Toen ik m'n laatste blogbericht net geplaatst had, het was ondertussen behoorlijk laat op de avond, heb ik m'n computer uitgezet, en ben ik meteen m'n bed ingekropen.  De terugval van die dag was opgekomen in een flits, en sloeg toe als een wervelwind die door m'n lichaam raasde. 

Heel de wereld leek vredig in slaap, terwijl m'n hoofd door bleef woelen.  M'n lichaam verplichtte ik om niet mee te doen met dat gewoel.  Ik ging op m'n rug liggen, m'n handen naast m'n zij, en "speelde voor dood".  De hele tijd leek ik naar de binnenkant van m'n oogleden te zitten staren, terwijl allerhande gedachten, allerhande gevoelens doorheen m'n hoofd flitsten.  Ik liet me meevaren in m'n gedachtenwereld, een wereld vol zorgen en eeuwig gepieker.  M'n man, ondertussen diep in slaap, kwam tegen me aan liggen, en zoende in z'n slaap m'n arm.  Het maanlicht dat door de gordijnen geslopen was verlichtte de kamer net voldoende om hem te kunnen bekijken.  Ik weet niet hoe lang ik naar 'm liggen kijken heb.  Meer dan ooit voelde ik de afstand tussen hem en mij.  Stiekem klauterde ik het bed uit, en liep ik op de tippen van m'n tenen de kamer van m'n meisjes in... Ik ging op de grond zitten, m'n rug tegen de kast aan, en bekeek hen, minutenlang.  
Even later lag ik terug in m'n bed, en daagde het me : de keuze moet nu gemaakt worden ! Ofwel stap ik er nu uit, ofwel maak ik er het beste van, want zo kan dit niet langer !  Ik besloot alle pro's en contra's af te wegen, en piekerde me een weg door de nacht.  Half drie zag ik het worden, even later moet ik vast in slaap gevallen zijn.  

Vreemdgenoeg werd ik uitgerust wakker.  Toen ik de hond de tuin in liet merkte ik weer hoe mooi mijn stukje groen wel is: de vijgelaar, verrast door de vroege warmte, met tientallen vijgen, rijpend in de zon, bijvoorbeeld.  

Het tij is gekeerd, de beslissing gevallen.  Het is mijn beurt nu.  Ok, ik ben anders, en dan ?  Is anders daarom minder goed ?  Ik heb een droomjob, twee engeltjes van meisjes, en zoveel meer.  Een handvol échte vrienden, meer hoeft dat niet te zijn. 

Het heft in eigen handen nemen, het lukt me, voorlopig althans.  Toch ben ik me er ontzettend hard van bewust dat er nog moeilijke periodes volgen zullen, maar ik heb voor mezelf uitgemaakt me er op die momenten uit te vechten.  Niet meer met mij !  Ik wentel me niet langer meer in de donkere golven die me overspoelen, mezelf in de vernietiging schrijvend, luisterend naar muziek die me nog meer naar beneden haalt.  

Een korte aanpassing, de vrolijke cd's die nu hun plaatsje hebben teruggevonden in mijn wagen.  Maar ik ben er ondertussen aan gewend.  Niemendalletjes voor de geest, toegegeven.  Maar ik weet dat ik het kan.  Ik ben sterk genoeg.

Tot slot, mijn blog, en in feite mijn hele virtuele leven.  Mijn myspace heb ik opgefrist, en ook daar zal ik niet vaak meer te vinden zijn.  Er zijn gewoonweg te veel dingen die ik mis als ik me terugtrek in die virtuele wereld, die uiteindelijk, ondanks de zogenaamde anonimiteit, net zo hard, zoniet harder, dan de échte wereld.  Anonimiteit drijft mensen tot dingen die niet horen.  Ze denken zich meer te kunnen permitteren. 
Zoals ik al eerder schreef : ik schrijf mezelf de vernieling in op momenten.  Daarom heb ik besloten terug te keren naar de échte wereld, en zal ik aldus héél wat minder frequent rondhangen in deze virtuele wereld.  De kans is erg groot dat ik op termijn dit blog voor bekeken hou, of dat ik het laat bestaan maar dat ik lang niet meer zo frequent stukjes zal toevoegen.