In september 1939 werd Polen vanuit twee kanten belaagd en wel aan de ene kant door de Duitsers en van de andere kant door de Russen. Zoals de zaken er toen voorstonden had Hitler een verbond met Rusland van wederzijds vertrouwen en begrip. Nazi-Duitsland, aangevoerd door Adolf Hitler, had echter maar één doel voor de ogen en dat was de verovering van heel Europa en daaronder hoorde ook-vriend op-afstand-de Sovjet-Unie. Na Polen veroverde de Nazi's in mei 1940 Nederland, vervolgens België en in dezelfde maand werd ook Frankrijk onder de voet gelopen. De Russen hadden na Oost-Polen hun oog gericht op de Baltische staten en inmiddels had Stalin Litouwen bezet. Territoriale aanspraken waren er op Roemenië en omdat Hitler dit benauwend vond dat Rusland binnenkort aan de Oostgrens van zijn rijk heer en meester zou worden, ging hij met zijn militaire staf in overleg met de bedoeling om binnenkort Rusland binnen te vallen. De conservatieve Duitse staf zag-in tegenstelling tot Hitler-een oorlog met de Sovjet-Unie niet zitten en memoreerde Hitler aan de nederlaag van Napoleon toen hij in 1812 Rusland binnenviel en daarvan van een koude kermis was teruggekeerd. Het ontwerp van Hitler voorzag in een opmars langs drie assen, gericht op de Oekraïne, het Donetsbekken en de steden Moskou en Leningrad. In december 1941 moest dit plan afgerond wezen!  Het plan mocht niet uitlekken en terwijl de Duitsers bezig waren aan hun planning werd in december 1940 de Sovjet minister van Buitenlandse Zaken Molotov in Berlijn ontvangen om de détente met Rusland nog eens wederzijds te bevestigen en op 10 januari 1940 kwam er een nieuw Duits/Russisch vriendschapsverdrag tot stand. Op zondagmorgen in de vroegte van 4.00 uur d.d. 22 juni 1941 trokken Duitse troepen de Russische grens over. Een legergroep onder leiding van generaal Leeb vertrok vanuit Oost-Pruisen naar Litouwen. Richting zuidwaarts vertrok een legergroep onder leiding van generaal von Rundstedt naar Galicië en vanuit het centrum  marcheerde een legergroep onder bevel van generaal Bock door het noorden van Polen naar de Russische grens. De schaarse Russische onvoorbereide grenstroepen werden binnen de kortste keren onder de voet gelopen. Binnen 24 uur hadden de Duitsers 10.000 Russen gevangen genomen en vernietigd op de luchthavens en/of neergehaald 1200 Russische gevechtsvliegtuigen. Binnen de kortste keren overliepen de Duitsers de Russen en  het zag ernaar uit dat Duitsland binnen de kortste keren heel Rusland zou gaan bezetten. Op 3 juli 1941 sprak Stalin het Russische volk toe en maande hun aan tot het uiterste te vechten tegen deze Germaanse horde. Een grote tactische fout maakte Hitler  door min of meer een snelle opruk van  de pantsers onder leiding van tankexpert generaal Guderian af te blazen en deze slechts te gebruiken als ondersteuning  van de langzaam optrekkende Duitse  infanterie. Dit alles speelde min of meer in de hand van de terugtrekkende Russische troepen die overal waar ze een Duitse inval verwachte alle strategische punten en energiebronnen vernietigde en op die manier de tactiek van de verschroeide aarde toepaste. Ondanks hevige Russische tegenstand die generaal Leeb in de Baltische staten ondervond wist hij toch door te stoten tot Leningrad, maar verder ook niet. In het zuiden ontmoette von Rundstedt hevige tegenstand van het Vijfde Sovjetleger en omdat de pantsereenheden in de achterhoede opereerde ter ondersteuning van de infanterie werd de opmars van het Duitse leger richting Moskou aanzienlijk vertraagd. Bij de strijd om Kiev werden echter 600.000 Russen gedood en/of  gewond of gevangen genomen; dit betekende dat 4 complete Russische legereenheden in de pan gehakt waren. Bij de strijd in Rusland lag de manschappenverlies verhouding 1 op 10.  Tot Kiev stond Duitsland op een verlies van plm. 60.000 soldaten die gedood/gewond of gesneuveld waren. Inmiddels zitten we in oktober 1941, het weer is slechter geworden, de verbindingsmiddelen en bevoorradingslijnen zijn overbelast, veel voertuigen zitten zonder brandstof, zonder smeermiddelen en ook de voedselvoorraden zijn schaars geworden. Dit alles heeft ertoe bijgedragen dat de Duitse opmars 225 km  voor Moskou bij Vyasma is vastgelopen. In november zijn de vooruitzichten wat gunstiger en wordt de Duitse opmars richting Moskou voortgezet. Wat de Duitsers niet wisten, was dat het Russische volksleger onder leiding van generaal Georgij Zjoekov zich voor de hoofdstad Moskou heeft ingegraven in afwachting van de Duitse troepen. Ze laten zelfs enkele eenheden de buitenwijken van de stad betreden, maar slaan dan toe. Doordat naar mening van Hitler de Duitse generaals Von Bock, von Brauchitsch, Leeb en Guderian gefaald hebben, worden ze door Hitler ontslagen en/of overgeplaatst en neemt Hitler zelf het initiatief in handen door de  rest van de troepen in kleine groeperingen terug te trekken, hetzij voorwaarts of achterwaarts en deze op een bepaald punt weer bij elkaar te verzamelen. De bedoeling van de Duitsers om de steden Leningrad en Moskou te veroveren is op een mislukking uitgelopen. Bij Leningrad liep alles vast door het hardnekkig verzet van de stadsverdediging, waarbij van de 3 miljoen Leningradbewoners/verdedigers er twee miljoen uitgeschakeld werden, maar de stad niet door de Duitsers werd ingenomen en bij Moskou de Duitsers-net als destijds Napoleon-niet verder kwamen dan in een buitenwijkje en het loodje moesten leggen. Weliswaar wisten de Duitse troepen in 1941 en 1942 veel belangrijke strategische punten, plaatsen met grote olievelden zoals Maikop en technische industriesteden bv. in de Krim te veroveren, maar overal lieten de Russen niets bruikbaars voor de Duitsers achter. De grootste nederlaag van de Duitsers was de slag om Stalingrad, waarbij de Duitsers ingesloten werden door drie Russische legereenheden onder leiding van de generaals Golikov, Tsjoejkov en Jeremenko. Op 31 januari 1943 gaf de Duitse legerbevelhebber generaal von Paulus  zich over aan de Russische commandant Konstatin Rokossovski. Bij de slag om Stalingrad sneuvelden 72000 Duitsers, werden er 42000 gewond en 107.000  werden door de Russen als krijgsgevangenen afgevoerd. Voor zover ik weet vochten aan het Oostfront voor de Duitsers  troepen uit Hongarije, Italië en Roemenië. Ingedeeld waren ook veel vrijwilligers uit bezette landen die overgelopen waren en/of in dienst van de SS, ook uit Nederland en België. Het oostfront was een hel die weliswaar aan miljoenen Sovjetburgers en soldaten van het volksleger het leven gekost heeft en ook aan Duitse zijde werd een hoge tol betaald door schending van het Detente-verdrag en de inval in een land dat zich niet liet koeioneren. Ook heden ten dage zijn we weer in een wereld beland waar grote veranderingen gaan plaatsvinden op politiek terrein en mogelijk Amerika, Engeland en Rusland de nieuwe wereldleiders worden en de NAVO op een zijspoor komt te staan.
Wat handelsbetrekkingen betreft, hebben we ons door de Britse Brexit in de boot laten nemen en zoals u in de kranten heeft kunnen lezen heeft Amerika met diverse Arabische landen, met Engeland en in discretie ook met Rusland belangrijke handelsovereenkomsten gesloten die mogelijk op korte termijn de EU de das om kunnen doen. Dit laatste heeft niets te maken met destijds de oorlog aan het Oostfront, maar zet wel de eertijds verhoudingen onder de EU-landen op scherp en kan leiden tot revolutie of zelfs tot ongewenste oorlogshandelingen. Idem de binnenlandse politieke verhoudingen tussen de vele Nederlandse partijen onderling staan op scherp doordat de PVV van Geert Wilders die bij de Kamerverkiezingen in maart mogelijk 60 zetels gaat bezetten geweerd wordt door bijna alle andere politieke mededingers, hetwelk kan leiden tot een binnenlandse revolutie die heel wat meer betekenis zal hebben dan het Palingoproer van 1886 in de Amsterdamse Jordaan.















              Generaal von Paulus na overgave Stalingrad aan Russische commandant
              Rokossovski