Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
18-11-2008
Brief aan Herman De Croo
Geachte heer De Croo,
Waarde collega,
Betreft: Uw zoeken naar antwoorden.
Het discours dat de separatisten de afgelopen maanden hielden, deed uw bloeddruk geen goed. U zocht/zoekt tevergeefs naar antwoorden op de zovele vragen die in uw hoofd spoken. De splitsing van ons land zou voor jaren miserie zorgen, zou bovendien peperduur zijn en een chaos creëren waar niemand wel bij vaart. Ik kan deze stelling volledig onderschrijven, op voorwaarde dat morgen het land wordt gesplitst.
Ik heb dat discours de laatste maanden blijkbaar gemist, want het enige splitsingsdebat dat mij gekend is, is de (inefficiënte) procedureslag die momenteel loopt in de gangen van de Kamer, de Senaat en op tafel van het Overlegcomité. Waar ik wel af en toe iets over gehoord en gelezen heb, is de vraag naar meer autonomie voor de gemeenschappen en de gewesten. Het overhevelen van bevoegdheden van het federale naar het deelstatenniveau, waardoor een meer efficiënt, consistent en transparant beleid mogelijk is, zal de kosten pas doen dalen. Momenteel zitten we immers in een situatie van usurperende bevoegdheden waar verschillende ministers en verschillende beleidsniveaus elk een stukje van de beleidstaart mogen maken, waardoor de volledige taart op weinig trekt. De ene wil appelen, de andere peren, terwijl de meeste enkel aardbeien lusten. Deze bakprocedures vereenvoudigen is het doel op zich, de gepaarde kostendaling is een logisch gevolg. Een boedelscheiding is niet aan de orde.
Het gaat dus helemaal niet over het einde van België of over de splitsing van ons land. De bedoeling van uw pamflet is me dus een raadsel. Het dreigt bovendien de juiste intenties van het huidige institutionele debat te ondermijnen, want het ridiculiseert de vraag naar meer autonomie en steekt de draak met een verregaande regionalisering. Aan de solidariteit tussen de verschillende deelstaten, waar u naar verwijst, zal niet worden geraakt, maar responsabilisering kan nooit geen kwaad.
Ik betreur dan ook de gecreëerde commotie, want het rampscenario dat werd geschetst is juist de fantasie en fabel die u verwijt aan de Vlaamse separatisten. Via het debat, dat u wenst te openen via uw schrijven, zullen de oplossingen die ons land nodig heeft niet aan het oppervlak komen. Kortom het is de verkeerde discussie, de antwoorden die u zoekt bieden geen soelaas op de uitdagingen waar we voor staan.
Minder dan acht maanden scheiden ons van een nieuwe verkiezingsdag, een nu al historische dag want nog nooit was de strijd zo heftig, nog nooit duurde het gevecht zo lang. Het kluwen neemt stilaan proporties aan dewelke zelfs de grootste strategen doen wankelen en vallen.
Voor velen bracht het verlengde weekend een welgekomen rust, anderen zetten alles nog eens op een rijtje of verkondigden zonder mededeling hun nakende afscheid. Wanneer we echter de media synthetiseren van zaterdag tot vandaag slaat die orde snel om in chaos. Titels als Minister-President liegt, Leterme liegt, Burgemeesters verdelen Vlaamse regering en Getrokken messen zetten Leterme I onder druk zijn maar enkele koppen die de revue passeerden. Jan met de Pet heeft zijn hoofd al lang gekeerd en krijgt in de andere krantenknipsels de bevestiging van zijn denken Belastingsdruk in Belgïe het hoogst , Belg niet gelijk voor de fiscus, wie gelooft die mensen nog . Men zou voor minder de interesse verliezen
Terwijl de federale regering reeds lang werd afgebeeld als een amalgaam van individuen, komt nu de Vlaamse regering in het oog van de storm. Een twistpunt dat er geen is, wordt door de media uitvergroot tot een boksmatch op wereldniveau. Sommigen reageren alsof ze het in Keulen horen donderen. Terwijl de ene op rustige wijze kort zijn mening toelicht, wordt hij door de andere langs alle mogelijke invalshoeken aangevallen. De wet van de sterkste moet volgens de pers nog bewezen worden, de uppercut is gelukkig nog niet toegediend. Ondertussen moet naar de zin gezocht worden, het waarom, de achterliggende reden. Tegen eind november wil Keulen zijn beslissing, die reeds alom bekend is, bekendmaken. Twintig dagen ervoor over de zaak beginnen bakkeleien, zorgt sowieso voor de nodige zenuwen. Daarenboven gaat deze breed uitgesmeerde onenigheid over een zaak waar men het meer dan eens over is.Volgen wie nog volgen kan . De kracht van de media zeker?
De Franstaligen wrijven ondertussen in hun handen. In hun ogen zijn zij steeds de winnaar, hetgeen nog maar eens bevestigt in welke mate zij wel degelijk willen meewerken aan een verregaande staatshervorming. Het enige wat op hun lijstje staat is de uitbreiding van Brussel, waarna ze het kunnen annexeren bij Brussel, de rest interesseert hen geen zier. We zijn terechtgekomen in een hopeloze situatie waar niemand nog het vervolg kan of durft inschatten. Wat zullen de komende weken en maanden ons nog brengen, ik durf er niet aan te denken !
De eerste sneeuwvlokjes zijn uit de lucht gevallen. Het typische Allerheiligenweer heeft zich meester gemaakt van de komende dagen. Het blijft de hele dag donker. Een ideaal moment om de open haard te doen branden en samen gezellig aan het warme, knetterend haardvuur plaats te nemen.
Voor anderen is het blijkbaar de tijd om opnieuw het wafelijzer boven te halen. Maandenlang ijvert men voor het toch zo mooie eenheidsland België. Walen, Brusselaars of Vlamingen, neen Belgen. Een staatshervorming of de splitsingskwestie, neen leve België. We moeten fier zijn op ons land. De Franstaligen konden het niet voldoende benadrukken: België boven alles !
Plots, wanneer puntje bij paaltje komt, is KBC een VLAAMSE bank. Dan is er plots wel een onderscheid tussen Vlaanderen en Wallonië, raar toch. Bijgevolg moet er ook een Waals bedrijf hulp krijgen, want dat verwacht de wafelijzerpolitiek. De belangrijkste voorbeelden zijn natuurlijk de toeristische trekpleisters te Ronquières en Strépy. Ik geef toe, als je als wielertoerist langs het kanaal Brussel-Charleroi fietst, imponeert zon hellend vlak je wel. Je mag gelijktijdig wel niet nadenken aan die miljarden dat het gekost heeft, want op dezelfde fietstocht passeer je dorpen waar de tijd midden vorige eeuw is blijven stilstaan.
Welk bedrijf zal nu aan de open haard mee kunnen smullen van de lekkere wafel?
Het gaat om Sonaca (Société Nationale de Construction Aérospatiale), een bedrijf dat gespecialiseerd is in het bouwen van vliegtuigonderdelen. Belangrijke voetnoot, het is voor 98 procent in handen van het Waalse Gewest.
Het bedrijf kent al jaren moeilijkheden, en week ondertussen ook reeds uit naar Brazilië, onder meer voor de onderdelen die manueel dienen geproduceerd te worden. Begin vorige maand vond er reeds een wissel aan de top plaats, Jacqmin werd opgevolgd door Delvaux, men besliste dus de gedelegeerd bestuurder op te offeren, terwijl deze tijdens zijn eerste jaren succesvol was. Waalse politici kennen ondertussen de oplossing. Outsourcing, partnerschap, maar geen ontslagen, noch loonverlies. Een goede toekomstvisie hebben ze altijd al gehad.
De stemmen worden weer luider, het onderwerp van de staatshervorming komt opnieuw boven water drijven. Bij de ene hing het zijn voeten uit, de andere was het zo beu als koude pap, maar zoals de financiële crisis voor velen kwam als een dief in de nacht, is het nu het moment van de waarheid om ons volle gewicht in de schaal te werpen en de mensen een geweten te schoppen, zonder daarbij iemand een handschoen te willen werpen of om de haverklap iemand in het harnas te willen jagen.
Critici zeggen dat het dweilen met de kraan open is, tegenstanders vinden het een brug te ver, maar ik ga liever naar filistijnen dan plat op de buik er de brui te moeten aan geven.
Het is alle hens aan dek want in deze tijd kan je een euro ook maar één keer uitgeven. Een oplossing waar iedereen garen bij kan spinnen dringt zich dus op.
Hoewel kruimeltjes ook brood zijn, moeten we bij de pinken zijn om er niet bekaaid van af te komen.
Anderzijds moeten we zien dat we niet als een kip zonder kop de kastanjes uit het vuur halen, want anders dreigen we met de gebakken peren te zitten en zit de klad er misschien voor goed in.
De knuppel moet dus opnieuw in het hoenderhok gegooid worden, want door mee in het gareel te lopen zullen we er naar kunnen fluiten. Zonder als een pudding in elkaar te zakken moet het kaf van het koren gescheiden worden. Iedereen zal zijn duit in het zakje moeten doen, maar je kan er ook gif op innemen dat iedereen nadien zijn graantje zal kunnen meepikken. De tijd van proefballonnetjes is over.
Zoals voka-voorzitter Vandeurzen dinsdag perfect omschreef:
het voorbereidende werk is gedaan. We staan klaar om met de Vlaamse regering de doorbraak te realiseren. Responsabilisering is de sleutel van het ganse plan. Het is tijd voor beslissingen. Het is tijd om het vertrouwen te herstellen. Het is tijd voor actie. Vluchten kan niet meer.
De regering heeft nog geen akkoord over de activering van werklozen. Een discussie die loopt als een straat zonder einde. De Europese Commissie maakte ondertussen wel cijfers bekend over de werkloosheid in Europa. Een rapport waar we best niet mee uitpakken.
België moet enkel Italië laten voorgaan om niet als laatste van de klas te eindigen op het vlak van het verschil op de arbeidsmarkt. Enkel in Italië is de kloof tussen de verschillende regios groter. In tegenstelling tot de rest van de klas (behalve Slowakije) wordt die kloof bij ons steeds breder. Men zou er aan werken.
De werkloosheidspercentages in Wallonië worden vergeleken met de cijfers van Oost-Europa en Zuid-Spanje, niet meteen de regios waar we een voorbeeld aan willen nemen. Vlaanderen zit daarentegen aan de andere kant en hoort bij de best presterende regios van Europa. Ook voor de werkgelegenheidssituatie kan deze conclusie getrokken worden. Veel mensen hebben werk in Vlaanderen, weinig in Wallonië en Brussel.
De cijfers bevestigen voor de zoveelste maal dat de regios dringend nood hebben aan een eigen specifieke aanpak. Het rapport toont aan dat Vlaanderen en Wallonië meer verantwoordelijkheid moeten krijgen, meer hun eigen weg moeten kunnen gaan, kortom opnieuw wordt aangeduid dat een hervorming van het arbeidsmarktbeleid zich opdringt. Ontkennen kan en mag niet langer. In tegenstelling tot wat Wallonië denkt, zal die hervorming meer dan een plus en plus zijn. Laat ons er werk van maken.
Morgen, 8 oktober, om 11u wordt de langverwachte aftrap gegeven van de alles of niets zijnde dialoog. Aanvankelijk was het een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap, maar het aandeel van de Brusselaars is hiervoor wel erg groot. De Vlamingen hebben een sterk team, maar dat waarborgt geen goede uitslag. Het is leven van de hoop dat er eindelijk wat schot in de zaak komt, want het zijn de onderhandelingen van de laatste kans. Resultaten zijn snel nodig, concrete akkoorden dringen zich op.
Een paar dagen en weken geleden reageerden verschillende mensen furieus en meer dan ontstemd. Ze noemden ons verraders, machtsgeile postjesplakkers, verknochte verloochenaars, politici die hun kiezers bedriegen waar ze bij staan. Nog vele andere mooie omschrijvingen werden ons om de oren gegooid, maar ook aan de keerzijde waren enkele geluiden te horen, weliswaar minder heftig, maar toch bemoedigend. Non-believers zeggen dat concrete resultaten niet mogelijk zijn vóór juni volgend jaar, toch moeten we er voor gaan. In de hoek gaan staan en blijten haalt niets uit. Als deelnemer kan je steeds mee sturen en weet je op tijd wanneer de handrem moet worden opgetrokken.
Laat ons wel duidelijk zijn. De teugels moeten gespannen blijven, anders zijn we een vogel voor de kat of kopen we die kat in een zak. Er zijn genoeg spreekwoorden die ons waarschuwen. Het laatste restje hoop ligt in handen van die enkele personen die morgen het Paleis der Academiën zullen betrekken. Mijnheer de Minister-President, kijk uit want Derrière la croix, souvent se tient le diable.
Eind juni van dit jaar werd de eerste nummerplaat in nieuwe stijl uitgereikt. De nieuwe combinatie, drie cijfers gevolgd door drie letters, was nodig omdat de vorige na 35 jaar uitgeput was.
De nieuwe volgorde zou het ongeveer 15 jaar uithouden, maar zolang zal ze niet gebruikt worden. De Europese nummerplaten zijn immers de toekomst. Bij de uitreiking was het nog onduidelijk waarom de vorige regering de overstap naar het Europese model niet bewerkstelligde, waarop staatssecretaris Schouppe een onderzoek bestelde.
Tijdens de eerste commissie mobiliteit vorige week vroeg kamerlid ik naar de stand van zaken. Met Brussel als Europese hoofdstad zouden we immers het voorbeeld moeten geven. Hoewel de combinaties dezelfde blijven, zijn de platen langer en de tekens beter leesbaar. Staatssecretaris Schouppe drukte zijn wens uit om tegen 2010 nummerplaten naar Europees model te kunnen uitreiken. De nodige budgettaire afspraken dienen wel nog besproken te worden, evenals de kleur van de letters en de achtergrond.
Omdat resultaten belangrijk zijn. Niet geven of toegeven... maar zeker ook niet opgeven !
De grootste krant van het land titelt vandaag Kartel sterft na doodstrijd van 16 maanden. Haar onafhankelijk zusterdagblad kopt Kartel barst. Andere dagbladen openen met de breuk is compleet tot zelfs CD&V is alles kwijt. Een dag eerder vroeg de Open-VLD voorzitter het ontslag van Geert Bourgeois, nadat het congres van de N-VA meer dan duidelijk was geweest. De stroomversnelling was amper tegen te houden.
Enkele weken geleden deed ik een zoveelste oproep om samen een Vlaams front te vormen om zo uiterst sterk aan de noodzakelijke staatshervorming te beginnen. Het was dan ook jammer te horen dat de N-VA alsnog afhaakte. Ik geef toe dat het vertrouwen in de Franstalige gesprekspartners niet groot is, maar we moeten doorbijten. De enige piste die zekerheid biedt is de onzekere dialoog uit de weg gaan en vervolgens het ontslag van de regering aanbieden. Een zekerheid dat er geen staatshervorming komt, een zekerheid dat het land nog langer in crisis zal zitten, een zekerheid dat alles nog meer zal radicaliseren, waardoor een langdurige impasse meer dan waarschijnlijk is. Een zekerheid dus dat alles bij het oude blijft en enkel nog slechter werkt.
Het was dus geen keuze van regering of kartel zoals al vele dagen werd gesuggereerd. Het kartel was na afloop van de vergaderingen gisteren niet dood, wel ferm toegetakeld na de uitspraken van Bourgeois op de middag. Het project waar we samen werk van gingen maken is evenmin dood. De doelen die we wensten te realiseren, blijven meer dan ooit het doel. Het mag duidelijk zijn dat de Vlaamse eisen door het wegvallen van de N-VA niet aan kracht moeten inbinden. Een verregaande staatshervorming blijft de enige oplossing als antwoord op de sociaal-economische en andere maatschappelijke uitdagingen. De hoop om dit samen te doen met de N-VA hebben we nooit willen opgeven. Als een partner echter, na langdurig overleg, weigert mee te gaan naar het doel dat je samen voor ogen hebt gesteld, moet je een beslissing nemen. Je kan doorgaan ofwel ter plaatse blijven trappelen en aan de zijlijn toekijken hoe de anderen het zouden doen. De afgelopen acht jaar heeft deze laatste optie reeds gestalte gekregen en iedereen kent die: niets. Is er dus een alternatief in de plaats van Kris Peeters het mandaat te geven om de dialoog aan te vatten?
Men mag gerust zijn dat deze dialoog van zeer nabij zal gevolgd worden. Het vertrouwen kan enkel maar toenemen, want wanneer het nog meer afneemt dan nu .. Resultaten op korte termijn zijn noodzakelijk.
Het is dus geen keuze want wat is het alternatief?
Men is geslaagd in zijn doel. Het kartel tegen elkaar uitspelen. Van zodra het bleek dat het een succesformule was, was de enige opzet het succes te fnuiken. Verschillende partijen gunden het kartel geen kruimel. Het enige beleid dat gevoerd werd, was een beleid van haat zaaien en ruzie stoken. Het is spijtig te moeten toegeven dat ze daarin bijna gelukt zijn. Een Vlaams front geef ik echter nog steeds niet op ! Daarom hoop ik dat wij hiervoor nog op een lokale, regionale en nationale constructieve opstelling van de N-VA mogen rekenen.
Wie er nog van droomde om CD&V en NVA uit mekaar te spelen zal met een zwaar breekijzer moeten komen: gisteravond hebben VLD en SPA nog eens de krachten gebundeld omhet Vlaams front dat mooi was opgebouwd te doorbreken.De Vlaamse eisen waren daarbij ondergeschikt aan de poging om het Vlaams kartel nog eens te jennen: een toelichting van de Minister-president lag wel in de lijn van de overeenkomst in de Vlaamse regering:alleen was het voor de beide partijen,waarbij VLD in de voormiddag al een afzwakkingsschot had gelost,een kans om nog eens te proberen de 7 punten van het kartel af te vijlen.
Sommige perscommentaren willen het doen voorkomen alsof hiervoor enkel en alleen de GSMs uit Maastricht verantwoordelijk zouden zijn.Niets is minder waar: CD&V wil positief op een dialoog reageren wanneer het inderdaad de lessen uit één jaar onderhandelen kordaat worden getrokken.Het is bewezen dat een be-schoonmoederd gesprek vanuit de federale logica,waarbij men vanuit een Belgische logica nog eens zoekt naar bevoegdheden die kunnen worden afgestaan,niet meer werkt.
Binnen CD&V willen wij woord houden en blijven gaan voor de verkiezingsbelofte die ook een niet te miskennen vaststelling inhoudt: dit België werkt niet efficiënt en laat een betere bevoegdheidsverdeling liggen om beter de belangen van de mensen van dienst te zijn.
Elk weldenkend mens weet dat we beter arbeidsmarktbeleid,inrichting van onze gezondheidsnormen,beleid naar kinderen, rechtsbedeling, mobiliteit, ja zelfs maatregelen voor een rechtvaardig asielbeleid kunnen uitwerken wanneer de beide gemeenschappen hun verantwoordelijkheid opnemen.
De Minister-president heeft dus gelijk:dit kan niet nog een jaar door de Franstaligen tot praatbarak worden gemaakt.Zeggen dat dit duivelse invloeden van NVA of onwil zijn om te dialogeren klopt niet: het land kan beter draaien en we kunnen aan de sociaal-economische motor beter sleutelen in een nieuw staatskader.SPA en VLD beseffen dat ook:laat ze het ook samen en in Vlaams front aan de Franstaligen duidelijk maken.
