Een bezoek aan de bankdirecteur, gisterenavond. Het bracht een beetje klaarheid en opluchting, ook al moeten we natuurlijk richting notaris voor exacte cijfers. De bankdirecteur, een goede vriend van m'n man, stuurde m'n man al gauw weg. Zodra we neerzaten en hij "vertel eens" zei, begon m'n man te huilen als een kind. Ik nam dan maar het gesprek over, en G. werd naar boven gestuurd. "Ga maar iets drinken bij m'n vrouw."
Als het me emotioneel te zwaar wordt, gaat m'n lichaam in een automatische zelfbescherming. Ik blokkeer, gevoelsmatig dan, en kan geen blijk meer geven van wat er binnenin me omgaat. Vaak werkt het tegen me. Want ook van de bankdirecteur kreeg ik te horen dat ik zat te vertellen alsof er niks aan de hand was. "Ik begrijp je niet hoor..." Ach wat, ga dan maar achter in die lange rij daar staan, want niemand lijkt me nog te begrijpen, eentje meer kan er vast nog wel bij.
Denk aan je man, denk aan je kinderen, denk aan je luxe, denk aan de eigendom, denk aan de andere twee kinderen, denk aan je familie, denk aan je tuin, denk denk denk, maar denk vooral niet aan jezelf. Wat jij voelt doet er niet toe, zolang je maar netjes samenblijft. Er lijkt niemand stil te staan bij wat er door me heen gaat... de angst, de twijfel, de pijn, het schuldgevoel.
Ik pieker me suf, zoek onophoudelijk naar een oplossing die goed is voor iedereen, tevergeefs, want die oplossing bestaat eenvoudigweg niet.
In tijden van twijfel vreet dit onzettend aan m'n zelfvertrouwen. M'n zelfbeeld is ontzettend laag, en m'n zelfvertrouwen is zo laag dat ik het netjes verstopt hou achter m'n extraverte muurtje.
Enige zekerheid, iets te cru, natuurlijk... De zekerheden die me nog resten zijn : m'n liefde voor m'n meisjes en een innige vriendschapsband met nog geen handvol mensen die me nauw aan het hart liggen.
|
