Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-09-2009
Woensdag 30 september 2009
Hey mijn engeltje,
Ik heb net in mijn bedje op de pc sites opgezocht van doodgeboren kindjes.. Mama's die net zoals ik hun kleine hummeltje moeten afstaan om naar de hemel te reizen. Ik verschiet echt hoeveel mensen er hun babytje verliezen. De ene verliest het in zijn zwangerschap,de andere bij de geboorte.. Verschrikkelijk allemaal. Je staat er echt niet bij stil dat je niet alleen bent,en dat al die mensen nu hun leven verder lijden. Want de sites die ik op terecht kwam,dateerden van 1999 of zelfs ietsje later, maar geen eentje van dit jaar of vorig jaar. Ik zie ook dat die mama's enkel en alleen de bevalling of hun gedichtje plaatsen op hun site, maar nergens vind je over wat ze voelen na een jaar. Het zijn natuurlijk allemaal één voor één prachtige vlindersitjes,maar ik mis de gesprekken nadien daarin toch wel een beetje. Ik geef mijn hart en zieletje bloot aan jouw,en iedereen die ons komt bezoeken,maar blijkbaar hebben die mensen daar geen behoefte aan. Ik kan ook niet begrijpen dat die mama's hun site nooit meer gaan lezen,of bekijken. Want ik zie nergens nog enig contact met hun overleden kindje. Zielig toch hoe mensen kunnen veranderen. Ik hoop in ieder geval dat ik voor altijd zal blijven schrijven. Ik zou zeker nog geen afscheid kunnen nemen van jouw en onze site. Ik denk nog elke dag veel te intens aan onze eerste dag samen,en die ook meteen onze laatste dag was. Ik huil als ik te veel stil sta bij de dingen die ik heb meegemaakt,en ieder dingetje die in huis tastbaar aanwezig is van jou,doet mij huilen. Inderdaad,het is wel helemaal anders dan dat het voorheen was,maar toch doet het voor mij nog heel veel pijn. En het idee dat ik je niet meer zou gaan schijven,zou van mij een slechte mama maken. Je mag mij zeker op mijn woord nemen,kleine meid...ik blijf schrijven. Het is het enige dat ik voor jouw kan doen. Het klein beetje tijd en moed dat het van mij vraagt had anders in een goede situatie heel veel inspanning gevraagd,want dan had ik je een badje moeten geven,of je poepje verversen... Tien minuten schrijven heb ik heel zeker voor je over.. En dat zal ik altijd doen,zo weet je dat ik nog altijd aan je denk, en dat ik voor altijd van je zal houden. Jammer voor je mede engeltjes dat hun mama er niet meer is voor hen, maar ik ben er van overtuigd dat je mijn liefde voor jouw zal delen met de bewonertjes naast je,want je bent net zoals mama positief ingesteld van hartje... Zo heb je het toch meegekregen van mama naar hier boven. Zorg dat niemand daar zich alleen voelt,want voor ons hier beneden ,is het zeker niet gemakkelijk om zonder jouw te leven. Wij doen alle moeite om het op zijn plaats te krijgen,maar op dit moment... Weet ik nog niet waar je naar toe moet.. 1 ding is zeker,jij bent de grootste bewoner van mijn hartje
Mijn dochter is nu een sterretje. Mijn meisje zo mooi en klein, Jij zal nu een sterretje zijn. Wat schijn je mooi en licht, In mijn gedachten zie ik je gezicht. Ik hou nog zoveel van jou, Dat ik je nooit vergeten zou. Mijn schat straal maar in de hemel zo goed als je kan, Zodat ik er van genieten kan. Mijn meisje zo mooi en klein, Iemand zo als jij zal er nooit meer zijn.
het leven is geen glazen bol, dit realiseerde ik mij nadat ik mijn baby levensloos in mijn armen zag liggen het leven kun je vergelijken met een glazen bol eenmaal er in kan je er niet meer uit, het leven wordt je zuur gemaakt, maar soms is er dat glimlachje die je even laat vergeten dat het leven een spel is, en die voor mij niet meer bestaat, je verliest dingen die je niet wilt verliezen , je wint dingen die je niet wilt winnen , je begint het leven te haten je wilt er uit, maar je zit vast , de enige oplossing is vluchten, en dat is geen oplossing, tot dat op een dag het glas voor jouw breekt, je denkt ;ik wordt verlost , maar achter je laat je alle geliefden die heel van je houden, en 1 van hen is je lieveling, je schatje, je boterkoekje, je kindje, ja man,of vrou< maar opeens wordt je weg getrokken zonder er iets tegen te kunnen doen je voelt , je ziet , je hoort dat je er uit moet en je moet eruit, en je realiseert je dat je niet wilt gaan maar je moet en zal gaan, en je gaat er ook uit zonder te kunnen beslissen of je mag blijven nemen ze je van mij , zonder mij te vragen , zonder gedag te zeggen , nemen ze je weg , zo heb ik het verloren , het dierbaarste in mij leven , waarmee ik maanden gelukkig was , ze was mijn baby , ze was mijn prinsesje , vriendin , ze was alles wat ik mij kon wensen, en nu is ze er niet meer of is ze daar, daar ergens waar ze mij kan zien en ik haar aanwezigheid kan voelen , ik mis haar zo als een moeder haar verloren baby mist ik mis haar zoals ik een verloren moeder mis, ik mis haar, mensen ik ùis haar zo ik mis je waarom , waarom, waarom ben je vertokken Zoë, waarom? ik mis je kindje, echt ik mis je
Ik heb onze site een beetje willen aanpassen en heb natuurlijk spijt dat het er niet meer zo goed uit ziet nu.. Maar,het is nu eenmaal zo,en ik kan het nu niet meer aanpassen. Ik heb de foto's allemaal verwijderd op mijn laptop.
Mama voelt zich al iets beter,maar ben nog niet helemaal de oude... Mijn oortjes doen nog pijn,en ik heb nu en dan nog lichte koorts. Ik voel me ook nog redelijk flauw... Ik zal dan maar nog een dagje langer thuis blijven. Ik heb toch een ganse week gekregen. Alhoewel ik dan wel aan mijn collega's denk en aan mijn winkel, ik heb zo het gevoel dat het mij nog niet zal lukken om op mijn beentjes te staan. En op dat moment denk ik...ik ben in geen jaren ziek geweest, 1 keer nu in juli geweest,omdat ik net bevallen was,maar anders nog nooit, dus whatever!! Voor de rest voel ik mij al redelijk misselijk,en zelfs kan ik al bijna geen cola of fanta meer drinken. Eten lukt ook niet meer zoals voorheen,bye frietjes en mayonaize.. Alles blijft op mijn maagje liggen. Met papa gaat het ook niet te best,het was deze nacht zijn eerste werkdag en hij heeft een beetje hetzelfde als mij van ziekte.. We nemen het hier allemaal over van elkaar. Hij hoest ook een ganse nacht door,of toch de tijd dat hij in zijn bed ligt, en is ook koortserig. Met broertje Toby gaat het gelukkig heel goed,hij heeft een beetje een lopende neus, hoest een klein beetje,maar is helemaal niet ziek. Ik hoop dat we daar niet mee opgescheept zitten,want voor zo een klein mannetje is ziek zijn helemaal niet leuk. Ze weten dan geen raad met zichzelf,en zijn nergens wel. Maar zoals ik al zei,Toby is nog niet ziekjes...dus Fingers crossed!
Tante Wendy heeft net op bezoek gekomen. Zij is al vier maandjes zwanger,en normaal gezien is alles nu onder controle, en is er geen gevaar meer voor de baby. Je kan het eigenlijk nog niet goed zien aan haar buikje, maar tante Wendy is natuurlijk ook een heel mager vrouwtje.. Haar schoonzus(de zus van nonkel Dominiek) is ook zwanger. Het is voor een weekje later dan mama.Dus voor ongeveer 6 juni. En van mij voor 29 mei 2010... Ik hoop...dat alles in orde komt... Voor ons allemaal!
Toby net thuis van schooltje...is zeer lief voor mama.. Hij heeft al zijn pyamatje aan en hij is nog geen tien seconden thuis. Hij ligt graag met mama in de zetel om naar televisie te kijken. Maar mama moet nu eerst eten maken. En dan nog een beetje huishouden doen. Mama zijn is niet altijd even leuk hé?! Voor de rest van de dag heb ik geen plannen,ziektverlof is rusten. Ik heb net met mijn werk gebeld en doe er nog een dagje bij,ik heb deze middag al het gevoel dat ik weer koorts doe,even checken...je hoor 38.19 graden.. Niet zo veel,maar genoeg om te gaan rusten. Want zoals je al weet..dafalgan is mijn vriendje niet. Zo ik ga je nu even laten mijn kleine meid,ik heb net gedaan met eten, en de afwas lacht naar mij.. Dus,tot later op de dag nog eens.. Ik hou van je meisje,als je dat maar weet Bye x kusje en knuf je mama
Hier zie je het afscheidskaartje die de familie en mijn collega's hebben gekregen toen Zoë onze mooie maar o zo wrede wereld verliet. Ik wou haar zo een mooi aandenken geven,en haar belangrijk laten zijn voor de mensen in onze familie. Ik wou dat niemand haar vergat,maar ook dat iedereen haar zag. Ik had schrik voor de reacties omwille van haar foto,maar ik was ongelooflijk trots om haar te tonen. Ik ben uiteindelijk blij dat zij haar kaartje heeft gehad. Het heeft mij moed en tranen gekost dit te maken. Het werd de eerste zondag na haar 'geboorte' gemaakt. Bij deze wou ik het ook aan jullie tonen,want er is nog zo veel meer die jullie niet hebben kunnen zien. En nu wil ik het met jullie allemaal delen.
Dag mijn kleine meid, Hier ben ik weer... Ik heb net een half dagje geslapen,en dan een beetje tv proberen te kijken. Ik voel me beter,maar nnog niet helemaal top! Wij hebben net naar Elvis gekeken op you tube.. Super hoe hij daar de lach versie van Are you lonesome tonight zingt. Wel heb ik een traantje moeten wegpinken als ik zag hoe die man zijn leven zo als een zotje door ging,en hoe hij al die mooie liedjes zingt en uitvoert op zijn podium. Zoals je weet zit het fanatieke van Elvis in de familie. Opa was vroeger een grote fan van Elvis,dat is nu wel al minder.. Maar toch vinden wij onze krachten en liefde nog steeds bij zijn liedjes. Het zijn diepzinnige en betekenisvolle liedjes. Ook ik hoor deze heel graag,en kan er uren naar luisteren zonder het beu te worden. Ik heb ook de cd in mijn auto zitten,en eens per week speelt hij dan wel eens af. Ik heb inderdaad een groot hartje gekregen voor al wat gestorven is,en voor al wat vroeger er was en nu niet meer. Mijn emoties zijn helemaal veranderd sinds de dag dat je geboren werd. Het is alsof het mij geprikkeld heeft voor de rest van mijn leven. Dat is nu op zich geen ergernis,maar soms wou ik dat ik toch iets minder emotioneel was. Ik heb nu eenmaal een groter hartje gekregen,en er is nog plaats genoeg voor meer! Allemaal dankzij jou kindje,er is toch nog iets positiefs meegekomen in dat duistere wereldje waar we de laatste maanden verbleven zijn. Stilletjes aan word die wereld weer mooier,en groener. Maar wij weten dat die donkere tijden ooit weer zullen verbeteren. En dat wij ooit met een lach aan jouw zullen denken,en dat wij dan niet meer zullen huilen. We gaan de goede dingen onthouden aan jouw mijn kleine meid. Het weinige gedeelte die we samen hebben doorgestaan,heeft een grote inpak in mijn leven gegeven, maar we staan er sterker door,en nu weten wij...wie er voor ons was, en wie er altijd voor ons zal zijn. Je mag niet vergeten meisje,dat jij ons meisje bent,die wij toe wuiven daarboven in de hemel. En ieder woordje,tekentje zinnetje,filmpje die ik zie over engetljes of wolkjes,dan denk ik aan jou mijn kindje. Ik mis jou verschrikkelijk. Als ik terug denk...dan lukt het echt niet meer.
Mama nog steeds ziekjes... Beetje rusten en alles komt in orde..
Ik denk nog veel aan jou.. Misschien zie je en hoor je dat wel aan mij... Zaterdag vroeg iemand mij in de winkel waarom ze geen geboorte kaartje had gekregen van jouw. Ik was helemaal vergeten die mevrouw op de hoogte te brengen. Dus heb ik het hele verhaal maar in het kort uitgelegd,en ook zij was er niet goed van. We krijgen dan ook haar oprechte innige deelneming... Het si nauurlijk niet gemakkelijk voor die mensen die mij zo plost vragen stellen, waarop zij dit antwoord niet verwachtten,zij weten dan ineens niet hoe te reageren. Maar ik heb er alle begrip voor.
Ik ga nu eerst een beetje rusten, ik schrijf je straks terug xxxxxxx
Hallo lieve Zoë Ik ben gisteren toch maar gaan werken,maar om vier uur kon ik het weer niet aan,ik had alweer hoge temperaturen, en ik kon niet zo blijven werken en rond lopen. Ik ben dan maar om 17uur naar de dokter geweest. Intussen heeft hij bloef afgenomen om cm virus en toxoplasmose te testen. Ik ben normaal gezien altijd negatief! Wat ik heb,is niet helemaal duidelijk. Met andere woorden,ik weet het niet. Ik doe alleen elke namiddag koorts,en heb hoestbuitjes zodang dat ik geen stemmetje meer over heb. Ik ben kort van adem,en mijn longen zijn ook niet te best . Ik heb oorpijn,keelpijn en nu heel veel krampen in mijn buikspieren van hoesten. Ik heb een briefje gekregen tot volgende week om te beginnen. Aangezien medicijnen geen optie zijn,kan ik enkel van de rust genieten en veel slapen. Dafalgan nemen tegen de koorts is oke,maar niet te veel dagen na elkaar en ook geen te hoge dosis. Voor mijn hoest een siroopje op basis van kruiden,wat ook normaal niet mag, maar helaas kunnen we niet anders,want ik word er alsmaar zieker van. Ik moet ook foliumzuur nemen. Omdat mijn risico heel hoog is bij een baby met afwijkingen,is het zeer belangrijk dat ik iets inneem die mij vitaminen kan geven,en de baby in de buik ook. Ook is folium zuur belangrijk voor open ruggetjes bij het kindje,en is het belangrijk dat je eigenlijk alvorens je zwanger bent dit al begint in te nemen,zodat het al kan gaan werken voor je bevrucht bent. Helaas kende ik dit allemaal niet,maar het is voor mij nu wel belangrijk dat alles correct is, en dat ik alle mogelijke middelen inneem die belangrijk zijn voor de opbouw van de celletjes. Aldus de groei van de baby. Ik kreeg de koorts gisteren niet naar beneden met dafalgan,dus kon ik ook niet komen schrijven. Het enige wat ik kon doen was slapen,en hopen dat ik me ergens wat begon beter te voelen. Koorts doen in het begin van je zwangerschap is zeker niet goed voor aangeboren afwijkingen van je baby,en in mijn geval is het natuurlijk bangelijk als het daaraan alleen al kan liggen dat het terug niet goed zou zijn. Ik hou natuurlijk de hoop erin,dat het wel een andere reden zal hebben als er iets zal mislopen. Ik zal het mezelf niet kunnen kwalijk nemen,want ik neem de rust die ik heb voorgeschreven. Nu maar hopen dat het cm virus mij niet getroffen heeft. Vandaag voel ik me iets beter,maar meestal over de middag voel ik de koorts opkomen en dan kan ik helemaal niks meer doen. Aangezien mijn bazen nog niet op de hoogte zijn van mijn zwangerschap heb ik mij dus moeten ziek melden als griep. Ik wou het alleen maar zeggen als ik mijn eerste echo heb gehad,en intussen staan we dan al iets verder. Ik zal het op den duur moeilijk kunnen verduiken,want bij elke zwangerschap ben ik ongelooflijk ziek. En aangezien ze mijn wensen weten,zullen ze vlug vermoedens hebben. Of ,het kan natuurlijk zijn dat ze mijn website lezen,en dan is het natuurlijk geen geheim meer. Ik weet dan ook wel dat ze er niks op tegen zullen hebben. Het is alleen een beetje ambetant om mijn winkel over te laten aan iemand die er mee over weg kan. Zorgen voor later!
Hou me maar vast Met al je tranen Jij hoeft niet altijd De sterkste te zijn Wees maar jezelf Schaam je maar niet Ik ben nog net zo klein
En geef het een beetje tijd Alles komt goed Zoals het zijn moet Mij raak je heus niet kwijt Je hoeft niet meteen Een vlinder te zijn Geef het een beetje tijd
En ook al lijkt de weg soms nergens naar toe te gaan Hij leidt ergens heen Lijk je compleet op je zelf te staan Je bent niet alleen Je trekt gewoon je problemen aan Want je moet er doorheen Net als iedereen
Stop nu maar met wenen, genoeg tranen voor één nacht Kijk 'ns naar datgene dat morgen op je wacht Is dat niet voldoende, de toekomst lacht je toe Stop dus maar met treuren, ga slapen, je bent moe Morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Alleen al de herinnering vervult m'n hart met hoop En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik vergeet je niet, ook niet na duizend jaar 'k Blijf van je houden, je bent al m'n tranen waard Ik kijk naar jouw foto's Naar wat we samen hadden kunnen hebben, de tijd ging veel te vlug Niemand is vervangbaar, dat voelt het kleinste kind Dus wees maar niet ondankbaar om wat je hebt bemind En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel We zijn ver van elkaar Ik weet niet waar je bent Maar voel je daar hoe ik elke dag Elk moment aan je denk? Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Kop op, verman je, genoeg tranen voor vandaag Vergeet de pijn, dat kan je, ook al slijt dat nog zo traag Want morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Kon ik dat maar geloven, dan leefde ik op hoop Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik denk aan jou Ik hou van jou Ook al ben je hier niet meer
Vele nachten hebben we gebeden, zonder bewijs dat iemand het kon horen In onze harten klonk een hoopvol lied, wat we amper begrepen We zijn niet bang meer Al weten we dat er veel is om te vrezen We hebben bergen verzet, lang voordat we wisten dat we dat konden Er kunnen wonderen bestaan, als je erin gelooft Hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken
Wie weet welke wonderen je kunt verrichten als je erin gelooft Op een of andere manier zul je het kunnen Je kan het als je erin gelooft
In deze tijd van vrees waarin gebeden zo vaak tevergeefs bleken, Leek de hoop als op vogels in de zomer; veel te snel vervlogen Nu sta ik hier, met zo'n vol hart dat ik het niet uit kan leggen Zoekend naar vertrouwen en woorden sprekend waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou zeggen,
Er kunnen wonderen bestaan Als je erin gelooft Hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken
Wie weet welke wonderen Je kunt verrichten Als je erin gelooft Op een of andere manier zul je het kunnen Je kan het als je erin gelooft Er kunnen wonderen bestaan Als je erin gelooft Hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken Wie weet welke wonderen Je kunt verrichten Als je erin gelooft Op een of andere manier zul je het kunnen Nu zul je het kunnen Je kan het als je erin gelooft
Het spijt mij dat ik gisteren niet heb geschreven,ik moest werken, en ben om 15 u30 naar huis gekomen om wat te slapen. Ik had koorts,en ik kon amper op mijn benen staan. Ik wou het volhouden om te blijven werken,maar ik had geen energie over. Ik voelde mij zo slecht dat ik alleen maar aan mijn bedje kon denken. Eens thuis was het natuurlijk lastig om in slaap te vallen. Toby komt dan altijd roepen en kijken of ik wel wakker ben, of papa komt iets zeggen. Het enige wat ik kon doen was slapen. Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Na vele rillingen en warmte buien,ben ik tot rust gekomen. Om 18u30 heeft papa mij wakker gemaakt,we moesten gourmet gaan eten bij tante Heidy. We hadden dit deze morgen gepland,en toen voelde ik mij nog redelijk. En het is nu niet dat ik mijn huisje niet uit mag,want ik heb mij niet op ziekte verlof gezet,ik had nog genoeg compensatie staan. Ik voelde me natuurlijk wel heel wat beter door te slapen. Maar niet opperbest. Het is een beetje ambetant dat ik niks van medicijnen kan nemen en dan duurt het ziek zijn ook wat langer. Vandaag ben ik opgestaan om 10 uur,ik voelde mij redelijk. Na een douche nemen voelde ik mij alweer wat flauwer worden. En nu lig ik in de zetel te schrijven naar jou,tot mijn beentjes er weer door zijn. Ik heb ook nog steeds die hatelijke droge hoest. Ambetant voor papa om naast mij te slapen,want zo is hij altijd wakker door zij. Ik heb gisteren het juwelenkistje aan opa en oma overhandigd. Ze waren heel blij. De schoentjes die erin zaten deden oma haar keel ook wat kroppen. Maar het is en blijft een mooi aandenken aan hun kleindochtertje. Als ik het kistje open zie staan,en kijk naar die schoentjes,dan moet ik wel heel even een traantje laten. Het zal nu een plaatsje krijgen in hun huisje,en daar zal je altijd blijven staan. Ik vroeg oma gisteren dat als zij de vraag krijgt hoeveel kleinkinderen zij heeft wat zij dan antwoord. En ja zij antwoord altijd dat ze er zeven heeft,waarvan eentje overleden is. Ik weet ook niet waarom ik mij dit afvraag,maar denk gewoon om te weten of je meegerekend word bij ons nestje. Ik ben heel blij dat jouw nichtjes Lynn en Lisa Marie zo veel schrijven naar jou. Het moet toch zijn dat zij aan jouw blijven denken, en dat jij ook in hun hartje zal blijven zitten,net zoals bij vele anderen. Bij tante Heidy staat je overlijdenskaartje op een tafeltje met kaarsen. En telkens ik er toe kom,is de kaars altijd aangestoken. Zo ben je daar ook altijd aanwezig,en zie ik dat ook zij aan jou denkt. Ik had het gisteren even moeilijk toen ik bij tante Heidy aan tafel zat. Ik was uitgebreid aan het vertellen tegen oma over jouw, en plots kwam die hevige bui weer boven mij hangen. Je kunt je traantjes dan niet bedwingen en moet dan toegeven aan je verdriet. Het gebeurd heel weinig nog in het openbaar,maar blijkbaar was het gisteren nodig.
Vandaag zal het geen bijzondere dag zijn. Vooral genieten van de zondagsrust,en van mijn zetel of bedje. Zodat ik er morgen weer fris en gezond kan gaan werken. Ik hoop het alleszins,anders zal ik naar de gyneacoloog gaan om te vragen of zij echt niks kan voorschrijven van medicijnen. Ik kan er geen week langer mee lopen.
Met papa gaat het nu al wat beter. Hij kan alleszins al goed spreken,en heeft enkel nog snachts pijn in zijn keel. Tijdens de dag gaat het enkel moeilijk nog bij het eten. Maar volgens mij geneest het nu goed. Met broertje Toby gaat alles goed. Hij heeft nog altijd zijn stoute trekjes,maar kan nu en dan zo heel lief zijn. Hij denkt ook nog veel aan jouw,want hij gaat soms slapen en wuift je foto toe. Ik ben daar trots op,want hij moet groot worden met de gedachte dat hij een zusje heeft. Wij vertellen hem ook altijd dat jij er niet meer bent omdat je ziekjes was. Als hij het woordje dood noemt,bezorgd mij dat wel rillingen maar het is een kind, en hij kent het begrip van dit woord nog niet. Hij kan alleen maar denken dat dit geen goed ding is. Ik zie het ook aan zijn ogen dat hij beseft dat dood zijn ,er niet meer kunnen zijn betekend. Maar toch is hij nog zo klein om te beseffen waar onze Zoë naar toe is.
Ik heb deze week je foto getoond aan pepe Jacky. Hij had je doek nog niet gezien in onze nieuwe kamer. Hij heeft gekeken naar jouw,en zei ooo zooo klein... Maar verder zag ik wel dat hij niet kan begrijpen wat wij hebben meegemaakt. En ik denk dat hij het gewoon niet kan beseffen omdat hij jouw niet in het ziekenhuis heeft gezien. De meeste die er niet zijn geweest reageren vrij koel,en dat vind ik jammer. Want jij was echt een mooie baby,je was er echt. En je was volmaakt. Spijtig dat pepe Jacky niet kent wat wij kennen. Zo kan hij zijn zoon ook niet beter bij staan in de voor hem moeilijke tiijden. De naam Zoë komt daar ook nooit aan bod.Terwijl jij wel onze dochter bent. En hij wel jou dooppeter had geweest. Spijtig...Dat is het enige wat ik kan zeggen. Ik zal je dan straks nog een beetje schrijven,maar ga nu eerst een beetje rusten. Tot straks kleine meid. XXX
Op 15 oktober zou het de geplande bevallingsdag zijn van onze kleine meid. Ze zou een knappe grote meid zijn geworden,met blauwe oogjes en blonde haren. Ze zou dus officieel baby Zoë Verstraete heten,en haar naam zou ook gewettigd staan in het stadhuis. Ze is het engetljeszusje van Toby .. Het kleine wondertje van Brenda en Yves... Haar onthaalmoeder waar ze al haar kuren zou gehad hebben en alle zorg zou hebben gekregen heet christine Verhelle. De doopmeter zou Sonja Doom zijn,mijn mama De dooppeter Jacky Verstraete,de papa van papa
Ze had het vierde kleindochtertje geweest van mijn moeder, en daarnaast zou Zoë nog twee neefjes hebben. Op dat moment zou ze de jongste telg zijn van de familie. Ze zou onze koningswens vervullen...
Helaas...mocht het niet zijn...
Hierbij wil ik de site op 15 oktober een update geven, ik wil iedereen die nog iets wil zeggen tegen haar...Mij ?.... aanmoedigen dit te doen tussen nu en die datum.. Ik zal op de dag zelf een kopie aanmaken van deze blog ik zal deze op dvd zetten en in een kistje steken die dan helemaal word afgesloten. Dat kistje word dan samen met haar spullen en fotoboeken opgeborgen op een plaatsje in ons huisje. Het zou een ideaal afscheidsgeschenk zijn naar haar toe. Wel zal de blog blijven bestaan,en zal ik verder schrijven. Maar ieder speciale datum zal ik vastleggen op dvd zodat mijn schrijven,en jullie reacties kunnen vastgelegd worden en bewaard blijven voor later. Ik neem nu en dan ook het risico dat de blog crasht,en zou graag deze herinnering koesteren.
Bedankt voor de reacties,het lezen van de site en hopelijk brengt het voor ieder van jullie iets positiefs in je leven. En hopelijk zien jullie de waarde in van het leven. Niks is wat het lijkt. Als het gebeuren moet,dan zal het.. Kijk naar ons, Onze meid is verdwenen en waarom?
Ik kom nog eens piepen naar jou Ik ben blij dat ik weer kan schrijven,ik was gisterenavond laat thuis en ik kon niet meer op de pc,want ik was heel erg moe.-x Maar ik haal direct mijn schade in,en zal meteen beginnen schrijven. Ik heb eigenlijk nog niet veel tijd gehad om stil te staan bij mijn verdriet. Met papa die net terug is uit het ziekenhuis, ik die dan moest gaan werken, en Toby die veel tijd en zorg vraagt.. Maar hoe dan ook ,ik ben blij dat ik hier ben.
Ik heb deze morgen ons liedje opgezet in de auto Ik heb gehuild. Ineens komt dat op,en dat gaat dan ook weer vanzelf over. Ik vind het niet erg dat ik huil,want ik weet ook wel waarom. Er denken nu veel mensen dat dit wondertje in mijn buikje alles zal herstellen,en alle pijn zal wegnemen. Maar dat is helemaal niet zo. Die pijn,dat verdriet,dat gemis..is allemaal voor jou, en kan ook niet door een ander worden weggenomen. Dit kan niemand vervangen,en het hoeft ook niet. Het is de bedoeling niet dat iemand dit ook weg neemt van mij. Ik wil niet dat iemand reageert en zegt dat Zoë nu wel zal vergeten zijn! Als iemand onder jullie zou hetzelfde meemaken als ons... Dan zouden jullie ook zo vlug mogelijk een ander babytje willen. Om de leegte in je buikje op te vullen,om het verdriet een beetje te laten verdringen door andere dingen te hebben om naar uit te kijken. Het zou ook nooit de bedoeling zijn dit babytje de spullen te geven die van jouw waren,die blijven allemaal opgeborgen in een doos, en die zullen nooit meer het daglicht zien,tenzij ik er zelf eens naar wil kijken. Maar anders..de spulletjes die van jou zijn mijn kleine meid, zal geen enkel ander kindje bezigen. Daarvoor is mijn verdriet te groot. Ik voel dat mensen niet begrijpen dat ik nu en dan hoogtes en laagtes kan hebben in mijn leven. In de periode van de bevalling tot nu heb ik wel per week zo drie keer en zwak momentje. Voor de mensen die dit niet kunnen begrijpen,kun je misschien eens op een site gaan kijken waar dokters beschrijven hoe je een rouwproces doormaakt. Daar kun je zien dat mensen zoals ik niet beseffen wat we doen,of hoe we soms overkomen, maar dat hoogtes en laagtes wel van toepassing zijn. Ik zelf doe daar niet per se om ,dat te krijgen,maar het is wel degelijk zo. Als je niet kan begrijpen wat ik bedoel is het simpelste uit te leggen dit; ik kan de ene dag heel super vriendelijk zijn en lachen als geen ander, en een volgend moment kan ik huilen van verdriet,en mijn leven helemaal zwart in zien. En dat heb ik nu ook. Ik kan mij nu al beter concentreren op mijn werk,in het begin zijn je gedachen heel ver, en ben je nog constant bezig met jezelf vragen te stellen,en je zelf te beschuldigen. Maar op den duur heb je elke vraag beantwoord,en weet je ook dat het niet allemaal jouw schuld is,en dan kun je daar mee leven. Je begint het te plaatsen,en als je zover bent,ben je al halverwege je proces. Het moet normaal 1 tot 2 jaar duren voor je weer mentaal sterk genoeg bent, en je verdriet kan accepteren,en de goede dingen hiervan te herinneren. en met die herinneringen een toekomst op bouwen. Jouw naam flitst wel drie keer per minuut door mijn hoofd! De anatoom Patholoog(diegene die de autopsie heeft uitgevoerd) heeft mij de laatste keer gezegd,dat als ik op al mijn vragen een antwoord wist; dat ik dan pas klaar zou zijn om een nieuwe zwangerschap aan te gaan. Ik denk dat ik ongeveer een weekje voor mijn reisje Djerba langs ben geweest bij hem dus dat is zo een goede maand geleden,en toen zei hij mij dat ik zeker nog niet sterk genoeg was om er weer halsoverkop in te vliegen een aan een nieuwe baby kon beginnen. Ik moest een halfjaar tot een jaar wachten van hem. Ik heb alles toen weggelachen als hij dat zei,maar eigenlijk heeft hij gelijk. Hij bedoeld gewoon dat ik mijn tijd echt wel moet nemen om over jou Zoëtje dus te geraken,en dat eerst in mijn hartje moet plaatsen,want als ik binnen het jaar al weer een baby moet afgeven,of indien het goed is kan bevallen van een gezonde baby, dat het verdriet mij dan zal weten te pakken,en ik er dan misschien niet meer zo goed van af kom als nu. Want ik moet hem wel gelijk geven,ik geef mezelf geen kansen meer te rouwen om jouw. Ik probeer mijn gedachten te verzetten,en mijn tranen te verbijten. En ik zou veel beter elke avond een klein beetje wenen.... Het zou mij meer deugd doen,dan nu en dan eens te snikken en alles op te kroppen. Hoe dan ook,ik ben er van overtuigd dat ik er sterk genoeg voor ben om alles te doorstaan. Ik hoop dat iedereen wel een beetje respect toont voor mij,want je mag niet vegeten dat ik nog altijd aan mijn kleine kindje denk. Zij is mijn dochtertje,en je mag ze ook niet vegeten. Ze weet zij wel dat wij er voor haar zijn,en dat ze nooit zal vergeten zijn door ons. Ik hoop dat de bloglezertjes ook aan haar blijven denken. Jij bent het engeltjeszusje van onze Toby en de ' verwachtte 'spruit.
Voor altijd in mijn gedachten, liefs mama xxxxxxxxx
Hallo mijn kleine meid, Mama is er eindelijk terug. Ik ben net thuis van mijn werk.Ik had nog genoeg verlof staan,en heb veel overuren dus kon ik het mij permiteren om een beetje vroeger te stoppen. Aangezien mijn buikje en benen protesteren,moet ik mij wel over geven aan tfeit dat ik niet alles kan. Ik heb veel pijn in mijn benen,en krampen in mijn buik. Ik heb geen goed gevoel. Maar ik moet wel toegeven dat ik al een ganse week mijn camion heb gelost en dat ik wel heel veel gewerkt heb deze week. Ik weet ook wel dat de eerste drie maanden cruciaal zijn,en dat ik toch moet opletten als ik zware dingen moet heffen. Maar in een winkel werken mag niemand onder schatten,en vooral bij zeeman niet. Wij hebben heel veel sleurwerk en moeten ook een ganse dag rondlopen. Maar al bij al is het toch leuk werk,en als je zwanger bent,is niks leuk. Je energie gaat zo naar beneden en eigenlijk denk ik dat er maar weinig mensen vol energie gaan werken. Ik lig nu in mijn bedje,met de laptop te schrijven naar jou,zodat mijn benen en buikje een beetje kunnen rusten. Weliswaar heb ik al een klein buikje die weer begint uit te steken. Ik denk dat mijn baarmoeder weer en beetje opgezet is,je moet ook weten dat jij er nog niet zo lang geleden bent uitgekomen,en mijn lichaam geen tijd heeft gehad om te ontzwangeren. Ook is dit mijn derde zwangerschap,(de allereerste zwangerschap word hier niet meegerekend omdat die toen al zeer vroeg werd afgebroken,want anders is dit mijn vierde zwangerschap) Dus het buikje zal vlug dik worden aangezien de vele zwangerschappen vooraf.
Ik heb anders niet zo veel kwaaltjes,ik ben nog gemakkelijk en kan nog alles eten wat mijn hartje verlangd. Ik profiteer er nu wel van,want binnenkort zal ook dat gedaan zijn. Ik hoop in ieder geval op een positief resultaat.
Het was mij wel een dagje vandaag.. Deze morgen heeft Toby mij wakker gemakt om 8.30uur. Ik voelde mij niet lekker,kon mijn bedje niet goed uit,en ik had krampen. Ik voelde dat mijn maag niet in orde was,en had de neiging om over te geven. Gelukkig duurde dit niet lang. Ik ben er wel van overtuigd dat ze mij het overgeven niet zullen besparen,en dat ik binnenkort elke dag en ieder uur boven het toilet zal hangen. Ook dat zal ik er dan maar weer bij moeten nemen. Al haat ik die periodes,en ze duren ook zo lang. Maar wie weet,ze zeggen dat iedere zwangerschap een ander is!
Om 10.15uur ben ik vertrokken naar de winkel om een belegd broodje voor mama en Toby. Om 10.30uur was ik al in het ziekenhuis bij papa. Hij heeft gans de nacht afgezien van de pijn,en krijgt nu om de 2 uur een baxter met nieuwe medicatie. Hij zag er wel al beter uit,maar nu en dan alweer wat bleker. Om 15.15 uur ben ik met tante Heidy naar huis gekomen,ik was moe maar moest nog naar de winkel. Ik had nog niks voor in het kistje te stoppen die ik aan oma had willen geven. Aangezien jij geen schoentjes hebt aangehad en geen fopspeentje hebt gekregen kon ik moeilijk iets uit jouw spulletjes afstaan. Ook heb ik moeite met dingen weg te geven die mij aan jouw herinneren,dus de bedoeling was om in het kistje een fopspeentje met oma erop en eentje met opa erop in te stoppen. Helaas heb ik een paar winkels gedaan,en vond ik die tuutjes niet. Ik had destijds zoiets voor Toby gekocht,maar wist niet meer waar. Ja de apotheker had ik niet meer aan gedacht. Dus had tante Heidy de ideale oplossing om in de multi bazar in Izegem schoentjes voor een popje te kopen en die dan daar in te stoppen. Omdat een popje kleine voetjes heeft paste dit perfect bij jou kleine voetjes. Eens ik die schoentjes zag had ik het zeer moeilijk,ik begon te wenen. Ik stond middenin een winkel te wenen,mijn keel deed weer pijn en ik voelde mijn ogen vullen met tranen. Ik vloekte omdat ik weeral moest wenen,waarom nu en waarom daar. Ik doe dit liever thuis als ik alleen ben. Maar die dingen hou je niet tegen,en ik weet ..dat ik altijd huilen zal Ik vond dit zo hartverscheurend al die dingen te zien,die ik voor jou had willen doen. Ik zal het kadotje vrijdag overhandigen aan oma,zodat zij jou een plaatsje kan geven in haar huisje. Ik hoop dat zij tevreden zal zijn,en hopelijk doet het haar ook iets. In ieder geval,het is een aandenken aan jou,dat was het minste dat ik kon doen voor hen.
Om 17.30 uur ben ik nog eens tot bij papa geweest,niet zo lang,want wij moesten nog eten. En morgen is het weer school en werkdag voor ons. Om 18.45uur was ik thuis,patatjes schillen en eten maken en we konden er weer tegen. Toby heeft nu een ijsje gekregen omdat hij zolang in het ziekenhuis heeft gezeten en zeer flink is geweest. Ik ga dan een beetje tv kijken zodat ook mijn lichaampje een beetje kan rusten. Ik heb nog steeds een zware hoest en mijn keel ligt al open van het allemaal op te hoesten. Ik zal dan ook maar eens een dokter raadplegen zodat het mij niet meer ellendigheid bezorgd.
Goede nacht mijn kleine meid.. Mama komt nog eens piepen voor ze gaat slapen. Broertje Toby ligt al enkele uren in dromenland,hij mocht in het grote bed van mama slapen. Ik heb ondertussen ons nestje gepoetst . Het is nu net middernacht,het is heel donker buiten,en ik zie geen maan. Hier binnen is er weinig licht,maar op de muren zie je het schemeren van de kaarsjes die branden voor jou fotokader en je 3 d echo die ingekadreert is.. Je tere lichaampje weerkaatst als ik achter mij kijk,en je ligt daar zo vredig te slapen. Ik steek nu en dan een kaarsje aan,ik heb er geen verklaring voor waarom, maar ergens denk ik dan dat je ziet dat wij nog altijd hopen dat je daar ergens een goed bestaan hebt. Hoe je het ook mag en kan noemen,er zal wel altijd iets zijn hierboven. Ze leren het ons in de school,dat er ergens een God bestaat,of bestaan heeft. Ik vraag mij dan wel af waarvoor hij al die engeltjes nodig heeft,en waarom hij net die bepaald persoon uit zijn leven verlost om naar boven te gaan. Hebben bepaalde personen aan bepaalde leeftijd iets wat hij kan mee doen? Of is dit gewoon de bedoeling,hun bestemming? Ik voel me heel jong als ik probeer te begrijpen hoe het leven in elkaar zit. Ik ben ook nog zeer jong,en ik denk nog altijd anders dan bepaalde maam's op oudere leeftijden. Ik relativeer minder,ik denk ook anders,ik handel ook anders.. En ik begrijp ook veel minder. Ik zou mezelf dingen afvragen die je alleen maar in films kan zien. Ik stel mezelf de vraag dan altijd,als engelltjes in films goede dingen doen voor hun mensen, zou jij dan ook iets positiefs kunnen doen voor mij? Het zijn dingen die de mens niet kan op antwoorden,dingen die wij niet kunnen weten, maar ergens moet er toch iemand zijn,of een teken zijn ..dat er wel degelijk iets is? Want waarvoor staan engeltjes dan ? Wat betekenen die voor God? Soms dnek ik nog heel kinds als het over de godsdienst gaat,en nu en dan zou ik durven geloven. Al heeft God mij hier en nu veel pijn aangericht,en hoop ik dat hij zijn redenen daarvoor heeft.
Als ik mijn verhaal herlees,en dat doe ik niet veel..maar nu en dan wel.. dan zie ik hoogtes en laagtes in mijn rouwproces.. Het wil zeker en vast zeggen dat ik een proces doormaak,en dat ik het ook bewust doe. Ik denk dat ik in de herkenningsfase zit;die mij namelijk doet inzien dat ik verdriet heb, en verdriet aankan. Dat ik een stapje verder zet in de positieve zin,om jou mijn kindje een plaats te geven in een andere kamer van mijn lichaam. Ik heb je al in mijn hartje,nu moet ik je nog uit de verdrietzone krijgen,en naar de mooie kant van mijn lichaam sturen,waar je voor eeuwig zal zijn,en waar ik je los kan laten zodat je met je vleugeltjes overal zal zijn waar ik ben. Ik zal je zeker ooit loslaten,en ik wil je ook nooit vergeten. Ik moet nu door een harde periode in mijn leven,die periodes zullen gevuld zijn met angst en verdriet. Ze zullen ook gevuld worden met liefde en geborgenheid. Ik heb een babymensje in mijn buik,dat nu nog heel klein en tenger is.. Het zal mijn dromen niet vervullen,maar wel mijn gedachten aan jou koesteren. Het zal mij jouw niet terug geven,maar het zal mijn hartje bewonderen,en mij de liefde geven die ik van jou zou hebben gekregen als jij hier en nu bij mama was. Eens wij samen die gruwelijke bangelijke testen hebben doorstaan ,zal het bang afwachten zijn naar de resultaten, die hopelijk niet dezelfde zijn als bij jouw mijn engel. Het kleine foetusje zal pas zijn naam krijgen als hij /zij sterk genoeg is om de gynaetica te verslaan,en aan te tonen dat het een baby kan worden,die tot een gezond mensje kan worden. Ik heb mij vandaag de vraag gesteld of ik jou nu zal vergeten als ik te veel aan het nieuwe babytje moet denken. En mijn antwoord daarop is heel duidelijk;neen! Ik vergeet jou helemaal niet,en hopelijk de mensen rondom ons ook niet. De bedoeling van mijn zwangerschap is om mijn leeg gevoel een vullign te geven,iets wat mij opnieuw kan doen herleven,iets waar ik nog misschien voor 1 keer kan naar uitkijken. En ook,om misschien later niet te moeten zeggen,had ik het maar nog eens geprobeerd. Het is natuurlijk heel sterk van ons om het nog eens aan te durven,het bewijst van lef,en karakter. Velen waar ik de vraag aan heb gesteld of zij het zouden doen,zeiden altijd resoluut neen! Maar ik wil mezelf later nooit afvragen of het ooit wel ging kunnen. Ik zal het nu gedaan hebben,e kan nooit geen spijt meer krijgen. Het risico dat ik pas zal zien aan een 24tal zwangerschapsweken of de baby een kans maakt is groot, heel groot,de kans dat het gezond is,is minimum.. Ik besef zeer zeker dat ik misschien in februari...maart ik weet niet wanneer daar in het moederhuis beland met dezelfde diagnose ,en dat ik dan daar alweer de hel zal kunnen doormaken. Ik ben er van overtuigd dat een mens gemaakt is om tegenslagen te doorstaan,en ze vroeg of laat ook weet te accepteren. Ik wil voor geen geld ter wereld dat allemaal opnieuw meemaken,maar zoals ik al zei,het lot beslist daarover. Ik zal het dan allemaal moeten aankunnen,en hopen dat ik dan sterk genoeg ben om een engeltjesbroer of engeltjeszus aan jou door te geven,en ik kan dan maar mezelf troosten met de gedachte..dat jij het gedaan hebt,omdat je jou alleen zou voelen. Ik heb in elke situatie begrip voor de natuur. Al had je me dit twee maanden terug niet mogen vragen,want dan was gans de wereld een duivel voor mij. Intussen heb ik alles al een beetje laten bezinken,en dankzij iedereen hun goede raad,is er aan elke daad wel een mooi verhaal gekoppeld. Niks gebeurd voor niks,en alles heeft zijn redenen. Ik kan wel uren naar jou schrijven,en dagen naar jou kijken.. De ene dag huil ik tranen met tuiten,de andere dag kijk ik zo naar je op. Vind ik je zo lief slapen,en vind ik je de mooiste baby die ik ooit ter wereld heb gezet. Ondanks je kleurtje..was je zo volmaakt. Ik had het beter begrepen als jij er anders uitzag..onvolmaakt.. Maar ik zie niks aan jou,ik zie geen afwijkingen,want er waren er ook geen.. Ik zie alleen dat je de ogen van papa hebt,de omrandingen van je broertje.. En helemaal niks van je mama Maar ik ben al heel blij dat jij uit mama's buikje komt.. Dat je mijn meisje bent..dat ik een dochtertje heb. En dat jij een schitterende engel bent,die over ons waakt,en mij zal helpen als ik er nood aan heb. Ik weet zeker dat jij over mij waakt,en als er iets dreigt te gebeuren met mij,dat jij mijn bewaarengeltje bent. En als ik voel dat jij er niet bent,dan zal ik eens luid roepen,want dan weet ik dat je even rust neemt. Ik wil je zeker geen pijn doen kleine meid met mijn pogingen naar een andere baby toe.. Het kindje weet niet dat jij er niet meer bent... Ik hoop dat er een klein deeltje van jouw herboren word..al was het maar de gelijkenis.. de oogjes of zo...Maar ik zal jou niet vervangen. Ik voel me zo tweestrijdig,blij..maar verdrietig
Vandaag een stressy dagje voor mama,niet alleen het goede nieuws aan iedereen vertellen op het werk,ook papa is opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Er is niks ernstigs aan de hand,alleen de pijn werd alsmaar erger,en de dokter besliste om 48 uren baxter te krijgen en zo zou hij geen pijn meer voelen. Donderdagnamiddag mag hij terug naar huis komen. Ik ben net thuis van het ziekenhuis,vlug de douche in en nu vlug vlug eten terwijl ik mijn blogje schrijf. Toby moet morgen niet naar school,is nu al veel te laat om hem in bed te stoppen,onze Toby heeft nogal wat slaap nodig, en nu het toch morgen woensdag is,kan hij maar beter bij mama blijven. We gaan dan samen naar papa in de namiddag en dat zal dan ook onze middag vullen. Met mama gaat alles redelijk goed ...Ik heb heel veel over je gepraat met een nieuwe verkoopster die bij mama werkt, zij had al veel over je gehoord,maar wist niet hoe de vork in de steel zat. Zij zal dan onze site ook eens komen bekijken,heeft ze trouwens al gedaan,maar ze kon nog geen reactie plaatsen omdat ze bang was dat ze niet mocht,en ze wist ook niet wat te schrijven. En je weet dat mama graag praat over jou hé,ze mogen van mij alles weten. Ik had nu en dan wel een grote krop in mijn keel zitten,ik kon wel huilen,maar ik denk gewoon dat dat nog normaal is, het is nog zo vers voor mij,en ik zal altijd een traantje wegpinken voor jouw. Ik weet ook wel dat er nog vele mensen zijn die aan jou zullen blijven denken. Ik zie dat opa jouw ook nog heeft geschreven deze morgen,zie je wel dat ze nog aan je denken. Het is niet gemakkelijk voor ons allemaal,ik kan het nu eenmaal goed schrijven,en zo uit ik mijn verdriet maar voor iemand anders gaat dat misschien niet zo gemakkelijk. In ieder geval,iedereen mag schrijven,en iedereen mag meelezen. Het doet mij deugd te lezen dat opa zich heeft kunnen uiten. En kindje,je weet het hé,je bent mama's engeltje,mijn droom van een kindje,een schat van een meisje. ik mis je nog altijd even veel,en vandaag voor de eerste keer sinds 26 juni,heb ik je geurtje ergens kunnen herinneren. Ik weet nog dat je dat lief geurtje had,iets wat net uit de buik kwam,iets dat eigenlijk amper een geurtje had.. Ik kan het niet beschrijven,maar kvond het zo aangrijpend,je voelde nog zo warmpjes aan toen.. en met de minuten werd je toen kouder... grr ik krijg er nog de rillingen van als ik er aan denk,dat was zo moeilijk te begrijpen dat jou leven zo vlug heeft stil gestaan dat je er in vijf minuten niet meer was. Dat je al je krachten nog gebruikte toen mama haar weeën opving,en zomaar ineens je het leven op gaf. Ik begrijp nog steeds niet door wat je bent heen gegaan,was het omdat ik zo moest persen,was het door de druk? Ik zal het nooit weten,en had je zo graag 1 keer horen huilen. Moet verschrikkelijk voor je geweest zijn toen je de weg moest afleggen naar buiten toe,en ineens dan ....ja dan was je ineens .....dood eigenlijk. Ik vind het zo een koud en kil woord,maar het is het juiste woord. Ik kan het bijna niet uitspreken,want dan vloeien de tranen... Ik herinner me elke dag meer en meer van je,en is alsof de toekomst mij wijzer zal maken.. Ik zou zo graag kunnen begrijpen waarom dit gebeurd is met ons,en waarom juist bij jouw,en waarom dat , datgene waar ze niks konden aan doen. Ik ben nu zeker dat als ik had geweten dat het om een downsyndroom ging,ik jouw zeker een kans in het leven had gegeven. Maar ik werd er zo van overtuigd,dat je elke maand een achterstand zou krijgen,je misschien geen 1 flesje in je leven zou drinken.. dat je zuigreflex er niet zou zijn,je gehoor zou ontbreken,je lach niet zou kunnen uitdrukken, je zou slapen,slapen en slapen..en dan zou je heengaan,misschien nog pijnlijker dan nu,misschien in vrede, maar je had misschien allereerst jou mama kunnen voelen en je papa horen praten,misschien had je dan in vrede kunnen gaan, want mama was er dan dichter voor jou dan nu. Ik heb zo veel pijn in mijn hartje dat je daar zo in mijn armen levensloos lag,dat ik je niet 1 keer kon zien kijken. Ik wou dat ik je dagen ,uren weken in mijn armen had kunnen houden,maar de tijd ging zo snel, en je moest naar de autopsiekamer,ze moesten aan je werken. En als ik dan denk aan wat ze daar met u hebben gedaan,zakkt mijn wereld in. Ik ben niet dom,ik weet heel goed hoe een autopsie gedaan word,en het is niet zo knap om te zien. Het is hartverscheurend,lelijk,monsterlijk en jij mijn kindje..hebt dit moeten doorstaan. In feite moesten ze dit niet doen,dit was enkel noodzakelijk om te weten waaraan jij leed.. en voor mama haar toekomst naar volgende babytjes.. Maar eigenlijk vind ik het erg,erg voor jou,voor mij en voor iedereen die om jou gaf, ik hoop dat er gene leven is na de dood,want anders heb jij die pijn gevoeld. Anderzijds hoop ik wel in leven na de dood,dan zie ik jou ooit in mijn verre reis naar een andere planeet terug als de tijd rijp is voor mama,weliswaar,kan dit nog lang duren. In ieder geval,mama komt je ooit bezoeken,en papa ook. Kindje,ik zal je nu moeten laten,ik ben moetjes,en ga wat tv zien. Tot morgen mijn kindje. xxx
Op 15 augustus had ik met tante Heidy een optreden in Gits. Zelf was ik er nog niet klaar voor,maar ja het was al besteld van december 2008. Ik kon mij moeilijk concentreren op de teksten en maakte af en toe wat fouten. Het was of dat ik voor de eerste keer op het podium stond,zo onwennig voelde ik mij. Toch waren de mensen tevreden en dansten op ieder nummer dat wij brachten. Om 02.00 uur bracht ik een nummer voor u alleen en tante Heidy keek naar mij alsof ze wilde zeggen pa doe het nog niet. Ik gaf mij volledig over aan mijn gevoelens en bracht het nummer zoals ik dat nog nooit had gedaan,het werd een succes maar voor mij betekende het veel meer dan dat, "You'll never walk alone" is jou liedje voor altijd en waar ik kom ga ik het alleen voor jou brengen samen met "My way" Toen ik "My way" bracht kreeg ik die avond een zware brok in mijn keel,inderdaad ik ben er nog niet helemaal klaar voor.
Hallo, sorry er staan enkele fouten bij mijn laatste blogje die ik schreef vandaag ik zal het opnieuw schrijven en dan plaatsen. Probleempje met laptop
Het is niet gemakkelijk om het hier neer te schrijven maar,...mama is zwanger Ik ben vanmorgen voor ik naar mijn werk ging om een predictor gegaan. Toen ik op het werk aan kwam was Kimmie er al,en zijn we direct naar binnen gegaan om te testen of ik nu zwanger ben. Ik had al een weekje een voorgevoel,en wist eigenlijk al heel zeker dat het zover was. Ik kon natuurlijk niet zomaar zeggen dat het zo was ,want je weet maar nooit. Aangezien ik al een paar keer zwanger ben geweest,ken ik mijn lichaam als geen ander. Een moeder voelt die klik in haar lichaam,en zo kan je er ook op verder gaan. Ik durfde mij deze keer niet uitspreken omdat ik ook weet dat je lichaam er voor kan zorgen dat je dezelfde symptonen aan maakt als je er heel erg aan denkt. Nu ja...eens ik de test gedaan had,zag ik het kadertje rood worden,maar zag geen streep. Even was ik aan het shaken,ik beefde en kon niet echt de test aflezen,ik was helemaal in paniek. Toen Kimmie zei dat het positief was heb ik dan maar een vreugdedansje gedaan. Ik heb toen papa opgebeld en het nieuws meegedeeld. Ik heb gehuild van blijheid,maar ook van verdriet. Ik voelde ineens die zware last terug op mijn schouders vallen,en voelde alsof ik opnieuw van jou zwanger was ,ik voelde me net als twee maanden geleden. Ik ben toen mijn zwangerschap geindigd met een verkoudheid,en nu start ik er eentje met een verkoudheid. Ik dacht ook direct aan mijn testen die ik zal moetn ondergaan,het zijn heel pijnlijke en niet alleen de pijn ,maar ook de angst speelt een rol. Met een naald door mijn baarmoederwand steken en dan vlokken trekken, doen inmens veel pijn. Ik heb veel schrik,maar ook hier zal ik door moeten. En ik hoop dat dan alles goed komt. Ik hoop dat deze zwangerschap mij iets positiefs kan brengen,maar ook dat het jou ergens een plaats kan geven ,en dat ik er gewoon nog kan blijven mee omgaan. Ik hoop op een goede gezonde baby,dat is al wat ik wens. Het eerste wat ik heb moeten doen was bellen naar de gyneacologe,een afspraak maken waar ik zo vlug mogelijk het hartje kan horen,en met die informatie naar Leuven kan. Ik ben in week 5 van mijn prille zwangerschap en de bevalling zou voor 29 mei 2010 zijn. Mijn afspraak bij de gynaecoloog is op 15 oktober,de dag dat ik zou bevallen van jou. Ik hoop dat die dag mijn nog enige vreugde kan brengen in plaats van tranen. Mijn kleine meid,weet dat ik je niet zal vergeten,en weet dat dit jouw plaatsje niet zal innemen. Ik zal elke dag aan je denken,maar ik hoop dat je voor mama iets positiefs kan doen, en mij dit babytje kan bezorgen. Gun het mij aub want anders...anders weet ik mij geen raad meer. In ieder geval,dit is dus een hele verandering op korte tijd. En ik ben heel blij dat ik zo snel terug zwanger ben,ik ben inderdaad super vruchtbaar. Kan zijn voor en nadelen hebben.
Deze morgen ben ik opgestaan om kwart voor acht,broertje Toby was alweer vroeg wakker, en dan moet ook iedereen opstaan. Omdat papa heel ziek is van zijn ingreepje amandelen,kan hij amper iemand rondom hem verdragen, en zijn mama en Toby naar opa en oma gegaan. Toen ik aankwam was opa net vertrokken met tante Heidy naar meme.. Maar oma(mijn moeke) was wel thuis.. Ik ben er blijven zitten tot 12u30,ik kan wel uren kletsen met mijn moeder over alles en nog wat. Ik vertelde oma dat ik overtijd was,en dat het 'mogelijk' is dat er weer een babytje groeit in mijn buik. Ik zal het nog zeker niet van de daken schreeuwen,want morgen kan alles al vlug weer anders zijn. Maar omdat de kans erin zit,licht ik graag mijn moeder in,en hoe zou je zelf zijn hé? Ik had ook een lastige voormiddag,gans de tijd naar het toilet heen en weer lopen,van het minste ik voelde gaan kijken of ik iets zag wat dan ook op menstruatie kon lijken,maar niets.. Heb ik nu dan toch chance?ben ik weer zo vlug zwanger?of stellen ze het gewoon even uit? Ik zou graag hebben dat als het niet zo is,mijn lichaam niet de zot met mij houd,en mij nu de waarheid toont. Ik kan zo morgen een test halen,dat het helemaal niet zo is ook. Ik denk dat ik nog even ga afwachten,als is het niet aan te raden van de dokter,ik moet bij alles snel handelen en zeker direct afspraken maken met de nodige artsen,zodat zij op tijd en stond bij mij zullen zijn voor de testen. Ah ik zal nog niet dromen,ik zal eerst zien of alles in orde is. Ik moet wel zeggen dat ik heel rare dingen voel aan mijn lichaam en dat ik mij niet honderd procent voel. Ik heb erg veel pijn in mijn buik,meer mijn baarmoeder,en heb het gevoel dat er iets gaande is hier van onder. Ik weet dat ik al gans de week rare dingen voel,maar vandaag was het iets sterker,en was het alsof ik beter in mijn bed had blijven liggen,en had ik dat maar kunnen doen,was de keuze vandaag vlug gemaakt. In ieder geval blijf ik je op de hoogte houden van mijn doen en laten. Misschien hoop je stiekem wel mee voor en broertje of een zusje voor jou en Toby. Op het werk zullen ze allemaal heel optimistisch zijn als ze horen dat ik nog niet ongesteld ben. Ik had gisteren al een smsje van Kimmie om te vragen of ik ze al had,en toen ik antwoordde neen,zei ze ah sjiek.. iedereen hoopt natuurlijk op positief nieuws n ons leven.
Om van iets anders te spreken,mama heeft dus iets laten maken van jou voor oma,ik heb haar dat dus vandaag verteld,maar heb niet gezegd hoe het eruit ziet,en wat het ongeveer zal zijn. Ik zie wel dat ze straalt als het over een kadotje gaat die van jou zal komen. Voor de eerste keer sinds lange tijd heb ik ook over jou kunnen praten met oma,en gisteren met opa(mijn vader) op msn dan wel. Hij zei dat het niet is omdat ze niet van je praten dat zij jouw vergeten zijn. Ik heb hem ook gezegd dat ik dat wel begrijp en dat ook wel weet. Ik voelde dat het echt niet goed gaat,en dat zij jouw verlies geen plaatsje kunnen geven. Ook zij hebben het moeilijk dat tante Wendy(mijn zus)terug zwanger is,ze zijn wel heel blij, maar een verlies verwerken terwijl er een nieuw babytje bij komt,is nogal moeilijk. Toch kan tante daar niks aan doen,en gaat haar leven ook verder. Opa en Oma zullen dit wel plaatsen als de baby er is. Ik kan het wel begrijpen als ze op dat moment bij de bevalling in maart een keertje zullen slikken. Want dan pas worden we allemaal opnieuw geconfronteerd met iets wat wij allen verloren hebben. In ieder geval,ik weet dat opa het zeer moeilijk heeft en ik weet ook niet hoe hij het kan plaatsen. Het zal tijd en tranen kosten. Ik had graag een foto op mijn website geplaatst van het kadotje,pas als ik het in handen heb,zal ik het plaatsen op mijn blogje.
Ondertussen ben ik nu terug thuis.Met papa gaat het nog steeds niet goed,drie kilo afgevallen in drie dagen, en een flinke verkoudheid,zweten en hoesten,voelt hij zich heel zwakjes en echt niet goed. Ik kan amper iets voor hem doen,want een ventje die pijn heeft is als een kindje.. Ik kan hem maar rust voorschrijven en het respecteren dat ik er maar kan zijn voor hem als hij iets vraagt. Voor de rest heb ik niks gedaan dit weekend,ik had voorzien veel rust te nemen omdat ik ook als gans de week ziek ben, en dat heb ik ook grotendeels gedaan,of het nu hier was of bij oma is hetzelfde,maar ik heb alleszins niet veel gedaan. Ik heb ook geen energie om iets te doen,beetje strijken en stofzuigen,vlug een dweileke en dat was het dan. Morgen is het terug werkdag,en eerlijk gezegd ben ik wel blij,voel me de helft minder ziek en je kweekt ook meer energie als je iets moet doen die van moeten is. We naderen intussen wel heel vlug de bevallingsdatum,en op die dag zal ik dan ook uitgbreid huilen. Ik heb dat voorzien en zal dat ook gaan doen,dat hoort nu eenmaal bij een rouwproces. Ik weet ook dat ik die dag niet te spreken zal zijn,maar als iedereen ervan op de hoogte is,zullen ze mij dan wel met rust laten. Alhoewel ik daar geen last van heb. Ik heb nog niet zozeer en zo vlug last van iemand. Zo,ik zal je nu wat laten ik hoop dat jij een beetje jouw weg vind hier boven,en dat je weet dat ik elke dag nog aan je denk, en dat mijn keeltje toesnoert als ik over je praat. Ik hoop dat je voor altijd zal weten dat ik van je hou,en dat wij Toby laten opgroeien met de gedachte dat ook hij een zusje heeft die Zoë heet. Hij zal altijd een deeltje van jou kunnen zien,en wij zullen met plezier later vertellen hoe de vork in de steel zit, want hoe dan ook,jij blijft ons tweede kindje,en ik zal jou herinneringen blijven koesteren,net zoals mijn blogje hier voor jou. Al zijn het maar kleine deeltjes die ik kan schrijven,ik doe toch iets voor jou... Ik hoop gewoon dat ik de pijn die ik nu voel voor jou iets kan laten verzachten,want iemand dierbaars verliezen zoals je eigen babytje,pakt toch een groot deel van mijn leven weg. Het heeft niet alleen mij een leeg gevoel gegeven,het heeft mij gekraakt,gebroken heel diep van binnen. En daardoor ben ik ook niet meer de Brenda die ik was. En ik zou heel graag terug op zoek gaan naar mijn ik,want ik mis die persoon ongelooflijk. Je mag je zeker niet schuldig gaan voelen,want dit alles heb jij niet veroorzaakt,het is gewoon mijn dochtertje die er nu bijna had geweest dat ik zo verschrikkelijk mis. Mijn kindje,ik heb alles van jou bewaard,en kijk er elke week stiekem naar als ik er voorbij loop.. Ik mis je verschrikkelijk. Ik zou mijn leven geven als ik jou maar terug kon brengen,maar wat we nu hebben...Is onverklaarbaar moeilijk. Ik heb misschien krachten genoeg om jou te kunnen schrijven,maar ik heb geen energie meer om dit te blijven aankunnen. Ik hoop...dat ik jou ooit kan terug zien,en dan zal ik er voor altijd voor je kunnen zijn. Lieve meid,ik blijf van je houden. Mama
Dag Zoë, Goeiemorgen mijn mooie meid,hoe gaat het daar in wolkenland? Hier beneden is het zonnig en redelijk warm... Mama heeft vandaag en verlof dagje,ik ga deze middag met Toby naar meme en pepe Willy. Om de veertien dagen is er daar op zaterdag koffieklets met iedereen van papa zijn kant. Papa gaat niet mee,heeft pijn en kan amper op zijn voeten staan. Weliswaar vind hij nog altijd de kracht om mama op stang te jagen, kvind het echt niet leuk dat ik altijd maar op mijn dak moet laten zitten. Soit,Genoeg daarover ,want ik mag hier niks schrijven over papa. Ik wou gewoon zeggen dat ik deze namiddag even weg ga,want anders zullen wij in ruzie komen.
Ik ben nog steeds niet ongesteld. Ik begrijp er niks van,de ene keer voel ik die maandstonden opkomen,en de andere keer is het alsof ze voor eeuwig zullen weg blijven. Ik zal zeker nog niet beginnen dromen van een zwangerschap,maar we zijn er toch serieus naar toe aan het gaan. Ik weiger al gans de week medicijnen in te nemen voor mijn hoest,keel en hoofdpijn,en ik moet nu en dan overgeven,en zou graag dan als ik ongesteld ben iets innemen dat ik s'nachts weer normaal kan slapen. De reden waarom ik weiger iets in te nemen,is omdat ik heel bang ben dat als ik zwanger zou zijn,ik bang ben dat dit het vruchtje kan schaden,het lijkt inderdaad wel overdreven, maar ik wil echt niet de reden zijn waarom het opnieuw kan en zou mislukken. Als het dan fout gaat,dan kan ik mezelf later nooit geen schuldgevoelenens geven. Dat is de enige verklaring die ik daarvoor heb. Maar zo ver zijn we nog niet,ik voel wel iets,maar ze durven zich ook laten wachten omdat ik er nu constant aan denk ook,het lichaam zit raar in elkaar ook. Ik zal je in ieder geval iets laten weten als ik ongesteld ben,of niet. Tot later kleine meid. Kusje mama
Ik heb net zoals elke dag een redelijke dag,die soms minder goed gaat en soms beter gaat.. Ik weet dat ik bijna elke dag hetzelfde moet gaan schrijven,maar zolang ik me verdrietig voel zal ik ook niet gaan schrijven dat het 'goed 'met mij gaat. Ik had deze voormiddag een les ingepland voor de 'nieuwe 'verkoopsters in onze regio, ik had Valerie(een collega' van mij )beloofd het fotoboek van jou(Zoë) mee te brengen omdat zij dit blijkbaar nog niet gezien had. Toen ze het zat in te kijken kwamen natuurlijk al mijn cursisten toe,en zagen zij natuurlijk dat dit geen fotoboek was van een gezonde geboren baby.. Ik had het moeilijk om dat ze het ook inkeken,maar anderzijds heb ik voor niemand geheimen en mogen zij mijn kleine meid zien,want ik ben er trots op! Mijn les liep zoals gepland,en mijn voorbereidingen hadden mij daar serieus op geholpen. Ik liep op schema,en konden om 12u30 stoppen en naar huis toe. Eenmaal ik thuis kwam was papa er al,hij lag in de zetel en probeerde wat te rusten. Ik heb mijn eten klaargemaakt,mij helemaal dik gegeten en ben dan maar eens gaan piepen naar mijn site.. Ik ben ook gaan zoeken naar verhalen die redelijk wat over hetzelfde zouden gaan als die van mij, en ik heb er eentje gevonden,na lang zoeken. Ik heb een ganse namiddag naar die verhalen gekeken,ik heb ze gelezen,ik heb gesnikt,gesnotterd en gehuild...Het is een aangrijpend verhaal. Ik ben trots op die mevrouw hoe zij haar verdriet kan verwoorden,en hoe zij talent heeft om dat allemaal op een site te gaan plaatsen. Het enige verschil die ik met haar heb is,zij heeft drie engeltjes verloren.. 1 baby afgegeven op een zwangerschapsduur van rond de vijf zes maanden,en dan eentje die na een twaalftal weken het leven verliet,en dan eentje die drie dagen geleefd heeft. Ik dacht bij mezelf,hoe is dit mogelijk,drie keer dat zelfde verdriet meemaken,hoe overleeft een mens dat zo? Ik mag er niet aan denken dat ik ditzelfde weer zal doormaken,en hoe mijn lichaam daar tegen over zou staan. Ik kan mij heel goed in die mevrouw haar gevoel stellen,maar drie keer zou voor mij mijn doodskistje worden. Ik ben er zeker van dat ik dit niet nog een keer aan kan,al lijkt het mij vrij waarschijnlijk dat ook ik mij terug in die situatie kan bevinden als het lot dit beslist. Het verhaal die ik daarnet las was helemaal hetzelfde op 1 puntje na,zij hebben gekozen de zwangerschap iets later af te breken,om van hun dochter afscheid te nemen in levende lijve,ik daarentegen was niet sterk genoeg om jou te horen wenen,en je je flesje te mogen geven,terwijl je in de daaropvolgende uren zou gaan sterven. Ik as bang dat jij pijn zou hebben,en dat ik je nooit had kunnen afgeven. Als ik hun verhaal nu lees,heb ik spijt,want zij hebben zo veel meer van hun engeltje over gehouden dan ik, ik heb enkel de weinige foto's,geen kleertjes,en geen fopspeentje waar jij je laatste zuigreflex aan hebt gegeven. Ik heb enkel je dekentje in mijn kamer liggen,waar jij hebt in gelegen toen je net uit mijn buikje kwam. En ik weet wel,spijt komt altijd te laat,maar ik ben ervan overtuigd dat als ik het moet meemaken nog een keertje, beslis ik om de baby te houden,hoe dan ook,kost wat kost. Ik heb er nu veel te veel spijt van dat ik maar een korte tijd heb kunnen genieten van jou bestaan, en dat er zoveel mensen zijn die jou nog hadden willen zien. Ik heb jou en die mensen geen kans gegeven,en dat doet bij mama heel veel pijn. En laat veel sporen van schuldgevoelens na. Ik kan mij alleen maar koesteren aan alles wat ik nog over heb,en hopen dat het toch niet weer gebeurd. Ik riskeer mij alleszins heel ver met het opnieuw te proberen. Alhoewel ik niet eens weet hoe het nu zit,want vandaag moest ik ongesteld worden,en ik voel niks opkomen. Ik voel me wel raar,maar niks wat op menstruatie lijkt. We zullen zien,ik hoop dat het dan morgen zo ver is,want het wachten duurt mij nu te lang. Ik wil het niet forceren,maar ik weet dan hoe ver ik sta,en dan kan ik ook om medicijnen voor mijn ziek zijn.
Papa zijn amandelen zijn er sedert deze morgen uit,hij is heel ziekjes en verblijft vanavond in het ziekenhuis. Mama zal het dus alleen moeten doen vannacht,ik kan heel moeilijk alleen zijn na het verlies van jou mijn meisje. Hoe dan ook zal ik het wel overleven om eens alleen te zijn,en wie weet komen er ooit nog dagen,en dan zal ik het ok moeten redden. Ik voel wel dat ik heel emotioneel ben,en dat ik in het naar huis rijden daarstraks een dipje had.. Ik moest opeens zo wenen,en ik kreeg geen lucht meer.. Broertje Toby maakte zich zelf los uit zijn gordel en kwam naast mij zitten, alsof hij wist wat ik voelde en dacht..hij nam mijn hand vast en gaf mij een flinke zoen. Het deed mij zo deugd om de warmte van mijn zoontje te voelen,en anderzijds miste ik zo het handje van jou mijn kleine meid,ik heb nog zo sterk jou gezichtje in mijn geheugen, en ik hoop dat deze nooit vervaagt. Ik heb het zeer moeilijk met het aanvaarden van mensen die mij zo in de steek laten, en vind het zo verschrikkelijk erg voor mijn vader,jouw opa dat hij zo veel verdriet heeft om jou en dat ik hem helemaal niet kan helpen in dit,mijn verdriet is allereerst nog veel te vers,en ik beschik niet over de middelen om een ander te helpen,daar ik zelf niet sterk genoeg ben . Ik kan mijn vader maar deze raad geven en dat is,hou je vast aan de gedachte dat ze er was, en dat ze heel graag bij jou had willen spelen en zijn. Ze is er nu eenmaal niet meer,en ook wij zullen haar niet meer zien opgroeien en lachen. Het is een groot verlies,maar ik ben er van overtuigd dat zij jou toe lacht hier boven in de hemel. Neem er vrede mee dat zij het leven hier op deze planeet niet kon leiden, en dat zij daarboven als een engel schittert in haar velletje. Meer dan dit kan ik niet zeggen,want ik begrijp het ook soms niet en ik kan het ook niet echt aanvaarden,maar zo is het leven ik hoop voor jou dat je het een plaatsje kan geven in je hart,en als er tranen vloeien ,hou ze dan niet tegen gun haar die traantjes,das het enige wat wij kunnen doen voor haar. De pijn die je voelt is nu ondraaglijk,maar ooit zal ook deze een plaats in je leven krijgen,en ook voor ons zal de ons ooit weer gaan schijnen,aldus dat hoop ik.
Tegenstrijdige gedachten weliswaar,want voor mij als mama...zal deze pijn nooit overgaan. ik mis je kleine meid,wat heb ik jou aangedaan en mezelf als ik de klok kon terug draaien,dan had ik je gehouden,eerlijk waar Ik zal het hier maar bij laten, ik kan even niet meer schrijven dada
Goeiemorgen mijn kleine lieve mooie meid, Papa is al naar het ziekenhuis,hij moest er om 7u30 zijn, hij moet zijn amandelen laten uithalen,en ik vermoed dat het een heel pijnlijke ingreep zal zijn. De ingreep zelf zal niks zijn,maar nadien zal hij wel veel pijn hebben als ik het zo hoor van de dokter. Mama heeft niet veel zin om straks te gaan werken, ik ben heel laat gaan slapen,ik kon mijn slaap niet vinden, had heel veel pijn in mijn maag,had dit ook nig nooit gehad. Ik ben nog nooit ziek geweest en had nooit ergens pijn, en is alsof mijn lichaam dit jaar niet goed weet wat het moet doen. Ik was ook heel misselijk en net als nu moet ik telkens naar de wc lopen om over te geven,ik vermoed dat ik iets heb in de aard van buikgriep, alhoewel je daar heel ziek van bent,en niet kan gaan werken, misschien is het ook iets anders,ik weet het niet,en zal zien als het niet over gaat om naar de dokter te gaan. Het is namelijk vreselijk ambetant als je geen energie hebt om te gaan werken, en je dan nog eens misselijk bent op de kop toe. Ik hoop dat mijn dagje snel voorbij gaat,want ik zie het echt niet zitten. Tzal zowat de eerste keer in mijn leven zijn dat ik er echt tegen op zie. Vanavond ga ik dan rechtstreeks na het werk naar het ziekenhuis, papa gaan bezoeken,en daarna ga ik Toby ophalen bij tante Heidy. Ik heb gisteren nog iets gaan bestellen voor oma Sonja, ik hoop dat ze mijn site niet leest,want anders is het geen geheim meer, het is een houten juwelenkistje met een granieten gedeelte er boven op in dat granieten deeltje is jou foto verwerkt,en normaal gezien zal ik die ontvangen volgende week woensdag of donderdag. Ik hoop dat ze heel tevreden zal zijn,maar ik vermoed van wel. En anders hou ik het voor mezelf,en koop ik iets anders. Ik had het haar beloofd omdat zij meter was van jouw,en ze verdient iets als aandenken van haar kleinkind die er niet meer is.
Zo,ik zal dan maar eens gaan vertrekken naar school,want broertje Toby kan nooit wachten,en wil altijd direct als hij wakker is naar die school toe.. Alsof hij er niet lang genoeg kan zijn. Ah het is beter zo,dan dat ik hem moet sleuren naar daar. In ieder geval,beter hem dan ik! Zo kleine meid,ik ga nu naar mijn winkeltje en hoop vanavond tijd te vinden om te schrijven,ik zal in ieder geval alleen thuis zijn, dus eenzaam zal het wel zijn,en dan zal ik wel schrijven, dada kindje xxx mis je hou van jou prinsesje
Hallo allemaal, ik ben er klaar voor om mijn foto's op mijn site te tonen, ik ben er hoe dan ook trots op aub geen negatieve reacties plaatsen op de foto's,het is al moeilijk genoeg om ze zomaar op een website te publiceren. Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg xxxx Bren
Het is een nachtmerrie voor elke mama het verlies grijpt diepgaand en langdurig in na een bepaalde periode zoals nu blijf je met het verlies alleen achter zonder luisterend oor,want onze omgeving gaat verder en dat wordt ook van mij verwacht moet ik dan verder gaan zonder stil te staan? Het heeft nieuwe gevoelens in mij losgemaakt Ik heb niet eens de mogelijkheid gekregen om mijn meisje te leren kennen,haar karakter haar gewoontes het afscheid was zo onverwachts,en het was niet voldoende mijn wereld is vergaan,er is niemand die mij helpen kan ik moet een gevecht winnen om de dood van mijn kindje te overleven.
Mijn leven stopte, midden een mooie zomerdag. Ik voel de warmte niet. Ik zie de zon niet, alleen mist. Ik verlang zo naar mensen, en durf geen mens te zien. Bang voor wat ik zeggen moet. Bang dat ik de kans niet krijg om te zeggen wat ik voel. En dan is er die ene, die niet komt zeggen hoe het moet, maar die luistert hoe het voelt. Ik voel weer kracht tot leven, niet ineens, maar telkens weer. Ik heb tijd nodig, om door tranen heen die ogen te zien, die de belofte van een nieuwe morgen dragen en ik ontdek dat de vreugde, die helemaal verdween, op dezelfde lijn ligt als verdriet.
Het is nogal vroeg om een wens te doen,het nieuwe jaar is nog ver van hier, maar sedert alles ben ik bij mijn leven stil gaan staan en heb ik dit kunnen op paier zetten; Ik hoop dat ik vrede en rust zal vinden in deze wereld die ik nooit zal begrijpen. Dat de pijn die ik nu heb en de conflicten die ik moet ondergaan mij kracht zullen geven om elke nieuwe situatie in mijn jonge leven in de ogen te kunnen kijken. Dat ik mag ontdekken dat er nog goedheid in de mensen zitten,en dat een vriendelijk woord een warme lach elke dag van mijn leven zal raken en dat ik deze geschenken kan doorgeven zoals ik ze van jullie ontvangen heb. Ik wil diegene liefde leren kennen die alleen maar haat kennen,en dat hetgeen ik als les uit mijn verlies leer iets kan zijn dat mensen bewonderen in mij,zodat jullie ook altijd beroep kunnen doen op mij. Ik wil onthouden dat het leven van iedereen die met mij in contact is geweest een deel van mij zijn zelfs al waren de ontmoetingen minder dan ik had willen. De inhoud van deze ontmoetingen zijn belangrijk . Ik wil elke dag tijd maken om de schoonheid van het leven in te zien,en dat ik ook kan inzien dat iedereen anders is op zijn eigen manier. Zoë is een gebrek uit mijn verleden en zal één van mijn krachten zijn voor de toekkomst. Een toekomst gevuld met beloftes en mogelijkheden Ze was een waardevolle betekenis Mijn wens is bovenal;dat ik me altijd geliefd wil voelen en dat ik iedereen ook lief heb om de persoon die zij in wezen zijn.
Ik zit zo vol angst en ik voel me gevangen In een web van onzekerheid, maar ik heb een verlangen Ik zit in een lichaam dat niet voelt als eigen Praten doet zeer, maar ik wil niet meer zwijgen Willen jullie me helpen om me niet te verschuilen? Ik durf weinig te zeggen, maar ik kan al iets huilen Ik zeg nog niet alles, alhoewel ik wel praat Soms zie je mijn tranen, die je mijn tranen laat Alles wat nu pijn doet mag jij van me weten En dat ik wel wil vechten, mogen jullie niet vergeten Jullie mogen me vasthouden, alleen om te helen Want ik denk dat het helpt om het met jullie te delen Ik verzwijg soms mijn tranen, maar blijf ernaar vragen Want door het te delen, leer ik te dragen!
Ik stond s'morgens op,één en al geluk het kon gewoon niet stuk in het kamertje was het stil t'voelde koud en kil ik keek op ons kindje neer t'gaf geen teken van leven meer machteloos keken we naar ons kindje om al denkend hoe,waarheen en waarom? Ze was ingeslapen lief en zacht in een voor haar lange nacht aan zoiets hadden wij nooit gedacht wie had dit nu zo vlug verwacht? We denken nog veel aan onze lieve meid een korte tijd mocht zij in mijn buikje zijn we waren gelukkig ,dankbaar het was fijn ze is misschien ver weg van ons dat is heel moeilijk te begrijpen soms dat was het geluk,t'was mooi kort en zeer vlug stuk
Hallo lieve Zoë en hallo alle mensen die mijn blogje lezen.. Mijn dagje is nog niet halverwege en alweer heb ik gekke rare dingen tegen gekomen.. Ik had mijn huisje al vroeg in de morgen zijn poetsbeurtje gegeven,en nadien had ik nog wat werk op mijn laptopje om vrijdag terug les te geven,ik had nog enkel voorbereidingen te doen,want sedert mijn bevalling nog van kleine Zoë heb ik alles laten vallen,en had ik geen zin meer in les geven,ondertussen ben ik dan ook nog op reis geweest,en nu sedert september zag ik dat ik alweer met mijn lesgeven moest beginnen,ik denk gewoon dat ze willen dat ik toch nog vooruit ga. Na een paar uur op de laptop te tokkelen ben ik dan maar even in mijn auto gesprongen om naar het nieuwe shoppingcenter te rijden hier in Izegem.Ik was nog niet helemaal onderweg en mijn gsm ging af, wist niet goed wie het was,maar herkende ergens die nummer van..Was mijn meme,ik had ze al maanden niet meer gehoord of gezien. Sinds de geboorte van Zoë heb ik haar geen enkele keer gehoord,al zegt ze dat ze mij verschillende keren heeft gebeld,ik weet het echt niet,en vermoed dat dat niet zo was,soit het doet er niet toe. Ze vroeg mij hoe het nu met mij was,ik kon niet goed zeggen hoe ik me vandaag voelde,want telkens ik zag alles gaat goed met mij,heb ik achteraf heel wat spijt,omdat ik naar kleine Zoë toe dit niet kan zeggen,ik voel me ook rot,en de vraag alleen al is redelijk bot voor mij. Meme begon te vertellen dat zij niet naar mij en onze baby kon komen kijken in het moederhuis,omdat mijn tante moest werken en zij meme niet kon voeren tot daar,ze wou er ook niet naar toe komen omdat zij over zovele jaren twee babytjes heeft verloren,eentje van wiegendood en eentje waarvan de oorzaak bij mij niet bekend is.Ik wist wel dat het in onze genen zat,omdat mijn eigen mama ook een babytje verloren heeft. Meme begon dus te wenen aan de telefoon,en vertelde mij dat zij nu nog na al die lange jaren heel veel verdriet heeft om haar verloren kindjes, en zij er niet over kan dat nu ook ik,als jongste van al haar kleinkinderen dit heb moeten meemaken,ze zei dat ik het mijn ganse leven zal mee dragen,en dat ik er echt alles zal aan moeten doen om mij zelf weer gelukkig te doen voelen. Ze kon opeens niet meer praten,en zei als laatste ik zal je gerust laten,als snikkend. En daar zat ik dan in mijn autotje,met tranen in mijn ogen,ze had neergegooid,en ik begreep niet waarom. Niemand kan de laatste maanden nog recht in mijn ogen kijken,niemand weet wat gezegd tegen mij,en dat voelt zo schuldig aan. Ik begrijp dat mensen niet weten wat gezegd,en dat het moeilijk is tegen mij praten,maar ik ben ook maar ne mens he,en ik ben nog altijd wel Bren dat iedereen kent he,iedereen weet dat ik een makkelijke ben in omgang,en dat ik nooit iemand kwaad zou doen. Nuja,na dat gesprek ben ik dan als de vlucht naar mijn ouders gereden om te vertellen wat ik nu had gehad. En daar ben ik dan een beetje tot mijn positieven proberen te komen. Ben dan maar ineens naar school vertrokken om Toby,en omdat ik nog te vroeg was,stak ik een sigaretje op,en ineens komt daar een meneer naar mij toe met een cowboy hoed op,een oudere man,rond de 6O jaar schat ik,al ben ik slecht in schatten,maar alé, hij kwam over mijn auto geleund,mijn raam stond open en hij zei,meisje dat is niet goed voor u om te roken, ik dacht;wat nu weer,kan er mij nu niemand ne keer met rust laten,ik doe niks en niemand mis.. Ik heb die meneer vriendelijk gezegd dat ik wel weet dat roken niet goed is,maar dat ik dat nodig heb in mijn leven, en toen zei hij;zo jong en dat nu al moeten nodig hebben klinkt onwaarschijnlijk,ik ben mijn vrouw net verloren zei hij, en ik ben nog altijd gestopt,en ik kon het niet laten van zeggen,ik heb gewoon geantwoord,kijk meneer ik ben over twee maanden mijn dochter verloren en ik heb dat wel nodig,zijn gezicht vertrok,en hij gaf mij een schouderklopje en zei;ik begrijp u meisje,en ik kan mij voorstellen dat dit u leven helemaam overhoop heeft gegooid,en ik wens u alle geluk toe, ondertussen moest ik uitstappen want de bel ging,hij liep nog mee naar waar alle mama's staan en pakte mij ns vast en zei;sterkte meisje! Ik had dan weer bekijks voor die ganse school,aan de poort zijn het al allemaal mensen die altijd zo kijken,en dan nog zo een cowboy mens die mij vast neemt,ah...mijn dag zat al vol zenuwen en ie was nog maar begonnen. Ik moest mijn keel alweer dichtsnoeren ,want ik voelde de pijn al weer drukken,en mijn tranen hadden al weer weer willen vloeien, ik heb ze maar goed tegen gehouden,want Toby heeft mij al genoeg zien wenen,straks denkt het kind dat ik niet anders kan dan dat. Ondertussen ben ik alweer thuis,heb nu weliswaar geen zin meer om iets te gaan doen,want mijn dag is grotendeels naar de kl... Blijkbaar werkt dit wreed op mijn gemoed. Ik moest eigenlijk vandaag naar ergens gaan kijken(weet niet eens waar) om een stukje te laten maken voor mijn mama van kleine Zoë, ze zou zo graa iets hebben om op haar kast te zetten,en ik had mij voorgenomen dit vandaag te doen. Ik moet eerlijk zijn;ik geraak er niet en durf niet goed ergens binnen te gaan en dit te gaan uitleggen. Ik kan maar moeilijk in een doopsuikerwinkel binnen gaan om een stukje te laten maken voor een overleden kindje, je moet daar naar toe gaan als je wilt goed bevallen natuurlijk,bovendien zou de confrontatie wel eens heel zwaar kunnen worden in zo een winkel,dus zal ik het mijzelf besparen en het weer nog even uitstellen,zoals altijd. Mama zal moeten wachten tot ik er klaar voor ben,en dat zal ze ook doen. Ik heb de indruk dat ik al weer een flinke pagina heb geschreven,eens ik bezig ben vloeien de woorden altijd eruit,en dan zie ik opeens dat ik alweer zo ver ben gaan schrijven. Maar nu geraak ik eigenlijk wel uitverteld.... Ik ga ook niet schrijven om te kunnen schrijven,het moet spontaan komen en gemeend zijn. Ik wil geen opgezette blog,maar eentje die recht uit mijn hartje komt. Ik heb mezelf voorgenomen om mijn site op 26 juni 2010 niet af te sluiten,maar wel te laten overbrengen in een boek, ik zal mijn verhaal over de inleiding van mijn bevalling helemaal opnieuw gaan uitschrijven,maar dan met een correcte zinsbouw en een iets beter verhaal,zo als het nu hier staat geschreven,is hetgeen wat ik die nacht in mijn hoofdje heb geprint,en in mijn gsm had opgeslagen omdat ik wist dat ik alles zou gaan uitschrijven naar anderen toe.De zinsbouw is zeker niet fantastisch maar is zeker wel de enige echte emotie van toen. Ik heb het deze week opnieuw gelezen,ik moet er telkens bij wenen,en hoe meer ik het lees,hoe dieper het tot mij indringt dat ik dit echt wel heb meegemaakt,dus bij deze zal ik ze als dit een jaar oud is als kado naar mijn dochtertje toe een boek laten publiceren met mijn verhaal. Mijn blog zal blijven bestaan tot hij zo wat vol geschreven is,want veel plaats heb ik niet meer over. Weliswaar zal ik een nieuwe site aanmaken als ik een derde babytje krijg,voor dat kindje,omdat ik persoonlijk vind dat dit haar eigen site is,en zij niet mag in conflict komen met een nieuwe broer of zus,ik heb in mijn gevoel iets dat zegt dat dit niet eerlijk en mooi zou zijn tegenover Zoë, dit is haar dagboekje,en niemand mag in die plaats komen,dit is haar leventje,en niet dat van een 'gezonde baby' Ik wil mijn kleine meid langs geen kanten kwetsen. Ook al is ze nergens,toch is ze ergens volgens mij. Ik ga nu een beetje strijken en ik kom straks wel nog eens piepen, tot later kleine meid,en voor de mensen die het lezen,toedeloe en c you next time xxxxxxxxxxxxxxx
Als er iemand waar je veel van hield, plotseling door de dood wegvalt, en je nooit serieus over de dood hebt nagedacht, je geen kader hebt om zaken als dood in te plaatsen, nooit beseft hebt dat leven ook loslaten is, dan zal deze gebeurtenis je leven totaal overhoop zetten. Het is een krisis die alles op losse schroeven zet. Niets is meer zeker. Je levensdoel kan totaal onduidelijk worden. Zekerheden, zaken en mensen die je kon vertrouwen vallen weg. Wat is nu mijn houvast ?
Hoe je iets kunt verwerken en hoe je teleurstellingen, fouten en pijn kunt incasseren, heeft veel te maken met je levensverhaal tot nu toe. Ieder mens schrijft reeds in zijn eerste levensjaren aan zijn eigen levensverhaal. Een verhaal gevuld met idealen, dromen en verwachtingen, maar ook met de verwachtingen en waarden zoals je omgeving die aan je meegeeft. En het is interessant om bij een krisis na te gaan hoe je levensverhaal tot nu toe eruit gezien heeft. Bij mijn verwerking spelen mijn emoties een grote rol. Gevoelens kunnen je zelfs geheel blokkeren. Want het lijkt alsof je er geen vat op hebt. Je kunt je wil inschakelen en positief proberen te denken, maar je gevoelens schakel je niet zomaar uit.
In je eigen gemeente is er vaak zo weinig privacy en veiligheid, dat je vaak iemand buiten je eigen kennissenkring moet zoeken. Maar mijn advies blijft, zoek er één, al is het aan de andere kant van het land. Vanuit zowel mijn eigen ervaring, als uit de praktijk heb ik ontdekt dat het enorm bevrijdend werkt als je een geheim, waar je jaren mee rondliep eens met een ander kunt delen.
Met je verstand weet je, dat je er geen schuld aan hebt, maar met je gevoel ligt dat anders. Je tracht je binnenkant te verbergen uit angst dat als men alles van je weet.Toch is ook hierbij de oplossing dat je iemand in vertrouwen gaat nemen. Iemand die niet te snel schrikt en jou serieus wil nemen. ik heb al gezien dat mijn levensverhaal van groot belang is bij het verwerken van mijn pijn en teleurstelling. mijn verhaal ligt in duigen en er is bijna geen hoop voor een betere toekomst. Ik probeer alleen maar te overleven.Via mijn blogje heb ik veel rust en genezing gevonden,ik vraag mezelf dan af wat ik nog voor anderen wi betekenen en wat ik diep in mijn hart nog zou willen,ook al vind ik mijn verstand niet. Ik probeer mijzelf te vergeven wat ik jou heb aangedaan,en ik weet dat ik van je hou,en ik zal het honderd keer zeggen, het is mijn hulpmiddel,datgene dat ik heb vastgezet. We zouden ons allemaal zo graag anders willen voelen.
Veel mensen voelen zich schuldig om iets,net zoals ik,maar dan moet je het eerst hebben over: wat is een verkeerde daad? Als je niet weet dat iets verkeerd is, heb je dan schuld? Je moet het zo zien:
- als je niet beter wist, heb je geen schuld.
- als je niet beter wílt weten, heb je wel schuld.
Misschien voel je je schuldig, lijd je onder wroeging over dingen waar je niet verantwoordelijk voor was. want wij kennen dit zo niet,wij hebben het altijd anders geleerd. Je hebt geleerd je dagindaguit over dingen verantwoordelijk te voelen, terwijl je er niet verantwoordelijk voor bént:
a. omdat het niet met jouw leven te maken heeft; b. omdat het verleden tijd is.
Ga je verkeerd om met de gevolgen, dan heb je schuld, maar alleen aan dat verkeerd omgaan, omdat je beter kon weten.
Moeilijk
Het leven zou zo eenvoudig kunnen zijn, zo vanzelf kunnen gaan. Maar het is voor velen zo verschrikkelijk moeilijk! Mensen zitten zó vol schuldgevoelens, vooroordelen, principes, enz. dat er van de Waarheid niet veel te ontdekken valt.
Onnodige Schuldgevoelens
Veel mensen lijden aan onnodige schuldgevoelens. Mensen hebben over de verkeerde dingen schuldgevoelens, tot ondragelijke wroeging. Ik weet daar alles van...
Mensen barsten van de onnodige schuldgevoelens en, wat erger is: wroeging. Wroeging krijg je als er iemand door jouw toedoen bijvoorbeeld het leven verloor. Dat is een overweldigend schuldgevoel, waar mensen zo aan kapot kunnen gaan dat ze zelfmoord plegen.
Leef zo bewust en voorzichtig, dat je nooit veroorzaakt dat iemand de dood vindt. omdat heel kleine oorzaken gigantische gevolgen kunnen hebben
Het gebeurt ook nogal eens dat je ergens de schuld van krijgt waar je geen schuld aan hebt. Probeer daarover te praten. Daar heb je recht op!
Er is binnenkort een familiefeestje voor meme haar verjaardag.. Ik heb besloten er niet naar toe te gaan.. Toen ik net bevallen was van jou mijn engeltje heb ik heel pijnlijke reacties gekregen, ik stelde het ook zeer op prijs als familie en vrienden mij een kaartje schreven,of mij een smsje stuurden. Ik kreeg van alles en iedereen een hart onder de riem,maar van mijn naaste familie heb ik niet eens een warm woordje gekregen,en ik kan er niks aan doen, maar ik heb daar heel veel pijn in. Ik kan met deze reden niet naar een feest gaan waar niemand iets af weet van mijn verdriet,waar niemand heeft om mijn verlies, waar iedereen denkt dat ik een miskraam heb gehad,en waar ze denken dat het de volgende keer wel over een leien dakje zal lopen. Helaas ligt dit niet op mijn weg,en kunnen deze woorden mij niet beter doen voelen. Ik kan de confrontatie met meme of tante niet aan.. En zou mezelf willen besparen van nog meer pijn,of schuldgevoel. Ik weet dat eens ik daar ben,ik mijzelf zal moeten verdedigen over het feit dat zij zich zullen afvragen of er geen manier was om jou toch te kunnen redden,of als er een andere oplossing was. Ik heb er totaal geen zin in,en ik zou mezelf alleen maar meer schuldgevoelens geven,en ik heb er al meer dan genoeg. Ik moet niet zeggen dat ik alles had gedaan,ik heb gewoon alles geprobeerd,en het leek allemaal achteraf zo zinloos. Geen enkele test heeft ooit verbetring getoond in jou fragiele lichaampje,wij leefden gewoon op hoop dat er een mirakel zou gebeuren. En die gebeuren enkel en alleen in goede films. De tijd van lijden en hopen is nu wel voor bij,de tijd van vergeven en vergeten is nu aangebroken,en daar moet ik het nu maar mee doen. Het heeft van mij een beter mens gemaakt,en bij alles wat je doet sta je nu even stil. Ik bedoel;als jong meisje ga je nog naief door het leven,je neemt beslissingen waar je niet eens bij stil blijft staan,je denkt dat alles van zelf gaat en je kent geen gevaren. Het beslissen over het leven van je eigen baby maakt je in je leven echt wel sterker. Voor wie nog nooit voor hete vuren heeft gestaan,zou ik zeggen,zet je schrap voor wat kan komen,want het komt zomaar uit het niets en je kunt het niet ontwijken. Ik zou terug willen keren naar de tijd dat alles goed ging,dat mijn leven nog een weg zag tussen de lange wegen, en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Het beginnen aan een zwangerschap was voor mij al heel erg ,want ik ben telkens altijd maar ziek geweest, ik had zo lang gewacht om zwanger te zijn omdat ik op de eerst plaats carriere wou maken en altijd wou doorgroeien en doorgroeien. Eens ik alweer een stapje hoger ging wou ik dan de grootste winkel van europa,en dan nog had ik geen zin in een baby. Ik wou alles geven voor mijn nieuwe winkel,ik wou er zijn voor mijn team,en zou een goede filiaalbeheerdster worden. En toen overviel mijn moederinstinct mij,het moest diect gebeuren en heel even dacht ik niet na en boem.. Ik was zwanger na een maandje proberen.. Ik was dolgelukig,maar o zo ziek.. Overgeven,niks binnen lrijgen,4 maanden lang.. Ik kon net twee weken eten binnen houden toen ik het slechte nieuws hoorde dat kleine Zoë iets had wat niet juist was. Ik kon mijn oren niet geloven,wat zegt die nu! Wie staat daar nu bij stil dat er nog iets kan verkeerd gaan. En ja hoor,alles ging toen verkeerd sinds die dag,en sindsdien is er ook nooit nog iets juist gekomen. Ik weet niet eens wat ik nu wou gaan vertellen,ik schrijf maar en ik typ gewoon wat er in mijn gedachten op komt. Ik denk ook in flitsen aan goede dingen die er sindsdien gebeurd zijn,maar hoe dan ook..vergeet ik vlug die goede dingen. Een mens is ingesteld om de slechte dingen te onthouden in zijn leven,de goede dingen zijn ver te zoeken.
Ik ga eerst broertje Toby in zijn bedje gaan leggen,want hij hangt halverwege uit de zetel, ik ben direct terug kleine meid.. XXXXX Mama
Hier zijn we dan weer,alweer een dagje voorbij.. Met mama alles redelijk,ik heb nog steeds een verkoudheid,en die word alsmaar eger.. Ik heb dan toch maar iets ingenomen,en ga dan eens vroeg slapen vanavond,en misschien dat het dan wel wat beter gaat. Vandaag alweer over jou verteld tegen een ex collega van mama,ze wist niet eens dat ik zwanger was geweest,en was natuurlijk verschoten toen ik het nieuws meededeelde. Iedereen schrikt zich rot als ze dit horen. Het is natuurlijk niet iets wat je dagelijks te horen krijgt in je omgeving,maar hoe meer je er over praat,hoe meer je te horen krijgt dat er nog mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt. Weliswaar altijd om een andere reden,maar het gevolg is hetzelfde. Ik kon het nieuws eigenlijk vlot over mijn lippen krijgen,al voelde het ineens heel raar dat ik het zo spontaan kon vertellen. Ik weet wel dat ik een mondige mied ben,en redelijk vlot iets kan vertellen,maar dit is niet iets wat je zomaar rondbazuint. Gelijk hoe heb ik er deugd van gehad het nog eens aan iemand te kunnen vertellen die een goede aardige persoon is,en die mij lief heeft, deze dame is een echte moederfiguur en ze is zeer goed van hart,het zal wel door dat komen dat alles zo van zelf ter sprake kwam. En het feit is ook dat ik trots ben dat ik een dochtertje heb,en dat mag gezegd worden,ook al is de situatie raar. Ik voel me de laatste dagen ook wel beter,ondanks mijn verkoudheid en andere akkefietjes, ik kan nu al eens gaan slapen met andere gedachten,ik hoef niet telkens in slaap meer te vallen met de gedachte dat ik mijn baby kwijt ben, ik kan nu eindelijk mijn gedachten nu en dan eens verzetten,en dat komt omdat meedere mensen voor verstrooing zorgen, en daar ben ik blij om.Ik geloof dat mijn verwerkingsproces een goede kant op gaat,en zoals ik moest doen van de dokter heb ik ook gedaan,namelijk,het rouwproces blijven volgen en niks overslaan,wat komt,dat komt en moet je laten vloeien. Ik kan ook al veel beter mijn gedachten focussen op mijn werk,en dat is voor mij nu het allerbelangrijkste. Ik weet dat ik altijd bij mijn collega's terecht kan als het even niet meer gaat,en chapeau voor hen dat zij met mij nog kunnen werken, want ook voor hem is het lastig met zo iemand als mij nu te moeten werken,ik kan weleens heel verdrietig zijn,maar ook heel boos en kort op de bal spelen.Zo ben ik nu eenmaalingesteld de laatste weken. Voordien was alles altijd goed,en zou ik nooit streng zijn,nu ligt dat natuurlijk anders.. Als een gevoelige snaar geraakt word,dan bezorgd het je een andere persoonlijkheid. Ik weet ook dat mensen die iemand dierbaars verliezen als hun zoon of dochter dat zij en zeker op jonge leeftijd zich meer en meer gaan afsluiten van hun vriendenkring en familie,en ook ik ben zo een gevalletje. Ik sluit mij niet af omdat ik het wil,maar omdat mijn gevoel zegt dat het nu niet hoeft,ik hoef geen medelijden te hebben en ik hoef niet elke dag iemand rondom mij te hebben die vraagt of alles oke is,want ik kan er toch geen positief antwoord op geven. Ik word gewoon graag met rust gelaten,en als ik iets wil zeggen of doen,zal ik van zelf wel komen. Ik ben graag op mijn vrije dag in mijn eentje thuis zodat ik de was en de plas kan doen,en dan nadien tot mijzelf kan komen, om dan met Toby rustig iets te doen. Hij zal misschien mijn enige kindje zijn,en wil er zeker voor hem zijn. Ik wil langs deze weg niemand afschrikken of kwetsen,ik wil alleen maar bedoelen dat mensen die rouwen nemen onbewust afstand, en reageren dus ook anders op reacties die ze krijgen. De ene keer kunnen wij dit goed opvatten,en de andere keer zou het in het verkeerde keelgat schieten. Hoe dan ook ben ik blij met de vele reacties,zelfs nu nog op mijn site,ik krijg zo nu en dan het gevoel dat het blijft boeien voor de meesten. En hopelijk kan ik er toch iemand mee helpen die misschien in dezelfde situatie als mij zit. Ik zou zeggen;laat je niet op je kop zitten,we moeten er nu eenmaal door,en het geluk zal op ieders zijn weg nog liggen. Ik hoop dat het nooit tegen mijn zal keren dat ik mijn gevoelige kant open bloot gooi,want dit zijn mijn intense emoties die ik de vrije loop geef,ik heb mijn hart en ziel op deze site gegooid,en ik hoop ten zeerste dat mijn kleine meisje dit kan lezen,of op een of andere manier naar haar toe gaat. Ik blijf piekeren over het hiernamaalse,zou er iets bestaan,of is er helemaal niks.. Ik heb ooit eens met iemand samen gewerkt die voor dood werd verklaard,en zij wist mij toen te vertellen dat er iets is waar je heengaat, wel,als dit zo is...hoop ik dat er daar veel mensen zijn die voor mijn babytje zorgt,de gedachte alleen dat zij daar zo alleen zou zitten,zou een mes door mijn kleine hartje steken.
En hier is er eentje van mama en Toby.. Deze werd genomen op 5 juni 2009 Net toen ik het slechte nieuws nog niet wist,en jij nog in mijn buikje zat... Het enige wat je hier niet ziet is mijn buikje..
Hallo kleine meid heb je al een tijdje de foto's beloofd van Toby en van mama, ik zal je nu en dan eentje sturen.. Hier heb je er al vast eentje met jezelf en Toby in mama's kamer genomen een weekje na je geboorte
Zo,ik ben er weer... Zoals elke dag begint mama over hoe haar dagje is verlopen,en dat ging vandaag alweer beter maar toch moeizaam vooruit.. Ik had weinig werk..veel tijd om na te denken,en dan komt dat ene je weer tegemoet; namelijk mijn grootste vijand;het verdriet! Hij komt mij eerst waarschuwen in de ochtend,als ik opsta.. Hij laat me dan even met rust tot ik broertje Toby heb afgezet,en dan... dan laat hij me eerst mijn werk uitleggen aan mijn verkoopsters.. en dan weet hij me te pakken,hij overdonderd mij,ik kan dan aan niets anders meer denken ik krijg geen ademruimte,en voel mij heel slecht worden. En dan ..dan komen die tranen,die ik maar niet kan bedwingen. Mijn keel doet pijn,je kan het dan wel uit gillen,ik zou willen schreeuwen,maar dat mag niet! Ik moet even naar de wc lopen,traantjes afvegen,spiegeltje kijken en sporen uitvegen en dan terug de winkel in,hopend dat niemand het ziet,en dan moet ik mijn dag starten met een getrokken gezichtje.. Ik ben dan nog eens ziekjes op de hoop toe. Ik wil geen medicijnen nemen,ik wil ook niet rusten,want heb er geen tijd voor. En ik kan ook niet rusten,want broertje Toby loopt er ook nog rond. Maar al werken,genees je wel,dat is bewezen geweest. Ik ben al een tijdje heel erg gek op een liedje dat mega mindy gezongen heeft op de televisie in zo is er maar 1,het tekstje heb ik voor jou hieronder opgeschreven, ik kan je niet uitleggen waarom het mij aanspreekt,ik vind er gewoon iets in dat mij een beetje triest maakt,maar dan ook weer opgewekt. En zoals je mama kent,zing ik het uit volle borst mee als ik naar mijn werk rijd.. Zo ken je mama het best van al hé? het gaat zo; Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Hij, een donkerbruinverbrand avonturier Zij op zoek naar een gouden zonnestraal
En zoals het past in elk mooi verhaal Kwamen hij en zij ergens samen Ergens kruisten beide paden En de blauwe lucht zat vol met muziek En de wereld is plots gaan stilstaan Hij en zij dachten niet meer aan de tijd, de tijd
En zij zochten gauw een plekje in het groen Hun verhaal begon al met een zoen Beiden wilden alles weten van mekaar Maar wat zij vertelden was banaal, banaal
Hij sprak van de zee en van 't mooie weer Zij van gekke vakantieplannen en van heerlijke gouden stranden Net als kleine kinderen dansten zij vrij Plukten bloemen en zonnestralen Geen van beiden dacht nu nog aan de tijd, de tijd
Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Hij, een donkerbruinverbrand avonturier Zij op zoek naar een gouden zonnestraal
En zoals het past in elk mooi verhaal Komt aan alles steeds een einde Ergens moeten de wegen scheiden Nog een laatste zoen en toen was het uit Zij trok verder naar het zuiden Hun geluk ging ten einde aan weinig tijd, weinig tijd
Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Niet ver van hier
Aan al mijn vrienden familie,kennissen en collega's
Ik ondervind heel erg dat er mensen zijn met heel wat problemen en dan heb ik het niet over een verlies zoals bij ons, maar over echte problemen in relaties..werk..ziektes enzoverder.. Ik hoor overal in mijn omgeving wel een probleem,en velen zijn er helemaal kapot van dat zij problemen hebben. Ik kan niet zomaar over kleine akkefietjes praten,want bij ons is een akkefietjes het minste van onze zorgen. Hoe dan ook besef ik heel goed dat er mensen zijn die hun ganse leven moeten vechten om ergens te komen, dat er mensen zijn die hun relatie proberen stand te houden,dat er mensen zijn die ziek zijn en vechten voor hun leven, en dat noem ik dan alweer geen akkefietje. Ik geef om alle mensen die het nu moeilijk hebben en die heel graag van mij hun steun zouden krijgen, en die wil ik hen van harte gunnen en geven,al lig ik met mezelf in de knoop,probeer ik nog steeds een luisterend oor te zijn en mag iedereen met zijn probleem bij mij aan kloppen,dat is het minste wat ik voor jullie allemaal kan doen. Ik ben misschien niet meer Bren van vroeger,,of van 2-3 maand geleden,maar ik probeer terug de oude te worden,al zal dat nooit meer zo zijn,dat beseffen wij allemaal. Het enige wat ik aan jullie allemaal kan zeggen is;geloof in je zelf,doe wat je moet doen en ga vooruit. Iedereen kan zijn problemen oplossen en voor iedereen is er hoe dan ook iets positiefs weggelegd. Jullie hoeven niet te zitten wegkwijnen als er problemen zijn,zelfs wij doen dat niet.. Zadel jezelf niet op met schuldgevoelens,dat doet die ander ook niet voor jouw.. En aub ,maak jullie niet druk over kleine akkefietjes,er zijn zoveel grote dingen in je leven die nog moeten gebeuren,er zal nog heel veel leed zijn en misschien ook heel veel lief, laat jullie allemaal niet doen door deze boze gemene wereld,hij kan soms grof zijn,en soms heel pinlijk zijn maar jullie kiezen allemaal jullie eigen weg. Door alles wat je zelf beslist, kies je je eigen weg. Het lot bestaat niet,het ligt daar in jullie handen.. En hopelijk doet ieder van jullie er iets heel moois mee. Ik hoop voor iedereen iets positiefs te kunnen doen,want ik kan nooit terug doen,wat jullie voor mij gedaan hebben. Ik denk aan iedereen die mij nauw aan het hart ligt,en ik hou van iedereen hier. Nomaals dank u wellekes voor de lieve warme woordjes van elk van jullie.. En ik hoop dat ik mijn blogje kan verder blijven schrijven en van deze site een prachtig afscheid te kunnen maken van mijn kleine meisje,ik hoop dat zij hierboven jullie allemaal zal helpen,en dat zij van jullie houd,zoals ik dat doe. Zo moeder..zo dochter
mama is heel ziekjes.. Keelpijn,hoofdpijn,krampen in buikje,overgeefachtig..heb kortom beschreven,van alles last! Gisteren gaan werken,niet zo simpel als je ziekjes bent,maar toch een ganse dag volgehouden. S'avonds met broertje Toby naar de kermis,pepe Nico en tante Anja en de nichtjes Lynn en Kelly waren ook mee. Rond 22.30 u terug naar huis gekomen,waren allemaal heel moe en uitgeput. Vandaag heeft mama kunnen slapen tot 10.00 uur,ik ben nog steeds ziekjes.. heb deze voormiddag al overgegeven,een klein beetje maar.. Misschien ga ik straks naar oma en opa ,opa is hier nu even bij ons,hij passeerde in de omgeving en heeft langs gekomen. Voor de rest heb ik nog niet veel nieuws.. Mijn weekend is nog maar pas begonnen en eindigt alweer vanavond,dan heb ik ook geen tijd om verdriet te tonen of te hebben,alhoewel het mij altijd weet te treffen op een moment dat je het minst verwacht. We hadden het gisteren nog over jou,dat je een mooie baby was,en dat je zo op onze Toby lijkt. Raar hoe dat zomaar kan,terwijl je een compleet andere baby was,en je dan nog een meisje was. Ik hoop dat ik ooit nog een kans zal krijgen om te bewijzen dat ik nog een mama kan zijn voor een flinke dochter. Maar ik zal voor nu maar hopen dat ik toch een gezond kindje zal krijgen,en ook al is dat dan een jongen,gezond en goed zal al volstaan! Maar de droom blijft er wel in zitten,en nu met jouw verlies,mis ik toch een dochtertje in mijn leven. Eerst zwanger raken he meisje,en dan zullen we wel zien. In ieder geval,niks zal mijn verdriet weg nemen,het kan het alleen maar verzachten. ik zal je nu een beetje laten,mama voelt zich niet lekker,en ik zal maar een beetje rusten. dada kleine meid.. xxxx
Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten, nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw: het is voorbij. Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was en ook niet wat je betekende Ik zal nog altijd aan je denken we zullen samen door het stille landschap gaan. Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Hallo mijn kleine engeltje, Mama heeft vandaag een vrije dag genomen. Ik moest al een tijdje elke dag werken,maar omdat ik heel moe ben en nog niet veel gedaan heb in mijn huishouden,ben ik vandaag maar thuis gebleven. Broertje Toby heeft ook maar ene half dagje school vandaag,en dus komt dit goed uit! Ik heb een beetje buikpijn vandaag,waarschijnlijk zal ik mijn maandstonden krijgen en is het daardoor dat ik me niet zo lekker voel. Sinds ik geen anticonceptie meer gebruik heb ik heel pijnlijke maanden,en kan ik amper uit mijn bedje als het zover is.. Maar we kunnen er tegen hoor,niks aan te doen he.. Voor de rest gaat het vandaag redelijk goed met mij,ik heb net gans mijn huisje gepoetst en nu zit ik even te schrijven naar jou,straks Toby afhalen en dan een beetje eten en nadien de grote strijk van een weekje ver! Niet leuk,maar ook dit moet gebeuren. Papa moet maandag naar het ziekenhuis,hij is al sinds januari ziek,en na vele medicijnen geraakt hij er nog steeds niet door,dus zullen ze ene grondig onderzoek doen,en hopen dat er niks ernstigs maar toch iets uit de bus komt. Met tante Wendy gaat ook alles prima,en de kleine baby in de buik lijkt het ook goed te stellen. Voor de rest heb ik nog niks van nieuwtjes rondom onze familie.. Geen nieuws is goed nieuws hé zo,ik ga je nu laten,ik ga vertrekken om Toby en schrijf je vanavond dan wel nog eens terug dada xxxxxxxxx kusje,mama
ps Broertje Toby zei gisteren dat je dood was,en dat je nu in de lucht bent, het was cru gezegd,maar het kwam uit een kindermondje Hij denkt ook aan jou hoor..
Amai..al 74 dagen geleden en lijkt alsof het gisteren was Misschien niet voor anderen,maar voor mij wel. Ik heb een goede dag achter de rug,heb goede puntjes voor mijn winkel en dat bewijst dan ook nog maar eens dat ik toch nog sterk bezig ben. En dat mijn verdriet en verlies mij niet tegen de grond heeft geduwd. Al moet ik zeggen en toegeven dat ik nu en dan toch deprie ben, maar wat niet wilt zeggen dat ik depressief ben. Het is een groot bangelijk woord,maar het schrikt mij niet af. Sowieso moet ik de depressieve dagen toch te boven komen. Ik heb vandaag ook tegen mijn regiomanager verteld dat ik het héél moeilijk heb met de ochtends.Ik sta op en moet onmiddellijk in die dagelijkse sleur geraken. En op dat moment zakt mijn wereld heel even in elkaar,en moet ik echt wel knokken om op te staan,en voor die spiegel gaan staan en zeggen; Bren dit is je dag,je moet er door! En dan verzet ik mijn gedachten op wat die dag allemaal moet gedaan zijn, en dan kan ik er door komen. Als ik niks heb gepland,en helemaal alleen ben op dat moment,en ik niet moet gaan werken, dan ben ik gans de dag verdrietig.. Zoal het liedje op mijn blog jouw ook weet te vertellen is,dat ik dit gevecht moet proberen te winnen,maar dat ik het echt niet kan. Ik probeer jou echt wel een plaatsje in mijn hart te geven,om het daar te laten verder bestaan,en het verdriet toch enigzins een positief gevoel te geven. Ik moet het gewoon leren aanvaarden dat mijn kleine dochtertje niet bij mij is. Dat ik je om medische redenen en om je eigen bestwil heb laten gaan. Later zal ik misschien zeggen,dat ik er goed heb om gedaan,maar nu kan ik het niet zeggen en wil ik het ook niet horen. Het zijn voor mij heel eenzame dagen,en ik verlang echt wel naar de mooie dingen in mijn leven. Ik vind het zo jammer dat ik zo jong al dit grote verdriet moet aan kunnen,en dat ik er nog zo lang zal moeten leren mee omgaan. Kan iemand hem dat eigenlijk inbeelden dat dit zo verschrikkelijk lastig is. Het laat mij geen moment met rust,het heeft mij getekend voor de rest van mijn dagen. Ik ben toch heel blij dat ik voor jou deze herinnering heb gemaakt,en dat het eigenlijk zonder besef heel goed is gelukt om mijn verlies op deze manier bekend te maken,en te delen. Ik heb dus inderdaad verborgen talent. Hoe je het ook draait of keert,ik had het liever niet moeten schrijven. Er kruipt enorm veel tijd en moed in deze site,maar al de tijd die ik hieraan besteed had ik aan jou kunnen besteden,met je badje en je flesjes en misschien je aparte ritueeltjes. Gelukkig vinden we elkaar terug op deze site. En denk maar niet kindje dat ik alleen aan je denk,opa en oma zijn er nog steeds niet over en denken nog heel veel aan jou. Je was hun kleinkindje en je blijft voor ons allemaal dat kleine Zoë'tje....
Ik wil ook nog de mensen bedanken om mijn site telkens te komen lezen, ook al hebben ze geen woorden voor ons,een simpel woord kan ons hartje minder doen bloeden. Ik heb veel steun aan jullie allemaal gehad,en nu nog.
En aan mijn kindje dit nog;ik mis je en je bent voor eeuwig in mijn hartje, niemand kan je vervangen,en ik zal je ook niet laten vervangen. Je bent misschien de kleinste bewoner in mijn hartje,maar je hebt de grootste plaats gekregen. Ik hoop dat ik dit ooit te boven kom,maar wil je zeker nooit vergeten,en ik vermoed dat dit ook nooit kan gebeuren.
Voor de mensen die zich afvragen of wij bezig zijn voor een derde telg... Ja hoor,maar het zal ook niet zo vlug gaan,en heb mezelf voorgenomen dat het ook niet vlug hoeft te zijn. Geforeerd kan alleen maar slecht zijn voor ons en voor die mogelijke derde wonder.. Hoe dan ook was vorige week mijn eisprongetjes week,of het aangepakt zal zijn weten we pas op 19 september,maar ik reken er niet op. Trouwens ze kunnen mij al niet meer teleurstellen,oh als het maar dat is wij hebben al tegenslagen gehad,en kunnen dat wel aan hoor. Als ik op mijn gevoel afga,dan denk ik dat er nog geen wondertje groeit in mij.
Aan de mensen die zwanger zijn; proficiat met jullie zwangerschap,geniet er van nu het kan. Let op wat jullie doen,platte rust is rusten! En denk nooit negatief! Voor de hoogzwangeren onder diegene die ik ken.. Een vlotte bevalling toegewenst zonder complicaties.. Zorg voor jezelf,en bewonder jullie kleine telg van zodra hij/zij er is.. En geloof mij,het is een wonder! Het zal jullie allemaal 1 voor 1 een goede bezorgde mama maken, en het zal jullie leven voor goed veranderen. Je zal je iegen vleesje en bloed laten opgroeien en je zult er zoveel liefde van krijgen. En als jullie ooit denken,oh neen;wat nu? Denk dan aan mij,en je zult zien,dat je niet kan missen wat je straks of nu in je armen sluit. Het verwacht zo veel zorg en energie,en jullie en ook ik als mama kunnen die energie aan!
groetjes Brenda
p.s Zoë , zorg voor de andere engeltjes en zorg vooral voor mama en papa en broertje Toby Ik kijk naar je op! Welterusten mijn sterretje
Mama is er terug.. Hoe gaat het hierboven meisje? Met mama gaat het vandaag redelijk tot goed. Gisteren naar de kermis geweest met broertje Toby en tante Kimmie. Het was heel leuk voor Toby,en voor ons eigenlijk ook wel.. Het was de eerste keer dat hij op de botsauto's had gezeten,en hij was er na de eesrte rit al volledig weg mee. Hij deed het niet om te spelen,want zo is Toby wel,hij is zo gefascineerd door het rijden van en met auto's, dat hij ook elke detail aan de botsauto's bekeken heeft. Hij heeft op alles wel dubbel zo veel kunnen zitten,en na een uurtje of twee zijn we dan maar terug naar huis gegaan. Bij het aankomen aan mama's autotje zat er natuurlijk een briefje tussen mijn ruitenwissers. Ik dacht eerst oh neen,een boete.Maar toen bleek er iemand tegen mijn wagen gereden te hebben. En ben ik dan maar naar de politie gegaan om het aan te geven. Ik heb ook geen chance hé dit jaar.Je zou beginnen denken dat wij voor het ongeluk zijn geboren. Vorige week reed er iemand tegen papa zijn alfa en nu tegen mijn punto'tje. In ieder geval is het al bij al niet zo heel erg,maar het is nooit niet leuk als er iemand tegen rijd hé. Deze week zullen we hem dan ook herstellen,zo dat hij er weer een beetje beter uit ziet. Vandaag moest mama werken,en zoals vorige week elke dag. Ik was heel moe,met zaterdag zo uit de bol te gaan,moest ik het vandaag natuurlijk wel bekopen. Ik was geen kat waard,maar heb er toch in gevlogen,ik kon ook niet anders. ¨Papa is thuis gebleven,hij was nog steeds heel ziek deze morgen,en kon amper iets eten. Ik vermoed dat hij een beetje ziek is bovenop zijn katertje van gisteren. In ieder geval,we hebben ons wel geamuseerd,voor die ene keer sinds twee maanden. Ik ben blij dat er eens een positieve dag in ons donkere leventje zat. Ik hoop voor jou dat het hierboven wat meevalt,als er al dan niet iets bestaat waar jij naar toe bent gegaan. Ik ben heel blij dat ik jou bij de andere babytjes heb laten liggen,zo ben je niet alleen,en weet ik dat je niet zal treuren. Ik heb vandaag iets raars gedacht,het klinkt heel onvolwassen,maar toch zal ik eerlijk zijn,en misschien zijn er nog mensen die zich dat afvragen,en het niet durven zeggen,maar;als er ooit een tijd komt dat ik ook kom te sterven,dan hoop ik dat ik jou terug zal zien,en dat je nog steeds dat babytje bent,en ik hoop dan,dat jij mij nog kent. En dat je nog weet,dat ik jouw mama ben. Het is natuurlijk iets raars om te zeggen,maar ik ben er van overtuigd dat jonge mama's zoals ik dit wel eens kunnen denken.En ik ben er eentje van die het echt wel durf te zeggen. Ik ga vanavond vroeg slapen,ik ben zo moe,dat ik bijna geen tv zal zien vandaag. We zijn net van tafel,en Toby is net gaan slapen. Zo,ik schrijf je morgen dan terug. Slaapwel klein engeltje,zie je wel dat ik jenooit zal vergeten. Mama zorgt voor jou,elke dag. X mwaah ik hou van je kindje
Mama en papa zijn gisteren een stapje gaan zetten met papa zijn werk. Er waren twee collega's die hun verjaardag samen vierden. Het legde er voor aan dat we heel vroeg thuis zouden zijn,helaas draaide het anders uit en hebben we verlegd van locatie. We zijn naar de ruitere geweest,en het was er heel tof. We konden allebei eens onze gedachten verzetten,en hebben dan ook heel wat gedronken, iets wat mama nooit doet. Je kunt je dan wel voorstellen hoe we thuis gekomen zijn. Mama is al niet gewend van drinken,en ik kreeg dan nog een fles witte wijn voorgeschoteld. Uit beleefdheid heb ik die dan maar helemaal uitgedronken. Vandaag voelt dat ook dan maar minder leuk aan. Papa geraakt zijn bedje niet uit,en mama moest deze morgen al om broertje Toby, van slapen kwam ook al niet veel in huis. Deze middag ook geen rust,want we gaan met Toby naar de kermis. 'Tante 'Kimmie gaat ook mee. En ik vermoed dat papa niet zal mee gaan en kunnen we het hem kwalijk nemen,nee he kindje. Ik ben al blij dat wij ons even geamusseerd hebben,en dat is het voornaamste! Ik moet wel toegeven dat ik heel even een zwak momentje had deze nacht,ze speelden ons liedje, van jij en ik,je weet wel waar je altijd hevig op stampte in mijn buikje. Ik heb er dan ook heel erg op gedanst,en gehoopt dat je mama zag Ik weet anders nog niet veel geschreven vandaag omdat mijn dagje nog maar begonnen is, en mama is heel erg moe. Ik zal mij dan maar gaan klaarmaken voor als Kimmie komt,en dan gaan we naar de kermis. Ik schrijf je vandaag nog wel terug. Mijn kleine meid,ik mis je nog altijd heel erg,de gedachte dat ik jou nu echt wel kwijt ben, doet mij elke dag heel veel pijn en leed aan. Mijn leven zal toch ooit wel weer rozegeur en maneschijn zijn zeker? Het enige wat ik je op dit moment kan zeggen is;ik vond je zo een prachtige baby, met je mooie oogjes zoals papa en Toby had je een mooie meid geworden. Je bent en blijft mama's mooie prinsesje,of je nu bij ons bent of bij de sterretjes. De hemel heeft er vast en zeker een prachtige ster bij
Ik had al weer een lastige dag vandaag.. Huilen,hartje luchten,huilen mensen zien die nog van niks wisten,meningen horen.. huilen en huilen.. Eens thuis gekomen direct de douche in en dan ..relaxen onder dat warme water en boem..huilen als een klein kindje. Zie ik dat nu zo verkeerd is,of is iedereen nu plots zwanger? Ik heb er zo veel moeite me dat ze allemaal zo zijn hé,zij kunnen er natuurlijk niks aan doen he, dat weet ik ook wel,maar ik wou ook dat ik je in mijn buikje had,of in mijn armen. Ik wil gewoon dat vreugde vol moment nog eens meemaken,ik wil je zo graag nog eens voelen. Ik mis je zo vershrikkelijk erg,ik kan me niet anders uitdrukken vandaag; ik wil gewoon mijn baby terug!! Ze mogen mij alles afnemen,maar aub geef me mijn kindje terug.. Het doet mij zo veel verdriet aan en ik kan het niet plaatsen. Ik kan het niet verwerken,en ik kan het niet aanvaarden. Maar toch zal ik een manier moeten vinden om een 'normaal ' leven op te bouwen. Ik ben wel onder de indruk van al de mensen die om mij geven. Die mij op hun manier willen steunen,en mij raad willen geven,en mij dan ook een hart onder de riem willen steken. Ik trek mij recht aan die mensen. Maar hoe warm hun handjes ook zijn,ze kunnen mij nooit dat kleine mensje terug geven, en ze kunnen dat leeg gevoel die bij achterblijft niet herstellen,en dat is dan iets wat mama helemaal alleen moet doen. Ik heb natuurlijk papa en broertje Toby,maar dan nog..elk verdriet verwerk je alleen op je eigen manier. ik ga nu een beetje eten, tot later kleine meid kusje van je papa en broertje dada
mama heeft gisteren niet geschreven,ik was heel moe en heb het zeer druk voor t moment. Maar dat laat niet weg dat ik aan u denk. Iedere minuut dwarrel je door mijn hoofdje,en denk ik er aan ..dat jij nu bijna zou geboren worden in 'normale ' toestand. Ik heb moeite met al die nieuwe winterkleertjes voor de babytjes die ik zie passeren,en vooral nu de bevallingsdatum nadert ook met de zwangere mensen rondom mij. Maar die mensen kunnen er ook niks aan doen he?! Het blijft wel knagen,dat wel.. Mama zou nu heel dik zijn,en ik zou als eerste bevallen ook tussen de zwangere meisjes die ik ken. Maar ah..gun hen alle geluk toe! Het doet gewoon een beetje pijn,das al! Er zullen geloof ik nog meerder momenten komen waarin ik het moeilijk zal krijgen. Nu moet ik anderen zien genieten van hun buikje,maar straks ook van hun babytje. En ik..ik blijf over met een gebroken hartje,en een leeg gevoel,die eigenlijk altijd maar meer en meer doorkomt. Het overspoelt mij met tranen en machteloosheid.. Niemand kan eigenlijk mij een beetje begrijpen,en dat is wel jammer,want zo kan ik mij ook moeilijk uiten ook. Hoe kan ik uitleggen wat ik voel,als niemand het kan begrijpen. Alleen jij en ik Zoë kunnen weten wat wij hebben doorstaan,en welke band wij toen al hadden. Alleen jij en ik weten wat we die nacht hebben gevoeld. Goh meisje toch..herinner jij je die nacht nog? Je was toen heel evig in mijn buikje,je schopte erop los hoor,dat kun je wel zeggen. En eigenlijk ben ik hen daar allemaal dankbaar dat mijn verdoving niet werkte,zo had ik tijd om je te voelen en op ene bepaald moment je los te laten,ieder moment dat ik je voelde kon ook het laatste moment zijn van je bestaan. Ik kan het mar niet geloven,het is echt wel een nachtmerrie voor mij. Er alleen maar over schrijven,doet me zoveel pijn. Ik hou van jou meisje en voor altijd
Vandaag Toby zijn eerste schooldag,hij was al wakker van 7uur en riep al heel snel naar mama. Ontbijten stond voor hem niet weer op het programma,zoals altijd heeft Toby geen zin in boterhammetjes. Dus kreeg hij zijn boterhammetjes mee in een zakje naar school! Hij heeft niet geweend,en zijn oogjes fonkelden als hij zag dat de school terug open was. Mama had een raar gevoel,maar was toch blij dat hij alweer wat structuur in zijn jonge leventje krijgt. 2 maanden vakantie is voor onze Toby niet goed,hij heeft dan alles naar zijn zinnetje, en mag dan elke dag naar opa en oma,of naar zijn tantes,en daar doen ze alles wat zijn hartje verlangd. Natuurlijk als hij stout is,dan krijgt hij wel eens tegen zijn voetjes,maar school gaan is anders hé. Hij had zijn nieuwe boekentas mee van Cars,en een kussen voor in de klas van Cars. Hij was dolgelukkig om deze mee te nemen. Mama verliet hem al vrij snel,omdat ook ik terug aan het werk moest. Ik had wel tijd genoeg om Toby af te zetten,maar blijven hangen aan de school is niet voor mij weggelegd. Hij wuifde mama goeiedag,en ging op zijn bankje zitten,tot alle kindjes er waren. Deze avond krijg ik te horen dat hij deze middag niet warm heeft gegeten op school, hij had dus dieboterhammetjes van deze morgen deze middag opgegeten,en zo had de juf gedacht dat hij dus toch niet warm moest eten op school. Ocharme broertje Toby,die heeft daar nu zo moederziel alleen zitten eten. Ook zijn nieuwe trui is niet meegekomen naar huis,waarschijnlijk hangt hij nog in school, alhoewel hij verteld dat hij het gegeven heeft aan een ander kindje,ja hoor hij zou durven. Vorig jaar ruilde hij van alles met zijn vriendjes. Nu zit ik hier te schrijven,voel mij een beetje raar,misschien wel een beetje emotioneel, ik kan het niet uitleggen hoe ik me voel. Het gedacht dat Tobytje daar nu al zijn trui kwijt is en dan nog niks gekregen heeft van warm middagmaal ligt nogal op mijn maag,ik heb de laatste tijd moeite met dingen te verwerken,ook al valt er niks te verwerken hé. Ik weet het niet..misschien een beetje deprie .. Ah ja het zijn moeilijke dagen voor mij,en ik kan het ook niet verklaren waarom. Bij de minste dingen huil ik,en nochtans heb ik behalve op het werk niet echt een probleem. Mijn verwerkingsproces draait wat anders uit dan ik verwacht heb. Ik kan niet makkelijk aanvaarden wat er is gebeurd,en bij de minste dingen denk ik dan ook dat ik een slechte mama ben. Ook met Toby heb ik dat gevoel.En zeker nu hij in de regen zonder trui naar zijn tante is gegaan deze avond. Alsof hij geen kleren aan had vanmorgen. Ah ja ,ik weet het,maak je er niet druk om Bren,maar toch... Alles blijft op mijn maag liggen. Ik verlang toch tegen dat we een paar maanden verder zijn,misschien dat alles dan wel weer beter gaat, en ja sommige zeggen dat mijn gevoel die ik nu heb,zo zal blijven.. Dan kan ik er maar zit op zeggen;ik kan daar niet lang mee lopen,het is echt heel zwaar. Uw kindje verliezen,....het is niet te onderschatten,en vooral ook,omdat je leven dan toch nog verder gaat. Misschien ben ik te vroeg gaan werken,of misschien word ik depressief? ik weet het niet,maar waarom heb ik het nu ineens zo zwaar? Ja natuurlijk kun je het niet vergelijken met in het begin,dan is alles nog vers en zo,en dan huil je ook nog veel meer, en kan je nauwelijks praten,en wil je zo veel mogelijk slapen,maar nu heb ik nog steeds dat leeg gevoel. Dat gevoel van onmenselijk te zijn,ik huil ook zo vaak,en zo veel. Ik mis ook de woordjes van de mensen,alsof zij jouw al vergeten zijn. Ik denk gewoon dat de mensen denken dat wij jou al vergeten zijn,en dat wij al terug een nieuw leven aan het opbouwen zijn,maar dat is niet zo. Wij worden dagelijks met jouw geconfronteerd,wij willen dat ergens ook wel blijven doen. Ik weet alleen niet,of ik het zal blijven volhouden om die pijn te verbijten, waarom blijft dat ook zo verschrikkelijk veel pijn doen? Waarom gaat dat niet een beetje weg?Ik zal je zeker niet vergeten als de pijn iets lichter zou zijn hoor, ik wil alleen een beetje menselijker worden. Ik moet al zo veel verbergen als ik in de winkel sta,ik moet elke dag lachen,en elke dag mensen horen klagen en zeuren. En dan nog moet ik er staan,voor alles en iedereen. Maar eigenlijk zou ik het liefst van al roepen en tieren dat het niet meer gaat,en dan houd mijn verstand mij tegen, want ik weet..dat ik het wel aan kan,en dat ik een sterk karakter heb,maar ik kan gewoon niet alles aan. En ik hoop dat ik mijzelf de kans zal geven,dat als het komt,dat ik het niet meer aan kan,dat ik het dan ook opgeef. Want zoals iedereen wel kan beseffen,het is geen gewone materie wat wij hebben meegemaakt. Het is een hel waar wij doorgaan,en wij weten niet eens of ons leven ooit nog normaal zal worden. Waarom ik? Waarom mijn kleine meid? Hadden ze jou gegeven aan mij,dan hadden ze nu zo geen miserie met mij,en dan heb ik het over Godje hé. Maar ja,klagen heeft geen zin,ze hebben mij nu al alles afgenomen,niks kan mij nu nog gelukkig maken. Ik zal het moeten doen met de kleine dingen in het leven.
