vannacht was ik alleen op mijn kamer,da's gemakkelijk. zo heb ik de ruimte en de tijd om mijn bagage helemaal uit te leggen en opnieuw in te pakken -na het sorteren vind ik een en ander gemakkelijker terug-. eerst winkelen voor een ontbijt hier. een pakje koffie, wat toespijs,niet te veel wegens geen koeling bij,en natuurlijk een stokbrood. nergens anders lukt het bakkers om het brood zo luchtig en krokant te maken als hier,niet de beste banketbakkers in brugge, ook niet in spanje of andere francofone landen. ik krijg er nooit genoeg van.
ik neem het op mijn gemak en vertrek vakantiegewijs de grote stad uit. ik moet zuid oost, de lage zon bemoeilijkt het goed zien,zowel voor mezelf als de automobilisten, extra gevaarlijk in het drukke verkeer. ik moet helemaal de stad door, dat vraagt een uurtje voor ik uit de grootste drukte ben. ik kies voor de rd16 richting baziege, ik herinner me het stuk kanaal naar toulouse toe als niet interessant.
eens buiten de stad het bekende beeld van industrie en distributie, ik kom alle merkgarages tegen die ik me kan indenken. het is algauw te warm, omkleedmoment!
de rd blijft toch redelijk druk, in escalquens bezwijk ik voor de panneaux die de piste cyclable aanwijzen langs het canal. ik heb er onmiddellijk spijt van, want ik kruis de autoroute en blijf heel de morgen geplaagd door het gezoef van het verkeer,het ontsiert de tocht. l'autoroute nuit le tourisme au canal.
na le port lauragais verandert het departement, en vanaf daar wordt de piste veel minder cyclable, maar dat had ik voorzien en ga verder langs gewone wegen. een franse wielertoerist had me bij een stop gewaarschuwd:ça monte beaucoup plus, en zo is het ook. het doet monsieur ricquet, de ontwerper en de held van le canal des te meer eer aan om in zo'n -erg mooi- landschap een kanaal te kunnen bouwen, het moèt wel meanderen tussen al die glooiingen en hellingen
ondanks de zware inspanning geniet ik toch, al is het dubbel zwaar door de tegenwind die alleen maar toeneemt naarmate het warmer wordt. wat de hitte dan ook weer draagbaar houdt. gelukkig heb ik ondertussen goeie zonnecrème bij (van lidl). ik dacht even om in bloot bovenlijf te rijden, maar voel de zon op mijn rug branden door mijn t-shirt heen,niet doen dus.
na een lange steile klim richting molleville wordt mijn inspanning beloond door een uitzonderlijk mooi zicht op le lac de la ganguisse. het is paradijselijk. dan volgt nog een klim, van boven zie ik heel in de verte castelnadaury mooi afgetekend tegen de horizon,en dan een lange afdaling, weer naar de meer bewoonde wereld ,en de nabijheid van de autoroute. nog 12 km te gaan, het is dichter bij dan ik dacht maar ik ben er niet rouwig om, ik voel me uitgeput, al hou ik heel geregeld halt om te rusten en te drinken. ik begin te beseffen dat wat ik ook doe mijn conditie nooit meer wordt wat het ooit was.
l'etrier du lauragais is een manège die me doet denken aan de blauwe zaal, alleen niet qua omvang. het is gezellig druk op deze woensdagmiddag. de plataan biedt ondanks nog geen bladeren toch lekkere schaduw, veel mama's hangen daar te wachten op hun dochters die lessen rijden.
omdat ik had gereserveerd is mijn kamer gepoetst, althans toch stofvrij gemaakt. boven zijn het alleen maar geboende plankenvloeren,gezellig. het is hier van vive la republique, de uitbater is zichtbaar opgelucht als ik voorstel zelf voor mijn ontbijt te zorgen, en ik ook.
om nog een week verder te kunnen ga ik met een zak vol wasgoed naar de stad-het shopping center vlakbij- waar ik mijn was deponeer in een laverie, en ondertussen ga inkopen in le casino vlakbij, ik heb 35 minuten..
de airco in de supermarkt doet deugd; ik koop veel te veel, altijd hetzelfde liedje. dan nog mijn was 12 minuten de droogkast in, en klaar.
ik knap op met mijn apero onder de plataan, de drukte op de manège ebt weg. ik douche me en kleed me om, ga nog even de stad in.
de cassoulet die hier bijna verplichte kost is smaakt me niet,ondanks het enthousiasme van de andere gebruikers.
mijn kamer geeft uit op noord, hij blijft mooi fris. niet heel ver daar achter weet ik de drukke spoorlijn, maar gek genoeg is dat eerder geruststellend en ontspannend dan het geruis van de autoweg. ik ben een treinman..
morgen blijf ik in en rond castel hangen, weet ik zeker, da's een stadje op mijn maat, die ik ondanks dat het de derde keer is dat ik hier verblijf,me nog steeds verbaast en verwondert, zijn cassoulet daar gelaten...
bonne nuit!
|
