De avond blijkt me niet bepaald goed gezind te zijn. Alhoewel de vooravond, of late namiddag weer een heerlijk vluchten was, weg van de realiteit, hij en ik. Gewoon pratend of zoenend, in m'n wagen. In elkaars ogen kijken, en de wereld om ons heen compleet vergeten. Meer is er niet nodig...
In feite kreeg ik deze voormiddag zonder het zelf te beseffen al een hint. Want terwijl hij normaal gezien alles eraan doet me van mening te doen veranderen, belde m'n man me nu op met : "Heb je nu eigenlijk al een afspraak gemaakt met de notaris ? Nee ? Bel je dan vandaag ?" Heel kort, zo ook zijn toonaard. Tien minuten later belde ik hem terug. "We worden er binnen twee weken verwacht. Eerder lukt niet."
Deze avond.
Eerste ronde. Ting ! Plots vind m'n man het te gek dat we nog twee weken wachten om de rekeningen uit elkaar te halen. Plots wil hij de volmachten die we hebben over elkaars rekeningen opheffen. Vanaf 1 mei, en alle kosten worden netjes verdeeld in twee. "Dan weet jij waar je qua kosten aan toe bent als je alleen gaat wonen, en kan ik ook zien hoever ik spring." Vreemd. Ik ga akkoord maar stel wel duidelijk dat het voor mij geen realistische kijk is op de kosten die ik later zal hebben. "Hoezo ?" Ik leg uit dat ik nu de helft van alle kosten, vooral dan qua eten en drank, moet betalen voor 4 kinderen, terwijl ik dat later slechts voor 2 kinderen zal moeten doen. Hij staat natuurlijk meteen op z'n achterste poten. Ik had misschien beter gezwegen. Wat later komt de aap uit de mouw; hij verspreekt zich; begin mei verwacht hij namelijk zo'n tienduizend euro te ontvangen, vakantiegeld en belastingsteruggave, omdat z'n zaak vorig jaar zogenaamd flink verlies heeft geleden. Dat bedrag wilt hij blijkbaar als buffer.
Een uur later :
Tweede ronde. Ting ! Ik sta buiten een sigaretje te roken, en hij komt bij me, vraagt me wat er is. Gezien de wrevel van weleer, leg ik hem uit dat ik bang ben, dat ik vooral wil dat we overeen blijven komen in het belang van de kinderen. Hupsakee. "De kinderen ? Jij denkt totaal niet aan het belang van de kinderen, jij denkt alleen maar aan jezelf." Gevolgd door een resem bewijsmateriaal, naar zijn mening dan toch. Gevolgd door een verwijten dat ik nooit van hem gehouden heb, dat ik jarenlang van hem geprofiteerd heb, dat ik een parasiet ben, en ga zo maar door.
Twintig minuten later een welgemeende (?) sorry, want "het werd hem wat veel." "Geeft niet, ik begrijp het wel."
Meteen daaropvolgend :
Derde ronde. Ting ! Ik probeer hem uit te leggen dat ik geenszins wil profiteren of misbruik maken, dat ik hem niet wil neerhalen. Dat ik het het gewoon op een zakelijke manier wil afhandelen. Elkeen het deel waar zij of hij recht op heeft. Paniek. Wat als het huis meer geschat wordt ? Ik reageer voorzichtig dat we dat op die moment dat wel zullen zien. Hij brengt de inboedel ter sprake. Ik vraag of ik een paar spullen meenemen mag, dingen van emotionele waarde. Een kast waar ik samen met m'n moeder drie lagen verf van gehaald heb, bijvoorbeeld. De laptop, bijvoorbeeld, want m'n werk-laptop is volledig franstalig en dus heel moeilijk voor m'n meisjes om te gebruiken. Storm die door het huis raast. Dat ik het huis wil leeghalen, en hem wil ruïneren. Ik leg hem rustig uit dat dit niet de bedoeling is, en maar een opsomming van alle dingen die ik zal moeten aanschaffen als ik alleen ga wonen. Bedden, beddegoed, kasten, tafel, stoelen, salon, televisie, wasmachine, keukengerei, en ga zo maar door. "Heb je enig idee hoeveel dat alles kost ?" vraag ik hem. Hij draait zich om en loopt weg.
Een uur later :
Vierde ronde. Ting ! Net wanneer ik de douche in wil stappen, komt hij bij me. Poeslief. "Sorry, hé, ik heb het gewoon erg moeilijk, want ik zie je nog graag. Jij mij niet hé." Slik. "Het spijt me, G., het zou zelfs voor mij makkelijker zijn moest het wel zo zijn, maar neen, het is weg, het is verdwenen." Hij stapt op me af, en neemt me vast. Ik geef hem een schouderklopje. Meteen begint hij aan m'n borsten te frunniken. Ik zet een stap naar achter. "G., ik moet verderdoen. Ik heb nog een hoop werk te doen." Hij vraagt me waarom ik niet meer met hem naar bed wil. "Al was het nog maar één keer, bij wijze van afscheid. Dan ga ik alles beter kunnen afsluiten." Ik antwoord dat ik dat geen goed idee vind, dat het de zaak voor hem alleen maar moeilijker zou maken. "Ben ik dan zo afstotelijk ?", vraagt hij. "Daar gaat het niet om, je weet dat dit aspect één van de fundamentele problemen was tussen ons." Hij gaat meteen in de aanval, en ik ben zo idioot er op in te gaan. Vraag hem of al de zaken die gebeurden als normaal kunnen beschouwd worden. "Je hebt grenzen overschreden, dingen met me gedaan die niet kunnen. Als je iemand graag ziet, ga je toch die persoon niet de adem ontnemen ? Het is niet correct dat je je partner zou willen vastbinden om vervolgens te kijken hoe een aantal mannen haar als een sexspeeltje behandelen en haar vernederen, door haar bont en blauw te neuken om vervolgens in haar gezicht klaar te komen. Dat zijn géén normale fantasieën, dat heb ik je zo vaak proberen wijs te maken. De dingen die je luidop zei, de dingen die je gek maakten van lust, waardoor je me zo vaak fysiek pijn deed. En op de koop toe werd je nog boos omdat ik die dingen niet in uitvoering wou brengen. "Ik deed of zei die dingen alleen maar om jou te plezieren. Ga nu niet de preutse uithangen, hé. Je bent vergeten hoe je vroeger was zeker ?" Hij verwees naar m'n jeugdzonden, zaken die ik hem vertelde, maar waar ik altijd duidelijk bij stelde dat zulke zaken niet kunnen binnen een goede relatie, een relatie waarbij verantwoordelijkheden komen kijken. Hij bleef doorgaan, dat hij het ondertussen wel wist, en waarom ik nu écht niet met hem naar bed wilde. Ik antwoordde dat ik het niet kon, vrijen met iemand waarvoor ik geen gevoelens heb. "Dat geloof je nu toch zelf niet." Ik wist waar hij op doelde. Een tijdlang had hij me namelijk ook op dat gebied in z'n grip. In die mate dat ik als het ware geen grenzen meer kende. Wat er toen gebeurd is, vond ik toen een tijdlang als het ware doodnormaal, maar al vrij snel voelde ik me rotslecht over hetgeen gebeurd was. Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten toen, dat ik mezelf in die mate verlaagde, enkel en alleen omdat hij dat wou ? "Ook dàt deed ik voor jou, hoor." Ik kàn er niet mee naar buiten treden, eenvoudigweg omdat ik weet dat hij het in mijn schoenen schuiven zal.
Het zijn net zulke zaken waardoor ik later ben gaan beseffen hoe scheef alles wel zat tussen ons. Dus zweeg ik, en liet hem uitrazen.
Pfff, wat een avond. Het verlangen m'n eigen stekje te hebben.
|
