Gisteren werd de aftrap gegeven van het parlementair jaar. Onmiddellijk was er toch een bepaalde sfeer op te snuiven. Hoewel er nog geen regering, laat staan een meerderheid is, probeerde de zogezegde oppositie zich luidkeels te verwoorden. De micro’s kraakten, piepten zelfs, maar overleefden de kleine stuiptrekkingen.

Over een bepaald aantal wetsvoorstellen werd de urgentie gevraagd. Eén daarvan was het voorstel om Brussel uit te breiden en Voeren terug bij de provincie Luik te voegen. Dat dit voorstel door de Vlamingen afgeblokt werd is niet meer dan normaal. Het is immers enorm gevaarlijk dat de Franstaligen zulke voorstellen bij hoogdringendheid willen behandeld zien. Op kousenvoeten proberen ze via de parlementaire weg hun territoriale expansiedrang kracht bij te zetten. Hierbij willen ze zich niet beperken tot de faciliteitengemeenten, maar onmiddellijk ook overgaan tot de annexatie van randgemeenten zoals Dilbeek en Sint-Pieters-Leeuw. Zonder dreigende wapens en alarmerende oorlogstaal trachten zij de grenzen beetje bij beetje te verleggen. Hun tactiek begint bij de stille infiltratie, dit evenwel zonder de verwachte assimilatie. Het mag duidelijk zijn dat we goed uit onze doppen moeten blijven kijken.

Onze bedoeling is juist gericht op een zo verregaand mogelijke integratie, met volledig behoud van de Vlaamse Rand. Hun bedoeling is spijtig genoeg de omgekeerde.

Zij trachten de Vlaamse Rand stilzwijgend en zonder belegering in te nemen, waarna zij op een dag aan de Vlamingen zullen proclameren dat Brussel in Wallonië ligt.

10-10-2007 om 00:00 geschreven door Michel  

Gisteren sloop het serpent op een weinig discrete wijze uit het schapenvachtje van Karel De Gucht. Men zegt dat hij de waarheid spreekt en weinigen zullen hem tegenspreken. Het is echter de manier waarop en het tijdstip.

Een partij neemt aan verkiezingen deel met een bepaald programma, met bepaalde doelstellingen, en met bepaalde vooruitzichten. Wanneer zij de absolute meerderheid behaalt, vormt er zich geen probleem. Voor de federale verkiezingen is dit bijna niet haalbaar, de laatste homogene regering dateert al van bijna 50 jaar geleden. Haar liedje was na iets meer dan 4 maanden uitgezongen.

In België is het dus logisch dat een partij niet haar volledige verkiezingsprogramma in de wacht kan slepen. De hamvraag is dan bij welke thema’s men water bij de wijn doet. Voor ons is het alleszins duidelijk voor welke onderwerpen er enkel wijn mag geserveerd worden.

Dat nu één van de partners op een cruciaal moment predikt dat een bepaald kartel een serieuze limbo zal moeten doen, waarbij een deel ervan zelfs plat op de buik dient te gaan, kan enkel maar nefaste gevolgen hebben. (Hoe men bij een limbo plat op de buik moet gaan is mij echter nog niet duidelijk, uitproberen ga ik het alvast niet doen want dat zou pas nefaste gevolgen hebben.)

Wat de reden van zulk optreden is, blijft voor iedereen onduidelijk. Het zaait wind, kweekt tweespalt en oogst een storm in een glas water. Het enige wat er mee bereikt wordt is immers vuistjesgelach van de Franstaligen. Niets meer. Wie heeft er trouwens de laatste acht jaar plat op de rug gelegen?

08-10-2007 om 17:26 geschreven door Michel