Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
08-04-2008
Bezint eer ge begint
Een maatregel die stilletjes zijn doorgang wist te vinden, is op het laatste nippertje toch nog in de schijnwerpers beland. Een nieuwe BTW-regeling voorziet in bepaalde gevallen een prijsstijging van elf procent. Geen haai die ernaar wilde kraaien, tot de luizen in de pels ferm begonnen te jeuken.
Wanneer iedereen moord en brand schreeuwt over de koopkracht, dat jonge gezinnen meer kansen moeten krijgen op een eigen woning, dat de belastingsdruk omlaag moet, dan gaat men een maatregel invoeren om dit alles te kortwieken.
Vandaag wordt dit in het parlement besproken en ofschoon de CD&V voorlopig nog niet van zich heeft laten horen, buiten onze minister-president dan, toch heeft onze fractie vele vragen. De aankomst leek dichtbij voor de maatregel, maar hij dreigt onder de spandoek van de laatste kilometer volledig stil te vallen. Waar men zondag Stijn Devolder naar de streep schreeuwde, zal dat hier allerminst gebeuren.
De consequenties zijn niet overwogen, althans niet in het teken van de mensen. Er zal nog een hartig woordje over gesproken worden, want ook de Vlaamse regering zal er niet mee akkoord gaan.
Maar om kort even op de maatregel zelf terug te komen. Hoe deze nu voorligt, wordt hij door de snuggeren onder ons onmiddellijk omzeilt. De achterdeurtjes, zijpoortjes en tussenwegen zijn in overvloed aanwezig, de rechte weg zal amper bewandeld worden.Een ernstig bezinningsreces dringt zich op.
1 april, een dag waar velen opstaan met ontzettend veel speurzin. Eén van de allereerste handelingen is het aanzetten van de radio, met als doel zo snel mogelijk de vissen uit het nieuws te halen. Ondertussen worden de kranten uitgepluisd, waarop het eerste gegniffel volgt. 1 april is één van die ochtenden die steeds goedgeluimd worden ingezet, of toch meestal
Meestal banale weetjes, maar soms toch met de nodige specerijen gekruid die vooral de nasmaak doet tintelen. Her en der worden onderhuidse speldjes geprikt, maar die irriteren minder dan de eerste muggenbeten. De Hollanders hadden de Vlaamse kranten gisteren al beet, de revanche zal wel volgen.
Hoe meer de dag volgt, hoe meer vissen het nieuws halen. Onmogelijk toch dat dit allemaal aprilvissen zijn, want waar is het echte nieuws dan?
Gedetineerde wandelt met mitrailleur over straat in Gilly Opnieuw illegalen ontsnapt uit centrum Erotische smsjes kosten Finse minister job zijn maar enkele van de titels die we voorgeschoteld krijgen. Spijtig dat een dag als deze in de paasvakantie valt, want het is een periode van weinig nieuws en weinig inspiratie.
Anderzijds kan er tijdens zon periode eens rustig over sommige zaken nagedacht worden. Neem nu de steeds toenemende frustratie bij de politie. Vorig week deden zich een aantal zeer spijtige incidenten voor in Anderlecht. Jongeren hangen rond, vervelen zich en terroriseren als bezigheidstherapie de straat. De lokale politie staat machteloos. Hoewel er meer blauw ingezet wordt, zal het probleem blijven bestaan. Voor zon situatie bestaan mooie spreekwoorden, zoals bijvoorbeeld: dweilen met de kraan open. Jongeren worden opgepakt, maar omdat er geen plaats is, lopen ze een uurtje later opnieuw op straat rond. Het is spijtig maar niet meer dan logisch dat de arrogantie van die jongeren alsmaar groter wordt. Respect staat niet in hun woordenboek. Meer patrouilles lossen dit groot maatschappelijk probleem niet op, het doet de jongeren enkel van terrein veranderen. Zolang ze niet gesanctioneerd worden, zolang ze niet van hun vrijheid beroofd worden, zolang zal het probleem blijven groeien. Maatregelen dringen zich op, vijf voor twaalf is al lang voorbij.
Momenteel worden er dus extra mensen ingezet, maar dan nog. Neem nu de preventiebegeleiders. Wat kan één persoon doen tegen een groep/bende? Enkel versterking vragen, maar hoe snel die ook ter plaatse is
Minister Dewael stuurt ondertussen versterking vanuit de federale. Volgens de minister moet de politie met een duidelijke zichtbaarheid en aanwezigheid een signaal uitsturen waaruit blijkt dat ze aan preventie doet zodat de bewoners zich weer veilig kunnen voelen. Opnieuw, dit probleem moet net zoals onkruid bij de wortel aangepakt worden, niet bij de stengel. Tijd voor actie !
De paasvakantie werd aanzien als een periode van stabilisatie, waar iedereen door de relatieve windstilte en politieke luwte terug op zijn voeten kon terecht komen. Een paar langere nachten, familieavonden bij de open haard of vriendenbezoekjes her en der, zorgen normaal voor een enorme daling van de bloeddruk, vandaar dat men ook zegt Vrolijk Pasen.
In Wallonië kennen ze dat blijkbaar niet meer. Ze kiezen een hoogdag uit om hun nieuw geschut uit te testen, en een paar dagen later vuren ze nog een beetje extra buskruit af. Hun bedoeling mag dan al onduidelijk zijn, snugger of slim is ze evenwel niet.
Een akkoord is gesloten, een doel is gesteld. Hetgeen Reynders nu doet is niet de spanning ontzenuwen, maar juist de rekker aanspannen. Nog een paar van zulke bommetjes en het knakt. Vlamingen zijn tolerant, durven verantwoordelijkheid nemen en in teken van het algemeen belang soms hun eigen wensen even uitstellen. (Even is kort, niet uit te drukken in jaren, maar weken en maanden)
In tegenstelling tot de vorige regeringen gaan we ons nu echter niet laten gijzelen. Ik begrijp dat het voor de Franstalige partijen moeilijk is om na negen jaren van absolute vrijheid plots mee in het gelid te moeten lopen. Anderzijds moeten ze wel begrijpen dat het in het belang is van alle Belgen, ook zij dus, dat er hervormingen doorgevoerd worden. Het wordt tijd dat ze hun oogkleppen laten vallen en ook de bereidheid tonen vooruit te willen.
Reynders wil alles over de verkiezingen van 2009 tillen, maar in Vlaanderen ligt het denken juist andersom. Hoe sneller, hoe beter, maar hoe meer de tijd vordert, hoe meer stappen Reynders achteruit zet. De wil om mee te werken aan een verregaande staatshervorming werd een paar maanden geleden meegedeeld. Zo kon er bijvoorbeeld gesproken worden over een volledige regionalisering van de arbeidsmarkt. Vandaag voelt hij zich niet goed in zijn vel, zijn concurrent binnen de partij komt in 2009 immers terug, waardoor hij zich in het nauw voelt gedreven en plots komt hij op zijn stappen terug. Eén ding moet voor hem echter wel duidelijk zijn: de bereidheid om enkele stappen te nemen in de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid gaat voor ons niet ver genoeg. We geven al veel toe, we zoeken naar oplossingen, proberen de polarisatie te ontwijken, maar een wijs man heeft ooit gezegd: trop is te veel, en te veel is trop.
Op zon manier ontmijn je nooit het politieke veld, waardoor de situatie van de afgelopen maanden enkel maar zal blijven escaleren. Begrijpt deze persoon dan niet dat hij met zulke houding de gemoederen in Vlaanderen enkel maar verhit. Het getuigt van weinig respect en weinig staatsmanschap. Die man die ooit wakker werd met de gedachte eens de premier van België te worden, gaat zich beter eerst nog even bezinnen.
Het zal steeds moeilijker worden om binnen een juiste sfeer en context de staat te hervormen, maar het mag duidelijk zijn dat aan de andere kant van de taalgrens niet altijd even toekomstgericht wordt gedacht. Voor eigengewin kan men een jaar of twee/drie vooruit denken, maar voor de rest?
Het is echter niet enkel Reynders. Zijn kartelpartner, die welgeteld twee verkozenen heeft en nu ook een staatssecretaris, weigert elke dialoog zolang de burgemeesters in de Rand niet benoemd zijn. De Vlamingen moeten zich herpakken, stellen ze. Constructieve houding, die duidt op een heel goede verstandhouding en ingesteldheid. Zulke gedachten en zaken worden in de Waalse pers dan nog eens versterkt door de journalisten zelf. Zo wordt er in Le Soir geschreven dat de oplossing voor de N-VA heel simpel is. Je roept alle leden naar Oostende, je zet ze op een boot en in het midden van de zee dump je ze. Satarisch en humoristisch bedoeld, maar toch waar gaan we in hemelsnaam naartoe?
Verziekt, verpest, verrot, ver .. Waar de week nog ongeschonden wit begon, verzuipt ze nu steeds meer en meer. De toestand wordt onhoudbaar.
Het aantal inbreuken op de trein steeg in 2006 opnieuw tot een record van 207.613 vastgestelde inbreuken. Dat waren er bijna 9.000 meer dan in 2005 en bijna 14.000 meer dan in 2004. Dit antwoorde minister Vervotte me op een parlementaire vraag.
Veertig procent van de inbreuken werden gepleegd door een inwoner van het Waalse Gewest, dertig procent door iemand van het Vlaamse Gewest, terwijl veertien procent inwoner was van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Opmerkelijk in de cijfers is de enorme stijging van daders zonder identiteit. Deze groep steeg van net geen 5.000 gevallen in 2004 tot bijna 27000 in 2006. Deze cijfers moeten wel hier en daar genuanceerd worden, zo zijn de reizigers die weliswaar een geldig vervoersbewijs hebben, maar het niet tijdig konden voorleggen of vergeten waren, ook in deze statistieken opgenomen. Voor deze laatste soort inbreuken wordt er een regularisatie voorzien binnen een tijdspanne van één jaar en dit de eerste twee keer gratis.
Tijdens de eerste tien maanden van 2007 werden 718 gevallen van agressie tegen NMBS-personeel gemeld. Meer dan één op tien van deze gevallen situeerde zich op de lijn Brussel Antwerpen (90), waarvan 60 tussen Brussel en Mechelen.De lijn Brussel Nijvel moet met een totaal van 58 meldingen niet veel onder doen. Opmerkelijk in de lijst zijn de hoge cijfers voor de korte lijnen rond Brussel. Zo waren de lijnen tussen Brussel-Zuid en Halle (35 meldingen), Brussel-Noord en Schaarbeek (20) en Brussel-Zuid en Brussel-Noord (39) samen goed voor dertien procent van het totaal aantal meldingen van agressie tegen spoorwegpersoneel.
Aantal vastgestelde inbreuken volgens woonplaats van diegene die de inbreuk pleegt:
Vorig jaar (tot 17 december) werden in de Algemene Nationale Gegevensbank 14520 seiningen van vermiste personen geregistreerd. Dat cijfer blijkt uit een antwoord van minister Dewael op een parlementaire vraag die ik onlangs stelde.
Dit cijfer omvat wel alle soorten verdwijningen. Misdrijven, ongevallen, zelfdodingen, parentale ontvoeringen, maar ook heel veel weglopers, misverstanden of verloren gelopen kinderen. Ook worden de herhaalde weglopers in dit cijfer opgenomen.
In meer dan de helft van de gevallen, met name 7897, ging het om een wegloper van huis of uit een instelling. Het Waalse Gewest telde het grootste aantal weglopers, 3640 op 5417 seiningen, Vlaanderen volgde met 2586 op 6395 seiningen, terwijl procentueel gezien Brussel de koploper is met 1671 op 2708. Het aantal onrustwekkende verdwijningen, waarvoor de lokale politie en de gerechtelijke overheden een beroep deden op de Cel Vermiste Personen, ligt bijgevolg veel lager dan het aantal seiningen. Bovendien worden meer dan een op drie van de seiningen binnen de eerste 48 uur opgelost.
Uiteindelijke kwam de Cel Vermiste Personen in 2007 (tot 17 december) tussenbeide in 1274 dossiers. (8% van het aantal seiningen)
De afgelopen 12 jaar werden meer dan 12000 dossiers behandeld door de Cel, waarvan er bij de laatste telling (30 juni 2007) nog 750 open stonden.
De grootschalige Tamtam-acties op telefoon- en nachtwinkels, uitgevoerd door de politie, de financiële en sociale inspectie, vertonen een duidelijk positieve tendens. Dat blijkt uit het antwoord van minister van Binnenlandse Zaken Dewael op een parlementaire vraag van Michel Doomst.
Sinds 2004 werden in totaal 1073 winkels gecontroleerd, waarvan er 173 (16 %) moesten gesloten worden. Meer dan de helft van de gedwongen sluitingen vond plaats in 2004, terwijl de laatste twee jaar respectievelijk 20 en 19 winkels (10%) werden gesloten. In 2007 werden de sluitingen verdeeld onder Vlaanderen en Brussel (elk 9) terwijl in het Waalse Gewest slechts één winkel gesloten werd.
Naast de sluitingen werden tussen 2004 en 2007, op een totaal van 1722 controles, 358 mensen zonder papieren (20%) aangetroffen. De helft van de controles vond vorig jaar plaats, maar toen bleek nog slechts 6 procent van de gecontroleerde personen geen geldige papieren te hebben. Bijna zeventig procent van hen werd aangetroffen in Brussel.
De helft van de 358 personen zonder papieren werd reeds opgepakt in 2004. Het is duidelijk dat de controles steeds meer hun vruchten afwerpen. De evolutie van zowel het aantreffen van personen zonder papieren, als het aantal sluitingen van winkels toont een steeds sneller dalende tendens. De kentering is overduidelijk en duidt op de nood om dergelijke acties verder te zetten aldus Michel Doomst. De belangrijkste redenen voor de sluitingen waren het onwettig verblijven van de uitbater of tewerkgestelde enerzijds en het niet naleven van de sluitingsdagen of uurregelingen anderzijds.
Vlaanderen krijgt alweer het etiket opgekleefd dat het racistisch en discriminatoir tewerk gaat. Het VN-comité tegen Rassendiscriminatie (CERD) stelt zich openlijk vragen bij onze manier van werken.
Zonder rekening te houden met de situatie, laat staan het consulteren van een beleidsmaker, etiketteren ze ons zonder kennis van zaken. Hun ongerustheid mogen ze uiten, maar laat die dan wel gefundeerd zijn en geef de overheid de kans om ze te weerleggen. Welk belang kan er anders aan de uitspraken worden gegeven, dan louter stemmingmakerij. Aangezien zowel het Grondwettelijk Hof als de Raad van State reeds uitspraak hebben gedaan over de Vlaamse Wooncode, kunnen we besluiten dat de bevindingen van het VN-comité ongegrond en uit de lucht gegrepen zijn.
De Vlaamse wooncode sluit geen mensen uit, maakt geen verschil in kleuren en rassen. Blank of zwart, bruin of geel, het maakt niet uit. Ze is bovenal een sociale maatregel, dewelke getoetst en gewogen is, en gecreëerd om de integratie van anderstaligen, welke kleur dan ook, te bevorderen. De doelstelling is bijgevolg de omgekeerde van diegene dewelke ons verweten wordt. Het is verkeerd te stellen dat er een taalbeperking bestaat, laat staan dat deze tot discriminatie leidt, al zou het onrechtstreeks zijn. De kwestie wordt nu geprojecteerd alsof kandidaten zich moeten inschrijven voor een ingangsexamen, waar men met glans op moet slagen om vervolgens op de definitieve lijst van kandidaten ingeschreven te kunnen worden. Vlaanderen vraagt echter helemaal geen goed rapport, maar daarentegen wel een bepaald engagement van de kandidaten. De bereidheid en wil, daarover gaat het, niet de cijfers. Het principe van voor wat, hoort wat is universeel gekend.
Om een sociaal isolement te vermijden, om de integratie in de nabije omgeving te bevorderen, kortom om het samenleven te optimaliseren, is het aangewezen om notie te hebben van de taal. Omdat het een taak is van de overheid om dit mee te regelen, dient de Vlaamse Wooncode juist gezien te worden als een zeer sociale en constructieve en bevorderende maatregel. De VN slaat de bal bijgevolg volledig mis.
Hieruit blijkt nogmaals dat het schrijven van rapporten niet moeilijk is, maar het neerpennen van waarheidsgetrouwe daarentegen andere koek is. Het laatste zal hier nog niet over gezegd zijn, want ook op vele andere vlakken worden we bestempeld als gewelddadige en discriminerende racisten.
De boodschap voor de VN moet duidelijk zijn. Kom in het vervolg eerst eens langs, dan zal je zien wat voor een prachtig volk de Vlamingen zijn.
Het weekend van de verkiezingen is achter de rug. Frankrijk, Spanje, Hongarije en ja zelf OpenVLD organiseerde op één of ander niveau een stembusgang. Verschillende partijen of personen streefden naar de winst. Ook onze kartelpartner verkoos haar voorzitter. Een Mobutu-score noemde De Wever zijn resultaat, waarmee ook meteen duidelijk werd welke koers de N-VA uitvaart. We hadden weinig anders verwacht.
Bart Somers was ook in zijn nopjes. Bijna één op zeven liberalen stemde op hem, toch van de 24 procent die hun stem uitbrachten. Vele liberalen bevonden de tegenstand te licht en de verkiezing dus als waardeloos. Toch was de nieuwe voorzitter tevreden met de opkomst. Het geeft een duidelijk beeld van het democratische gehalte van de partij. Een eigenschap waar de Mechelse burgemeester ontzettend trots op is. Persoonlijk vind ik zulke opkomst eerder laag en geeft het een beeld van desinteresse. Als voorstander van de afschaffing van de stemplicht, mag hij met dergelijke lage opkomst niet gelukkig zijn. Stel je voor dat zon opkomst de uitslag van de verkiezingen bepaalt, waar zit je dan met het democratische gehalte?
Bij de N-VA was de Stalinistische score van Dewever afhankelijk van een groter percentage leden. Meer dan de helft van de leden bracht daar zijn/haar stem uit en dat kan als een sterk signaal gezien worden. Van de herkozen voorzitters krijgt Dewever dus het sterkste mandaat van zijn achterban.
De ene Bart blijft er nederig bij, de andere bulkt van ambitie. Als leider van een politieke formatie mag je af en toe een beetje meedeinen met de golven, maar je moet ook rekening houden dat je passagiers niet zeeziek worden. Somers predikt zijn partij het middenveld in en hoopt volgend jaar een kwart van de kiezers te strikken. Hij vergeet daarbij wel dat zijn partij om een bepaalde reden slaag heeft gekregen en dat er sindsdien in die partij nog niet veel veranderd is. Een paar dissidenten hebben de kant van Dedecker gekozen, maar voor het overige is het nog steeds dezelfde inhoud. Het wordt tijd dat Somers zijn oogkleppen verliest, anders loopt hij nog ergens tegen aan. We zullen wel zien .
In het kader van het programma om de toegang van de postkantoren aan te passen aan mindervalide personen, investeerde De Post in 2007 voor 140.000 aan aanpassingen van deuren en hellende vlakken. Voor 2008 is een budget voorzien van 300.000 euro. Dit antwoordde minister Vervotte op een parlementaire vraag van kamerlid Michel Doomst.
Het strategische plan van De Post bepaalt dat tot 2011 elk jaar een twintigtal kantoren structureel zullen aangepakt worden. Daarbij zal vooral aandacht worden besteed aan het verminderen of volledig wegwerken van de soms moeilijke toegankelijkheid van de kantoren.
Het vijfjarenplan zal op die manier tegemoet komen aan de verwachtingen en het percentage van toegankelijke plaatsen optrekken van ongeveer 55 procent naar 90 procent in 2011.
Gisteren ondervroeg ik in de commissie justitieminister Vandeurzen over A. Belliraj. Elke dag verscheen er een nieuwe en steeds meer verbazingwekkende episode over deze figuur. Ofschoon hij niet kon bevestigen, noch ontkennen, dat Belliraj informant was van de staatsveiligheid, konden we tussen de regels door voldoende informatie lezen. Bovendien was het hoopgevend te horen dat er enerzijds een grootschalig onderzoek komt door het Comité I en dat er anderzijds gewerkt wordt aan de hervorming van de staatsveiligheid op zich. We moeten immers alles in het werk stellen om zulke instanties optimaal te laten werken, maar ook er op toezien dat er een performante samenwerking is met de andere veiligheidsdiensten zoals het OCAD, de federale politie, het federale parket. Hopelijk krijgen we de volgende dagen niet nog meer belastende informatie, maar daarentegen wel meer duidelijkheid.
Met argusogen kijken we uit naar wat komt, we zullen niet aan de zijlijn staan en de kat uit de boom kijken.
Die kat mag gerust blijven zitten, zo heeft mevrouw Gennez toch nog een beetje gezelschap in haar olijfboom. Ofschoon het klimaat langzaam toelaat olijven in onze tuinen te kweken, zijn weinige politiekers happig op de vruchten, zeker in combinatie met zongedroogde rode
Als borrelhapje is het te smaken, maar de tijd van aperitieven is voorbij. De sneltrein heeft het station verlaten en trekt zich langzaam op gang. Bepaalde reizigers proberen toch nog enkele passagiers aan boord te krijgen, maar de machinist kijkt niet meer om.
Eén groep kan nog plaatsnemen. Hoewel ze momenteel nog liever op het dak zitten, zouden ze beter instappen. Een toegangsticket is gereserveerd.
De Franstalige socialisten, net als de cdH zouden de Vlaamse socialisten en ecolo er dus ook nog bij willen hebben, maar realistisch kan men dit toch niet noemen. Enerzijds heb je dan enkel nog Vlaamse oppositiepartijen, anderzijds (en dat is de belangrijkste) moet je de keuze van de kiezer respecteren.
Dit laatste blijkt bij de Franstalige partijen ongekend te zijn. Een stelling die ik eerder reeds uitte, maar die opnieuw wordt bevestigd. Heeft een democratie dan nog zin voor hen? Het enige waar zij momenteel op uit zijn, is niet uit de boot te worden gegooid en volgend jaar de grootste te worden. Politiek doe je voor de mensen, de bevolking, de inwoners, althans dat is mijn idee erover. Misschien ben ik te naïef, maar liever te onwetend dan zoiets.
Net als in de zaak Belliraj is het laatste nog niet gezien, maar hoop doet leven en lang kan het niet meer duren.
Alles wat we doen is verkeerd of beter gezegd, wat we ook doen het is verkeerd. Dat is een conclusie die kan getrokken worden uit de reacties van de laatste dagen. Een gulden middenweg kent men blijkbaar niet meer. Het moet tegenwoordig steeds alles zijn of niets, zwart oftewel wit.
In een constellatie van absolute meerderheid kan men op dergelijke manier gemakkelijk handelen, in een coalitie wordt dat al moeilijker, in een coalitie in het federale België onmogelijk.
Het is correct wanneer men stelt dat de CD&V in haar programma een grote staatshervorming voorzag. Het is correct dat B-H-V onmiddellijk moest gesplitst worden. Het is correct dat de CD&V op meer Vlaamse autonomie aanstuurde, maar het is even correct te stellen dat de Franstaligen dat niet wilden. In een huwelijk ben je nooit alleen. Water en wijn moeten vermengd worden, maar voor ons moet het wel wijn blijven.
Een grote staatshervorming is immers nog steeds niet in de prullenmand gegooid, het nastreven van meer Vlaamse autonomie past daarin. De splitsing van B-H-V is gestemd in de commissie en ondergaat momenteel zijn parlementaire weg, dewelke inderdaad langdradig is, maar de klok tikt verder. Hoewel de wijzer voortloopt, ligt dat hete hangijzer dus nog steeds op tafel, en niet zoals soms gezegd wordt eronder.
Men verwijt de CD&V terug te keren naar de aloude machtspartij, waar de krokodillen het voor het zeggen hebben. De zogenaamde uitgewuifde coryfeeën bepalen opnieuw de wandelpas van de partij.
Ofschoon Dehaene in de Raad van Wijzen zat, was daar evengoed een plaats voor Vandelanotte, Maystadt, Moureaux, stuk voor stuk eminenties van de vorige generatie. Keren alle partijen daarom terug in de tijd?
Het land is zodanig geëvolueerd, net niet geëscaleerd, dat een breed compromis moet gevonden. Moet er dan steeds toegegeven worden aan die Franstaligen? Helemaal niet. Er moet langzaam en voorzichtig tewerk worden gegaan. De borrelhapjes die begin deze week werden geserveerd waren smakelijk, maar iets te veel gericht op de nouvelle cuisine. Vandaar dat ik reageerde met voorzichtig positief. Positief omdat het een eerste stapje is in de goede richting, voorzichtig omdat de eerste trede van de trap genomen is, maar de laatste nog lang niet in zicht is. Struikelen kan nog, maar het is nog niet gebeurd. Onmiddellijk negatief reageren en het bereikte afschieten is zeer slecht en getuigt van pessimisme. Praktisch alle partijen reageerden positief (op het Vlaams Belang na natuurlijk), ja zelfs de N-VA. Alleen was er voor onze kartelpartner te weinig toekomstperspectief om volmondig akkoord te zijn. Hun consequente houding moet geapprecieerd worden, want het getuigt van moed, inzet en geloofwaardigheid. Drie eigenschappen die de CD&V, zoals hierboven reeds gezegd, zou verloren hebben. Zulke beweringen moeten echter tegengesproken worden, want verantwoordelijkheid vraagt juist die eigenschappen en verantwoordelijkheid willen wij nemen. Het is de taak van de CD&V om mee te besturen en in het beleid zoveel mogelijk van onze accenten naar voor te schuiven. Anderzijds is het de taak van N-VA om eveneens hun verantwoordelijkheid te nemen en druk op de ketel te houden. Het verschil is dat wij met Leterme een waardige eerste minister hebben, die de staatshervorming kan doorvoeren vanuit de regering, en dat de N-VA dit nu van op de zijlijn (maar op het veld) kritisch kan aanschouwen.
Het kartel bestaat nog, dezelfde visie heerst nog en de staatshervorming komt nog. Om hechte vrienden uit elkaar te drijven heb je meer nodig dan enkel een paar Waalse partijen.
Hendrik Bogaert zei beter een vogel in de hand dan tien in de lucht, een gezegde dat reeds vele oorlogen heeft doorstaan. Tegen 21 juli moeten we verder staan en zien dat onze vogelkooi mooi gevuld is. Tien vogels is de maximum en veel te hoog gegrepen, maar voor minder gaan we niet. De uitdaging blijft en wanneer het onvoldoende blijkt, dan trekken we de stekker uit het stopcontact. Ook dat is consequent zijn. Nu is het belangrijk de tijd te nemen die we hebben, niet te veel treuzelen, maar anderzijds ook niet te snel gaan, want dan dreig je al eens iets over het hoofd te zien, en met je hoofd ergens tegen aan te lopen. Het trainen op de hometrainer is gedaan, het echte werk is begonnen. Het einde van de tunnel is nog niet in zicht, maar de lamp brandt nog
Bruno Tobback vraagt de Heer ons te vergeven, maar hij weet de biechtstoel zelf niet staan. De absolutie wordt geschonken wanneer genade en vergiffenis nodig zijn. (De Morgen, 25 februari 2008)
Hij verwijt ons grote verklaringen af te leggen, wereldrecords hordelopen te vestigen en pre-electorale campagnes te voeren, maar daarentegen niet te besturen. Een land leiden met een halfbakken programma zodat het meer aanmodderen dan regeren is, is volgens Tobback nefast voor ons land. De bijl om de knopen door te hakken zou ontbreken in de regering haar instrumentarium.
Je kan je afvragen of de socialisten er mee gaan lopen zijn. 10 juni was voor hen juist bijltjesdag. Misschien met een bepaalde reden? Nu lijkt het plots of zij het warm water hebben uitgevonden. Socialistisch buskruid wordt aangevoerd, maar de losse flodders blijken bovendien doelloos geschut te zijn. Het heeft meer weg van de zegswijzen uit onze kindertijd. In de kleuterklas zegt men al wat dat ge zegt dat , in de lagere school evolueert dat al naar de pot verwijt de ketel dat , Tobback zijn kinderen zitten misschien tussen de twee.
Hij schuift ons hetzelfde in de schoenen als datgene wat de afgelopen acht jaar gezegd is over het federale beleid.
Het ontbreken van enige toekomstvisie, van een duidelijk uitgestippeld programma, van concrete besluitvorming en ga zo maar verder, zouden de eigenschappen zijn van de huidige beleidsmakers, adlus Tobback.
Wanneer je deze analyse ontleedt, komt alle schuld sowieso bij het Vlaamse kartel te liggen. Zij vormen de basis van al het kwaad in dit land. (zij zijn de enige nieuwkomers, samen met CdH.) CD&V/N-VA had zijn duivels reeds ontbonden tijdens de campagne. Met veel tromgeroffel zouden ze de lont van het kruidvat onder België aangestoken hebben. Alleen zij en niemand anders zijn de oorzaak van de huidige situatie.
Kwam het kartel echter niet juist op voor verandering? Zijn er de afgelopen acht jaar niet steeds beloften gemaakt, zonder enige uitvoering. Het probleem B-H-V is al sinds 2002 terug actueel. De socialisten hebben er weinig aan gedaan. Het gat van miljarden in de begroting kan moeilijk afkomstig zijn uit de huidige communautaire onderhandelingen, maar wie was er de voorbije jaren ook al weer minister van begroting? De Sp.a voert actie tegen de nieuwe NMBS-dienstregeling, maar wie was er in december nog voor verantwoordelijk als staatssecretaris?
Op een anderhalve maand is het moeilijk een puinhoop van acht jaar op te kuisen. Bovendien is het niet mogelijk om op zon korte periode reeds een beleid te evalueren.De manier van doen om achteraf een grote mond open te trekken en menen te weten wat wel en niet absurd is, gelijkt te veel op blaffende honden of kippen zonder kop. De enige zekerheid is dat beide geen gevaar vormen. De eerste bijten niet en de andere lopen sowieso wel eens tegen de muur.
Tot slot wil ik meneer Tobback toch nog iets meegeven
De paasplicht komt er aan, misschien kan hij de Sint-Pieterskerk eens een bezoekje brengen.
Anderzijds valt de appel nooit ver van de boom en hoe kleiner de ren, hoe harder de buldog blaft.
Ego te absolvo a peccatis tuis in nomine Patris et Filius
