De ree is een klein soort hert met in de zomer een zandgeel tot bruinrode vacht dat in de winter grijsbruin kleurt.
We kennen twee soorten reeën, namelijk de bosree en de veldree.
De bosree houdt zich het liefst op in loofbossen met veel eiken en beuken, waarvan de jonge twijgjes, de eikels, beukennootjes en de boombasten voor haar of hem een lekkernij van de bovenste plank is. 
Verder eten ze graag allerlei vruchten, zoals bessen en bramen, gek zijn ze op bloemknoppen en ook op scheuten zijn ze dol.
Op gras-en heidevelden grazen ze er alles af wat lekker is!
Levert het bos onvoldoende voedsel op, dan wijkt de ree nog wel eens uit naar de akkers met landbouwgewassen.
Dit doen ze bij voorkeur in de schemering als de boer zit te eten. Bosrandbewoners krijgen vaak bezoek van wilde zwijnen die hun tuin komen omploegen en reeën die de bloemetjes echt naar buiten zetten en hun maag ermee plezieren.
Specifieke veldreeën houden zich in stille en uitgestrekte velden op, waar overigens wel wat schaarse begroeiing is met hier en daar een boom waar ze beschutting onder vinden. Over het algemeen zijn ze wat minder schuchter dan de bosree.
De mannelijke ree wordt reebok genoemd. In bijna alle bosrijke gebieden, grote polders en landoppervlakten binnen Europa vinden we de ree; hier in Nederland vooral op de Hoge veluwe.
Ondanks de goede afrasteringen, wildroosters en wildtunnels worden veel reeën in het verkeer gedood.

We kennen in Nederland, Duitsland en België wildfokkerijen waar buiten fazanten, konijnen, patrijzen en veel hoendersoorten ook reeën voor uitzet, terugfokking, de jacht en slacht gehouden worden.
De zomerse bronsttijd van de ree is eind juni en de herfstbronsttijd eind september/begin oktober.
De reeën die in de zomer gedekt zijn kennen een verlengde draagtijd van 150 dagen. Die eind oktober dragend geworden zijn van 144 dagen, zodat de worp van één, 2 of 3 kalfjes door beide vruchtdragers eind april/begin mei ongeveer tegelijkertijd plaatsvindt.
Een ree kan maximaal 20 jaar oud worden, maar de gemiddelde sterfleeftijd ligt daar ver beneden.
Vroeger vonden wij als kind zijnde jagen op wild heel gewoon, ook het slachten kwam niet vreemd over en dat kwam uit de tijd dat vooral op het platteland de bewoners allemaal wel een schuurtje hadden met kippen voor de leg en varkens en konijnen voor de slacht.
Tegenwoordig loopt het emmertje over als ergens gesproken wordt over het afschieten van wild en om geen ruzie met deze fijngevoelige dierenvrienden te krijgen bind je met alles maar een beetje in en probeer je het gesprek op een andere golfllengte te krijgen.
In een ver verleden was jagen op wild onnodig, omdat wolven en lynxen ervoor zorgden dat de natuur in de bossen in evenwicht bleef.
Komende week ga ik met mijn vrouw samen een weekje er tussenuit om wat boslucht in te snuiven en eind december hoop ik weer wat te kunnen vertellen wat we we allemaal gezien en beleefd hebben en ongetwijfeld schieten we weer wat mooie beelden voor op ons blog. Ik wens u nu veel leesplezier en tot een volgende keer!
Klik http://www.vvvhoenderloo.nl/ zoek iets wat u interesseert en kom er eens een kijkje nemen!