Ik heb me twee dagen verlof genomen.  Morgen en overmorgen ben ik nog thuis.  Een lekker lang weekend, dacht ik, heel even.  Maar ach, zo eenvoudig zit het niet in elkaar.  In feite had ik beter gewoonweg gaan werken, bezig zijn geeft me minder kans te denken, te piekeren.  Ach, zelfs bezig zijn weerhoudt me daar niet van de laatste tijd. 

Ik had besloten eens flink te genieten van een viertal dagen "rust".  Gewoon doen waar ik zin in had.  Maar plannen maken doet plannen in duigen vallen. 

Ik was vastberaden zaterdag richting markt Antwerpen te gaan.  Ik hou ontzettend van die markt, zeker op een zonnige dag, want dan waan je je zowat in een ander land.  Lanen die geuren naar allerhande kruiden.  Kramen met olijven in wel honderd verschillende soorten.  Echte griekse feta kaas, of italiaanse salami.  Franse kazen.  Fruit en groenten die je nergens anders vindt.  Mango's, papaya's, meloenen, verse dadels en vijgen, ze liggen aangesneden, proevensklaar, want proeven doet kopen. 

Helaas was het weer niet helemaal overtuigend, en m'n bui van de avond ervoor hing nog rond in m'n systeem.  Dus besloot ik maar thuis te blijven.  De kinderen vonden het niet erg, ze wilden de tuin in, ravotten, spelen met de eenden, en moddersoep maken met alle verschillende kleuren van bloemblaadjes die ze maar vinden kunnen.  "Mamaaaah, je moet komen eten."  Dan laat ik met plezier even m'n werk voor wat het is, wurm ik mezelf hun huisje in om te pretenderen dat het de meest geweldige soep is die ik ooit dronk.  "Maar, je mag er wel niet écht van drinken hé, of je wordt ziek."  Het zijn schatjes.  "Het is goed weer,", opper ik, "kan ik op het terras zitten ?"  Waarna ze het krukje en tafeltje naar buiten sleuren, en ik de soep in piepkleine porseleinen kopjes over m'n rug kan kieperen, tot groot jolijt van de jongste.   

Lenteschoonmaak, dan maar.  Tijd de dikke winterkleren te laten voor wat ze zijn, en de zomer- en tussenseizoenspullen boven te halen.  Om een uur of negen was ik in de weer in de kamer van m'n meisjes.  Kasten leegmaken, uitwassen en weer inladen. Spullen die te klein zijn, wat is ook alweer van de ene, en wat is voor de andere ?  Daarna idem dito voor mijn kleerkast. Ondertussen belde m'n moeder op met de vraag of we kwamen eten, hetgeen ontzettend goed uitkwam.  De kinderen speelden buiten, en m'n man was wat in de tuin aan het ploeteren.  Ik ging af en toe even naar beneden, sigaretje roken en kijken of de meisjes iets nodig hadden.  

Tijdens één van die momenten viel m'n man me plots zwaar aan.  Ik denk dat het 'm duidelijk begint te worden dat het me menens is.  Hij verweet me onder meer dat ik het leven van hem en de vier kinderen vernietig door m'n beslissing.

In feite moet ik nu enkele dagen in de tijd terugspoelen.  Ik had het wat moeilijk met het feit dat ik nog zo lang aan hem zou vastzitten.  M'n vriendin T. belde me net die dag.  Nadat ze naar m'n gezeur had zitten luisteren, zei ze me een aantal dingen die me zijn bijgebleven.  Dat ik nog steeds veel te veel vertelde aan m'n moeder en G.  Dat ik moest proberen de huidige situatie om te keren.  Ze kent m'n man, en ze weet dat hij het niet lang zou volhouden op die manier.  Z'n noden, z'n driften, z'n controlezucht over me.  De kans is groot dat op die manier de zaak in een stroomversnelling komt.  Misschien beslist hij wel dat dit niet zo'n goed idee is, en dat we beter maar doorbijten en uit elkaar gaan.  En als hij die beslissing zou nemen, zou hij het mij gemakkelijker maken. 

Een dag later had ik een lange babbel met G.  Hij wou weten waar dit alles heen zou gaan.  En ik heb hem toen voor de laatste keer heel duidelijk uitgelegd hoe de situatie naar mijn mening is : het gevoel is weg, en komt niet meer terug.  Ik benadrukte dat hij geen hoop meer koesteren moest.  M'n financiële toestand staat me niet toe om te kunnen vertrekken, en ik kan in m'n eentje de afbetaling van het huis niet aan, indien hij zou vertrekken.  Ik stelde hem voor dat ik zou blijven, maar dat ik onze "relatie" louter op vriendschappelijke basis wou verderzetten. Ik weet net zo goed als iedereen dat m'n voorstel een utopie is, dat zoiets eenvoudigweg niet haalbaar is.  Maar hij ging akkoord.  Uiteraard in de veronderstelling dat wanneer ik blijf hij er ondertussen zou voor kunnen zorgen dat ik terug van hem zou gaan houden.  

Het is hem dus stilaan doorgedrongen, of aan het doordringen, omdat ik effectief alles op vriendschappelijke basis aanpak.  "Waarom zoen je me niet meer op de mond als ik werken ga ?"  "Omdat ik dat bij vrienden niet doe."  Let op, het lijkt makkelijk, maar ik geef grif toe dat het me zwaarder valt dat ik doe uitschijnen.  Het is niet makkelijk de harde tante te spelen als je in feite een watje bent.   

Hij had gisteren dus voor de eerste keer sinds ons gesprek een "boze bui".  Uiteindelijk deed hij me een voorstel.  Hij wil alles op papier laten zetten.  Het huis voor hem, maar hij betaalt me mijn deel uit, door de lening te laten herzien.  Niet vandaag, niet morgen, maar binnen vijf jaar.  Ik ging akkoord, gewoonweg omdat ik wist dat, gezien zijn bui, hij anders door het lint zou kunnen gaan, en dat wou ik vermijden.  "En je blijft hier, op vriendschappelijk basis, maar ik wil niet dat iemand dat weet."  Iedereen in de waan dat het koek en ei is, dus.  Ik ontweek hem zo vaak ik kon de rest van de dag.  

Rond half zes kwam hij terug binnen.  "Jij hebt nog niet gepoetst."  Ik was te moe om hierop te reageren.  Ik had geen minuut stilgezeten, de hele godganse dag.  En inderdaad, je zag er niets van.  Maar alle kasten waren op orde, fris en uitgewassen.  Natuurlijk zegt hem dat niks.  We vertrokken naar m'n moeder, en toen we thuiskwamen, uren later, had ik nog ruim twee uur werk om alles af te ronden.  

Zondag.   M'n schoonbroer had me gevraagd te komen kijken naar het vrijspringen.  Z'n tweejaar was ingeschreven.  Maar "ik had nog niet gepoetst", dus belde ik hem, en vertelde ik dat ik er niet zou raken.  M'n zus belde even later met de vraag wanneer ik de communiefoto's van haar dochter kwam maken.  Ik beloofde haar in de namiddag hiervoor langs te komen.  Dus ging ik maar meteen aan de slag, om tijdig klaar te zijn.  Het was half negen, en ik werkte aan een dusdanig tempo dat ik omstreeks twee uur in m'n wagen kon stappen om naar m'n zus te vertrekken, de deur van een tiptop proper huis achter me dicht slaand.  Alles gepoetst, alles op z'n plaats, vers beddengoed op alle bedden.  Zelfs de varkenstal die ik ontdekte in de oudste haar kleerkast ruimde ik op, want zij vertikte het.  "Ik moet leren voor m'n examens, en heb daar nu geen tijd voor."  Derde keer, dit schooljaar.  Wekenlang is ze in een rotbui, wekenlang is ze niet aan te spreken, wekenlang loopt ze arrogant te wezen.  Elke keer als de examens eraan komen.  Ze is totaal niet stressbestendig, panikeert onmiddellijk, en reageert haar frustratie af op alles en iedereen.  De helft van de kleren waren zo in de kast gegooid dat je niet meer kon zien dat ze gestreken waren.  Ach, de volgende keer dat ik strijk, strijk ik flink wat plooien in haar spullen... :-) Ik had vandaag gewoon géén zin er tegen in te gaan.  Dus schepte ik orde in de chaos die zij maakte, zonder er al te veel woorden aan vuil te maken.  

Foto's nemen, opladen, bijknippen, hier en daar wat "retoucheren".  Als je m'n zus kent begrijp je al snel dat ik hiermee een paar uur zoet was.  M'n meisjes waren meegekomen, en spendeerden de hele tijd bij hun pony.  Ik legde m'n fototoestelletje terug in de wagen, en begon op te zadelen, gaf de oudste wat les, en leerde haar hoe ze een parcours moet rijden door balken op de grond te leggen, en met haar "te voet het parcours te verkennen".  Ik liet haar terug opstappen, en riep :  "En dan krijgen we nu als laatste in piste, F., met haar pony F.  Graag uw applaus. (waarna ik als een idioot stond te juichen en in m'n handen te klappen, samen met de jongste)  Spanning alom, want bij een foutloos parcours wint zij de gouden medaille."  Terwijl ze netjes met haar pony over de balkjes draafde, gaf ik professionele commentaar. "En ze is nog drie sprongen verwijderd van de eerste plaats. Stilte graag."  Tja, het publiek naast me, in de vorm van m'n jongste dochter, begon ongeduldig te worden.  Fier als een gieter kwam ze over het laatste balkje gedraafd.  "Jaaaaaaaaah, jaaaah, ongelovelijk !!  F. is kampioen geworden."  Ik stapte op haar toe, wenste haar officieel proficiat en deed haar een denkbeeldige medaille om, waarna ik haar helemaal van haar pony  kriebelde.  "Petattenzak, het is aan jou."  De jongste smeekte me al langer om haar te leren rijden, dus elke keer als haar zus gereden heeft, laat ik haar even rijden, aan het longeertouw.  Op neer op neer op neer.  Maar terwijl haar zus alles te zeer au serieus neemt, neemt zij helemaal niks au serieus.  Ze krijgt meteen de slappe lach, en schudt van links naar rechts, als een lappenpop.  Hilarisch om te zien, die malle meid van me. 
 
Nog vlug de bestelling afhalen bij de bakker en de slager, en terug naar huis.  

Tafel dekken, eten, afruimen.  Een Mount Everest aan strijk.  En een toekomstige ex-man die dan plots weer overdreven vriendelijk doet.  "Je blijft toch bij me, hé.  Ik zie je zo graag.  Krijg ik een zoen ?  Krijg ik een knuffel."  Pfffff...    
   
Morgen ga ik een dagje weg.  Normaal gezien ging ik in m'n eentje een dagje naar zee, alleen met m'n meisjes.  Schelpjes zoeken, een heerlijk visschoteltje afhalen aan één van de kraampjes daar, om ze vervolgens op te smikkelen in de duinen, lekker op het supergrote deken dat al in de koffer klaarligt.  Misschien zelfs zo'n idiote giga-gocart huren en de meisjes de dijk ermee laten afrijden.   M'n man moet gelukkig werken.   Ik had T. gebeld of ze mee wou, maar ze had andere verplichtingen, jammer genoeg.  M'n zus had via haar dochter er iets van opgevangen en ze belde me vanavond.  "Ik ga mee."  Ik maakte haar klaar en duidelijk dat ik niet van plan was terrasjes te gaan afdweilen en winkels in te kruipen, maar ze liet zich niet afwimpelen.  Morgen om negen uur ga ik haar en haar dochter afhalen, enigszins met tegenzin.  Dit had ik liever in m'n eentje gedaan, met de kids.  

Ik vertoef graag in het gezelschap van kinderen.  Misschien omdat ik zelf nog een groot kind ben.  Kinderen nemen je zoals je bent.  Ik voel me vaak meer op m'n gemak bij kinderen.  

Ach, het zal vast wel meevallen, morgen... Toch ?