Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
10-10-2007
Dreigend offensief
Gisteren werd de aftrap gegeven van het parlementair jaar. Onmiddellijk was er toch een bepaalde sfeer op te snuiven. Hoewel er nog geen regering, laat staan een meerderheid is, probeerde de zogezegde oppositie zich luidkeels te verwoorden. De micros kraakten, piepten zelfs, maar overleefden de kleine stuiptrekkingen.
Over een bepaald aantal wetsvoorstellen werd de urgentie gevraagd. Eén daarvan was het voorstel om Brussel uit te breiden en Voeren terug bij de provincie Luik te voegen. Dat dit voorstel door de Vlamingen afgeblokt werd is niet meer dan normaal. Het is immers enorm gevaarlijk dat de Franstaligen zulke voorstellen bij hoogdringendheid willen behandeld zien. Op kousenvoeten proberen ze via de parlementaire weg hun territoriale expansiedrang kracht bij te zetten. Hierbij willen ze zich niet beperken tot de faciliteitengemeenten, maar onmiddellijk ook overgaan tot de annexatie van randgemeenten zoals Dilbeek en Sint-Pieters-Leeuw. Zonder dreigende wapens en alarmerende oorlogstaal trachten zij de grenzen beetje bij beetje te verleggen. Hun tactiek begint bij de stille infiltratie, dit evenwel zonder de verwachte assimilatie. Het mag duidelijk zijn dat we goed uit onze doppen moeten blijven kijken.
Onze bedoeling is juist gericht op een zo verregaand mogelijke integratie, met volledig behoud van de Vlaamse Rand. Hun bedoeling is spijtig genoeg de omgekeerde.
Zij trachten de Vlaamse Rand stilzwijgend en zonder belegering in te nemen, waarna zij op een dag aan de Vlamingen zullen proclameren dat Brussel in Wallonië ligt.
Het gevaar loert niet meer om de hoek, maar staat recht voor ons. We mogen ons niet laten doen. Op die manier zullen ze ons niet temmen.
Gisteren sloop het serpent op een weinig discrete wijze uit het schapenvachtje van Karel De Gucht. Men zegt dat hij de waarheid spreekt en weinigen zullen hem tegenspreken. Het is echter de manier waarop en het tijdstip.
Een partij neemt aan verkiezingen deel met een bepaald programma, met bepaalde doelstellingen, en met bepaalde vooruitzichten. Wanneer zij de absolute meerderheid behaalt, vormt er zich geen probleem. Voor de federale verkiezingen is dit bijna niet haalbaar, de laatste homogene regering dateert al van bijna 50 jaar geleden. Haar liedje was na iets meer dan 4 maanden uitgezongen.
In België is het dus logisch dat een partij niet haar volledige verkiezingsprogramma in de wacht kan slepen. De hamvraag is dan bij welke themas men water bij de wijn doet. Voor ons is het alleszins duidelijk voor welke onderwerpen er enkel wijn mag geserveerd worden.
Dat nu één van de partners op een cruciaal moment predikt dat een bepaald kartel een serieuze limbo zal moeten doen, waarbij een deel ervan zelfs plat op de buik dient te gaan, kan enkel maar nefaste gevolgen hebben. (Hoe men bij een limbo plat op de buik moet gaan is mij echter nog niet duidelijk, uitproberen ga ik het alvast niet doen want dat zou pas nefaste gevolgen hebben.)
Wat de reden van zulk optreden is, blijft voor iedereen onduidelijk. Het zaait wind, kweekt tweespalt en oogst een storm in een glas water. Het enige wat er mee bereikt wordt is immers vuistjesgelach van de Franstaligen. Niets meer. Wie heeft er trouwens de laatste acht jaar plat op de rug gelegen?
Het circus deze week was veel minder animerend dan dat van vorige woensdag.
Nog voor de vergadering goed was begonnen, hadden sommigen al honger. mijnheer de voorzitter, zijn er broodjes voorzien? Na bevestiging bedaarden de gemoederen. Hoewel Groen onmiddellijk van wal stak tegen de would-be meerderheid en deze vergeleek met loslopende honden die het wild uit het bos jagen voor de stropers aan de rand (cfr. Leterme en Van Rompuy), ging het er in de arena vriendelijk aan toe. F-X De Donnea trapte wel nog eens na, na ons debat van vorige week (26/09, Radio 1), en vond deze commissie meer en meer gelijken op een summo-toernooi. Diegene met de strafste uitspraken komt een trede hoger te staan. Anderzijds wel bewondering voor hem, want hij was de enige Franstalige die zonder papier zijn betoog hield.
Het stramien van de ellenlange tussenkomsten van de Franstaligen wiegden de Vlamingen in slaap. Sommige gingen regelmatig in de miezerende regen een luchtje scheppen, maar kwamen bij hun terugkomst tot de vaststelling dat dit weinig opbracht. De Vlamingen werden moedeloos, zelfs een bezoek aan de collegas van het Vlaams parlement bracht geen soelaas.
Wanneer de taferelen ook de pers niet meer tot de verbeelding konden brengen, dropen zij druppelsgewijs af.
Even nog was er hilariteit alom, wanneer de burgemeester van s Gravenbrakel (cfrFlahaux) een geschiedkundige uiteenzetting gaf. Zo verkondigde hij dat de grootheid van Halle, de economische rijkdom en de huidige welvaart te danken zijn aan de tijd dat deze stad deel uitmaakte van de provincie Henegouwen.
Genoeg historische les gekregen, anderzijds wel weer een stap dichter bij een andere geschiedenis, namelijk deze van het bestaan van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Voor sommige gaat het niet snel genoeg, maar de vooruitgang is meer dan duidelijk. Nog nooit stonden we zo ver, de taal van Maingain spreekt boekdelen.
De uitspraak dat de Walen in hun luie canapé kunnen blijven zitten, wordt niet door iedereen op dezelfde en juiste manier begrepen. Het mag duidelijk zijn dat het nooit de bedoeling is geweest enig verwijt naar de Franstaligen toe te richten, maar wel dat zij nog steeds de zaken rustig vanuit de boom kunnen bekijken, terwijl de CD&V de kastanjes uit het vuur mag halen. Meer niet.
Anderzijds blijft de vraag of de Waalse onderhandelaars ooit met concrete voorstellen op de proppen zullen komen. Nog voor Leterme goed en wel van start kan gaan, gaat Milquet al in de aanval. Ze beveelt hem wat hij wel en niet op zijn boterham mag smeren en wijst nog voor de vraag het mogelijke dessert resoluut af. Hij is spijtig om te zien dat er vanuit Waalse hoek weinig tot geen respect komt voor de oproep om de discretie te bewaren. Normaal lokt actie een reactie uit, maar de reactie blijkt hier voor de actie te komen, een natuurkundig effect dat mij nog vreemd is. Het zal waarschijnlijk eigen zijn aan de fysica van het federale parlement. Het is echter te hopen dat ze de volgende dagen de juiste chemische samenstelling vinden om tot een sereen en constructief overleg te komen, zonder dat de vonken naar de pers overslaan. Het houden van een conclaaf lijkt misschien nog de beste oplossing, maar de wandelgangen van het Vaticaan liggen waarschijnlijk net iets te ver van de Wetstraat.
Gisteren zijn we eindelijk echt van start gegaan met de besprekingen van de verschillende wetsvoorstellen omtrent de splitsing van B-H-V. Na een uur lang gebakkelei, werd bij stemming een einde gebracht aan de procedureslag die door de Franstaligen werd uitgevochten.
Aanvankelijk zaten ze op één lijn, maar naarmate de vergadering vorderde toonde deze eendracht kleine barstjes. Een lichte opstoot tussen de PS en de MR werd net op tijd geblust.
Ze wilden een sereen en correct debat, met wederzijds respect voor elkaar. Dit diende daarenboven aangevuld te worden met de nodige federale loyaliteit vanuit beide kampen. Vragen waarmee de Vlamingen met veel plezier instemden.
Het moet duidelijk zijn dat respect ook voor ons een belangrijk uitgangspunt is. Een splitsing van BHV dringt zich op juist om de federale loyaliteit in stand te houden, een gebrek aan sereniteit of correctheid kan de Vlamingen daarenboven moeilijk verweten worden.
Klaar dus voor de besprekingen. Toelichtingen werden gegeven door de verschillende indieners. De ene nam al wat meer tijd dan de andere, net zoals de inhoud bij de ene al wat meer gestoffeerd was dan bij de andere.
Na opnieuw een dik uur bleek dat de Vlamingen op inhoudelijk vlak zeer dicht bij elkaar liggen. Het mag duidelijk zijn voor de Franstaligen dat een definitieve oplossing zich snel opdringt.
De commissie werd om 17 uur beëindigd, waarna verschillende redenen in het wilde weg begonnen rond te vliegen. Volgens de ene was het een tjeven-truc om hun gezicht niet bloot te geven, volgens de andere collaboratie met de Franstaligen.
Anderen vonden het dan weer een goede manier om de gemoederen niet volledig te laten ontsporen. De trein staat nu immers eindelijk op de rails. Te overhaast te werk te gaan is nooit goed en zoals ik gisteren in de commissie ook zei: we moeten hier niet surplassen,maar ook niet overdrive gaan.
We zijn begonnen en we gaan verder. De Franstaligen weten hoe laat het is. Of zij vandaag zullen feesten in de grote zin van het woord is een andere vraag?
Het einde van de verkenningsopdracht van Van Rompuy is in zicht, dan pas zullen we echt weten wat het resultaat brengt. Speculeren heeft nu weinig zin. Laten we de discretie nog even behouden.
Reynders heeft het daar moeilijk mee, maar dat was al van in het begin. Hij probeert misschien ergens een opening te vinden, maar met een symbool zal hij nog lang mogen zoeken. Wat, wie en hoe laat hij in het midden, maar zijn kartelpartner reduceert de mogelijkheden onmiddellijk via een andere persmededeling. Enkel met de uitbreiding van Brussel kunnen zij zich verzoenen, hoewel ze zich dan nog toegeeflijk vinden. Van uit onverwachte hoek krijgen zij ondertussen steun, waardoor er langs de Waalse zijde misschien toch nog compromismogelijkheden kunnen opduiken tussen PS en MR. Moureaux vult wel onmiddellijk aan zijn mededeling toe dat de PS in de oppositie zal zitten. Hij gelijkt op een mol die vlug eens komt piepen.
Voor de Franstaligen is B-H-V een symbooldossier, dat tot het grote eisenpakket van het Vlaamse kartel CD&V/N-VA behoort. Het is één van die drie grote eisen die wij op tafel zouden hebben gegooid.
We mogen ons niet op laten vangen aan de onwil van de Franstaligen, tenzij hun geheugen echt van korte termijn is. De verkiezingen hebben aangetoond dat de CD&V/N-VA de winnaar was aan Vlaamse zijde, met Yves Leterme als de kandidaat-premier. Het is dus geen eis, maar een logisch gevolg wanneer de CD&V/N-VA mee regeert.
De logica om van het dossier B-H-V een symbool te maken is ook ver te zoeken. Volgens een uitspraak van het Grondwettelijk Hof dient er een oplossing gevonden te worden, waardoor dit evenmin een eis is, maar evenzeer een logisch gevolg.
Het spreekwoord zegt derde keer goede keer, en inderdaad de staatshervorming kan als eis beschouwd worden. Het was echter één van de hoofdthemas waarmee het Vlaams kartel de verkiezingen won, waarmee we naar de kiezer zijn gestapt, en waarvoor we een mandaat hebben verkregen. Aangezien dat we hier in een democratie leven, is het ook een logisch gevolg dat dit thema op de onderhandelingstafel ligt. Dat er daar vervolgens over gestruikeld wordt, kan moeilijk aan de Vlamingen worden verweten.
Waar ze wel voor op hun vingers kunnen worden getikt, is dat ze niet zouden werken. Ook daar zal men ons echter niet van kunnen betichten. Morgen (woensdag nvdr.) starten de besprekingen van de verschillende voorstellen en gaan we, zonder in overdrive te gaan weliswaar, zo snel mogelijk trachten tot de stemming te komen. Dit alles evenwel zonder getreiter en provocatie, en met het nodige realisme dat de Franstaligen in hun achterste zullen gebeten worden. Regering of niet, het parlement zal niet stilzitten.
De media geraakt langzaam maar zeker geïrriteerd door het discrete karakter van verkenner Van Rompuy. Daar hoeven wij ons echter niet door te laten opjagen. We zitten in een cruciale fase, waarin iedere partij zijn eigen doelen heeft. Het is van levensbelang om nu rechtdoor te gaan en geen stap terug te zetten. Het kruispunt waarop we ons bevinden moeten we niet als een rotonde zien, waar we ter plaatste blijven trappelen, maar als een oversteekplaats naar een beter en goed gestructureerd beleid.
Er wordt gesproken over het Copernicaanse model, een keerpunt in de geschiedenis. Ofschoon het vormen van een regering, die al deze zaken in goede banen zal leiden, misschien langer duurt dan verwacht, is dit een duidelijk teken dat men vooruit wil. Met bruuskeren bereikt men het omgekeerde. Het rustig aftasten van de verschillende opinies om uiteindelijk over te gaan tot een sereen maar constructief debat, is enkel maar aan te moedigen. Men moet nu immers tot een definitieve oplossing komen, want nog een keer in dergelijke situatie komen is ontoelaatbaar. Het is nu of nooit.
Met een status-quo bereikt men niets. Een staatshervorming zonder inhoud biedt geen antwoord op de vele uitdagingen waar we op dit moment voorstaan. De verdeeldheid is nu misschien nog groot, maar het is voor iedereen duidelijk dat men op zoek is naar het beste resultaat voor België. Niemand spreekt immers over het einde van België, behalve de media. Confederalisme is niet hetzelfde als een echtscheiding. Het is eerder te zien als een optimalisatie van het huwelijk.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
