Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
18-11-2008
Brief aan Herman De Croo
Geachte heer De Croo,
Waarde collega,
Betreft: Uw zoeken naar antwoorden.
Het discours dat de separatisten de afgelopen maanden hielden, deed uw bloeddruk geen goed. U zocht/zoekt tevergeefs naar antwoorden op de zovele vragen die in uw hoofd spoken. De splitsing van ons land zou voor jaren miserie zorgen, zou bovendien peperduur zijn en een chaos creëren waar niemand wel bij vaart. Ik kan deze stelling volledig onderschrijven, op voorwaarde dat morgen het land wordt gesplitst.
Ik heb dat discours de laatste maanden blijkbaar gemist, want het enige splitsingsdebat dat mij gekend is, is de (inefficiënte) procedureslag die momenteel loopt in de gangen van de Kamer, de Senaat en op tafel van het Overlegcomité. Waar ik wel af en toe iets over gehoord en gelezen heb, is de vraag naar meer autonomie voor de gemeenschappen en de gewesten. Het overhevelen van bevoegdheden van het federale naar het deelstatenniveau, waardoor een meer efficiënt, consistent en transparant beleid mogelijk is, zal de kosten pas doen dalen. Momenteel zitten we immers in een situatie van usurperende bevoegdheden waar verschillende ministers en verschillende beleidsniveaus elk een stukje van de beleidstaart mogen maken, waardoor de volledige taart op weinig trekt. De ene wil appelen, de andere peren, terwijl de meeste enkel aardbeien lusten. Deze bakprocedures vereenvoudigen is het doel op zich, de gepaarde kostendaling is een logisch gevolg. Een boedelscheiding is niet aan de orde.
Het gaat dus helemaal niet over het einde van België of over de splitsing van ons land. De bedoeling van uw pamflet is me dus een raadsel. Het dreigt bovendien de juiste intenties van het huidige institutionele debat te ondermijnen, want het ridiculiseert de vraag naar meer autonomie en steekt de draak met een verregaande regionalisering. Aan de solidariteit tussen de verschillende deelstaten, waar u naar verwijst, zal niet worden geraakt, maar responsabilisering kan nooit geen kwaad.
Ik betreur dan ook de gecreëerde commotie, want het rampscenario dat werd geschetst is juist de fantasie en fabel die u verwijt aan de Vlaamse separatisten. Via het debat, dat u wenst te openen via uw schrijven, zullen de oplossingen die ons land nodig heeft niet aan het oppervlak komen. Kortom het is de verkeerde discussie, de antwoorden die u zoekt bieden geen soelaas op de uitdagingen waar we voor staan.
Minder dan acht maanden scheiden ons van een nieuwe verkiezingsdag, een nu al historische dag want nog nooit was de strijd zo heftig, nog nooit duurde het gevecht zo lang. Het kluwen neemt stilaan proporties aan dewelke zelfs de grootste strategen doen wankelen en vallen.
Voor velen bracht het verlengde weekend een welgekomen rust, anderen zetten alles nog eens op een rijtje of verkondigden zonder mededeling hun nakende afscheid. Wanneer we echter de media synthetiseren van zaterdag tot vandaag slaat die orde snel om in chaos. Titels als Minister-President liegt, Leterme liegt, Burgemeesters verdelen Vlaamse regering en Getrokken messen zetten Leterme I onder druk zijn maar enkele koppen die de revue passeerden. Jan met de Pet heeft zijn hoofd al lang gekeerd en krijgt in de andere krantenknipsels de bevestiging van zijn denken Belastingsdruk in Belgïe het hoogst , Belg niet gelijk voor de fiscus, wie gelooft die mensen nog . Men zou voor minder de interesse verliezen
Terwijl de federale regering reeds lang werd afgebeeld als een amalgaam van individuen, komt nu de Vlaamse regering in het oog van de storm. Een twistpunt dat er geen is, wordt door de media uitvergroot tot een boksmatch op wereldniveau. Sommigen reageren alsof ze het in Keulen horen donderen. Terwijl de ene op rustige wijze kort zijn mening toelicht, wordt hij door de andere langs alle mogelijke invalshoeken aangevallen. De wet van de sterkste moet volgens de pers nog bewezen worden, de uppercut is gelukkig nog niet toegediend. Ondertussen moet naar de zin gezocht worden, het waarom, de achterliggende reden. Tegen eind november wil Keulen zijn beslissing, die reeds alom bekend is, bekendmaken. Twintig dagen ervoor over de zaak beginnen bakkeleien, zorgt sowieso voor de nodige zenuwen. Daarenboven gaat deze breed uitgesmeerde onenigheid over een zaak waar men het meer dan eens over is.Volgen wie nog volgen kan . De kracht van de media zeker?
De Franstaligen wrijven ondertussen in hun handen. In hun ogen zijn zij steeds de winnaar, hetgeen nog maar eens bevestigt in welke mate zij wel degelijk willen meewerken aan een verregaande staatshervorming. Het enige wat op hun lijstje staat is de uitbreiding van Brussel, waarna ze het kunnen annexeren bij Brussel, de rest interesseert hen geen zier. We zijn terechtgekomen in een hopeloze situatie waar niemand nog het vervolg kan of durft inschatten. Wat zullen de komende weken en maanden ons nog brengen, ik durf er niet aan te denken !
De eerste sneeuwvlokjes zijn uit de lucht gevallen. Het typische Allerheiligenweer heeft zich meester gemaakt van de komende dagen. Het blijft de hele dag donker. Een ideaal moment om de open haard te doen branden en samen gezellig aan het warme, knetterend haardvuur plaats te nemen.
Voor anderen is het blijkbaar de tijd om opnieuw het wafelijzer boven te halen. Maandenlang ijvert men voor het toch zo mooie eenheidsland België. Walen, Brusselaars of Vlamingen, neen Belgen. Een staatshervorming of de splitsingskwestie, neen leve België. We moeten fier zijn op ons land. De Franstaligen konden het niet voldoende benadrukken: België boven alles !
Plots, wanneer puntje bij paaltje komt, is KBC een VLAAMSE bank. Dan is er plots wel een onderscheid tussen Vlaanderen en Wallonië, raar toch. Bijgevolg moet er ook een Waals bedrijf hulp krijgen, want dat verwacht de wafelijzerpolitiek. De belangrijkste voorbeelden zijn natuurlijk de toeristische trekpleisters te Ronquières en Strépy. Ik geef toe, als je als wielertoerist langs het kanaal Brussel-Charleroi fietst, imponeert zon hellend vlak je wel. Je mag gelijktijdig wel niet nadenken aan die miljarden dat het gekost heeft, want op dezelfde fietstocht passeer je dorpen waar de tijd midden vorige eeuw is blijven stilstaan.
Welk bedrijf zal nu aan de open haard mee kunnen smullen van de lekkere wafel?
Het gaat om Sonaca (Société Nationale de Construction Aérospatiale), een bedrijf dat gespecialiseerd is in het bouwen van vliegtuigonderdelen. Belangrijke voetnoot, het is voor 98 procent in handen van het Waalse Gewest.
Het bedrijf kent al jaren moeilijkheden, en week ondertussen ook reeds uit naar Brazilië, onder meer voor de onderdelen die manueel dienen geproduceerd te worden. Begin vorige maand vond er reeds een wissel aan de top plaats, Jacqmin werd opgevolgd door Delvaux, men besliste dus de gedelegeerd bestuurder op te offeren, terwijl deze tijdens zijn eerste jaren succesvol was. Waalse politici kennen ondertussen de oplossing. Outsourcing, partnerschap, maar geen ontslagen, noch loonverlies. Een goede toekomstvisie hebben ze altijd al gehad.
De stemmen worden weer luider, het onderwerp van de staatshervorming komt opnieuw boven water drijven. Bij de ene hing het zijn voeten uit, de andere was het zo beu als koude pap, maar zoals de financiële crisis voor velen kwam als een dief in de nacht, is het nu het moment van de waarheid om ons volle gewicht in de schaal te werpen en de mensen een geweten te schoppen, zonder daarbij iemand een handschoen te willen werpen of om de haverklap iemand in het harnas te willen jagen.
Critici zeggen dat het dweilen met de kraan open is, tegenstanders vinden het een brug te ver, maar ik ga liever naar filistijnen dan plat op de buik er de brui te moeten aan geven.
Het is alle hens aan dek want in deze tijd kan je een euro ook maar één keer uitgeven. Een oplossing waar iedereen garen bij kan spinnen dringt zich dus op.
Hoewel kruimeltjes ook brood zijn, moeten we bij de pinken zijn om er niet bekaaid van af te komen.
Anderzijds moeten we zien dat we niet als een kip zonder kop de kastanjes uit het vuur halen, want anders dreigen we met de gebakken peren te zitten en zit de klad er misschien voor goed in.
De knuppel moet dus opnieuw in het hoenderhok gegooid worden, want door mee in het gareel te lopen zullen we er naar kunnen fluiten. Zonder als een pudding in elkaar te zakken moet het kaf van het koren gescheiden worden. Iedereen zal zijn duit in het zakje moeten doen, maar je kan er ook gif op innemen dat iedereen nadien zijn graantje zal kunnen meepikken. De tijd van proefballonnetjes is over.
Zoals voka-voorzitter Vandeurzen dinsdag perfect omschreef:
het voorbereidende werk is gedaan. We staan klaar om met de Vlaamse regering de doorbraak te realiseren. Responsabilisering is de sleutel van het ganse plan. Het is tijd voor beslissingen. Het is tijd om het vertrouwen te herstellen. Het is tijd voor actie. Vluchten kan niet meer.
De regering heeft nog geen akkoord over de activering van werklozen. Een discussie die loopt als een straat zonder einde. De Europese Commissie maakte ondertussen wel cijfers bekend over de werkloosheid in Europa. Een rapport waar we best niet mee uitpakken.
België moet enkel Italië laten voorgaan om niet als laatste van de klas te eindigen op het vlak van het verschil op de arbeidsmarkt. Enkel in Italië is de kloof tussen de verschillende regios groter. In tegenstelling tot de rest van de klas (behalve Slowakije) wordt die kloof bij ons steeds breder. Men zou er aan werken.
De werkloosheidspercentages in Wallonië worden vergeleken met de cijfers van Oost-Europa en Zuid-Spanje, niet meteen de regios waar we een voorbeeld aan willen nemen. Vlaanderen zit daarentegen aan de andere kant en hoort bij de best presterende regios van Europa. Ook voor de werkgelegenheidssituatie kan deze conclusie getrokken worden. Veel mensen hebben werk in Vlaanderen, weinig in Wallonië en Brussel.
De cijfers bevestigen voor de zoveelste maal dat de regios dringend nood hebben aan een eigen specifieke aanpak. Het rapport toont aan dat Vlaanderen en Wallonië meer verantwoordelijkheid moeten krijgen, meer hun eigen weg moeten kunnen gaan, kortom opnieuw wordt aangeduid dat een hervorming van het arbeidsmarktbeleid zich opdringt. Ontkennen kan en mag niet langer. In tegenstelling tot wat Wallonië denkt, zal die hervorming meer dan een plus en plus zijn. Laat ons er werk van maken.
