uitdreven. De zoute geur. De zon die onze rug verwarmde.
Ik had hen nog beloofd de duinen in te trekken, maar het bleek plots al voorbij vijven, en we besloten gezamenlijk huiswaarts te keren.
Ik dropte een flink uur later m'n zus af, en reed richting m'n ouders. "De visboer !" Een flinke portie garnalen, en een prachtig ogende joekel van een kabeljauwfilet.
Pas om zeven waren we terug thuis. Nee, niks van, géén rust. De oudste had ik onderweg beloofd om haar nog te leren rollerbladen. Dus ruimde ik vlug alle spullen op, zocht haar en mijn rollerblades, en weg waren we. Zij en ik, een uur lang. Ons tweetjes, héél traag. Met vallen en opstaan. Een blokje waar ik normaal zo'n twintig minuten over doe. Maar ik had er geenszins spijt van : haar geconcentreerde snoet, gebeten om het aan te leren. En dat deed ze. Toen we uiteindelijk onze straat terug in rolden, was ze al behoorlijk vlot. Ze wou nog even verder oefenen op het terras, en ik nam van de gelegenheid gebruik om even tot mezelf te komen. Ik vroeg m'n man de meisjes even in het oog te houden, en herdeed het blokje dat ik net ervoor samen met m'n dochter reed. Lekker snel, de wind in m'n haren.
De twee in bad. En om negen uur trok ik het donsdeken over hen. Een hele dikke zoen en knuffel. Ze lagen nog volop na te genieten. "Mama, dit gaan we nog vaker doen hé, het was superleuk." Tuurlijk, meisjes, tuurlijk...
Wat hou ik van die twee. Zij maken m'n leven de moeite waard.
Het was bijna een perfecte dag. Ware het niet dat ik constant alle mogelijke pistes in m'n hoofd afspeelde van wat er me te gebeuren staat, van wat er me gebeuren zal. M'n hoofd zit zo vol, ik voel me zo verward, dat ik nauwelijks nog weet van welk hout pijlen te maken. Want alles heeft z'n voor- en z'n nadelen. S'avonds, toen ik neerplofte achter m'n pc, en dit bericht begon, overviel het me.
Misschien was ik nog volop de indrukken van de dag aan het verwerken. Ik heb gewoon net iets te veel aan m'n hoofd, vrees ik; en het meest beangstigende is, dat ik géén idee meer heb hoe ik dit kluwen moet ontwarren.
06-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-04-2009 |
| Voorstellen |
M'n dagje zee gisteren eindigde s'avonds in mineur. M'n bui maakte een bocht van 180°, en ik voelde me rotslecht. Alsof ik me in een doodlopend straatje bevond, met aan het einde drie muren waarvan je het einde niet ziet. De enige weg is terug, maar dat wil ik niet, dat kan ik niet.
Dezelfde nacht stonden m'n twee dames aan m'n bed. Keelpijn. Kom maar lekker bij mama liggen. Een uur of wat later strompelde ik m'n bed uit, en ging ik naar beneden. Al m'n spieren stroef en stram. M'n huid leek te branden. Ik nam de thermometer. In de garage rookte ik in afwachting van het biepje vlug een sigaretje. 39,2 °C. Ik nam een koortsremmer en zat een uurlang op de sofa, de dingen overpeinzend. Het was net geen half vier toen ik terug m'n bed in kroop.
Half acht, terug eruit. Meisjes klaarmaken, mezelf klaarmaken, en naar de huisarts.
De meisjes hadden blijkbaar wel een héél leuk kadootje van mama gekregen: een lichte vorm van spruw. Ziezo, da's dan voor Pasen, hoef ik alvast geen kadootjes meer te kopen.
- "En, hoe gaat het met jou, ondertussen ? Nog veel last ?"
- "Bwa, valt wel mee, afgezien van het feit dat ik s'nachts koorts maak."
- "Sinds wanneer ?"
- "Goh, een week of twee, zoiets ?"
- "Waarom vertelde je me dat niet toen je hier vorige week zat ?"
- "Vast niet aan gedacht."
Hij ging naar de deur, en vroeg m'n kinderen of ze in de wachtzaal wilden gaan spelen. Hij sloot de deur achter hen, en ging terug zitten.
- "En waar heb je zo nog niet aan gedacht, K. ?"
- "Dat m'n haar uitvalt ?" Ik vertelde hem kort dat het ondertussen zo'n hoeveelheden zijn dat zelfs m'n kapster me erover had aangesproken, en hij keek me erg bedenkelijk aan toen ik hem vertelde dat ik er al een aantal maanden last van heb. Hij stuurde me het toilet in, urinestaal. Wéér maar eens. Even later lag ik op de onderzoekstafel, en een bloedafname later zat ik terug aan de andere kant van z'n bureau. "K. je hebt een blaasontsteking van jewelste. Je krijgt de ene infectie na de andere, je weerstand is rampzalig. Ik vermoed dat je koorts van die ontsteking vandaan komt, maar ik kan dit niet met zekerheid zeggen, te meer omdat je extreem veel witte bloedcellen in je urine hebt." Hij keek me aan, en zuchtte. "Moet ik je zelfs nog medicatie voorschrijven, want je neemt ze toch niet."
"Doe toch maar", antwoordde ik, "ach, het is vast psychosomatisch, puur stressgebonden." Hij vroeg achter m'n thuissituatie, en ik antwoordde eerlijk. Dat ik niet meer weet wat er gaat gebeuren. Dat ik van iedereen ander advies krijg. Dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen. En dat ik volop terug met doodsverlangens door het leven wandel. Ik stelde hem echter meteen gerust. "Ja, ik weet het, zoiets kan je niet maken als je kinderen hebt, die houden aan zoiets geheid een trauma over. En ja, ik ga nog steeds op regelmatige basis naar Leuven."
Even later liep ik z'n cabinet uit, met een stapel voorschriften, en de opdracht in de loop van donderdag te bellen voor m'n bloeduitslag.
Het wilde maar niet lukken, ik kreeg mezelf niet in gang. Een baaldag om u tegen te zeggen. M'n hoofd vol gepieker. Mijn man bestookt me met voorstellen. Hij wil koste wat het kost het huis voor zich. En natuurlijk zet hij alle middelen in om me een schuldgevoel te geven. Vandaag zag hij dat het werkelijk niet meer ging voor me. Eerst hield hij bewust wat afstand, gaf hij me wat ademruimte. Maar uiteindelijk probeerde hij de boel hiermee naar z'n hand te zetten. "Je zegt dat je sterk bent, dat je het wel alleen zal aankunnen. Maar zie jezelf eens zitten, je bent lang nog niet genezen... je gaat jezelf in je ongeluk storten." Een paar uur later hoorde ik hem bellen in de garage. Hij kwam terug, en gaf me een datum en een uur. "Dan worden we bij de bankdirecteur verwacht." Hij wil me plots nu al uitbetalen. Ach, hij zit vast ook in de knoop. De ene moment roept en tiert hij, de andere moment huilt hij als een kind. Mijn knoop ligt echter anders. Ik zoek naar een oplossing die het makkelijkst is voor iedereen. Hoe lang zal ik nog blijven ? Wat als hij gelijk heeft en ik mezelf erdoor in m'n ongeluk stort ? Waarom kan ik niet gewoon doorsnee zijn ? Er zijn zo ontzettend veel mensen die de klik kunnen maken, die bij hun partner blijven omwille van luxe en kinderen, ondanks het feit dat ze soms diep ongelukkig zijn, en ooit, op een bepaald punt in hun leven zullen concluderen dat ze nooit écht geleefd hebben, maar dat ze zich door de anderen, door hun omgeving en door de maatschappij lieten leven, waardoor ze al hun eigen idealen opzij schoven ? Misschien moet ik blij zijn dat ik zo niet in elkaar zit, maar het is en blijft de gemakkelijkste weg. De gemakkelijkste weg is dus in feite géén weg, maar ik weet voor mezelf dat ik er zachtjes aan kapot zou gaan.
Morgen eindelijk terug werken, het klinkt vast raar. Maar m'n job is en blijft nog steeds meer een hobby, een manier om m'n zinnen te verzetten, dan een verplicht nummertje om geld in de lade te brengen. Zie je wel. Jarenlang zocht ik, en vond ik niet. Ik dweilde de arbeidsmarkt af, begon enthousiast om zes maanden later er de brui aan te geven. Dat resulteerde in een enorm grote onzekerheid, werkgewijs dan. Vreemd genoeg, schreef ik jaren geleden, toen nog in m'n schriftjes, later gecopieerd naar een word-document om nog later z'n weg op m'n blog te vinden : "ach, ooit vind ik de job van m'n leven, en dan ben ik weg..." Het was puur sarcasme, puur ongeloof waar deze uitspraak uit voortvloeide, maar toch vervuld het me met een zekere hoop.
Vandaar dat ik dit bericht maar wat graag afsluit met :
Ach, ooit vind ik de man van m'n leven, en dan ben ik weg..." Goh, misschien zou ik gewoon moeten stellen : "Ach, ooit vind ik de controle over mezelf, en dan ben ik weg...." En eerlijk gezegd, ondanks de donkere bui van vandaag : die dag is dichter dan ik denk...
07-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-04-2009 |
| Silver Stallion |
Een héél dikke zoen voor m'n maatje R. Ik was druk in de weer met stapels administratie, toen ik in m'n mailbox een piepklein mailtje van hem ontdekte.
Héél kort, dat hij tijdens het poetsen een liedje aan het beluisteren was, en me dat wou doorsturen...
Heerlijk plaatje, R., ik had het nooit eerder gehoord, maar ik vind het ont-zet-tend mooi... Een dikke dankjewel zoen !
http://www.youtube.com/watch?v=PDYymRjX9ew
I'm gonna steal a silver stallion
With not a mark upon his silky hide
Teach him he can trust me like a sister
One day we'll saddle up and ride
And we're gonna ride, we're gonna ride
Ride like the one eyed jack
Of diamonds with the devil close behind
We're gonna ride, we're gonna ride
I'm gonna find me a reckless man
Razor blades and dice in his eyes
Just a touch of sadness in his fingers
Thunder and lightening in his thighs
And we're gonna ride, we're gonna ride
Ride like the one eyed jack
Of diamonds with the devil close behind
We're gonna ride, we're gonna ride
I'm gonna chase the sky forever
With the man and the stallion and the wind
The sun is gonna burn into a cinder
Before we ever pass this way again
And we're gonna ride, we're gonna ride
Ride like the one eyed jack
Of diamonds with the devil close behind
We're gonna ride, we're gonna ride
08-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-04-2009 |
| Wire to wire |
http://www.youtube.com/watch?v=0P8NEdnUu9s&feature=related
What is love but the strangest of feelings?
A sin you swallow for the rest of your life?
You've been looking for someone to believe in
To love you until your eyes run dry
She lives by disillusion's glow
We go where the wild blood flows
On our bodies we share the same scar
Love me, wherever you are
How do you love with a fate full of rust?
How do you turn what was savage tamed?
You've been looking for someone you can trust
To love you, again and again
How do you love in a house without feelings?
How do you turn what the savage tame?
I've been looking for someone to believe in
Love me, again and again
She lives by disillusion's glow
We go where the wild blood flows
On our bodies we share the same scar
How do you love on a night without feelings?
She says, love, I hear sound, I see fury
She says, love's not a hostile condition
Love me, wherever you are
Love me, wherever you are
Love me, wherever you are
Wherever you are
09-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 11-04-2009 |
| Breathless |
http://www.youtube.com/watch?v=Cb45RkfWjV0
It's up in the morning and on the downs
Little white clouds like gambolling lambs
And I am breathless over you
And the red-breasted robin beats his wings
His throat it trembles when he sings
For he is helpless before you
The happy hooded bluebells bow
And bend their heads all a-down
Heavied by the early morning dew
At the whispering stream, at the bubbling brook
The fishes leap up to take a look
For they are breathless over you
Still your hands
And still your heart
For still your face comes shining through
And all the morning glows anew
Still your mind
Still your soul
For still, the fare of love is true
And I am breathless without you
The wind circles among the trees
And it bangs about the new-made leaves
For it is breathless without you
The fox chases the rabbit round
The rabbit hides beneath the ground
For he is defenceless without you
The sky of daytime dies away
And all the earthly things they stop to play
For we are all breathless without you
I listen to my juddering bones
The blood in my veins and the wind in my lungs
And I am breathless without you
Still your hands
And still your heart
For still your face comes shining through
And all the morning glows anew
Still your soul
Still your mind
Still, the fire of love is true
And I am breathless without you
11-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-04-2009 |
| Nooit nooit |
Een bezoek aan de bankdirecteur, gisterenavond. Het bracht een beetje klaarheid en opluchting, ook al moeten we natuurlijk richting notaris voor exacte cijfers. De bankdirecteur, een goede vriend van m'n man, stuurde m'n man al gauw weg. Zodra we neerzaten en hij "vertel eens" zei, begon m'n man te huilen als een kind. Ik nam dan maar het gesprek over, en G. werd naar boven gestuurd. "Ga maar iets drinken bij m'n vrouw."
Als het me emotioneel te zwaar wordt, gaat m'n lichaam in een automatische zelfbescherming. Ik blokkeer, gevoelsmatig dan, en kan geen blijk meer geven van wat er binnenin me omgaat. Vaak werkt het tegen me. Want ook van de bankdirecteur kreeg ik te horen dat ik zat te vertellen alsof er niks aan de hand was. "Ik begrijp je niet hoor..." Ach wat, ga dan maar achter in die lange rij daar staan, want niemand lijkt me nog te begrijpen, eentje meer kan er vast nog wel bij.
Denk aan je man, denk aan je kinderen, denk aan je luxe, denk aan de eigendom, denk aan de andere twee kinderen, denk aan je familie, denk aan je tuin, denk denk denk, maar denk vooral niet aan jezelf. Wat jij voelt doet er niet toe, zolang je maar netjes samenblijft. Er lijkt niemand stil te staan bij wat er door me heen gaat... de angst, de twijfel, de pijn, het schuldgevoel.
Ik pieker me suf, zoek onophoudelijk naar een oplossing die goed is voor iedereen, tevergeefs, want die oplossing bestaat eenvoudigweg niet.
In tijden van twijfel vreet dit onzettend aan m'n zelfvertrouwen. M'n zelfbeeld is ontzettend laag, en m'n zelfvertrouwen is zo laag dat ik het netjes verstopt hou achter m'n extraverte muurtje.
Enige zekerheid, iets te cru, natuurlijk... De zekerheden die me nog resten zijn : m'n liefde voor m'n meisjes en een innige vriendschapsband met nog geen handvol mensen die me nauw aan het hart liggen.
14-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-04-2009 |
| Moule |
Is rationaliteit ook niet eerlijkheid jegens jezelf, jegens wat je voelt en waar je naar verlangt ? Deels wel, maar in dat geval zijn er maar weinig mensen die rationeel handelen. Je kan niet zomaar het rationele van het gevoelsmatige gescheiden houden. Want uiteindelijk, als je het gevoelsmatige negeert, als je het totaal weerleggen zou, dan ben je niet verstandig bezig. Het is een zoektocht naar het vinden van de perfecte combinatie van de twee : een rationele aanpak waarbij je het emotionele niet vergeet. Een aanpak waarbij je op je gevoel afgaat, maar het rationele niet uit het oog verliest.
Nauwelijks durf ik het hier neer te schrijven. Maar stap per stap neemt de twijfel af en word ik verlost van alle onzekerheden die in m'n leven heersen. M'n schoonbroers die zich achter me scharen, en m'n zussen duidelijk gemaakt hebben dat ze maar eens moeten ophouden met hun aanvallen aan mijn adres. M'n ouders die me duidelijk gemaakt hebben dat, hoe moeilijk ook, ze achter me zullen blijven staan, welke beslissing ik ook neem. Terwijl ik vorige week nog werd bedolven onder schuldgevoelens, besef ik nu dat m'n familie me niet zal laten vallen. Stilaan doorgronden ze m'n man, en trappen ze niet meer in de slachtofferrol waar hij zich in tracht te wurmen. Een heel klein beetje steun en advies maakt een wereld van verschil.
Le bon vieux temps, c'est ici et maintenant...
18-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-04-2009 |
| Ting ! |
De avond blijkt me niet bepaald goed gezind te zijn. Alhoewel de vooravond, of late namiddag weer een heerlijk vluchten was, weg van de realiteit, hij en ik. Gewoon pratend of zoenend, in m'n wagen. In elkaars ogen kijken, en de wereld om ons heen compleet vergeten. Meer is er niet nodig...
In feite kreeg ik deze voormiddag zonder het zelf te beseffen al een hint. Want terwijl hij normaal gezien alles eraan doet me van mening te doen veranderen, belde m'n man me nu op met : "Heb je nu eigenlijk al een afspraak gemaakt met de notaris ? Nee ? Bel je dan vandaag ?" Heel kort, zo ook zijn toonaard. Tien minuten later belde ik hem terug. "We worden er binnen twee weken verwacht. Eerder lukt niet."
Deze avond.
Eerste ronde. Ting ! Plots vind m'n man het te gek dat we nog twee weken wachten om de rekeningen uit elkaar te halen. Plots wil hij de volmachten die we hebben over elkaars rekeningen opheffen. Vanaf 1 mei, en alle kosten worden netjes verdeeld in twee. "Dan weet jij waar je qua kosten aan toe bent als je alleen gaat wonen, en kan ik ook zien hoever ik spring." Vreemd. Ik ga akkoord maar stel wel duidelijk dat het voor mij geen realistische kijk is op de kosten die ik later zal hebben. "Hoezo ?" Ik leg uit dat ik nu de helft van alle kosten, vooral dan qua eten en drank, moet betalen voor 4 kinderen, terwijl ik dat later slechts voor 2 kinderen zal moeten doen. Hij staat natuurlijk meteen op z'n achterste poten. Ik had misschien beter gezwegen. Wat later komt de aap uit de mouw; hij verspreekt zich; begin mei verwacht hij namelijk zo'n tienduizend euro te ontvangen, vakantiegeld en belastingsteruggave, omdat z'n zaak vorig jaar zogenaamd flink verlies heeft geleden. Dat bedrag wilt hij blijkbaar als buffer.
Een uur later :
Tweede ronde. Ting ! Ik sta buiten een sigaretje te roken, en hij komt bij me, vraagt me wat er is. Gezien de wrevel van weleer, leg ik hem uit dat ik bang ben, dat ik vooral wil dat we overeen blijven komen in het belang van de kinderen. Hupsakee. "De kinderen ? Jij denkt totaal niet aan het belang van de kinderen, jij denkt alleen maar aan jezelf." Gevolgd door een resem bewijsmateriaal, naar zijn mening dan toch. Gevolgd door een verwijten dat ik nooit van hem gehouden heb, dat ik jarenlang van hem geprofiteerd heb, dat ik een parasiet ben, en ga zo maar door.
Twintig minuten later een welgemeende (?) sorry, want "het werd hem wat veel." "Geeft niet, ik begrijp het wel."
Meteen daaropvolgend :
Derde ronde. Ting ! Ik probeer hem uit te leggen dat ik geenszins wil profiteren of misbruik maken, dat ik hem niet wil neerhalen. Dat ik het het gewoon op een zakelijke manier wil afhandelen. Elkeen het deel waar zij of hij recht op heeft. Paniek. Wat als het huis meer geschat wordt ? Ik reageer voorzichtig dat we dat op die moment dat wel zullen zien. Hij brengt de inboedel ter sprake. Ik vraag of ik een paar spullen meenemen mag, dingen van emotionele waarde. Een kast waar ik samen met m'n moeder drie lagen verf van gehaald heb, bijvoorbeeld. De laptop, bijvoorbeeld, want m'n werk-laptop is volledig franstalig en dus heel moeilijk voor m'n meisjes om te gebruiken. Storm die door het huis raast. Dat ik het huis wil leeghalen, en hem wil ruïneren. Ik leg hem rustig uit dat dit niet de bedoeling is, en maar een opsomming van alle dingen die ik zal moeten aanschaffen als ik alleen ga wonen. Bedden, beddegoed, kasten, tafel, stoelen, salon, televisie, wasmachine, keukengerei, en ga zo maar door. "Heb je enig idee hoeveel dat alles kost ?" vraag ik hem. Hij draait zich om en loopt weg.
Een uur later :
Vierde ronde. Ting ! Net wanneer ik de douche in wil stappen, komt hij bij me. Poeslief. "Sorry, hé, ik heb het gewoon erg moeilijk, want ik zie je nog graag. Jij mij niet hé." Slik. "Het spijt me, G., het zou zelfs voor mij makkelijker zijn moest het wel zo zijn, maar neen, het is weg, het is verdwenen." Hij stapt op me af, en neemt me vast. Ik geef hem een schouderklopje. Meteen begint hij aan m'n borsten te frunniken. Ik zet een stap naar achter. "G., ik moet verderdoen. Ik heb nog een hoop werk te doen." Hij vraagt me waarom ik niet meer met hem naar bed wil. "Al was het nog maar één keer, bij wijze van afscheid. Dan ga ik alles beter kunnen afsluiten." Ik antwoord dat ik dat geen goed idee vind, dat het de zaak voor hem alleen maar moeilijker zou maken. "Ben ik dan zo afstotelijk ?", vraagt hij. "Daar gaat het niet om, je weet dat dit aspect één van de fundamentele problemen was tussen ons." Hij gaat meteen in de aanval, en ik ben zo idioot er op in te gaan. Vraag hem of al de zaken die gebeurden als normaal kunnen beschouwd worden. "Je hebt grenzen overschreden, dingen met me gedaan die niet kunnen. Als je iemand graag ziet, ga je toch die persoon niet de adem ontnemen ? Het is niet correct dat je je partner zou willen vastbinden om vervolgens te kijken hoe een aantal mannen haar als een sexspeeltje behandelen en haar vernederen, door haar bont en blauw te neuken om vervolgens in haar gezicht klaar te komen. Dat zijn géén normale fantasieën, dat heb ik je zo vaak proberen wijs te maken. De dingen die je luidop zei, de dingen die je gek maakten van lust, waardoor je me zo vaak fysiek pijn deed. En op de koop toe werd je nog boos omdat ik die dingen niet in uitvoering wou brengen. "Ik deed of zei die dingen alleen maar om jou te plezieren. Ga nu niet de preutse uithangen, hé. Je bent vergeten hoe je vroeger was zeker ?" Hij verwees naar m'n jeugdzonden, zaken die ik hem vertelde, maar waar ik altijd duidelijk bij stelde dat zulke zaken niet kunnen binnen een goede relatie, een relatie waarbij verantwoordelijkheden komen kijken. Hij bleef doorgaan, dat hij het ondertussen wel wist, en waarom ik nu écht niet met hem naar bed wilde. Ik antwoordde dat ik het niet kon, vrijen met iemand waarvoor ik geen gevoelens heb. "Dat geloof je nu toch zelf niet." Ik wist waar hij op doelde. Een tijdlang had hij me namelijk ook op dat gebied in z'n grip. In die mate dat ik als het ware geen grenzen meer kende. Wat er toen gebeurd is, vond ik toen een tijdlang als het ware doodnormaal, maar al vrij snel voelde ik me rotslecht over hetgeen gebeurd was. Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten toen, dat ik mezelf in die mate verlaagde, enkel en alleen omdat hij dat wou ? "Ook dàt deed ik voor jou, hoor." Ik kàn er niet mee naar buiten treden, eenvoudigweg omdat ik weet dat hij het in mijn schoenen schuiven zal.
Het zijn net zulke zaken waardoor ik later ben gaan beseffen hoe scheef alles wel zat tussen ons. Dus zweeg ik, en liet hem uitrazen.
Pfff, wat een avond. Het verlangen m'n eigen stekje te hebben.
22-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 25-04-2009 |
| Sterker ? |
Misschien al goed dat ik deze ochtend een drukke dag voor de boeg had. Het bracht me minder in de gelegenheid al te veel stil te staan bij m'n dipje van gisterenavond en -nacht. Ook al zinderde het in m'n lichaam na. Toen ik m'n moeder in de late namiddag zag, merkte ze het meteen op, en ook m'n schoonbroer gaf me een "het-komt-wel-goed-met-je-knuffel".
Naar gewoonte al vroeg wakker, maar ik had geluk : mijn man was de hele dag uit werken. Hij was al vertrokken rond zessen en kwam deze avond pas rond half acht terug thuis. Zwart geld waar ik natuurlijk alweer geen cent van zien zal, maar ach, dat hij het steekt waar het zonlicht nooit komt. Want ook vandaag werd ik weer wat wijzer; voor de derde keer op rij deze week had hij me zitten slecht maken. Helaas voor hem bij de verkeerde personen, en dan nog over een onderwerp waardoor hij zichzelf in de vingers sneedt : hij had bij m'n schoonbroer zitten kankeren dat ik het huishouden laat voor wat het is, en dat z'n oudste dochter de meeste taken op zich neemt. Oerdom van zijnentwege, want het is een algemeen gegeven : iedereen die bij ons komt vind dat het huis er altijd krakend net uitziet. En met een stiefdochter die zelf bevestigd dat ze de afgelopen maanden geenszins tijd had gevonden om in het huishouden bij te springen omdat ze zoveel tijd in haar studies diende te steken, zette hij zich in feite voor aap. Maar m'n bloed kookte, toegegeven. En dat merkte hij zodra hij thuiskwam. Op kousevoetjes kwam hij af. "Is er iets." "En nu is het aan mij", moet ik gedacht hebben. Hij is niet gewoon om tegengesproken te worden, hij duldde het voorheen simpelweg niet. "Kijk, G., je ligt voortdurend me te beschuldigen dat ik je overal ga zwartmaken. Je mag van mijn part nu, op dit eigenste moment, iedereen aanspreken die op de hoogte is van onze situatie. Vraag het hen op de man af, en stuk voor stuk zullen ze je zeggen dat ik dat nog op geen enkele moment gedaan heb. Dat je paranoïde bent, wist ik al. Maar als dan nu blijkt dat jij degene bent die mij overal gaat slecht maken, wel daar begrijp ik eerlijk gezegd de ballen van. En dan nog met zaken waarmee jij jezelf voor schut zet, omdat iedereen weet dat het zaken zijn die absoluut niet kunnen." Ik kaatste de voorbeelden zijn richting uit. Over het feit dat ik dus blijkbaar flink klote ben in het huishouden, en over mijn zogenaamd spendeerprobleem, want klaarblijkelijk was hij gaan rondbazuinen dat ik zopas twee jassen van 300 euro elk had gekocht. Maar zoals altijd waste hij z'n handen in onschuld. De anderen hadden hem verkeerd begrepen. Ik counterde zijn opmerking : "Vreemd dan toch, dat verschillende mensen je dan verkeerd begrijpen, want dezelfde verhalen komen bij verschillende mensen terug. Weet je, doe gewoon verder op die manier, je bent goed bezig." Hij sloeg nog met een aantal deuren en doet sindsdien alsof ik er niet ben. Een herkenbaar patroon, maar vroeger liep ik er ziek van, en nu raakt het me zelfs niet meer. Het heeft in feite mijn allerlaatste twijfel weggenomen. Alsook die van m'n familie. Want zij doorzien nu zijn altijd vriendelijke, gladde omhulsel. "Tja, wat moet ik doen, ze loopt zich vast in d'r ongeluk, en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen, want ik zie haar zo graag. En na al die jaren, na alles wat ik voor haar gedaan heb, moet ik me maar neerleggen bij het feit dat ze gewoon weg omdat ze me niet meer graag ziet. Ik begrijp het niet, want er is nooit iets gebeurd, ze is gewoon veranderd..." En het ergste is, hij begrijpt het ook écht niet, hij ziet het probleem niet, hij is zo'n meester in het omzeilen van zaken dat hij zichzelf omzeilt. Mijn liefde voor hem is weg, maar dat dit enigszins zou kunnen te maken hebben met hem, met de manier waarop hij me jarenlang behandelde, neen, in geen geval. Vanaf vandaag slaap ik in het bed van de kinderen. Ik kan zelfs dat niet meer, ik word zelfs ongemakkelijk als hij de badkamer binnenkomt terwijl ik in bad zit.
Al vroeg wakker dus, maar ik bleef nog ruim een uur in bed liggen, met m'n meisjes bij me. Tijgertje spelen, de buurman maakte zich vast zorgen, want we visten uit wie er het best brullen kon. Dolle pret. Rijkleren aan, ontbijten, en richting m'n zus. Pony klaargemaakt, en de oudste wat les gegeven. Gewoon, lekker ontspannen, grapjes verkopend.
De dochter van m'n zus viert morgen haar communie. Ik had m'n zus al beloofd haar te helpen met alles klaar te zetten. "Decoreer jij de boel maar." Een grote witte tent op het gazon. Ik nam een schaar en m'n meisjes vergezelden me, ietwat verder de straat in. Op jacht naar klimop en "fluitekruid". Witte tafellakens, waar ik klimop legde, netjes in elkaar gevlochten. Hier een daar toefjes fluitekruid ertussen, en wat ranonkeltjes in witte en feibel roze kleuren. Zilverkleurige lintjes. Ik was bijna fier op mezelf, zo geslaagd was het resultaat. Het was ruim drie uur in de namiddag toen we huiswaarts vertrokken.
Thuis schakelde ik mezelf een versnelling hoger. Terwijl de kinderen buiten speelden, poetste ik m'n wagen en m'n huis. Ik waste de kinderen, föhnde hun haren en smeerde hun snoetjes in , legde één en ander alvast klaar voor morgen, vouwde nog een was op, om uiteindelijk rond half tien neer te ploffen op m'n stoeltje voor m'n laptop. Tot zowat elf uur zat ik wat werkgerelateerde dingen te doen. En nu ? Nu ga ik slapen.
Slaapzacht wereld. Another day... Elke dag nu, is een stapje dichter naar m'n echte ik.
25-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-04-2009 |
| Het huis |
|
Zeven uur vanavond. De eigenares van de woning die te huur staat, samen met haar man. Een ouder koppel, die duidelijk op zoek zijn naar een serieuze kandidaat voor hun woning. Ze leiden me rond in het huis, en ondertussen praten we onophoudelijk. De benedenverdieping is groter dan ik had verwacht, maar de slaapkamers vallen ietwat tegen. Maar een gigantische tuin, met een vijvertje en een opbergstalletje met extra zolder maken het ruimschoots goed. Meteen denk ik : van dit zoldertje maak ik in één-twee-drie een gezellige hide-out voor de meisjes, een eigen kamp.
Ze hadden de dag voordien ook een kandidaat. Maar meteen krijg ik te horen dat ze de voorkeur aan mij geven. Ik merk op dat het in feite een maand of twee te vroeg is voor me, en ik krijg de indruk dat ze eventueel bereid zijn het me te verhuren vanaf juni in plaats van mei. Ruim een half uur sta ik nog met hen te praten, de wereld is klein, zo blijkt. Ze kennen eindeloos veel mensen die ik ook ken. Ik beloof hen morgen te bellen, zodat ik met iemand kan komen kijken, gewoon om een extra mening te hebben. Het is uiteindelijk een grote beslissing.
Even later zit ik in de wagen. Ik bel m'n man, zeg hen dat ik even langs m'n ouders ga, advies inwinnen.
Onderweg stop ik even bij m'n oudste zus. Ik vertel haar dat ik naar een huis ben gaan kijken. Meteen zadelt ze me op met een schuldgevoel, ze haalt m'n ziekte aan. Dat ik me sterker voordoe dat ik ben. Dat ik altijd m'n zin heb willen doordrijven. "Ga door met die verbouwingen die jullie planden, zorg dat je een eigen ruimte hebt, een ateliertje voor jezelf, waar je je kan terugtrekken." Ze begrijpt het niet, zoveel is duidelijk. Even later, aan de wagen, sta ik nog ruim een uur met m'n schoonbroer te praten, en het brengt me enige klaarheid. Het is eenvoudigweg te vroeg. Als ik nu vertrekken zou, dan zal ik met schulden moeten starten, in afwachting van het geld waar ik recht op heb. Ik vind vast nog wel iets dergelijks. Ik moet nu gewoon geduld oefenen, iets waar ik het, toegegeven, niet altijd makkelijk mee heb. Maar het moet.
Ik stop bij m'n ouders. Twee bezorgde blikken, want ze zijn het niet gewend dat ik s'avonds nog langskom. Ik vertel hen dat ik naar een huis ben gaan kijken, dat het me aanstond, maar dat ik het aan me ga laten voorbij gaan, omdat het te vroeg is. Ze geven me gelijk, en stellen duidelijk dat ik op termijn écht wel weg moet bij G.
Ik sla de voordeur van m'n huis, van zijn huis, dicht rond half elf. Het feit dat ik vrij lang ben weg gebleven zint 'm helemaal niet, zoveel is duidelijk. Even later is het prijs, een gewoon gesprek eindigt in ruzie. Nou ja, ruzie, hij slingert me allerlei verwijten naar het hoofd, en wast z'n handen in onschuld.
Volhouden, denk ik, nog even. Elf mei is niet ver meer, dan weet je weer meer concrete dingen. Dan weet je vanaf wanneer je kan beginnen uitkijken. Vanaf wanneer ik een nieuw leven kan beginnen.
Volhouden, denk ik, nog even. Nee, niet twijfelen. Nu niet twijfelen, doorbijten. Het is moeilijk, het is zwaar, maar hou je sterk.
Nee, nu niet twijfelen. Doorbijten. Geloof er in. Geloof dat het goed komen zal met je.
28-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-04-2009 |
| Pijlen |
|
Niet meer weten van welk hout pijlen te maken. Iedereen heeft het wel eens. Het lijkt me plots klaar en duidelijk. Ik weet nu van welk hout mijn pijlen gemaakt zijn. Van een soort dat zich diep in je wurmt, om bij contact meteen te versplinteren en een gapende wonde achter te laten, waar warm bloed uit gutst. Bloed dat naderhand stolt tot dikke ruwe korsten die bij de minste beweging pijnlijk openscheuren. Kraters waar etter en gal uitsijpelt.
Na een emotioneel zware dag viel ik in slaap rond half negen, toen ik m'n meisjes hun bed instopte en even bij hen ging liggen. Maar m'n hoofd wekte me. De wereld lijkt in diepe slaap te verzonken, het is voorbij twee uur, en gehuld in duisternis heb ik me naar beneden begeven en m'n laptop aangeschakeld. Hier zit ik, alweer, slapeloos, een nachtwezen.
M'n beslissing het huurhuis dat ik gaan bekijken was niet te nemen, wegens te vroeg. M'n man vroeg er me één en ander over. Plots vindt hij nu wel dat ik het nemen moet. "O ja, tuurlijk," repliceerde ik, "en waarvan ga ik het betalen ? Hoe ga ik het inrichten als ik momenteel geen rooie duit heb ?" Hij bood me aan het te huren, en ondertussen nog thuis te blijven. Zodra het financiële uit de doeken zou zijn, kan ik dan de overgang maken. Met de opmerking natuurlijk dat ik altijd terugkomen mag. "Wanneer het niet lukt." Woordnuance : wanneer, niet als... Hij is er zo van overtuigd dat het me niet lukken zal, dat ik naderhand met hangende pootjes aankloppen zal.
Flarden van het gesprek met m'n zus gisteren, die komen bovendrijven : je bent zwak, je vecht niet, je wil altijd je zin, je bent een vluchter, je gaat nooit genezen, je bent een egoist, want je denkt alleen aan jezelf en niet aan de vier kinderen. Mijn kinderen, och, ja, maar die andere twee...Wat zullen die moeten doormaken ? Alsof ze me in de twijfel waarin ik ruim een jaar geleden verkeerde, wil terugduwen.
Een nachtwezen. Een nachtvlinder. Een ordinaire mot.
Tot de mot beseft dat ze niet thuishoort in de wereld der vlinders. M'n leven in een notedop.
Heb ik gevochten ? Tuurlijk heb ik gevochten ! Ik heb zwarte golven van verdriet getrotseerd, ik ben bergen van onzekerheid over geklauterd. En wat nu ? Met wat voor doel uiteindelijk ? Om me als een verslagen gladiator naar het midden van de arena te begeven, en mezelf op m'n knieën te gooien, m'n handen te reiken naar het zwaard van Damocles boven me, en m'n hart erop te spiesen.
De dingen waar je niet van doodgaat, daar word je sterker van. Kijk nu eens, hoe sterk ik wel ben. Onzin.
Ik moet gewoon het dromen afleren. Of het najagen van dromen, beter. Want dromen worden in mijn geval altijd nachtmerries.
Verdwijnen kan ik niet, omwille van m'n meisjes. Misschien ben ik inderdaad wel zwak. Misschien moet ik me gewoon neerleggen bij m'n lot, m'n terug in m'n oude keurslijf wurmen, en blijven waar ik ben, hier in dit huis, hier in dit huwelijk. Misschien, als ik heel hard probeer, zal ik terug kunnen ademen hier. Misschien, als ik heel hard probeer, zal ik kunnen leven zoals de meerderheid dat doet : zonder gevoelens, maar denkend aan de luxe die het met zich meebrengt.
Denk aan je kinderen. Denk aan je familie. Denk aan je luxe. Denk aan het huis. Denk aan de tuin. En denk niet aan jezelf...
29-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-04-2009 |
| Dronk. |
|
Hef het glas ! Een dronk op alweer een platgebombardeerde droom ! Scherven die ik in al mijn excellentie binnen de superieure mensheid waarin ik me bevind veroorzaak. Ooit weet ik misschien wel wat dat betekent. Nu al weet ik dat ik er niet thuis hoor.
Hef het glas ! Een dronk op mezelf, met mn gezicht in de modder. Een betrokken schouwspelben ik. Lopen op stelten aan het randje van je geestelijke afgrond. Wat zorgt ervoor dat iemand blijft? Wat zorgt ervoor dat iemand weg gaat? Wat zorgt ervoor dat iemand het op een lopen zet of blokkeert? En wat maakt een mens ? Ik weet het niet meer. Ik weet dat ik het niet meer weet.
Liefde leert je te liegen. Het leven leert je te sterven. Want het is niet moeilijk om te vallen. Slaapwandelend door het leven gaan, zelfbedrog. Een leugen leven, netjes ingeburgerd in een wereld die zo nep is als maar zijn kan, zonder ruimte voor gevoelens en emoties, zonder ruimte voor oprechtheid, met angst als schrikdraad om je heen.
Waar is moed als je het nodig hebt ? Hef het glas ! Een dronk op ons allen; wij, superieur als we zijn in al onze mensdom-heid, allen te laf om echt te leven, ons verschuilend achter luxe en dogredenen, excuses om geen onbekend paden te moeten inslaan.
Santé !
30-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 01-05-2009 |
| Emotionele nood |
|
Alsof Nemesis in me heerst. Mentale pijn die zich een weg naar buiten baant, die langs al m'n poriën lijkt te ademen. Mijn geest lijdt, mijn lichaam lijdt. De weegschaal sprak boekdelen deze ochtend. De laatste keer dat ik dit woog, moet in m'n schooltijd geweest zijn. Maar samen met m'n geest weigert m'n maag halsstarrig alle voedsel. Mijn buik in staking. Helse krampen, in die mate dat ik er van moet gaan zitten. Recht staan maakt me op zo'n ogenblikken draaierig van de pijn. Rillingen, onophoudelijk. M'n huid pijnlijk bij de minste aanraking, zoals ik nog wel heb als ik hoge koorts maak. M'n haren dor en droog, doods als het ware. M'n tandvlees bloedt onophoudelijk, de voortdurende bronzen smaak van bloed in m'n mond. M'n maandstonden, want normaal gezien écht niet kan. M'n spieren, m'n rug, m'n schouders. Hades lijkt me de hand te reiken om hem te volgen naar het ondergrondse land der doden, de onderwereld, waar ik thuis zal horen.
M'n man ziet hoe zwak ik ben, momenteel. Als een tijger sluipt hij dichter. Ik ben terug prooi geworden. "Wat heb jij toch een aardige man.", zei één van de andere mama's me. Z'n typische, gladde, altijd vriendelijke tweede ik. De persoon waar ik ooit, lang geleden, op verliefd werd, en waarvan later bleek dat het slechts een masker was, een masker naar de buitenwereld toe. Achter dat masker, achter gesloten deuren schuilt een heel ander iemand. Wantrouwig, achterdochtig, jaloers, controlerend en extreem dominant.
Niks lijkt nog zeker, niks lijk ik nog te weten. M'n bootje kabbelt stuurloos rond, geen land in zicht, terwijl donkere wolken de blauwe lucht inpalmen. Zal de storm me doen zinken ?
Tegenstrijdige meningen, tegenstrijdige gevoelens.
M'n ouders die me de ene dag zeggen dat ik moet doorbijten, vertellen me de dag erna het toch nog een aantal maanden uit te zweten, om me de daaropvolgende dag aan te manen te blijven waar ik ben.
M'n zus die me eerst met de grond gelijk maakte in een poging me te laten blijven. Woensdagmiddag was ze echter m'n meisjes bij m'n ouders gaan ophalen om ze mee te nemen naar McDonalds. De twee bestelden allebei alleen maar een colaatje. Ze zag dat er iets scheelde, en kreeg hen overtuigd om toch iets te eten. Maar wel moest ze hen beloven "niet tegen papa te zeggen dat ze er gaan eten waren, want dan zou hij heel boos zijn op hen, want papa vindt dat te ongezond." M'n zus vertelde het me toen ik ze kwam ophalen. "Als ze bij mij zijn, beslis ik wat ze eten, of hij dat nou leuk vindt of niet.", zei ze nog. Stilaan gaan ook haar ogen open. Want uiteindelijk, waar ben je mee bezig als je kinderen van vijf en zeven al dingen verzwijgen ? Toen ik m'n zus later op de dag opbelde met de vraag of ze eventueel even met me naar het huurhuis wou gaan kijken één van de komende dagen, haakte ze weer af.
M'n oudste. Zeven is ze. Ze voelt meer aan dan goed voor haar is. Constant zoekt ze m'n gezelschap op. Ze neemt een krukje en komt bij me zitten in de badkamer als ik bad zit. Meer dan ooit laat ze het spelen even voor wat het is om me een knuffel te geven of even op m'n schoot te klauteren. "Mama, wat scheelt er, je bent zo vaak verdrietig ?" Terwijl ik lach en zing en spring met ze, terwijl ze me nog vrijwel nooit zag huilen. "Ach, soms weet ik gewoon niet wat ik moet doen.", antwoord ik haar eerlijkheidsgetrouw. "Als jij verdrietig ben, ben ik ook verdrietig. Je moet doen wat je terug blij maakt. Mama, weet je, wij zijn precies tweelingen, zo erg lijken we op elkaar." Vandaag, in bed, zij en ik, pratend. "Mama, als je wil scheiden, vind ik dat niet zo erg hoor. Alleen wil ik dan niet een week bij jou en een week bij papa, maar om de drie daagjes of zo, want een week is te lang, dan zou ik je missen." Een donderslag bij heldere hemel was het voor me. Geen woord kon ik uitbrengen. "Zeg het maar niet tegen papa. Het is ons geheim, hé, mama. Kijk, ik ben het al vergeten !"
Wat doe ik ? Ga ik vechten, of blijf ik vluchten ?
Morgen bel ik het huis af. Leg ik m'n leven daarom terug in de handen van mijn man ? Terug naar af, het is geen optie. Maar het huis kwam te vroeg, en nu ik het overdenk zijn de redenen die m'n man opgaf op alsnog de woning te huren louter dogredenen. Dichtbij, zodat hij vlakbij is om een oogje in het zeil te houden... Neen. Ik weet dat ik vast nog behoorlijk twijfelen zal. Dat ik hier vast nog wel zal neerpennen dat ik beter blijf waar ik ben. Maar m'n echte ik wil niet meer in een doosje worden geduwd. M'n echte ik kan het vast wel aan. Ze is sterk genoeg om het alleen te redden. Tijd. Afwachten, dat moet ik doen, nu. Ik vertrek niet voor alles in orde is bij de notaris. Zodra ik de middelen heb, ga ik er voor. Want ik kan het, dat wéét ik. Volgende week is er de notaris, en dan is het aftellen. Zes maanden.
En al degenen die me het advies gaven te blijven omwille van het financiële, omwille van het gemak, al die luxepaardjes die gemakshalve in hun ouwe getrouwe stal blijven rond dralen, zal ik het nakijken geven. Nooit zullen ze het toegeven, uiteraard. Maar stiekem zullen ze het me benijden.
Het is harde taal, dat weet ik. Want uiteindelijk ben ik geen deskundige. Uiteindelijk weet ik niet veel. Maar ik weet wel wat liefde is. Liefde is iets waarop geen sleur komt. De essentie van liefde ? Een poging tot een definitie, met dank aan een dichter...
Wanneer je in iemands ogen kijkt en niets dan openheid ziet en charme,
niets dan milde lieftalligheid, minzaamheid en eenvoud, niets dan sobere verwachting.
Wanneer je geen vleugje reserve bespeurt, geen mespuntje van hoe je zou moeten zijn, geen rancune en wrok, geen achterdocht, geen twijfel, geen afwijzing maar de absolute en exclusieve aanvaarding van wie je bent, hoe je bent.
Wanneer je door die onbevangenheid lam geslagen, naar adem moet happen,
een onmiddellijk inzicht van herkenning je overvalt, elk woord weerloos wordt, er alleen nog één naam is om te noemen .
Op de ruggengraat van die onvoorwaardelijke, oprechte blik wordt, wars van esthetiek, de vervullende huiver van het sublieme geboren, op de vele krassen en witte wonden, de verrukking over dramatische schoonheid, puur en zuiver.
01-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-05-2009 |
| Een wirwar van gevoelens |
Zondag. Het verlengd weekend leek langer dan ooit. Tergend traag gingen de uren voorbij, ook al had ik mezelf een erg drukke agenda opgelegd. M'n gsm dicht tegen me aan, in m'n broekzak, hopend. Op wat dan ook, op iets.
Vruchteloos hopend en met vrucht hopeloos...
Zaterdag. M'n hele huis van boven tot onder gepoetst. Ik was extra vroeg begonnen want de oudste van m'n man had me gevraagd of ik met haar op schoenenjacht wou. Net na de middag vertrokken we richting schoenenwinkel. M'n man en de kinderen verkozen thuis te blijven, en ondertussen had m'n schoonbroer gebeld of ik met 'm mee wou naar de ruitersportwinkel en naar een zaak die paardentrailers en stal-elementen verkoopt. Hij verwachtte me rond drie uur. Ik zette haar thuis af, en besloot nog vlug m'n moeder een bezoekje te brengen, ongerust als ze is over me. Meteen kreeg ik een kom verse aspergesoep voor m'n neus, verplicht op te eten, zonder tegenspraak. Daarna in een haastje m'n schoonbroer en diens kinderen opgehaald. Ik had de kinderen beloofd om pizza met hen te gaan eten in Antwerpen. M'n man was al de hele dag in een rotbui. De ene discussie had de andere opgevolgd, en hij was enorm nijdig op me omdat ik even weg reed. Ik had 'm bij vertrek gezegd dat ik rond vijf uur thuis zou zijn, zodat we rond zessen zouden kunnen vertrekken richting Antwerpen. Om half vijf, we waren reeds op de terugweg, telefoon. M'n man, in een nog grotere rotbui. Dat hij geen zin had te wachten, want iedereen had honger. Hij zou met de kinderen alleen vertrekken. Ik antwoordde dat ik een half uur later terug zou zijn, en hij gooide de telefoon neer. Gezien de handsfree in m'n wagen, had iedereen het gesprek kunnen meevolgen. In een razend tempo terug naar huis, waar bleek dat de kinderen nog rustig in de tuin aan het spelen waren. M'n man, bleek van woede, negeerde me straal. Ik nam de kinderen mee naar boven om hen iets propers aan te trekken. "Mama, wij hadden nog geen honger hoor. Papa was aan het zeuren, maar we hebben gezegd dat we op jou wilden wachten..." dixit m'n oudste... Even later vertrokken we. De zoveelste discussie trok zich op gang toen er nog geld moest worden afgehaald, en hij het vertikte dat van zijn rekening te halen. Ik gaf hem echter geen kans, sprong uit de wagen en haalde geld van mijn rekening. Moet ik nog een tekening maken bij hoe gezellig het etentje was ? Niet dus. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en even later liepen we samen terug richting de parking waar m'n wagen geparkeerd stond. En toen beging ik een flater van jewelste.
Mijn buurt, mijn côté van 't stad. De kaaien, onder meer. "Zullen we over de loopbrug naar de auto wandelen ?" Zodra ik het gezegd had, daagde het me. Mijn plekje, mijn bankje. De railing volgekrast met namen van verliefde koppeltjes. Zonder dat hij het besefte wandelde hij mijn territorium binnen. De talloze keren dat ik hier zat, het leven overpeinzend. Hij had geen flauw benul, maar het voelde aan alsof ik m'n vijand net naar de kern van de schatkamer had geloodst. Ik had het moeilijk, écht moeilijk. Ik vervloekte mezelf. Ik vervloekte het leven.
Onderweg naar huis belde m'n zus me nog even op, met de vraag of we zin hadden om nog even bij hen iets te komen drinken, maar m'n man gebaarde dat hij geen zin had, en ik verzinde naar gewoonte alweer een excuus. Thuis liet hij me voor wat ik was. Hij moet gezien hebben dat ik het moeilijk had. M'n meisjes in bad en in bed, om daarna zelf even te relaxen in het bad. Na een kwartiertje bedacht ik plots: een aantal maanden geleden zou hij nu al aan de trap hebben staan roepen : "Waar blijf je nou ? Ik zit hier wel alleen beneden hé, gezellig hoor ! Maar ja, jij denkt alleen maar aan jezelf hé." Gevolgd door een deur die luid zou worden dicht gesmeten. Tot voor een paar maanden was ik rechtgesprongen, en had ik me vliegensvlug afgedroogd en m'n pyama aangetrokken om naar beneden te hollen, alwaar ik het eerste half uur tegen dovemansoren en een boze blik had zitten praten. Maar niet meer. Niet meer.
Zondag. M'n rug leek gebroken toen ik wakker werd. Een combinatie van stress en een tekort aan slaap. Het feit dat ik ondertussen al een week in het bed van m'n jongste slaap, zit er vast ook voor iets tussen. Een hele goede matras, ontwikkeld voor kinderen. Duidelijk niet geschikt voor volwassenen....
Na het ontbijt even in de tuin gespeeld met m'n twee meisjes. Ik had de startlijsten bekeken van de jumping waar m'n neefje aan deel zou nemen. Rond elven z'n eerste parcours. De jumping op een boogscheut van waar ik woon. Dus besloot ik even te gaan kijken. M'n man had de hele ochtend al flink volgehouden dat ik niet bestond dus betrok ik hem geenszins in m'n beslissing. Ik had opgevangen dat hij de kinderen had beloofd om met hen even te gaan fietsen. Ze hadden geen zin om met me mee te gaan, en verkozen in de tuin te blijven spelen. Ik riep hem van ver toe dat ik even naar de jumping ging kijken, en dat ik rond één uur thuis zou zijn. En dat was ik.
Ik ben niet meer de keuken uit geweest, maakte alvast verschillende gerechten voor de komende week, wat slaatjes voor op de boterham. en op vraag van de meisjes kruidenboter met onder meer verse basilicum, chili en look. Heerlijk vinden ze die. Daarna haalde ik alle kasten leeg, waste ze uit en laadde ze terug in. Ondertussen zit m'n diepvriezer en koelkast weer helemaal vol.
Waarheen zal m'n leven me leiden ? Ergens weet ik wel dat ik het in m'n eentje redden zal, dat ik sterk genoeg ben om uit mijn huwelijk te stappen. Toch geef ik grif toe dat ik soms behoorlijk twijfel, voornamelijk omdat m'n omgeving me daartoe aanzet. M'n moeder, die me elke dag ander advies lijkt te geven. De ene moment is ze ervan overtuigd dat ik weg moet, de andere moment zegt ze dat als ik ermee door ga, ik vast na een jaar met hangende pootjes zal terugkomen, en vervolgens zegt ze dat ik beter zou blijven, voor m'n kinderen, dat ze wel eens goed met m'n man zal praten. Alsof dat iets zou uithalen.
- "Een mooie grote open keuken met zicht op je tuin en op je fruitbomen..."
De verbouwingen die gepland waren...
- "Ja tuurlijk," antwoordde ik, "en dan zit ik dààr weer netjes ongelukkig te wezen, gevangen."
- "Misschien heb ik je vroeger wat te veel je zin gegeven, wat te veel verwend."
Ik vroeg haar wat ze ermee bedoelde, maar ze bleef me een antwoord schuldig.
De gevoelens die in me heersen zijn zo divers, zo verschillend dat het me behoorlijk in de war brengt. Toch ben ik meer en meer ervan overtuigd dat ik het alleen zal kunnen. Dit huwelijk van mij, ik moet eruit, ik moet en ik zal.
03-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
