M'n dagje zee gisteren eindigde s'avonds in mineur. M'n bui maakte een bocht van 180°, en ik voelde me rotslecht. Alsof ik me in een doodlopend straatje bevond, met aan het einde drie muren waarvan je het einde niet ziet. De enige weg is terug, maar dat wil ik niet, dat kan ik niet.
Dezelfde nacht stonden m'n twee dames aan m'n bed. Keelpijn. Kom maar lekker bij mama liggen. Een uur of wat later strompelde ik m'n bed uit, en ging ik naar beneden. Al m'n spieren stroef en stram. M'n huid leek te branden. Ik nam de thermometer. In de garage rookte ik in afwachting van het biepje vlug een sigaretje. 39,2 °C. Ik nam een koortsremmer en zat een uurlang op de sofa, de dingen overpeinzend. Het was net geen half vier toen ik terug m'n bed in kroop.
Half acht, terug eruit. Meisjes klaarmaken, mezelf klaarmaken, en naar de huisarts.
De meisjes hadden blijkbaar wel een héél leuk kadootje van mama gekregen: een lichte vorm van spruw. Ziezo, da's dan voor Pasen, hoef ik alvast geen kadootjes meer te kopen. :-)
- "En, hoe gaat het met jou, ondertussen ? Nog veel last ?"
- "Bwa, valt wel mee, afgezien van het feit dat ik s'nachts koorts maak."
- "Sinds wanneer ?"
- "Goh, een week of twee, zoiets ?"
- "Waarom vertelde je me dat niet toen je hier vorige week zat ?"
- "Vast niet aan gedacht."
Hij ging naar de deur, en vroeg m'n kinderen of ze in de wachtzaal wilden gaan spelen. Hij sloot de deur achter hen, en ging terug zitten.
- "En waar heb je zo nog niet aan gedacht, K. ?"
- "Dat m'n haar uitvalt ?" Ik vertelde hem kort dat het ondertussen zo'n hoeveelheden zijn dat zelfs m'n kapster me erover had aangesproken, en hij keek me erg bedenkelijk aan toen ik hem vertelde dat ik er al een aantal maanden last van heb. Hij stuurde me het toilet in, urinestaal. Wéér maar eens. Even later lag ik op de onderzoekstafel, en een bloedafname later zat ik terug aan de andere kant van z'n bureau. "K. je hebt een blaasontsteking van jewelste. Je krijgt de ene infectie na de andere, je weerstand is rampzalig. Ik vermoed dat je koorts van die ontsteking vandaan komt, maar ik kan dit niet met zekerheid zeggen, te meer omdat je extreem veel witte bloedcellen in je urine hebt." Hij keek me aan, en zuchtte. "Moet ik je zelfs nog medicatie voorschrijven, want je neemt ze toch niet."
"Doe toch maar", antwoordde ik, "ach, het is vast psychosomatisch, puur stressgebonden." Hij vroeg achter m'n thuissituatie, en ik antwoordde eerlijk. Dat ik niet meer weet wat er gaat gebeuren. Dat ik van iedereen ander advies krijg. Dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen. En dat ik volop terug met doodsverlangens door het leven wandel. Ik stelde hem echter meteen gerust. "Ja, ik weet het, zoiets kan je niet maken als je kinderen hebt, die houden aan zoiets geheid een trauma over. En ja, ik ga nog steeds op regelmatige basis naar Leuven."
Even later liep ik z'n cabinet uit, met een stapel voorschriften, en de opdracht in de loop van donderdag te bellen voor m'n bloeduitslag.
Het wilde maar niet lukken, ik kreeg mezelf niet in gang. Een baaldag om u tegen te zeggen. M'n hoofd vol gepieker. Mijn man bestookt me met voorstellen. Hij wil koste wat het kost het huis voor zich. En natuurlijk zet hij alle middelen in om me een schuldgevoel te geven. Vandaag zag hij dat het werkelijk niet meer ging voor me. Eerst hield hij bewust wat afstand, gaf hij me wat ademruimte. Maar uiteindelijk probeerde hij de boel hiermee naar z'n hand te zetten. "Je zegt dat je sterk bent, dat je het wel alleen zal aankunnen. Maar zie jezelf eens zitten, je bent lang nog niet genezen... je gaat jezelf in je ongeluk storten." Een paar uur later hoorde ik hem bellen in de garage. Hij kwam terug, en gaf me een datum en een uur. "Dan worden we bij de bankdirecteur verwacht." Hij wil me plots nu al uitbetalen. Ach, hij zit vast ook in de knoop. De ene moment roept en tiert hij, de andere moment huilt hij als een kind. Mijn knoop ligt echter anders. Ik zoek naar een oplossing die het makkelijkst is voor iedereen. Hoe lang zal ik nog blijven ? Wat als hij gelijk heeft en ik mezelf erdoor in m'n ongeluk stort ? Waarom kan ik niet gewoon doorsnee zijn ? Er zijn zo ontzettend veel mensen die de klik kunnen maken, die bij hun partner blijven omwille van luxe en kinderen, ondanks het feit dat ze soms diep ongelukkig zijn, en ooit, op een bepaald punt in hun leven zullen concluderen dat ze nooit écht geleefd hebben, maar dat ze zich door de anderen, door hun omgeving en door de maatschappij lieten leven, waardoor ze al hun eigen idealen opzij schoven ? Misschien moet ik blij zijn dat ik zo niet in elkaar zit, maar het is en blijft de gemakkelijkste weg. De gemakkelijkste weg is dus in feite géén weg, maar ik weet voor mezelf dat ik er zachtjes aan kapot zou gaan.
Morgen eindelijk terug werken, het klinkt vast raar. Maar m'n job is en blijft nog steeds meer een hobby, een manier om m'n zinnen te verzetten, dan een verplicht nummertje om geld in de lade te brengen. Zie je wel. Jarenlang zocht ik, en vond ik niet. Ik dweilde de arbeidsmarkt af, begon enthousiast om zes maanden later er de brui aan te geven. Dat resulteerde in een enorm grote onzekerheid, werkgewijs dan. Vreemd genoeg, schreef ik jaren geleden, toen nog in m'n schriftjes, later gecopieerd naar een word-document om nog later z'n weg op m'n blog te vinden : "ach, ooit vind ik de job van m'n leven, en dan ben ik weg..." Het was puur sarcasme, puur ongeloof waar deze uitspraak uit voortvloeide, maar toch vervuld het me met een zekere hoop.
Vandaar dat ik dit bericht maar wat graag afsluit met :
Ach, ooit vind ik de man van m'n leven, en dan ben ik weg..." Goh, misschien zou ik gewoon moeten stellen : "Ach, ooit vind ik de controle over mezelf, en dan ben ik weg...." En eerlijk gezegd, ondanks de donkere bui van vandaag : die dag is dichter dan ik denk...
|
