Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
26-06-2010
Aan mijn kleine Zoë
Mijn allerliesfste Zoëtje, Mijn klein meisje,je verjaardag....is er snel gekomen..heel raar voelde ik mij vandaag Moest ik nu huilen,moest ik verdrietig zijn,of moest ik gelukkig zijn, ik weet het helemaal niet.. Maar het is jouw dagje,jou verjaardag..en dat is zo speciaal en dan ook weer zo eenzaam. Elke dag is het gemis zo verschikkelijk eng,het doet geen goed voor papa en mama, want we zijn jouw kwijt,en elke dag zijn we daar wel eens mee geconfronteerd. Ik heb niet gehuild ,al waren er momenten dat ik het wel kon, en dat het heel dicht in mijn keel aan het komen was,dat het pijn deed en dat ik moest slikken maar ik heb het weer willen verkroppen,en dat was niet zo goed. Deze avond bij opa en oma blijven eten,en alweer ging het gesprek over jou en je zusjes.. Het is een moeilijke tijd,en het zal altijd wel moeilijk blijven, weet gewoon dat wij heel erg van jouw houden en je super veel missen.. Er is geen dag die voorbij gaat zonder dat wij aan jou denken. Lieve Zoë,het leven is hard hier beneden zonder jouw, harder dan we dachten dat het zou zijn,en pijnlijker dan we wisten... Mar met jouw aan de mooie sterrenhemel,hebben we een mooie hemel. Gelukkige verjaardag kindje, dikke kus en slaap zacht, papa en mama
ik lig op m`n rug in het gras en aanschouw de maan ik vraag haar of zij misschien weet waarom wij bestaan waarom we worden geboren en straks weer gaan maar ze zwijgt en kijkt me lachend aan
laat me zien waar ik voor leef laat me voelen wat ik geef één moment zodat ik weet dat alles niet voor niets is dat alles niet voor niets is geweest
je kunt je eigen regels maken en bepalen daar in ben je vrij het spel begint en dat het eindigt is gegeven maar daar blijft het bij er is geen schuld maar elke stap heeft consequenties voor iedereen en toch speel je dit spel alleen
oh ik kan maar niet bevatten waar en waarom ik hier ben zoekend naar een antwoord op een vraag die niemand kent oh ik wil dit spel best spelen maar hoe moet dat als ik niet weet wat het doel is moet ik dan blind geloven dat het zo z`n reden heeft.
dat geen mens mij kan vertellen waarom ik dit leven leef en dat alles hier dus neerkomt op vertrouwen en dat ik net dat gevoel mis
laat me zien waar ik voor leef laat me voelen wat ik geef één moment zodat ik weet dat alles niet voor niets is dat alles niet voor niets is geweest
Heimwee,een intens gemis,een verlangen naar een kindje die er nu niet meer is Heimwee,naar die gelukkige weken,verdriet om de leegte die je achterliet Jouw heengaan die mijn hart deed breken Heimwee,mij handen zoekens naar jouw Zoveel vragen,maar geen antwoord Zoe,waar ben je nu? Heimwee naar die zorgeloze tijd ,toen ik je nog bij me had wanhopig,want nu ben ik je kwijt Heimwee naar jouw in mijn buikje,amper zes maanden oud Toen je mijn lichaam verliet had je het zelfs al koud!!! Heimwee naar al die dromen Onze droom zal nooit uitkomen Heimwee naar jou.. Boos om je korte bestaan, maar dankbaar voor de herinniering
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Hier ben ik weer.. En al weer een beetje beter dan gisteren,alles is alweer wat bekoeld, en ik kan weer weg voor een tijdje. Papa en ikzelf hebben gisteren nog lang nagepraat over alles wat er is gebeurd,en wat onze toekomst betreft. Ik hoop dat we er nu een klein beetje uit zijn en dat we nu een beetje ophouden met kibbelen tegen elkander,want zo kon het ook weer niet verder. We hebben ons alle twee een beetje laten gaan in ons verdriet,en zo gingen we dan ook elk onze eigen weg doorheen ons leven. Konden niet meer praten,wisten niet meer wat gezegd,en zo ging het alsmaar bergaf. Na weken aan een stuk elk weekend in ruzie te vallen ,hebben we de knoop doorgehakt en weer eens mekaar gaan zoeken . En nu...nu kan ik alleen maar hopen dat alles beter word,het zonnetje schijnt, en de mensen zijn weer gelukkig,dat moeten zij nu ook weleens kunnen he? Het zal nooit gemakkelijk voor ons zijn,en wij zullen dat nooit vergeten, maar er is ergens nog meer in het leven dan alleen maar treuren,en dat moeten wij allebei leren . Wij moeten leren aanvaarden wat er is gebeurd en de schuld niet blijven op ons zelf steken. We lopen ook elke dag rond met de gedachte dat wij gefaald hebben,ook ik denk dat mijn lichaam gefaald heeft,of dat het allemaal wel zijn reden heeft gehad waarom we dit zijn tegen gekomen,maar dat is niet zo,het is de natuur. Er is niks of niemand die ons hierin kan helpen,en er is niemand die ons kan volgen in wat wij doen,want niemand weet in onze omgeving wat dit met je leven kan doen. Het is zo verschrikkelijk dat je niet eens meer aan de toekomst kan denken. Je hebt geen zin meer in het leven,en dat wil ik niet,ik wil mezelf dit niet meer horen zeggen,ik wil leven,gelukkig zijn,samen met papa en broertje Toby. Want zonder Toby...zou mijn leven niet meer hoeven,maar nu hebben wij hem, en voor hem wil ik leven,gelukkig zijn,plezier maken. Ik weet dat voor velen alles al vergeten is,maar voor ons is het verdriet nog vers,maart 2010 is nog niet zo lang geleden,en daar einigde onze droom. Onze droom van jullie alle drie.. Ik mis jullie verdomd veel,je kan het niet inbeelden hoe graag ik jullie eens zou willen terug zien. Kon het maar...
Ik kan jullie wel honderdduizend keren komen schrijven hoe zwaar en lastig mijn leven wel geworden is,maar dan zou het altijd hetzelfde zijn dat ik kom schrijven,en dat is niet de bedoeling. Toch wil ik dat jullie blijven weten dat het voor mij een hel is waar ik momenteel door ga, en ik zie geen verbetering komen. Het gaat van kwaad naar erger.. Op het werk kan ik alles alweer wat opzij zetten en mijn best doen,maar thuis is wat anders. Ons verdriet die we elk op onze eigen manier meedragen en verwerken speelt grote rollen in het feit dat het wat bergaf gaat. We praten zelden of nooit met elkander over jullie,en toch voelen we het aan van elkaar dat we het moeilijk hebben. Maar zoals ik al zei..we praten niet genoeg. En voor papa hoeft er niet gepraat te worden,en voor mij soms wel. Hij is dan ook de enige die weet hoe het die dag voelde,hoe we alles doorstaan en beleefd hebben. Maar het lukt mij niet om door te dringen tot hem. Meestal eindigd alles in een ruzie,en daar moeten we dan allebei weer mee verder. Ik weet dat sommige mensen zullen denken dat ik elke dag zit te snikken als ik thuis kom, maar dat is zeker geen waar,ik toon nooit of ik een goede of een slechte dag heb gehad, want ik weet dat papa dat niet wil horen,dus doe ik dat niet. Ik denk dat ik eens zal langsgaan bij de dokter,eens horen of ik iets kan doen tegen dat depressief gevoel van mij.. Zal het ooit eens over gaan kindjes? Ik wil mijn leven terug hoor,The happy old times...,waar zijn ze toch? Iedereen maakt wel eens wat mee,iedereen heeft verdriet,waarom lukt mij dat dan niet om gewoon vrede met alles te nemen en door te gaan? Het kan toch niet zo moeilijk zijn toch? Pffft tis echt niet zo leuk hoor... Ik zal jullie laten,ik ga wat slapen...
Heylabatjes mijn kleine lieve meisjes, Mama is hier were si.. Maar niet voor lang,want ik ben net thuis gekomen,en ik moet nog veel doen haha zoals tv kijken,en babbelen met papa enzoverder.. Gisteren mijn verjaardag,weer een jaartje ouder he, maar was niet zo plezant hoor,ik moest werken, heb ook weer oneindig veel werk en heb ook weer enorm last van mijn rug. Nochtans nog maar gekraakt sinds vrijdag en nu heb ik alweer een scheut gekregen en kan ik dus maar beter onder die mri scanner gaan zoals mij vrijdag dus werd gezegd. Papa moet al gans de week vroeg uit zijn bedje,dus moet ik nu eventjes tijd gaan maken voor hem ook he, ale tot later kinnekes en ik beloof jullie morgen of zaterdag te schrijven,dikke kus van ons allen dada
Heykes iedereen, nogmaals bedankt voor al jullie bezoekjes aan mijn site, Ik heb het een beetje gezelliger gemaakt en hoop dat het ook wat mooier overkomt bij jullie. Het jaartje is bijna om,en de verjaardag van mijn kleine meid is op komst,dus vraagt de site een update, ik wil jullie dan ook vragen om links op de voorpagina van de site jullie beoordeling te geven voor mijn blog. Jullie hoeven er niet mee in te zitten,ik zie niet van wie de beoordelingen komen, dankuwel groetjes Brenda
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Hier ben ik dan eventjes terug.. Ik heb vandaag een dagje vrij en broertje Toby is op schoolreis naar de toverplaneet, papa doet een dutje in zijn bedje,omdat hij al een ganse nacht gewerkt heeft, en ik,mama dus..heb net gedaan met poetsen en wou nu eens op mijn gemakje een beetje schrijven naar jullie. Gisterenavond heb ik gekeken naar een film,poseidon,die had een van de afgelopen dagen gespeeld op tv en ik had die opgenomen omdat ik dat zo een mooie film vond, en gisterenavond ben ik er dan maar naar gaan kijken. Ik weet niet hoe het komt ,maar na die film was ik verschrikkelijk emotioneel, toen ik direct na het kijken naar mijn bed ging rolden de tranen langs mijn wangen. Ik dacht aan alles wat met kinderen te maken had,en vooral aan jullie en Toby. Het gedacht dat hem iets zou kunnen overkomen maakt mij gek. Ik heb enkel Toby en zou er alles voor doen om hem gelukkig te maken en te zorgen dat hem niks overkomt. Gisteren had ik het gedacht gefaald te zijn als moeder. Ik heb het afgelopen jaar alleen maar aan mijzelf gedacht en aan jullie en ik vermoed dat Toby er wel een beetje van gevoeld heeft. Wel heeft hij altijd al alles gekregen wat zijn hartje verlangde,maar toch is het volgens mij niet goed genoeg. Als ik hem moet straffen omdat hij stout geweest is,heb ik nadien heel veel spijt. Ik voel echt pijn in mijn hart als ik hem dan zie treuren,ondanks dat hij natuurlijk op dat moment heel stout is geweest. Nadien geef ik hem dan een dikke knuffel,maar intussen heeft hij het wel weer eens gehad he. Ik denk dat iedere mama dat weleens heeft zeker,anders zouden we niet normaal zijn denk ik. Toen ik hem deze morgen aan school afzette om dan op schoolreis te gaan deed hij zo groots, hij probeert ook nu en dan ons dialect na te zeggen en dat maakt van hem al een echte grote jongen en al bij al dan nog hilarisch op de kop toe. Ondertussen word hij ook alweer groter,volgend jaar naar de derde kleuterklas,dat denk ik toch, als hij dit jaar niet zal moeten overslaan,nu hij achterstand heeft. Alhoewel de lessen psychomotoriek die hij krijgt wel zijn dienst doet hoor,hij kan al flink spreken,en heel goed tegen spreken,en alles wat hij wil zeggen kan hij zeker goed uiten. Intussen ben ik al lang niet meer zo geschrokken van het feit dat hij niet zo goed kon praten en logopedie en zo nodig had,want dit jaar hoor ik niks anders dan dat de kinderen een grote leerachterstand hebben,dus wij zijn helemaal geen uitzondering, maar het doet mij ook geen deugd dat te horen over mijn schaapke. Zoals ik dus al zei heb ik dus in slaap kunnen vallen net natte oogjes en rollende tranen. Ze bleven weer maar komen,en het wou weer niet stoppen. Ik zei weer tegen mezelf,Brenneke,wanneer gaat die pijn toch ooit eens ophouden jonk. Conclusie werd direct gemaakt hoor,nooit gaat die pijn weg kind. Weet je,soms denk ik in mijzelf als ik in mijn bed lig,heeeeeeeeeelllllllleeeeeeeeeeeeeeeep mensen,dan denk ik,wie zou mij in godsnaam eens kunnen helpen? Met wie zou ik eens even kunnen praten en mijn hartje luchten? Maar dan besef ik dat wij niemand kennen die echt kan meespreken over deze situatie, en elk verwerkt dan ook weer alles op zijn eigen manier he. Het kan nu zijn dat ik eigenlijk een mens ben die niks zal kunnen vergeten en altijd zal treuren om wat er is gebeurd. Er zijn waarschijnlijk ook mensen die vinden dat ik nu al niet meer moet huilen, maar zelfs ik vind dat onnozel. Het is gemakkelijk in een andermans plaats te zeggen dat je een nieuwe pagina in je leven moet omslaan,maar dat is allemaal zo simpel niet. Ten eerste ben je altijd wel eens geconfronteerd met de feiten,ten tweede blijft het nog altijd mijn eigen vlees en bloed die ik heb begraven,en ten derde,je moet het nog willen vergeten ook,en dat laatste is wel het moeilijkste denk ik. Vergeten zal ik sowieso nooit,maar ik zal er misschien volgend jaar alweer heel wat beter tegen kunnen. Dit jaar zal allesins heel moeilijk verlopen. Elk van jullie zal nog verjaren,iedere bevallingsdatum moet nog komen,en dat het jaar rond. Komt dan ook nog bij,dat iedereen weleens zwanger is in mijn omgeving,en zwangere mensen zal ik altijd maar weer tegen komen,en dat is dan nog het moeilijkste, als ik het op dat moment moeilijk heb. Soms kan ik er tegen,maar soms kan ik er ook echt niet mee leven,vooral als het mensen zijn die het eigenlijk niet meer verdienen,en dan heb ik het niet over mensen die ik ken, maar mensen die kinderen krijgen omdat ze niet zouden moeten werken, mensen die kindjes baren en ze dan in de vuilbak gooien.. En ik...ik moet er telkens zoveel voor vechten. Mensen die ik ken en zwanger zijn weten dat ik het hen helemaal gun,dat ik er ook naar uitkijk in hun plaats om dat babytje te zien.. En dat ik ook helemaal niet jaloers reageer. Maar als ik dan thuis kom,en een ganse dag over hun buikje heb horen praten,of eender wat, dan pas komt die meneer met zijn hamer,en kletst hij keihard tegen mijn hoofd, en dan moet ik heel erg huilen,ben ik kapot van jaloezie,of hoe moet je dat noemen, ik weet het zelf eigenlijk niet.
Ik hoop ten zeerste uit de grond van mijn hartje,dat niemand jullie zal vergeten zijn op de dag dat jullie gestorven zijn,ik kan het niemand kwalijk nemen als ze dat niet meer weten,want jullie zijn ook met drie,en die datums liggen natuurlijk kort op elkaar. Maar voor mij blijft het belangrijk dat jullie verder blijven bestaan in ons leven. Jullie zijn er echt geweest,ik kon jullie voelen en ruiken en aanraken, die herinnering zal mij altijd bij blijven en jullie doen verder leven in mijn gedachten. Ik had ooit schrik dat ik elk van jullie een of andere herinnering zou vergeten, maar nu heb ik daar geen bang meer voor,omdat ik zeker weet,ik vergeet niks. Ik herinner me elke dag weer een stukje meer van jullie,en het doet mij deugd dat ik het nog weet. Er zijn zelfs reacties op deze site die ik onlangs allemaal opnieuw heb gelezen waarvan ik dacht,djeezes,heb ik dat nog nooit gelezen zeker,en nochtans herinner ik mij die woorden wel,maar dat er zoveel moois hierop staat,dat wist ik niet. Ik ben ook nog steeds bezig met het boek over jullie te schrijven,helaas zit ik een beetje blok met het schrijven,ik kan niet genoeg aan een stuk doorschrijven, en als ik dan telkens alles weer opnieuw moet gaan lezen om verder te kunnen schrijven,weet ik maar half weer hoe ik het wou. Maar ik ben bijna in verlof,en zal dan mijn best doen om hem af te hebben. Ik heb nu ongeveer 80 paginas en ik ben aan de laatste bevalling aan her schrijven. Al de reacties die ik heb gekregen van op mijn blogje hier,komen er ook op te staan. Weliswaar zal er in het boek meer over mijn gevoelens en mijn relatie staan dan hier, omdat deze site veel te openbaar is,en mijn boek enkel zal gelezen worden door wie ik bepaal. Het is niet dat niemand mag weten wat er gebeurd in ons huisje,maar dat vind ik natuurlijk echt wel veel te prive,en ik moet dan ook nog aan de mening van papa denken. Ik kan niet bij elke ruzie hier gaan schrijven naar jullie,al zou ik dat wel willen, ik zou er gewoon nog meer van maken ,dan het al zou zijn. Ik wil niemand kwetsten,en vooral van deze site iets blijven maken. Ik hoop dat het ooit wel eens wat beter word op alle vlakken,ik probeer er alvast op bepaalde manieren wel aan te werken. Ik ga jullie nu laten en hoop je zo snel mogelijk terug te kunnen schrijven, in ieder geval,ik vergeet jullie niet hoor
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, vandaag heb ik een goeie dag achter de rug,niet emotioneel,niet geweend, eigenlijk eens goed doorgewerkt,en goed gelachen ook Gisteren met vadertjesdag was niet zo spectaculair erg voor mij, voor papa was dat dan wel weer wat anders denk ik.. Maar we hebben er niet over gepraat tegen elkaar,en misschien was dat maar beter ook,om de sfeer niet te verpesten. Afgelopen vrijdag was voor mij dan weer wat minder,huilen en snotteren bij het minste wat ik dacht..Ik wou het liefst zo vlug mogelijk weer een andere dag zijn,en dan duurt het dan ook wel weer wat langer dan normaal. Savonds toen ik thuis kwam zat mijn kaartje in de bus die ik gemaakt heb voor jou verjaardag straks.. Ik heb het aan mijn schoonzus getoond en later op de avond toen we alleen thuis waren aan papa. We hebben alle twee zitten huilen.. Het doet ons nog altijd zo veel pijn,en vooral als we er samen over praten, huilen we nog het meest.. Het kaartje zal ik met je verjaardag op ons blogje zetten,net als alle andere fotos die wij de afgelopen maanden hebben genomen zal ik dan ook eens publiceren. Maar voorlopig heb ik heel weinig tijd,met de voorbereidingen van de solden en zo moet ik veel werken,en als ik dan een dagje vrij kan krijgen,moet ik nog de was en de plas doen ook he. In ieder geval,het komt er nog op hoor. Gisterenavond lag ik dan weer te draaien in mijn bed. Ik kon niet slapen,dacht telkens aan mijn bevallingen het voorbije jaar. Ik dacht er eigenlijk stiekem over na om toch nog eens zwanger te zijn, en dan weer niet.. De schrik..die moeilijke zwangerschappen,dat overgeven,die testen,dat wachten, en dan het grootste probleem,het verlies! Wat kan ik erover zeggen he meisjes...ik zou het dolgraag nog eens proberen, en hoe meer ik hoor en zie en denk,hoe meer ik weer dat verlangen krijg. Ik probeer dat dan net als vanmorgen van mij af te zetten,maar het verlangen blijft zo groots zijn. En net zoals papa altijd al gezegd en gedacht heeft,ik zal nooit ophouden, tot het mij lukt. Maar wat zou mama dom doen als ik nu al weer herbegin. Misschien moet ik wel naar mijn chinese horoscoop luisteren en wachten tot er een jongentje kan uitkomen,misschien dat het dan wel eens lukt.. Ah ik weet het niet,ik heb uren liggen piekeren,uren liggen nandenken over de voor en nadelen. Maar ik heb nu voor het eerst wel heeeeeeel veel schrik. Het is niet zomaar eens zwnager worden,er komt heel wat bij kijken,en ik denk nu ook meer na over wat de mensen dan niet gaan zeggen. Alhoewel het mijn leven is en blijft. Mijn lichaam kan natuurlijk wel niet meer zoveel aan als voordien,dat moet ik er dan ook wel weer bijnemen. Maar ik zou het toch riskeren hoor. Dit keer zal ik wel de gouden raad van de patholoog volgen en die is, dat ik beter wacht om zwanger te worden tot al mijn twijfels weg zijn. dan pas kan ik er met een gerust hart voor gaan. En natuurlijk moet je die beslissing met twee nemen,en papa weet niet eens dat ik er zo over denk. Ik heb mezelf sinds maart altijd al voorgelogen,om papa terug energie te geven en het goede van het leven weer te doen inzien heb ik altijd al gezegd sedert de laatste bevalling dat ik er mee zou stoppen voor goed. Maar ik dacht er toen eigenlijk wel zo over,had net alweer die pijn moeten voelen,weer geconfronteerd geweest met die doodsaffaires.. Mijn eigen kindje weer bevallen en begraven,natuurlijk zal ik dat weer niet meer zitten. Anderzijds dacht ik gisteren in mijn bed,Bren..die testen doen toch minder pijn dan het verlies nadien he,ja dacht ik..maar kmoet het toch maar weer ondergaan he. En toen dacht ik...tja wat als ik nu eens die testen niet deed.. Maar dan leefde ik maanden met angst.. En DAN...DAN PAS ZOU HET NIET GOED ZIJN. als ik van de baby zou bevallen waar nadien dan uit blijkt dat hat babytje niet gezond is, ik ken zo iemand die hun babytje over een week of twee is verloren,het kindje had dezelfde diagnose als jullie,de ouders wisten het pas na de bevalling dat het kindje chromosoom nummertje 7 te kort had,ze hebben een jaar moeten kijken om rond te komen voor de kosten van de ziekenhuizen,en nu is het kindje gestorven,dat wil ik ook niet tegen komen hoor.. Maar ach,het zal bij denken en dromen blijven zeker, gelukkig kan ik hier bij jullie mijn gedachten en dromen nog kwijt. zonder jullie was ik niks he.. Kusje
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Gisteren weer een dipdagje gehad,ben opgestaan,Toby naar school gebracht en terug naar huis gekeerd om ons huisje wat schoon te maken. Elke woensdag is nog altijd de kuisdag van de week hier thuis. Ik poets dan mijn huisje met de muziek mega luid open,en dan is het zingen en dweilen Ik had weer zoals altijd een liedje opgelegd die mij deed huilen en denken aan jullie, en dan moest ik toch weer even gaan zitten een sigaretje roken hoor. Al ben ik direct terug aan de slag gegaan na mijn rookpauzeke,toch was ik voor de ganse dag weer niks meer waard. In de namiddag moest ik naar de dokter in het ziekenhuis voor mijn rugprobleempje waar ik dus nog altijd mee kamp. Hij zegt dat hij voelt dat ik al wat pijn heb moeten lijden de laatste weken, want dat het serieus vast zit,hij heeft het nu kunnen manipuleren en ik moet nu ook pilletjes nemen om het weg te houden. Eind juli moet ik dan terug om te zien of het al beter is,en als de pijn weer zo hevig is toegekomen,dan word het de scanner. Eigenlijk mag ik niet in de verkoop staan,omdat ik voor mijn rugklachten een halve dag zou moeten zittend werk doen,en een halve dag rechtstaand. En de dokter had nu ook verwacht dat ik ook hiermee niet zou blijven werken, maar dat heb ik dan toch maar weer gedaan. Elke avond kwm ik kreupel thuis,kon niet meer naar delhaize gaan en normaal met een karretje rijden want rechtstaan was geen optie meer. In de voormiddag ging dat nog goed,maar tegen dat ik halverwege mijn dag was moest ik alweer serieus op mijn tanden bijten. Nu is alles voorlopig weggekraakt en kan ik er weer voor gaan op het werk. Niet dat iemand dit gemerkt heeft,maar ikzelf heb toch wel weer wat meer energie. En ik hoop dat die er nu even blijft,want ik heb het zo druk. Ik heb gisteren ook fotos besteld van jullie en ook van jullie broertje. Het was al een tijdje geleden en mijn fotoalbums zijn van het laatste jaar wel erg leeg geworden. Blijkbaar heb ik er echt niet meer naar om gekeken hoor.En daar heb ik nu dan spijt van en wil ik ook zo snel mogelijk mijn schade inhalen. Ook heb ik een kaart gemaakt voor jouz verjaardag straks... Ik heb er hopelijk een mooie kaart van gemaakt en heb mijn gedachten op papier kunnen zetten. Ik hoop dat er nog zijn die aan je denken,zoals ik.. Voor mij blijf je verder leven en je verjaardag zal misschien niet gevierd worden, maar er zal op zijn minst een kaart voor je staan. Ik hou van je meisjes, ik mis jullie zelfs nog meer dan gisteren en minder dan morgen mama
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Het is bijna mama s verjaardag,en raad eens wat ik heb gekregen van mijn beste vriendinneke Kimmie en Hanane,een tattootje,en ik ben er heel blij mee Ik praat er al een jaartje over,maar omdat ik niet wist tot in hoeverre ik nog zwanger ging raken,wou ik niet meteen eentje plaatsen. Daarom is het een naam,met twee sterretjes bij,voor de allerkleinste meisjes van mij,en als er ooit nog een sterretje zou bijkomen,dan kan ik er nog eentje laten bijzetten he... Het is niet dat ik de ene liever zie dan de andere,maar ik kon niet gans mijn arm laten tattoeren ook he. Hieronder heb ik geprobeerd een foto te plaatsen van oe het er nu ongeveer uit ziet,het moet nu wel nog een beetje genezen,want het staat er pas op sinds vrijdag voormiddag. Het was de enige manier om jullie met mij te verbinden voor het leven. En op die manier kan ik jullie nog dicht tegen mijn hart sluiten. Ik heb er lang over gedaan om deze beslissing te nemen,en nu is het zover het staat erop,en het is net zoals wat er is gebeurd,onomkeerbaar.. Ik hou van jullie met gans mijn hartje,en ik hoop dat jullie dit als een teken van respect zien,en dat andere mensen mij ook wat steunen in deze keuze. Hoe dan ook is en blijft het nog altijd mijn lichaam,en ik zou er wel honderd laten zetten met jullie namen. Zoveel heb ik echt wel voor jullie over. Ik voel dat 26 juni dichterbij komt,elke dag is nu strijden met mezelf. Vanaf morgen begint het gevecht tegen het verdriet weer opnieuw. Morgen is de dag van het slechte nieuws,de dag dat mijn leven aan duigen viel. Ik zal het nooit vergeten en herbeleef alles stuk voor stuk terug.. Ik reed deze morgen naar mijn werk,en ik huilde opeens,ik weet wel waarom maar begreep echt niet vanwaar het uit kwam. Toen ik aankwam moest ik mijn tranen weer bedwingen en doen alsof er niks was, helaas kon ik mijn dag niet redden. Ik heb niet meer gehuild,maar dacht voortdurend aan de woorden van de dokter.. Ze is er nu niet meer,jij bent er niet meer.. En elke dag doet het potverdorie duizend keer meer pijn of toen. Ik dacht toen dat ik door een hel ging,maar nog steeds is het ondragelijk. En eerlijk gezegd,ik weet dat het zo zal blijven. Ik kan het aan om te blijven vechten tegen die vreselijke pijn,maar ik voel mij niet zo graag zoals vandaag en de dagen ervoor.. Ik wil gewoon leven,en dat kan nog steeds niet op dezelfde manier als vroeger. Ik voel de leegte die jullie achterlieten,en dat... dat is iets waar ik en papa zal moeten leren mee omgaan...
Ik heb zin om mezelf te straffen omdat ik al zo lang niets meer van me heb laten horen. Maar voor mij is dit nog altijd ongelooflijk moeilijk. Als ik mezelf toelaat te veel aan jullie te denken dan krijg ik altijd opnieuw die brok in mijn keel.. En die blijft daar dan voor een hele tijd zitten. Laatst moest ik in klas mijn leesportfolio voorstellen, enorm dwaas dat je dat moet doen en eigenlijk de uitleg niet waard, maar daar stootte ik op een gedichtje die ik er eerder had ingestopt. En ik had dat gedichtje op dat moment gekozen omdat het me zo erg aan jullie deed denken. Toen ik het las heb ik echt wel een traantje gelaten.. En ik had me voorgenomen ook te zeggen, in klas, waarom ik dat gedichtje erin gestopt, maar op dat moment kon ik het niet. Want dat zou betekenen dat ik over jou had moeten praten Zoë, en dat blijft mijn grootste moeite. Had ik het toch gedaan, dan zou ik waarschijnlijk niet meer in staat zijn geweest om nog meer te zeggen. Ik voelde mezelf al trillen... Zoëtje, jij blijft nog altijd mijn grootste schatje, en ik zie je zusjes ook graag, maar het is toch anders... En misschien vind je mama dit niet zo leuk, maar dat is gewoon mijn gevoel. Juni, is voor mij, net als voor je mama, ook niet meer zo'n leuke maand. Het zal voor altijd een gemis met zich meebrengen... Sorry dat ik zo lang heb gewacht om dit nog eens te zeggen, maar ik heb het deze week extreem moeilijk gehad, ik weet niet waarom. Maar deze week denk ik al heel de tijd aan jullie... Ik zal jullie nu maar laten, maar niet voordat ik het gedichtje ook voor jullie heb opgeschreven. Ik zet het hieronder...
Hallo Zoë;Amy en Chloë; Hier ben ik weer even terug.. Vandaag is het het schoolfeestje van Toby,hij moet dansen van Michael Jackson op het nummertje van beat it.. Gelukkig kent hij het liedje een beetje,want mama laat het nu en dan eens horen omdat ook ik dat wel een leuk liedje vind. Samen met papa,tante Anja,pepe Nico,nichtjes Lynn en Kelly,en ander nichtje Lynn en tante Heidy en haar vriend gaan wij toeschouwer spelen voor jullie grote broer. Het beloofd een mooie dag te worden,want Toby danst heel graag hier thuis, maar voor een groot publiek zal hij weer niet durven. Natuurlijk hangt er een prijskaartje aan vast,wie niet mee danst,krijgt ook geen gratis ritje op de paardemolen,en dat zal Toby voor geen geld willen missen. Vandaag zal dus weer een dagje worden wonder al te veel na te denken op wat wij anders denken,het is feest voor Toby.
Verder wil ik ook wel eens reageren op bovenstaand briefje die ik van jullie nicht Lynn heb gekregen via ons blogje.. Ja,inderdaad,de maand juni ligt bij elk van ons even moeilijk,en zal ongetwijfeld nog een tijdje zo blijven. Ook ik heb deze maand bij allerlei dingen wel een kropje' te veel 'in mijn keel. Het komt er spontaan aan,en het gaat ook vanzelf weer weg. Ik weet ook niet hoe het komt dat ons lichaam en of ons hartje die maand voorgoed in ons geheugen heeft geprent,natuurlijk door het feit dat onze lieve Zoë ons dan heeft verlaten naar een plek waar ze het vast en zeker beter zal hebben en heeft dan wat wij haar anders te beiden hadden. Helaas blijft het verdriet er altijd zijn,en maak je geen illusies,want het zal ook nooit over gaan. Niet voor jullie,niet voor anderen,en al zeker niet voor ons! Ik heb maar 1 boodschap naar jou toe,focus jouw op je grote examens,en weet dat onze kleine Zoë hierboven over jullie waakt,en zij niet zou willen dat jij het niet haalt omdat zij hier niet kan zijn. Voor mij doet het ongelooflijk deugd,te weten dat jij nog aan haar denkt,en dat er tenminste 1 iemand nog zijn pijn kan tonen.. Al weet ik..er zijn er nog die pijn hebben en verdriet,maar niet iedereen toont dat. Ik schrijf jullie morgen terug... Dikke kus, en weet Zoë,Amy en Chloë,....ik mis jullie ,en mijn traantjes vloeien bij elk woord mama
