In Le Soir kunnen we vandaag een interview lezen met PS-ondervoorzitter Moureaux, waarin hij oproept tot onderhandelingen over een nieuw België, op confederale basis. Men zou onmiddellijk eens in de ogen wrijven om te geloven dat een PS’er zulke woorden durft uitspreken, maar je moet steeds verder lezen dan je neus lang is.

Begin dit jaar was het dezelfde Moureaux, die in Le Vif/L’Express reeds pleitte voor de aanvaarding van een vorm van confederalisme. Het interview van vandaag is dus weinig nieuws. Anderzijds zou het wel kunnen aantonen dat er mogelijks een kleine manoeuvreerruimte ontstaat. Hoop doet leven, maar naïef zijn we niet !

In januari koppelde hij aan die aanvaarding immers nog de nood om een grendel te installeren, zodat gewesten en gemeenschappen geen zelfstandige onafhankelijke staten zouden worden, waarbij België elke bevoegdheid zou verliezen. Ook vandaag moeten de kleine lettertjes onder de loep genomen worden.

“Seul le confédéralisme peut encore sauver la Belgique” is een zeer straffe uitspraak, maar wordt gerelativeerd door “La Belgique ne nous intéresse plus si on supprime la solidarité interpersonnelle” Bij deze laatste moet geen tekening meer gemaakt worden…

Bovendien vindt hij het nogmaals nodig de separatistische houding van de Vlamingen te moeten vermelden. Ook de vraag naar een territoriale aansluiting van Brussel met Wallonië probeert hij te rechtvaardigen.

Ik vind echter dat het einde van België niet in de handen van de Vlamingen ligt, maar juist gestimuleerd wordt door de Franstaligen. “on n’est pas loin en Flandre d’une majorité de partis qui demandent la scission”, misschien moet men in het zuiden van het land eens nagaan wat de reden zou kunnen zijn….                                                                                      

De oproep van Moureaux kan enkel vanuit Franstalige hoek toegejuicht worden, want hoewel hij pleit voor een win-win situatie, kunnen we vaststellen dat de voorwaarden waaraan moet voldaan worden niet de minste zijn. Een uitbreiding van Brussel, slechts een beperkt aantal bevoegdheidsoverdrachten, maar bovenal die grendel waardoor er in de toekomst amper nog hervormd kan worden.

België is blijkbaar alleen nog goed voor de centen, zowel op vlak van de fiscaliteit als op vlak van de solidariteit, voor het overige kan het hen nog weinig schelen.

Dit interview is dus weer een ballonnetje waar meer stikstof dan zuurstof in zit en dus net als de voorgaande met veel terughoudendheid onthaald moet worden.

Wat ik me steeds blijf afvragen is het feit of wij ooit gedreigd de solidariteit op te blazen? Ik kan me dat alvast niet herinneren.

18-06-2008 om 14:43 geschreven door Michel  

Een Vlaamse krant titelt vandaag “Geen vooruitgang in dossier B-H-V”. Deze situatie houdt aansluitend in dat ook de staatshervorming geen vorderingen maakt. Andere kranten spreken over een corridor, door de Van Dale vertaalt als een strook land tussen twee territoria. Negen vierkante meer in ruil voor de splitsing van een kiesarrondissement. Een oplossing die de Franstaligen “terre pour terre” noemen. De kleine lettertjes die extra worden gevraagd, worden er amper bijgezegd. Het moet hen wapenen voor het moment dat Vlaanderen haar onafhankelijkheid uitroept.

Franstaligen zitten strategieën en denkpistes uit te stippelen, voorbereidingen te treffen, tegen de dag dat de Vlamingen tien dagen eerder hun nationale feestdag zouden vieren. Het zijn zij die steeds over ons zogenaamd nationalisme spreken, onze wens uitdrukken voor separatisme, het einde van België inluiden.

Ofschoon wij misschien over meer bevoegdheden voor Vlaanderen spreken, geldt dit evenzeer voor de andere gemeenschappen en gewesten. We stellen meer autonomie voor de deelstaten voor, maar zijn daarom absoluut geen voorstanders van het einde van ons land. Ons doel heb ik hier al meermaals toegelicht, met name meer efficiëntie en doeltreffender bestuur waar elke Belg beter van wordt. Een doel waar op zich niemand kan tegen zijn.

Als je de evolutie van de laatste maanden onder de loep neemt, de uitlatingen en bijhorende woorden in de weegschaal legt en de signalen van beide kanten opvangt, kan men niet ontkennen dat in ons land de drang naar separatisme alsmaar toeneemt.

Het is wel zo dat die drang niet gedragen wordt door het klauwen van de leeuw, maar eerder door het gekraai van de haan. Het zijn immers de Franstaligen die de laatste maanden voortdurend over het einde van ons land mekkeren en daarom zogezegd de aansluiting tot Brussel wensen. De alom gekende uitspraak “de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet” is hier meer dan elders op zijn plaats. Welke andere ideeën zullen binnenkort met een nieuw ballonnetje worden opgelaten? Een tunnel onder het Zoniënwoud, waar enkel Walen en Franstalige Brusselaars in mogen rijden, een brug, een aparte treinlijn of een eigen kanaal, keuzemogelijkheden zijn er voldoende. Willen de Franstaligen niet mee of worden ze juist gedreven door een eigen verborgen agenda?

Als we dergelijke fantasierijke prietpraat blijven verkondigen, is het niet meer dan logisch dat onze geloofwaardigheid verloren gaat. Dergelijk scenario zal zelfs de slechtste regisseur van Bollywoord niet kunnen overtuigen.

Toch blijven we uitkijken naar een spoedige oplossing, want zo kunnen we niet verder. Heren voorzitters van Kamer en Senaat, zoek en vind aub een oplossing die de huidige tijdsgeest weerspiegelt en niet één die situaties van decennia terug opnieuw in het leven roept.

16-06-2008 om 16:09 geschreven door Michel  

De wetgeving inzake tegemoetkomingen aan personen met een handicap voorziet een maximumtermijn voor de behandeling van een aanvraag of een ambtshalve herziening. Dit betekent dat de termijn tussen de datum van ontvangst van de aanvraag of de kennisname van het feit dat aanleiding geeft tot een ambtshalve onderzoek en de eerste dag van de maand waarin de eerste maandelijkse betaling van de tegemoetkoming wordt verricht, niet meer mag bedragen dan acht maanden. (art 13 van het KB van 22/05/2003). Wanneer deze termijn toch wordt overschreden, worden bij gunstige beslissing verwijlintresten betaald aan de aanvrager.

Omdat deze termijnen een belangrijk element vormen voor de kwaliteit van de toekenningsprocedures aan personen met een handicap, vroeg ik staatssecretaris Fernandez-Fernandez om meer concrete informatie. Uit haar antwoord blijkt dat de laatste drie jaren slechts 65 procent van de aanvragen binnen de acht maanden werd behandeld. Na tien maanden zou 80 procent behandeld zijn. Na bijna een jaar blijft dus nog één op vijf in de kou staan.

Van 2005 tot 2007 werden respectievelijk 39.000, 42.000 en 44.000 aanvragen niet binnen de voorziene termijn behandeld, hetgeen overeenkomt met een bedrag van respectievelijk 1,68 miljoen euro in 2005, 2,16 miljoen euro in 2006 en 2,32 miljoen in 2007 aan verwijlintresten, een niet te onderschatten en nog jaarlijks stijgende som.

Om de behandelingstermijn in de toekomst in te korten is recent binnen de administratie een reorganisatieproces opgestart, waarbij de elektronische gegevensoverdracht één van de belangrijkste veranderingen zal zijn. Een deel van de papieren briefwisseling zal op die manier afgeschaft worden, zodat de informatietermijnen van de dossiers verminderen. Een tweede belangrijke wijziging is het instellen van werkstations, waarbij één enkele beheerder van begin tot einde verantwoordelijk zal zijn voor het dossier van één persoon.

Deze reorganisatie betekent echter dat de termijn opnieuw zal vertraagd worden, want de nieuwe procedures moeten aangeleerd worden door de beambten. De staatssecretaris voorziet echter tegen begin volgende maand een kwaliteitsplan voor te stellen met gefaseerde doelstellingen, zodat er binnen 6 à 7 maanden een daling merkbaar zou moeten zijn.

Begin september zal de bevoegde administratie bovendien verhuizen, zodat ook daar een volledige reorganisatie zich opdringt.

Of er binnen enkele maanden dus werkelijk een verbetering merkbaar zal zijn, blijft dus nog de vraag. Er moet goed werk gemaakt worden van de reorganisatie want de miljoenen euro’s aan intresten zijn weggegooid geld en elke dag langer wachten is er één te veel. Bovendien kan het niet dat het aantal dossiers dat niet tijdig wordt behandeld jaarlijks nog toeneemt. We kijken uit naar het najaar.

13-06-2008 om 12:03 geschreven door Michel  

De werken aan de spoorlijn 50a Brussel-Denderleeuw in Dilbeek vorderen. Vele stemmen uit de buurt lieten zich al meermaals horen, zo ook de mensen die pleiten voor een treinstation in Schepdaal. Deze vraag gaat al jaren lang mee. In het kader van een betere bereikbaarheid en uitbreiding van het openbaar vervoer naar Brussel toe, vroeg ik de minister naar de mogelijke haalbaarheid van dergelijk station en of deze mogelijkheden voldoende onderzocht zijn.  

Minister Vervotte bevestigde dat de aanleg van een bijkomend station uitgebreid onderzocht werd, met als voorwaarde dat het snelle karakter van de spoorlijn 50a niet in het gedrang zou komen. Na analyse werd geopteerd voor een nieuwe stopplaats “Anderlecht” ter hoogte van de kruising van lijn 50a met de Bergensesteenweg. Daar kan een geïntegreerd bus-, metro- en treinknooppunt uitgebouwd worden, dat daarbij ook als lokaal station kan fungeren. De uitstappende reizigers maken er plaats voor nieuwe instappende reizigers zodat de capaciteit van de treinen optimaal benut kan worden.

Volgens het Milieueffectenrapport (MER) zou een treinstation in Schepdaal slechts 50 nieuwe gebruikers opleveren door onder andere een verschuiving van bestaande reizigers. Aangezien dit ingaat tegen het streven naar een duurzame mobiliteit en de uitbouw volgens de huidige inzichten meer nadelen dan voordelen oplevert, werd dit station niet voorzien in de bouwaanvraag.

Op de vraag wat er in de toekomst nog kan en mag verwacht worden, antwoordde de minister tenslotte dat de NMBS de toekomst niet wil hypothekeren. Zo laten de nieuwe brug over de Ninoofsesteenweg, alsook de inplanting van de bijkomende sporen een eventuele latere bouw van een station in Schepdaal toe.  

11-06-2008 om 09:17 geschreven door Michel  

Een jaar geleden trokken we met een duidelijk programma naar de verkiezingen. Een programma waar velen zich in konden terugvinden. Een programma waarin de staatshervorming centraal stond. Twaalf maanden na de verkiezingen blijkt dat onze doelstellingen niet overdreven waren en zelfs meer dan nodig zijn. Is dit een keuze van nationalistische reflex om de Vlaamse zaak te dienen of moeten we de defederalisering eerder instrumenteel zien? Het doel dat we nog steeds voor ogen hebben is er één van een beter en efficiënter bestuur, zodat de staatshervorming inderdaad een instrument is en niet een breekijzer om België te doen barsten. Een verregaande hervorming dringt zich op. Naïef kan je deze visie niet noemen, want voorbeelden werden de laatste maanden meer dan voldoende geëtaleerd. Zelfs niet communautaire problemen dreigen breuklijnen te worden, zoals bijvoorbeeld de kwestie Congo.

Er gaat geen week voorbij of de tweespalt duwt de vinger dieper in de wonde. Deze week kwamen de EU-regeringen samen rond de ‘terugkeerrichtlijn’. Een meerderheid keurde deze goed, maar de Belgische stem ontbrak. De verdeeldheid in het Belgische kamp was te groot… Voorbeelden als deze zijn niet meer occasioneel te noemen, het tegenovergestelde is eerder juist. Het gaat bovendien veel verder dan dat. Het verschil met betrekking tot de visie over het koningshuis vraagt geen duiding, maar andere voorbeelden zijn zeker vermeldenswaardig. De communautaire problemen binnen het Rode Kruis, de verschillende aanpak in bouwovertredingen, het subsidiëren van voetbalclubs en zelfs het uitgesproken regionale verschil in fietsverplaatsingen zijn er slechts enkele.

Een overzicht van grote fundamentele beleidsvisies tot kleinere zaken kan zeer uitgebreid geschetst worden, maar een volledig overzicht zou ons te ver l(e)i(j)den.

Het arbeidsmarktbeleid is de laatste maanden als meermaals aan bod gekomen, maar enkel al het verschil in de sensibilisering, ondersteuning, activering en sanctionering van werklozen is zo beduidend. Daarnaast kan men niet om het verschil in werkloosheidscijfers en tewerkstellingsgraad heen. Ook het aantal werknemers in dienst van de overheid vertoont een opmerkelijke breuklijn. Eenzelfde patroon vinden we terug in het aantal dagen ziekteverlof.

De regionale uitgaven- en praktijkverschillen in de gezondheidssector zijn veelvuldig onderwerp geweest van studies, waar meer dan alleen de verschillen in de pre-operatieve onderzoeken, de medische beeldvorming en chirurgische interventies werden besproken. De ‘medische consumptie’ wordt in de regio’s opmerkelijk anders beleefd.

Hetzelfde geldt op het gebied van het gezinsbeleid, waarbij de kinderbijslagen het bekendste voorbeeld zijn.

Het justitieel beleid toont op vele vlakken een serieuze discrepantie tussen de regio’s, waar een actueel voorbeeld de visie op het jeugdsanctierecht is of het huidige debat rond de strafrechtelijke aansprakelijkheid van mandatarissen. Vlamingen en Walen hebben een andere kijk op misdaad en straf, boete en schuld.

Deze breuklijn kan verder getrokken worden, tot bijna het ridicule toe, maar de ernst van dit fundamentele probleem weerhoudt ons daartoe.

De Vlamingen en Walen staan tegenover elkaar in het debat over op welke manier we volgende keer zouden gaan stemmen. De ene wil de elektronische manier, de andere wenst vast te houden aan potlood en papier. We staan tegenover elkaar op het vlak van buitenlandse politiek, ontwikkelingssamenwerking en milieu. Zelf de aanpak van schijnhuwelijken en het aanhorende vervolgingsbeleid is verschillend.

Op vlak van mobiliteit is de verdeling van het verkeersveiligheidsfonds ook een bekend voorbeeld. Terwijl bijna 80 procent van de boetes geïnd worden in Vlaanderen, wordt de koek verdeeld volgens het gekende principe. Ook  binnen andere controles wordt dit verschil aangetoond. Zo zouden er vier op vijf controles op afvaltransporten in Vlaanderen gebeuren, terwijl het aantal overtredingen procentueel gelijk ligt.

Op deze manier kan men blijven doorgaan met Vlaams-Waalse verschillen op te sommen. Zo zijn er verschillen aangetoond in de uitgaven van de huishoudens, in het nemen van zorgverlof, in het spaargedrag, in alcoholcontroles, in de beschikbaarheid van bebouwde en onbebouwde ruimte, in huurprijzen en woningprijzen, in huwen en scheiden, in ondernemingsschap, in het aantal faillissementen, in de kijk op de vakbonden, stakingen, wapenindustrie en wapenleveringen, enzovoort. Zelf de ongelijkheid tussen Vlaanderen en Wallonië in de kwaliteit van het GSM- en GPRS-netwerk werd aangetoond.

Al deze verschillen tonen duidelijk aan dat het veel verder gaat dan dat ene verschil van taal en cultuur. Er is een kloof gegroeid tussen Vlamingen en Walen, een tendens die niet gisteren is ontstaan. Het klopt dat we menselijk niet veel verschillen en dat we vrijwel hetzelfde consumptiegedrag hebben. Zowel Vlamingen als Walen eten, drinken en houden van moderne snufjes, maar van zodra je dieper graaft zie je dan weer dat Vlamingen meer op vakantie gaan, dat er verschil in verenigingsleven is,…

De Vlaamse regering heeft op dit alles reeds een antwoord gegeven met een meer dan duidelijke regeringsverklaring in 2004, die volgde op de resoluties van 1999. Deze hebben geen separatistisch doel, maar wel een beter en meer efficiënt beleid.

Het huidige model loopt op haar einde, het begint steeds een zwaardere last te worden op onze democratische ingesteldheid. De complexheid, de ondermijning van het socio-economische potentieel, de inefficiëntie, het tijdsverlies aan de onnodige en eindeloze discussies eisen hun tol.

Laat ons dus zo snel mogelijk werk maken van een nieuw institutioneel kader dat optimaal functioneert voor Vlaanderen, Brussel en Wallonië en bijgevolg ook voor België. Ons land heeft er nood aan. Durf uw verantwoordelijkheid op te nemen !

09-06-2008 om 08:46 geschreven door Michel