Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-09-2009
Dinsdag 22 september 2009
Hallo lieve Zoë,
Vandaag een stressy dagje voor mama,niet alleen het goede nieuws aan iedereen vertellen op het werk,ook papa is opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Er is niks ernstigs aan de hand,alleen de pijn werd alsmaar erger,en de dokter besliste om 48 uren baxter te krijgen en zo zou hij geen pijn meer voelen. Donderdagnamiddag mag hij terug naar huis komen. Ik ben net thuis van het ziekenhuis,vlug de douche in en nu vlug vlug eten terwijl ik mijn blogje schrijf. Toby moet morgen niet naar school,is nu al veel te laat om hem in bed te stoppen,onze Toby heeft nogal wat slaap nodig, en nu het toch morgen woensdag is,kan hij maar beter bij mama blijven. We gaan dan samen naar papa in de namiddag en dat zal dan ook onze middag vullen. Met mama gaat alles redelijk goed ...Ik heb heel veel over je gepraat met een nieuwe verkoopster die bij mama werkt, zij had al veel over je gehoord,maar wist niet hoe de vork in de steel zat. Zij zal dan onze site ook eens komen bekijken,heeft ze trouwens al gedaan,maar ze kon nog geen reactie plaatsen omdat ze bang was dat ze niet mocht,en ze wist ook niet wat te schrijven. En je weet dat mama graag praat over jou hé,ze mogen van mij alles weten. Ik had nu en dan wel een grote krop in mijn keel zitten,ik kon wel huilen,maar ik denk gewoon dat dat nog normaal is, het is nog zo vers voor mij,en ik zal altijd een traantje wegpinken voor jouw. Ik weet ook wel dat er nog vele mensen zijn die aan jou zullen blijven denken. Ik zie dat opa jouw ook nog heeft geschreven deze morgen,zie je wel dat ze nog aan je denken. Het is niet gemakkelijk voor ons allemaal,ik kan het nu eenmaal goed schrijven,en zo uit ik mijn verdriet maar voor iemand anders gaat dat misschien niet zo gemakkelijk. In ieder geval,iedereen mag schrijven,en iedereen mag meelezen. Het doet mij deugd te lezen dat opa zich heeft kunnen uiten. En kindje,je weet het hé,je bent mama's engeltje,mijn droom van een kindje,een schat van een meisje. ik mis je nog altijd even veel,en vandaag voor de eerste keer sinds 26 juni,heb ik je geurtje ergens kunnen herinneren. Ik weet nog dat je dat lief geurtje had,iets wat net uit de buik kwam,iets dat eigenlijk amper een geurtje had.. Ik kan het niet beschrijven,maar kvond het zo aangrijpend,je voelde nog zo warmpjes aan toen.. en met de minuten werd je toen kouder... grr ik krijg er nog de rillingen van als ik er aan denk,dat was zo moeilijk te begrijpen dat jou leven zo vlug heeft stil gestaan dat je er in vijf minuten niet meer was. Dat je al je krachten nog gebruikte toen mama haar weeën opving,en zomaar ineens je het leven op gaf. Ik begrijp nog steeds niet door wat je bent heen gegaan,was het omdat ik zo moest persen,was het door de druk? Ik zal het nooit weten,en had je zo graag 1 keer horen huilen. Moet verschrikkelijk voor je geweest zijn toen je de weg moest afleggen naar buiten toe,en ineens dan ....ja dan was je ineens .....dood eigenlijk. Ik vind het zo een koud en kil woord,maar het is het juiste woord. Ik kan het bijna niet uitspreken,want dan vloeien de tranen... Ik herinner me elke dag meer en meer van je,en is alsof de toekomst mij wijzer zal maken.. Ik zou zo graag kunnen begrijpen waarom dit gebeurd is met ons,en waarom juist bij jouw,en waarom dat , datgene waar ze niks konden aan doen. Ik ben nu zeker dat als ik had geweten dat het om een downsyndroom ging,ik jouw zeker een kans in het leven had gegeven. Maar ik werd er zo van overtuigd,dat je elke maand een achterstand zou krijgen,je misschien geen 1 flesje in je leven zou drinken.. dat je zuigreflex er niet zou zijn,je gehoor zou ontbreken,je lach niet zou kunnen uitdrukken, je zou slapen,slapen en slapen..en dan zou je heengaan,misschien nog pijnlijker dan nu,misschien in vrede, maar je had misschien allereerst jou mama kunnen voelen en je papa horen praten,misschien had je dan in vrede kunnen gaan, want mama was er dan dichter voor jou dan nu. Ik heb zo veel pijn in mijn hartje dat je daar zo in mijn armen levensloos lag,dat ik je niet 1 keer kon zien kijken. Ik wou dat ik je dagen ,uren weken in mijn armen had kunnen houden,maar de tijd ging zo snel, en je moest naar de autopsiekamer,ze moesten aan je werken. En als ik dan denk aan wat ze daar met u hebben gedaan,zakkt mijn wereld in. Ik ben niet dom,ik weet heel goed hoe een autopsie gedaan word,en het is niet zo knap om te zien. Het is hartverscheurend,lelijk,monsterlijk en jij mijn kindje..hebt dit moeten doorstaan. In feite moesten ze dit niet doen,dit was enkel noodzakelijk om te weten waaraan jij leed.. en voor mama haar toekomst naar volgende babytjes.. Maar eigenlijk vind ik het erg,erg voor jou,voor mij en voor iedereen die om jou gaf, ik hoop dat er gene leven is na de dood,want anders heb jij die pijn gevoeld. Anderzijds hoop ik wel in leven na de dood,dan zie ik jou ooit in mijn verre reis naar een andere planeet terug als de tijd rijp is voor mama,weliswaar,kan dit nog lang duren. In ieder geval,mama komt je ooit bezoeken,en papa ook. Kindje,ik zal je nu moeten laten,ik ben moetjes,en ga wat tv zien. Tot morgen mijn kindje. xxx
