er schort iets aan mijn slaapritme de laatste dagen. ik heb het gevoel dat ik na een eerste diepe slaap een halve nacht wakker lig en pas tegen de ochtend weer indommel. thuis heb ik dat ook wel ,dan kan ik opstaan en wat lezen of me anders vermoeien, hier ben ik beperkt in mijn oplossingen.
ontbijt op zijn frans/ hier zelbediening, er ontbreekt nix maar het niveau is niet om te roemen. men eet,daarmee is alles gezegd.
een nieuwe stad is als een boreling,moet eerst besnuffeld worden voor acceptatie. nergens vind je de ziel van de stad zo frappant als bij les halles. in de morgen hebben de ouderen de overhand. meer dan ik in andere halles heb gezien hebben de barretjes en eettenten hier een grote impact,wat me -s middags door een jongere bewoner wordt beaamd. om negen uur wordt hier al gebakken nierjes en van die dingen verorberd, ik zie het in brugge niet gebeuren, ook al bij gebrek aan hallen.
ik rij tot aan het parc des expisitions,dat is de buitenrand en keer terug via een stadion, veel joggers op zijn zondags.
plots in een prieel, een zonderling die dagboek zit te schrijven op een bank en vlakbij een fiets die ik alleen in documentaires over congo of azië zo beladen heb gezien. ik maak een praatje met fernand, die eerst niet op de foto wil (nadien wél), hij kent heel de streek op zijn duimpje en ook véél verder,is zelfs al in brugge geweest. oui monsieur, à velo, je n'ai pas de permis. ook de wegen in de landes die ik vaagweg aangeef kan hij perfekt uit het hoofd inkleuren. ik krijg zijn toevloed van raadgevingen bijna niet gestopt. alleen de geur! tijd dat er een flink onweer boven hem losbarst..
narbonne heeft veel kleine winkeltjes, boetiekjes en andere specialisaties,maar een goeie librairie waar ik een handige wegenkaart kan kopen vind ik niet. met kaarten heb ik een zelfde binding als met kranten, ik hou er niet van op een scherm, het moet ritselen, ik moet het kunnen plooien, open en dicht als een accordeon,ook met valse noten. in de winkel van monsioer leclerc aan de andere kant van de stad vind ik die,ook een fluo stift om de gereden trajecten bij te kleuren.
slenterend keer ik terug naar het centrum en voor ik het weet sta ik weer in les halles,waar een uitgelaten zuiders sfeertje hangt. ik laat me verleiden in een wijnbar,waar mijn buurman tapagewijs een bord charcuterie aan het verorberen is. ik bezwijk natuurlijk. erg lekker, heel duur.. voor één keer zie ik het vakantiegewijs van mezelf door de vingers. dan anders maar zuinig de rest van de dag!
na een siësta vind ik het een bijna verplicht vast nummer en een uitdaging om narbonne-plage te bezoeken, dat net als zeebrugge van brugge veel verder(15km) ligt en eigenlijk niks met de stad heeft te maken. temeer: er is een fysieke scheiding door een hoge heuvelrug. dat is zwoegen in de hitte, en ik heb stomweg niet eens water bij! het weekensd verkeer is minder gedisciplineerd dan in de week, ik word verschillende keren bijna in de graskant gereden.
de zee waait een frisse bries,dat doet deugd.
heel het dorp,verbazend groot, bestaat uit laagbouw, bijna allemaal nieuw. het strand is breed en diep, veel volk op zaterdag. op de dijk waar ook een weg doorheen loopt de gewone tralala van snackbars en kleerwinkels. van pure goesting koop ik een grote-mensen-ijs met 2 bollen
ik rij terug via gruissan op een afgescheiden fietspad,weg van het vervelende verkeer, dat na kilometers plots ophoudt in het niets, ik fiets op goed geluk dan maar verder op het kleine weggetje dat overschiet,en gaandeweg en klimmend versmalt en nog versmalt.. het eindigt op een boerenerfje waar een heel mooi meisje met haar twee kindjes aan het zonnen is in de schaduw. ze wijst me vriendelijk een andere weg door de brousse, gevaarlijk afdalen op een niet verharde weg, ik ben op mijn hoede . tenslotte kom ik toch weer op een fietspad terecht, dat moet het pad langs de aude zijn dat mijn collega fernand vanmorgen heeft beschreven. ik passeer het bruggetje, zie de koeien, en kom op le canal de la robine net zoals hij omstandig heeft uitgelegd.
voor de tweede keer verrast een reptiel me, het is al verdwenen in de graskant voor ik de tijd heb om te remmen. het is een heel ander, korter, slechts een goeie meter, en ook niet zo mooi gekleurd, een eentonig kaki. ik ben ook niet meer zo geschrokken. verder verloopt de reis rustig, blij dat het autoverkeer ver weg is.
met een frisse pint eindig ik de rit in narbonne. op een rustdag toch 65 km gereden, het zit therapeutisch goed.
in het cis is het restaurant verrassend open: twee nieuwe groepen komen er aan, zo kan ik mijn pas gekocht stokbrood sparen voor morgen.
ik verkies het eenvoudig maal hier boven iets gaan zoeken in de stad, gisteravond zag ik niets wat me kon bekoren,wel veel blasé.
onder het eten komt davide, mijn italiaanse kamergenoot van gisteren die ging vertrekken maar toch blijft hangen omwille van een jazzconcert, me vragen of ik mee ga, maar ik bedank wegens te moe.
voor morgen heb ik plannen die ik nu lekker niet ga verklappen.
bonne nuit!
|
