Ik was best gespannen, deze ochtend. Een potentieel grote klant, waarbij ik eindelijk een afspraak had versierd. Ik had er de leverancier vanuit Nederland voor laten overkomen, waardoor ik nog meer gedreven was om tot een goed resultaat te komen. En dat deden we. Een topverkoop met bijkomende offertes en een gigantisch potentieel naar volgend jaar toe. Fier als een gieter, was ik.
Steek je tong uit en giet er een liter kokend water overheen. Zo voelde mijn tong al de hele dag aan, net als m'n keel. Alsof je véél te hete soep gedronken hebt. En het onding zag er niet uit. Alweer een doktersbezoek drong zich op, maar het gaf me vrijgeleide, want ik werd omstreeks vier uur in Brussel verwacht voor een produktpresentatie met één van onze grootste klanten. Het zou tot een uur of acht duren, en ik had er géén zin in. Dus belde ik m'n baas, legde ik m'n probleem uit, en stelde voor dat ik de ochtend erna de dokter zou bezoeken, wetende dat hij me zou verbieden naar de produktpresentatie te komen zodat ik wel naar de dokter zou kunnen gaan. En dat deed hij. "Gezondheid gaat voor."
Net na zessen zat ik bij m'n huisarts. Na een spervuur aan vragen kreeg ik weer enigszins op m'n donder. Dat ik me beter moet verzorgen, dat ik moet zorgen dat ik minder stress heb, en dat soort gezeik. "Waarom onderzoek je m'n rug terwijl ik hier zit voor m'n tong?", vroeg ik 'm. Hij negeerde m'n vraag, en ging verder. Dat m'n weerstand zo laag is waardoor ik de ene naar de andere infectie oploop, deze keer is het spruw, "maar vandaag of morgen kan ik je laten opnemen met iets ernstigs." Blijkbaar zat m'n rug nog steeds helemaal vast. Een leugentje om bestwil dan maar toen hij informeerde naar m'n eetgedrag, en over het feit dat m'n haar in zo'n mate uitvalt dat m'n kapster me er zelfs al heeft over aangesproken zweeg ik ook netjes. Uiteindelijk vloeit de stress die al die kwaaltjes veroorzaakt voort uit m'n thuissituatie, en die situatie zal zich ooit wel oplossen.
Om half zeven kwam ik thuis. Ik begon de tafel te dekken, maar blijkbaar mankeerde er enige bereidheid om op me te wachten, en had m'n man met de kinderen al gegeten. Hij vertrok meteen, richting boekhouder.
Daar zat ik. In m'n eentje, aan de keukentafel. Een sneetje grof brood met een paasei, en een sneetje rogge verdomme met wat boter. Het lichaam van Christus, Amen. Vraag me niet waarom, vraag me niet wat er door m'n hoofd spookte, want ik heb geen flauw idee. Alsof de druk binnenin me gewoonweg net iets te groot werd. Tranen. Godverdomme, K, herpak je. Tanden bijten !
En hoe ik me herpakte ! M'n dochters waren ondertussen naar buiten getrokken. Ik zette het hokje open van onze eendekuikens, en ze sprongen er meteen uit om paniekerig achter me aan te rennen. Ik deed de wasmand naar boven, en ze bleven onder aan de trap staan roepen. "Tsjiep tsjiep, mamaaaa wacht, we kunnen er niet op !" Beneden gekomen volgden ze me door de garage de tuin in. Ik wiedde wat onkruid, en werd flink geholpen : de eendjes aten netjes al het onkruid op. Ik gaf hen dan maar als beloning een eerste zwemles. Ik vulde een grote bak boordevol met water, en zette die vervolgens in het gras. Meteen zaten ze met hun bekjes erin te pulken. Ik pletste wat met m'n handen en hops, ze sprongen achter m'n hand aan. Kapstokvoetjes, intrekken, open, toe ! Schoolslag. :-)
Terwijl ze rondploeterden verdween ik stil, om wat met m'n meisjes op de trampoline te springen. Het was al vrijwel donker toen we terug naar binnen gingen. Na het bad hingen we nog even de wildebras uit op de djembé's. Ba-tu-tu-ba-ta.
Pas rond tienen plofte ik neer op m'n stoeletje, achter m'n pc...en hier zit ik nog steeds...
|
