door de felle wind slaap ik als een os in vers stro. ik hou van storm , dan voel ik me binnen dubbel veilig van gisteren al was de felle wind aangekondigd, en hij is er! het past in mijn plan,alleen de richting is totaal fout. dat merk ik al als ik wakker word door het geluid van station-typisch voor heel frankrijk, die tune- en treinen, ik hoor die niet te horen. buiten vermoed ik onraad, de man die de balie bemant bevestigt: le vent est nord-ouest,mijn plannen worden als een kaartenhuisje weggeblazen, ik rekende op sterke zuiderwind zoals gisteren de richting was.
met de sncf had ik een afspraak dat ze me tot aan de spaanse grens vervoeren van waar ik met vervoering reclame voor hen zou maken, dat plan gaat niet door. ook davide, mijn slaapmaatje is onthoocheld, hij moest le canal de la robine in kaart verslaan en hij ziet het niet zitten pal tegen de wind in. en wat voor wind! bij het ontbijt en diep nadenken wijzig ik mijn plan en sens inverse, poepsimpel! ik rij zo ver mogelijk naar het zuiden, en kom prinsheerlijk tegen wind in mijn fauteuil terug! na het uitstippelen van mijn kustweg neem ik afscheid van davide -hij met tranen in de ogen- en vertrek met blij gemoed,op naar het zuiden. dat valt eigenlijk niet erg mee.de wind komt naar mijn gevoel veel meer uit het westen dan uit het noorden, dat is niet eerlijk! of is het alleen maar het eerste stuk dat ik de stad uit moet? zo gauw ik kan neem ik kleinere wegen, via bagues en peyriac,maar ik word bij wijlen letterlijk van de weg geveegd. met beide handen op het stuur gekneld word ik toch op de uiterste linkerkant geblazen, ik hang zeker voortdurend30° uit mijn lood, gelukkig is er geen verkeer.dit heb ik nog nooit meegemaakt. het is een rare strijd tegen de natuurelementen, die ik niet ken: storm in volle zon. eigenlijk geniet ik van het gevecht,al doet het me fysiek pijn, ik geraak niet vooruit door felle zijwind, niet eens door wind op kop. om verder te gaan via sigean moet ik weer de grote weg op, en besef tenvolle het gevaar: niet alle chaufeurs zijn zo voorziend en voorkomend om mijn plotse zijwaartse uitschieters in te schatten. ik geef me gewonnen in deze ongelijke strijd,wens niet op mijn verjaardig aan zo'n kortste eind te trekken en rij gewoon nog door tot port la nouvelle,waar ik op de trein kan.
hevige twijfel: welke richting? toen ik in narbonne vertrok ontplooide zich een reuze rommelmarkt in de straten, maar daar kan ik mijn dag niet mee vullen. ik opteer voor de spaanse grens, boek voor cerbère,net voor de spanse grens. de trein volgt de wilde kust, slechts hier endaar onderbroken door wat bewoning. we naderen besneeuwde toppen van meer dichtbij, gaan af en toe door tunnels, ik voel me bjna op wintersport. weinig volk op de trein. in cerbere moet ik eerst omhoog van het station weg, dan heel erg naar beneden op een weg die aan de kliffen is gelijmd. beneden feest ik mezelf op een verjaarsdagsmenu in de mooiste zaak van het dorp, gesterkt door de goedkeuring van le routard en meer van dat. ik word gerold als de eerste de beste, eergisteren at ik meer én fijner in een routier voor een derde van de prijs. bar-restaurant de la plage heeft het bij mij verkorven, de patron voelt het en houdt zich gedeisd.
het is na tweeen, de wind waait nog even fel, en de grens kondigt zich op 4 km, steil bergop. ik neem me voor tot aan de grenspost te rijden, uit een soort nostalgie. mijn kinderen weten nauwelijks wat een grens inhoudt, mijn kleinkinderen zullen het mettertijd aanhoren met ongeloof: grenzen binnen europa! opa toch! ik haal de top met mijn vingers in de neus,oefening baart kunst. beneden lacht het spaanse stadje portbou,tegenhanger van cerbere,met een gelijkaardige merkwaardige spoorweginfrastructuur. je prends le risque, het uurtje dat ik heb geklommen vergaat in 10 minuutjes afdalen , ik hoop dat ik niet terug moet,nog hoofdzakelijk tegenwind. een politiepatrouille -we spreken gedeeltelijk gebarentaals- verzekert me dat ik met de trein door de tunnel terug kan, toch eerst even verifiëren, en het klopt. zo heb ik de tijd en de ruimte om de slechte nasmaak van mijn frans oponthoud in cerberes op mijn gemak te verwerken met een goéie koffie, een pootje-baden-parij op een grinderig strand, een simpel café met genietbare wijn en goeie en goedkope tapa's.
zo wordt het een geslaagde verjaardag, gespekt met af en toe ,deugddoend, een berichtje de fietsrit van een uur wordt ondertunneld in vijf minuten. van cerbere af wordt het steeds drukker op de trein, veel jongeren zijn op weg naar hun kot of zo. meisjes sleuren kasten van valiezen,zwaarder dan henzelf, en iedereen blijft sans arrêt bellen en nog meer sms-en..
thuis eet ik wat nog rest van mijn provisie die hier in de koelkast ligt. nog dit schrijven.. c'était bon. j'ai 59 ans et je ne regrette rien.
