Ik probeer het gevoel dat in me heerst een beetje onder controle te houden, de hele handel te relativeren, want uiteindelijk heb ik de afgelopen week behoorlijk ondervonden dat ik enorm wisselvallig ben, gevoelsmatig.  Toen ik gisteren ging slapen, bijvoorbeeld, was ik ongeveer aan bui nummer 487 van die dag.  Een constant geswitch.  De ene moment denk ik dat het vast allemaal wel goed zal komen met me, dat er hier of daar wel een toekomst te vinden zal zijn voor me.  Twee minuten later voel ik alleen maar schrik voor wat er me te wachten staat. 

Momenteel heerst er één en al verwarring en pijn in me.  Mogelijk zit m'n slapeloosheid van de afgelopen nacht er voor iets tussen.  Geen oog deed ik dicht, ik maakte koorts en m'n keel speelde me enorm parten.  Ik voel me moe, écht moe, maar m'n constante gepieker houdt m'n lichaam wakker.     

Nochthans, in de vooravond ging het me nog redelijk.  Niet denderend, redelijk.  M'n moeder had m'n meisjes van school gehaald, zodat ik naar het oudercontact van m'n man z'n zoon gaan kon.  Het was een heerlijk weertje, en ik besloot met hen te picknicken voor we naar de manège vertrokken.  Maar zelfs daar, zittend op een dekentje in het gras, voelde ik me al belaagd door een neerwaarts gaande gedachtengang. 

Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten om te gaan geloven in dingen die eenvoudigweg niet haalbaar zijn.  Waar haalde ik, complete idioot, het lef vandaan om te denken dat ik iemand anders iets te bieden heb ? Wat ben ik uiteindelijk ?  Fuck all, niks, nada, niente, rien, nothing, helemaal niks.  Klotewereld.   Oen dat ik ben.  Compleet debiel, zo kan je wel stellen. 

Misschien heeft de korte lunchpauze met M. vanmiddag er iets mee te maken.  Hij speelt het klaar me de dingen helderder te laten zien.  Ik hoor mezelf dingen tegen hem zeggen waar ik een hekel aan heb. 

Ik sluit m'n ogen, en vervloek mezelf.  Verdomme, K., geniet er nou gewoon van, denk niet aan de dag van morgen.  Je weet niet wat de tijd zal brengen, fixeer je op de positieve dingen.  

Morgen misschien.  Misschien is dit hele gevoel van vanavond gewoon een dipje.  Misschien moet ik het maar zo goed als mogelijk negeren. 

Plots zie ik de toekomst heel helder, en het staat me geenszins aan.  Mannen zien me doodeenvoudig als een aanvulling.  Een leuk tussendoortje.  Bij mij zullen ze vinden wat ze missen in hun huwelijk.  Maar daar houdt het op, en daar zal het altijd bij ophouden.  Ik ben gewoon op momenten zo belachelijk en naïef dat ik ga geloven in een waterkansje.  Want wat is uiteindelijk de kans dat er iemand ooit meer wil met me, wat is in godsnaam de kans dat iemand kiest voor me, kiest om samen dromen waar te maken ?  Die kans is onbestaande.  En ik zou me er beter maar gewoon bij neerleggen.  Maar wil ik dat ?  Wil ik een leven op die manier ? Op wachtstatus ?   

Want uiteindelijk, als ik écht al de dingen zou zijn die ik te horen krijg, waarom ben ik dan in godsnaam zo ongelukkig en eenzaam ?  Als ik écht knap en verstandig en grappig en wat dan ook zou zijn, met de charmes die ze me valselijk aanmeten, wel, kan er dan één persoon, één persoon maar, meer hoef ik niet, kan er dan iemand, eender wie, me uitleggen waarom ik binnenkort elke dag alleen zal wakker worden ?