Geachte heer De Croo,

Waarde collega,

Betreft: Uw zoeken naar antwoorden.

Het discours dat de separatisten de afgelopen maanden hielden, deed uw bloeddruk geen goed. U zocht/zoekt tevergeefs naar antwoorden op de zovele vragen die in uw hoofd spoken. De splitsing van ons land zou voor jaren miserie zorgen, zou bovendien peperduur zijn en een chaos creëren waar niemand wel bij vaart. Ik kan deze stelling volledig onderschrijven, op voorwaarde dat morgen het land wordt gesplitst.

Ik heb dat discours de laatste maanden blijkbaar gemist, want het enige splitsingsdebat dat mij gekend is, is de (inefficiënte) procedureslag die momenteel loopt in de gangen van de Kamer, de Senaat en op tafel van het Overlegcomité. Waar ik wel af en toe iets over gehoord en gelezen heb, is de vraag naar meer autonomie voor de gemeenschappen en de gewesten. Het overhevelen van bevoegdheden van het federale naar het deelstatenniveau, waardoor een meer efficiënt, consistent en transparant beleid mogelijk is, zal de kosten pas doen dalen. Momenteel zitten we immers in een situatie van ‘usurperende bevoegdheden’ waar verschillende ministers en verschillende beleidsniveaus elk een stukje van de beleidstaart mogen maken, waardoor de volledige taart op weinig trekt. De ene wil appelen, de andere peren, terwijl de meeste enkel aardbeien lusten. Deze bakprocedures vereenvoudigen is het doel op zich, de gepaarde kostendaling is een logisch gevolg. Een boedelscheiding is niet aan de orde.

Het gaat dus helemaal niet over het einde van België of over de splitsing van ons land. De bedoeling van uw pamflet is me dus een raadsel. Het dreigt bovendien de juiste intenties van het huidige institutionele debat te ondermijnen, want het ridiculiseert de vraag naar meer autonomie en steekt de draak met een verregaande regionalisering. Aan de solidariteit tussen de verschillende deelstaten, waar u naar verwijst, zal niet worden geraakt, maar responsabilisering kan nooit geen kwaad.  

Ik betreur dan ook de gecreëerde commotie, want het rampscenario dat werd geschetst is juist de fantasie en fabel die u verwijt aan de Vlaamse separatisten. Via het debat, dat u wenst te openen via uw schrijven, zullen de oplossingen die ons land nodig heeft niet aan het oppervlak komen. Kortom het is de verkeerde discussie, de antwoorden die u zoekt bieden geen soelaas op de uitdagingen waar we voor staan.

Met de meeste hoogachting,

Michel

18-11-2008 om 15:33 geschreven door Michel  

Minder dan acht maanden scheiden ons van een nieuwe verkiezingsdag, een nu al historische dag want nog nooit was de strijd zo heftig, nog nooit duurde het gevecht zo lang. Het kluwen neemt stilaan proporties aan dewelke zelfs de grootste strategen doen wankelen en vallen.

Voor velen bracht het verlengde weekend een welgekomen rust, anderen zetten alles nog eens op een rijtje of verkondigden zonder mededeling hun nakende afscheid. Wanneer we echter de media synthetiseren van zaterdag tot vandaag slaat die orde snel om in chaos. Titels als “Minister-President liegt”, “Leterme liegt”, “Burgemeesters verdelen Vlaamse regering” en “Getrokken messen zetten Leterme I onder druk” zijn maar enkele koppen die de revue passeerden. Jan met de Pet heeft zijn hoofd al lang gekeerd en krijgt in de andere krantenknipsels de bevestiging van zijn denken “Belastingsdruk in Belgïe het hoogst…”, “Belg niet gelijk voor de fiscus”, “wie gelooft die mensen nog….” Men zou voor minder de interesse verliezen…

Terwijl de federale regering reeds lang werd afgebeeld als een amalgaam van individuen, komt nu de Vlaamse regering in het oog van de storm. Een twistpunt dat er geen is, wordt door de media uitvergroot tot een boksmatch op wereldniveau. Sommigen reageren alsof ze het in Keulen horen donderen. Terwijl de ene op rustige wijze kort zijn mening toelicht, wordt hij door de andere langs alle mogelijke invalshoeken aangevallen. De wet van de sterkste moet volgens de pers nog bewezen worden, de uppercut is gelukkig nog niet toegediend. Ondertussen moet naar de zin gezocht worden, het waarom, de achterliggende reden. Tegen eind november wil Keulen zijn beslissing, die reeds alom bekend is, bekendmaken. Twintig dagen ervoor over de zaak beginnen bakkeleien, zorgt sowieso voor de nodige zenuwen. Daarenboven gaat deze breed uitgesmeerde onenigheid over een zaak waar men het meer dan eens over is.  Volgen wie nog volgen kan…. De kracht van de media zeker?

De Franstaligen wrijven ondertussen in hun handen. In hun ogen zijn zij steeds de winnaar, hetgeen nog maar eens bevestigt in welke mate zij wel degelijk willen meewerken aan een verregaande staatshervorming. Het enige wat op hun lijstje staat is de uitbreiding van Brussel, waarna ze het kunnen annexeren bij Brussel, de rest interesseert hen geen zier. We zijn terechtgekomen in een hopeloze situatie waar niemand nog het vervolg kan of durft inschatten. Wat zullen de komende weken en maanden ons nog brengen, ik durf er niet aan te denken !

12-11-2008 om 16:11 geschreven door Michel