Voorbeschouwing: In de loop der jaren heb ik verschillende dictees samengesteld en onderwerpen gekozen die enigszins bij de weg lagen. Je kunt een dictee net zo ingewikkeld maken als jezelf verkiest, maar vaak beland je dan in een terminologie waar niemand een touw aan vastknopen kan en staat zo'n inhoudelijk verhaal heel ver van de werkelijkheid van het dagelijks leven. De kunst is om een dictee zo samen te stellen met woorden die we dagelijks gebruiken, maar vaak verkeerd schrijven. Mijn dictees zijn erop gericht om wat taalgevoel bij de lezer te brengen en de mensen de juiste  schrijfwijzen van de gebruikte  woorden goed uit te laten voeren.

1. Terwijl de kinderen in de speeltuin aan het ravotten waren, zagen ze plotseling een vos uit de bosschage    tevoorschijn komen. We gaan er achteraan riep Pietje Moerman, maar Anneke van Boven zag dit niet zitten en riep met verheven stem: ,,Kijk uit vrienden, want ernaartoe rennen is gevaarlijk en je loopt het risico ten prooi te vallen aan de wolven in het bos."

2. Het viel voor de kinderen alleszins niet mee door de dichte begroeiing van het bos te komen, en niemand vroeg zich af wat er binnen in zo'n bos allemaal voor gevaren schuilen.

3. Recreatief en 's zomers gekleed loop je het risico geplaagd te worden door nare beestjes, bv. teken; deze kunnen je besmetten met de ziekte van Lyme. Voor kinderen is het anderzijds eveneens gevaarlijk om zonder begeleiding van een gids op pad te gaan in een gebied dat je niet kent.

4. Toen de ouders van Piet, Jan, Kees, Wim, Riet, Lisa, Anneke en Mariëlle, die als tussendoortje door het pretpark een wandeling hadden gemaakt, teruggekeerd waren in de speeltuin troffen ze bedroefd zittend op een stenen paddenstoel alleen nog Anneke aan. ,,Waar zijn je vriendjes en vriendinnetjes Anneke?"-,,Die zijn ervandoor en achter een vos aangerend die zich kopschuw even aan de bosrand vertoonde en toen "Reinaert" ons zag het bos weer invluchtte.

5. ,,Zijn ze allang weg, vroeg vader van Boven"- ,,Ja, toch zeker wel een uur antwoordde zijn dochter." Gezamenlijk overeengekomen waren de ouders dat ze nog een half uur zouden wachten en dan pas politiehulp zouden inroepen. 

6. Het eerste wat de politie deed toen ze driemansterk in het park arriveerde was de bijdehante Anneke een pluim geven dat zij als enige van de groep zo verstandig was geweest  om niet het bos in te gaan. Hierna riep de attente politie  meteen een heli op om het bos te verkennen en uit te zien naar de kennelijk verdwaalde waaghalzen.

7. Weliswaar hoorden de in het bos verdwaalde kinderen het geronk van de politieheli en luidkeels schreeuwend probeerden zij hun penibele positie kenbaar te maken aan de bemanning van de helikopter. Voor de politie was het in het dichtbegroeide bos zoeken naar een speld in een hooiberg en na een zoektochtvlucht van bijna een uur keerde de traumaheli terug naar de basis.

8. Opeens bevond de jeugdige jagers-en bosverkenningsgroep zich op een landweggetje en in de verte ontwaarden ze een miezerig bouwseltje. Naderbij gekomen ontmoetten de kinderen een sjofel geklede bebaarde man, die zich aan de groep voorstelde als Jan de Zwerver. Jan kende op zijn duimpje deze hele omgeving en was zo vriendelijk de kinderen subiet terug te brengen naar pretpark "De Reus"-, van waaruit ze vertrokken waren. In afwachting van nieuws over de kinderen zaten de ouders met de inmiddels opgetrommelde hulpverleners in de parkkantine. Eenmaal op de plaats van bestemming trok Jan de Zwerver zich ijlings terug in de schemer en donkerte van het bos op weg naar zijn mysterieuze verblijfplaats in de vrije natuur.