Als alles om je heen aan diggelen lijkt te gaan, wat zou je dan zeggen ?
Laat het mijn dierbaren weten, zeg hen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, zeg hen dat het goed is, dat dit hetgeen is dat nodig was.
Zeg hen dat de golven die me dagelijks overspoelden me weg lieten drijven naar een plaats waar enkel chaos en angst heerste.
Vier feest, vol vreugde, zonder eind. Leef je leven alsof het nooit eindigen zal. Ik wou eindelijk léven, en moest grip krijgen op mijn verleden.
Zeg hen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken als ze even niet meer geloof aan hun leven vinden. Zeg hen dat ze niet hoeven te wachten, leidt hen naar de dag van morgen. Vier feest, vol schatergelach.
In eender welke andere wereld zou het anders kunnen zijn. In eender welke andere wereld zou ik het leven kunnen vinden. Gemeend lachen. Zeg vaarwel aan de wereld waarin je dacht te leven. Ik heb geprobeerd te leven, maar ik moest al gauw het onderspit delven. Toch lach ik, en probeer ik het te menen, want het ligt natuurlijk allemaal in je eigen handen...
Geboren halverwege de jaren zeventig, groeide op in de jaren tachtig. Na 1981 was ik niet langer een kind. De wereld eindigde niet, maar iets anders wel : mijn broer stierf. Sindsdien zocht ik naar manieren om tevreden te zijn. In het midden van de jaren negentig trok ik naar Zuid-Afrika, op zoek naar mijn geluk. Twee jaar later kwam ik terug, en zat ik wederom vast. Als een goudvis gebonden aan zijn bokaaltje.
Als dit mijn scenario is, dan hou ik niet van de rol die ik speel. Er zijn gewoonweg te veel dingen waarover ik geen controle heb.
Ook al voel ik me veel ouder, ik ben pas 32. Als je antwoorden wil op vragen, moet je niet bij mij zijn. Iedereen lijkt zijn toekomst gepland te hebben, terwijl ik niet eens een toekomst voor ogen heb. Dagdromen brengt me ook niet veel verder. Als ik veertig ben zal iedereen weten waar ze mee bezig zijn, terwijl ik me nog steeds zal zitten afvragen wat er gebeurd. Zou ik m'n ziel verkopen om controle te krijgen over mijn leven. Op een dag zal ik wakker worden en vijftig zijn, en zal ik de dingen doen die ik vroeger verachtte. Zal ik gestopt zijn met me af te vragen wanneer het met me beteren zal of bewandel ik dan nog steeds hoopvol bekende en onbekende paden, m'n voeten ondertussen vol blaren. Als ik ooit de leeftijd van 60 bereik, zal de wereld me wel vertellen of ik al dan niet nog in leven ben. Maar ach, ben ik dat nu wel ?
Eén alinea, enkele regeltjes. Meer is er niet nodig : mijn leven, verleden, heden en toekomst. Meer is er niet...
|
