Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
26-06-2012
Lieve kleine Zoë, Al een heel eindje denk ik terug aan de dag waarop ik je heb moeten laten gaan,het was en is nog steeds de verschrikkelijkste dag van mijn leven geweest.Ik kan nog steeds niet geloven dat dit ons is overkomen.En ik denk dat ik het ook nooit zal begrijpen waarom dirk is moeten gebeuren.Nu ik kleine Manu heb voel ik des te meer wat ik heb moeten afstaan,wat ik heb moeten missen,wat we toen hebben gedaan.Ik mis je elke dag steeds weer,en steeds meer..Ik had mijn verdriet voor jou al een hele poos opzij geschoven,ik was klaar voor een nieuwe pagina in mijn leven,ik had je veilig in mijn hartje opgeborgen,en zou je nooit meer laten gaan.Maar telkens kleine Manu in mijn armen ligt,zie ik je kleine lieve gezichtje terug en moet ik om je huilen,dus ik denk dat ik het verdriet nooit zal kunnen laten gaan,en de tranen die ik voor je huil,zullen eeuwig blijven duren.Al denk je dat wij niet meer aan je denken,wij spreken nog heel veel over jou,en wij hopen dat je hierboven nog altijd over ons waakt,en toe ziet hoe je broertjes onze hartjes weer doen blinken,hoe zij ons liefde geven,zoals jij dat ook zou hebben gedaan.Het is vandaag drie jaar geleden dat we jou hebben gezien,en het lijkt alsof het gisteren was,ik mis je kleine meid,als je dat maar nooit vergeet. Ooit zien we elkander terug,en dan zal mama voor je zorgen,zoals ze nu doet voor haar twee bengels.... ik hou van je kleine meisje, Snik snik Je mama Xx Happy Birthday Zoë
Hallo allemaal, Ik dacht dat jullie waarschijnlijk allemaal graag wel hadden willen weten hoe het met kleine Manu is gesteld,vandaar mijn korte eerste briefje van zijn eerste levensweekjes....
Op donderdag 31 mei 2012 zijn we naar de materniteit geweest om de bevalling in te leiden.Kleine Manu wou er zo snel nog niet uit ,want hij zat goed warm bij mama in de buik.Helaas vond mama de laatste weekjes loodzwaar,en wou en zou ik niet langer meer zwanger rond lopen dan nodig bleek.Onze kleine jongen had zijn gewicht en mocht van de gynaecologe al ter wereld komen.
Donderdag 31 mei 2012 is hij geboren om 13u40 zoals je al eerder had zien staan op ons blogje,hij woog toen 3kg320 en was 49.50 cm,ook had hij heel veel lichtbruine haartjes en op zijn ganse lichaampje en gezichtje heel wat donsjes.Hij had grote voetjes en lange vingertjes en lijkt sprekend op grote broer Toby en engeltje Zoë.
Toen ik net bevallen was had ik nog helemaal geen idee van wat mij net overkomen was,ik was weer mama geworden,en ik besefte dat wel,maar alles leek zo raar op dat moment.Ik beefde helemaal en sloeg in paniek in de verloskamer toen ik zag dat hij er blauw uit zag,hij weende ook niet direct en dat baarde mij zorgen.Gelukkig bleek al snel dat hij gezond en levend op de wereld werd gezet,en pas toen kon ik huilen.Ik heb mijn tranen op dat moment weg geduwd,ik had geen tijd voor verdriet dacht ik bij mezelf,ik moet nu gelukkig zijn.En dat was ik ook,ik had er een zoon bij,en het was en is ons kleine wondertje.Een lotje die ik heb getrokken,en het was een van de winnende tickets.
Een dagje later kreeg ik in het moederhuis last van de babybleus..die elke mama wel eens heeft meegemaakt als ze net is bevallen natuurlijk.Maar voor mij lag alles nu wel anders.Ik kon mijn geluk eigenlijk niet zo goed laten zien omwille van onze lieve kleine Zoë.Ik voelde me namelijk heel schuldig tegenover haar,maar ik was zo trots op onze kleine lieve spruit,dat ik mijn verdriet aan niemand wou tonen.s'Avonds huilde ik dan heel veel als iedereen weg was,en dacht ik aan zoveel dat ik helemaal niet kon slapen.De gedachten die toen door mijn hoofdje gingen deden mij nog meer slecht voelen,en op den duur maakte ik mezelf wel heel depressief ook.Ik wou liefst naar huis toe,maar we moesten er natuurlijk wel nog blijven.Ik vroeg me af of ik er wel goed aan had gedaan om mijn kinderwens na dat grote verlies door te laten gaan,ik vroeg mij af of ik wel een goede mama zou zijn,ik vroeg mij af of ik twee kinderen wel zou aan kunnen,en nochtans had ik al die jaren moeten vechten om deze baby te kunnen krijgen,en dan nog durfde ik al deze dingen af te vragen,nadien voelde ik mij dan weer slecht omdat ik aan dat soort dingen dacht,ik zei toen Bren komaan,hij is er eindelijk,en dit mag je niet denken.Na eens goed te hebben gepraat met de vroedvrouw kwam alles duidelijker ..iedere mama vraagt zich dit af,het is dus volkomen normaal dat ik begon te panikeren,maar intussen zat ik wel met de huilbuien,die ik natuurlijk liever niet had.
Ik heb dus elke dag in de materniteit gehuild,en dit tot ik naar huis toe mocht.Verschrikkelijk als ik in het ziekenhuis moet verblijven hoor,ik miste mijn grote zoon,namelijk Toby,ik miste mijn ventje,en wou echt dat hij kon bij mij blijven.Ook grote broer Toby huilde s'avonds voor mama als hij terug naar oma moest gaan slapen,alhoewel het verdriet heel snel voorbij was eens hij het ziekenhuis buiten ging.Zijn gedachtjes dwaalden alweer snel af naar iets anders dan zijn mama.En gelukkig maar.
Broertje Toby was zeven jaar alleen bij ons en ook voor hem is het natuurlijk een grote verandering.Iedereen denkt dat hij jaloers is op zijn broertje,maar neen hoor,hij zorgt er goed voor en eigenlijk hebben wij Toby heel goed opgevangen toen we weer thuis waren.Hij heeft van ons een hele mooie vrachtwage gekregen ,waar hij nu op dit moment heel zot van is,ook kreeg hij een spelletje voor op zijn wi,en telkens hij ergens anders gaat slapen krijgt hij van papa een grote zak snoep.Dus ik denk dat we op dat vlak wel goed zitten.
De eerste week toen we thuis waren hebben zowel papa als ik zowat door onze pootjes gegaan van emotie en verdriet.Wij hadden in het moederhuis heel wat miserie met Manu zijn voeding.Eerst kreeg hij nutrillon en na twee dagen zeuren tussen vader en vroedvrouw kregen we toch een andere voeding die zwaarder was voor onze hongerige baby.Hij sliep sinds zijn geboorte geen enkele minuut en weende telkens achter voeding,dus voor ons en later ook door de vroedvrouwen bleek dat Manu al een papje moest krijgen voor een baby van twee maanden.Ze hebben daar dus enkel en alleen voor onze baby de pap beba moeten halen,en zo sliep hij dan eens enkele uren door.Ik had soms nachten dat hij wel vijf uur doorsliep,wat voor mij natuurlijk luxe bleek.Eens wij thuis kwamen sloeg alles natuurlijk weer om.Hij had krampen,sliep nooit,huilde uren aan een stuk zonder onderbreken,en vorige week zaterdag was voor mij de maat vol.Ik dacht echt dat er iets ergs aan de hand was,want als je baby uren aan een stuk huilt,dan scheelt er wel degelijk iets.Zowel Yves als ik huilden bij het gekrijs van onze kleine spruit.Op het moment dat ik beslis om naar spoed te rijden bel ik mijn zus om wat raad,en zij raadde ons aan om de druppeltjes coliekind te halen en die eens te geven,en dit heb ik die nacht nog gedaan,en wonder bij wonder...onze huilbaby lijkt nu nergens last meer van te hebben.Nu zijn we al enkel tijd later en Manu drinkt nu flesjes van 125cc,weliswaar nog steeds 8 flesjes per dag,maar dat is nu aan het beteren,ik probeer hem nu van 3 naar 4 uur te krijgen,en deze nacht was het de eerste keer sinds zijn geboorte dat ik weer eens vier uur kon slapen,en ik as zo gelukkig.Je zou er op den duur van door je pootjes gaan als je baby om de twee uur eten wilt he.
Vandaag is het papa zijn eerste werkdag,en eigenlijk is hij er niet gelukkig om.Hij voelt nu nog beter dan zeven jaar geleden hoe het voelt om een zoontje te hebben,hij mist hem heel erg,wat ik natuurlijk wel kan begrijpen,het is zijn eerste dag zonder zijn zoontje,en je zou er wel van kunnen huilen.Gelukkig is mama nog een beetje thuis voor haar kleine spruit.
We zijn sinds de geboorte zo bezorgd om Manu dat we er eigenlijk zot van worden,bij de minste dingen huilen we om hem,en als we hem nog maar aan kijken dan pinkt er toch steeds een traantje weg hoor..
Ah ja,we zijn heel erg blij dat we hem hebben,en ik zou hem voor geen geld ter wereld nog kwijt willen,het zelfde geld voor Toby,het zijn alle twee mijn liefste schatjes,en nu kan ik alleen maar gelukkig zijn,en proberen wat gebeurd is,nu opzij te zetten,en mijn verdriet een plaats te geven,en hopen...dat onze kleine lieve meisjes van hierboven ook gelukkig voor ons zijn.Wij zullen hen zeker nooit vergeten,want telkens ik Manu aankijk,zie ik Zoë in hem terug,en dan ben ik blij dat ze er nog heel een is in zijn zieltje.
Ps.Ik had vorige week beginnen schrijven,maar heb moeten stoppen want het ging niet,ik huilde zo veel dat ik alles nog even moest laten bezinken voor ik op dit blogje kon schrijven,maar ik kom geregeld eens piepen hoor,
dikke kus,
mama papa,broertje Toby en Manu we miss you
Hallo allemaal, Manu is geboren op donderdag 31 mei 2012 om 13u40 ,3.320kg en 49.50 cm Wij zijn heeeeeeeeeeeel blij, Liggen op kamer 6 in de stedelijke materniteit van roeselare Dikke kus mama Bren en papa Yves
