Morgen is het acht jaar geleden dat Boudewijn Büch kwam te overlijden. Mogelijk heb ik hem door mijn verzamelwoede ooit wel eens onbewust ontmoet op een postzegelbeurs of anderzijds. Je kunt het niet prakkiseren, maar evenals Boudewijn heb ik in mijn leven alles wat ik tegenkwam bewaard. Op een vakantie in Ameland ben ik ooit eens aan het jutten geweest en bracht stukken scheepshout en oude visnetten mee naar huis. In 1966 huwde ik mijn Ria en die heeft mijn drang tot verzamelen nooit in kunnen perken, maar wist met de jaarlijkse schoonmaak, zo tegen eind februari, begin april, ieder jaar wel het nodige ongezien te laten verdwijnen. We wonen nu in een appartementje en in de box in de bergruimte van dit appartementencomplex staan enkele schappen en een oude kast nog vol met van allerlei attributen. Boudewijn Büch was mogelijk in zijn eenzaamheid altijd op zoek naar geluk, en vond dit door veel op reis te gaan, vertelde op tv waar hij overal geweest was en wat hij daar aangetroffen had op een uiterst boeiende manier en zijn verzamelde bezittingen aan boeken, munten, postzegels, vreemde geschriften, schilderijen en dies wat meer koesterde hij alsof het zijn vrienden, kennissen of kinderen waren. Na aanvankelijk in een soort museum te zijn opgeslagen is na Boudewijns dood het ganse bezit van deze eenzame wereldreiziger  verspreid over de hele wereld veelal terecht gekomen bij antiquariaten.