Een maatregel die stilletjes zijn doorgang wist te vinden, is op het laatste nippertje toch nog in de schijnwerpers beland. Een nieuwe BTW-regeling voorziet in bepaalde gevallen een prijsstijging van elf procent. Geen haai die ernaar wilde kraaien, tot de luizen in de pels ferm begonnen te jeuken.

Wanneer iedereen moord en brand schreeuwt over de koopkracht, dat jonge gezinnen meer kansen moeten krijgen op een eigen woning, dat de belastingsdruk omlaag moet, dan gaat men een maatregel invoeren om dit alles te kortwieken.

Vandaag wordt dit in het parlement besproken en ofschoon de CD&V voorlopig nog niet van zich heeft laten horen, buiten onze minister-president dan, toch heeft onze fractie vele vragen. De aankomst leek dichtbij voor de maatregel, maar hij dreigt onder de spandoek van de laatste kilometer volledig stil te vallen. Waar men zondag Stijn Devolder naar de streep schreeuwde, zal dat hier allerminst gebeuren.

De consequenties zijn niet overwogen, althans niet in het teken van de mensen. Er zal nog een hartig woordje over gesproken worden, want ook de Vlaamse regering zal er niet mee akkoord gaan.

Maar om kort even op de maatregel zelf terug te komen. Hoe deze nu voorligt, wordt hij door de snuggeren onder ons onmiddellijk omzeilt. De achterdeurtjes, zijpoortjes en tussenwegen zijn in overvloed aanwezig, de rechte weg zal amper bewandeld worden.  Een ernstig bezinningsreces dringt zich op.

08-04-2008 om 19:19 geschreven door Michel  

1 april, een dag waar velen opstaan met ontzettend veel speurzin. Eén van de allereerste handelingen is het aanzetten van de radio, met als doel zo snel mogelijk de vissen uit het nieuws te halen. Ondertussen worden de kranten uitgepluisd, waarop het eerste gegniffel volgt. 1 april is één van die ochtenden die steeds goedgeluimd worden ingezet, of toch meestal…

Meestal banale weetjes, maar soms toch met de nodige specerijen gekruid die vooral de nasmaak doet tintelen. Her en der worden onderhuidse speldjes geprikt, maar die irriteren minder dan de eerste muggenbeten. De Hollanders hadden de Vlaamse kranten gisteren al beet, de revanche zal wel volgen.

Hoe meer de dag volgt, hoe meer vissen het nieuws halen. Onmogelijk toch dat dit allemaal aprilvissen zijn, want waar is het echte nieuws dan?

“Gedetineerde wandelt met mitrailleur over straat in Gilly” “Opnieuw illegalen ontsnapt uit centrum” “Erotische sms’jes kosten Finse minister job” zijn maar enkele van de titels die we voorgeschoteld krijgen. Spijtig dat een dag als deze in de paasvakantie valt, want het is een periode van weinig nieuws en weinig inspiratie.

Anderzijds kan er tijdens zo’n periode eens rustig over sommige zaken nagedacht worden. Neem nu de steeds toenemende frustratie bij de politie. Vorig week deden zich een aantal zeer spijtige incidenten voor in Anderlecht. Jongeren hangen rond, vervelen zich en terroriseren als bezigheidstherapie de straat. De lokale politie staat machteloos. Hoewel er meer blauw ingezet wordt, zal het probleem blijven bestaan. Voor zo’n situatie bestaan mooie spreekwoorden, zoals bijvoorbeeld: “dweilen met de kraan open”. Jongeren worden opgepakt, maar omdat er geen plaats is, lopen ze een uurtje later opnieuw op straat rond. Het is spijtig maar niet meer dan logisch dat de arrogantie van die jongeren alsmaar groter wordt. Respect staat niet in hun woordenboek. Meer patrouilles lossen dit groot maatschappelijk probleem niet op, het doet de jongeren enkel van terrein veranderen. Zolang ze niet gesanctioneerd worden, zolang ze niet van hun vrijheid beroofd worden, zolang zal het probleem blijven groeien. Maatregelen dringen zich op, vijf voor twaalf is al lang voorbij.

Momenteel worden er dus extra mensen ingezet, maar dan nog. Neem nu de preventiebegeleiders. Wat kan één persoon doen tegen een groep/bende? Enkel versterking vragen, maar hoe snel die ook ter plaatse is…

Minister Dewael stuurt ondertussen versterking vanuit de federale. Volgens de minister moet de politie met een duidelijke zichtbaarheid en aanwezigheid een signaal uitsturen waaruit blijkt dat ze aan preventie doet zodat de bewoners zich weer veilig kunnen voelen. Opnieuw, dit probleem moet net zoals onkruid bij de wortel aangepakt worden, niet bij de stengel. Tijd voor actie !

01-04-2008 om 15:08 geschreven door Michel  

De paasvakantie werd aanzien als een periode van stabilisatie, waar iedereen door de relatieve windstilte en politieke luwte terug op zijn voeten kon terecht komen. Een paar langere nachten, familieavonden bij de open haard of vriendenbezoekjes her en der, zorgen normaal voor een enorme daling van de bloeddruk, vandaar dat men ook zegt “Vrolijk Pasen”.

In Wallonië kennen ze dat blijkbaar niet meer. Ze kiezen een hoogdag uit om hun nieuw geschut uit te testen, en een paar dagen later vuren ze nog een beetje extra buskruit af. Hun bedoeling mag dan al onduidelijk zijn, snugger of slim is ze evenwel niet.

Een akkoord is gesloten, een doel is gesteld. Hetgeen Reynders nu doet is niet de spanning ontzenuwen, maar juist de rekker aanspannen. Nog een paar van zulke bommetjes en het knakt. Vlamingen zijn tolerant, durven verantwoordelijkheid nemen en in teken van het algemeen belang soms hun eigen wensen even uitstellen. (Even is kort, niet uit te drukken in jaren, maar weken en maanden)

In tegenstelling tot de vorige regeringen gaan we ons nu echter niet laten gijzelen. Ik begrijp dat het voor de Franstalige partijen moeilijk is om na negen jaren van absolute vrijheid plots mee in het gelid te moeten lopen. Anderzijds moeten ze wel begrijpen dat het in het belang is van alle Belgen, ook zij dus, dat er hervormingen doorgevoerd worden. Het wordt tijd dat ze hun oogkleppen laten vallen en ook de bereidheid tonen vooruit te willen.

Reynders wil alles over de verkiezingen van 2009 tillen, maar in Vlaanderen ligt het denken juist andersom. Hoe sneller, hoe beter, maar hoe meer de tijd vordert, hoe meer stappen Reynders achteruit zet. De wil om mee te werken aan een verregaande staatshervorming werd een paar maanden geleden meegedeeld. Zo kon er bijvoorbeeld gesproken worden over een volledige regionalisering van de arbeidsmarkt.
Vandaag voelt hij zich niet goed in zijn vel, zijn concurrent binnen de partij komt in 2009 immers terug, waardoor hij zich in het nauw voelt gedreven en plots komt hij op zijn stappen terug. Eén ding moet voor hem echter wel duidelijk zijn: de bereidheid om enkele stappen te nemen in de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid gaat voor ons niet ver genoeg. We geven al veel toe, we zoeken naar oplossingen, proberen de polarisatie te ontwijken, maar een wijs man heeft ooit gezegd: “trop is te veel, en te veel is trop”.

Op zo’n manier ontmijn je nooit het politieke veld, waardoor de situatie van de afgelopen maanden enkel maar zal blijven escaleren. Begrijpt deze persoon dan niet dat hij met zulke houding de gemoederen in Vlaanderen enkel maar verhit. Het getuigt van weinig respect en weinig staatsmanschap. Die man die ooit wakker werd met de gedachte eens de premier van België te worden, gaat zich beter eerst nog even bezinnen.

Het zal steeds moeilijker worden om binnen een juiste sfeer en context de staat te hervormen, maar het mag duidelijk zijn dat aan de andere kant van de taalgrens niet altijd even toekomstgericht wordt gedacht. Voor eigengewin kan men een jaar of twee/drie vooruit denken, maar voor de rest?

Het is echter niet enkel Reynders. Zijn kartelpartner, die welgeteld twee verkozenen heeft en nu ook een staatssecretaris, weigert elke dialoog zolang de burgemeesters in de Rand niet benoemd zijn. De Vlamingen moeten zich herpakken, stellen ze. Constructieve houding, die duidt op een heel goede verstandhouding en ingesteldheid. Zulke gedachten en zaken worden in de Waalse pers dan nog eens versterkt door de journalisten zelf. Zo wordt er in Le Soir geschreven dat de oplossing voor de N-VA heel simpel is. “Je roept alle leden naar Oostende, je zet ze op een boot en in het midden van de zee dump je ze.” Satarisch en humoristisch bedoeld, maar toch waar gaan we in hemelsnaam naartoe?

Verziekt, verpest, verrot, ver….. Waar de week nog ongeschonden wit begon, verzuipt ze nu steeds meer en meer. De toestand wordt onhoudbaar.

27-03-2008 om 15:43 geschreven door Michel  

Het aantal inbreuken op de trein steeg in 2006 opnieuw tot een record van 207.613 vastgestelde inbreuken. Dat waren er bijna 9.000 meer dan in 2005 en bijna 14.000 meer dan in 2004. Dit antwoorde minister Vervotte me op een parlementaire vraag.

Veertig procent van de inbreuken werden gepleegd door een inwoner van het Waalse Gewest, dertig procent door iemand van het Vlaamse Gewest, terwijl veertien procent inwoner was van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Opmerkelijk in de cijfers is de enorme stijging van daders zonder identiteit. Deze groep steeg van net geen 5.000 gevallen in 2004 tot bijna 27000 in 2006.  “Deze cijfers moeten wel hier en daar genuanceerd worden, zo zijn de reizigers die weliswaar een geldig vervoersbewijs hebben, maar het niet tijdig konden voorleggen of vergeten waren, ook in deze statistieken opgenomen.” Voor deze laatste soort inbreuken wordt er een regularisatie voorzien binnen een tijdspanne van één jaar en dit de eerste twee keer gratis.

Tijdens de eerste tien maanden van 2007 werden 718 gevallen van agressie tegen NMBS-personeel gemeld. Meer dan één op tien van deze gevallen situeerde zich op de lijn Brussel – Antwerpen (90), waarvan 60 tussen Brussel en Mechelen.  De lijn Brussel – Nijvel moet met een totaal van 58 meldingen niet veel onder doen. Opmerkelijk in de lijst zijn de hoge cijfers voor de korte lijnen rond Brussel. Zo waren de lijnen tussen Brussel-Zuid en Halle (35 meldingen), Brussel-Noord en Schaarbeek (20) en Brussel-Zuid en Brussel-Noord (39) samen goed voor dertien procent van het totaal aantal meldingen van agressie tegen spoorwegpersoneel.

Aantal vastgestelde inbreuken volgens woonplaats van diegene die de inbreuk pleegt:

26-03-2008 om 15:20 geschreven door Michel