Woensdag 11 oktober 1944

Vandaag geen gebrek aan granaatvuur en geratel van machinegeweren. De ervaren buitenlopers, waartoe ik en een paar vrienden ook behoren, weten precies in te schatten waar het wel of niet veilig is door het geluid uit de verte en de fluittoon van de overvliegende projectielen. De Karbrug is van ons uit in rechte lijn ongeveer 3 kilometer en daar wordt nu volop gevochten. Het granaatvuur wordt heviger door de aanwezigheid van Amerikaanse stukken geschut daar ergens achter de Postweg te Ressen.
Vandaag ben ik ook even met Nol meegelopen  om naar de aanwinst van Lieske Helsen te kijken. Jozef  ziet er flink uit en ligt vredig te slapen in de Stafbunker op ons land. Van het oorlogsgeweld om zich heen trekt hij zich niets aan. Die stevige bunker bij ons op het land noem ik voortaan "De Ark van Noë"!

Donderdag 12 oktober 1944

Die overgelopen Rus, die ROA-man, staat plotseling bij Piet Wouters achter het huis. Tegen iedereen, die op dat moment buiten is, neemt hij een dreigende houding aan; natuurlijk weer met zijn blaffer in de aanslag. Nú is de tijd om te laten zien wat ik mans ben! Tegelijkertijd denk ik aan dat Japanse cilinderpistool. Ik zal die "Coyote" eens een poepetje laten ruiken! Van alles en nog wat is er die voormiddag voorgevallen; allemaal dingen die mogelijk niet door de beugel konden. Piet "De Slek" van de ondergrondse heeft me nadien de revolver met nog 5 kogeltjes erin afgenomen. Tevens hebben ze mij mijn nieuwste aanwinst een mooie Prismakijker ook maar ontfutseld. Vanaf nu mag ik van mijn vader de schuilkelder niet meer verlaten. Ik moet er niet aan denken om er ook zo bleekjes uit te komen zien als al die anderen. Moeke durft helemaal de bunker niet meer uit en mijn vader zit de meeste tijd in de ouderwetse gewelfde keukenkelder of hij is op Lombok en het kan ook zijn dat hij voor de luchtbescherming in de weer is. Voor mij begint nú pas de oorlog!

Vrijdag 13 oktober 1944

Deze dag is voor mij een echte ongeluksdag. Het enige wat je in een schuilkelder kunt doen is pitten of bidden. Vandaag heb ik veel last van mijn blaas! Minstens vijfmaal naar buiten geweest om te piesen, overigens wel onder geleide!  In die bierkelder hoor je op de dag weinig van beschietingen, maar de nacht van vrijdag op zaterdag is overweldigend onrustig en hier in de kelder zit je dan niet in het voorgebochte van de hemel, maar wel van de hel. Des morgens worden we opgeschrikt  door een paar felle dreunen en iedereen verzengt weer in gebed en bidt de Rozenkrans.

Zaterdag 14 oktober 1944

De Luchtbeschermingsdienst heeft van de Duitse politie te velde te horen gekregen, dat binnen een  tijdsbestek van 4 dagen de hele gemeente Huissen geëvacueerd moet zijn, omdat we nu midden in het frontgebied zitten en de Duitsers niet meer kunnen instaan voor de veiligheid van de burgerbevolking.

Zondag 15 oktober 1944

Weer bezoek van kapelaan De Vries. Ik doe net of ik ziek ben en houd mij gedeinsd. Ze zullen hem dat  akkevietje van donderdag toch niet vertellen, want anders laat hij me misschien ook wel 3 keer de Droevige Geheimen van de Rozenkrans bidden net als Lies van Piet van Frans, die dat pas geleden nog heeft moeten doen vanwege onkuise gedachten. Waar maak ik me druk over? De hellepoort staat voor Eefie toch al op een kier en alles dáár kan niet slimmer zijn dan in deze hel op aarde!

Maandag 16 oktober 1944

Er wordt minder op me gelet en daarom ga ik stiekem weer op pad. Het granaatvuur is de laatste tijd zo slim geworden dat niemand meer de deur uitdurft en volgens zeggen zijn er al heel wat mensen die ik ken door granaatscherven getroffen, maar uit onze buurt alleen de vrouw van Dorus Polman en diezelfde dag ook een Duitse Gefreiter. Je kunt de mensen geen ongelijk geven dat ze binnen blijven, want Petrus kan wel de poorter zijn van een gouden hemelpoort, maar de meeste mensen geven zich toch liever over aan de aardse geneugten. Ondanks het intense lawaai en geknal buiten sta ik toch plotseling weer op de binnenplaats van "Lombok". In de buitenren zie ik geen Max. Ook in het kolenhok is mijn goede vriend niet te vinden! Wat is er met hem gebeurd? Van allerlei vreselijke gedachtekronkelingen overmeesteren me. Ik ben er goed van overstuur!
 
Dinsdag 17 oktober 1944

Geprobeerd zal worden nog brood te bakken voor die weinige mensen die nog op pad durven en uiteraard voor de bunkerbewoners uit onze buurt. Het is ondoenlijk om nog iets te ondernemen; Huissen is een spookstad geworden. Overal zwaar beschadigde panden met geen ruit meer in de sponning, verdwenen of halve daken, nú niet alleen meer inslagen en rondspetterende scherven van deze projectielen maar hier op het Zand ook alom mortiervuur en rondvliegende kogels uit de machinegeweren en veelal in Huissen-Stad aaneengeregen puinhopen van gevallen bommen. Voorheen stonden hier nog mooie huizen en van allerlei leuke winkeltjes.

Woensdag 18 oktober 1944

Vandaag een slachtoffer hier kort uit de buurt! Het is Toon Vermaas die van mijn vader biljartles gehad heeft vanwege zijn aanleg voor dit spel. Omdat het een hele bekende is, ben je er toch slimmer door aangeslagen als bij mensen die je wel oppervlakkig kent, maar waar je geen binding mee hebt.

Donderdag 19 oktober 1944

De Veldgendarmerie komt ons vertellen, dat we binnen 24 uur Huissen verlaten moeten hebben en dit wordt aangegeven als een bevel. De luchtbeschermers uit onze buurt besluiten dat morgen de uittocht zal starten. De meeste mensen denken dat ze over een paar dagen weer kunnen terugkeren en zonder veel gemok gaat iedereen ermee akkoord! Op hetzelfde moment word ik overvallen door een hele santenkraam aan gebeurtenissen:,, Ik zie in deze heksenketel weer parachutisten landen, voedseldroppings uit Stirlings aan de verkeerde kant terecht komen, Duitsers met de bajonet op het geweer,  een Messerschmidt door de lucht razen, een groep veldgendarmes die ons terugroepen, een zwaar tankgevecht, maar wat me het zwaarste aaangrijpt is onze Max die misschien wel ergens aan het front aan het dwalen is en de weg naar huis kwijt is."  De dag van morgen kunt u in mijn archief terugvinden onder "Evacuatietocht" en werd geschreven op 7 maart 2008.

 Landing parachtisten, een beeld op je oogleden gesmeed!