Om onbekende reden zijn er uit mijn oude schrijfsels hier op dit blog en andere blogs 180 verhalen verdwenen en dat is natuurlijk heel vervelend. Geschreven op dit blog heb ik veel oorlogsverhalen en alles wat ik genoteerd heb, zijn mijn eigen werkjes en overgenomen heb ik van schrijvers hier uit Nederland of elders niets en wordt er iets gepend wat hier ooit iemand aan me verteld heeft, vermeld ik de bron. Het verhaal van De Kolenbonnen was al een hele tijd verdwenen, maar ik heb hier het afschrift voor me liggen en vermeld het nu voor de tweede keer, want ik vind het echt een verhaal dat iedereen hoort te weten. Van de oude garde is bijna iedereen overleden en de personen in of na de oorlog geboren die nu nog in leven zijn, kunnen er ook niet over meepraten of ze moeten deze  verhalen vernomen hebben van  hun ouders, vrienden of bekenden.

De Kolenbonnen: In de oorlog en ook vlak erna  heerste er grote schaarste op alle gebied en waren de meeste artikelen op de bon. Naar gelang de grootte van een gezin kom men bij het distributiekantoor in eigen woonplaats bonkaarten verkrijgen. Om deze te bemachtigen voor b.v. omderduikers, werden door bepaalde ondergrondse bewegingen zelfs distributiekantoren overvallen. Hier in de buurt was dat in het Betuwse Elst het geval, hetwelk toen in een drama is geëindigd, waarvan enkele onschuldige burgers de dupe zijn geworden en door de Duitsers gefusilleerd. Soms werd er door sommige zakenlieden ook misbruik gemaakt; dit met de vooropgezette bedoeling hieruit voordeel te behalen. De volgende gebeurtenis uit die oorlogsjaren houdt me nog steeds bezig.  Op een maandag in juni 1944 werd ik destijds op het matje geroepen in het kamertje van de bovenmeester. Vertegenwoordigd in de verhoorkamer waren de Huissense politieman V, een stille van de SD met een lange gabardine regenjas aan, mijn persoon en de hoofdonderwijzer. Beschuldigd werd ik ervan verlopen zondagmiddag de brievenbus vlak bij ons zakenpand in de buurt in brand te hebben gestoken, waarin niet alleen brieven zaten, máár ook aan het hoofdkantoor van de distributiedienst  ingezonden kolenbonnen van een vlak bij ons in de buurt wonende kolenhandelaar. Getuigen die mij een in petroleum gedrenkte  brandende lap in de gleuf van de brievenbus hadden zien stoppen, waren J de M en Pietje P-, máár omdat ik me nergens van bewust was, ontkende ik steevast alle tegen mij ingebrachte  beschuldigingen, wat politieman  V noopte om een geladen revolver op tafel te leggen, kennelijk met de bedoeling om mij te intimideren en tot een bekentenis te brengen. Men bleef maar dreigen en mij onder druk zetten. Op een gegeven moment werd ik zo kwaad dat ik de revolver van tafel griste en deze door het openstaande schoolraam naar buiten smeet. Hierna werd er behoorlijk wat geweld tegen mij gebruikt en ben ik naar huis gestuurd. Vanaf die dag in juni 1944 ben ik nooit meer op de Zandse school verschenen. Na de oorlog heb ik vernomen dat er helemaal geen kolenbonnen in de brievenbus lagen. Volgens  dat mij verteld werd door een goede vriend was de brievenbus in brand gestoken door een bij een tuinder in dienst zijnde bestedeling met de naam Jan J die van de kolenboer een kwartje had gekregen en de zogenaamde getuigen zouden elk een 'duppie' hebben ontvangen. Na de oorlog  en teruggekeerd vanuit Friesland, alwaar we geëvacueerd hadden gezeten, heb ik noodgedwongen en volledig tegen mijn zin in nog even de noodschool in de Laak bezocht. Daarna heb ik de L.S. op de Eusebiusschool te Arhem bij de Fraters van de Klingebeek  verder afgemaakt. Onder aan mijn afschrift stond: UIt de bundel Echt Gebeurd  van Eef Hübbers en de datum dat het stuk was ingebracht op mijn blog. Wat ik in oorlogstijd allemaal heb meegemaakt grenst aan het ongelofelijke, maar het is de waarheid!