Hout vasthouden, denk ik, terwijl ik uit gewoonte mezelf een tik voor het hoofd geef. Hout vasthouden, het gaat nog steeds goed met me. Meer nog, ik voel me sterker dan ooit, en geniet weer volop van de dagdagelijkse dingen.
Ik heb grote schoonmaak gehouden in m'n leven. Alle narigheid verbannen naar de afvalcontainer, hopend dat het daar voor eeuwig zal blijven.
En ik lijk er in te slagen, kan ik, met enige fierheid, melden.
Grote schoonmaak. Zo ook op mijn blog, zoals je al dan niet reeds gemerkt hebt. Alle berichten die me aan bepaalde zaken herinnerden zijn genadeloos verwijderd. Alle berichten waarin G. voorkomt. Waarom mezelf confronteren met een uitgemaakte zaak ? Mijn kinderen zijn de hoofdzaak. Punt andere lijn. Mijn vrijheid komt nog wel, ooit. Als ze het huis uit zijn. Dan pas kan ik écht met het leven beginnen...
De louter gevoelsmatige berichten liet ik bestaan, eenvoudigweg om mezelf er af en toe aan te herinneren waartegen ik vechten moet als het er op aan komt. Gelukkig heb ik tot op heden nog geen enkel moment de strijd moeten aangaan.
Ik ben terug ontzettend actief, en verstop me niet langer net iets te vaak achter het scherm van m'n laptop. Ik poets de auto in plaats van door de carwash te rijden, ik speel in de tuin met de kinderen, maak puzzels van foto's voor hen, train dagelijks ruim een uur met Hector, en heb weer ook voor de mooie dingen : de prachtige kleuren die de natuur me voorschotelt, bijvoorbeeld. De klimrozen, nu volop in bloei, waarbij je je steeds afvraagt of het nu witte of roze zijn, de donkerpaarse, stervormige bloemen van de climatis, de roze akelei, waarvan de bloemen een vijftal keuvelende duifjes lijken te zijn, het opvallende donkergeel van de zogenaamde "randjesbloemen", de uitrollende varens, en ga zo maar door.
|
