Je hoort vaak mensen zeggen dat ze alleen zijn, maar niet eenzaam. Bij mij ligt dit enigszins anders : ik ben niet alleen, maar wel vaak eenzaam. Alsof ik er grotendeels alleen voor sta, zonder enige backup. Toch moet ik constateren dat ik de laatste tijd enkele mensen heb ontmoet waar ik me iets kwetsbaarder tegenover heb opgesteld, en waar ik nu enige steun bij vinden kan. Niet echt makkelijk, want vaak kom ik over als iemand die barst van zelfvertrouwen, een vrolijk persoon, zorgeloos, met beide voeten in het leven... Al hetgeen ik in feite niet ben, louter schone schijn, mijn muurtje. En vaak schrikken mensen zich dan rot als ze een stukje van de ware ik leren kennen. Maar meer en meer vind ik het lef naar sommigen toe een fractie van de echte K. bloot te geven.
Mijn twijfel omtrent mijn job heb ik enigszins verwerkt. Ik was bereid mijn job te willen opgeven omwille van mijn directe "baas", iemand waar ik het niet echt mee vinden kan, iemand die op een volledig andere manier te werk gaat, een manier waar ik me niet in vinden kan. Maar ik heb hier ondertussen flink over nagedacht, en ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn job echt wel graag doe, en dat ik er misschien best wel goed in ben. Moet ik dan het risico nemen om van de klaveren naar de biezen te lopen omwille van één persoon ? Ik zit in een bedrijf met best wel wat mogelijkheden. Ook anderen delen blijkbaar mijn mening omtrent mijn manager, en dat geeft me een duwtje in de goede richting. Dus heb ik beslist er voor te zorgen dat ze niks over mijn werk zeggen kan, dat alles in de mate van het mogelijke zo goed mogelijk draait. Er komt vast wel iets uit de bus voor me.
Ik heb een klein beetje een maatje gevonden in de andere manager op onze afdeling, en zou maar wat graag onder zijn supervisie staan, maar ik vrees dat dit echter geen optie is. Hij is een biezonder intelligente man, die wijsheid en rust uitstraalt, en klaarblijkelijk ooit uit liefde voor een vrouw van alles naar niets is gegaan, en nu langzaam aan hersteld van de opgelopen schade. Een vorm van connectie was er zodra we over muziek begonnen te praten. Zijn muziekkennis, en -smaak zijn ontzettend boeiend. In het drukke bestaan binnen onze sector lijkt hij rust te brengen, en terwijl hij bergen werk moet verzetten op dagelijkse basis, vind hij toch steeds even tijd voor een praatje. Hij is de enige van m'n collega's die een fractie weet over mijn problemen thuis, en die me er toch niet op beoordeeld. Anderen zouden op zo'n moment maar wat graag beginnen schermen met het feit dat ik me nu vast minder concentreer op mijn job, terwijl het tegendeel net waar is. Ik gooi me als het ware in mijn werk, want zolang ik werk hoef ik niet thuis te zijn. En terwijl het merendeel van de mensen huiswaarts keren om te ontstressen, voel ik de stress pas opwellen s'avonds, onderweg naar huis. Ik leef als het ware in de omgekeerde wereld.
|
