Het onweer is weggetrokken vannacht, er staat alleen een harde wind, maar ik heb het aan deze kanten nog niet anders meegemaakt.ikben gauw gepakt:voor één nacht slapen moet niet alles uit en in.eigenlijk wou ik nog een kaart kopen in de fnac- een andere boekhandel zag ik niet- maar die gaat pas om tien uur open, dus bestudeer ik nog eens de route op mijn iPad en vertrek, de grote lijnen zittenden mijn hoofd. Het ongeluk hier is dat de wegwijzers altijd de hoofdwegen aangeven: kom je databank zo'n expressweg en mag je met de fiets er niet op. Na enkele kms is het al prijs. Gelukkig is daar een groentenstal met een beminnelijke uitbater die me uitvoerig op de goeie weg zet.
Volgend probleem: de goeie weg is afgesloten . Toch maar doorfietsen, al voel ik me onzeker. Na een hele tijd blijk ik toch geluk te hebben, ik kom in rivesaltes,p daar begint het dan weer, vragen en hervragen. Wat mis ik mijn gps!
De te gebruiken weg is toch nog een drukke r.n.,die parallel loopt met de autoweg. En heel de weg harde tegenwind! Gelukkig droog..
Na een veertig kan ik een zijweg nemen naar port la nouvelle. Ik ben moe als ik daar aankom, piknik eerst om wat op krachten te komen. De wind lijkt nog in kracht toe te nemen, ik twijfel of ik voor de rest de trein ga nemen of verder langs het canal de la robine, besluit toch tot het laatste, al heb ik er na een uur wel spijt van. De wind neemt inderdaad nog toe, ik haal een paar koppels fietsers in die ook niet gelukkig zijn.
Uiteindelijk beland ik toch in het centre international de sejour,een organisatie die anders wil zijn dan een jeugdherberg, en misschien ook wel wat meer biedt.
Uit vorige ervaringen weet ik dat de keuken behoorlijk is, dus neem ik een half pension,ik ben moe en heb geen zin meer om in de stad te gaan zoeken, trouwens tot nog toe in narbonne nog niets gevonden wat me echt beviel. Het hangt een beetje van de wind af of ik hier morgen nog blijf, misschien neem ik de trein naar carcassonne erom ik fluitend met de wind in de rug van daar terug naar hier.
Moe van het rijden, kruip ik vanavond (weer ) vroeg tussen de lakens.
à demain!
P.s.: ik merk dat het lukt om foto's die ik neem met mijn iPad te posten op mijn blog. Zelfs oud kan een mens nog leren!
Foto's zijn soms sprekender dan woorden, ik ga dus proberen daar meer gebruik van te maken.
Veel wakker geworden door pijn in mijn schouder. Sinds jaar en dag slaap ik op mijn rechterkant, mijn arm is mijn hoofdkussen. Een ontsteking moet er zitten op dat gewricht,waardoor ik telkens wakker word van de pijn. Ik slaap moeilijk in in een andere houding, en van zodra ik wél weer indommel ga ik automatisch weer in mijn gewone positie...
Tijd om wat te lezen, ik heb een boek bij van Tom Lannoye (lanwa),heel goed,maar ik kom er anders niet toe te lezen..
Ook besloten terug te reizen naar Frankrijk,steden bezoeken is niet zo mijn ding.
Ik reis met de trein tot in cerberes, dan heb ik de lastige oversteek niet, er komen verder naar het noorden nog genoeg klimmetjes, van cerberes tot argeles sur mer, via banyuls en port vendres... Vervelend dat ik in de eerste plaats mijn gps niet bij heb, en ook geen deugdelijke kaart. De weg naar Perpignan staat wel aangegeven, maar verwijst iedér keer weer naar een rn die omgevormd is in expressweg en verboden voor fietsers en andere landbouwvoertuigen, zodat ik telkens de plaatselijke bevolking moet aanspreken, en goed uitleggen dat ik niet op de expressweg mag. Voor de meeste Fransen, als ze al fietsen, dient een fiets hooguit om even naar de bakker of de bar tabac tegaan, zeker niet voor inter-communaal verkeer.
Van tijd tot tijd regent het wat,maar het blijft 18/20°,wat nat is droogt aan de mast. Hoe ik ook uitkijk, leuke hotelletjes kom ik niet tegen onderweg. Zo beland ik weer in Perpignan, dat wordt wellicht nog een nachtje jeugdherbergen, al heb ik daar nu niet zo'n zin in. Maar het valt wel mee: ik ben de derde gast voor vannacht, de uitbater spreekt me onmiddellijk aan met mijn voornaam en ik krijg een kamer (voor mij alleen) aan de stilste kant, dat zit snor. Ik installeer me en ga boodschappen doen bij mijn favoriete winkels,net als ik thuis kom giét het plots water. Héhé,ontsnapt aan de zondvloed.
Voor een keer eet ik binnen. Stilaan klaart het op, misschien toch nog een wandelingske doen, al wil ik vroeg naar bed. De rest hier kijkt voetbal, ik denk Frankrijk tegen Engeland. En Nadal heeft toch gewonnen, heb ik hier al opgevangen.
Met een lichte kater die ik tot nog toe niet heb gehad- merci, Joël- word ik tegen achten wakker. Eerst maar eens gaan ontbijten in l'estacio.enkele mannen zitten hier al op hun dooie gemak druppels te drinken, ik bestel americano en twee kleine bocadillos, de bediening is mannelijk, wellicht de man van, ik had liever zijn vrouw gehad.
Naar Spaanse mode is het brood besmeerd of overgoten met gemixte tomaat, volgende keer duidelijk vragen om dat te laten.dit stationsterras is me veel liever dan een terras aan de boulevard aan zee, ik blijf hangen ,een deel van mijn weekendkrant lezend. Mijn katertje kruipt stilaan in zijn nest. Ik lomperen langs de vlakbije jeugdherberg, in de hoop daar nog een paar dagen te kunnen logeren maar helaas, de hele week volgeboekt. Ik overweeg een paar dagen te verleggen naar Barcelona,maar laat het idee varen als ik probeer te boeken.morgen misschien eerst eens daar naar toe treinen, als het erg meevalt kan ik nog.
Het is fiesta in het dorp, eerst ga ik naar het hotel om te douchen en mijn beste kleren aan te trekken. Ik kom aan het kerkje samen met een handvol paarden, die zullen hier ook deel uitmaken van de show. Een groepje ouderen veegt de stoep voor de kerk aan, binnen en buiten de kerk zijn bloemtapijten aangelegd.een dame laat zich opvallend graag fotograferen, gekleed als ze is in traditionele outfit. Her en der zie ik nog zo'n verschijningen.
Twee bussen met plaatselijke?devote? Toeristen worden gelost voor de kerk, de politie heeft er hun handen vol mee. Plots wordt het beeld uit de kerk naar buiten gedragen en op het plein uitgestald. De schoonheid wordt alom luid geprezen. Verschillende groepen beginnen ,begeleid door hun eigen muzikanten te zingen met ritmisch handgeklap, dansen ook. Het is een volks feest. Geen priesters in de omgeving. Af en toe een vuurpijl die met veel lawaai in de lucht ontploft, later zie ik dat daar een officieel mannetje voor is die voor de stoet uitloopt als om te tonen en laten horen waar in de stad de stoet zich bevindt. De stoet zet zich in beweging, het beeld wordt op de schouders getorst van 10-12 dragers, het lijkt bijna een gevecht om .mee te mogen sleuren,meer vrouwen dan mannen die het doen. Om de haverklap wordt halt gehouden en begint het zingen en dansen weer. Dit is ophet beeld na helemaal geen religieuze processie, gewoon leute en plezier.
Ik verlaat de stoet en trek hoger het stadje in,maar de stoet komt achter. Veel straten zijn afgesloten en met bloemtapijten belegd.
Het wordt middag en omdat ik geen restaurant vind wat me bevalt zak ik terug af naar mijn hotel. Het restaurant zit zondags vol,ook met nogal wat Fransen die blijkbaar speciaal naar hier oversteken. Twee hoofdgerechten,dat maakt me loom en ik maak een siësta .
Weer wakker is de zon weg, maar het blijft 24°. Ik toer wat doelloos in de stad en bekijk een en ander op internet om morgen mijndag te vullen. Barcelona lijkt me te groot voor één dag,misschien ga ik naar girona.Of terug richting Frankrijk?
In de verte hoor ik luide muziek, ik rij op het lawaai af, en ja hoor, het Mariabeeld staat mooi aan de kant van de feestweide geparkeerd , lange feesttafels wijzen op uitgebreid eten en drinken en er wordt flamenco gedanst. Bingo, ik heb mijn feestvarkens terug gevonden!
Ik verlaat het feest en ga even uitwaaien aan het station. Het druppelt wat maar blijft warm. Later hoor ik weer muziek in de oude stad. Nu is er eenoptocht met een reus en een reuzin die dansend over de bloemtapijten een stoet leiden, geflankeerd door een ritmische samba-achtige groep . Daarna komen de communicanten van het jaar, gevolgd door een pastoor die een monstrans draagt onder een baldakijn die gedragen wordt door zes notabelen,toch aan hun pakken te zien. Af en toe wordt halt gehouden,waar een kapelletje is georganiseerd,bij de plaatselijke slager en ander belangrijk volk. Dan wordt even gebeden en gewierookt en gezongen, dan gaat het weer verder met de samba. Ongelooflijke melange!
Het restaurant van het hotel zit bijna vol met uitsluitend Fransen. Ik moet hier weg voor ik ontplof van deze overvloedige tafel.
De regen of wat er voor doorgaat bracht toch wat koelte mee,verfrissend.
Buenas noches !
Ik ontwaak . Het is zeven uur en nog stil op de weg, zaterdag. Op mijn terrasje is het al lekker, en geen zuchtje wind. Ik voel me overspoeld door een vakantiegevoel: het mooi weer is vanzelfsprekend,en ik moét helemaal niets. Op mijn kamer heb ik slechte wifiverbinding, dus ga ik beneden aan de receptie mijn krant en bijlagen downloaden, belangrijk! Want als het downloaden niet vlot gebeurt kan ik naar mijn lectuur voor het weekend fluiten. Maar het lukt perfect.
De eigenaar/uitbater/kok is ook al wakker, maar ik na mijn mager ontbijt gisteren trek ik de stad in om te ontbijten, koop twee koffiekoeken en ga bij de knappe goedlachse madam van een tearoom koffie "americano"drinken. Verrassend veel jonge loco's doen hetzelfde.
Na de krachttoer van gisteren heb ik niet veel zin in veel beweging, en hier blijven hangen is meer iets voor morgen, als de processie rondgaat, ik moet trouwens nog eens een kijkje gaan nemen bij de voorbereiding. Ik trek na het lezen van de hoofdlijnen naar het station om ideeën optie doen, en overweeg Barcelona of figueres te bezoeken. Wip even binnen in de jeugdherberg-vriendelijke ontvangst hoewel ik niet hier logeer, ik krijg zelfs een koffie, en geniet ervan in de mooie tuin- en beslis naar figueres te treinen, eventueel van daaruit wat rond te fietsen, want daar is het naar het schijnt platter en zijn de wegen fietsvriendelijk.
Na een korte treinrit ziet dat er ook zo uit. Alleen is het moeilijker om uit een stad weg te rijden in de goeie richting naar den buiten dan omgekeerd. Ik rij een beetje op goed geluk, vraag een paar keer de weg en geraak er met een beetje geluk toch. Ik versta de uitleg redelijk goed, maar drie huizen bijeen noemen ze een dorp, zodat ik de afslag ná het dorp al een kilometer of wat voorbij was eer ik er erg in had. Villamala,Siurana,Sant Pere Pescador,Viladamat, waar ik voortreffelijk eet, en zo verder naar l'Escala.
Daar vind ik niks dat me kan bekoren. Ik kan bijna niet anders dan deels een grote weg nemen, terug naar Viladamat, en verder tot torricella de fluvia,waar ik weer in rustiger vaarwater kom. De streek is redelijk vlak, met gevarieerde llandbouw. De varkens riek je van ver,ook de kippen. Een beetje wijnbouw, her en der een pikdorser in het veld,maar de oogst lijkt mager. Tussendoor wat fruit en een beetje wijnbouw.Ik verkies de trein te nemen in san Miguel de fluvia, een eigenaardig dorp waar de tijd lijkt stil te staan. ,Ik heb een uurtje de tijd voor mijn trein vertrekt, da's ook eens leuk. Ik vind het leuk de fiets en de trein te combineren. Je komt verder en ziet meer zonder twee keer dezelfde weg te moeten rijden.
In het station in Llanca is het zo leuk dat ik nog even op het terras blijf hangen. Het verwondert me dat zo veel mensen op het perron staan: de tabellen worden blijkbaar niet goed gelezen want de volgende trein op zaterdag vertrekt pas binnen anderhalf uur. Plots heeft iemand het toch door, het perron loopt leeg, niet leuk zo lang wachten in de zon, want op het perron is nauwelijks schaduw. Mijn geld is op, eerst tanken in de stad. Gek,tot nu toe heb ik nog maar één automaat gevonden, in andere steden of stadjes struikel je erover.
Terwijl ik dit zit te tikken in mijn "vaste stek"el floc hoor ik antwerps praten aan de tafel naast me . We verbroederen niet, converseren gezellig: drie koppels die mekaar hier geregeld - zeg maar twee periodes per jaar- ontmoeten. Leuk om echte renteniers onder mekaar bezig te zien en te horen,al voel ik mezelf daar nog niet rijp voor.
Het gaat bijvoorbeeld over de prijzen en vooral de service van de gasflessen,de beste koop van de restaurants,- die mensen gaan " uit" eten voor 5- maar blijken hier ook al 30 jaar of meer te komen,maar ook niet verder dan hier. De andere kant van figueres is sowieso onbekend terrein,ook al komen ze hier al 40 jaar.
In mijn home- restaurant blijf ik even aan de bar hangen met Joël,een Fransman op pensioen die hier in Llanca een tiental jaar als pizzabakker heeft gewerkt en regelmatig in vakantie terug komt. Hij logeert altijd hier, dat pleit voor de zaak. Op zijn zeggen bestel ik maar een cena voor de boel dicht gaat, ik ben de laatste en word zo nog superspanjaard!
Alles samen bevalt het me hier wel, een goeie uitvalsbasis om de streek te verkennen, vooral met de trein vlakbij. Ik denk dat ik nog een paar dagen aan gene kant van de grens zal resideren..
Buenas nochesl
Hoewel het hostal gelegen is langs de drukke n260 heb ik er geen last van gehad, het verkeer valt helemaal stil tegen de avond.
Als bijna elke nacht de klok horen slaan tussen twee en vier, als het mijn schouder niet was werd ik wel wakker van iets anders. Gek, maar het treinverkeer iets hogerop dat wél doorgaat snachts stoort me helemaal niet, al vraag ik waarom ze zoveel toeteren midden in de nacht.
Wakker tegen een uur of zeven, ontbijt is hier pas om half negen. De ober heeft me het stationsbuffet aangeraden dat om half zeven al bedient, maar ik vertik het, ga ondertussen geld pinnen om de dag te kunnen rondkomen. Het ontbijt, in tegenstelling tot het middag- en avondmaal was het wachten niet waard. Dat weet inkook ondertussen.
Vandaag ga ik fietsen: van hier langs de kust naar port de selva, redelijk vlak, harde wind. Daar is het markt, de kramen met de kleren waaien letterlijk weg. Moedige mensen, de marktkramers. Ik koop wat fruit, kersen en peches, je weet maar nooit voor onderweg. Dan verder naar cadaques,dat zichzelf verkoopt als residentie van Picasso. Als die man zelf geen oplichter was had ik nog medelijden met de manier waarop hij wordt mis-of gebruikt, immers het nieuwe station van Perpignan is helemaal rond het thema Picasso gebouwd, en zo zullen er nog wel meer zijn. De leeg is steil, 15 kmonafgebroken klimmen.waar je een uur bloed zweet en tranen laat in het klimmen is het genot van het dalen erg kort,minder dan een vierde van de tijd. Zo vergaat het mij toch.
Cadaques loopt tjokvol met busladingen toeristen die zich gewillig laten meeslepen op een minicruise of ander potverteren.
Ik fiets er even door, hoog Knokke-zoute gehalte ,iemand die niet wil spenderen ,zoals ik, heeft hier weinig verloren. Zo leuk als het dalen was, zo erg is de klim terug want er ís geen andere weg. De weg naar roses is láng,eindeloos. Tot plots een mooi zicht komt op de vlakte,heel diep beneden.een verdiende leuke afdaling na al dat klimmen, het is ondertussen al half twee, mijn water en mijn kersen zijn al lang op. In roses resideren blijkbaar nog al wat Belgen, ik praat met een mannetje dat de wacht houdt bij zijn Belgische auto, zijn vrouw en haar zus zijn samen even gaan winkelen op de plaatselijke markt, maar even loopt lang uit..
Terwijl ik een frisse cervesa drink zie ik ze afkomen, gepakt en gezakt. Ik neem een lichte maaltijd in een plaatselijk restaurant, niet te veel want ik ben nog maar goed halfweg. De weg naar figueres is gelukkig vlak, dat geeft courage. Maar aan castello , iets voor figueres, ruik ik varkens en sla af om verder terug te rijden over het platteland.
Ik mis mijn gps, moet regelmatig de weg vragen, en meestal mijjn plan trekken. Zonder veel verkeerd te rijden verken ik zo toch het plaatselijke buitenleven. Zelfs een troep koeien is me niet ontzegd. Boven in de bergen kwam ik er ook een drietal tegen, met bellen en al. Het laatste stuk moet ik langs de n260, die voorbij mijn hotel loopt. Ergernis: nog een paar serieuze klimmen te gaan, onverwacht en ik voel me aan het eind van mijn Latijn. Een fles spuitwater en een douche doen wonderen. Alles samen toch een 70 km "bergrit" in de benen...
Ik ga even aperitieven in de cantina van het station, met terras op het perron, ik geniet altijd van de komende en gaande man/vrouw/koppels, mensen gedragen zich precies echter in zo'n omgeving. Nog even de stad in, want ik wil niet te vroeg gaan eten, de Spanjaarden eten pas om tien uur s'avonds, maar zo lang zal ik het wel niet uitzingen. Zingen doen ze hier wel op het terras: een tafel lesbische vrouwen heeft ontzettend lol met wein, weib und gezang, begeleid met typisch handgeklap. Leuk,wel veel lawaai.
Gewoonlijk brengt een reisdag stress en slapeloosheid: niet deze keer. Het is dan ook geen echte reis, een verplaatsing van hooguit 70 km. Zelfs dat ik nog geen logis heb kunnen boeken maakt me niet ongerust.
Volgens een oud krantenartikel dat hier aan de muur hangt geprikt zou dit de oudste jeugdherberg van Frankrijk zijn, wat ik toch maar moeilijk kan geloven. Maar de Franse pers ( ik zie hier alleen lokale kranten,niveau Brugs Handelsblad, geen le monde of zo) is niet vies van enige overdrijving als de lokale fierheid er mee kan gestreeld worden. Wel heeft dit hier een intimiteit die ik nog niet veel heb meegemaakt. Zo is gisteren een op het ziekelijke af schuchtere jongen binnen gespoeld, die zit hier nu al vlot zijn ontbijt te nemen in gezelschap.
Werkelijk iedereen gaat om in gezelschap.
Pakken en weg wezen is de boodschap. Licht reizen is hierbij een voordeel natuurlijk. Mooi op tijd ben ik aan het station. Blijkt dat ik de dienstregeling verkeerd heb gelezen, mijn ter gaat pas een uur later. Zo zit ik weer op het terras van le fouget dat ik verkies boven de onpersoonlijke keten-coffeeshops in het station.
By The way: ook hier wordt het station getransformeerd in een megagebouw met veel verdiepingen en mega winkels. Bouwpromotoren zijn vindingrijk ,is er ergens een school waar die truken worden aangeleerd? Of toch ten minste een seminarie waar de mogelijkheden van privaat-publieke samenwerking wordt ingelepeld?..
De lucht blijft hier bewolkt, maar het zou meniet storen als de zon wat langer wegbleef. Hoewel ik de zonnemelk altijd bij de hand heb. En ook gebruik voelt mijn huid na een rit als gisteren toch wat prikkend en branderig aan.
Voor het eerst in mijn leven rij ik zwart. Ik kochten ticket tot cerbere en reed mee tot port bou,niet veel verder maar wél in Spanje en net door de bergen. Spannend,temeer dat bij het uitstappen plots politiecontrole de uitgang afgrendelt. Ik koopman maar een ticket naar Llanca,helemaal reglementair, heb een uurtje om te krijgen maar dat lukt aardig met het bekijken van wie allemaal langs komt, ga ook een vino tinto drinken buiten het station want het buffet werkt blijkbaar nog altijd op de nog niet geprivatiseerde manier.
De albergue waar ik mee mailde is inderdaad volzet, de man wijst me door naar een buur, hostal-restaurante oude degelijke stijl. Een kamer,proper, bad en toilet op de gang, ik kan daar mee leven zolang het maar netjes is, en het is net.
In het ruime restaurant veel loco's, een goed teken. Ik voel me ineens ondergedompeld in echte spaanse stijl. Het eten is zeer overvloedig, niet fijn,gewone kost. Het smaakt . Ik zie ondertussen ook mosselen passeren, moet ik morgen zeker proberen. Na het eten doe ik -noblesse oblige- een stevige siësta. Tegen vieren ga ik wat op verkenning. Vorig jaar ben ik hier al eens geweest,toen maar voor een dag of zo. Deels herken ik het. Ik ontdek de reden waarom ik hier zo moeilijk plaats vind: zondag is de hoogdag van een "semana santa" met processie en al. Vandaar.. Vanmiddag zo veel gegeten dat ik vanavond niet meer durf in het restaurant te komen. Ik koop wat in de plaatselijke spar om op te eten op mijn terras. De zon is omfloerst door een licht wolkendek, net als de heuvels. Het is lekker zitten in de zon, ik speel al mijn kleren uit, beschut als ik me weet door het muurtje op piemelhoogte, en geen kans om te verbranden. Ik aperitief en eet wat terzelfdertijd, lekker brood en worst en tomaten en overheerlijke peches, voorbode van wat de zomer ons later brengen kan. Negen uur, de zon verdwijnt achter de heuveltoppen. De warmte blijft nog wat hangen. Morgen ga ik hier fietsen in het binnenland en kijk of het de moeite waard is om toch ergens te proberen te verlengen..
Buenos tardes!
Klaus en ik zitten samen buiten te wachten tot om acht uur het ontbijtbuffet open gaat. We zijn blijkbaar de enigeno die moeite hebben met het late uur.
Het is al warm buiten, niet fris. Twee keer douchen per dag is hierheen overbodige luxe.
Klaus wil tateren,ik wil mijn krant lezen. Dat online abonnement is een mooi ding, heb ik de hele dag door leesvoer bij de hand.
Het ontbijt is naar Franse normen ruim, wat betekent dat er meer is dan brood en konfituur. Wat er meer is hangt af van de inspiratie van de persoon van wacht.
Mijn verblijf hier heb ik met een dag verlengd: geen plaats in de albergue in Llanca. Vandaag maak ik een toeristische trip naar villefranche,een stadje in de Pyreneeën.le region promoot het door treintickets te verkopen aan 1 per rit, vandaar. Een paar mensen hier die de trip hebben gemaakt zijn Heel enthousiast. Ook vandaar.
's middags wil ik perse eerst eens eten in "le fouget",dus start ik pas na de middag. Ondertussen ga ik inkopen doen, mijn shorts zijn allemaal vuil,dus naar Decathlon international,naar goeie gewoonte een beetje hors la ville,maar dat doet deugd. Ik vind mijn goesting en koop een maatje groter dan gewoonlijk, tegen de groei zeg maar. Toer zo maar wat rond op de terugweg en kom weer op de Marokkaanse markt waar ik gisteren was,koop wat kersen aan een vurige Marokkaanse.
Het eten in le fouget is wat ik had verwacht,krijg een tomate,courgette en champignon farcie,met een lepel of wat rijst,en een mooi bord kaas na..dan maar naar de trein, die druk bezet is, vooral in het fietscompartiment is plaats tekort maar ik was lekker eerst.. De rit gaat door de vallei van la têt,eerst vlak en dan geleidelijk klimmend,nog niet echt in de Pyreneeën,maar het lijkt er al een beetje op. De mmesten gaan verder op een smalspoortrein die écht in de bergen gaat, maar hij is volgeboekt en de volgende gaat pas om zeven uur savonds,jammer!
Villefranche ligt iets boven het station,ik klim er naar toe maar het is gewoon een toeristisch dorpje van niks die hele busladingen verwerkt..
Het weer is mooi,warm maar draaglijk, de vogels fluiten en ik ben toch naar hier gekomen om te fietsen dus laat ik de trein voor wat hij is en rij op eigen kracht terug naar Perpignan. Een mooie ervaring,ritje van zestig km ongeveer, brandende zon maar lichte verfrissende tegenwind. Meer dalend dan klimmend ook.
Ik geniet,dit is mijn ding, begrijp niet hoe ik zo lang in de stad ben blijven hangen.
Van halfweg wordt het weer vlak. Hier is een echte fruitstreek, de perzikenpluk komt op gang,ieder dorp heeft zijn fruitcooperative,ik volg een rd die parallel loopt met de rn,veel rustiger en door de dorpen in plaats van er omheen. Dichter bij Perpignan wordt het drukker, het draait ook al rond vijven.
Klaus staat me zowat op te wachten en stelt voor om samen te gaan eten, gelukkig heb ik vanmiddag al mijn Maaltijd gehad.
Ik besluit nog mijn boeltje te wassen,vind op zeggen van de uitbater een wassalon dichtbij maar de meeste machines zijn stuk zodat ik toch naar een andere ga een eindje verder die ik al in de smiezen had. Een uur later en tien armer ben ik weer in bezit van dash-fris wasgoed, gedroogd en wel.
Ik moet rennen om nog wat eten te halen anders dan van de supermarkt,maar ik stap twee winkels buiten als laatste klant,du pain du vin et des tomates,et du jamben cru.
Klaus en een paar andere Duitsers zitten mee aan tafel, hij blijft maar zagen over zijn vorige en toekomstige compostelareizen. Ik ga douchen, berg mijn verse goed op, en ga nog even op stap. Amen
Al bij al viel het slapen nog mee. Een paar keer werd ik wakker van pijn in mijn schouder, een paar keer door wat gesnurk.er wordt tochh op gelet dat ouderen en jongeren een beetje gegroepeerd worden, wij slapen met drie "ouderen " op éen kamer.
Ontbijt is pas om 8 uur, zo zit onze kamer een uur te wachten op de morgenkoffie. Ondertussen lees ik op mijn gemak mijn krant,of watik er in wil lezen, oorlogsgeweld sla ik meestal over,dat lees ik zijdelings ook in de verschillende columns die een krant nu eenmaal rijk is.
De duitse dokter houdt zich stil bezig met nagelvijlen, maar op den duur houdt hij het toch niet en probeert me tot een gesprek te verleiden. Wij zijn de eersten aan het ontbijt,maar de rest druppelt algauw binnen. Een hollandse erg theatrale dame, in het Hollands klerewijf klampt iedereen aan met haar voorgeschiedenis en toekomstplannen,de laatste die moet bezwijken is de dame die het ontbijt verzorgt en nog maar eens haar reisplannen moet aanhoren en zorgvuldig overlopen. Ik hoop dat ze zo gauw mogelijk thuis geraakt.
Verder is het best gezellig in een kleine auberge.
Vandaag een beetje stadsverkenning, ik denk dat ik morgen vroeg zal verder trekken wegens alles gezien en moe van de stad,maar dat zien we wel.Ik rij kris kras door de stad, oude en chique gedeeltes,stop op en marktplein met veel Marokkanen ,aan beide zijden van de kramen. Veel tweedehands ook,zeg maar 1 voor een kledingstuk, met 5 loop je rond als een baron. Ik koop 2 bakjes aardbeien,samen 1, ze zijn Spaans, dus als bieten en niet echt lekker, ik kon het weten.
Volgens mij dankt Perpignan zijn toerisme meer aan zijn zuiders karakter dan aan zijn monumenten, die hier en daar plompverloren staan uit de toon te vallen. De charme zit voor mij meer in de zon en het zuiderse karakter. De thermometers van de apotheken wijzen nu 27° in de schaduw aan, reden genoeg voor mij om terug te trekken op une terrasse à l'hombre.
Daarnet at ik een simpele maaltijd, het fuaj is potdicht, ik dacht van daar wat te gaan zitten en zo beland ik weer op het terras waar ik gisteren mijn eerste dorst kwam lessen. Wat een drukte hier, ik schat 70-80 man die hier zit te eten, ik al lang spijt dat ik hier niet bij was. Als ik hier ooit nog kom eet ik in "le coupon",face à la gare TGV. Deze namiddag ga ik te voet opverkenning
Het fuaj of te de jeugdherberg is dus potdicht, zo ben ik verplicht om weer door de stad te gaan toeren of slenteren. Gelukkig heb ik hier acces au wifi , kan ik mijn volgende place to stay proberen boeken..
Geen plaats in de herberg waar ik wil zijn. Van de nood een deugd makend blijf ik een dag langer hier,met een uitstap in de Pyreneeën. Een Duitser deed het vandaag voor en was zo enthousiast als een Duitser maar kan zijn.
'22.30, windstil en 23°. Ik hoop dat ik kan slapen..
Het vooruitzicht van reizen maakt me meestal onrustig, zo ook nu, ik tel alle slagen van de klok tussen een en drie, sukkel tochhonger in slaap maar om zeven uur is het voorbij. Gelukkig is dan al een wakkere bakker wakker,kan ik beginnen met koffie en ontbijt. Tegen half negen heb ik gepakt en opgeruimd,het weer is goed, niet te warm, en de weg naar narbonne is een stuk onderbroken voor autoverkeer zodat ik de rijweg bijna voor mij alleen heb. Eens daar mis ik mijn gps erg maar rij toch op goed geluk verder, de zon als kompas.. Uiteindelijk kom ik een 20 kmuit koers en moet ik tot halfweg narbonne terugkeren, de wind is ondertussen hard aangewakkerd en staat tegen. Ik probeer mijn goed humeur te bewaren,het was tenslotte een leuke rit langs gruissan,alleen was noiet duidelijk op de kaart dat je verder de kust niet kan volgen richting port la nouvelle..daar vind ik het mooi geweest, ik heb een dikke 50 km gereden en heb er nog evenveel voor de boeg, als ik niet meer verkeerd rij. Ik toer wat door het stadje, alles nieuw,ga eten aan de haven en boek de trein naar Perpignan, waar ik gisteren een kamer heb geboekt in een hotelletje dat volgens de routard erg leuk moet zijn. Het uitzicht van op de trein is mooi, we rijden helemaal op de kustlijn door slikken en schorren, het moet toch goed te doen zijnop de fiets..
Het hotel is niet wat ik had verwacht, en er is van alles extra te betalen, 3 voor een douche op de gang..het heeft iets van oplichterij, dat ben ik van de routard niet gewoon. Ik laatste voor wat het is, en zoek de jeugdherberg,waar ik geen reservatie heb. De desk is pas open om vijf uur, nog een uur in spanning, maar het zit snor, al is het een drukke bedoening met 4 op een kamer,we zien wel!
Ik kan het niet laten even de stad in te duiken. In ieder gevalveel leven hier, drukte aan alle kanten maar: fietser heeft voorrang,mag bijna overal op een baanvak,ook tegenstroom in eenrichtingsverkeer. Het voordeel van een grotere stad is dat je goeie winkels vindt. Zo bots ik op een Spaanse specialiteitenzaak -hier is dat zo'n beetje familie- waar ik een voortreffelijke tempranillo vind, en enkele sneden hesp en een blokje kaas. Iets verder een goeie Franse bakker, die verkoopt brood per gewicht!
Het voordeel van een jeugdherberg is dat je altijd aanspraak hebt. Soms tot vervelens toe. Ik typ dit omdat ik aflossing heb van de wacht bij een Duitse gepensioneerde prothesebouwer die absolute compostelaganger is. Von gute zuviel!
Op zondag ga ik naar de meest prestigieuze bakker van het stadje,pop het marktpleinwaar de wekelijkse markt zich aan het ontplooien is. Te voet, het plein ligt op een steenworp van mijn logis. Op mijn terugweg merk ik spatten op de grond, ik heb hier nog nooit regen meegemaakt. Voor alle zekerheid mijn fiets droog parkeren... De croissant ontgoochelt me ook hier.
Het is inderdaad frisser, ik trek een paar sokken aan. Het wegdek ligt nat,maar dreggen op mijn kleren droogt rapper dan het valt.
Aan de coöperative wordt een vide grenier georganiseerd,aangekondigd met stukken van viticulteurs maar ik zie alleen de gewone rommel. Op de marktkoop ik mijn eerste peches van het seizoen, een beetje patatjes en een halve kip, geen zin in restofood zoals gisteren. Onder de luifel van café de la paix drink ik een pintje, nodig een teksten uit om bij te zitten, Zwitserse die het canal doet, ze zat ook al in Canada,daarna komen ook een paar Hollanders aanschuiven maar zij rijden naar Bordeaux toe. Niemand blijft lang. Ik rij een rondje super- en rommelmarkt en kom toch weer op het zondagsmarktje terecht. Nu komen daar drie Engelsen op totaal onaangepaste fietsen aan, een korte babbel, zij blijven liever op hun alleen.
Op de gîte zij. De feestvierders nog volopaan het ontwaken. Één is moederkloek die alles aanwijst en opruimt en instrueert, ze komen van montpellier, niet eens erg ver. Nu gaan ze afscheid nemen van de trouwers, ik heb weer het kot voor mij alleen.
Het weer klaart uit,het blijft frisser, straks nog een toertje maken.
De weg naar quarante is redelijk steil, in ieder geval kom ik puffend boven, en gebruik ik zonder veel gêne mijn kleinste versnelling. Ander landschap, ik rij hier boven tussen de dennenbomen.het dorp is net als alle andere op zondagmiddag zeer stil. De enige bar, le40,bloedt uit: de tafels zijn nog niet afgedekt maar de gasten zijn wellicht aan een siësta toe.
Het centrum is zeer oud, straten waar geen auto of kar in past. Omdat het bewolkt is heb ik me niet ingesmeerd, toch voelt mijn vel verbrand aan.
Na een wijntje zoef ik terug langs een andere weg,hoofdzakelijk naar beneden. Ik kom op de grote weg beziers - carcassonne,waar een héél zwaar beladen trekker me het nakijken heeft. Op een paar honderd meter volgt zijn vrouw, met niet half zo veel bagage. Ik haal ze pas bij als ze op de camping staan in capestang. Deze engelsen hebben een jaar geleden hun huis verlaten en fietsen kris kras de wereld rond. Geen dertigers. Wat een fysiek! Ik kon onbeladen helemaal niet volgen,du jamais vu!
Nederig vervolg ik mijn weg naar de gîte. Ik boek een kamer in Perpignan. Morgen 80 km voor de boeg, benieuwd of ik het kan maken.
Voor het eerst maak ik zelf een maaltijd klaar.kip van t spit met een slaatje en patatjes. Geen glorie maar het smaakt.
Een wandeling te voet bevestigt nog eens wat ik al wist: je ziet meer en andere dingen dapper fiets, al kom ik hier nu al vijf jaar. Dit stadje staat tjokvol met herenhuizen, alleen zijn die minder opvallend dan bij ons. Door de veelal gesloten luiken en het niet keurig in de verf staan zou je er voorbijlopen wegens onbewoonde vergane glorie maar dat is het helemaal niet. Het heeft een tijdje geduurd eer ik dat doorhad.
Een afzakkertje op het heel rustige marktplein maakt mijn avond rond.
Morgen reisdag.
Zo vroeg als ze gingen slapen zijn mijn collega's ook opgestaan. Reeds om half zes was er gestommel naar trekkersgewoonte, geen lawaai. Zelf bleef ik nog wat liggen, had geen zin om met hen te ontbijten . Tegen acht uur was iedereen buiten en ik het kot voor mij alleen,op Yolande, de poetsvrouw, na. Het lijkt wat koeler geworden vandaag, dus ga ik fietsen naar de dorpen in de buurt,maureilhan en puisseguier,quarante. Ik trap op mijn pedalen en mijn adem,mijn conditie is niet best. In puissegier overleg ik met een perrier en mezelf en rij maar direct terug naar mijn kamp. Pik boodschappen op onderweg: drank en zeep en wat fruit en nog meer drank. Ook steun ik de plaatselijke coöperative.
Yolande heeft de boel helemaal opgekuist (niet mijn kamer) en de luiken dicht gemaakt in de living, zo blijft het langer koel. Het is middag, maar ik heb geen zin in eten, eet straks wel wat fruit.
Even ben ik op mijn bed gaan liggen, toch weer een uurtje geslapen, ik weet niet waar ik die slaap blijf halen. Tsjee-Tsjeevlieg of zo? Ik word wakker door de aankomst van nieuwe logés, die beantwoorden aan het oorspronkelijk opzet van deze gîte : ze komen hier één nacht logeren om een trouwfeest te vieren, dan zijn ze weer weg. In vijf jaar dat ik hier kom heb ik het nog niet zo druk geweten. Ik neem tot mij een slaatje van tomaten en wat vis uit blik, accompagné du vin rosé du village. Zo is voor de feestvierenden ook een gewone tourist te zien..
Na de middag weer de luwte gezocht van de platanen langs le canal.ik wil dringend mijn boek "reus" van annelies verbeke uitlezen. Het is veel te kort, ik ben er in een simpele klaar.goeie literatuur,vind ik ! Onder de schaduw van de platanen rij ik langs het water naar Poilhs, in de richting van beziers. Je moet van goede wil zijn om dit pad een fietspad te willen noemen, kan me niet voorstellen dat ik ooit zo het hele trajektheb gedaan. Water tanken op het kerkhof dat hoog boven het dorp ligt,eigenaardig. Na Poihls verlaat ik het kanaal en fiets verder langs landweggetjes naar een gehucht Le Viala, eigenlijk één grote boerderij, hier liggen er zo'n paar uitgestrooid in een onmetelijke vlakte. Dat is genieten, al is er geen schaduw en de zon op zijn felst. Terug in capestang speel ik Jezus en verander water in wijn.
Tegen zeven krijg ik toch honger en begeef me naar Le Relais Bleu,waar ik in de week gewoonlijk een dagschotel eet,maar dat kan niet in het weekend. Zo eet ik dezelfde kost en betaal de dubbele prijs.. Ik blijf wat hangen met een man die daar in het weekend is blijven hangen ,ga dan naar huis waar ik vroeg in bed tuimel en als een blokin slaap val.
De feestjangers komen in ploegen afgezakt, maar daar word ik nauwelijks wakker van,wél van pijnscheuten in mijn schouder. De zuiderse zon blijkt dan toch geen remedie tegen alle kwalen.
Reizen is leuk maar vermoeiend. Het liefst reis ik per boot, mijn tweede favoriet is de trein. Mijn trouwe chauffeur komt me mooi op tijd oppikken en brengt me tot aan de trein, draagt mee mijn bagage en wuift me uit. Sinds ik de eerste keer met mijn fiets werd geweigerd blijft de spanning tot de trein zich in beweging zet en ik met pak en zak aan boord ben.slecht voor mijn hart,zo n stresstoestand. We flitsen al langs de autoweg eer ik me echt ontspan. ;Als routiné vind ik een ongebruikte coupé voor mij alleen, maar in Parijs komt een mooie mama met peuter haar plaats innemen. In Marne la vallée een trio aangevoerd door een mama die haar afkeer voor andere (klein)kinderen dan. De hare niet érg duidelijk manifesteert, alleen een beetje binnensmonds tegen haar grote kinderen,of haar zoon en schoondochter die ze wellicht op een uitje in Disneyland heeft getrakteerd en begeleid. In Lyon stap ik even uit om de zuiderse zon te voelen, ik doe het nu bij elke stop. stipt komen we aan in montpellier,ikheb een uurtje om mijn fiets in mekaar te knutselen, het lukt wonderwel,en een broodje en een ticket te kopen, ik had ondanks veel fruit onderweg toch honger of op zijn minst appetijt. De ter-trein zit overvol,maar niemand moppert. Beziers is bloedheet, en met wind op kop rij ik de 20km naar capestang. Mijn schrik dat ik niet zou binnen kunnen is onterecht, Laurence heeft alles voorzien en belt me nog op ook om morgen de incheck te regelen. De douche doet wreed deugd. Na zessen blijft het warm maar ik trek het stadje in voor proviand en wijn uit de coöperative. Geen zin in uitgebreid avondeten. Op de gîte ben ik niet alleen, een troepje bouwvakkers heeft hier zijn tenten opgeslagen sinds een paar maanden, in het weekend zijn ze weg. Vriendelijk volk,dat wel. Na wat eten val ik als een blok in een late siësta, tegen tienen word ik wakker door een telefoon, dringende rit naar Engeland? Ik hou het op verkeerd verbonden en ga nog een avondwandeling maken langs het canal, het water brengt iets of wat verfrissing, net als een pintje op het marktplein, waar het rustig is ,zelfs in de plaatselijke ...smisse Capestang, ik voel me thuis!
