Vanaf 1882 tot 1948 was het Groot-Brittannië, die het hele gebeuren in het Midden-Oosten onder controle had. Alles veranderde toen na de Tweede Wereldoorlog veel personen met een Joodse achtergrond, die de vernietigingskampen van de Nazi's hadden overleefd, als vluchteling hun heil zochten in Palestina, dat voorheen bestond uit een land met bewoners die hoofdzakelijk Arabier en van godsdienst Moslim waren. Het vluchtelingenprobleem de baas worden  bleek na WO-11 voor de Engelsen zeer moeilijk en de druk om al die vluchtelingen naar Palestina te laten komen werd steeds heviger. De Labourregering werd heen en weer geslingerd tussen sympathie voor de vluchtelingen en tevens voor het Britse belang in de Arabische wereld, welke laatste nog belangrijker werd, toen in 1947 de beslissing was gevallen om India te verlaten. Suez en olie waren de voornaamste Britse belangen, en de Joden kwamen, zoals heel vaak op dit gebied-de geschiedenis herhaalt zich-op de tweede plaats. Zodoende namen de Britten zich in 1947 voor het mandaatgebied te verlaten en dit om op deze wijze het in Palestina binnenkomen van nog meer joden te voorkomen. De Verenigde Naties (de vroegere Volkerenbond) realiseerden zich, dat het geen eenvoudige weg was om uit de impasse te geraken. Ze besloten tot een deling van Palestina, waarbij de joden een groot deel van de toen nog onbewoonde Negev woestijn kregen toegewezen en men hen opscheepte met een onmogelijke grens met het Arabische deel van Palestina, daar die grens was gebasseerd op de sterke concentratie van joden in bepaalde delen van dit land. Zowel de Arabieren als Joden bereidden zich voor op de niet te  voorkomen strijd om grondgebied zodra de Engelsen Palestina verlaten zouden hebben. In de nacht van 14 op 15 mei 1948 liep het Britse Mandaat af en brak de eerste Arabisch-Israëlische oorlog uit. Een Israëlische staat was uitgeroepen onder leiding van een zekere Chaim Weizmann, gesteund door de Verenigde Staten, die belangrijke economische, financiéle en militaire hulp verleenden aan de nieuwe staat. De Arabieren van hun kant, voelden zich verraden en dit omdat de Engelsen voortdurend hun toegezegd hadden dat bij overdracht van dit gebied nooit meer dan de helft joods zou worden en nu was de helft van het land in handen gegeven van de staat Israel. Egypte, Syrië en Jordanië vielen de Israëli's-wier dapperheid en tegenstand door de Britten en Arabieren werd onderschat-aan en in 1949 was een groot gedeelte van Palestina, ook een groot stuk waar Arabieren huisden in handen van Israël. Hierna zijn er tot op heden-en we zitten nu in het jaar 2021-nog een groot aantal korte oorlogen geweest tussen enerzijds Isrel en anderzijds veel omliggende Midden-Oosten staten en dit alles om grond, strategische punten (zo bv het Suezkanaal)-, de Heilige stad Jeruzalem, de Golan Hoogvlakte, volksoppstanden, beschietingen vanuit landen waar criminele organisaties het ook op Israël gemunt hadden en ga zo maar door, en dit alles ontstaan uit een niet-gelijke verdeling van gronden en gebieden en daar komt ook nog eens bij kijken de oliewinning die destijds hoofdzakelijk in handen was van landen en staatjes waar uitsluitend Arabieren woonden. Bekijken we de zaak neutraal, dan heeft zowel de Arabische wereld recht om hun gebied te verdedigen en logisch is dat de Joden vechten om hun bestaan en zeker met als achtergrond het voortdurende vijandschap van veel mensen tegen het Jodendom, en erbij gerekend het optreden van de Nazi's met hun vernietigingskampen tijdens het Hitlerbewind, is het logisch dat de Joden met alle krachten weerstand boden en nu nog steeds bieden tegen alles en iedereen die hun bestaan dreigt te ontnemen en probeer daar maar eens verandering in te brengen. De Woestijnoorlog, de Suez oorlog, de Zesdaagse Oorlog, de Oorlog om de stad Jeruzalem en de Jom Kippoeroorlog hebben daar weinig verandering in gebracht. Noemen moet ik wel een paar inmiddels overleden grootheden die bij die strijd betrokken waren en dat was van de kant van Israël generaal Joshe Dayan en Ariël Sharon en van Egyptische kant Gemel Abdel Nasser die in 1952 koning Faroek van de troon had gestoten en in diverse oorlogen tussen Israël en de Arabische wereld het opperbevel over de Arabische strijdkrachten op zich had genomen.