 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 05-05-2009 |
 Aanbod |
Al te vaak stond ik met m'n armen open, wachtend om gered te worden. Al te vaak bevond ik me vrijwillig in een doodlopende straat vol zelfgesponnen desillusies. Al te vaak zocht ik iets om in te geloven. Al te vaak was m'n geloof er wel, maar zocht ik verwoed naar bewijsmateriaal. Al te vaak gaf ik de controle uit handen, m'n hart op een dienblaadje. Al te vaak wentelde ik me in het leven dat zich om me heen had ontwikkeld, en baadde ik uit gewoonte in onzekerheid. Al te vaak boorde ik mezelf de grond in.
Het ware vaste waarden, gevoelens die ik kende, waar ik aan vast hield. Slechte gewoonten. Ze loslaten is een hele klus. Het is een nieuwe wereld die zich stilaan ontluikt voor me... maar wat een wereld ! Vol ongeduld wil ik op ontdekking gaan.
Gisteren had ik een gesprek dat me tot enkele inzichten bracht. Nadien heb ik urenlang mezelf in vraag gesteld, gevoelens en situaties in vraag gesteld. Soms was het naarstig zoeken naar een antwoord. M'n eerste reactie bij een moeilijke situatie was steeds om te vluchten, desnoods zou ik de dood in vluchten. Waarom ? Omdat ik mezelf zwak waande. Dat is me natuurlijk jarenlang zo voorgehouden geweest, maar dit is geen excuus. Ik had me moeten verzetten.
Het is hoog tijd voor een mentaliteitsverandering, en vandaag was de eerste dag dat ik deze toepaste. "K. in de kering." Hoog tijd m'n kwellingen achter me te laten. Steen per steen zal ik m'n muurtje naar beneden halen, zal ik het leven toelaten. Is er een gegronde reden om onzeker te zijn ? Neen ! Hoef ik de controle in andermans handen te leggen omdat ik te zwak ben om m'n eigen boontjes te doppen ? Neen ! Ga ik om kunnen met alleen te zijn ? Ja ! Wil ik weg bij m'n man ? Ja ! Waarom ? Omwille van mezelf. Zal ik het kunnen, ben ik voldoende sterk ? Tuurlijk ! Met vallen en opstaan zal ik het heft in eigen handen nemen. Ik zal soms behoorlijk vloeken, omdat ik het nooit eerder deed, maar het zal me wel lukken.
Mijn besluit om uit m'n huwelijk te stappen staat vaster dan ooit. Er ligt vast nog wel wat moois voor me in het verschiet. Trouwens, gewoon lekker alleen, m'n meisjes en ik lijkt me ook niet slecht...
Uiteindelijk moet iedereen z'n eigen toekomst maken, en daar ben ik nu mee begonnen. Ik ben vrouw en meisje tegelijk, en binnenkort sta ik eindelijk op eigen benen, binnenkort heb ik dat heel klein beetje vrijheid waar ik al jaren zo naar smachtte. Het is nu alleen een kwestie om dit zelf te blijven geloven, om me niet meer neer te laten halen. Ik zou een aantal mensen willen vragen me hierin af en toe in te helpen. Als ik weer eens wegzak in zelfbeklag, angst en onzekerheid, hang dan even Barack Obama voor me uit : "Yess you can !" 
Een aantal angsten heb ik definitief geklasseerd. Dat ik niemand meer zal vinden, bijvoorbeeld. Terwijl ik ergens wel beter weet. Een klant waarmee ik uit lunchen was geweest na een eindejaarsbestelling, en die me sindsdien emails stuurt, dat hij me vreemd genoeg niet uit z'n hoofd krijgt, dat hij terug puberale trekken herkent bij zichzelf, dat ik verslavend ben, en dat ik dringend de retours moet komen ophalen... Een oude verliefdheid van jaren geleden, waar ik nooit op in ben gegaan, omdat ik toen trouw naar mijn echtgenoot nog hoog in het vaandel droeg, die me nu plots weer berichtjes stuurt, dat hij ondertussen aan het scheiden is, en me nog steeds niet uit z'n gedachten heeft kunnen krijgen. M'n schoonbroer die me zondag op jumping toefluisterde dat er een aantal "interessante partijen" (hij bekijkt helaas alles louter financieel) me in de gaten hielden. Ik ga er niet op in. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En ergens besef ik waarom ik die aandacht krijg. M'n splinterkennis... anderen kennen of kunnen één of twee zaken goed, héél goed, tot in de puntjes, maar ze begrijpen totaal niks van andere zaken... ik ken en kan vanalles een beetje, een fractie slechts, zeker géén uitblinker, dat niet. Die splinterkennis voedde vroeger m'n onzekerheid, gewoonweg door het feit dat ik me niet in gesprekken durfde te mengen omdat ik vond dat ik niets voldoende op de hoogte was van een bepaald onderwerp.
Ik kan een beetje schrijven, ik ken een beetje van muziek, ik kan een beetje deftige foto's nemen... Het is die zogenaamde veelzijdigheid...
Ik doe m'n job goed, erg goed zelfs, en tegelijk zorg ik dat m'n huis altijd netjes is. Ik kan koken als de beste, al zeg ik het zelf. Vroeger de enige zekerheid die ik had : m'n moederschap, en m'n band met kinderen, tout court. Ik kan genieten van de typische stadssfeer, maar net zo erg van urenlang ploeteren op de buiten. Weipalen zagen en karbolinen versus het fotomuseum of de bibliotheek. Een flinke dialecte vloek versus gedichten waar ik zo in opga dat ik ze met iedereen delen wil. Géén loungy toestanden of hippe clubs, geef mij maar een gezellige bruine kroeg. De ene moment een kleedje met pumps, de andere moment m'n jeans en sneakers. Het is dàt, samen met m'n impulsiviteit, m'n grote mond, en m'n teveel aan mannelijk hormoon (vermoed ik ) dat het 'm doet. Ja, ok, misschien moet ik wat minder impulsief zijn, en wat meer taboes hebben... maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik doe vaak net die dingen graag die vrouwen niet graag horen te doen. Een kwajongen ? Ik voel gewoon graag dat ik leef. Meer is het niet. Ik moet af en toe eens een omweggetje kunnen maken, op ontdekkingstocht gaan. Ik heb te lang gevangene geweest. Misschien net daarom dat ik m'n job zo graag doe, het geeft me de vrijheid die ik nodig heb. Een deken in m'n koffer, altijd. Bij voorkeur om ergens in een bos erop te liggen, in zijn armen, dicht tegen hem aan, m'n lichaam verstrengeld met het zijne. Maar net zo goed om het om me heen te slaan omdat ik onderweg een meertje zag tussen de bomen, en met niemand in de buurt ik m'n kleren uittrok en er een verfrissende duik in nam.
Jarenlang was ik vraag... vanaf heden ben ik aanbod... er wordt er héél pakket bijgeleverd, een aantal schroeven zitten los, en een aantal andere draait door... Maar dit aanbod is inclusief alle verborgen negatieve en positieve kantjes... te nemen of te laten...
05-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Godin van het Lot |
|
http://www.youtube.com/watch?v=KyGz_17_0lk&feature=related
O Fortuna is een Latijns gedicht uit de dichtbundel Carmina Burana, ik meen me te herinneren ergens uit de dertiende eeuw. Fortuna is de godin van het lot... Het is wondermooi... Zet het luid, héél luid, en je voelt het tot diep binnenin je. Ik voeg de Latijnse versie toe, met daaronder een vrije vertaling...
O Fortuna
velut luna
statu variabilis,
semper crescis
aut decrescis;
vita detestabilis
nunc obdurat
et tunc curat
ludo mentis aciem,
egestatem,
potestatem
dissolvit ut glaciem.
Sors immanis
et inanis,
rota tu volubilis,
status malus,
vana salus
semper dissolubilis,
obumbrata
et velata
mihi quoque niteris;
nunc per ludum
dorsum nudum
fero tui sceleris.
Sors salutis
et virtutis
mihi nunc contraria,
est affectus
et defectus
semper in angaria.
Hac in hora
sine mora
corde pulsum tangite;
quod per sortem
sternit fortem,
mecum omnes plangite!
Oh, Fortuna, zoals de maan, veranderlijk in gestalte, neem je toe of neem je af; een vervloekt leven, nu eens hard, en dan weer zorgzaam,
door het spel smelt helderheid van geest, armoede en vermogen als ijs.
Vreselijk en ijdel lot, jij draaiend rad, ongunstige toestand, redder tevergeefs, altijd oplosbaar, beschaduwd en besluierd tracht je grip op mij te krijgen; door het spel van jouw gedraai loop ik nu met ontblote rug.
Het lot van welzijn en deugd, voor mij nu ongunstig, bestaat uit stemming en moedeloosheid altijd in drukkend zware dienst. Hier op dit uur
onverwijld, beroert de snaren met het hart; omdat het lot de sterke doet instorten, jammert allen luid met mij!
05-05-2009, 22:48 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-05-2009 |
| Aan m'n bijna ex... |
Je vroeg een geliefde, en ik deed alles voor je. Als je iemand anders wou, droeg ik een masker voor je. Wou je een partner in crime, dan hoefde je alleen maar m'n hand vast te nemen. Had je iemand nodig om boos op te zijn, dan stond ik voor je. Ik sprong voor je in de bres. Speurde je lichaam af als je je niet lekker voelde. Ging zitten waar je wou dat ik zat.
Als je zin had om met de wagen te rijden, dan was ik passagier. Wou je een chauffeur, dan nam ik het stuur over. Wou je alleen weg, dan bleef ik thuis. Had je me nodig, dan was ik er voor je.
Nu weer eens plaatste je me in een gouden kooitje, dan weer was ik je pispaal. Ik kroop voor je, ik zat op m'n kniëen voor je. Ik lag aan je voeten, en huilde voor je. Ik heb je gesmeekt. Ik leefde naar jouw normen. Altijd, onvoorwaardelijk, zonder er zelfs maar even bij stil te staan.
Maar de ketens waren te strak. De beloften die ik je maakte, probeerde ik wanhopig vol te houden, maar ik kon ze niet nakomen.
De totale controle die je had over me. Je eeuwige jaloerzie. Je wantrouwen.
Tuurlijk zag je me graag. Maar niet omwille van wie ik was. Omwille van wie ik moest zijn. Dagenlang geen woord als ik niet deed wat jij nodig achtte. Uitbarstingen wanneer m'n nood aan een fractie vrijheid me deed rebelleren. En het was niet eens dat. Ik ging niet tegen je in. Ik vroeg, en kreeg ik niet, dan zweeg ik netjes.
Je ziet het niet, je zal het nooit zien. "Ik deed het alleen maar om goed te doen, om je te beschermen. Uit liefde voor je."
Misschien zag je me te graag. Zo erg dat je me verstikte tot ik noodgedwongen de ramen insloeg.
Je angst me kwijt te raken, zorgde ervoor dat je me kwijt bent nu. Ironisch toch ? Je bent je controle kwijt. Je grabbelt om je heen, wanhopig pogend de controle terug te vinden. Maar niet meer, nooit meer.
Ik ga verder nu. Ik heb je lief gehad. Ik heb je nooit gebruikt. Ik heb je verafgood. Een emmer die overliep van liefde heb je leeggeschept. Stukje bij beetje. Tot er niks meer resteerde, niet één druppel. Financiële zekerheid, luxe en eigendom kunnen me niet overtuigen. Geluk, net als liefde, kan je niet kopen.
"Je bent zwak.", zei je vaak. Met overtuiging kan ik voor je gaan staan nu, en zeggen : "Ik ben sterker dan jij durft te vermoeden."
Voltooid verleden tijd. Bijna. Reikhalzend kijk ik er naar uit. Voor het eerst zal ik écht op eigen benen staan, met de wereld voor me, ongeduldig wachtend.
Aftellen.
Ab imo pectore, acta est fabula
06-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Nachtelijk vergif in Beirut |
|
Wat een titel hé. En geen hond die weet wat ik er mee bedoel. Nou ja, T. wel...
Voor je verder leest: zet dit even op als achtergrondmuziek... http://www.baeblemusic.com/concertvideo/MusicHallofWilliamsburg/Beirut
Net na zessen belde ik aan bij haar. Nog even een praatje met d'r man, en dan, hops, auto in en weg. Zonder ophouden babbelend. Richting Brussel. Net voor achten stapten we het Koninklijk Circus binnen, en baanden we ons een weg naar onze plaatsen. Vrijwel meteen kregen we het voorprogramma voorgeschoteld.
Mina Tindle, een Française begeleid door een viertal muzikanten die naar mijn mening zelf dienden op te letten om niet in slaap gewiegd te worden door haar luisterliedjes. Een apart stemgeluid, dat wel, maar ze kon me geenszins boeien. Te meer omdat ik de teksten heel moeilijk begrijpen kon, simpelweg door het feit dat haar engels te zeer door haar franstaligheid werd aangetast. Vaak vroeg ik me af : in welke taal is ze nu eigenlijk aan het zingen ? Soit, ze kon ons niet boeien, en het halfuur dat ze was gegund door Beirut, keuvelden T. en ik gezellig verder.
Rond negenen, eindelijk. Beirut. Zach Condon, een jonge snaak van 23 met Amerikaanse Roots, die met z'n rugzak zowat heel Europa rondreisde. Je proeft alle muzikale invloeden er zo doorheen. Hij verbleef lange tijd in Parijs, en kwam daar in contact met Balkan muziek. Z'n muziek is er van doorspekt. Wondermooie liedjes, die je tot dromen aanzetten, en die hij opluistert met enerzijds een aantal ontzettend goede muzikanten, stielmannen kan je ze eerder noemen, en anderzijds zijn hemelse stem, afgewisseld met trompet of begeleid door z'n ukelele. Het was de eerste keer dat hij België aandeed. In 2008 diende zijn tournee afgelast te worden en verdween hij omwille van een zware depressie een half jaar van de voorgrond, waardoor hij aldus niet performde op Rock Werchter.
Ik wist niet goed wat te verwachten van dit optreden. Z'n laatste cd heeft hij als het ware opgesplitst; hij bundelde twee zeer verschillende gegevens; enerzijds één die verdergaat in zijn typische zigeunerstijl, anderzijds één waarbij hij zich liet omringen door beats en synthesizers.
Intrigerend, meeslepend, hij blies het publiek omver. Een kerel met meer levenservaring dan veel vijftigjarigen. Als je je ogen sloot, waande je jezelf meteen ergens anders. Dit smaakt naar meer. Al meteen keek ik uit naar de volgende keer dat hij België aandoet.
Nog een raar smaakje had ik. Eéntje van Midnight Poison... zwaar teleurgesteld moet ik namelijk meedelen dat mijn vriendin T. tijdens het voorprogramma een moordpoging trachtte te plegen op me, door me te bedwelmen met gif. Alsof het mijn schuld was dat het voorprogramma haar niet boeien kon !  Dus vraag me in de toekomst niet hoe dit parfum ruikt, vraag me beter hoe het smaakt. Ik kan het vast uitgebreid expliceren, aangezien ik het bleef proeven tot aan de knabbeltjes waarvan we zaten te snoepen na het optreden in een caféetje, aan toe.
T., een dikke zoen voor het gezelschap, voor het advies en de raad, voor de babbel, voor de lachsalvo's die we afvuurden en voor je parfum !
Het was een fijne avond. x
06-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-05-2009 |
| M'n eigen held |
Audaces fortuna iuvat. Geluk is met de heldhaftigen.
Niet dat ik heldhaftig ben, verre van. Maar de mentaliteitsverandering die ik invoerde lukt me, vreemd genoeg. En meteen geeft het me inderdaad een gevoel dat het geluk wel eens aan m'n zijde zou kunnen staan. Er waait een wind van verandering door me. Lange tijd heb ik schermen om me heen gezet, om uit die wind te blijven. Nu bouw ik windmolens, en ben ik m'n eigen held.
Terwijl ik me al te vaak liet leiden door twijfel, is dat nu niet meer het geval. Ik zal vast nog wel m'n dipjes kennen, maar hey, ik ben afkomstig van de oude Belgen. En van allen zijn de Belgen het dapperst. Zelfs Julius Caesar ondervond dat, eeuwen geleden. Stilaan begin ik het te ondervinden.
Ik besef dat ik anderen toeliet om twijfel en onrust te zaaien in m'n leven. Komaan, even eerlijk : van sommige mensen kan je je toch écht niet voorstellen dat ze van miljoenen zaadjes de snelste waren. En ik liet me er door leiden. Maar niet meer, niet langer.
Ik baan me een weg uit het drijfzand waar ik me jarenlang in bevond. Met succes. Volhouden is de boodschap nu.
Zij die zich gaat verrijken, groet u...
07-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-05-2009 |
| Leuven |
Ik was ruim vroeg, in Leuven. Een heerlijk zonnetje, en ik wou van de gelegenheid gebruik maken even doorheen het stadscentrum te kuieren. Ik miste het gezelschap van m'n partner in crime, T. Ze maakt de ritten minder lang, en samen ontdekken we er keer op keer wel weer een leuk plekje. Ze had andere bezigheden; moest werken. Zo zei ze althans. Het zou natuurlijk net zo goed kunnen dat ze een nieuwigheidje aan het uitproberen is geweest, de hele dag lang. Een nieuwigheidje waar ik voor iets tussen zit... 
Ik liep langs een bloemenmarktje, en genoot van moeder natuur's kleurenpracht. Kleine smalle straatjes, met piepkleine winkeltjes waar je nog schatten vinden kunt. Een écht oude bakker, waar je heerlijke koffie drinken kan, op kramikkelige houten stoeltjes en dito tafeltjes. Even waande ik me in het zuiden van Frankrijk. Vroeger kon ik niet in m'n eentje iets gaan drinken. De omgeving speelde een te bedreigende rol, ik zat alleen aan een tafeltje en wilde meteen weg, omdat ik het gevoel had bekeken te worden. In die mate dat ik alles met uiterste voorzichtigheid deed, bang op te vallen. Héél voorzichtig drinken, niet morsen, niets omgooien, want dan zou iedereen nog meer gaan kijken. Nu heb ik dat niet meer. Nu kan ik zelfs genieten van in m'n eentje even tot rust te komen. Ik laat alles op me af komen, absorbeer de ruimte waar ik me bevind, tot de geur die er hangt aan toe. Ik bekijk mensen die passeren. Ik laat m'n latte machiatto net iets langer in m'n mond rondhangen wanneer ik drink. Laat m'n tong de warmte, de textuur en de smaak exploreren. Meer en meer ontdek ik mezelf.
Tegen elven belde ik aan. Mijn professor. En ik weet dat het bezitterig klinkt, maar het is wel zo. Meteen de spreekkamer binnen. Ik duwde hem als het ware onder een douche van gevoelens die in me heersten de afgelopen weken. Hij vraagt me zaken, en wanneer ik begin te antwoorden, daagt me meteen waarom hij die vraag stelde : hij laat me zelf antwoorden op de vragen die in me ronddwalen. Ik vertelde hem over het feit dat heel wat mensen in m'n omgeving me trachten te doen twijfelen om toch maar niet uit m'n huwelijk te stappen.
Ik ga me niet meer laten leiden door twijfel die anderen zaaien omtrent m'n stap naar zelfstandigheid, de stap weg van m'n huwelijk. Ik wéét heel goed waarom, en ik wéét dat die redenen gegrond zijn. Als anderen daaraan twijfelen, dan is dat hun probleem. Niet meer het mijne. Het gaat goed met me, voor het eerst in m'n leven lijkt m'n leven de juiste richting uit te gaan. Waarom dan nog twijfelen, waarom dan nog onzeker zijn ?
Met de bots en de buil, uiteraard. Want het vergt behoorlijk wat kracht om vanachter m'n muurtje te komen. Als je heel je leven al dergelijke gevoelens had, dan zet je die niet meteen uit. Ik heb me al rot gezocht achter het schakelaartje daarvoor, maar helaas. De schakelaar in m'n hoofd is omgeklikt, dat wel, maar m'n hersenmassa durft er wel eens terug een duwtje tegen te geven. Het is aan mij het telkens terug te klikken tot het vastroest en ik me niet langer in onzekerheid hoef te baden.
Het is alsof ik me aan het einde van de wereld bevind, de wereld zoals ik die kende. En ik voel me er goed bij. Een nieuwe wereld opent stilaan z'n poorten. Vreemd genoeg laat ik door zekerheden los te laten ook heel wat onzekerheden los.
Het is zinloos te wachten op mirakels. Mirakels maak je zelf. Ze liggen voor me, grijpensklaar. Ik ben onderweg. Onderweg naar een nieuw leven.
Je kan iemands hand vasthouden en tonen hoe je huilt. Je kan je zwakheden voor die persoon uitspreiden, in de hoop dat die het begrijpt. Je kan moedige beslissingen nemen, terwijl je binnen in je afbrokkelt. Je kan iedereen toestemming vragen, om vervolgens weg te lopen en je te verstoppen. Niemand hoeft te weten wat je doet, en waarom, zolang jij er zelf achter staat. Rekening houden, ja; permissie vragen, neen. Alsof een bovennatuurlijke kracht is neergedaald, me m'n zonden heeft vergeven en me verlicht heeft van m'n twijfels.
Tot de volgende, Leuven.
08-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-05-2009 |
| BBQ |
Gisteren geen oefening van de ponyclub. In plaats daarvan trok ik met man en kinderen naar een BBQ van een andere club. Een aantal mensen van onze club zouden er zijn, en het leek me wel wat. Vooral de kinderen keken er enorm naar uit.
Je kent het soort vertier wel : verstand op nul; want je zit in een tent op een akker, samen met zo'n achthonderd man, terwijl een dikke DJ met z'n buik platen lijkt te mixen. "Heb je even voor mij ?" Oh, help. Gelukkig deelde de nederlandse waarvan ik eerder al sprak mijn mening. Plaatjes maken van de mensen om ons heen, héél cru en ongezouten. Over hoe bepaalde condooms die het mannelijk orgasme uitstellen, je mond verdoven en je een dubbele tong bezorgen als je ze met je mond bij je partner aanbrengt, over hoe je moet opletten dat je partner bij bepaalde handelingen z'n vals gebit niet kwijtspeelt, of over het feit dat als je partner een bril draagt hij die al dan niet dient op te houden tijdens een vrijpartij. "Het koude metaal van het montuur tussen je dijen"... We gierden het vaak uit.
Even had ik het moeilijk, gelukkig kon ik het netjes verborgen houden. Radiohead's "Creep" werd gespeeld. Eén van die platen waar ik gevoelig aan ben, waarin ik mezelf in donkere dagen te zeer in laat wegdrijven. Meteen ging m'n maag in het verzet, dus zonderde ik me even af. Wat frisse lucht, mezelf wat moed insprekend, en ik kon er weer tegenaan.
Als je gedurende enkele uren bedwelmt wordt door de meest ridicule muziek uit het hele wereldwijde muziekoeuvre, dan dreig je wel eens jezelf enigszins ridicuul te gedragen. Dus eindigde ik al vlug met de nederlandse als enige op de dansvloer, pogend te swingen, terwijl geen van ons beiden dat deftig bleek te kunnen. So what ? Wij amuseerden ons, en laat de anderen maar denken wat ze willen.
Relatief vroeg keerden we huiswaarts, de jongste viel quasi in slaap op m'n schoot, terwijl de oudste helemaal niet akkoord was dat het bedtijd was. Net na half twee waren we thuis. Thuis, een woord dat ik in feite niet meer op dit huis kleven kan. Maar dat gevoel komt wel weer terug, zij het op een ander adres.
09-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Bijenvleugeltje... |
Eigenlijk had ik dit al veel eerder moeten doen. Niet dat hij er op zit te wachten, zoveel is zeker. Daarvoor heeft hij te veel schroom. Ik weet nu alvast dat het schaamrood op z'n wangen staan zal wanneer hij de volgende zin leest... als het ware de échte titel van dit berichtje :
"Ode aan R."
Zie je wel, R, rood tot achter je oren. En je denkt nu vast: tssss, K., wat steek je nu weer uit ? Maar toch ga ik er mee door.
Hoelang kennen we elkaar ondertussen al ? Zo'n anderhalf jaar, is het niet ? Eindeloos lange pleiades moest je aanhoren. Al mijn pijn, al mijn negatieve gevoelens goot ik over je uit. Maar je bleef, je luisterde en gaf me raad. Als toetje kreeg ik pareltjes van emails, beschrijvingen van plaatsen, zo fijn geschreven dat ik me er wanen kon. Je zette me af en toe met recht en rede terug op het goede pad. Je weerlegde m'n onzekerheden, keer op keer. Een hele transformatie maakte je mee, zonder me te be- of veroordelen. Je huilde met me mee wanneer m'n leven uitzichtloos leek, en lachte met m'n flauwe humor. Je ving me op wanneer nodig. De angstaanval die ik kreeg toen we goed en wel waren aangekomen in Rijsel, en waardoor ik zo snel mogelijk de stad terug verlaten wou. En ook al wist je hoe verdraaid m'n huwelijk wel was, toch heb je me nooit scheef bekeken om al de foute beslissingen die ik nam. Je haalde het beste in me boven, hield me een spiegel voor wanneer nodig. Geen opmerkingen tijdens de periode dat ik mezelf overtuigde in m'n huwelijk te blijven tot de kinderen groot waren, terwijl ik weet dat je er niet mee akkoord ging. Als ik soms bepaalde waarschuwingen van jouwentwege negeerde, dan kreeg ik het achteraf niet op m'n brood, want vrijwel altijd bleken die waarschuwingen gegrond.
Ondertussen luister je naar m'n eindeloos gepalaver over m'n nieuw gevonden geluk met P. En wanneer ik weer eens neig af te dwalen in onzekerheden, druk je me met m'n neus op de feiten. Je gunt het me van harte, en hoopt met me mee.
Nu ik beslist heb weldegelijk uit m'n huwelijk te stappen, steun je me ten volle. Het feit dat je T. belde om met haar te overleggen, geeft blijk van je oprechte bezorgdheid.
Ik weet dat je er nog niet helemaal uit bent met je nieuwe vriendin, en hoe het ook mag uitdraaien, toch ben ik er blij om, de aandacht doet je goed, geef maar toe...
Als ik ooit één échte vriend gehad heeft, onvoorwaardelijk en zonder me zorgen te hoeven maken over bijbedoelingen of dergelijke, dan ben jij dat wel. Het is een hele eer, m'n lieve R, dat ik jouw "bee's wing" ben, zoals je ooit zelf stelde...
Oh she was a rare thing, fine as a bee's wing
So fine a breath of wind might blow her away
She was a lost child, oh she was running wild
She said "As long as there's no price on love, I'll stay.
And you wouldn't want me any other way"
http://www.youtube.com/watch?v=Wb7LnZoxUf4&feature=PlayList&p=2448BB7D8C2A43C2&index=0&playnext=1
09-05-2009, 23:18 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 11-05-2009 |
| Notaris |
Toon Hermans zei ooit : "Als je jong bent, krijg je nauwelijks de kans aan de weet te komen wie je bent, omdat anderen je dat voortdurend meedelen." En gelijk heeft hij. Ik was ruim dertig eer ik mezelf leerde kennen, en tot op de dag van vandaag ontdek ik nog steeds nieuwigheden bij mezelf. En ik denk dat dit zowat voor iedereen geldt. Wettelijk gezien zouden ze aldus beter het huwelijk verbieden voor je de leeftijd van dertig hebt bereikt. Ik ben er zeker van dat er dan véél minder mensen uit elkaar zouden gaan.
Constant boezemen ze je angst in. Ze slaan je om de oren met verhalen van gefaalde zoektochten naar geluk. "X heeft z'n partner laten zitten voor iemand anders, maar na een aantal maanden stond hij er terug, met hangende pootjes." Alle vechtscheidingen worden uitvergroot. Soms vraag ik me af of ze het doen om hun eigen verlangen in te binden. Focus je op het negatieve dat kan gebeuren, zodat je je zelf niet laat verleiden. Maar voor elk verhaal bestaat er ook ééntje met een goede afloop. Maar je hoort niemand zeggen : "Goh, die ziet er gelukkiger uit sinds hij of zij bij z'n partner weg is..." Dagelijks gaan er mensen uit elkaar. Van de tien gevallen worden alleen die twee of drie bovengehaald die stof geven tot geroddel : de ene z'n financieel verlies dat ermee gepaard ging, de andere die na een maand terugkeerde en waarschijnlijk van dan af wel héél braafjes moet zijn. Van de succesverhalen geen woord.
Ik had er zelf eerlijk gezegd ook niet echt bij stilgestaan. M'n professor duwde me vorige week met de neus op de feiten. Ik vertelde hem over een andere blog waarheen ik wel eens neig te surfen. Ik vertelde van al de negatieve verhalen aldaar, nauwelijks meldingen met een goede afloop, en ik voegde eraan toe dat het me bang maakte, dat ik vast in hetzelfde schuitje zal verzeilen. Héél nuchter antwoordde hij me. Dat er voor elk slecht verhaal vast een goed verhaal bestaat. Degenen met een geslaagde relatie, mensen die een levenswending hebben genomen waardoor ze intens gelukkig zijn, en zich misschien zelfs afvragen waarom ze het niet eerder deden, deze mensen genieten van het leven, ze zijn gelukkig, en hoeven niet langer op zoek te gaan naar verklaringen waarom ze zich zo slecht voelen, verklaringen die twijfel wegnemen, zij zoeken geen plaatsen om hun ei kwijt te kunnen, omdat ze eenvoudigweg niet met een ei zitten !
En weet je, hij heeft gelijk. Ik prent het me in m'n hoofd, onder lichte dwang. Stiekem denk ik : ooit komt er een dag dat ik hier m'n laatste bericht neertiep, waarbij ik afscheid neem van een leven vol dwaasheden en overstap naar een leven vol genot... of geluk, of liefde, of wat je het ook noemen wil. Ik kijk ergens wel uit naar die dag. Vandaag alweer eens stap in de goede richting.
Net voor vijf uur, deze namiddag. Bloednerveus was ik, m'n maag leek zich in m'n keel te bevinden, en m'n hart raasde. Ik wachtte tot m'n man er was, en samen gingen we binnen : de notaris... De eerste stap is gezet, inlichtingen zijn ingewonnen, dingen zijn besproken.
EOT. Echtscheiding met Onderlinge Toestemming.
Begin juni komt de notaris het huis exact schatten, maar blijkbaar zaten we er met onze oorspronkelijke gedacht niet ver naast.
De inboedel verdelen we onderling, net als de rekeningen. M'n man behoudt het huis, en betaalt me de helft uit van de geschatte waarde min het nog af te betalen bedrag van de lening. De zaak, diens rekeningen en leningen, zijn ook voor hem. De kinderen komen op mijn naam en op mijn adres. Zo ook het kindergeld. Co-ouderschap, week om week, wisseling elke zaterdagochtend, maar met een heel vrije omgang : als de kinderen willen bellen of komen, moet dit mogelijk zijn. Hij komt tussen in de helft van kosten voor hen : kleren, dokter, school, enz. De kosten die echter gerelateerd zijn met het ponyrijden zijn geheel voor mij. Belastingen op onze inkomsten voor 2008 en 2009 zullen naar eenieders inkomen worden berekend. Aangezien m'n man door z'n zelfstandige activiteit een flink bedrag aan belastingen moet betalen vond hij het fair dat ik daar niet mee voor hoef op te draaien.
Na de schatting wordt de EOT opgemaakt, begin juli zullen we mogelijk de eerste keer naar de rechtbank moeten, een formaliteit van twee minuten, tekenen en weg. Idem dito na drie maanden. Pas als de scheiding voltrokken is, ongeveer zes maanden na de indiening van de acte, kan hij de lening op het huis laten herzien en me uitbetalen. Aangezien ik financieel gezien daarvoor niet weg kan, stelde de notaris voor een gezamelijke persoonlijke lening te nemen waarmee ik alvast kan starten, en deze volledig af te lossen wanneer alles in orde is. M'n man ging akkoord hiermee. Volgende week trekken we richting bank om de rekeningen te splitsen, en de lening aan te vragen, zodat ik kan beginnen uitkijken naar een eigen stek.
Nog steeds is hij ervan overtuigd dat ik op m'n beslissing zal terugkomen, nog steeds blijft hij me vertellen dat ik altijd zal mogen terugkeren. Toen we naderhand de kinderen gingen ophalen bij m'n moeder, en er meteen ook bleven eten, werd het hem te veel. M'n ma praatte met hem, vertelde dat ze geen partij trekt, en dat ze me meermaals heeft proberen te overtuigen om op m'n beslissing terug te komen. Ik kreeg van haar te horen dat ik diende te beseffen dat ik door deze beslissing niet naar een hemel gaan zal, maar eerder naar een hel. Maar ze knipoogde even later, dus misschien zei ze het wel om m'n man wat geruststelling te bieden dat ze er alles aan deed om me van gedachte te doen veranderen. Dat heeft ze gedaan trouwens, en ergens weet ik ook wel dat ik het niet makkelijk zal hebben. Ik zal niet meer de luxe hebben die ik nu heb. Maar ik ga véél andere dingen in de plaats krijgen. Ik zal m'n meisjes ontzettend hard missen tijdens de week bij hun papa, maar in die week zal ik zo hard werken dat ik in de week dat ze bij mij zijn, ze altijd zelf van en naar school kan brengen. Ik zal zorgen dat die ene week op twee een kwaliteitsweek van jewelste is voor hen, me honderd percent aan hen toewijden...
Ik ga er mee door. Het leven is te kort, en het kan zo gedaan zijn. Dit weekend stierf er een ruiter op 46-jarige leeftijd. Hersenbloeding, en gedaan. Dagelijkse kost. Kan je in dat geval het risico nemen ? Kan je het risico nemen het gevoel te hebben dat je niet geleefd hebt, en moeilijke beslissingen steeds opnieuw uitstellen tot morgen ? Vandaag is de dag... Elke dag is er één om van te genieten. Ik lijk de bond zonder naam nu wel, maar uiteindelijk is het wel zo : morgen kan het gedaan zijn...
Vanaf nu begin ik volop uit te kijken naar huurwoningen, en begin ik stilaan af te tellen...
11-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 13-05-2009 |
| Klaar |
|
Geen storm die me nog kan tegenhouden. Ook al geef ik grif toe dat er af en toe een ware vloed van twijfel op me afkomt. Toch lijk ik die te kunnen counteren. Ik heb me een groot zwart pantser gesmolten. Ik wijk niet meer af van het spoor waarop ik me bevind. Een spoor van gunst.
Ik hoor klokken tikken. Vroeger zou ik gewacht hebben, tot ze stopten. Het is menselijk : zovelen proberen tijd te kopen maar wanneer het voorbij is, is het voorbij. Eindeloos veel diepe woorden van angst en twijfel heb ik over mezelf neergegoten, omdat tranen storten me niet lukte. Eindeloos veel onvervulde wensen. Voor het eerst stap ik verder, in het ritme van de tijd.
Ik was een vluchter, ik liep en liep. Op zoek naar een toevluchtsoord in een tijd van waanzin. In een staat van mentale schande, mn waarden en normen onder de modder. Ik zou geknield hebben voor éénieder die me redden wou, terwijl ze vast enkel met mn bloed aan de haal zouden gaan. Ik sleepte mezelf naar de hel, bedelend om gratie. Zelfs mn graf spuwde me terug uit.
Tot je plots er klaar mee bent, hoe vreemd dat ook moge klinken. Niet dat er werkelijk veel gebeurde. Sterkte, genot en rust, in draagbare dosissen; niet te beangstigend. Verzengende gevoelens die twijfels doen smelten.
Ik zocht zeven zeëen af, reisde door afgronden en over bergen bekleed met rotsen zo scherp als een mes. Ik keek onder het tapijt, je weet maar nooit. Ik bladerde zoekend doorheen mn dromen. Ik hing wat rond, afwachtend.
Alles probeerde ik. Behalve één ding : Ik zocht nooit bij mezelf. Terwijl ik het net daar vond. Wat is Het ? Wat vond ik ? Klaar voor het leven, dat is het. Geloof in mezelf, ook voor een stuk. Weten dat ik het kan.
Klaar voor het leven maakt je meteen ook klaar voor de liefde.
Voorheen was ik dat niet. Teleurstelling heerste zelfs in mn dromen. Geven en nemen. Hoe meer ik leek te geven, hoe minder ik terug kreeg. Hoe meer ik gaf, hoe meer ik geven moest. Beng ! Beng ! Beng ! Deksels tegen mn neus.
Ik weerhou mezelf er niet meer van, omdat ik geen angst meer heb mn vingers te verbranden. Pijn voelen zal ik, als het fout afloopt, maar ik weet dat ik sterk genoeg ben die pijn een plaats te geven als dat moment zich zou aanmelden. Ik, en ik alleen was degene die mezelf redden kon. De reddingsactie is begonnen. De seekings cirkelen boven mn hoofd, lijnen worden naar me uitgegooid... Ik peddel niet langer doelloos rond...
Klaar voor het leven, klaar voor de liefde. Zo klaar als een klontje is het.
13-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-05-2009 |
| Leven |
|
Een bruistabletje... ik bruis gewoonweg. Alsof ik het bloed tegen een topsnelheid door m'n aderen voel gieren. Het is prettig te voelen dat je leeft, niet dat je geleefd wordt.
Misschien daarom dat ik nog zo weinig blog. Ik vind gewoonweg niet de tijd, terwijl er ondertussen zoveel gebeurd is. Maar misschien was dit wel een manier om het echte leven te ontvluchten, veilig verscholen achter m'n pctje, m'n gal spuwend op wat ik voelde en op wat er gebeurde.
Het komt goed met me, en voor het eerst in m'n leven geloof ik dat ook echt. Tuurlijk zal ik nog dipjes doormaken. Maar het komt goed, neen, het is goed. Laat de boel maar draaien...
M'n man is bijna m'n ex-man. Het huis is geschat, de acte is in voorontwerp. Na het gerechtelijke verlof zullen we de eerste keer op de rechtbank moeten gaan tekenen. En, dankzij een geweldige tip van m'n supervriendin T., heb ik een eigen stekje gevonden. Vlakbij en toch niet te dicht. Een huisje, niet groot, met twee slaapkamers en een heerlijk tuintje. Eén augustus mag ik er in, maar mogelijk vertrekt de huurster ietwat vlugger, en kan ik alvast beginnen schilderen en verhuizen. Ik hoop er voor m'n verjaardag in te kunnen trekken. M'n familie is, op één uitzondering na, bijgedraaid. M'n moeder is zelfs enthousiast. Ze is volop oude meubels van een likje verf aan het voorzien, en kijkt uit me te helpen met het inrichten, met honderd en één verschillende interieurtijdschriften in de aanslag.
Stilaan krijgt alles vorm... Na bijna vierendertig jaar...
30-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-06-2009 |
| Om bij hem te zijn |
|
Om bij hem te zijn
Grillig golvende zeeën.
Eindeloze wouden
vol zwartgeblakerde bomen.
Valleien zo diep
Adem afsnijdend.
Verschuivende woestijnduinen
Verdwalend.
Kilometers scherven
Tranen van bloed
Voorbij het lichamelijke.
Een vlammenzee
Een inferno over bergen.
Huilende windvlagen
Allesvernietigende orkanen
Onstelpbare stortvloeden
Een gloeiende wildernis
Vol ongekende blikken
Beangstigende rotspartijen
Een sterrenloze nacht,
Zwart als vloeibare pek.
Ik trotseer ze, allemaal.
Om bij hem te zijn.
Eerder rust ik niet.
Want ik weet één ding :
Hij tilt me op een vleugel.
18-06-2009, 22:16 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Prietpraat van een aantal weken geleden.... |
|
Waar zijn je netkousen als je ze nodig hebt ? Ik had het vernuft idee de criminele tour op te gaan. Een mens moet ergens zn adrenaline zoeken. Het plastic roze waterpistooltje van mn dochter had ik alvast meegesmokkeld. Een overval, dat zou het worden. Neen, niks van, niks kleinschaligs; als je iets doet, moet je het goed doen. Ik zou voorpaginanieuws worden. Martine Tanghe zou Vlaanderen over me inlichten, zoveel was zeker. Géén oude dame in bontjas, dus. Mn zwarte catsuit hing vers gestreken klaar, een zwarte pruik en een wel héél grote retro zonnebril binnen handbereik.
Doelwit ? Hmmm...het hoofdkwartier van Viagra in België. Al de stijve harken die daar werken zullen vast niet al te veel weerstand bieden. En gezien de steeds maar dalende kwaliteit van bepaalde lichaamsdelen, floreert deze business en stijgen de winstmarges aldaar vast even snel als het lid van een man die drie van die blauwe pilletjes smelt en ze intraveneus bij zichzelf toedient.
Het gaat me echter niet omwille van het financiële aspect. De volksgezondheid verbeteren is mn hoofddoel. Ik ben een guerilla voor het welzijn van u allen. Binnen afzienbare tijd dragen de kleinkinderen van je kleinkinderen tshirts waar mijn kop op prijkt, zoals nu Ché Guevara dat neigt te doen. Een ware revolutie zal ik ontketenen. En dat enkel en alleen omwille van uw welzijn, nobel als ik ben. Investeer alvast in vastgoed in de buurt van mn woning. Dit wordt een bedevaartsoord; geen suf Lourdes-lookalike gedoe, maar mondain en chique. Trendy winkels met catsuits, een kapper die je hetzelfde kapsel bezorgen zal, en een winkel met oversized zonnebrillen. In vergelijking hiermee zal Monaco het Blankenberge van de upperclass worden.
Nog vlug een douche, gevolgt door een vleugje vanille en m'n met Swarowski bezette zwarte Marlies Dekkers. Je weet maar nooit : stel dat ik opgepakt zou worden door één of andere aantrekkelijke agent... Alles uit, mevrouwtje... of nee, hou die maar aan. Ik zou hem met bambi-ogen aankijken : Meneer de agent, waarom draagt u twee matrakken bij je ? Waarna hij me... Ach nee, het lukt niet : doe gewoon je ouderwetse shortjes aan, K. Jaaah, degene die je zo hoog kunt optrekken dat het lijkt alsof je bustier net wat afgezakt is. Ik heb het nu eenmaal niet zo begrepen op mannen in kostuums of uniformen, geef mij in plaats daarvan maar zon jongensachtige kerel, waarvan de ondeugd in zn ogen aan zn kledij merkbaar is.
Zou ik ? 101. Hallo, ik bel voor het volgende. Zou er vandaag toevallig een overval plaatsvinden in het Viagra-hoofdkantoor, en u dient hiervoor af, euch, ik bedoel uit te rukken, kan u dan een agent in burger sturen ? Bij voorkeur eentje in een afgewassen jeans, met een zwarte t-shirt dat net een maatje te klein lijkt, En aan zn huid moet je zien dat hij vaak buiten vertoefd. Vraag meteen even of hij zn haar een beetje warrig legt...Hallo ? Hallo-oo?
O ja, het algemeen nut waarvoor ik mijn leven zo vrijwillig op het spel zet. Bij de les blijven, K.
Néén, ik heb géén obscuur geloof dat mij drijft dit te doen. Er is mij geen hiernamaals beloofd alwaar 40 mannelijke maagden me opwachten. Alleen daarvoor zou je al niet doen : je knalt jezelf te pletter in het belang van allen, om daarna jezelf nog meer te pletter te laten knallen ? Leid zon zootje maar eens op hé. In het gelid, mars ? Presenteer geweer ? Néé, mannekes, niet zo snel schieten ! Vergeet het maar, in dat geval blijf ik netjes ter plekke en vraag ik me werkloosheidsuitkering aan.
Eigenlijk is het best eenvoudig : viagra is de prozac van de nieuwe eeuw. Niemand heeft het door, maar uiteindelijk is het blauwe pilletje gewoonweg de beste antidepressiva die er bestaat.
Waar ik heen wil ? Het plan is dus binnen te dringen in het labo. Volgens het grondplan dat ik heb gekocht op ebay, is er daar namelijk een joekel van een tank, met hierin zoveel blauw poeder dat het hele mannelijke continent maandenlang met gigantische erecties zouden rondlopen.
Géén opperbest idee, dat geef ik toe. Maar het is ook niet mijn idee. Mijn idee is véél vernuftiger dan dat. Wat onderzoek wees uit over wat voor soort tank het gaat. En wat blijkt ? Regelmatig dient deze tank te worden onderhouden. Hiervoor is een zelfreinigingssysteem geplaatst in de tank. Met één druk op de knop treedt er bovenaan een sproei-installatie in werking. Zodra deze begint, gaat er onderaan automatisch een klepje open. Het restwater verdwijnt netjes in de riool, en geen hond die er last van heeft. Als je een lege tank reinigt, natuurlijk.
Want wat gebeurt er wanneer deze tank helemaal vol zou zijn met poeder dat ligt te wachten op tot pilletjes gedraaid te worden? Juist ! Er is géén beveiliging ! Dus gaat het hele zootje gewoonweg mee met het afvalwater. Dat afvalwater wordt op zijn beurt terug gezuiverd om vervolgens terug als zijnde drinkbaar water door onze kranen te spoelen. Maar de zuiveringsinstallaties van deze dagen zijn niet opgewassen tegen het opgeloste blauwe poeder. Het sluipt eenvoudigweg door de mazen van het net, recht ons drinkwater in.
Al gauw zou je de effecten zien, omwille van de filtering, in kleine mate, vermoedelijk zonder al te veel last van ongewenste erecties : mensen die terug zin hebben in het leven, mensen die terug zin hebben in elkaar. Aanschouw, gij allen : de nieuwe generatie : de levensgenieters. Politieke akkoorden zullen in bed getekend worden, na een hevige orale discussie waarbij de eerste die klaarkomt het onderspit moet delven. Ruzies zouden worden bijgelegd, en...
En toen niks meer. Ze staarde even naar haar scherm. Ze was moe. Bestand opslaan en bedtijd. Ze keek naar haar klokje, rechts onderaan haar scherm. Net na tweeën. De nacht had haar in duisterheid gehuld, het oplichend scherm van haar laptop als enige lichtbron verspreidde een blauwachtige kleur omheen haar.
De avond nadien staarde ze nog even naar wat ze eerder had neergetypt, haar vingers op het toetsenbord, klaar om aan te vallen. Maar ook die avond volgde er niks. De storm van euforie was gaan liggen, en had alle inspiratie uit haar weggezogen.
Jarenlang al was ze ermee bezig. Jarenlang schreef ze alles van zich af. Gevoelens voornamelijk. Maar ook haar verlangens en angsten, ja tot zelfs de meest klinkklare onzin die zich in haar brein ontspruitte, vond een weg naar een uit de kluiten gewassen Word- document, beveiligd met paswoorden en enkel voor haar ogen bestemd. Tot op een dag.
Het moet vast een vlaag van waanzin geweest zijn, maar ze stuurde een aantal van haar teksten door aan een goede vriend, die haar begon aan te manen er meer mee te doen. Na heel wat getwijfel besloot ze haar hersenspinsels op een blog te gooien, geheel anoniem. Ze doopte haar blog : Een leven vol dwaasheden.
18-06-2009, 22:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-06-2009 |
| Pijnlijk |
Half twee vanmiddag. Stipt als altijd stapte ik uit m'n wagen, klaar om één van m'n klanten te bezoeken. Een pijnscheut in m'n onderrug. "Ach," dacht ik, "vast een verkeerde beweging, even tanden bijten, ik voel het dadelijk niet meer." De boel blokkeerde echter helemaal toen ik m'n computertas uit m'n koffer wou nemen.
Ik stapte de winkel binnen, meldde me aan en kreeg te horen dat ik nog even diende te wachten. Tien minuten later werd ik zo misselijk als maar zijn kan, druppeltjes zweet parelden op m'n voorhoofd en m'n hele voet tintelde. Nog tien minuten later zat dat gevoel reeds tot net onder m'n knie. Ik stapte even buiten en belde m'n huisarts, met de vraag of ik daags nadien er even mee zou kunnen langskomen. "Niks van, K." antwoordde hij, "jij laat nu alles vallen en jij gaat recht naar spoed. Er zit duidelijk een geknelde zenuw." Ik legde hem uit dat ik achter Antwerpen was, en hij raadde me aan naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan, en dat ik nu beter niet meer zou autorijden.
Goh, al die onzin om een beetje rugpijn, dacht ik. Dus ging ik binnen, meldde dat ik dringend weg moest, en vertrok, richting het plaatselijke ziekenhuis van de stad waar ik woon. Onderweg belde ik m'n baas, met de vraag of hij m'n verdere afspraken van die dag kon afbellen. "Zou je niet beter je wagen aan de kant laten en een taxi bellen ?", vroeg hij bezorgd. "Ach, het lukt wel hoor."
Veel verder had het toch niet moeten zijn. Het laatste stuk had ik nauwelijks nog gevoel in m'n been. M'n hele been, tot aan m'n lies, dus reed ik verder met één been...gas, rem en koppeling... niet bepaald eenvoudig, moet ik toegeven Toen ik de parking van spoed opreed, zag ik van de pijn vlekken voor m'n ogen. Ik parkeerde m'n wagen en raakte er niet uit. "Ok, hier zit ik dan..." Dus belde ik het ziekenhuis met de vraag of ze me uit de wagen konden helpen. "Mevrouw, en waar bevind u zich ?" "Wel, op de parking van jullie spoedafdeling."
Al gauw werd ik door twee verplegers uit m'n wagen getild en in een rolstoel gezet. Even later werd ik onderzocht, en kreeg ik twee prikken in m'n achterste. Een paardenmiddel, zo bleek, want tien minuten later voelde ik vrijwel geen pijn meer.
Met heel wat voorschriften en briefjes wandelde ik anderhalf uur later voorzichtig richting m'n wagen.
Waarschijnlijk hernia, dinsdag volgen meerdere onderzoeken en krijg ik te horen of ik al dan niet een operatie dien te ondergaan. In afwachting krijg ik elke dag inspuitingen tegen de pijn. Een doktersbriefje om alvast de rest van de maand thuis te blijven, want klaarblijkelijk is het in de wagen zitten niet bepaald goed bij een hernia. Ik liet het m'n baas weten, en vertelde erbij dat ik dinsdagnamiddag terug aan de slag ga. Ik kan eenvoudigweg niet thuiszitten.
Er is net zoveel te doen. Ik had er ontzettend naar uitgekeken om dit weekend aan m'n meubeltjes te beginnen werken, maar noodgedwongen moet ik de boel uitstellen.
Pijnlijk als het is, nog lang zo pijnlijk niet als hetgeen ik later die avond voelde... een naar gevoel van de afgelopen week kwam tot uitbarsting, misschien door enkele inzichten die me duidelijk werden, met een door merg en been snijdende pijn als gevolg... maar niet nu, nu kan ik even niet meer. De pijnstillers zijn stilaan uitgewerkt, en het voelt aan alsof er een straf van god op me is neergedaald. Ik ben leeg, op. Kan er zelfs niet meer aan denken om het neer te beginnen schrijven.
Slaapzacht wereld, kan je vannacht even helemaal veranderen en er morgen terug goed uitzien ?
19-06-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 20-06-2009 |
| Last goodbye |
http://www.youtube.com/watch?v=7dLAsHpMiBc
This is our last goodbye
I hate to feel the love between us die
But its over
Just hear this and then Ill go
You gave me more to live for
More than youll ever know
This is our last embrace
Must I dream and always see your face
Why cant we overcome this wall
Well, maybe its just because I didnt know you at all
Kiss me, please kiss me
But kiss me out of desire, babe, and not consolation
You know it makes me so angry cause I know that in time
Ill only make you cry, this is our last goodbye
Did you say: no, this cant happen to me,
And did you rush to the phone to call
Was there a voice unkind in the back of your mind
Saying maybe you didnt know him at all
You didnt know him at all, oh, you didnt know
Well, the bells out in the church tower chime
Burning clues into this heart of mine
Thinking so hard on her soft eyes and the memories
Offer signs that its over... its over
20-06-2009, 23:45 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 21-06-2009 |
| Mirabellen |
|
Kijk es aan. Kijk ! Kijk naar me, lees me ! Lees, of herlees de talloze berichten die ik hiervoor op dit rotblog gooide. Over een zogenaamde mentaliteitsverandering, over de sterke ik, over een stom geloof dat er wel iets voor me in het verschiet lag. Lees hoe ik schreef dat het goed zou komen met me. Lees het, en barst in lachen uit.
M'n leven is een absurditeit, de bliksem is op me neergekomen, en ik ben wakker geworden. In m'n wereld danst de duivel, en gooit hij m'n ziel in het rond. De schaduw bedekt me, de zon gaat neer. En als het al even echt zo was, dan is het nu geschiedenis. Voltooid verleden tijd.
M'n tuin. Een tweetal jaar geleden plantte het kind in me twee mirabellen-boompjes. Een jaar later had ik exact drie mirabellen, een schrale oogst, maar ze smaakten overheerlijk. Dit jaar gaan de takken gebogen onder de mirabellen. Ongeduldig wachtte ik op het rijpen ervan. In afwachting haalde ik me gisteren in een fruitwinkeltje een doosje van ze, maar hun smaak stelde niks meer voor.
Vandaag verbande ik voorgoed het kind in me. Misschien daarom dat de mirabellen hun smaak kwijt waren. Een kleine prijs is het, in een wereld waar het nu op overleven aankomt.
Het was hoog tijd, uiteindelijk. Geen onzin meer over nooit volwassen willen worden. Geen gek gedoe meer, geen euforie bij zaken waar grote mensen gewoonweg aan voorbij lopen, geen "gekwikkel", want dat hoort niet. Je stopt geen bloemen in andermans oren, geen duiken meer in een meertje waar geen mens je ziet, geen mega K ...
M'n oudste had het door. De hele dag wijkte ze nauwelijks een meter van me. Ondanks m'n rugpijn trok ik met haar en haar zus naar hun pony. Nadat ze gereden had, zadelden we de pony van m'n nichtje op, en reed ze ook daarmee. Ze overwon haar angst, en vroeg me of ze mocht springen. Dus zette ik een aantal lage sprongetjes. En ze deed het, maar ik wist dat ze het enkel en alleen deed in een poging mij op te beuren. Achteraf trokken we ons drietjes een potje vol rode besjes van de struiken af, en aten we ze samen op, zittend onder de boomgaard.
Daarnet, ze lagen fris gewassen in hun bedje, stapte ik een warm bad in, een poging om met warmte de druk wat van die onderrug te halen. Ze stond plots bij me in de badkamer, haar pyama achtergelaten, een handdoek in de aanslag. "Mag ik bij je zitten in bad ?" Even later zaten we ons drietjes in het bad, want ook de jongste vond het een geweldig idee.
M'n oudste had vorig jaar deelgenomen aan een schoolevenement, waarbij ze een stukje moest brengen van het zuidafrikaanse volkslied. Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar we hebben het een hele tijd ons drietjes zitten zingen...enkel de eerste strofe, want meer herinnerden we ons niet meer...
http://www.youtube.com/watch?v=-RdjEKqvPm8
Nkosi sikelel' iAfrika
Maluphakanyisw' uphondo lwayo,
Yizwa imithandazo yethu,
Nkosi sikelela, thina lusapho lwayo.
En op dat ogenblik wist ik het. ik wist dat dit het was. Ik en die twee. Mijn toekomst. Ik beloofde hen ooit met hen naar Zuid-Afrika te gaan, vertelde over de dieren die ik er zag, over de haaienraad, en over Zululand, de regio waar ik toen verbleef. Ik zet een stap opzij, in hun belang. Ik kan hier nu eenmaal niet weg, ongeacht het doodsverlangen dat in me heerst. Dus kan ik er maar beter het beste van maken. Voortaan is het wij drietjes. Meer sta ik niet meer toe, want uiteindelijk word ik anders geheid opnieuw gekwetst. Ik laat geen liefde meer binnen. Het is genoeg geweest. Ik liet liefde binnen, niet beseffende dat tegelijk diens twee kleine broertjes mee binnenslopen : wanhoop en teleurstelling. Was het een straf voor al mijn vroegere zonden ? De deur slechts op een kier, werd wijd opengeduwd door een liefde, groot en heldhaftig. Mn leven vlamde op, als een verschrikking. Gebonden en gekneveld, geterroriseerd en gefolterd.
Maar nooit eerder kwam mijn belager in dergelijk sluwe vermomming.
Ik wil roepen : Laat me hier alsjeblief niet alleen achter. Zeg me wat te doen. Maar m'n stem geeft geen geluid meer. Het is afgelopen voor me.
21-06-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Come in to my sleep |
http://www.youtube.com/watch?v=EU7WLuy9V18&feature=related
Now that mountains of meaningless words
and oceans divide us
And we each have our own set of stars
to comfort and guide us
Come into my sleep
Come into my sleep, oh yeah
Dry your eyes and do not weep
Come into my sleep
Swim to me through the deep blue sea
upon the scattered stars set sail
Fly to me through this love-lit night
from one thousand miles away
And come into my sleep
Come into my sleep oh yeah
As midnight nears and shadows creep
Come into my sleep
Bind my dreams up in your tangled hair
For I am sick at heart, my dear
Bind my dreams up in your tangled hair
For all the sorrow it will pass, my dear
Take your accusation, your recriminations
and toss them into the ocean blue
Leave your regrets and impossible longings
and scatter them across the sky behind you
And come into my sleep
Come into my sleep
For my soul to comfort and keep
Come into my sleep
For my soul to comfort and keep - my sleep
Come on,
Come on,
Come on,
21-06-2009, 20:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| What can I give you ? |
http://www.youtube.com/watch?v=2KclENdOIW0&feature=related
All my life I failed to see
One good thing standing in front of me
And the planets gravitate around you
And the stars, the stars surround you
And the angels in heaven adore you
And the saints, the saints all stand and applaud you
What can I give you?
What can I give you in return?
The shadow came creeping, a criminal
That you chased, babe, from my life
And sometimes when I'm sleeping I see him shuffle against the night
Oh, he's waiting, yeah he's waiting to return
And each step I take moves me one step below you
And you must do in order to console me
Help me, help me, help me, baby, reach down and collect me
What can I give you?
What can I give you in return?
Galaxies collide; they shower down around you
And I searched, I stumbled and then I found you
In your robe, in your crown, reaching low, babe
Reaching low down to the ground
What can I give you?
What can I give you in return?
21-06-2009, 20:37 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-06-2009 |
| Voorlopig verdict |
|
Een bezoek aan m'n huisarts, deze ochtend. Zodat ik alvast niet weer eindeloos lang in de wachtzaal van de spoedafdeling moet zitten wachten op een simpele spuit in m'n achterste, hetgeen welgeteld één minuut duurt. Na dit weekend heb ik wel genoeg van die vleugel van het hospitaal.
Na de inspuiting onderzocht hij me, van kop tot teen.
Geen al te best verdict, al probeer ik er niet al te veel rekening mee te houden. Het is afwachten wat de specialist morgen zeggen zal.
- "Reken alvast dat je de komende zes weken thuis zit. In geval van een operatie wordt dat zes maanden, K."
- "Niks van, woensdag heb ik een afspraak bij een klant. Of ik nu thuis zit of werk, zoveel verschil maakt het niet uit."
Hij werd enigszins kregel van m'n hardnekkigheid. Ik hoorde hem wel eerder een keertje vloeken tegen me, maar deze keer schrok ik toch op van z'n reactie.
"Als je op deze manier met je gezondheid blijft spelen, laat ik je opnemen, K. Dit kan niet langer. Je zit met een hernia, elke keer je in de wagen zit wordt je been gevoelloos. Dat wil zeggen dat in die houding die hernia tegen een zenuw duwt. En jij wil de baan op gaan woensdag ? Je hele rug zit muurvast, tot aan je nek toe. En dan heb ik het nog niet over je huidige gewicht en het feit dat je voor de zoveelste keer met beginnende uitdrogingsverschijnselen zit."
Hij wilde weten wat ik het afgelopen weekend gegeten had. Ik moest even nadenken, de dagen overlopen. "Twee keer een halve banaan." antwoordde ik eerlijk. "O ja, en deze ochtend ook nog een hele."
-"K, wat is er gaande met je ?"
-"Niks, het zijn die inspuitingen, denk ik. Ze zijn nogal belastend voor m'n maag, ik heb last van misselijkheid en diarree, waardoor ik niet echt goed eten kan."
- "Je hebt de bijsluiter goed gelezen. Maar ik geloof er geen moer van."
En toen werd ik nijdig. "Dokter, kijk es even naar me : ben ik te mager ? Néé ! Ja goed, ik ben wat vermagerd, wel logisch misschien met al de stress die met een scheiding gepaard gaat. Dit hele gezeik komt nu gewoon ongelegen. Volgende maand moet ik behangen en schilderen en verhuizen, hoe dan ook. En op heel veel hulp zal ik niet kunnen rekenen, dus je zorgt er maar beter voor dat ik zo snel mogelijk opgelapt ben. Laat me desnoods tijdelijk spuiten krijgen die alle pijn wegnemen, en dan pakken we het probleem binnen een aantal maanden wel aan. Ten laatste volgende week maandag begin ik terug te werken. Ik heb klanten die materiaal nodig hebben, en ik kan me niet permitteren die job kwijt te geraken. Het is momenteel de enige vorm van ontspanning die ik nog heb. Als je me zes weken lang thuis gaat houden, ben ik na de derde week knettergek in de huidige situatie."
- "K, er is net stress van je afgevallen zodra je besliste te scheiden. Je leek opgelucht, zelfzeker zelfs. Wat is er gaande ?"
Ik vervloekte de tranen die van m'n wangen rolden. "Niks, er is echt niks, dokter, maar ik moet nog zoveel plannen, nog zoveel doen. Ik heb meubels die moeten afgebeitst en geloogd worden. Goh, het is gewoon een wat te zwaar weekend geweest, denk ik. Ik heb constant last gehad, en als je dan een man hebt die ligt te zeuren over wanneer het eten klaar is, en die vanuit z'n zetel roept : "kan je eens boven gaan kijken naar de kinderen want ik hoor dat die nog niet slapen, en anders kan ik die film niet meer volgen.", dan heb je niet veel meer nodig. Ik kan nauwelijks eten, nauwelijks slapen. Zorg er gewoon voor dat die rug zo snel mogelijk hersteld, zodat ik terug aan de slag kan."
Hij keek me aan, het was duidelijk dat hij door had dat er meer aan de hand was, maar het was hem tegelijk duidelijk dat dit hetgeen was dat ik kwijt wilde, niets meer.
Ik betaalde, en stond op. "Je weet wat ik gezegd heb over opname, K., en deze keer meen ik het. Woensdag zie ik jou hier terug, mét het verslag van de specialist."
Het is half twaalf nu, ik kijk rond in het huis dat weldra niet meer het mijne zal zijn. En ik heb schrik, ongelovelijk veel schrik. Maar ik bijt door, het moét nu eenmaal...
22-06-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-08-2009 |
| Nieuw doel |
Een hele nacht dwaalden m'n gedachten af. Insomnia ten gronde uit. Toen m'n man om half vijf thuis kwam van de Lokerse feesten deed ik gemakshalve even alsof ik sliep. Om acht uur hijste ik m'n getormenteerd lichaam uit m'n bed. M'n spieren deden eindeloos veel pijn. Ik waggelde wat rond, beneden, in een poging ze ietwat te doen ontspannen. Tevergeefs.
Rond negen uur duwde ik de deur open, voor me uit. M'n huisje. Het werk dat nog moet gebeuren leek meer dan ooit onoverwinnelijk. Toch trok ik m'n oude jeans vol verfvlekken aan, en dito topje, en besloot ik verder te doen. Een hele dag lang, zonder ook maar even niet aan de hele situatie te denken. Doembeelden spoken onophoudelijk in me rond. En meteen besef ik weer hoezeer ik hier niet thuishoor. Dit is mijn wereld niet. Maar het creëren van twee schepseltjes bindt me vast hier. Voorlopig althans.
Omstreeks een uur of drie werd ik vergezeld door m'n moeder, even later kwam m'n zus eindelijk even een kijkje nemen. Zou er nog een laatste sprankeltje moed geresteerd hebben, dan knalde ze het weg. "Sjonge, hier is nog gigantisch veel werk aan, hoe ga je dat ooit klaarspelen ?"
Hoe ga ik het ooit klaarspelen ? En wil ik dat eigenlijk nog wel ? Waar is die drang van voorheen ? Die drang om me te bewijzen naar de buitenwereld toe: kijk eens hoe sterk ik wel ben, ik klaar deze immense klus in m'n eentje, zonder morren, en het lukt me nog ook ! Die sterkte is verdwenen, die drang is verdwenen. Mega K. is verdwenen.
Ontbijt : neen.
Lunch : neen.
Avondmaal : één stukje pizza dat minuten later door het toilet werd gespoeld.
Tussendoortjes : niks.
Sigaretten : twee pakjes
Cola Zero : een halve fles.
M'n gewicht : nog nooit zo laag. Met m'n lengte is m'n ideale gewicht 68 kg. Lange tijd woog ik 67 kg, net goed naar m'n mening. In december, met de hele heisa met m'n echtgenoot, en de uiteindelijke beslissing te scheiden zakte m'n gewicht tot 64 kg, en kreeg ik overal op m'n donder. Een hele tijd schommelde ik tussen de 65 en 67 kilo. Deze avond woog ik 63 kg.... En dan komt die godverdomse controlefreak in me boven. Want uiteindelijk lijkt m'n eten het enige nog waar ik controle over heb. Het enige waarmee ik mezelf kan straffen of belonen. En mager ben ik niet, lang niet. De 6 vervangen door een 5 komt aanlokkelijk dichtbij. Nog vier kilo en ik zit er. Een nieuw doel.
Wat haat ik de wereld momenteel. Wat haat ik mezelf momenteel.
09-08-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
