Hoewel het hostal gelegen is langs de drukke n260 heb ik er geen last van gehad, het verkeer valt helemaal stil tegen de avond.
Als bijna elke nacht de klok horen slaan tussen twee en vier, als het mijn schouder niet was werd ik wel wakker van iets anders. Gek, maar het treinverkeer iets hogerop dat wél doorgaat snachts stoort me helemaal niet, al vraag ik waarom ze zoveel toeteren midden in de nacht.
Wakker tegen een uur of zeven, ontbijt is hier pas om half negen. De ober heeft me het stationsbuffet aangeraden dat om half zeven al bedient, maar ik vertik het, ga ondertussen geld pinnen om de dag te kunnen rondkomen. Het ontbijt, in tegenstelling tot het middag- en avondmaal was het wachten niet waard. Dat weet inkook ondertussen.
Vandaag ga ik fietsen: van hier langs de kust naar port de selva, redelijk vlak, harde wind. Daar is het markt, de kramen met de kleren waaien letterlijk weg. Moedige mensen, de marktkramers. Ik koop wat fruit, kersen en peches, je weet maar nooit voor onderweg. Dan verder naar cadaques,dat zichzelf verkoopt als residentie van Picasso. Als die man zelf geen oplichter was had ik nog medelijden met de manier waarop hij wordt mis-of gebruikt, immers het nieuwe station van Perpignan is helemaal rond het thema Picasso gebouwd, en zo zullen er nog wel meer zijn. De leeg is steil, 15 kmonafgebroken klimmen.waar je een uur bloed zweet en tranen laat in het klimmen is het genot van het dalen erg kort,minder dan een vierde van de tijd. Zo vergaat het mij toch.
Cadaques loopt tjokvol met busladingen toeristen die zich gewillig laten meeslepen op een minicruise of ander potverteren.
Ik fiets er even door, hoog Knokke-zoute gehalte ,iemand die niet wil spenderen ,zoals ik, heeft hier weinig verloren. Zo leuk als het dalen was, zo erg is de klim terug want er ís geen andere weg. De weg naar roses is láng,eindeloos. Tot plots een mooi zicht komt op de vlakte,heel diep beneden.een verdiende leuke afdaling na al dat klimmen, het is ondertussen al half twee, mijn water en mijn kersen zijn al lang op. In roses resideren blijkbaar nog al wat Belgen, ik praat met een mannetje dat de wacht houdt bij zijn Belgische auto, zijn vrouw en haar zus zijn samen even gaan winkelen op de plaatselijke markt, maar even loopt lang uit..
Terwijl ik een frisse cervesa drink zie ik ze afkomen, gepakt en gezakt. Ik neem een lichte maaltijd in een plaatselijk restaurant, niet te veel want ik ben nog maar goed halfweg. De weg naar figueres is gelukkig vlak, dat geeft courage. Maar aan castello , iets voor figueres, ruik ik varkens en sla af om verder terug te rijden over het platteland.
Ik mis mijn gps, moet regelmatig de weg vragen, en meestal mijjn plan trekken. Zonder veel verkeerd te rijden verken ik zo toch het plaatselijke buitenleven. Zelfs een troep koeien is me niet ontzegd. Boven in de bergen kwam ik er ook een drietal tegen, met bellen en al. Het laatste stuk moet ik langs de n260, die voorbij mijn hotel loopt. Ergernis: nog een paar serieuze klimmen te gaan, onverwacht en ik voel me aan het eind van mijn Latijn. Een fles spuitwater en een douche doen wonderen. Alles samen toch een 70 km "bergrit" in de benen...
Ik ga even aperitieven in de cantina van het station, met terras op het perron, ik geniet altijd van de komende en gaande man/vrouw/koppels, mensen gedragen zich precies echter in zo'n omgeving. Nog even de stad in, want ik wil niet te vroeg gaan eten, de Spanjaarden eten pas om tien uur s'avonds, maar zo lang zal ik het wel niet uitzingen. Zingen doen ze hier wel op het terras: een tafel lesbische vrouwen heeft ontzettend lol met wein, weib und gezang, begeleid met typisch handgeklap. Leuk,wel veel lawaai.
