Terwijl het tot een aantal maanden geleden een traditie leek te worden ballonnetjes op te laten met allerlei cijfergegevens, worden deze nu allemaal lelijk doorprikt.

Onheilspellende cijfers vallen ons dagelijks om de oren, niemand lijkt gespaard te blijven. Jaarlijks vloeit er, volgens de weliswaar gecombineerde benadering, ruim 6 miljard euro vanuit Vlaanderen weg. Omgerekend is dat een 1000 euro per Vlaming per jaar. Toch durven sommigen de Vlamingen nog altijd als niet-solidair te benoemen, wanneer zij bepaalde hervormingen op tafel durven leggen… Niets nieuws !

Andere cijfers dan maar: Bijna 100.000 werklozen extra tegen het einde van jaar, bijna 60.000 jobs die dreigen verloren te gaan; cijfers die bekend werden gemaakt door de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid op vraag van minister van Werk Milquet. Natuurlijk volgen op de cijfers onmiddellijk de nodige aanbevelingen en/of oplossingen, de ene al wat uitgebreider dan de andere, afhankelijk van welke bron ze verspreidt om alzo te kunnen anticiperen. Er ontstaan zelfs woorden waar menig ‘galgjespeler’ graag mee zou willen uitpakken, zoals bv. “crisiswerktijdvermindering”. 

Nergens lees ik echter dat één van de problemen van het huidige arbeidsmarktbeleid de botsing is van enerzijds het federale eenheidsbeleid met anderzijds de regionale verschillen. Houding en visie, behoeften en aanpak verschillen zo grondig van elkaar, dat een verschil in beleidsvoering zich opdringt. De huidige complexe besluitvorming kan onmogelijk op een degelijke manier een antwoord bieden op de uitdagingen waar we vandaag voorstaan. De afgeroomde halve compromissen die steeds weer opnieuw op federaal vlak moeten gesloten worden, weerhoudt de regio’s om krachtdadig op te treden. De huidige versnippering van het arbeidsmarktbeleid over het federale en regionale niveau leidt enkel tot inefficiëntie.

Geef de gemeenschappen en gewesten de nodige instrumenten zodat de regio’s werk kunnen maken van een activerend werkgelegenheidsbeleid.  Hevel de bevoegdheden over, zodat de tegenstrijdigheden kunnen verdwijnen. Zulke hervormingen zullen de crisis niet oplossen, maar bieden op termijn wel de nodige instrumenten die een degelijk antwoord kunnen geven op de vele uitdagingen waar we vandaag en morgen voorstaan. We moeten verder durven kijken dan onze neus lang is.