 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 17-04-2008 |
 Aftellen |
De afgelopen periode is er zoveel gebeurd dat ik niet goed weet waar te beginnen. Laat ik maar met vandaag beginnen...
Mijn man heeft de avondshift, en gaat erna nog iets drinken met enkele collega's. Ik slaap vast al wanneer hij thuiskomt.
Ik had deze voormiddag mijn moeder gebeld met de vraag of ze de kinderen van school kon afhalen, en vrijwel meteen zei ze dat we dan beter ook bij haar konden blijven eten. Om zes uur draaide ik de oprit van mijn ouderlijk huis op, en een uurtje later reed ik er terug af, met mijn twee meisjes, en een volle maag. Thuis gekomen stopte ik de kinderen in bad en in bed, en ging ik de tuin in met Hector, om de nieuwe bevelen te oefenen. In feite is het ongelovelijk: hij is amper tien weken, en luistert al ontzettend goed. Waar dagelijks oefenen goed voor is...
Even later ruimde ik de keuken wat op, en vond op het aanrecht mijn medicatie. Het daagde me dat ik alweer een hele week erg laks was omgesprongen met de inname ervan. Vreemd genoeg besef ik ergens wel dat ik beter zou moeten weten. Het feit dat ik vorige week behoorlijk ziek was had er vast mee te maken. Ik nam het ene doosje vast, de medicatie die ik dien te nemen om mijn schildklier op peil te houden. Ik nam één pilletje, en nog één, en nog één. Eén pilletje moet ik nemen, elke dag, maar ondertussen was het sinds maandag geleden. Misschien daarom dat ik een kilo ben bijgekomen, dacht ik. Dus nam ik er een een zestal, tegelijk. Heel fout, vast. Maar ach.
Twintig minuten later had ik me gedoucht, en liet ik het bad vollopen. Ik ging zitten, instinctief draaide ik de kraan helemaal naar links, en ik voelde stilletjes de rust op me neerdalen terwijl ik mijn huid zachtjes rood zag aanlopen. Het is weken, zelfs langer, geleden sinds de laatste keer. Helaas had blijkbaar de situatie vandaag net iets te veel tol van me geëisd...
Hier zit ik dan, in mijn roze pyama, in de woonkamer voor mijn laptop, met een hoofdtelefoon die mijn favoriete muziek in willekeurige volgorde laat weerklinken.
Even enkele weken terugspoelen...
Mijn romanist. Iemand die me neemt zoals ik ben, die 100% in me gelooft en die me erg na aan het hart ligt. Hij verkiest zichzelf een romantist te noemen, en loopt absoluut niet hoog op met titels. Hij stuurt me brieven, wondermooie relaasjes van wat hij deed, plaatsbeschrijvingen op zo'n manier geschreven dat ik tijdens het lezen ervan mezelf er bijna waan. Elke keer weer benijdt ik zijn gekunstelde woordenschat die hij op zo'n naturelle manier brengt. Ook al hoort hij het niet graag, hij is de schrijver van ons tweetjes, en ik hoop ooit op zo'n mooie manier gevoelens te kunnen neerpennen.
Mijn romanist wist al langer dat ik me al even niet al te best voelde binnen mijn job. Hij vroeg me mijn cv door te sturen, zodat hij die kon bezorgen aan een aantal mensen die in dezelfde branche als hij werken. Ik stuurde hem mijn cv, om eerlijk te zijn zonder er al te veel van te verwachten. Maar een tweetal weken later kreeg ik een mailtje met een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Ik maakte een afspraak, werd geselecteerd voor een tweede ronde, en een week later kreeg ik te horen dat uit de veertig kandidaten die zich gemeld hadden voor de job, hij mij het meest geschikt vond. Veni, vidi, vinci. Al van bij het eerste gesprek voelde ik aan dat het goed zat, dit is een job die me op het lijf geschreven is.
Afgelopen maandag stapte ik zenuwachtig mijn kantoor binnen. De korte pijn, dacht ik, dus stapte ik meteen het bureel van mijn district manager binnen. Ik vertelde rustig dat ik een jobaanbieding had gekregen die ik niet weigeren kon en bood mijn ontslag aan. Ze reageerde relatief positief, en beloofde me dat ze me de volgende dag zou laten weten hoeveel opzeg ik zou moeten doen. Officieel zou ik tot half juni moeten blijven, maar ik maakte haar duidelijk dat ik dat niet echt zag zitten.
En toen is zo'n beetje de hel losgebarsten. Mijn rechtstreekse baas reageerde furieus. Vandaag pas kreeg ik, na lang aandringen, eindelijk te horen tot wanneer ik moet blijven: negen mei werk ik mijn laatste dag. Drie weken aftellen dus. Ondertussen ben ik gebombardeerd tot de ultieme persona non grata. Er wordt verteld dat ik vrijwel nooit op mijn werven kom, en dat mijn panden er erbarmelijk bij liggen. Ik zou er me misschien niet druk in moeten maken, maar het raakt me toch ontzettend hard. Vooral omdat ik de afgelopen maanden ontzettend hard gewerkt heb. Ik klopte weken van meer dan zestig uur, en zag vaak dagen mijn kinderen niet, omdat ik s'morgens vertrok terwijl ze nog sliepen, en s'avonds pas thuis kwam als ze al terug sliepen. Dit is zo onrechtvaardig. Ik word afgerekend op twee panden van me die inderdaad een beetje fout gelopen zijn maar waar ik hard aan gewerkt heb om ze in orde te brengen. En zelfs nu, terwijl ik beter zou moeten weten en mijn laatste periode beter op mijn gemakje zou doorbrengen, lukt het me niet. Mijn perfectie- en prestatiedrang is ook nu nog steeds zo groot dat ik ook nu, ondanks de hele negatieve sfeer, nog steeds hard werk. Ik erger me rot aan de hypocrisie. Ik leg een stapeltje evaluaties op haar bureau neer, stuk voor stuk van heel tevreden klanten, en nog vind ze het lef me te blijven zwart maken, terwijl ze in mijn gezicht poeslief is. Het raakt me dieper dan goed voor me is.
Aftellen dus, nog drie weken...
17-04-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-04-2008 |
| Twee hondjes |
Deze ochtend. Net voor half zeven voel ik dat ze uit het bed stapt en hoor ik haar zo stil mogelijk de kamer verlaten. Als mijn man nachtshiften heeft slapen mijn meisjes altijd bij me. Ik kan eindeloos genieten van hun kleine lichaampjes, opgekruld tegen me aan, en van het luisteren naar hun ademhaling.
Even later staat ze terug naast me. "Mama," fluistert ze, "mag ik wat in dit boek van je lezen ?" Half slapend open ik één oog, en zie ik dat ze een gedichtenbundel van Godfried Bomans in haar handjes heeft. "Ja, goed, maar wees stil, het is nog erg vroeg ." antwoord ik. Ik hoor hoe ze de trap naar beneden gaat en zeil langzaam aan terug weg naar mijn dromen.
Een uurtje later staat ze er weer. "Goeiemorgen mama, ik heb een tekening voor je gemaakt." Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, ga rechtop zitten en krijg de tekening op mijn schoot gelegd.
Een huis, met een groot raam, waarin een kindje naar buiten staart. Een zelfportretje van een zesjarige. Het naar buiten staren benadrukt ze door twee handjes die het hoofd ondersteunen. Naast het huis een boom, met daaronder twee hondjes getekend, naar elkaar gericht. De lucht ingekleurd met feibel blauw potlood. In die lucht staat in donkerblauwe stift een tekstje geschreven :
Ik zit me voor het open raam onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen.
Meteen besef ik weer hoe erg ze wel op me lijkt. Of waar Godfried Bomans goed voor is...
Dikke zoenen en knuffels volgen. Het is soms heerlijk wakker worden.
19-04-2008, 23:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 20-04-2008 |
| De boer op |
Een hectische dag. Zwemlessen van de meisjes (de oudste haalde het brevet van 25m én van 50m !), de oudste wegbrengen naar een verjaardagspartijtje om een aantal uren later terug te gaan ophalen, ondertussen naar de hondenschool met Hector, en boodschappen doen. Van hot naar her rennen is het vaak.
Af en toe stop ik bij een boer hier niet zo ver vandaan, en haal ik een paar liter échte melk. Het verschil met de melk die je in de supermarkt vinden kan is onnoemlijk groot. Ook vandaag stop ik even, en loop ik met de boer mee de stallen in om mijn melk wel héél vers te krijgen. Rechtstreeks van koe aan verbruiker...
Mijn jongste is er altijd als de kippen bij als ze hoort dat ik om verse melk rijd. Ook vandaag weer mag ze even proberen te melken. Hilariteit alom wanneer ze haar handje verkeerd houdt, waardoor ik een straaltje melk in mijn gezicht krijg.
Kwart na negen. Mijn man vertrekt naar zijn werk. M. is al vertrokken om met vriendinnen iets te gaan drinken, en de meisjes liggen rustig te slapen in mijn bed. Ik maak de keukentafel vrij, strooi er wat bloem op, en begin deeg te maken. Ik meng er kleine stukjes appels, rozijnen en een flinke schep kaneel doorheen, en kneed de massa tot een mooie vast bol. Ik laat het even rijzen, om het daarna weer te kneden en te verdelen in een tiental gelijke bollen. Even later zitten ze in de oven, en ondertussen heeft de heerlijk zoete geur van kaneel zich door het hele huis verspreidt.
Ondertussen heb ik de helft van de verse melk gebruikt om chocoladevla te maken. Géén pudding, neen, échte boerevla. Heerlijk. Van de andere helft maakte ik heerlijk romige rijstpap, met een vleugje vanille en flink wat saffraan op smaak gebracht.
Het ontbrak me enkel nog aan een gouden lepeltje, of ik had me in de hemel gewaand...
20-04-2008, 00:10 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-04-2008 |
| Hoe het hoort te zijn... (een droom) |
Ik neem hem mee naar mijn plekje aan het water. Je hoort boten voorbij varen, en we zitten samen in stilte. Hij weet wel dat ik niet goed bij m'n hoofd ben, maar da's de reden waarom hij hier zit, naast me. En net wanneer hij me wil vertellen, dat hij me geen liefde te geven heeft, beseft hij dat we op dezelfde golflengte zitten. We kijken naar de rivier, en hij weet plots hoezeer hij me lief heeft. Dat was altijd al zo. Hij wil met me mee, de wereld in. Hij weet dat ik hem vertrouwen zal, hij beroerde me met zijn geest. Ik wil met hem mee, blindelings. Ik denk dat ik hem vertrouwen kan, ik ben beroerd door zijn geest. Hij neemt m'n hand, en leidt me van de rivier weg, maar de rust in mijn hoofd blijft. Een zon als honing. Hij toont me waar ik kijken moet om schoonheid te ontdekken in deze grauwgrijze wereld. Zonder elkaar lijken we nergens heen te gaan. Ik wil niet buiten gaan als hij binnen blijft. Zonder hem ben ik bang in het donker. Maar als hij bij me is zie ik zelfs door de donkerte heen, een uitgestrekt licht, zo ver je zien kan. Hij draagt me naar huis. Thuis. Dag en nacht kan ik naar hem zitten kijken.
Hij laat m'n hoofd niet behoedzaam en verward worden. Hij laat mijn hart niet zwaar worden. Hij toont me de kracht die in me huist. Hij laat mijn ziel niet eenzaam worden. Hij laat me beseffen dat liefde in mij zit, niet in mensen of dingen rondom me. Hij is er, voor mij. Hij is hier, voor mij. Hij laat me geen muren om me heen bouwen. Hij behoedt me voor wanneer ze om zouden vallen, over me heen.
Hij zorgt dat de stormen in me gaan liggen. Hij laat me over water lopen. Hij vangt me op als ik val. Ik verdrink alleen nog maar in zijn ogen. En alles zou goed zijn. Niets ongewoons, niets raars.
We zitten samen op een muurtje en hij vertelt me dingen die ik niet weet. We liggen samen in het gras en ik vertel hem dingen die hij niet weet. Hij is geen mirakel, hij is geen heilige, maar hij is er voor mij, hij is mijn soldaat, die mijn oorlogen vecht, en voor vrede zorgt.
Ik kan bij hem terecht met mijn boze dromen en angsten. Hij beoordeelt me niet, hij veroordeelt me niet. Hij houdt me vast, stevig in zijn armen, alsof hij me nooit loslaten zal. Voor altijd. Wanneer hij zijn handen op mijn gezicht houdt, met zijn vingers mijn ogen sluit en mijn lippen zoent, houden mijn demonen zich stil.
Hij doet me beseffen dat het niet te laat voor me is, dat de hemel nog even op me zal moeten wachten.
Met armen wijd gespreid wacht ik hem op. Hij is de soldaat die op verre gronden vecht voor me. Hij is de jager die vers voedsel voor me brengt. Hij is de geliefde die achter mijn ogen zoekt naar me.
Als hij er niet is, mis ik hem. Als ik er niet ben, mist hij me. Zonder beslag te leggen op elkaar. Hoever we ook van elkaar verwijderd zijn, we vinden altijd de weg terug naar elkaar. Hij laat me mezelf zijn, ik laat hem zichzelf zijn. Toch lijken we elkaars gedachten te kunnen lezen.
In zijn ogen breekt de zon door als hij vrolijk is. Wij zijn altijd samen. Wij zijn altijd één.
22-04-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-05-2008 |
| Wegdrijven op Nick Cave |
"Get ready to shield yourself". De eerste zin die hij zong. Het was donderdagavond, één mei en M., T. en ik waren naar Vorst Nationaal afgezakt om Nick Cave and the bad seeds aan het werk te zien.
En wat een concert. Zonder twijfel het beste concert dat ik tot op heden aanschouwen mocht.
Want terwijl buiten de nietsvermoedende lente met haar charmes de hoofdstad in verleiding bracht, betoverde hij een op het eerste gezicht onherbergzame en kille ruimte, bijna barstend onder de hooggespannen verwachtingen, en deed ze vervolgens anderhalf tot twee uur lang koken en kolken in een orgie van klanken. Ik ging volledig op in zijn muziek, in zijn stem, misschien wel even wegdrijvend uit deze aardse wereld.
Hoe hij zijn getormendeerde en destijds door drugs verstoorde gevoelsleven direct en genadeloos tot expressie brengt in zijn kunst. Hoe hij soms zalft in ingetogen hymnische songs, maar dan onmiddellijk weer grolt en grauwelt, gruwelt ook, met in zijn rug die rusteloos voorthengstende, alles dominerende bas , die in tweevoud bonkende percussie, en dan de twee hoofdSeeds, Harvey met messcherpe gitaar en de kobolt Ellis met furieuze viool, als wapens die de weg moeten effenen in de strijd met en tegen al het kwaad dat moet bezworen worden. Hoe hij voortdurend balanceert op de grens van licht en duisternis, tussen liefde en dood, tussen droom en werkelijkheid.
Mijn romanist schreef me achteraf dat hij nu begreep waarom ik aan de lippen hang van deze man, muziekgewijs dan. En net als ik vroeg hij zich af of Nick Cave predikaten als hyperintelligent en hypergevoelig met zich meedraagt, misschien niet op de revers van zijn pak, maar dan toch wel ergens in zijn binnenzak of op een ander plekje, veilig verborgen voor de aasgieren van de pers. Het kan bijna niet anders. Hoe anders zou je dergelijke teksten kunnen schrijven, en meer nog, ze op muziek zetten ?
Misschien herken ik in zijn uitgesproken onzekerheid mezelf wel. Misschien benijd ik hem wel dat hij er zo eerlijk voor durft uit te komen, en dat hij al het negatieve dat in zijn ziel ronddwaalt kan omzetten in zoiets moois, iets waartoe ik nooit in staat zal zijn.
Een kunstenaar die me voor altijd bijblijven zal...
06-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| De laatste rechte lijn |
|
Het einde is in zicht. Eindelijk. De laatste week is bijna halverwege. De laatste rechte lijn. Ik steven met plezier af op mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever, aanstaande vrijdag. Toch word ik een dubbel gevoel gewaar. Het respect dat ik ondertussen verkregen heb bij mijn personeelsleden, resulteert in het feit dat ik enorm fijne reacties krijg van vrijwel ieder van hen. Een poetsdame begon te wenen toen ik haar het nieuws vertelde, anderen smeekten me dan weer om toch te blijven. Een teken dat de manier waarop ik werk, ook al staat deze in fel contrast met de werkwijze van mijn area manager, toch zijn vruchten aflevert. Vrijwel al mijn panden liggen er netjes bij. Ook van klanten krijg ik ontzettend leuke reacties : ze vinden het jammer dat ik vertrek omdat hun werven er stukken beter bij liggen en er minder problemen zijn met personeelsleden in vergelijking met vroeger, maar voornamelijk omdat ze vinden dat ze "gehoord" worden. Ik maakte tijd voor hen, luisterde, en bood hen zo snel mogelijk een oplossing aan. Ik volgde alles kort op, en dat werd geapprecieerd. Helaas niet altijd door mijn directe werkomgeving, alwaar een aantal mensen er ondertussen blijkbaar een sport van gemaakt hebben me zwart te maken, door te verkondigen dat ik te weinig op mijn panden kwam en dat mijn panden er niet goed bij liggen. Jammerlijk dat zoiets gebeurt tijdens je opzegperiode.
Ik tel de dagen af, bezoek nog zoveel mogelijk klanten en personeelsleden, en probeer zo goed als mogelijk in schoonheid af te sluiten, zodat ik met een gerust geweten aanstaande dinsdag mijn nieuwe job kan starten...
06-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-05-2008 |
| Eerste communie |
Donderdag, vijf voor half negen. Heel mijn gezin is wakker sinds half zeven, en iedereen is druk in de weer. Ondanks heel wat last minute over en weer geren lijkt de rust weergekeerd te zijn, en is alles in z'n plooi gevallen. We wandelen naar buiten, om de hoek, richting kerk. Eerst dienen we onze oudste af te zetten in het parochiaal zaaltje... van hieruit moet ze het alleen doen.
Bloednerveus ben ik, omdat ik weet wat er zich door haar kleine hoofdje nu allemaal afspeelt. Een half uurtje later, iedereen heeft ondertussen een plaatsje gevonden in de kerk, heft vooraan, achter het altaar een vrouw een Enya-achtig lied aan. De kerk wordt muisstil, op haar gezang na, en door de middenbeuk komen alle communicantjes naar voor. Ik herken haar gezichtje tussen de 75 andere, en stoer als ik ben dien ik meteen in mijn handtas te graaien naar een zakdoek. Met 76 zijn ze, 76 kleine stemmetjes die een welkomstliedje zingen. Weer moet ik grabbelen naar m'n zakdoek, en ik besluit dan maar wijselijk het ding in de buurt te houden.
De plechtigheid was prachtig, geen godsdienstige bullshit, maar een kerkdienst voor en door kinderen. Toen ze stilletjes richting altaar stapte, en achter de microfoon ging staan, raasde het bloed als bezeten door m'n aderen. Ze hield heel geconcentreerd haar juf in het oog, en zodra die knikte, begon ze uit het hoofd haar tekstje op te zeggen. Ze deed het voortreffelijk.
Om op het einde geen wirwar van mensen te creëren, diende iedereen eerst de kerk te verlaten, en een haag te vormen. Pas daarna stapten de communicantjes hand in hand de kerk uit, elk met een witte ballon die ze gezamelijk de lucht in lieten, terwijl ze in koor "op weg naar Jezus" riepen. Wat ga ik later haar weer veel moeten uitleggen, ging er door m'n hoofd, en ik glimlachte bij de gedachte aan haar toekomstig spervuur van vragen.
Na een receptie ons aangeboden door de school, waar alle kinderen druk aan ruilhandel deden met hun communieprentjes, begaven we ons terug naar huis. Mijn ouders waren er al, en samen schoven we onze voeten onder tafel. s' Namiddags mocht ze zelf kiezen wat we doen zouden, aangezien ik die avond er sowieso niet ging zijn (concert Cave), en aangezien haar feestje pas zaterdag plaats zou vinden. Ze besloot dat we met z'n allen maar een keertje de bioscoop zouden opzoeken.
Zaterdag, twee uur. Een hectische morgen zindert nog wat na. Vroeg uit de veren, richting feestzaal, waar ik alles diende klaar te zetten. Lijkt heel eenvoudig, maar lang niet het geval voor mij. Alles moest en zou perfect zijn. En dat was het ook. Een veertigtal genodigden, een tiental kinderen, een stralende dag. Een dolenthousiaste dochter die overstelpt werd met cadeautjes en belangrijker nog, met aandacht.
De traiteur van dienst leverde puik werk, en iedereen likte vingers en duimen af. Ook het dessert, ik had een ijskar laten komen, bleek een groot succes. De kinderen dolden in en rond het springkasteel, en tot laat die avond bleef iedereen zitten. Om één uur s'nachts kwamen we thuis, moe maar voldaan.
07-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-05-2008 |
| Mijn grootste vijand |
|
Al jarenlang ben ikzelf mijn eigen grootste vijand. Elke fout, elke misrekening, elke vorm van twijfel, elke vorm van falen speelt door m'n hoofd, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Elke verbroken belofte, elke verloren dag, elke gemiste kans zorgt dat ik met afkeer terugkijk op een leven waarin ik helemaal niks in bereikt heb.
Het leven kan vreemd zijn, goed en slecht op zoveel verschillende manieren, maar op termijn ontdek je dat de dingen niet altijd zijn zoals je denkt dat ze zijn. Als kind bijvoorbeeld, was ik bang voor het donker, nu nog trouwens. Maar nu ben ik vaak ook bang voor het licht, bang om het licht in te stappen, om méér te worden...
Het is moeilijk om mijn pijn te laten gaan, omdat het altijd de enige constante in mijn leven is geweest. Vergeving is de deur ontgrendelen en jezelf vrij laten, wetende dat je gevangene én bewaker was, tegelijk. Echte kracht bestaat erin om jezelf recht te houden op een moment dat niemand het je kwalijk zou nemen als je vallen zou... Soms lijkt het leven me niet alle antwoorden te willen geven omdat het wil voorkomen dat ik alweer gekwetst word of mezelf kwets.
Iemand zei me ooit : "God beloofde ons geen dagen zonder pijn, geen gelach zonder verdriet, geen zon zonder regen, maar hij beloofde ons wel kracht voor de pijn, troost voor het verdriet en licht tijdens donkere dagen."
Te vaak kijk ik naar anderen, en vergelijk ik mezelf met hen. Op zo'n momenten voel ik als het ware pijlen door m'n hart gaan, al de pijn waarvan ik zo hoop dat ze ooit verdwijnen zal. Op zo'n momenten verlang ik naar een persoon die me toefluistert dat alles wel goed komen zal. Want er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp. Waarom mensen moeten liegen, of beloftes maken waaraan ze zich niet houden. Of waarom niemand mijn angsten, mijn pijn ziet, en een hand reikt naar me. Waarom mensen niet zien wat er zich onder hun ogen afspeelt, waarom ze oppervlakkigheid verkiezen boven diepgang.
Soms hou ik mijn affectie voor mezelf, en druk ik mijn gevoelens niet uit in woorden, en soms vind ik geen woorden om mijn gevoelens uit te drukken, gevoelens van pijn of angst die niemand begrijpen zal. In plaats daarvan word ik stil, sla ik dicht.
Zo vaak voel ik me verdwaald, verdwaald in mijn eigen leven en in de maatschappij. Alsof ik lig rond te drijven tot mijn leven zin lijkt te hebben, en het me de juiste richting aanwijzen zal. Er is ruwheid en verwondering in het leven.
Het hart heeft redenen waarvan de rede niks afweet, zegt men weleens.
Terwijl ik met blote voeten door het gras vol ochtenddauw wandel, besef ik dat ik mezelf nooit toe zal laten het geluk vast te houden. In plaats daarvan verkies ik vaak te blijven hangen bij mijn verdriet, en bouw ik een veilige zone in, waarin ik geen anderen toelaat. Want hoe luid ik ook praten zou, niemand zou me écht horen.
Vaak kijk ik mijn demonen recht in de ogen, en denk ik : "vooruit, vernietig me maar..." Ik heb de hel al vaak genoeg gezien, het lijkt een vertrouwd plekje geworden te zijn. Ik heb geen schrik om te sterven. Hoeveel mensen lopen zonder ze het beseffen dood rond ?
Zal ik me altijd zo voelen ? Zo leeg, zo vervreemd ?
09-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 12-05-2008 |
| Elfjes |
Elfjes, mijn dochter is er bezeten van. Niet de gevleugelde magische wondermensjes, maar de gedichtjes. Een dichtvorm die ik niet kende, maar van een zesjarige leer je wel eens iets...
Een elfje is een gedichtje van vijf regeltjes, een beginwoord, twee woordjes, drie woordjes, vier woordjes, en een slotwoord.
Voor moederdag maakte ze me er eentje, met de hulp van de juf :
Mama
knuffelt graag
bij ons thuis
ze doet het zacht
leuk
Ondertussen is ze er thuis volop mee in de weer. Ze heeft een schriftje waarin ze uren zit te werken aan haar kleine meesterwerkjes, die ze rijkelijk illustreert. Als ze slaapt blader ik er steeds even door, op zoek naar kleine ontdekkingen. Ze zijn gewoonweg prachtig...
Eén bladzijde van haar schriftje heeft ze volgekleeft met uitgeknipte hartjes, en daarop schreef ze :
Hartjes
alle kleuren
paars roos blauw
omdat ik van je
hou
Op de volgende bladzijde vond ik bloemen, uitgeknipt uit verschillende servietten :
Bloemen
ruiken heerlijk
in mijn tuin
ik pluk er één
lekker
Misschien is het mijn moederhart wel, en vinden anderen ze maar niks, maar voor mij is mijn zesjarig meisje een dichter in de dop...Een ongevleugeld elfje...
12-05-2008, 15:09 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-05-2008 |
| Onder dwang |
Al van kindsbeen af vond ik geen rust als ik geen antwoord kreeg op bepaalde vragen. Dat resulteerde vaak in uren-, soms dagenlang gepieker. Vroeger kon ik dat vrij goed counteren, mits wat opzoekwerk lukte het me wel. Maar er zijn nu eenmaal van die vragen waar het heel moeilijk is een antwoord op te vinden. Iets dat me meermaals wakker hield, dat geef ik grif toe.
Lange tijd werd mijn depressie gevoed door de onbeantwoorde vragen omtrent de dood van mijn broer. Het schuldgevoel, het waarom, ik kreeg er kop noch staart aan. Ondertussen, zoveel jaren later, ben ik dankzij mijn professor op dat punt in mijn leven dat ik alle vragen hieromtrent van een antwoord heb kunnen voorzien, en dat ik in het gebeurde geen vraagtekens meer vind. De puzzel is in zijn plaats gevallen, en ik voel aan dat ik er beter mee om kan.
Ik ben ontzettend onderhevig aan dwangneuroses. In de beginfase van mijn ziek zijn was dit quasi onleefbaar, maar ondertussen is ook dit vrijwel altijd onder controle. Behalve dan die dagen waarbij ik constant aan zelfmoord loop te denken, bij alles wat ik doe.
Ik neem een schaar uit de lade om iets open te knippen en meteen betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag of ik het niet gauw even door mijn strot zou jagen. Ik rijd met de wagen over een brug en denk meteen : "zou ik niet even heel erg aan het stuur rukken zodat ik de afgrond indonder ?" Het gevoel is allesomvattend maar ondertussen heb ik al geleerd dat het een gevoel betreft, dat ik het niet concreet maak, uit liefde voor mijn kinderen, en meer en meer uit liefde voor het leven. Maar dat neemt niet weg dat ik vaak van s'morgens tot s'avonds op die manier denk. "Spring ik snel voor die vrachtwagen die daar aan komt ?" , "Zou ik beter niet snel de haardroger bij me in bad gooien ?". Laatst was ik nog bij een klant die een bak toonde met uiterst corrosieve vloeistof in, waar ze zware verroeste motoronderdelen van schepen in laten zakken, om ze na een uurtje weer blinkend als nieuw terug boven te halen. Hij zei me nog dat als je er een vinger in steekt, die meteen weg is, met bot en al. En meteen hoorde ik mezelf denken "spring,spring, spring".
Het vinden van antwoorden is ook een dergelijke vorm van innerlijke dwang die ik maar niet onder controle lijk te krijgen.
19-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 21-05-2008 |
| Meer is er niet |
Als alles om je heen aan diggelen lijkt te gaan, wat zou je dan zeggen ?
Laat het mijn dierbaren weten, zeg hen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, zeg hen dat het goed is, dat dit hetgeen is dat nodig was.
Zeg hen dat de golven die me dagelijks overspoelden me weg lieten drijven naar een plaats waar enkel chaos en angst heerste.
Vier feest, vol vreugde, zonder eind. Leef je leven alsof het nooit eindigen zal. Ik wou eindelijk léven, en moest grip krijgen op mijn verleden.
Zeg hen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken als ze even niet meer geloof aan hun leven vinden. Zeg hen dat ze niet hoeven te wachten, leidt hen naar de dag van morgen. Vier feest, vol schatergelach.
In eender welke andere wereld zou het anders kunnen zijn. In eender welke andere wereld zou ik het leven kunnen vinden. Gemeend lachen. Zeg vaarwel aan de wereld waarin je dacht te leven. Ik heb geprobeerd te leven, maar ik moest al gauw het onderspit delven. Toch lach ik, en probeer ik het te menen, want het ligt natuurlijk allemaal in je eigen handen...
Geboren halverwege de jaren zeventig, groeide op in de jaren tachtig. Na 1981 was ik niet langer een kind. De wereld eindigde niet, maar iets anders wel : mijn broer stierf. Sindsdien zocht ik naar manieren om tevreden te zijn. In het midden van de jaren negentig trok ik naar Zuid-Afrika, op zoek naar mijn geluk. Twee jaar later kwam ik terug, en zat ik wederom vast. Als een goudvis gebonden aan zijn bokaaltje.
Als dit mijn scenario is, dan hou ik niet van de rol die ik speel. Er zijn gewoonweg te veel dingen waarover ik geen controle heb.
Ook al voel ik me veel ouder, ik ben pas 32. Als je antwoorden wil op vragen, moet je niet bij mij zijn. Iedereen lijkt zijn toekomst gepland te hebben, terwijl ik niet eens een toekomst voor ogen heb. Dagdromen brengt me ook niet veel verder. Als ik veertig ben zal iedereen weten waar ze mee bezig zijn, terwijl ik me nog steeds zal zitten afvragen wat er gebeurd. Zou ik m'n ziel verkopen om controle te krijgen over mijn leven. Op een dag zal ik wakker worden en vijftig zijn, en zal ik de dingen doen die ik vroeger verachtte. Zal ik gestopt zijn met me af te vragen wanneer het met me beteren zal of bewandel ik dan nog steeds hoopvol bekende en onbekende paden, m'n voeten ondertussen vol blaren. Als ik ooit de leeftijd van 60 bereik, zal de wereld me wel vertellen of ik al dan niet nog in leven ben. Maar ach, ben ik dat nu wel ?
Eén alinea, enkele regeltjes. Meer is er niet nodig : mijn leven, verleden, heden en toekomst. Meer is er niet...
21-05-2008, 22:02 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-05-2008 |
| Beslissing |
|
Toen ik m'n laatste blogbericht net geplaatst had, het was ondertussen behoorlijk laat op de avond, heb ik m'n computer uitgezet, en ben ik meteen m'n bed ingekropen. De terugval van die dag was opgekomen in een flits, en sloeg toe als een wervelwind die door m'n lichaam raasde.
Heel de wereld leek vredig in slaap, terwijl m'n hoofd door bleef woelen. M'n lichaam verplichtte ik om niet mee te doen met dat gewoel. Ik ging op m'n rug liggen, m'n handen naast m'n zij, en "speelde voor dood". De hele tijd leek ik naar de binnenkant van m'n oogleden te zitten staren, terwijl allerhande gedachten, allerhande gevoelens doorheen m'n hoofd flitsten. Ik liet me meevaren in m'n gedachtenwereld, een wereld vol zorgen en eeuwig gepieker. M'n man, ondertussen diep in slaap, kwam tegen me aan liggen, en zoende in z'n slaap m'n arm. Het maanlicht dat door de gordijnen geslopen was verlichtte de kamer net voldoende om hem te kunnen bekijken. Ik weet niet hoe lang ik naar 'm liggen kijken heb. Meer dan ooit voelde ik de afstand tussen hem en mij. Stiekem klauterde ik het bed uit, en liep ik op de tippen van m'n tenen de kamer van m'n meisjes in... Ik ging op de grond zitten, m'n rug tegen de kast aan, en bekeek hen, minutenlang.
Even later lag ik terug in m'n bed, en daagde het me : de keuze moet nu gemaakt worden ! Ofwel stap ik er nu uit, ofwel maak ik er het beste van, want zo kan dit niet langer ! Ik besloot alle pro's en contra's af te wegen, en piekerde me een weg door de nacht. Half drie zag ik het worden, even later moet ik vast in slaap gevallen zijn.
Vreemdgenoeg werd ik uitgerust wakker. Toen ik de hond de tuin in liet merkte ik weer hoe mooi mijn stukje groen wel is: de vijgelaar, verrast door de vroege warmte, met tientallen vijgen, rijpend in de zon, bijvoorbeeld.
Het tij is gekeerd, de beslissing gevallen. Het is mijn beurt nu. Ok, ik ben anders, en dan ? Is anders daarom minder goed ? Ik heb een droomjob, twee engeltjes van meisjes, en zoveel meer. Een handvol échte vrienden, meer hoeft dat niet te zijn.
Het heft in eigen handen nemen, het lukt me, voorlopig althans. Toch ben ik me er ontzettend hard van bewust dat er nog moeilijke periodes volgen zullen, maar ik heb voor mezelf uitgemaakt me er op die momenten uit te vechten. Niet meer met mij ! Ik wentel me niet langer meer in de donkere golven die me overspoelen, mezelf in de vernietiging schrijvend, luisterend naar muziek die me nog meer naar beneden haalt.
Een korte aanpassing, de vrolijke cd's die nu hun plaatsje hebben teruggevonden in mijn wagen. Maar ik ben er ondertussen aan gewend. Niemendalletjes voor de geest, toegegeven. Maar ik weet dat ik het kan. Ik ben sterk genoeg.
Tot slot, mijn blog, en in feite mijn hele virtuele leven. Mijn myspace heb ik opgefrist, en ook daar zal ik niet vaak meer te vinden zijn. Er zijn gewoonweg te veel dingen die ik mis als ik me terugtrek in die virtuele wereld, die uiteindelijk, ondanks de zogenaamde anonimiteit, net zo hard, zoniet harder, dan de échte wereld. Anonimiteit drijft mensen tot dingen die niet horen. Ze denken zich meer te kunnen permitteren.
Zoals ik al eerder schreef : ik schrijf mezelf de vernieling in op momenten. Daarom heb ik besloten terug te keren naar de échte wereld, en zal ik aldus héél wat minder frequent rondhangen in deze virtuele wereld. De kans is erg groot dat ik op termijn dit blog voor bekeken hou, of dat ik het laat bestaan maar dat ik lang niet meer zo frequent stukjes zal toevoegen.
23-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-05-2008 |
| Grote schoonmaak |
Hout vasthouden, denk ik, terwijl ik uit gewoonte mezelf een tik voor het hoofd geef. Hout vasthouden, het gaat nog steeds goed met me. Meer nog, ik voel me sterker dan ooit, en geniet weer volop van de dagdagelijkse dingen.
Ik heb grote schoonmaak gehouden in m'n leven. Alle narigheid verbannen naar de afvalcontainer, hopend dat het daar voor eeuwig zal blijven.
En ik lijk er in te slagen, kan ik, met enige fierheid, melden.
Grote schoonmaak. Zo ook op mijn blog, zoals je al dan niet reeds gemerkt hebt. Alle berichten die me aan bepaalde zaken herinnerden zijn genadeloos verwijderd. Alle berichten waarin G. voorkomt. Waarom mezelf confronteren met een uitgemaakte zaak ? Mijn kinderen zijn de hoofdzaak. Punt andere lijn. Mijn vrijheid komt nog wel, ooit. Als ze het huis uit zijn. Dan pas kan ik écht met het leven beginnen...
De louter gevoelsmatige berichten liet ik bestaan, eenvoudigweg om mezelf er af en toe aan te herinneren waartegen ik vechten moet als het er op aan komt. Gelukkig heb ik tot op heden nog geen enkel moment de strijd moeten aangaan.
Ik ben terug ontzettend actief, en verstop me niet langer net iets te vaak achter het scherm van m'n laptop. Ik poets de auto in plaats van door de carwash te rijden, ik speel in de tuin met de kinderen, maak puzzels van foto's voor hen, train dagelijks ruim een uur met Hector, en heb weer ook voor de mooie dingen : de prachtige kleuren die de natuur me voorschotelt, bijvoorbeeld. De klimrozen, nu volop in bloei, waarbij je je steeds afvraagt of het nu witte of roze zijn, de donkerpaarse, stervormige bloemen van de climatis, de roze akelei, waarvan de bloemen een vijftal keuvelende duifjes lijken te zijn, het opvallende donkergeel van de zogenaamde "randjesbloemen", de uitrollende varens, en ga zo maar door.
28-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-05-2008 |
| Plannen, plannen, plannen |
Wat een fijne job heb ik toch ! Het fijne er aan is dat ik voor de eerste keer in m'n leven het gevoel heb dat ik er écht goed in ben. Tegelijk verloopt alles tot nog toe zonder stress. Ik weet natuurlijk wel dat er andere dagen zullen komen, maar ik kan niet meer zeggen dan dat het me goed afgaat.
Er zijn leuke zaken in het vooruitzicht; een aantal binnen- en buitenlandse beurzen onder andere. In de loop van juli vertrek ik een aantal dagen richting Stuttgart, en enkele maanden later volgt drie dagen Parijs, en een week Nurnberg. Wegens de hoge kostprijs van de reis kan ik dit jaar nog niet mee naar Hong Kong, maar volgend jaar ben ik er zeker bij. Een belevenis waar ik alvast naar uit kijk...
In ieder geval merk ik dat ik flink aan de beterhand ben doordat ik me terug overal kan begeven. Drukke plaatsen, die me eerder enorm angst aanjoegen, betreed ik zonder vrees. Het geroezemoes of lawaai waar ik vroeger soms knettergek van werd stoort me niet eens meer, meer nog, het valt me op momenten, wanneer ik in goed gezelschap ben, zelfs niet meer op. Ik lig zelfs niet erg meer wakker van de paar kilo's die ik in feite zou moeten afvallen. En, allerbelangrijkst, ik heb me terug voor de volle 100 % geëngageerd naar de verenigingen waar ik al enige jaren vrijwilliger bij ben, maar waar ik het laatste jaar niet erg veel aandacht aan besteed heb.
Omdat ik geen volledige maand verlof nemen kan tijdens augustus, is de mogelijkheid om opnieuw een kind uit de regio Tsjernobyl op te vangen gedurende een maand uitgesloten. Misschien lukt het me vanaf volgend jaar wel weer. Ik ben alweer volop bezig met het aanschrijven van scholen en bedrijven, in naam van de andere vereniging waar ik vrijwilliger ben, een NGO die weeshuizen in Roemenië, Moldavië, en sinds kort ook Bulgarije voorziet van materialen: kleding, speelgoed, bedden, matrassen, wasmachines, ... je kan het zo gek niet bedenken. Een aantal jaren geleden hadden we een actie op touw gezet waarbij we scholen bezochten met een bespreking over de toestand in Moldavië, aan de hand van een beklijvende powerpoint presentatie. Hierna lieten we de kinderen dozen beplakken en beschilderen, waarna ze die konden vullen met kleine geschenkjes voor kinderen die nooit eerder in hun leven een cadeautje hadden gekregen. Aan de hand van lijsten per weeshuis met het aantal kinderen, hun leeftijd en geslacht, lieten we de dozen vertrekken, eventueel aangevuld met spulletjes uit ons magazijn. Na enkele weken volgde een nabespreking met de kinderen hier in België, waarbij ze foto's te zien kregen van het transport van hun dozen - van vertrek tot aankomst - en, belangrijker, foto's van de kinderen die de geschenken kregen. "Hey kijk, dat kindje daar heeft mijn doos gekregen !" of "Dat kindje heeft de tekening die ik gemaakt heb vast !" Kinderen die gelukkig zijn doordat ze andere kinderen gelukkig gemaakt hebben, het is een uitzonderlijk, fijn gevoel, dat veel meer gestimuleerd zou moeten worden.
Ondertussen vertrekt elke twee weken een volle opligger met materialen richting Moldavië, Roemenië of Bulgarije. Ik heb m'n baas kunnen overtuigen om binnenkort de stockruimte eens grondig op te ruimen. Tientallen dozen met produkten die niet meer in ons gamma zitten of waarvan we geen licentie meer hebben, en die vroeger de container op gingen zullen nu mogen worden opgehaald door onze vereniging. Zodra ik een aantal andere mensen uit de business ken, zal ik ook hen hiervoor aanspreken. Ik kan m'n talent om mensen iets te doen kopen net zo goed gebruiken om mensen iets te doen weggeven, denk ik dan. Tientallen mails zijn ondertussen de deur uit... En zodra de mogelijkheid zich voordoet reis ik met de vrachtwagen een keertje mee, om te helpen bij de verdeling, en ondertussen de schrijnende toestanden aldaar op beeld vast te leggen, zodat ik dit als overtuigingsmateriaal gebruiken kan...
Hey... ik plan terug dingen... ik heb alle narigheden achter me gelaten en geniet weer. Ik geniet weer van mijn kinderen, mijn huis en mijn prachtige tuin. Ik geniet weer van muziek zonder me erdoor te laten meeslepen. Ik geniet weer van de alledaagse dingen, het geluk in de kleine dingen. Ik geniet van mijn werk, ik geniet van mijn vrienden en familie. Ik geniet van de korte lunchpauze en het heerlijke gesprek met een persoon die me na aan het hart licht. Ik geniet weer... Ik geniet weer van het leven. Ik heb terug een toekomst...
30-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-06-2008 |
| Een aantal personen |
Eindelijk lijk ik de zin van het leven te beginnen begrijpen.... Dankzij een aantal personen... Naast mijn échte bestaan hou ik er een aantal personen op na die me erg na aan het hart liggen.
Er is R., mijn romanist. Hij reikte me m'n huidige job aan, en ik zal 'm er altijd dankbaar voor blijven. Maar dat is niet de reden waarom ik graag in z'n bijzijn vertoef. Hij lijkt me te begrijpen, zonder dat er woorden aan te pas moeten komen. Zijn enorme welbespraaktheid en zin voor humor maken me stiekem jaloers. Hij zegt vaak dingen waarover ik achteraf nog kan zitten greinzen. Vast een raar zicht, zo in m'n eentje in m'n wagen, maar dat kan me geen moer schelen. Hij lijkt me in stilte een antwoord te geven op vragen waarmee ik zit, hij doet mij antwoorden op die vragen. Sinds m'n nieuwe job zie ik hem wekelijks, en ik kijk uit naar de volgende ontmoeting zodra ik van 'm weg rijdt, want hij brengt me tot rust. Mijn romanist en ik, wij zitten op één golflengte...
Dan is er M., een ex-collega van me. Even leek het helemaal fout te zullen lopen tussen ons, en volgde het ene misverstand het andere op. Maar één en ander werd uitgeklaard en sindsdien is hij echt terug m'n maatje. We bellen vaak, en ik hou van onze gesprekken. Hij heeft het niet makkelijk, en ik had totaal geen oog daarvoor toen ikzelf zo ontzettend in gevecht was met mezelf... Achteraf stuurde hij me een mailtje, ik weet niet meer juist hoe hij het fraseerde, maar ook al schrok ik er even van, het schudde me wakker, want ik wist dat hij gelijk had. Iets over dat je in donkere periodes mensen energie ontneemt. Hij was ook die persoon die me wist te overtuigen dat ik het zelf in handen had. Hij was er voor me, toen, en ik maakte het hem niet eenvoudig. Hij wou helpen maar ik sloot me volledig van 'm af, en duwde hem weg, om hem dat meteen daarna te verwijten. Hij staat voor een moeilijke periode, en ik weet dat ik ondertussen sterk genoeg ben om hem te steunen in moeilijke dagen. Ik haalde hem uit z'n winterslaap, zei hij, wel dan is het nu ook aan mij hem te loodsen indien nodig. Hij veroverde een speciaal plekje in m'n hart en dat zal nooit meer veranderen.
T. Nooit gedacht dat ik een hartsvriendin zou hebben, maar dat is ze wel. Soms horen of zien we elkaar weken niet. Soms zien we elkaar dagelijks. Ik merk dat ik me meer en meer naar haar toe openstel. Ik vertel haar dingen die ik nooit eerder aan iemand zo dichtbij vertelde. Dingen die ik niet van plan was te vertellen, die ik wijselijk voor mezelf wilde houden, floep ik er na vijf minuten uit. Ze is een prachtpersoon. Héél complex. Praat als de beste, en toch zo onzeker als maar zijn kan. Misschien bindt op een zekere manier onze onzekerheid ons. We kunnen het uitgieren, hoeven op concerten nauwelijks iets te zeggen, een blik volstaat om te weten wat de andere bedoelt. Misschien moet ik haar dat ooit maar eens duidelijk maken, hoezeer ik haar apprecieer.
Laat het maar zo verdergaan. Alles gaat goed zoals het nu gaat. Niks meer, niks minder. En mijn dromen... dat komt misschien ooit nog wel...
06-06-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-06-2008 |
| 82 berichten |
|
Tweeëntachtig berichten, vol pijn en verdriet. Een leven vol dwaasheden....
Tweeëntachtig berichten, voorgoed gewist. Géén leven vol dwaasheden meer.
Mijn leven is géén leven vol dwaasheden. Mijn leven is erg menselijk. Ik heb eindelijk vrede met mezelf gevonden. Jarenlang heb ik gevochten, tegen vanalles en nog wat, en vooral tegen mezelf. En dan plots begon ik de dingen door een ander daglicht te zien. Ik begon te geloven dat ik het zelf in handen had. Zullen er nog moeilijke momenten komen ? Vast wel, maar met de aanpak die ik nu hanteer lukt het me wel.
Dit is het allerlaatste bericht dat ik post op dit blog. En ooit verwijder ik het ding wel eens. Geen pijn meer, geen verdriet meer.
Ik ben beginnen inzien dat ik inderdaad anders ben, maar dat anders zijn daarom niet slechter is. Ik schreef, in één van mijn eerste berichten die ik ooit postte dat ik leefde onder de dode hoofden. Dat leven heb ik achter me gelaten. Ik kan de realiteit aan, ik kan terug meedraaien in de maatschappij, ik leef terug, ik geniet.
Mijn kinderen, mijn ouders en familie, mijn vrienden. Ik hou van hen, ontzettend veel. Ik prijs me ontzettend gelukkig in het veilige nest waarin ik me bevind.
Ik heb afgerekend met de demonen in mijn leven en vind genot en geluk in de kleine dingen.
Het gaat me goed, en ik verstop me niet langer meer achter eindeloze berichten, ik verstop me niet langer meer achter mijn pctje. Ik ben terug de échte wereld ingestapt...
Dag blog, dag leven vol dwaasheden, wens me geluk...
08-06-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-07-2008 |
| Hier zijn we weer... |
|
Met enig schaamrood herlees ik m'n laatste bericht, waarin ik vrolijkheid veinsde, of misschien wel even beleefde, en afscheid nam van een donkere periode en bijgevolg m'n blog achter me liet.
Veinsde ik de vrolijkheid ? Vast niet. Toegegeven, het ging me goed, wonderlijk goed eigenlijk. Misschien wel mateloos goed.
Ging. Verleden tijd.
Als het me goed gaat, word ik minder alert voor het negatieve dat me achtervolgt. Ik vergeet dat het me achtervolgt op die momenten, en dan plots haalt het me in, en geeft met me een mokerslag op mijn achterhoofd als een donderslag bij heldere hemel. De mokerslag licht ik in één der volgende berichten wel toe.
Mijn blog dus. Ik kreeg het niet over m'n hart de 82 berichten te deleten toen ik besloot mijn blog stop te zetten. Dus bergde ik ze veilig in backup op in een verborgen folder op mijn pc. En hier zijn ze dus alweer, nou ja, een selectie ervan. Hetgeen er momenteel nog toe doet, in feite, dus is er in het hele zootje flink gegrasduint. Dingen die achter me liggen bijvoorbeeld. De essentie staat er nog.
Toch ga ik het deze keer wat anders aanpakken. Ik ga mezelf niet meer toelaten te verdrinken in donkere teksten, geschreven in dronken buien van negativiteit. Die buien laat ik trouwens niet meer toe in mijn leven. Wat zal ik er dan wel in laten verschijnen ? Gedichten en songteksten die me na aan het hart liggen, al dan niet vergezeld van de youtube link van de betreffende treurmars. Natuurlijk zal ik het niet kunnen laten mijn gevoelens neer te pennen, dingen van me af te schrijven. Maar ik zal het ook niet meer laten de absurditeiten die af en toe in mijn hoofd ontspruiten en waarmee ik in het verleden al enkele vrienden mee lastig viel, hier op te nemen.
Mijn blog wordt dus een allegaartje... want ach, dat is mijn leven ook...
04-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-07-2008 |
| Een Toontje... |
Sterven doe je niet ineens,
maar af en toe een beetje.
En alle beetjes die je stierf,
't is vreemd, maar die vergeet je.
Het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe.
Maar op 'n keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.
05-07-2008, 00:10 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| to be by your side... |
|
http://www.youtube.com/watch?v=Ny4izkgnX_k
Across the oceans Across the seas,
Over forests of blackened trees.
Through valleys so still we dare not breathe,
To be by your side.
Over the shifting desert plains,
Across mountains all in flames.
Through howling winds and driving rains,
To be by your side.
Every mile and every year
for every one a little tear.
I cannot explain this, Dear,
I will not even try.
Into the night as the stars collide,
Across the borders that divide
forests of stone standing petrified,
To be by your side.
Every mile and every year,
For every one a single tear.
I cannot explain this, Dear,
I will not even try.
For I know one thing,
Love comes on a wing.
For tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly.
From the deepest ocean To the highest peak,
Through the frontiers of your sleep.
Into the valley where we dare not speak,
To be by your side.
Across the endless wilderness
where all the beasts bow down their heads.
Darling I will never rest
till I am by your side.
Every mile and every year,
Time and Distance disappear
I cannot explain this. Dear
No, I will not even try.
And I know just one thing,
Love comes on a wing
and tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly away,
Love rises with the day
and tonight I may be by your side.
But tomorrow I will fly,
Tomorrow I will fly,
Tomorrow I will fly.
05-07-2008, 00:18 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Morning Theft |
http://www.youtube.com/watch?v=MtAUj0_xxYw&feature=related
Time takes care of the wound, so I can believe.
You had so much to give, you thought I couldn't see.
Gifts for boot heels to crush, promises deceived
I had to send it away to bring us back again.
Your eyes and body brighten silent waters, deep.
Your precious daughter in the other room, asleep.
A kiss "Goodnight" from every stranger that I meet.
I had to send it away to bring us back again.
Morning theft, and pretender left, ungrateful.
True Self is what brought you here, to me.
A place where we can accept this love.
Friendship battered down by useless history,
Unexamined failure.
What am I still to you?
Some thief who stole from you?
Or some fool drama queen whose chances were few?
Love brings us to who we need,
a place where we can save
A heart that beats as both siphon and reservoir.
You're a woman, I'm a calf.
You're a window, I'm a knife.
We come together making chance into starlight.
Meet me tomorrow night, or any day you want.
I have no right to wonder just how, or when.
And though the meaning fits, there's no relief in this.
I miss my beautiful friend.
I had to send it away to bring her back again.
05-07-2008, 23:25 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
