Vrijdag 6 oktober 1944

Hoe gek het ook moge klinken, maar in Huissen-Stad bivakkeren nog steeds veel mensen in de uiterwaarden achter de dijk. Ze hebben door de vele voltreffers, juist op de "veilige" schuilplaatsen, met granaatvuur en de bombardementen geen enkel vertrouwen in hun huiskelder of zelf gebouwde "bunker" om daarin te gaan zitten, ondanks het advies en opdracht van de plaatselijke luchtbeschermingsdienst om dit wel te doen. Gisteren zijn de meeste doden van het bombardement van 2 oktober begraven. Velen waren onherkenbaar en niet te identificeren. Vandaag is er toch nog gebakken en achterom via de keuken kunnen ze bij ons nog steeds terecht voor de noodzakelijke levensbehoeften. Voordat de Duitsers de ransels en plunjezakken van de gesneuvelde SS'ers opgehaald hebben zijn de "Houtermannen" uit Bemmel nog wat aan het struinen geweest. In een van de ransels hadden ze een zakje gouden tanden gevonden. Misschien had Gieseke er nog iets mee kunnen doen, maar die heeft in Huissen en omstreken voorlopig geen spreekuur meer!

Zaterdag 7 oktober 1944

Onder de buffetkast in het café liggen nog altijd een paar K-9.8 karabijnen van die twee gedeserteerde oostenrijkse soldaten. Ik had ze mee willen nemen, máár wat moet ik ermee, want kogels  zijn er niet bij. Ook in de kamer géén patroon! In het kolenhok staan kisten vol kogels, maar hoe kom je dáár bij? Ofschoon er bij de Wehrmacht minder manschappen sneuvelen als bij de SS zullen ze in dit hete oorlogsgeweld die twee oostenrijkers niet zo vlug missen. De carbidlampen in de schuilkelder geven goed licht en nu overal de stroom uitgevallen is, komt de knijpkat, een dynamo zaklamp, die "kikkertje" genoemd wordt, ook goed van pas. Het carbid betrekken we van Jan Levels, die als metselaar dit gebruikt voor zijn kalk. Harrie, de fietsenmaker, tegenover ons in de Karstraat, heeft het met mijn vader steeds over een zekere Otto Böllinger, zoon van een hotelhouder uit Wiesbaden, die als Duitser het vertrouwen van de hele buurt genoot en waar de mensen hun moeilijkheden aan kwijt konden. Na 7 uur mag je niet meer op straat, want dan is de spertijd aangebroken, maar wij jongens kijken niet zo nauw en koekeloeren overal maar raak!

Zondag 8 oktober 1944

Kapelaan de Vries komt tegen tienen in de schuilkelder en gedenkt samen met alle aanwezigen de slachtoffers die tot op heden door oorlogsgeweld om het leven zijn gekomen. Het is een korte en bewogen toespraak. Vandaag is het minder rumoerig dan in voorgaande dagen, wat aangeeft dat ze aan het front kennelijk een rustpauze hebben ingelast.

Maandag 9 oktober 1944

In de bakkerijschuur is alles opgeruimd. Niets duidt erop, dat hier voor een week terug nog een bataljon SS Pantserjagers gelegerd was. In de tentzaal tel ik nog 90 soldaten, dus er zijn er wel enkelen gesneuveld. In het washok zie ik een Duitser een schaap slachten; dat is iets nieuws voor mij, omdat ik voorheen wel varkens had zien slachten, maar nog nooit een schaap. Nimmer zal ik die smekende en zielige mij aanstarende schapenkop vergeten. Als je, na één gericht schot, dat blatende dier dood ziet vallen, dan gaat er toch iets van onwezenlijkheid door je heen.

Dinsdag 10 oktober 1944

De hele dag weer granaatvuur om gek van te worden! Toch zijn er mensen die achterom brood en levensmiddelen komen halen. Als ik zo tegen het middaguur met Hentje Kruis, die 5 jaar ouder is dan ik en wel eens met zijn vader Dorus samen bij ons hand en spandiensten verrichtte, de smeedijzeren poort aan de kant van de Zandsedwarsstraat wil verlaten, vliegt er op rechts onverwachts een granaat dwars door de spijlendelen hiervan. Tijd om te schrikken heb je niet! De poort ziet er geruïneerd uit. Wonder boven wonder zijn wij niet geraakt! Hier beneden ziet u achtereenvolgens een Stug 111 van de Hohenstaufen Divisie, de fabricage van Philips knijpkatten in concentratiekamp Vught, een raketwerper, de zogenaamde 15 cm Nebelwerfer en een oorlogscolonne met voorop een BMW R-12 zijspan. De inzetfoto is een BMW zijspan dat vastzit in de modder! 

Vught was het enige Nederlandse vernietigingskamp