Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-06-2009
Dinsdag 30 juni 2009
Het huilen houd niet op, ik kan maar niet begrijpen dat je er niet meer bent, Ik zal het ook nooit begrijpen, ik wil wel direct terug zwanger zijn,als de dokters mij de toelating geven en mij kunnen garanderen dat dit een eenmalige kwestie was! Ik weet dat ik je nooit zal kunnen vervangen,maar mama wil toch iets in haar handen, ik wil dat er nog iets geluk kan brengen in mijn leven, papa is hiervan ook overtuigd dat dit ons leven nog een beetje op het juiste pad zou brengen. Natuurlijk blijf jij onze meid,en wij zullen jou ook niet vergeten, maar die enorme leegte in dat kamertje,die kleertjes en spulletjes voor jou.. die blijven onaangeraakt,en ik zou ze toch(niet allemaal)toch wel willen gebruiken, al is het maar om mijn verdriet te kunnen verwerken!
12uur ,ik ben op weg naar zeeman,ik kan amper auto rijden,al mijn gehuil brengt mij in de war... Ik hoop dat ik niet huil als ik mevrHuyghe voor de eerste keer in zes maanden tijd terug zie. Mevr Huyghe is mijn regiomanager,en is als een mama voor ons in de winkel, je kan er alles aan kwijt,en ik wou per se,haar vandaag zien... Ik wil mijn hartje eens luchten..
Jawel,als ik nog maar de winkel binnen ga,kan ik mijn tranen niet bedwingen, Ik ga in het dagverblijf en krijg een stevige knuffel,heel even zie ik haar een traantje wegpinken, Ik ontvang van haar een grote bos zonnebloemen,om de zon in mijn huis te krijgen..
Ik dank je wel,voor de goede ontvangst,de troostende woorden,de warme handen... Ik dank mijn werk,voor de enorme steun! zo zijn er geen twee!
Papa moet vandaag terug gaan werken,neen hoor,je krijgt geen verlof na zo een gebeurtenis! Je moet terug aan de slag,hoe hard het ook is,het leven krijgt zijn gewone routine terug! Ik kan het niet begrijpen,voor mij gaat het allemaal veel te snel. Ik voel aan alles en iedereen dat alleen ik verdriet lijd, dat alleen ik nog steeds blijf denken aan mijn kleine meid. Ik kan nog niet mijn normale leven terug leiden,het is nog te vers...
Ik kan ook niet begrijpen dat sommige mensen niet denken aan jou, alsof er niks is gebeurd! Ik wil huilen,alleen zijn,in mijn bedje liggen,terug opstaan en aan niemand te hoeven denken, ik wil gewoon verdrietig zijn. Ik wil aan je denken,terwijl ik 100 zakdoeken opsnuit! Ik wil je foto's laten afmaken,100 dubbeltjes afmaken,voor iedereen! Ik wil een kader van je maken,om in mijn nieuwe slaapkamer te hangen.
Ik verlang om je kaartje te zien,of die wel goed gelukt is, ik loop wel tien keer naar de brievenbus,alsof mijn leven ervan af hangt.
Ah...wat is het leven toch ingewikkeld... Ik heb geen zin in eten,moet iets eten,dan vlug een koekje in mijn mond, en voila ik heb toch iets binnen.
Ik ga toch best eens uit mijn kamertje komen,en onder de mensen komen, anders maak ik van mezelf een depressief kind!
Ik ga langs in het moederhuis,daar waar mijn kleine meid is geboren, Het doet me veel verdriet aan de materniteit zo moederziel alleen binnen te wandelen, maar ik ben er vrijdag mijn siskaart vergeten en paspoort, ik had niet eens de papieren ondertekend dat ik toegang geef aan alle dokters om Zoë te onderzoeken en al haar gegevens te kunnen inzien
De vroedvrouw die de ganse bevalling met mij heeft doorstaan roept me binnen op haar bureau, ik mag me op haar stoel plaatsen en vertellen hoe het met mij gaat, Ik kan amper een woord zeggen,ik huil...ik kan niet meer... Ik vraag haar wanneer ze mijn kindje hebben laten gaan, ze vertelt mij dat ze haar zaterdag hebben komen halen... Het voelt als een pijl door mijn hart als ze dat zegt... Ze is weg....voor goed... Ik kan ze donderdag gaan bezoeken op het kerkhof in Roeselare, daar is een wijde voor babytjes ,ze zal er niet alleen liggen,en zo heb ik het gewild! Ik vertrek uit de materniteit,ik krijg een stevige kus van de vroedvrouw en ze vertelt mij dat ik altijd mag langs gaan als ik wil praten...
Ik ga eens langs bij zeeman,mijn collega's zijn mijn beste vriendinnen, ja hoor,voor alles kan ik er terecht,het is mijn houvast! Je hebt meer aan je vrienden dan aan je eigen familie soms!
Weeral huil ik als ik hen vertel hoe mijn bevalling is verlopen, het doet mij deugd het te vertellen,maar de pijn is zo verschrikkelijk... Ik huil,zij huilen....
En ik ga weer naar huis...waar ik verdrietig kan zijn,zonder dat iemand mij ziet...
Vandaag komen tante Wendy en nonkel Dominiek en neefjes Baptiste en Nathan! Ze blijven eten,tante Wendy zal iets klaar maken..
Ik maak Jouw overlijdenskaartje,heb tante haar mening nodig... Ik wil een foto op het kaartje,zodat de mensen kunnen zien dat jij een echte baby was.. Wij zijn ook trots op onze kleine bengel!
Het word even moeilijk,heel moeilijk...maar ik moet erdoor! Ik wil je kaartje nu maken,nu! Ik wil geen weken wachten tot ik er echt klaar voor ben, klaar zijn ben je nooit!
Ik heb een tekstje voor je klaar... eentje die mij tranen bezorgd,maar die ik heel mooi vind, al zeg ik het zelf!
Ik hoop dat jij,Zoë ,het ook even mooi vind, mama heeft er bloed,zweet en tranen voor over gehad om dit te maken, Ook tante Wendy heeft het zeer moeilijk,
Vandaag opgestaan... Beetje getrokken in mijn gezicht,gisterenavond nog lang liggen huilen in papa zijn armen... Jouw verlies heeft ons getekend voor het leven.. Ik kan en wil niet zonder jouw doorgaan,ik kan niet voor Toby zorgen, ik kan niet in mijn kamer liggen,ik zie alles wat me doet herinneren aan jou, en ik wil ook alles zien wat van jou is,ik wil het voelen,ruiken,...
Jouw kamertje blijft leeg,mijn buikje is leeg... En toch...ik heb je voelen schoppen in mijn buik, ik voel je nu en dan nog...
Deze middag tot bij opa en oma,... We gaan eens een paar winkels bezoeken,gewoon..we willen er eens uit zijn, Het is geen schande als we ergens heen gaan, het zal er toch niks aan veranderen.
Ik kreeg van papa vandaag mijn nieuwe bedje,waar ik al zolang naar uitkeek.. Ah,ik kan voor die ene keer niet gelukkig zijn.. Maar ben toch blij dat papa alles doet om mij te zien glimlachen..
Dank u wel papa voor het bedje..
Straks terug wat gaan rusten,bij tante Anja... Daar kan ik wat in de zetel liggen,en kan papa zijn gedachten een beetje verzetten, mama kan ns haar hartje luchten..traantje laten en dan weer verder gaan..
Beste familie,vrienden,collega's en bloggenootjes,onderstaand vind je mijn boekje terug waaar ik de afgelopen dagen,weken,maanden en zelfst jaren heel hard heb aan gewerkt,met de nodige tranen natuurlijk. Ik heb mijn boek laten drukken voor mijzelf en mijn familie,maar ik kon het niet aan iedereen overhandigen,en omdat vele mensen mij vragen naar mijn boek,heb ik het speciaal over geschreven op mijn blogje,voor jullie... Het ging iets moeilijker dan gedacht om dit te publiceren op deze site,aangezien mijn blogje niet genoeg ondersteuning biedt voor zulke grote tekstbestanden,dus het zal wat moeilijk zijn om alles in de juiste volgorde te lezen. Ik heb in ieder geval ervoor gezorgd dat de teksten telkens genummerd zijn,het boekje bestaat hier dan ook uit 10 delen... Deel 1 vind je onderaan en telkens het volgende deel staat er boven,dus het is wat ingewikkeld Voor wie niet wegwijs geraakt,graag een seintje,dan help ik je er door, bedankt voor de fijne momenten en alle steun die ik hier ooit heb gekregen,voortaan zijn wij te vinden op de site van onze kleine spruit Manu en binnenkort ook op de site van Toby,maar daar word nog aan gewerkt. Met dit boek hier te publiceren wil ik dan ook een beetje mijn verdriet afsluiten en tijd maken voor wat mij op 31 mei heeft gebracht,namelijk het grootse geluk,die ik niet meer had verwacht. Mijn verdriet en mijn meisjes zullen elke dag in mijn gedachten zijn,waar ik ook ben,en waar ik ook ga, hopelijk veel leesgenot,en alle reacties zijn welkom omtrent mijn boekje,
veel plezier, Bren
Opgedragen aan mijn allerliefste kleinste engeltjes, R I P
Ze schreeuwt nog altijd,nog iedere dag.Inwendig is ze nog altijd dezelfde bange vrouw als toen,maar de pijn wordt draaglijker .Iedereen vertelt haar altijd dat het verdriet met tijd zal slijten,en als ze eerlijk is dan moet ze toegeven dat daar einige waarheid in zit.Maar nooit of te nimmer zal die pijn haar lichaam voor altijd verlaten.
Terwijl ze in haar auto zit,op weg naar haar werk,denkt ze aan haar vier meisjes die geen kans kregen.Zoë,Amy,Chloë en Elle ...Iedere dag opnieuw wordt ze ermee geconfronteerd.Een mama met een bolle buik,kindjes in een kinderwagen,meisjes met staartjes in hun haar..Het doet pijn,maar toch is ze trots op haar vier meisjes.
Wat van hen zou geworden zijn weet niemand.Er is maar één zekerheid,ze zouden geliefd zijn geweest.Niet alleen door haarzelf en hun vader,ook door hun tante's,hun oma's en opa's,hun nichtjes,hun broertje...nu worden ze vooral gemist;
Een traan biggelt over haar wang.Waarom mochten mijn kindjes geen kindjes zijn?Het is de vraag van een moeder die al haar hoop zag verdwijnen maar er niettemin nog altijd staat.Ze weet dat ze niets anders kan.Ze heeft nog altijd haar zoontje,die voor haar belangrijker is dan wat dan ook.Het zou niet eerlijk zijn om op te geven,wetende dat hij haar nodig heeft.
Het gebouw waar ze werkt komt langzaam in zicht en ze neemt diep adem.Wanneer ze haar vaste parkeerplaats bereikt,uit de auto stapt en haar portier sichtslaat,komt er een glimlach op haar gezicht.Ze opent de deur van haar winkel en begeeft zich in een routine die ze maar al te goed kent.
Haar leven is veranderd,niets zal ooit nog hetzelfde zijn,maar sommige dingen blijven voor altijd.Sommige van die dingen zijn goed,anderen iets minder maar ze bieden haar een houvast en tonen haar dat er ondanks alles nog altijd zaken zijn waar ze op kan rekenen.Dat er nog altijd redenen zijn om te lachen ,om te hopen,om te dromen...
Ze schreeuwt nog altijd,nog iedere dag...maar haar schreeuw wordt zwakker en het verdriet maakt plaats voor liefde.Liefde voor haar meisjes...een liefde voor het leven!
Als we buiten komen voelen we ons allebei wel raar,maar niet dat we hiulden,op dat moment begreep ik wat de natuur voor mij,voor ons,had gedaan.
Niettemin was ik natuurlijk kwaad dat het weer met mij moest gebeuren ,maar in zekere zin moest dit al bij elke zwangerschap van ons zo zijn gegaan,maar de natuur nam toen niet altijd het heft in handen ,en zo moesten wij telkens de beslissing nemen over leven en dood van onze kinderen.Nu de natuur het voor ons deed ,konden we niet anders dan die accepteren,en geloven in het feit dat deze baby iets mankeerde ,en al bij de opbouw van de cellen niet kon overleven,maar natuurlijk...elk verlies ,hoe dan ook,doet altijd pijn???
En hier zitten we da weer...met lege handen,en een buikje waar niks in kan groeien...
En weer hebben we de discussie of we nu wel of niet aan de nieuwe techniek moeten toegeven...
Lieve Zoê,lieve Amy,Lieve Chloë,lieve Elle... Het is niet eenvoudig,het is niet mooi...Je kan op geen enkel moment,op geen enkele plek enige vorm van rust vinden.Je wilt altijd bezig blijven,maar het komt nooit tot iets wezenlijks.Veel dingen van vroeger lijken nu zo zinloos.Maar ik vind dat je jezelf af en toe zo'n dag vol zinloze momenten moet gunnen.Het is te lastig om je steeds weer af te vragen wat deze wrede wereld met je doet en waarom net met jou.
Het verwerken van verdriet heeft tijd nodig en kent afwisselende behoeften.Het ene moment wil je wegduiken als een gewond dier,het andere moent heb je mensen rondom je nodig die steun bieden.Op nog andere momenten wil je alleen maar boos zijn,je schuldig en gefaald voelen .Het is niet de bedoeling over je verdriet te komen,wel om er doorheen te raken.
Een baby verliezen ,dat weet ik nu,vergt heel wat van een relatie .Maar eenmaal je de harde ,rauwe en pijnlijke periode door bent kan het de kwaliteit van je relatie ook versterken.Wat je voelt in het begin grenst echter aan vervreemding,eenzaamheid.Je kunt je echter wel alleen voelen,iets wat zowel papa als ik hebben meegemaakt.
In tegenstelling tot wat anderen denken ,is het ook niet zo gemakkelijk om de draad terug op te nemen.Je moet jezelf dwingen om van het leven te houden.Er is niets in je toekomst dat de moeite waard lijkt om voor te leven.
Je moet ook zoveel emoties verbergen voor de buitenwereld,net omdat die mensen de draad hebben opgenomen.Ze hebben nooit dat intense verdriet beleeft en gaan verder.Kun je het hen kwalijk nemen?
Soms wil ik gewoon weglopen van de wereld,omdat ik denk dat niemand mij volledig zal begrijpen.Ook papa niet....Soms maak ik me druk om de kleinste dingen terwijl ik weet dat ze in het niets verdwijnen als ik ze tegenover mijn verlies zet.Vertellen jullie mij waarom ik me zo eenzaam voel.Ben ik dan anders dan andere mensen?Kan ik,als enige,mijn verdriet geen plaats geven?Vertel me Zoë,wat ik kan doen om de pijn te vergeten?Vertel me Amy,wanneer ik weer onbezorgd van het leven zal kunnen genieten?Vertel me Chloë of Elle,waaraan wij dit hebben verdiend?
Ik heb zoveel aandacht en liefde nodig dat het net daardoord verkeerd loopt.Ik kan urenlang discussiëren over zaken die het niet waard zijn,ik kan dagen vitten of wachten op een verontschuldiging die er eigenlijk niet hoeft te komen.Soms denk ik echt dat wat papa en ik ooit hadden weg is,maar bijna meteen haat ik mezelf om die gedachte.
Elke dag opnieuw,probeer ik mezelf terug te vinden tussen de wanhoop en verdriet.Hoe hard ik ook zoek,ik vind de echte Brenda niet meer terug.En dat doet pijn...Vroeger kon ik lachen,echt lachen om allerlei dingen ,terwijl dit nu allemaal zo belachelijk lijkt.Er is niets,mijn lieve kindjes,die me kan helpen het verleden achter me te laten.Misschien is dat wel mijn probleem.Op het moment dat ik dit nu schrijf kan ik mezelf niet echt gelukkig noemen want ik lig in de knoop met mezelf.Papa en ik praten bijna nooit over jullie .Het lijkt alsof het ons niet lukt.En ik wil het nochtans zo graag.Ik heb behoefte om mijn hart te luchten en begrepen te worden,daarom ook mijn vele brieven aan jullie.Ik wil gewoon dat het goed komt.Niet weten wat jullie papa denkt,maakt mij gek.Hij keert zich van mij af,van ons verdriet...En ik weet dat dit zijn manier is om met de pijn om te gaan maar ik wenste dat hij het niet deed.
Ik weet ook dat ons besluit om geen poging meer te ondernemen,misschien de meest veilige is ,in die zin dat het ons nog meer teleurstellingen en verdriet bespaart.Toch zou ik het nog tientallen keren willen proberen,in de hoop dat er ooit een dag komt waarop ze mij goed nieuws brengen,maar papa is op.Hij kan het verdriet niet meer aan,misschien ikzelf ook niet?
Ik voel hoe jullie tergend langzaam aan mijn vingers ontglippen .De woorden voor het afscheid liggen op mijn lippen,toch zal ik ze nog niet gauw gebruiken.Ik denk niet dat er een dag komt waarop ik de moed heb om ze uit te spreken.Want ik weet dat als ik niet meer naar jullie zal schrijven,niet meer aan jullie zou denken,mijn leven steeds grijzer zou worden.Dus houd ik jullie nog voor een levenslang bij me zodat ik kan genieten van alle dagen die nog zullen komen.Het is en blijft niet eerlijk...de manier waarop jullie zijn heengegaan.
Ik zal altijd van jullie houden tot in de eeuwigheid!
Ik mag mij op bed zetten en het mij comfortabel maken,eenmaal ze de deur uit is,trek ik al mijn pyama aan en leg mij in het bed,waar ik al veel heb in gelegen....
De vroedvrouw komt binnen en zegt;"jij hebt al u pyama aan",en ik zeg al lachend;"tja ik ben het best gewend,ik weet hoe het gaat".Wat moet ik anders zeggen,het is de waarheid,en ik weet perfect wat er stap voor stap gaat gebeuren.En weer moet ik die hele rim ram doorstaan!
Na 7 uurtjes zucht en pullen komt kleine Elle tevoorschijn!Welgeteld om 10 voor 2 op 18 janurai 2011,de verjaardag van mijn moeder,die het elk jaar opnieuw zal herinneren hoe mooi haar verjaardag wel kon zijn door het goede nieuws,en hoe erg het wel moet zijn,door het slechte nieuws,het ging zo snel van euforie naar de hel,zoals onze gynaecologe het vertaalde.
Ik besef dat het verdriet weer tijd zal vragen,en dat het nu met vallen en opstaan zal moeten lukken ,maar nu zijn beide gynaecologes het er unaniem over eens dat spontaan zwanger zijn nu uiteindelijkgeen mogelijkheid meer is voor mij,en op dit moment....zakt mijn droom ineen...!
het enige wat je in 't leven verlangt is het geen je niet krijgen kan, 't enige hart dat je hart soms begeert is dat ene dat niets om je geeft,niemand is blij met zijn eigen bestaan en daarom reikt iedereen naar de maandag,zo wacht je soms jaren lang vol geduld tot je vurigste wens word vervuld,krijg je dan eindelijk wat je begeert,dan waardeer je het dikwijls niet meer,is het uit angst zo gelukkig te zijn dat we zo tegenstrijdig zijn,daar iedereen in het leven verlangt naar hetgeen hij niet krijgen kan
Nu we het verlies alweer een beetje hebben kunnen verwerken voel ik de hormonen zich telkens weer goed herpakken en hun werk willen doen in mijn lichaam.Het is heel vreemd hoe ik mij soms voel en ik denk ook dat het de controle over gans mijn leven wil overnemen,want mijn verstand zegt altijd dat ik mijn kinderwens moet opgeven,maar mijn hart zegt van niet. Op zo een momenten moet ik thuis dan ook mijn mening kunnen zeggen ,en dat gaat zoals gewoonlijk heel moeilijk.Yves wil van het leven genieten en het bij onze Toby houden,terwijl ik zo hunker naar een tweede telg,waardoor Yves mij natuurlijk ook wel weer kan begrijpen.En niet tegenstaande er een oplossing is voor ons probleem met de chromosomen,wil Yves kost wat het kost'als het dan toch moet' op de normale manier zwanger worden.
In onze omgeving zijn de meningen zeer dezelfde,iedereen vind dat de invitro maturatie techniek de beste is,op 1 uitzondering na van zijn familie zeggen ze allemaal dat ik moet stoppen en doen wat ze mij voorleggen.
Als we dit gesprek dan onder vier ogen bespreken komt er alleen maar meer ruzie van,en uiteindelijk bereik ik dan ook dat Yves het zomaar zou doen om mij te plezieren,maar zo zit het leven niet in elkaar.
Als je er niet beiden achter staat,dan gaat het helemaal niet.Ondertussen neem ik alweer maanden geen anticonceptie meer,sinds de geboorte van onze kleine Elle ben ik zelfs neit meer begonnen met mijn nuva ring.Ik heb er gewoon geen zin meer in,wat komen moet,dat komt!
Al ben ik er dit keer van overtuigd mijn hormonen niet de baas te laten zijn,en pas aan een zwangerschap start na de zomer,zo kunnen we rustig genieten van elkaar en het mooie weer. Donderdag 19 mei 2011. Ik heb de laatste weken niet zo goed opgelet en ben natuurlijk al weer 5 weken zwanger,ik had dit natuurlijk echt niet verwacht,al kon eht er wel van komen als je u anticonceptiemiddel niet inneemt,dat beseffen wij ook,maar ik ben er natuurlijk niet zo blij om.Helaas zit er niks anders op dan doorgaan met de zwangerschap,het zit er nu in,en het kan er nu ook niet meer uit.Ik had me natuurlijk nog niet kunnen voorbereiden op wat komen kan,maar misschien komt het nu in orde,nu het allemaal niet gepland is.We hebben ons een kleine puppy aangeschaft en die brengt meer leven in de brouwerij,ik heb haar zelfs een kleedje gekocht,want kleine Nina,zoals we haar genoemd hebben is een kleine meid die wel een kledingstukje verdiend.De laatste weken zien we ook bijna ons bed niet,een oude vriend is opnieuw in ons leven opgedoken,en dat vraagt natuurlijk wel weer wat tijd en energie,maar op dit moment nemen we er dat graag bij.
Zaterdag 28 mei 2011
Vandaag het schoolfeest van Toby,het weer zit niet goed mee ,is heel koud,maar af en toe schijnt de zon wel weer.Ik voel mij vandaag en trouwens al een halve week niet te best,heb geen energie meer over ,ik heb ook een soort van koude op mijn ogen,maar probeer er toch het beste van te maken.
Toby,die zoals elk jaar nooit mooi mee danst met de rest van zijn klasgenootjes,doet deze keer heel goed zijn best.Hij is geschilderd in een mooie tijger en ziet er echt schattig uit.Hoe groot hij ook word,hij blijft ook mijn kleine jongen;na het schoolfeest houden we een kleine party bij ons thuis,en tot in de vroege uurtjes dansen we op de domste liedjes die er bestaan en hebben we plezier.Als ik de volgende ochtend wakker word voel ik dat ik krampen heb,ik ga plassen en zie dat mijn toiletpapier een beetje bruin uitslaat.'Vreemd";zei ik nog tegen mijzelf,maar sta echter nier stil bij de gevolgen.
Als ik voel dat ik even onwel word beslis ik toch even te gaan liggen,maar de pijn gaat niet over.Kim komt langs en ziet aan mijn gezicht dat ik mij toch echt niet lekker voel ,ze zegt mij dat ik moet rusten ,maar de pijn blijft doorgaan en verergert alleen maar.
Als ik ga plassen zie ik een rood dun velletje hangen op de boord van de wc,en als ik afveeg zie ik hoe ik begin te bloeden ,en meteen sla ik in paniek.Ik heb al veel meegemaakt in verband met zwangerschappen,maar dit toch niet hoor,dus probeer ik mij dan ook kalm te houden,en val in slaap in de zetel. Als ik de volgende dag wakker word voel ik een inmense druk in mij omlaag komen,ik ga plassen en zie dat het bloed blijft aanhouden en de paniek kan niet meer bedoezeld worden,"dit is serieus",zei ik tegen mezelf,ik voel me onwel worden en besluit mij op de grond te leggen want straks val ik op de grond en heb ik nog andere schade.Na een twintig minuten ingedommeld te zijn geraakt sta ik recht en probeer ik mij aan te kleden want Toby moet naar school gebracht worden en Yves ligt nog te slapen in de zetel. Met in momenten te stoppen en mij op het toilet te zetten geraak ik uiteindelijk klaar met mij te wassen en met Toby klaar te maken,en kunnen we vertrekken naar school.Onderweg krijg ik felle krampen die ik amper kan verdragen ,maar moet doorrijden of ik geraak nergens.Toby vraagt nog;"mama gaat het niet meer om te rijden";maar zelfs dat is niet meer goed genoeg,ik ben onrustig en een klein beetje bozer dan ik had willen zijn;De pijn is ondraaglijk...
Intussen geraak ik toch thuis en bel ik zo snel ik kan mijn gynaecologe op,ik kan er nog even niet naartoe want ze is nog niet aanwezig,maar de assistente van de balie vraagt mij om een halfuurtje later terug te bellen,en tegen dat ik het goed en wel besef,krijg ik telefoon terug met de mededeling dat ik direct naar het zieknhuis moet.
Eenmaal bij de gynaecologe ziet ze op de echo dat ik het vruchtje ben verloren,ik was 6 weken zwanger,maar helaas heeft de baby het niet overleeft in mijn buik....
Op dat moment waren we 45 weken verwijderd van de geboorte van Zoë,24 weken van die van Amy en 7 weken van die van Chloë en ik wist niet of er me ooit nog iets zou overkomen dat erger is dan mijn kind verliezen.Waarschijnlijk niet,want iedereen zei me dat dit het ergste is wat je in je leven kunt meemaken.
We naderden stilletjes de maand juni.De maand waarin het allemaal begon en ik wist dat het moeilijk zou worden,omdat ik hoopte dat Zoë zou worden herdacht maar bang dat niemand het zou doen .IK voelde niet de behoefte om ieder jaar te worden bijgestaan met woorden en daden maar omdat het pas een jaar geleden was zou het me verschrikkelijk veel deugd doen als ik wist dat er nog zijn die aan haar denken.
We hadden de laatste maanden ons verdriet verwerkt door materiële dingen te kopen.Een nieuw bed,een nieuw salon,een andere kast,een auto...maar niets kon ons verdriet compenseren.Als we eerlijk zijn,wisten we ook dat dat niet het geval zou zijn.
Toch werd mijn leven zo stilaan weer aangenaam.Niet overdreven gelukkig,maar ook niet barslecht.Ik probeerde meer te genieten van de kleine dingen in het leven en we hadden natuurlijk nog Toby.Hij kon ons vaak doen lachen door zijn kinderlijke enthousiasme.Op het werk ging het echter bergaf.Mijn prestaties werden niet slechter door mijn verdriet,maar door de teleurstelling in bepaalde collega's.Zij deden alsof ze er voor mij waren,maar probeerden achteraf hun vel te redden door mijn privéproblemen tegen me te gebruiken.Dat ik me zo hard had kunnen vergissen in die mensen gaf mijn zelfvertrouwen een grote deuk.Maar ik wist dat ik enkel moest vergeten.Mijn werk verder moest zetten zoals ik het altijd al had gedaan.
Iedereen denkt altijd,ik begrijp wat je bedoeld,maar ze weten niet eens waar ik het over heb,ja ik heb inderdaad soms pijn en verdriet,maar wie heeft dat nu niet?Maar dat betekend niet dat zij begrijpen wat ik bedoel,dus als die mensen mij toch niet boeiend vinden kunnen ze me maar beter alleen laten en ze moeten vooral niet gaan faken dat ze er voor mij zijn!Want uiteindelijk blijven zij dan over met die pijn!
In augustus 2010 reisden we naar het warme en mooie Gran Canaria,waar we een hele mooie en gezellige tijd samen doorbrachten met ons kleine gezinnetje en onze mooie sterretjes aan ons prachtig heelal.
We ploeterden er samen in het mooie zwembad en kregen weer hoop in ons leven,alles zag er weer prachtig uit en voor heel even vergaten we wat we ervoor allemaal hadden meegemaakt.
We konden ook met elkaar praten en begrepen elkanders gevoelens ook beter.Eenmaal thuis begon mijn biologische klok mij weer parten te spelen en hoewel ik wist wat mij te wachten stond,die drang naar een baby bleef mij maar ambeteren,maar ik zou mij niet laten kennen.
In september 2010 stopte ik alweer met mijn nuva ring,het was toch maar miserie ,want de ene keer viel hij er zomaar uit,de andere keer vergat ik hem ,en ik wist ook...Ik zou hem toch nooit lang inhouden!
Toen we nog maar pas gestopt waren met mijn anticonceptie voelde ik al snel weer dat iets niet juist zat,ik voelde mij weer zwanger! Ik kon niet spreken van een roze wolk,en ik kon niet zeggen dat ik ongelukkig was,maar alweer groeide er een baby in mij...
Op het werk wisten ze natuurlijk alweer heel snel dat ik zwanger was,mijn regiomanager en tevens ook nog steeds de enige waar ik ook altijd kan rekenen was ook al snel op de hoogte gebracht.Eerst durfde ik het haar niet te vertellen,maar eerlijk duurt het langst en zolang mijn werk niet in gevaar komt,zal zij dat ook appreciëren.
Op 30 november 2010 kreeg ik de eerste echo van onze kleine spruit,het hartje slaat opnieuw heel normale hoge pieken en de kleine garnaal zwemt van links naar rechts alsof het leven hem of haar goed mee zit.
Weer ziet mijn gynaecologe bij deze echo helemaal niks verkeerd,maar durft haar allicht niet meer uit te spreken over de gezondheid van dit kindje.
Ze belt dokter Logghe op om een afspraak te maken zodat de punctie weer op 11 weken kan uitgevoerd worden en wij snel resultaten zullen weten.Op 27 december mag ik naar Brugge ,het is natuurlijk net tussen kerst en nieuwjaar,maar zoiets kan je toch niet plannen,en bij ons is kerstavond heel wat lastiger dan Nieuwjaar.
Vooral omdat we met oudejaar samen zitten met mijn ouders en meter en peter,meestal gaat het er dan wat rustiger aan toe,en het is nu niet dat ik zal rondspringen als een zotje of zo.
Zoals gewoonlijk ben ik weer heel erg misselijk,heb mij zelfs al laten verleiden door het meest verboden eten in een zwangerschap,namelijk de verukkelijke preparé!
Eentje kan natuurlijk geen kwaad he,wij hebben zelfst al iets van ;"daar zal het nu wel niet meer aan liggen".Maar je denkt natuurlijk altijd wel van ;"zou het nu toch kwaad kunnen"?Al weet ik wel dat het niet goed is,ik kan er niet aan weerstaan,en heb natuurlijk al minder schrik omdat ik denk dat mijn zwangerschappen sowieso gaan mislukken. Ja....op den duur zou je helemaal negatief beginnen denken,ook al hopen er een heleboel mensen met je mee en weten we hoeveel kansen we hebben op een gezond kind,het zit gewoon niet mee voor ons,en op dit moment beseffen wij dat wel.
"27 december 2010 ",Wij komen aan in Brugge Sint Lucas,we zetten ons in de wachtzaal die zoals altijd heel rustig is en waar geen mens te bespeuren is.Ik zoals altijd weer heel nerveus voor wat mij te wachten staat...Om de 5 minuten gaan plassen en hopen dat ze mij nog even laten zitten,en dan toch weer hopen dat ze mij snel komen halen."Wat een tegenstrijdige gedachten heb ik vandaag weer",dacht ik bij mezelf. Het duurde heel lang alvorens het mijn beurt was,voor mij was er waarschijnlijk ook een vrouw die een punctie kreeg want ik zag dat ze ook met veel mensen aanwezig waren .Eenmaal de deur open ging kon ik plaats gaan nemen om eerst een uitgebreide echo te nemen en zo weer de placenta ligging te kunnen bepalen.
Bij de echo ziet dokter Logghe iets waardoor ze perse de nekplooi wil meten,maar de baby wil zich niet draaien en daardoor moet ik een beetje op en neer huppelen zodat hij/zij wil keren.Omdat de baby wel erg rustig ligt kan ik ze maar niet doen omdraaien ,dus moet ik meer en meer huppelen,en eigenlijk is het wel nog hilarisch.
Maar goed,uiteindelijk lukt het dan toch...maar de nekplooi deed ons allemaal meteen zorgen baren,en ik wist op de slag wat dat betekende,"een baby met een chromosoomafwijking"!Omdat de nekplooimetingen niet altijd goede en duidelijke resultaten toont,wil de gynaecologe alsnog een punctie uitvoeren om met zekerheid een diagnose te kunnen geven,en wij stemmen toe.
De punctie ging vrij vlot en heel pijnloos,ik zou op deze manier wel nog honerd puncties willen uitvoeren,want eigenlijk voelde ik niks.Het was wonderbaarlijk hoe snel ik er dan ook door herstelde en praktisch niets van complicaties nadien voelde.Ik ging dan ook weer werken zoals gewoonlijk.
Omdat we alle vorige zwangerschappe al na tien dagen na depunctie uitslag wisten,belde ik ze ook op toen ik die periode niks bleek te horen van hen,misschien waren ze mij vergeten,of als dokter logghe mijn gynaecologe niet opbelde,kon zij het ook niet doorbelleb naar mij;"dacht ik".
Na drie weken bellen en zagen naar beide gynaecologes kreeg ik het nieuws van de assistente van dokter Logghe aan de balie te horen;Ik dacht dat het gezond was mevrouw,ik zal nog even u dossier nemen om het te bevestigen ",klonk het aan de overkant.Ik kon mijn emoties niet bedwingen ,ik huilde en snikte van geluk,dit gevoel was overheersend,ik was zo blij,maar ik zat nog even in met de nekplooi die niet goed zat,en vroeg nog wat er daar dan mee aan de hand was maar ze kon dokter Logghe niet bereiken omdat ze bezig was,maar ik mocht in de namiddag terug bellen ,de assistente zei me dat het een meisje was,zei me al lachend proficiat en haakte in.
Ik was op het werk,iedereen stond rond mij en zag hoe moeilijk ik het had met het aanvaarden van het goeie nieuws.Ik had in geen jaren nog zo een goed nieuws ontvangen,ik was het zodanig gewend van slecht nieuws te moeten horen ,dat dit wel de kers op de taart was.Na drie kwartier huilen van geluk besloot ik Yves te bellen ,met hikken en snikken vertelde ik hem het goede nieuws,dat hij vader werd van een dochter dan nog,hij twijfelde heel lang aan het feit dat het gezond was,maar niettemin was hij heel gelukkig met het nieuws.
Toen ik die namiddag Toby van school haalde en hem vertelde dat hij een zusje kreeg was zjn gezichtje goud waard...Hij gaf mij zo het gevoel gelukkig te zijn dat hij straks niet meer alleen zou zijn.Eenmaal thuis gaf ik hem een boterhammetje en gingen e samen naar kzoom kijken tot papa thuis was,maar toen ging mijn telefoon af,ik nam op en hoorde de bekende stem van dokter Logghe van het uz Brugge,"mevrouw Chielens "?klonk het aan de overkant,ik zei;"ja".U heeft het nieuws al vernomen hoop ik"?Ik lachte en zei ;"ja hoor alles is goed zei u assistente","wie heeft u dat verteld,dat is helemaal niet waar,u baby heeft dezelfde ziekte als de vorige"klonk het wat nors.
Ik kon mijn oren niet geloven,ze bleef me maar zeggen dat ik het niet mocht opgeven,dat ik zo vruchtbaar ben ,dat er een nieuwe methode is die mij namelijk wel een gezonde baby kan geven,in vitro maturatie heet het,waar ze mijn eitje buiten de baarmoeder gaan bevruchten met de sperma van Yves en dan testen op de stofwisselingsziekte waar wij drager van zijn,het is wel intensief en zwaar ,maar het is de enige mogelijkheid volgens haar om nog zwanger te worden en een gezond baby'tje ter wereld te zetten zonder al dit gedoe er rond.Ik heb er natuurlijk maar half oor naar,want op dit moment zakt de moed mij in de schoenen ,ik kon niet geloven dat het weeral mis ging en vooral door de grote fout die hun assistente in Brugge gemaakt heeft,ik had mijn ganse familie al opgebeld,zij hadden met zijn allen een vreugdedansje gedaan en nu moest ik hun geluk en ook dat van ons weer verstoren door dit ongelooflijk slecht nieuw!
Yves zat op dat moment bij de huisdokter omdat hij zich niet lekker voelde en had al telefoon gekregen van de gynaecologe met het slechte nieuws,terwijl ik hem belde en de bezettoon hoorde liep ik al naar de douche om mij te wassen want straks mag ik weer naar het moederhuis om te gaan bevallen.Yves had intussen al het slechte nieuws aan mijn ouders gezegd en intussen opvang bij hen geregeld voor onze kleine Toby,want de volgende dag moest hij wel weer naar school kunnen gaan en wij zouden de nacht in de materniteit moeten doorbrengen.
Op 17 januari 2011 om 19uur ga ik binnen in de materniteit van Roeselare met mijn zak vol spulletjes om mij die nacht bezig te houden.De vroedvrouw die ik op dat moment kreeg,had ik van mijn leven nog niet daar gezien,en ik zag en voelde ook dat zij niet echt wist hoe en wat te doen,zij had waarschijnlijk nog niet veel mensen over de vloer gehad die een bevalling moeten inleiden die negatief uitdraait.
Toen de vroedvrouw binnenkwam,vertelde ze mij dat ze me direct zouden komen halen.Maar mijn gynaecologe was net bezig met een bevalling en zou nadien curretteren.Ik voelde me zo raar,met mijn kindje tussen mijn benen.Ik kon er niets aan doen dat ik was bevallen ,maar daar lag ik wel.En ik kon haar niet verleggen want ze hing nog aan mij vast.Ik was zo bang dat ik op haar zou gaan zitten of steunen.Uiteindelijk kwam mijn gynaecologe binnen.Ze keek vluchig onder het deken."Ja ,ze is er.We nemen u onmiddellijk mee naar de verloskamer.",zei ze me.Toen ze me probeerde te verleggen van het bed op de operatietafel zag ze dat ik niet goed genoeg was verdoofd .Ze deed nors tegen de verpleegster ,want ik moest nu ook nog gecuretteerd worden ,en dat zonder dat de verdoving op het juiste peil was.Ik voelde echt alles wat ze deed.Ik kan heel wat pijn verdragen maar ik moest haar vragen te stoppen.Ik kon het amper verdragen.
Ze spoten mijn verdoving helemaal uit en wachtten tot de haar werking deed.Intussen lag ik daar maar...Het was er behoorlijk warm en in tegenstelling tot de vorige keer kon ik alles goed bekijken.Yves stond naast me.Hij zag er helemaal niet goed uit en zijn ogen bleven afdwalen naar ons kindje.De jonge vroedvrouw wist niet dat ze Chloë moest voorzien van een badje.Ze had wat bloed moeten afvegen maar deed het niet.Ook de lengte werd niet bepaald en ik kreeg geen foto op haar overlijdenskaartje.Wat was er gebeurd in de tijd tussen de vorige bevalling en nu?Alles was zo verzorgd en tot in de puntjes geweest...Het is net alsof ik in een ander ziekenhuis was terecht gekomen.
Na een tijdje te hebben gewacht,besloot mijn gynaecologe om nogmaals te proberen de curretage uit te voeren,maar opnieuw voelde ik alles wat ze deed en was de pijn ondraaglijk.Ze hield op en en ze verhoogden mijn verdoving voor de tweede keer die nacht.Ik voelde een hoge nood om mij te verontschuldigen tegenover haar.Het is natuurlijk haar job,maar toch.
drie kwartier later probeerde ze het opnieuw.Ik kon intussen mijn benen niet meer bewegen.Maar weer voelde ik die pijn!Ik zei de gynaecologe dat ze kon verdergaan,ik zou wel op mijn tanden bijten.Ik was te moe om nog langer hier te blijven liggen.Ik was moe en wilde afscheid nemen!
Toen de curretage was uitgevoerd,reden ze mij terug naar mijn kamer.Daar konden we met zijn tweetjes afscheid nemen van onze kleine meid.Ik nam het bekkentje in mijn armen en probeerde foto's van haar te maken.Ik nam haar heel even in mijn hand,maar ze was zo breekbaar dat ik haar niet langer dan een minuut kon vasthouden.Ik vond dit wezentje even uniek as al onze kindjes.Ze zag er heel fragiel uit en in vergelijking met Amy ook helemaal niet zo mooi.Maar daar legde ik de schuld bij de vroedvrouw.Normaal is het haar taak om alle bloedresten af te vegen en haar dan pas aan de ouders te laten zien.Het zou ons niet mogen afschrikken,want het is ons kind,maar toch waren we een beetje geschokt.
Het was zo ontzettend jammer dat Chloë niet dezelfde goeie zorgen had gehad als Amy en Zoê,maar hoe ze eruit zag,nam niets weg van mijn liefde voor haar.De foto's zagen er ook niet al te best uit,maar haar kaartje werd toch van een foto voorzien,als herinnering.
En dan,heel stilletjes en met een verdriet dat niet te beschrijven is,namen we afscheid.Yves en ik besloten haar af te geven zodat ze kon worden uitgestrooid bij haar twee zusjes.Met dit afscheid ging ook alle hoop dat er ooit nog een goede afloop zou zijn verloren.
mijn gedachten zijn nergens,en mijn dromen heel ver alweer is er in mijn leven ,hierboven een ster het kindje is gekomen uit mijn schoot,maar ik,ik houd mij groot weer hoor ik de woorden ,ze zijn nog jong ik zou willen schreeuwen,terwijl ik liever zong een liedje voor jullie,mijn engelenkinderen want ook voor jullie geboorte ,werden jullie al echt bemind ik hou van jullie,al waren jullie nog zo klein helaas mochten jullie bij mij niet zijn als ik naar de hemel kijk en ik zie een kleine ster dan denk ik,mijn kleine kindjes,wat zijn jullie ver maar ik voel die liefde van jullie stromen en dan hoop ik,dat wij ooit bij die ster zullen komen er werd zo naar jullie komst uitgekeken waren trots,wilden jullie verwennen nu blijkt,dat wij jullie niet mochten leren kennen Zoë,jij was pas zes maanden,Amy en Chloë jullie hebben pas drie maanden ons met de aanwezigheid mogen verblijden een hel voor ieder die bij ons zo dichtbij staat geen woord heb je tot ons kunnen richten in alle droefheid zien wij toch hetgeen ons verzoende de liefde voor al het leven de liefe voor het leven te laten en dan weer heel even relativeren afzien van resultaten in onze harten staan jullie namen gegrift zullen je bestaan nooit ontkennen herinneren jullie geboorte als een gift aan jullie afscheid waarschijnlijk nooit wennen Zoë,iedereen die je lief heeft was daar en jij omsloten door liefde lag daar Amy en Chloë,eigenlijk heel eenzaam in ons midden ik krijg het moeilijk nu.... Wij moeten door nu....maar jullie....zijn al klaar...
Toen ik wakker werd besefte ik plots wat er was gebeurd.Het was allemaal zo snel gegaan.Het eerste wat ik dacht was:ik ben niet meer zwanger.Ik had niets meer om naar uit te kijken,ik voelde me rot en alleen.Ik wist echt niet hoe ik het zou overleven.De lange lijdensweg,die we ook al bewandelden toen Zoë en Amy van ons werden weggerukt,kwam nu weer in zicht.zou die weer zo lang zijn?Telkens ik het had meegemaakt had ik mijn hoofd in de lucht gehouden ,de hoop niet opgegeven op een nieuwe kans,mar nu waren er geen kansen meer.En mijn wereld stortte die dag een klein beetje in.Ik wist niet of huilen wel kon,of rouwen wel noodzakelijk was.De mensen rondom mij waren het zo gewend geworden dat ze niet meer schrokken als het verkeerd liep.Voor ons bleef het een hel en bracht het een intens verdriet met zich mee.
Ik wilde heel graag proberen om toch het beste van mijn leven te maken en ervoor te zorgen dat het ook weer wat zin kreeg.Zorgen dat we weer eens gelukkig konden zijn...Maar ik wist dat dit niet gemakkelijk zou zijn.We zouden nog zo vaak geconfronteerd worden met de zwangerschappen,bevallingen en kleine wondertjes,allemaal in de wetenschap dat wij die kans nooit meer kregen.Hoe hard iedereen ook probeerde ,niemand wist hoe het voelde en welke leegte en pijn deze verliezen met zich mee hadden gebracht.Er was niemand die ons kon helpen ;niemand die ons het geluk kon schenken dat we verloren waren.
Het was nu pas een dag geleden en het leek alsof ik van de avond ervoor tot op dat moment verdoofd was.Ik kon niet huilen,geen emotie tonen en ik kon er gewoon niet aan denken.
Wetende dat ik niet zoveel later weer zou moeten werken,terwijl alles pijn deed,was lastig.Ik had geen zon om weer te werken.Ik wist niet eens hoe ik me wou gedragen .Weer alles moeten uitleggen ,weer huilen als iemand ernaar vraagt...Maar ik had vooral geen zin om de draad van mijn leven opnieuw op te pakken en verder te gaan.Dat maakte wat gebeurd was zo defintief,maar ik wist dat er geen ontkomen aan was.Dus,ik besliste om de volgende dinsdag terug te gaan werken.Als ik dat niet deed,dan zou er alleen de leegte zijn.Yves was naar zijn werk,Toby zou naar school zijn en ik zou alleen achterblijven met mijn verdriet.Een onbeschrijflijk verdriet!
"Ik voel je niet meer...Ik mis het gekriebel..ik mis de misselijkheid ook al is die zo vreselijk..Ik mis jou!Ik zal je altijd blijven missen!".
Ik verwijt je niets,maar geef toe,dat het anders kan ik verberg mijn verdriet,voor ons verdriet dat niemand won ik lig hier steeds en jullie,jullie zijn daar is het dat wat je wil,waar jullie heen willen gaan een verder leven,zonder jullie bestaan de gdachte aan jullie klinkt alsmaar door in ons huis,dat je achterliet waar leef ik nu nog voor? Nu ik de toekomst helemaal anders zie ik vind nooit meer zo een baby als jou, al is er meer dan ik hebben wou het is jou dat ik wil,waar ik heen wil gaan een verder leven ,met jou bestaan
Zoals gezegd,startte ik de volgende dinsdag opnieuw.IK had het moeilijk omdat er niemand was die me echt kon steunen.Drie keer was echt te veel geweest.Terwijl ik werkte dacht ik na over mijn verdere leven.Af en toe had ik een goed gesprek met één van mijn collega's,terwijl er anderen waren die zelfs de moed niet hadden erover te beginnen.Nog anderen vonden dat ik een nieuwe pagina in mijn leven moest openslaan.Ikzelf vond het te vroeg om al een andere weg in te slaan,maar ik wist dat er een moment zou komen dat ik er klaar voor was.Het is zoveel makkelijker voor een buitenstaander...
Het feit dat wij met die laatste bevalling beseften dat er voor ons weinig hoop meer is en dat alleen verdriet en pijn overbleef maakte ons leven alleen maar moeilijker .Ik haatte het als ik zag dat iedereen plezier had zonder zich ook maar af te vragen hoe het nu eigenlijk met ons was.Ik haatte het idee dat iedereen het normaal vond dat wij ons kindje het voordeel van de twijfel niet hadden gegund.Ik haatte het als mensen drama's maakten van banale dingen;terwijl alles zoveel erger kon.
Ik bleef twijfelen,zal dat ook blijven doen,of we de goeie beslissing hadden genomen.Hadden wij het recht om in hun plaats te beslissen over leven en dood?Zou dit mijn relatie in gevaar brengen?Het enige antwoord dat ik had was die op de laatste vraag.Het zou heel moeilijk worden om onze relatie in stand te houden en het verdriet te overwinnen,maar het moest!
Ook Toby was er nog.Als moeder wilde ik hem meer dan ooit alles geven wat hem gelukkig kon maken.Ik genoot van zijn aandacht,van zijn lieve woordjes..Kon alleen maar dankbaar zijn wanneer hij me zei dat hij me graag zag.Mijn moederhart was gebroken,maar als er iemand was die de brokken kon lijmen,dan was het Toby.De tranen schoten me steevast in de ogen als hij vroeg wanneer zijn zusje kwam spelen.Het idee dat Yves en ik er ooit niet meer zullen zijn maakt me bang,want dan zal mijn kindje alleen zijn op deze wereld en dat wil ik niet.Ik zie Toby zo ontzettend graag en ondanks zijn grillige buien en zijn stoute maniertjes nu en dan ,blijft hij een lot uit de loterij.Na de drie zwangerschappen besefte ik pas echt hoe veel ik van mijn jongen hield.
De dagen kropen tergend langzaam voorbij ,tot het uiteindelijk dinsdag werd.De dag waarop we te horen zouden krijgen of dit kindje wel een kans kreeg.In tegenstelling tot de vorige keer,toen ik al om tien uur in de voormiddag een antwoord op mijn vragen kreeg,duurde het deze keer veel langer.Halverwege de middag hadden we nog steeds geen telefoontje gehad.Ik was amper in staat mij te concentreren op mijn werk,want mijn gedachten dwaalden steeds af naar de telefoon .Iedere keer toen ik het bekende deuntje van mijn gsm hoorde,trilde ik van angst.
Toen mijn werkdag erop zat reed ik diep ontgoocheld naar huis.Ik had nog steeds geen nieuws."Goed of slecht?"Misschien duurden de testen langer omdat ze de mogelijkheid op stapelingsziekte hadden uitgesloten en bijkomende ,standaard testen deden.Ik wist dat het niet slim was om daarop te hopen,maar het ging zo gemakkelijk."Goed of slecht?"Misschien was mijn gynaecologe ons vergeten ,of wachtte ze tot we donderdag op controle moesten gaan om ons het goede nieuws mee te delen.Ik voelde hoe mijn angst met de minuut afnam,terwijl mijn hoop steeds groter werd."Goed of slecht?"Het werd bijna onmogelijk om nog negatief te denken,en het gevaar dat ik een nog grotere slag zou komen te verwerken als het toch slecht nieuws bleek nam met de seconde toe.Voor even was ik trots op wat ik had bereikt.Voor even deed al de rest er niet meer toe....
Woensdag was mijn vrije dag.Er was een grote mogelijkheid dat ik vandaag wel de uitslag van de test kreeg.De zenuwen staken de kop op en ik was enorm prikkelbaar.Waarom duurde het toch zolang vooraleer ik een bevestiging kreeg?Bovendien leek het labo van Leuven nog inefficiënt.Ze hadden mijn gynaecologe iets verteld dat geen steek hield."Het kan niet dat jullie vorige keer zo vlug een uitslag te horen kregen.De vlokken zullen nog een tijdje op de kweek staan....",luidde hun uitspraak.Wisten ze eigenlijk zelf wel waar ze mee bezig waren?Hadden ze ons de vorige keer verkeerde informatie verschaft dan?Stel dat de uitsag niet voor ons bestemt was?Stel dat ons kindje wel kon hebben geleefd maar dat zij een fout hadden gemaakt?Ik mocht er niet aan denken....
Intussen telde ik iedere uur,iedere minuut,iedere seconde af.Blijf ik zwanger of niet?Hoe langer ik wachtte,hoe meer hoop ik kreeg.Ik zou in september bevallen van een mooie baby,dat kon niet anders.Ik bedacht reeds hoe ik mijn werkgevers het nieuws zou vertellen,hoe ik de meter en peter het goede nieuws zou aanbrengen...Eindelijk,na twee mislukte pogingen zou onze droom uitkomen.Toch was er ergens diep in mijn hart een stemmetje dat me bleef waarschuwen.Ik mocht niet te enthousiast worden,dat zou de klap bij mislukking alleen maar groter maken.Er was nog altijd de kans dat ik een einde zou moeten maken aan mijn kinderwens want ik had mezelf en Yves beloofd dat ik zou stoppen als het nu niet lukte.
Vrijdag kreeg ik plots telefoon van Yves.Hij zei me dat de gynaecolge had gebeld om te zeggen dat we de uitslag pas volgende week dinsdag zouden krijgen.De vlokken stonden nog steeds op kweek,en de resultaten zouden ze pas de dinsdag kunnen aflezen.Zijn woorden zorgden ervoor dat er een grote last van mijn schouders viel.Ik zou nog het ganse weekend kunnen genieten van mijn buikje en dat vooruitzicht bracht een gimlach op mijn gezicht.
Om kwart na vijf belde Yves me opnieuw.Ditmaal op de telefoon van het werk omdat ik blijkbaar niet te bereiken was via de gsm.Op het moment dat ik zijn stem hoorde ,wist ik al dat het niet goed zat.Hij had nog een telefoontje gekregen van de gynaecologe."Dat kan niet!",riep ik.Ik kon mijn oren niet geloven.Enkele uren voordien was ik nog zo opgelucht geweest,maar nu hoorde ik hem de hartverscheurende woorden zeggen.Onze baby had net dezelfde aandoening als Zoë en Amy.Opnieuw werd ons een kind afgenomen....Hoe hebben ze zo snel toch uitsluitsel kunnen krijgen?Moesten de vlokken niet nog een weekend op de kweek staan?Mijn gynaecolge had wel drie keer gevraagd of ze met zekerheid konden zeggen dat de testen negatief waren en tot grote spijt had ze drie keer hetzelfde antwoord gekregen:ja.....
Ik hoorde hoe kapot Yves van dit alles is,maar kon me niet voor hem inhouden.Ik huilde en huilde...Het zou weer een meisje zijn geweest.Was het me dan echt niet gegund?Het van Yves te moeten horen was heel moeilijk.Ik wist dta hij zich sterk probeerde te houden,iets wat ik enorm bewonderenswaardig en lief vond,maar ik voelde ook dat hij niet meer kon.
Ik moest beslissen wanneer en hoe laat ik naar het ziekenhuis zou gaan.Ik wilde er niet te lang mee wachten,dus besloot ik eerst naar huis te rijden en dan meteen naar de materniteit.Er stond me weer een lange en pijnlijke nacht te wachten.Het was de enige zekerheid die ik nog had.Toen ik het gesprek had beëindigd kwam Kim naast me zitten.Ik huilde en vloekte,bijna niet in staat te geloven dat dit ons weeral overkwam.Ook Kim stond versteld,zij was van in het begin positief geweest.Ze had erin geloofd dat alles zou goed komen...
Waarom was het allemaal zo moeilijk?Verdorie!Hoe is het mogelijk dat alles me van de ene op de andere dag kon worden ontnomen?Mijn laatste kans,mijn wens,mijn dromen...allemaal foetsie!Ik gaf op,ik kon niet meer.Op dat moment besliste ik dat het voor mij ophield.Ik had genoeg van de pijnlijke testen,de teleurstelling,het inmense verdriet dat mijn hele leven in beslag nam.Ik wist dat er ons moeilijke tijden te wachten stonden en dat ik voor altijd een zeker verlangen zou hebben,maar dat woog niet op tegen het leed dat er bij kwam kijken.Met die gedachte verliet ik mijn winkel en stapte in mijn auto.
Terwijl ik de bekende weg naar huis volgde ,kwam alles van de laatste maanden weer aan het oppervlak.Nog steeds rolden de tranen over mijn wangen.Ik probeerde uit alle macht het liedje te vinden dat me aan Zoë deed denken.Toen ik het vond kalmeerde ik enigzins.Aarzelend zong ik mee met Jermaine Jackson wiens liedje voor altijd onlosmakelijk met Zoë is verbonden.
Ik wreef over mijn buik en fluisterde tegen mijn meisje.Ik hoopte dat ze verstond wat ik tegen haar zei.Ik wist dat ik het beste deed,maar waarom deed het in godsnaam zoveel pijn?Toen ik voor het eerst zwanger werd had ik nooit gedacht dat mijn leven zo'n ingrijpende verandering zou doormaken.Nadien had ik nooit gedacht dat de pijn zo sterk zou blijven....
Ook al wist ik diep binnenin dat het een illusie was te denken dat ik ooit zou vergeten wat me zo nauw aan het hart lag.Toen ik thuiskwam trof ik Yves.Hij had,net als ik,zijn werk laten vallen om zo snel mogelijk thuis te kunnen zijn.Hij was razend,zo razend dat ik bang zou zijn geweest ware het niet dat het verdriet alles overtrof.Hij nam me in zijn armen en samen huilden we.
Ik kon hem onmogelijk tonen hoe lief ik het vond dat hij me op deze manier steunt,want er waren teveel zaken waaraan ik dacht.Ik had mijn tas al gemaakt,die zat al een week in mijn auto voor het geval ik slecht nieuws zou krijgen.
HET GAAT JE GOED IK ZAL JE MISSEN,DAT WAS HET LAATSTE WAT IK JE ZEI
LIEF EN LEED DEELDEN WE SAMEN,IS DAT NU ALLEMAAL VOORBIJ?
VOORAL DE NACHT T'IS KOUD EN DONKER,VALT ME ZWAARDER DAN IK DACHT
OM THUIS TE MOETEN KOMEN,ALS ER NIEMAND OP JE WACHT
Iets na zeven uur kwamen we aan op de materniteit.We kregen allebei iets te eten zodat we sterk genoeg zouden zijn om de nacht door te komen.Niet veel later gaven ze mij mijn eerste zetpilletje.Toen konden we alleen nog maar wachten.Het viel me op dat ik opnieuw een andere kamerwas toegewezen.In Roeselare waren er op dat moment slechts drie arbeidskamers en ik had ze intussen allemaal gezien.Om me toch enigzins gerust te stellen kreeg ik dezelfde vroedvrouwen.Zij kenden mij en hadden mij al bijgestaan bij de geboorte van Zoë en Amy,daardoor wist ik dat ik in goeie handen was.
Eigenlijk was het triest.Ik had een betere band met die vroedvrouwen dan met sommige van mijn vrienden.Ik was het meisje van de zwangerschappen die steeds opnieuw mislukten...Opnieuw vonden ze het enorm jammer voor mij en kreeg ik alle steun die ik maar kon wensen."Je kunt altijd langskomen als je behoefte hebt om te praten..."?zeiden ze me.Ik wist dat dit niet het geval zou zijn,hoe veel verdriet ik ook heb gehad,ik ben nooit met een specialist gaan praten en ik zal dat waarschijnljk ook nooit doen.Toch was het fijn om te horen,om te weten dat volslagen vreemde mensen me op deze manier bijstonden.
Ik bedacht hoe het zou voelen om niet meer zwanger te zijn.Naast het lege,verschrikkelijke gevoel zijn er immers voordelen aan verbonden.Ik probeerde er zoveel mogelijk te bedenken.Ik zou weer alles kunnen eten waar ik zin in had,niet meer misselijk zijn...Daar stopte voor mij de lijst.Ik probeerde tevergeefs nog enkele voordelen te zoeken maar kon er met alle wil niet meer bedenken.
Net als vorige keer had ik alweer een centimeter ontsluiting vooraleer de pilletjes werden ingebracht.Dat betekent dat de opening die ik had een gevolg was van de vlokkentest.Het waren allemaal details die ik opnam alsof mijn leven er van afhangt.Allemaal om niet te hoeven denken aan het feit dat ik mijn baby'tje moes afgeven.
Yves leek kwaad.Hij was een hele weel druk in de weer geweest en moest na al dat harde werken,zijn enige vrije avond doorbrengen in een ziekenhuis zonder dat daar iets moois voor in de plaats zou komen.Ik vertelde hem dat ik het niet leuk vond dat hij zo kwaad deed en zei hem dat het me speet.Dat ik niet had verwacht dat dit zou gebeuren.Maar niets hielp.Ik kreeg medelijden met mezelf.Waarom was hij niet vriendelijker?Ik kon alle steun goed gebruiken en hij gaf mij die niet.
Om 20u30 voelde ik de contracties opkomen.Een paar minuten voordien had ik de vroedvrouw gezegd dat ik zo lang mogelijk wilde wachten met epidurale verdoving omdat ik daar eigenlijk bang voor was.Maar de contracties deden verschrikkelijk veel pijn waardoor ik niet anders kon dan op mijn eerste beslissing terug te komen.Ik wilde die pijn helemaal niet voelen,ik wilde geen slechte herinneringen overhouden aan het einde van deze zwangerschap.Bovendien zou het mijn rouwproces zwaarder maken en dat was niet de bedoeling.Om kwart voor negen kreeg ik mijnj verdoving en tegen mijn verwachtingen in viel het bijzonder goed mee.De pijnscheuten bleven uit ,ik hoorde geen gekraak ...Kortom het verliep heel vlot.Ik kon eindelijk rusten ,zonder pijn.
De medicijnen bezorgden me wel een gek gevoel.Ik zag dingen die er eigenlijk niet waren en ik sprak wat raar.Telkens wanneer ik besefte dat ik domme dingen deed ,kon ik eventjes lachen,ook al voelde ik nog steeds pijn.Kim,mijn collega ging zo nu en dan een luchtje scheppen met Yves.Je kunt niet geloven hoe leuk ik het vond dat zij er was,zo kon Yves af en toe met iemand praten en moest hij niet alleen zitten.Normaal mocht er geen bezoek meer binnen maar de vroedvrouw was zo vriendelijk geweest om Kim bij ons te laten blijven.
Een beetje na tien vertrok Kim naar huis.Ik vroeg een bedje voor Yves zodat hij wat kon slapen .Hij had immers een vermoeiende werknacht achter de rug.Ik besloot om ook mijn ogen eventjes dicht te doen,maar ik twijfelde of slaen wel zou lukken.We lieten de televisie aan zodat we het geluid van mijn bloeddrukmachine niet constant hoefden te horen .Om de vijf minuten mat dit toestel mijn bloeddruk en het was enorm vervelend.
Omstreeks elf uur kreeg ik mijn tweede reeks pilletjes ,nodig om de weeën op te wekken."Dit zullen de laatste pilletjes zijn...de baby zal nu snel komen",dacht ik bij mezelf.Ik wist niet waarom ik dit precies dacht,en had absoluut nog niet genoeg ontsluiting maar ik voelde het gewoon.Het meisje belast met de nachtdienst was nog tamelijk jong.Ze had merkbaar minder ervaring in dit soort bevallingen dus vroeg ik haar zelf of wij ook deze keer een dekentje zouden krijgen.Niet veel later dan wanneer ze de kamer had verlaten,kwam ze opnieuw binnen.Ze had de dekentjes bij zich en ik mocht net als de andere keren een keuze maken.
Rond middernacht voelde ik hele felle weeën.Mijn epidurale deed zijn werk helemaal niet.de pijn was bijna niet te harden.Ik wilde zo vlug mogelijk de vroedvrouw zien.Toen ze,na wat voor mij een eeuwigheid leek,binnenkwam checkte ze enkel mijn bloeddruk.Die stond inderdaad weer zeer laag en ik werd er heel misselijk van.Ze deden iets in mijn baxter maar de verdoving werd niet bijgesteld.
Om vijf voor één brak mijn water.Ik voelde druk en belde onmiddellijk de vroedvrouw op.Ze kwam niet meteen maar ik had persdrang en ik wilde bevallen dus ik duwde...en ik beviel.Om twee minuten over één werd onze Chloë geboren .Het derde meisje intussen die van ons werd afgepakt.
De gedachte dat er nu twee kindjes in de heldere hemel aanwezig waren,onze twee kindjes,was bijna onwerkelijk.We troostten ons met het idee dat zij over ons waken en dat ze ons in moeilijke tijden een zekere steun zullen bieden.
Toby was opnieuw zeer verdrietig toen hij besefte dat er voor hem weer geen speelkameraadje kwam.Ik vond het zo oneerlijk.Ik had hem beloofd dat hij een broertje of een zusje zou krijgen,een meisje of een jongen waarmee hij zijn jonge leven zou kunnen delen maar ik moest hem voor de tweede keer op rij teleurstellen.Het voelde alsof ik mijn belofte aan hem verbrak en dat deed pijn.Daarbovenop had ik ons leven op korte tijd overhoop gehaald en ook al begreep hij dat niet,het kon onmogelijk gemakkelijk voor hem zijn.
Vroeger-daarmee bedoel ik voor de geboorte van onze meisjes-stond ik geen seconde stil bij wat er allemaal kon mislopen.Die dingen gebeurden enkel in films,anderen maakten het mee,maar niet jij..Nu denk ik daar helemaal anders over.Hoe goed iemand ook leeft en hoezeer je er ook naar streeft om het beste te doen voor iedereen,het is geen garantie dat er jou geen wrede dingen overkomen.Dingen die niet eerlijk lijken,en dat waarschijnlijk ook niet zijn,maar niettemin gebeuren.Een jaar geleden had ik nooit kunnen denken dat dit mij zou overkomen,anders was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen.Ik heb enerzijds mooie herinneringen aan mijn meisjes,maar anderzijds heeft het me geweldig veel pijn gedaan.Het heeft me zo diep geraakt....
Yves en ik waren allebei kapot van verdriet,maar we probeerden het voor de buitenwereld verborgen te houden.Voor hen leek het leven zoveel makkelijker,zij konden gewoon verdergaan met het leven terwijl het onze bleef stil staan.Konden de mensen horen hoe ik vanbinnen schreeuwde?Ik had behoefte om gehoord te worden,maar niemand kon echt helemaal begrijpen hoe wij ons voelden.Als het even moeilijk ging dat was het noodzakelijk dat we bij elkander terecht konden,we moesten in staat zijn op elkanders schouder uit te huilen en dan weer verder te gaan.We probeerden ons met alle macht vast te klampen aan elk moment die ons een beetje van ons geluk kon terugbrengen,we wilden zo graag weer gelukkig zijn.Maar tegelijkertijd beseften we maar al te goed dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat ook het geluk die we vroeger kenden niet meer volledig kan worden hersteld.
Ik durf met zekerheid zeggen dat een kind afgeven het pijnlijkste was die ons kon overkomen.We verlangen nog altijd,met elke vezel van ons lichaam,naar een gezond broertje of zusje voor Toby.Dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven,maar het moet haalbaar zijn en niet alleen op fysiek vlak.Voor Amy en Zoë twijfelde ik altijd aan het bestaan van God.Nu niet meer...Voor mij bestond hij niet,of niet meer.Tijdens mijn zwangerschappen had ik gebeden,dag in dag uit.Heeft het ook maar iets uitgehaald?Waarom zou ik nog geloven?Waarom zou ik nog bidden?Mijn kindje heeft het niet gehaald.Is dat wat God doet?
Zoals ik al zei stond de wereld voor ons weer even stil,maar in werkelijkheid ging het natuurlijk gewoon door.Er kwamen drukke tijden op het werk en dat leek mij het ideale moment om te bewijzen dat ik er terug stond,ondanks de pijn die meer dan goed voor mij was.Ik had weer energie en ik straalde die ook uit.Het was leuk om mijn gedachten even op iets anders te kunnen richtten.Ik kon de winkel opnieuw op pijl krijgen en nam de leiding heel vlotjes terug over.Het moeilijkste bleven de vragen,en de reacties uit onze omgeving.Hoe hard zij ook hun best deden,niets kon ons verdriet stillen.
"Gelukkig hebben jullie al een kindje...",zeiden velen.God ,wat haatte ik die reactie en daardoor haatte ik weer mezelf.Ze probeerden ons alleen maar te steunen,probeerden ons moed in te spreken maar ik haatte het meer dan welke reactie ook.we hadden inderdaad al Toby,een schat van een kind,maar dat liet niet weg dat wij heel graag onze meisjes hadden gekend.Dat verhinderde ons niet om te dromen over hoe het zou zijn geweest als er geen problemen hadden opgetreden.Is dat zo slecht?Is dat onverstaanbaar?Waarschijnlijk vonden zij dat niet,maar wanneer ze me dit zeiden kreeg ik soms wel dat gevoel.Sommige momenten had ik het gevoel dat dergelijke reacties ons het recht op verdriet ontnamen terwijl dat natuurlijk helemaal niet het geval was.
Soms vroegen mensen mij hoe het met mij ging,dan antwoordde ik dat alles goed was.Een uitspraak die mij keer op keer verdriet bezorgde,waar ik keer op keer spijt van had,,want alles ging niet goed.Alles liep verkeer!Andere keren zeiden ze me dat ik nog jong was,ik kon nog veel kindjes krijgen,maar velen kenden de echte oorzaak van ons probleem niet....Toch had ik en heb ik,nog altijd heel wat behoefte aan praten met andere mensen.Het deed me deugd wanneer ik zag dat ze geboeid en geïnteresseerd luisterden en ze ook enigzins begrepen waarover ik het had.
Op oudjaar vierden we bij mijn zus.Het feest ging door bij haar omdat ze meer plaats had dan mijn ouders en omdat ze niet wilde dat al het voorbereidend werk op hun schouders viel.Het vraagt immers enorm veel inspanning en werk om mensen te ontvangen en mijn moeder werd toch al een dagje ouder..Ik zag het eerlijk gezegd niet zo zitten.Net als Yves had ik niet zoveel redenen om het jaar feestelijk af te sluiten.Afsluiten voelde trouwens alsof we onze kindjes moesten vergeten en dat konden we niet.Meer nog,dat wilden we niet.
Yves had eerder die week een glaasje te veel op gehad en toen was alles naar boven gekomen.Hij had me gezegd dat hij het verschrikkelijk vond ,dat hij het maar niet te boven kwam.Hij zei me dat hij het niet kon vergeten en dat ons leven er zoveel moeilijker op was geworden.De dag van oudejaar zouden we onze baby hebben getoond aan familie,maar het leek alsof zij het feit dat we onze kindjes hadden verloren liever negeerden.Kon ik het hen kwalijk nemen?Ze deden het met de beste bedoelingen.Ze wilden ons er niet constant mee confronteren en dat was verstaanbaar,maar wij dachten er toch aan.Soms leek het alsof ze geen deel uitmaakten van hun leven,van de familie...en dat deed pijn.
Daarbij kwam dat er zoveel vrouwen uit mijn omgeving een baby verwachtten.Ik zag hen rondlopen met hun buik en dat haatte ik.Ik wist dat zij het moeilijk vonden om mij te benaderen,maar het omgekeerde gelde ook.Ik wilde niet dat ze me uit de weg gingen omwille van hetgeen ik had meegemaakt.Ik wilde niet worden uitgesloten,ik wilde dat ze me geboortekaartjes stuurden.Ik zou dan zelf wel uitmaken of ik klaar was voor een kraamvisite.Ik was er tot dan toe nog niet in geslaagd om die drempel te overschrijden maar ik was van plan om dit wel te doen wanneer mijn zus beviel.Daar zou ik kunnen wenen,zonder dat iemand mij erom zou veroordelen.
Ik voelde me enigzins schuldig ten opzichte van Toby.Hij had het allesbehalve gemakkelijk gehad.Gelukkig hadden de juffen hem gedurende een hele tijd extra in de watten gelegd .Ook hij maakte een rouwproces door ,hij zag zijn mama en papa al maandenlang huilen.Hij zag iedere keer een buikje,maar geen kindje in de wieg.Ik was blij dat ze hem af en toe even uit die verdrietige omgeving konden halen.Bovendien gaf dat mij ook wat tijd om tot rust te komen.
Want niet zo heel veel later bleek dat ik die rust heel goed kon gebruiken.
vele nachten hebben we gebeden,zonder bewijs dat iemand het kon horen on onze harten klonk een hoopvol lied, wat we amper begrepen we zijn niet bang meer al weten we dat er veel is om te vrezen we hebben bergen verzet, lang voordat we wisten dat we dat konden er kunnen wonderen bestaan, als je erin gelooft hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken
In januari 2010 werd ik,per ongeluk,opnieuw zwanger .We hadden het niet gepland maar waren niettemin hoopvol.Alhoewel,als ik eraan terugdenk was dit niet het eerste wat ik voelde.Het eerste was angst.Hoe zou het nu weer aflopen?Was onze hoop dit keer terecht?
Niet lang nadat ik erachter was gekomen had ik een afspraak met mijn gynaecologe.We moesten opnieuw regelingen treffen ,opnieuw afspraken maken met de artsen in Brugge om zo snel mogelijk de tests te laten uitvoeren .Mijn dokter schatte dat,wanneer alles goed ging,ik op 23 september 2010 het leven zou schenken aan mijn baby.
Naast de vreugde dat we een derde kans kregen,de angst dat alles weer verkeerd kon lopen ,de hoop dat het dat niet zou doen,waren er ook de alledaagse zwangerschapskwaaltjes.Net als bij mijn vorige zwangerschappen,inclusief die van Toby,was ik ook nu weer ziek.Ik had heel weinig energie en gebruikte die vooral om te gaan werken.Dat betekende dat ik s'avonds zo uitgeput was dat het werk zich opstapelde.Ik wist wel dat het discussie uitlokte maar ik kon het niet helpen.
Het was sowieso niet gemakkelijk om na alles onze relatie op het rechte pad te houden.We waren allebei kribbig ,moe,bang,ziek..Kortom het werd ons allemaal een beetje te veel.Hoe lang zouden we op deze manier nog kunnen doorgaan?Het is een vraag waar ik urenlang over heb nagedacht maar het antwoord leek verstopt op een plaats waar ik niet kon komen.Ik wist dat als het ons nogmaals overkwam,als we het kindje opnieuw zouden moeten afgeven dat misschien de spreekwoordelijke druppel kon zijn.
Op acht februari kregen we de eerste beelden van ons kleine wonder te zien.Mijn gynaecologe vertelde me dat het eitje genomen werd van mijn linker eierstok.Dit was niet van belang,maar het was de eerste keer dat ze dit kon zien en ze vond het leuk om het met ons te delen.Het was ongelooflijk om alweer een hartje te horen kloppen,onwerkelijk bijna .Was het de derde keer,de goede keer?De tijd zou het uitwijzen,maar op dat moment kon ik enkel verwonderd kijken naar het leven dat in mijn buik groeide.Misschien mocht het dit keer blijven groeien....
Omdat ik op korte tijd al twee keer was bevallen en de hormonenschommelingen mij het knap lastig maakten,maakte mijn dokter een afspraak met een fysiotherapeut.Ik had immers last van mijn bekken en hij kon dat misschien verhelpen.Nadat ze de afspraak had vastgelegd,belde ze ook nog naar Brugge.Zeven weken later,op 16 maart ,zou ik de uitslag van de vlokkentest te weten komen.Dat betekende ook dat de bevalling op die dag kon plaatsvinden.
Hoe verder in de zwangerschap,hoe lastiger we het kregen.De positieve gedachten,die we ondanks alles toch weer hadden,brachten ons in de zevende hemel.Dit kon ons toch niet nog eens overkomen?Onze familie dacht er net zo over.Zij hoopten dat het deze keer een jongen zou zijn.Alhoewel de diagnose niet geslachtsgebonden was,vonden zij het raar dat het telkens een meisje was geweest toen het fout liep.
"Toby is een jongen,hij is gezond...",was de algemene gedachte.Ik kon hun standpunt wel begrijpen,maar ik wist dat als ik het puur wetenschappelijk benaderde ,het onzin was.De patholoog die de autopsie van Zoë voor zijn rekening had genomen was een zeer bekwaam persoon en daarbovenop werd zijn diagnose bevestigd door de specialisten in Leuven.Dat zijn mensen die weten waarover ze spreken,wat niet wegliet dat ik heel graag wilde geloven dat mijn familie gelijk had.
Iedere dag was een strijd om het hoofd boven water te houden.Ik zoch tevergeefs naar zaken die mij een beetje rust konden verschaffen.Ik surfte op het internet naar elk woord die mij hoop kon geven.Waren er mensen die hetzelfde hadden doorgemaakt,maar toch een gezonde baby op de wereld hadden gezet?Waren er dokters,waar ook ter wereld,die mij konden helpen?Elke dag las ik mijn horoscoop of voorspelde ik mijn toekomst online.Helaas bood niets van wat ik probeerde ,waar ik zo naar verlangde.Ik kon me enkel voorbereiden op het ergste....
Een collega van mij weer me erop dat ik niet zo negatief mocht denken.Zij hecht heel wat belang aan haar geloof,de islam,en ze probeerde me ervan te overtuigen dat als ik negatief bleef,mijn lichaam het mij niet zou gunnen.Vreemd genoeg was haar mening voor mij een drijfveer om tenminste een poging te doen iets hoopvoller te zijn.Ik hield nog steeds in mijn achterhoofd dat er een mogelijkheid was dat ik mijn kindje opnieuw zou moeten afgeven,maar probeerde desondanks te geloven dat alles goed zou komen.
Een maand later,op 8 maart 2010 moesten we naar Brugge.Aangezien ik vorige keer al was ingeschreven liet de bediende ons doorgaan naar de verdieping waar ik de pijnlijke test moest ondergaan.Eenmaal boven,kwam een verpleegster mij vragen of ik mijn klevers bij me had.Ik viel compleet uit de lucht,maar besefte al snel dat de bediende beneden was vergeten om die met me mee te geven.Dus moest ik opnieuw de lift in,naar beneden,stomme plakkertjes halen.Waarom hielden ze zich niet bezig met nuttige zaken?
Uiteindelijk hadden we alles en namen we plaats in de wachtzaal.Tegenover mij zaten twee vriendinnen,tenminste dat dacht ik toch.Een van hen was zwanger,de ander had een pasgeboren baby in haar armen.Het trof me harder dan ik kon verwachten en ik kon het niet nalaten om te staren.Het deed pijn om te zien hoe trots ze was op haar kind,hoe ze haar met een tedere blik bekeek."En ik?Krijg ik die kans?",dacht ik bij mezelf.Ik hoopte van wel want ik was niet zeker of ik nog een kind kon verliezen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.Waarom moest ik zo vechten voor een baby?Anderen kregen het zomaar in hun schoot geworpen.Sommigen verdienden het wel,maar anderen zou ik niet eens mijn hond toevertrouwen.Dat idee maakte me zo moe en nam me vaak alles strijdlust uit handen.Het had toch geen zin....
Driekwartier later mocht ik eindelijk de kamer binnen waar de onderzoeken zouden worden uitgevoerd.Dokter Logghe,die me ook de vorige keer had behandeld,was weer van dienst.Eerst voerden ze een standaard echografie uit,gewoon om te kijken of ze zonder tests al iets konden vaststellen en om na te gaan of de ligging geschikt was om een vlokkentest te ondergaan.
Omdat mijn placenta onderaan leek te liggen waren ze genoodzaakt de test via de vagina te doen.Ik schrok,maar ze verzekerden mij dat de pijn minder fel zou zijn dan vorige keer net omdat ze het op die manier moesten doen.In gedachten ging ik terug naar die vorige keer en ik herinnerde me dat ik veel pijn had gehad.Het idee dat ik dat opnieuw zou moeten doormaken ontnam me alle kracht.Ik had geen zin,maar het moest.Als ik mijn kinderwens niet wilde opgeven dan moest ik dergelijke tests erbij nemen.
Na enkele minuten waren de dokters klaar met de voorbereidingen.Dan was het de beurt aan de vroedvrouwen.Terwijl de ene via de echo mijn baby in de gaten hield,bracht de andere een lange naald in mijn vagina.Ik voelde een lichte pijn,maar bedacht dat het meer dan verdraagzaam was.Ze hadden gelijk,op deze manier deed het niet zoveel zeer.Het enige dat ik niet zoveel langer zou kunnen verdragen waren die verschrikkelijke bekkens.Het voelde alsof ze mijn ganse onderkant aan het uitrukken waren en ik had het liefst heel luid geschreeuwd.Blijkbaar was het van mijn gezicht af te lezen want niet veel later losten ze het bekken een beetje zodat deze minder gespannen was.
Er ging een hele tijd voorbij vooraleer ze vlokken begonnen te schrapen.Het duurde me allemaal veel te lang maar ik wist dat voor het welzijn van onze baby noodzakelijk was om niet gehaast te werk te gaan.Als er ook maar een iets fout liep dan kon ik mijn kindje kwijt zijn of het zou geboren worden zonder ledematen,zelfs al was het kerngezond.
Omdat ze die keer het onderzoek deden via de vagina had ik ook meer kans om de baby te verliezen.Er is bij dergelijke tests sowieso een grotere mogelijkheid dat er een miskraam volgt ,dus ik dankte hen in stilte voor de precisie en het geduld waarmee ze alles uitvoerden.Ze vertelde me dat ik,aangezien ze een gaatje hadden moeten maken in de baarmoeder,vruchtwater kon verliezen en waarschuwden me dat de weeën waarschijnlijk heel wat heviger zouden zijn.Maar ik zou er graag de pijnlijke weeën ,het bloedverlies,...hebben bijgenomen,als mijn kind maar in leven kon blijven.
Uiteindelijk vonden ze de geschikte plaats om vlokken te schrapen en ik troostte mezelf met de gedachte dat het nu niet veel langer meer kon duren.Normaal mocht ik niets hebben gevoeld,maar binnen de kortste keren kreeg ik enorme pijnscheuten.De gynaecologe had het moeilijk om de test naar behoren uit te voeren .Toch kon ze niet anders dan doorgaan want het labo eiste dat de vlokken groot genoeg zouden zijn om de vele tests grondig te kunnen doen.Mijn baarmoeder wilde echter heel weinig afgeven...
Om mij even de tijd te geven om te ontspannen,trok ze de naald terug.Ze spoot de vlokken in een klein dekseltje waarin fysiologisch water zat.Dat water diende om de bebloede vlokken schoon te maken en de dokter de kans te geven te kijken hoeveel er al waren.Nog steeds hadden ze niet genoeg ."Ik zal het nog eens opnieuw proberen.",zei ze me.Meteen daarna voelde ik weer die vreselijke pijn.Mijn baarmoeder zat klem tussen de bekkens en ik kon niet anders dan zeggen dat het te veel pijn deed.Toen ze de lange naad terug hadden ingebracht ,loste ze de bekkens zodat mijn benen weer wat minder gespannen waren en ik op mijn gemak kon meekijken met wat er binnen in mij gebeurde.
Na nog een paar keer met de naald heen en weer te hebben geschraapt,kon ik de pijn echt niet meer aan.voor hen was het lastig om het onderzoek naar behoren uit te voeren,maar voor mij was het vooral enorm pijnlijk.Opnieuw trokken ze de naald terug en verwijderden ze de bekkens .Ze wilden niet meer doorgaan omdat ik te veel pijn had,maar ze vertelden me dat als het labo niet genoeg had,ze mij opnieuw zouden opbellen.Dan moest ik nogmaals de test ondergaan.Waarom deden ze dan nu niet verder?Ik kon niet nog eens die pijn doorstaan.En ook de klol tikte verder.Hoe langer dit alles duurde,hoe langer onze baby in mijn buik groeide.Ik had geen zin meer om weer te moeten bevallen,dat kon ik zowel fysiek als psychisch niet meer aan.Ik zei hen dat ik wilde dat ze doorgingen.De lichamelijke pijn van die onderzoeken was namelijk niets in vergelijking met het verdriet dat ik zou voelen als bleek dat ik mijn kindje weer moest afgeven.Daarom wilde ik ook zo vlug mogelijk een antwoord.Ja of neen?Geluk of verdriet?Mag ik het deze keer houden,of moet ik opnieuw afgeven?
Nadat ik hen had verzekerd dat ze konden doorgaan,bevestigden ze de bekkens opnieuw in mijn baarmoederhald.Ik verbeet de pijn zo goed ik kon,en probeerde mijn verkrampte gezicht zo goed mogelijk voor de gynaecologe verborgen te houden.Zij zou meteen zijn gestopt......
Uiteindelijk lukte het hen om voldoende vlokken te verzamelen en maakten ze alles in gereedheid om ze zo vlug mogelijk naar het labo te kunnen opsturen.Hadden ze nog niet genoeg,dan zou ik binnen de twee dagen een telefoontje hebben gekregen om een nieuwe afspraak te regelen.Na de test werd ik naar een kamertje gestuurd waar ik even op een bed kon uitrusten.Het was pas nadat ik wat water had gedronken en er bloed was afgenomen dat ik naar huis mocht.
De artsen in Brugge vonden het geen probleem dat ik mijn werk twee dagen nadien al terug zou hervatten,maar op advies van mijn gynaecologe bleef ik een weekje thuis.Ik had voldoende overuren gedaan voor de zwangerschap zodat niemand hoefde te weten dat ik een hele week thuis bleef.Ik had mijn bazen immers nog altijd niet op de hoogte gesteld van deze nieuwe zwangerschap omdat ik vermoedde dat het voor hen nogal een schok zou zijn.Heel veel mensen waren trouwens versteld van de snelheid waarmee ik opnieuw zwanger was geworden.Niemand vond het logisch en gezond,vooral voor mijn lichaam,dat de zwangerschappen elkaar zo snel opvolgden.Daarom had ik besloten te zwijgen,tot wanneer zou blijken dat de test positief was.Ik zou hen dan met een glimlach het goede nieuws kunnen melden.Ik hoopte zo hard dat ik hen goed nieuws zou kunnen brengen....
Toen we thuiskwamen ging ik in de zetel liggen.Ik voelde me helemaal niet zo beroerd en ik dacht terug aan de vorige keer.Ik had een hele nacht contracties gehad,had niet geslapen....en alleen al de gedachte bezorgde me kippenvel.Gelukkig leek alles goed te gaan.Ook de volgende dag voelde ik me goed.Ik besloot mijn zus te bellen en haar te vragen Toby naar huis te brengen want aangezien ik me goed voelde kon ik hem zonder moeite opvangen.De ganse dag liep ik door het huis,poetste ik van boven tot onder en hief en sleurde ik alles op zijn plaats.De energie die mij de hele middag op de been had gehouden,verdween echter net zo vlug als die gekomen was.'s Avonds kreeg ik felle contracties en was ik niet meer in staat nog iets voor elkaar te krijgen.Ik besloot vol te houden,ook al leefde er diep in mij een angst die met de minuut groter werd.Was ik de baby aan het verliezen?Het voelde net alsof ik een miskraam had...ik was zo verschrikkelijk bang."Als het morgen nog zo voelt dan bel ik mijn gynaecooge."
De dag nadien ,nadat ik was opgestaan,voelde ik dat het niet zo klopte.Tijdens het plassen had ik een grote prop met bloedklontertjes verloren en dat boezemde mij heel wat schrik in.De artsen in Brugge hadden me immers gezegd dat bloedverlies maar kon gedurende de middag van het onderzoek zelf.
Twee dagen later echter sloeg de paniek pas echt toe,en dit in zijn meeste pure vorm.Hetgeen ik verloor was geen bloedprop,maar leek eerder een vruchtje.Ik wist niet wat te doen.Mijn baby was waarschijnlijk gestorven als gevolg van de de zware testen.Ik belde mijn gynaecologe op en was ontgoocheld toen bleek dat ze een dagje vakantie had.Er werd me aangeraden om langs te gaan in de spoedafdeling als de pijn bleef aanhouden.
Diezelfde dag nog begaf ik me naar de afdeling gynaecologie.Mijn dokter zat middenin een behandeling en kon me dus daardoor niet ontvangen.Wel lag er een briefje klaar voor mij waarop stond dat er geen reden was tot paniek.Het was heel normaal dat ik na de vlokkentest ,stukjes verloor die leken op een vruchtje maar in feite niets anders waren dan deeltjes van de placenta.Ik wist niet waar ik het meest zin in had,iemand een mep verkopen of lachen.Hoe onverantwoord!Een briefje?Echt?Wat als er wel iets mis was met mijn kind?Zouden ze dan later een briefje schrijven met hun excuses?Niemand had het recht om mij zomaar aan de kant te schuiven!Niet wanneer er zoveel op het spel stond.Ik wist dat er niet veel was dat ik kon doen ,dus legde ik me neer bij de situatie en besloot hen op hun woord te geloven.Ontgoocheld draaide ik me om en liep naar de uitgang in de veronderstelling dat dokters wisten waarover ze spraken.
Ik liet er geen gras over groeien .Begin september 2009 groeide er alweer een nany in mijn buikje.Het had me amper vier weken gekost om opnieuw zwanger te raken.Vanaf dat moment moest het verdriet voor Zoë even wijken want ik wilde me volledig richten op deze nieuwe zwangerschap.Ik moest alles onder controle zien te houden.Ik wist dat ik rond mijn elfde week een test zou moeten doen.Die test zou ons vertellen of dit kindje dezelfde aandoening had als Zoë.
Als alles goed ging zou ik mijn kindje op 29 mei 2010 gezond en wel in mijn armen houden.Volgens de chinese horoscoop zou het ook dit keer een meisje worden.Ik hoopte dat dit waar zou zijn.Ik wilde niets liever.
Op vijftien oktober moesten we voor de eerste keer naar de gynaecologe .Ik zag de eerste echo,de eerste beelden van dit klein wondertje.HEt hartje klopte zoals het zou moeten ,de baby groeide volgend het gemiddelde.Alles leek in orde te zijn.
Onze gynaecologe uimde voor ons en maakte onmiddellijk een afspraak met Brugge.Leuven leek haar iets te ver indien we slecht nieuws zouden krijgen.Zoals ook bij mijn zwangerschappen van Toby en Zoë was ik weer ontzettend misselijk.Ik kon geen eten binnen houden.
'Het wordt weer een meisje',zeiden vele mensen.En diep in mijn hart hoopte ik met hen mee.Misschien zouden ze me op die manier teruggeven wat ik in juni verloor.Was me dat gegund?Ik hoopte van wel...ik wilde het zo graag.De periode die vooraf gingen aan de testen waren enorm stressvol.We moesten blijven werken,gemotiveerd en positief naar de toekomst kijken.Maar dit was zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.Urenlang piekerden we over de uitslag.In diezelfde tijd werd ik ook ziek.Ik had koorts en kon amper bewegen door het weinge eten die ik nog binnen kreeg .Ik nam nu en dan wat verlof zodat ik kon rusten want ik was moe!Moe van het denken,het hopen,het dromen....
Op 9 november 2009 ,om 9u30 hadden we een afspraak bij mevr Logghe,dokter in het AZ van Brugge.Nadat we ons hadden ingeschreven aan de loketjes namen we de lift naar boven.We moesten op de tweede verdieping zijn en aan onze rechterkant lag prenatale diagnostiek.Ik zag meteen dat het een stuk rustiger was dan in Leuven.Daar bedienen ze jou aan de lopende band.Het gaf me een rustgevend gevoel.Misschien zal ik hier beter behandeld worden,misschien zal hier alles wel goed komen...Mijn hart bonsde en mijn maag deed raar.Ik was zo verschrikkelijk nerveus voor de testen!En ik had schrik dat ze enorm pijnlijk zouden zijn.Het was ook zo anders dan de eerste keer.Toen hadden ze een vruchtwaterpunctie afgenomen maar deze keer was het een vlokkentest.De eerste keer was het in Leuven,deze keer in Brugge.Er viel niets te vergelijken....
De vruchtwaterpunctie en de vlokkentest zijn beiden tests om het dna te onderzoeken.Maar geen van beiden zijn hetzelfde om mee te maken.Tenminste dat had ik gelezen.Toen dokter Logghe ons binnen riep,sloeg de angst me om het hart.Ik kwam terecht in een kleine,donkere kamer en mocht gaan liggen.Voor me hing een enorm plasmascherm zodat ik de hele ingreep kon volgen.Ze zouden met een lange naald mijn baarmoeder verkennen en stukjes van de moederkoek schrapen om dan te onderzoeken.Om de bacterieën van mijn buik te verwijderen gerbuikten ze jodium.Ze wreven er mijn hele buik mee in,zodat ik geen ziektes kon krijgen en de test zorgvuldig kon worden uitgevoerd.Daarnaast brachten ze een grote naald in mijn buikwand om op die manier de bovenkant van mijn buik voldoende te verdoven.Ik hoopte maar dat ik geen pijn zou voelen.....
Eens mijn buik verdoofd was,plaatsten ze de transducent (want zo noemen ze dat ding die ze op je buik plaatsen om echo's te nemen)op mijn buik.De gynaecologe nam plaats voor me,de assistente rechts met de transducent in haar hand.
Terwijl de gynaecologe de lange naald in mijn buik inbracht,moest de assistente kijken of ze nergens bleef steken tot ze uiteindelijk de placenta bereikte.Eenmaal ze die gevonden hadden,schraapten ze eraf wat nodig was.Het deed zo ontzettend veel pijn wanneer ze dit deden.Het voelde aan als zeer pijnlijke maandstonden.Het was haast ondraaglijk,ik wilde dat ze stopten...Ik dacht niet dat ik het nog veel langer zou kunnen volhouden,maar ik wist dat het moest.Als ik het niet deed,dan zou ik misschien weer zes maanden of langer mijn kindje hebben gedragen om dan te horen te krijgen dat het hetzelfde lot als Zoë tegemoet ging.Zou de pijn dan niet nog veel erger zijn geweest?
Telkens als ze genoeg vlokken hadden opgetrokken met de naald,keken ze onder een grote lamp of er voldoende stukjes waren om de testen te kunnen uitvoeren .En toen dit niet het geval bleek,moesten ze opnieuw in mijn buik en alles nog eens overdoen.Ik richtte mijn ogen op het scherm voor me.Ik zag mijn kindje en rechts van hem of haar zag ik de grote naald passeren.Dat beeld bezorgde me een nog grotere angst dat er iets verkeerd zou lopen.Dus keek ik naar Yves,die mijn hand vastnam telkens wanneer de pijn te hevig werd of ze de naald opnieuw naar binnen brachten.
En dan kwam er eindelijk een einde aan.Na ongeveer twintig minuten was de test voorbij.Ik kon eventjes de potjes bekijken waar de vlokken in zaten.Ze zouden die meteen naar het labo in Brussel overbrengen.Ondertussen mocht ik in een ziekenhuisbed even gaan rusten en de pijn wat laten bezinken.Ik kreeg een boterham met kaas en Yves een kopje koffie.
Nadat ik hen er van verzekert had dat ik me beter voelde en ze van Yves een staaltje bloed hadden afgenomen,mocht ik naar huis.Ik kreeg nog een brief,bestemd voor mijn gynaecologe,waarop stond dat de vlokkentest goed was verlopen en ze genoeg materiaal hadden kunnen afnemen om de testen te kunnen starten.Er stond ook dat ze haar dankbaar waren vor het doorsturen van een patiënt die een vlokkentest moest ondergaan.Ze hadden heel weinig ervaring op dat gebied en ze hadden dit nu toch eens kunnen doen.
Thuis kon ik eindelijk echt rusten.Toch was het niet zo aangenaam want ik had lichte weeën en die deden pijn.Yves maakte iets lekkers voor me klaar,maar ik twijfelde of ik het wel binnen zou krijgen.Hoe lang konden toen dagen duren?Want zolang moesten wij wachten vooraleer we de uitslag van de test te horen zouden krijgen.Ik hoopte vurig dat die positief zou zijn maar ergens diep vanbinnen had ik er geen goed gevoel bij.Ik moest verplicht een hele week platte rust nemen want zo'n tests brengen ook wel wat risico's met zich mee.Ik had de kans op een miskraam en rusten bleek noodzakelijk.
De week die daarop volgde ging ik zoals gewoonlijk weer aan het werk.Ik moest wel aan de slag in een ander filiaal in Oostkamp maar ik kon het werk al zittend doen.Ik was enorm blij,want ik had nog altijd heel wat pijn in mijn baarmoeder.Ik zou nu heel gauw te weten komen wat de uitslag van de vlokkentest was en ik telde ieder uur af.Hoe lang konden tien dagen duren?Ik kwam tot de ontdekking dat het antwoord hierop een eeuwigheid inhield.Niets in mijn leven had ooit langer geduurd dan die tie verschrikkelijke dagen.
Mijn tweede dag in Oostkamp was ook de dag dat ik een telefoontje kon krijgen van mijn gynaecologe.Alhoewel ze ook naar Yves kon bellen.Ik wist het niet zeker.Ik deed een werkje die niemand graag doet.Maar ik kon het zittend uitvoeren dus bood ik mijn hulp aan.Het was simpel,alle spulletjes die klanten uit elkaar hadden getrokken moest ik opnieuw bundelen.Mijn telefoon week geen minuut van mijn zijde.Ik wilde direct kunnen opnemen wanneer hij rinkelde.
Om tien uur kon ik even naar buiten gaan om een sigaret te roken en net toen ik terug op mijn plaats zat,klaar om verder te werken ging de telefoon.Het nummer op de display was me onbekend dus het kon mijn gynaecologe zijn,of misschien iemand uit Brugge...Mijn hart sloeg een slag over en aarzelend nam ik de telefoon op.MIjn vermoeden klopte,het was mijn gynaecologe,dokter Watty.
"Mevrouw Chielens?Ik vrees dat ik geen goed nieuws voor u heb...",hoorde ik haar zeggen.Mijn mond werk kurkdroog,ik kon amper nog iets uitbrengen.Mijn keel deed ineens zoveel pijn dat ik enkel nog kon zeggen:'oh nee?'.Ze vertelde me dat ook deze baby de stapelingsziekte had en vroeg me of ik dezelfde middag nog kon langskomen om te bespreken hoe we de situatie zouden aanpakken.Viel er veel te bespreken?Ik zou weer mijn kindje verliezen!Ik zou weer datgene moeten opgeven waar ik het meest naar verlangde!Viel er daar nog meer over te zeggen?Ik voelde een onmacht toen ik haar antwoordde dat ik onmiddellijk naar huis zou rijden en Yves zou bellen om hem het slechte nieuws te vertellen.Daarna beïndigde ik het gesprek.En samen met het gesprek ook mijn moed en hoop.Waarom?Waarom deden ze ons dit aan?Het waren vragen waarvan ik zeker wist dat er geen antwoord was...behalve dan misschien :daarom.
Ik moest opnieuw bevallen een ik had er geen zin in.Ik wilde helemaal nog niet bevallen!Waarom begreep niemand dit?Kathy,mijn collega,probeerde me te kalmeren.Ik zag in haar ogen wat ik voelde.Onmacht,verdriet,onbegrip...Ze huilde met me mee.Al snikkend zocht ik mijn spullen bij elkaar en stapte toen in mijn auto.Ik vloekte,tierde,huilde,liet echt alle remmen los.Ik wist dat het niets uithaalde maar ik had het nodig.Waarom kon het geen goed nieuws zijn?Het kan gewoonweg niet!Verdomme!Hoe moest ik dit aan Yves uitleggen?
Ik belde hem op,en alhoewel ik het slechte nieuws amper over mijn lippen kon brengen door mijn gesnik,begreep hij wat ik bedoelde.Ik smeekte hem om naar huis te komen maar ik wist zeker dat hij zijn werk zou laten vallen,nog voor ik de tijd had mijn zin af te maken.Omdat ik de weg naar huis niet wist,schakelde ik de GPS aan en toen reed ik de parking af.Richting Izegem,richting pijn...
Ik belde ook mijn zus op.Ik hoopte dat ze even aan de lijn kon blijven,ik had behoefte een stem te horen."Blijf kalm...ik kom meteen naar jullue toe.",zei ze me.Het regende heel fel en ik zat gevangen tussen twee grote vrachtwagens.Ik reed amper de snelheid die ik mocht rijden maar het leek genoeg om mezelf te verongelukken.Tussen de tranen en het gesnik door probeerde ik mijn kapotte gsm te herstellen en intussen het verkeer in de gaten te houden.Maar alles werkte tegen.Ik kreeg mijn gsm niet aan de praat,geraakte niet van tussen de vrachtwagens.Alles liep tegenwoordig verkeerd!
Toch raakte ik veilig en wel in Izegem.Uiteindelijk draaide ik mijn straat in,reed tot aan de deur en stapte uit.Daar zat ik dan.Ik rookte de ene sigaret na de andere en ijsbeerde door de kamer.Ik faalde opnieuw,dat was hoe ik het voelde.Niet veel later kwam ook Yves thuis.Hij nam me vast en we huilden samen...Toen ook Wendy ons huis binnenkwam praatten we over van alles.Over hoe de afgelopen paar maanden een hel waren geweest,over het feit dat we onze kinderwens beter zouden staken al was het maar voor even....Maar ik had daar verdomme helemaal geen zin in!Hoe konden ze me vragen op te geven?Ik wilde niet opgeven!Ik zou niet opgeven! `` Ik kreeg geen hap door mijn keel.Het was middag en binnen enkele uren zou ik naar het ziekenhuis moeten.Ik had een vermoeden dat ik snel terug thuis zou zijn...Ik was pas drie maanden zwanger,het zou nooit zo'n bevalling worden als van Zoë,toch?Een simpele curretage en ik kon terug naar huis.Omstreeks 14u zaten we in de wachtzaal van het ziekenhuis.Er zat ook een dame met een mooie kleine baby.Ik wilde niet kijken,,maar steeds weer gingen mijn ogen die kant op.Het was zo'n schattige baby...Ik bedacht dat ik al die kansen weer niet kreeg.Ik zou weer niet kunnen pronken met mijn baby,ik moest opnieuw alles opzij schuiven.Het enige waar ik mee naar huis zou gaan was een hels verdriet en een gevoel van leegte.
Baby's,mama's met bolle buiken...Ik kon ze niet meer verdragen.In mijn ogen waren ze allemaal even slecht.Ik haatte hartgrondig dat iedereen kreeg wat ze wilden terwijl ik voor alles moest vechten.Het leven leek me helemaal niet eerlijk.Waarom werd ik telkens weer met mijn lichaam tegen de muur gedrukt?Wat hadden wij in Godsnaam verkeerd gedaan?Verdienen we geen klein beetje geluk?
Ik moest mijn zakkendoek bovenhalen want de tranen stroomden over mijn wangen.We gingen binnen en plaatsten ons aan het bureau van de gynaecologe.Ze vertelde ons opnieuw wat de baby mankeerde en besloot dat we de zwangerschap beter konden afbreken.Deden we dit niet,dan waren de tests voor niets geweest.Aangezien wa van in het begin hadden gezegd dat we de zwangerschap zouden stop zetten indien bleek dat het kindje dezelfde aandoening had als Zoë was de beslissing snel gemaakt.Ik vroeg haar hoe alles in zijn werk zou gaan.Ik dacht nog altijd dat een curretage zou volstaan maar ik dacht verkeerd.Ik moest naar de materniteit om te bevallen want de baby was te groot en bovendien leefde het kindje nog.Het wasalsof iemand me recht in het gezicht had geslagen.Ik zou om vier uur diezelfde namiddag een bevalling opwekken van een kindje dat niet eens de kans kreeg te leven.
Toby kon opnieuw bij mijn ouders verblijven en zij reageerden net als de eerste keer.Het was beter nu...Ze hadden gelijk,maar dat maakte mijn verdriet er niet kleiner op.Ik zag heel weinig emotie in hun ogen maar ik wist dat ze hun best deden die voor mij verborgen te houden.
Zoals afgesproken stapten we om vier uur de materniteit binnen.Ik kreeg direct mijn eerste zetpilletjes.Ik had dezelfde vroedvrouw als bij Zoë en ook zij herinnerde haar wie ik was.Ze toonden mij hun steun door hun hand op mijn schouder te leggen en door mij moed in te spreken voor de dagen die komen.Dagen die er voor ons allemaal hetzelfde uitzagen....grijs.
Ik had enorm veel schrik omwille van wat de vorige keer was gebeurd inzake verdoving maar ik wist dat zij het zich niet konden permitteren dat ik weer zo'n pijn zou lijden.Mijn gynaecologe vond het van het grootste belang dat ik geen pijn had en door haar vastberadenheid kreeg ik de beste anesthesist mogelijk.
Om half negen kreeg ik koorts.Ik rilde van de kou en in tegenstelling tot vorige keer was het ook buiten barkoud.Ik voelde me verschrikkelijk.Yves en ik hadden de laatste uren niet veel meer gedaan dan huilen.Maar we hielden ons allebei sterk en probeerden ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling.Ik had tijd om na te denken....Op een bepaald moment geraak je gewend aan het feit dat het telkens weer slecht afloopt maar ik had dit in geen honderd jaar verwacht.Iedereen had me verzekerd dat alles goed zou komen.Een keer?Ja,maar toch geen twee keer na elkaar?Achteraf lijkt het allemaal zo naiëf,maar eigenlijk is het gewoon hoop.
We probeerden wat televisie te kijken en elkaar wat op te krikken door schunnige praat te verkopen.We konden er al eens om lachen.We moesten op een bepaald moment toch beseffen dat het geen zin had om ons leven stil te leggen.Het was belangrijk om vooruit te blijven kijken.Ook hier moesten we weer door.En het zou pijn doen...maar het was niet onmogelijk.Dat wist ik,dat wist Yves,dat wisten we allebei maar al te goed.
we hadden nog altijd onze zoon.Toby had en heeft nog steeds heel hard een mama en papa nodig in zijn leven.Bovendien zijn wij enorm dankbaar en gelukkig dat hij ons tenminste de kans heeft ons te bewijzen als ouders.Misschien wel onze enige kans.Was dit de ultieme relatietest van God?Moesten we ons nog meer bewijzen,nog harder verchten om onze droom te realiseren?Maar wat dan met al die mensen die hun kinderen dumpen in een schuif in Brussel?Moeten zij zich dan niet bewijzen?Het blijft me tot op vandaag een raadsel hoe een mensenleven in elkaar zit.Hoe is het mogelijk dat de ene het wel overleeft en de andere niet?Zelfs onze diagnose snap ik niet.Hoe is het mogelijk dat we niet meer in staat zijn om een baby op de wereld te zetten,terwijl het bewijs dat het wel mogelijk is rondloopt? Wanneer ben je het waard om geluk te hebben?En misschien belangrijker...wanneer niet?
Terwijl we wachtten mocht ik een dekentje kiezen voor onze baby.Dat betekende dat ik ook dit kindje te zien zou krijgen.Ik keek Yves aan,een bezorgde blik in mijn ogen.Ik dacht dat we dit kindje niet te zien zouden krijgen.Was het wel aanzienbaar?Omdat roze geen optie meer was,koos ik voor het gele denkentje.Ik kreeg ook een quiltje,net als bij Zoë.Opnieuw kregen we de keuze:meenemen naar huis of meegeven met de baby?
We zouden Amy,want dat zou de naam van onze meid worden,bij haar zusje laten uitstrooien.Op die manier zou Zoë niet meer zo alleen zijn en waren we er zeker van dat onze kleine Amy de weg naar het hiernamaals zou vinden.
Terwijl Yves een luchtje ging scheppen,lag ik in bed.Opeens voelde ik de dingen die ik,hoe graag ik ook wil,niet kan beschrijven.Ik begon overal te tasten want de vroedvrouw was net weg en ik wilde haar niet opnieuw storen.Toen ik tussen mijn benen keek en bloed zag begon ik te panikeren.Er was niemand in de buurt om mij te helpen.Yves was net de kamer uitgegaan,de vroedvrouw was weg,en ik kon de bel niet bereiken.Ik kon onmogelijk uit mijn bed stappen want de verdoving was deze keer wel goed.Ik besloot dan maar om mezelf recht te trekken en terwijl ik dat doe voel ik iets'kwakken in mijn buik.Ik voelde tussen mijn benen maar trok bijna onmiddellijk mijn hand weer terug.Tergelijkertijd kreeg ik persdrang en aangezien ik toch niets verkeerd kon doen perste ik.Terwijl ik duwde en intussen die verdomde bel nog steeds probeerde te pakken,kwakte het hevig.
Toen Yves de kamer binnenkwam,panikeerde ik nog meer."Er ligt iets tussen mijn benen!",riep ik naar hem.Hij durfde niet te kijken uit angst voor wat hij zou aantreffen.In plaats daarvan belde hij de vroedvrouw.Toen ze even vluchtig onder het deken keek,en daarna haar blik op mij richtte was hetgeen ik in haar ogen zag genoeg.Ze vertelde me dat de baby geboren was.Om tien na tien werd Amy Verstraete geboren.Ik probeerde me rechtop te plaatsen zodat ik haar kon zien,maar ik wist niet goed wat ik precies zag.
Kort daarna,wanneer ze me in de verloskamer curetteren,kreeg ik mijn kleine meisje in een bekkentje bij mij.Ze was klein,maar perfect.Ze had alles wat een baby moet hebben.Haar hoofdje leek dan misschien op dat van een alien,maar het was toch mooi om te zien.Het was alsof ik een foto van haar nam en die opsloeg in mijn hart.En daar zit ze nog altijd veilig opgeborgen.Omdat ze zo fragiel was mocht ik haar niet uit het bekken nemen.Als ik dat toch zou doen,zou alles scheuren.
Het is ons kleine wonder!Ze mat amper tien centimeter en woog zesrig luttele grammetjes.Een minimensje met een enorme invloed op ons leven.Ze was niet eng of akelig,ze was uniek.Ik schrok niet van hoe ze eruit zag.Ik huiverde niet toen ik haar vasthield.Ik was niet bang om van haar te houden,ze was mijn baby...Ons kindje.Yves bekeek haar met een droefheid die ongekend zou moeten zijn voor zo'n jonge mensen als ons.Weer een kindje dat uit onze armen werd gerukt,maar een plaats innam in ons leven.Triestig....
Ook van haar namen we foto's zodat we haar zouden kunnen herinneren.....Maar waren die foto's eigenlijk niet overbodig?Ik kon elk detail van haar zo voor me zien...Niettemin wilde ik ook voor haar een afscheidsfoto kunnen maken.
Ik wil op ieder moment in mijn leven,op elk uur van elke dag in staat zijn om hen te kunnen bekijken op foto,weer alle details in me op te nemen en me door hen laten helpen om een moeilijke dag door te komen.
Ik moest die nacht doorbrengen in het ziekenhuis want ze konden me niet meer laten gaan aangezien het reeds nacht was.Dat vond ik niet erg,het gaf me de kans een goede nachtrust te nemen.Maar ik wilde toch zo vlug mogelijk de materniteit verlaten.Ik verblijf er niet graag,tenminste niet zonder baby.
ROUWKAARTE-JE AMY
geen woord drukt uit de droefheid,en niets geeft weer de pijn aan alles wat wij wensten en dat niet zo mocht zijn toch heeft jou tere leven ons in het diepst geraakt en daarom lieve kleine Amy ben jij voor ons volmaakt
Ik werd naar mijn kamer gebracht waar ik de tijd zou krijgen om haar helemaal in me op te nemen.Ik zou haar kunnen knuffelen,foto's kunnen nemen...en we zouden er haar vooral aan familie kunnen laten zien.Want sowieso waren we de trotse ouders van een prachtige dochter.
Yves nam Zoë in zijn armen en durfde amper te ademen uit schrik dat er haar iets zou gebeuren.Het is alsof ze levend in zijn armen lag en hij schrik had haar te laten vallen,zo zorgzaam.Wendy was ook al in de kamer en wanneer we binnen kwamen stond ze meteen op.Toen ze het kleine dekentje zag dat Yves vasthield,moest ze huilen.Yves en ik huilden met haar mee....We bekeken Zoë heel aandachtig.Er leek niets mis te zijn .Ze had alles wat een gezonde baby moest hebben maar de natuur had er anders over beslist.Het was echt onbegrijpelijk dat ze helemaal geen levenskansen had.
Ik probeerde me sterk te houden toen mijn ouders naar me toekwamen.Ze keken met bange ogen in mijn richting maar ik wist dat ze niets liever wilden dan Zoë zien.Wendy legde haar met veel zorg in de armen van mijn moeder.Op het moment dat ze Zoë aankeek,kon ze haar emoties niet meer te baas.Ze huilde tranen met tuiten en keek snikkend naar onze kleine,prachtige,maar levensloze meid.Mijn vader kon het niet aan en moest heel even de kamer verlaten.Toen hij terugkwam nam hij Zoë in zijn armen en kon alleen maar zien wat ook wij zagen,ze was perfect.
Het was niet eerlijk!Wat hadden we verkeerd gedaan?Dit zou niet mogen gebeuren.....Even later kwam ook mijn schoonzus langs.Ook Lynn en Kelly,haar dochters ,waren meegekomen om afscheid te nemen van hun nichtje.Ik vond het knap dat zo'n jonge meisjes als zij het aandurfden om onze meid te komen bezoeken.Ze keken van in de verte toe en zagen Zoë van de ene arm naar de andere arm gaan ,maar hun ogen waren vooral op mij gericht.
Bitter bekeek ik alle mensen die huilden en probeerden het beste te zeggen tegen Yves en mij.Ik was nog altijd niet in staat emoties te tonen.Ik dacht alleen maar aan hoe mijn leven erna zou worden.Hoe zou ik hier in godsnaam mee om kunnen gaan?Ik zou nooit meer kunnen lachen,ik zou nooit nog gelukkig zijn en ik zou nooit meer dat meisje krijgen die ik nu had verloren.
Ook Heidy,mijn andere zus,kwam langs.Ze kon niet lang blijven omdat haar kinderen alleen thuis waren.Ze mochten niet komen,ze had schrik dat het beeld van Zoë hen zou achtervolgen.En ik begreep het maar al te goed.Voor mij was Zoë een gewoon meisje,maar voor anderen bleef ze iets raars.
Na iets minder dan twee uur besloot ik Zoë af te geven.Ik had beloofd haar niet al te lang in de kamer te houden zodat de autopsie nog die dag zou kunnen plaatsvinden.Het was namelijk belangrijk voor hen,maar ook voor ons,dat we de oorzaak van deze gruwel konden achterhalen.Mijn ouders geven haar nog een laatste kruisje op haar voorhoofd.Yves streelde haar gezichtje en ik gaf haar een kus.Daar ging ze dan,ik wilde schreeuwen!Ik wilde roepen,ik wilde hen stoppen!Ze moesten mijn kindje bij mij laten.Ik was hier niet klaar voor,ik wilde haar niet afgeven....Maar ik kreeg geen woord over mijn lippen.Yves neemt me in zijn armen en samen huilen we."Ik zal goed voor je zorgen,ik hoop dat je sterk blijft voor de toekomst...",fluisterde hij me toe.
Toby was nu onze prioriteit.Hij wist nog niet dat zijn zusje er niet meer was en zou al helemaal niet begrijpen wat doodgaan of sterven betekende maar wij wilden dat hij wist dat hij een zusje had.Hij zou opgroeien met een zusje.Dat zusje heette Zoë,was prachtig en één van de sterretjes aan de hemel.
Een doom ben je gebleven wij hadden je alles willen geven je zoveel willen leren,laten zien voelen en genieten je alle liefde willen geven en ons geluk met je willen delen een droom ben je gebleven en als een wondermooie droom zul je met ons verder leven
Maar toen kwamen we thuis,zonder dochter.De kinderkamer bleef onaangeroerd.ik zag de spulletjes liggen die ik voor haar had gekocht.Het deed me allemaal zo verschrikkelijk veel pijn.In de warmte van de zomerzon probeerde ik mijn verhaal op een website te plaatsen.Ik hoopte op die manier mijn verdriet een plaats te kunnen geven,ik zou het allemaal van me kunnen afschrijven.De mensen die mijn blog zouden lezen ,zouden hopelijk iets meer kunnen begrijpen van de vreselijke situatie waarin we verzeild waren.Ik hoopte de mensen te kunnen tonen dat de wereld vreselijk is...
Mijn vader zorgde,ondanks alles,dat de kamer helemaal af raakte zodat wij ons bedje konden verhuizen naar de kamer waar normaal ons meisje zou slapen.Het enige waar ik aan kon denken was haar...Ze was het beeld waarmee ik opstond,het beeld waarmee ik ging slapen,het beeld dat de hele dag in mijn gedachten bleef.Toby leed eronder want ik kon amper voor hem zorgen.Het enige wat ik deed was de hele dag huilen.Het verstikte mijn relatie.We konden bij iedereen terecht voor steun,troostende woorden maar het was nooit genoeg.Niemand kon ons volledig begrijpen ,hoe hard ze ook probeerden.
Om ons verdriet te verzachten ,kochten we nutteloze zaken ,die dan toch geen oplossing bleken.We kochten meubels om ons huis op te fleuren maar de pijn bleef hangen.Het was overal aanwezig.In ons hart,in ons huis,bij familie,op mijn werk...en het wilde maar niet weggaan.
Twee dagen na de bevalling ging Yves opnieuw werken.Ik begon me zo stilaan te vervelen.Na een bezoekje van mijn team besloot ook ik opnieuw de draad op te pakken en aan het werk te gaan.Iedere dag kreeg ik kaartjes toegestuurd van mensen die mij het hart onder de riem wilden steken.Ik was hen ontzettend dankbaar.Dankbaar dat ze er voor mij wilden zijn,dat ze me begrepen en ons wilden steunen in die moeilijke periode.Ook mijn website had dagelijks heel wat bezoekers.Veel mensen wisten niet eens dat ik zwanger was en waren ondersteboven van het vreselijke nieuws.
De juffen van Toby wisten niet goed wat te zeggen maar toch schreven ze allebei een mooie tekst op mijn blog.Telkens als ik die brieven las moest ik ontzettend hard huilen.Ik weet nog altijd niet waarom.Ook toen mijn regiomanager mij een sms stuurde ,kreeg ik het hard te verduren.Er stonden zoveel lieve en tegelijk pijnlijke woorden in....
Het leek alsof mijn lichaam niet wilde dat ik kon doorgaan met mijn leven.Het huilen wilde maar niet stoppen en ik was zo uitgeput.Ik wilde zo graag dat de pijn verzachtte,maar het leek ijdele hoop.
Het is bijna onmogelijk om alle reacties van vrienden,familie en kennissen in mijn boek te verwerken maar ik wil toch proberen om de meeste aan jullie te laten zien.Ik heb er kracht uitgeput toen ik die het meest nodig had...en tot op vandaag en ook in de toekomst zullen deze woorden me nauw aan het hart blijven liggen.
REACTIES VAN FAMILIE EN VRIENDEN
ZOÊ
Lief klein kindje,
Het had zo mooi kunnen zijn maar als je had blijven leven was dat een leven geweest vol pijn dat jij er niet meer bent zullen wij moeten accepteren om zonder jouw verder te leven iets dat we allen moeten gaan leren wij geven je een kruisje en een zoen wij moeten je laten gaan en dat doet pijn toch zal je ons hele verdere leven onze lieve kleine kleindochter zijn
Van opa en oma
Zoë blijft verder leven in ons hart,en bij iedere gebeurtenis,groot of klein,verdriet of blij, we zullen haar altijd missen! Maar ergens denk ik dat jullie,en ook wij,daar sterker zullen uitkomen,leren relativeren in soms kleine akkefietjes waar we ons nu druk in maken! Ze blijft het allerkleinste meisje van de familie! Waar ze nu ook mag zijn,ik ben er zeker van dat ze daar goed is en dat ze met haar kleine handjes eens zal wuiven naar grote broer,papa en mama jullie hebben een moeilijke maar correcte beslissing genomen! ze was volmaakt in haar onvolmaaktheid Liefs,tante Wendy
Het verlies van een jong leven is moeilijk te dragen heel veel sterkte en steun gewenst om dit te verwerken Christine Werbrouck
Lieve Zoë, ook al ken ik je niet en zal ik je nooit kennen,voor mij was je al bijzonder.Ik heb je gevoeld,gezien....En ik hield al van je vanaf het moment dat ik wist dat je er was.Door het dolle heen omdat ik er een nichtje bij kreeg.
Maar toen kwam er slecht nieuws,je had water rond je kleine longetjesen geen enkele van die 'slimme ' dokters met hun stapels diploma's konden jouw ouders vertellen wat er met je aan de hand was.
Toen moesten je ouders naar Leuven voor een onderzoek en voor heel even kregen we weer hoop,alles zal wel in orde komen.De dokters spraken zich echter niet uit,als het vocht zou afnemen zou het wel goed komen,maar dat deed het niet!
Op donderdag 25 juni moesten je ouders weer naar Leuven en nog diezelfde avond werd beslist dat je ter wereld zou komen.
Zoë Verstraete,een klein wonder met een andere bestemming.Een kindje te speciaal voor het leven op aarde.Wat ik het jammerst vind,is dat ik je nooit zal horen wenen,noch lachen,geen tandjes en allures zal zien krijgen.
Ik wilde dat er iets was dat ik kon doen maar dat ligt jammer genoeg niet in mijn macht.Op de vraag of ik geloof in God,zeg ik vanaf nu resoluut'neen.Want ik zou van hem walgen.
In jouw geloof ik wel,dat zeker!Je wordt een sterretje aan de hemel,en iedere keer als ik naar de sterren zal kijken weer ik dat er een heel bijzonder persoon verblijft.En dan wordt het nu tijd dat ik je zal laten gaan.Ik zal eeuwig van je houden.
Kusjes,je nicht Lynn
Mama Brenda,papa Yves en broertje Toby Ik wil jullie heel veel sterkte en liefde toewensen om het verdriet van Zoë te verwerken.Ik heb je buikje zien groeien,je straalde elke morgen bij het brengen van broertje Toby naar ons klasje.Grote broer is daar.....en plots die morgen toen je later aankwam op school.Die tranen in je ogen....het slechte nieuws.....Ik wist niet wat ik zeggen moest...het afwachten...,de onderzoeken...terug hoop...en dan...de moeilijkste beslissing ooit!Dokters moeten ouders nu eenmaal de keuze laten...waarom?Alleen om hen een schuldgevoel te geven?Neen hoor,indien Zoë een normaal en gezond leven had kunnen leiden hadden de dokters dat wel laten weten hoor en dan hadden ze alles op alles gezet om Zoë een kans te geven.Dus mama Brenda,laat je niet meeslepen door een gevoel van,misschien was ze alleen maar een beetje ziek,nen,ze had geen kans.Ik begrijp jullie reacties als ouders,de eeuwige vraag of jullie wel de juiste beslissing hebben genomen.Maar wat is juist?Op deze vraag zal je nooit een antwoord kunnen krijgen,maar je hebt samen beslist en het was een keuze die voor jullie als mama en papa en grote broer de beste beslissing was.De kleine Zoë had geen kansen om zo te worden als grote broer.Is het de keuze van God,de natuur...we blijven zoeken naar antwoorden.Wat heel belangrijk is,is dat jullie er als gezin mee omgaan,het verdriet samen en elk op zijn eigen manier verwerken.De blog is zeer mooi en grijpt me bij de keel.Ik heb gehuild,gesnikt en vooral meegeleefd...het is hartverscheurend jullie verhaal.Probeer grote broer Toby er zoveel mogelijk bij te betrekken.Ook al is het voor een kleuter soms moeilijk te vatten,hij zal zijn zusje in zijn hartje dragen,zijn leven lang.Ze is een sterretje geworden in de mooie hemel...en niet langer meer in mama's buik.Ook wij zullen Toby op school heel goed opvangen, Juf Corine,eerste kleuterklas
Alle reacties kunnen gelezen worden via de blog,ik heb ze niet allemaal opnieuw van mijn boek overgeschreven omdat sowieso hier op mijn blogje te vinden zijn,maar in het boek zijn ze wel verwerkt.Ook de foto's zijn hier niet bijgevoegd omdat je ze ook hier kan vinden.
De eerste week op het werk ging vlot en onverwachts goed.Ik zag niemand die ik kende ,moest nergens mijn verhaal vertellen .Ik kon gewoon rustig mijn ding doen.'s Avonds ging het steevast moeilijker.Wanneer ik naar huis reed,alleen in de wagen,kreeg ik meer dan eens een huilbui die pas overging als ik mijn huisje naderde.Ik probeerde mijn betraande gezicht en mijn rode ogen zo goed mogelijk te verbergen voor Yves zodat hij zich geen zorgen zou gaan maken.Toch besefte ik dat hij ze wel degelijk zag.Hij voelt wanneer ik niet meer kan.
Omdat mijn eerste week zo vlotjes ging,was het een klap toen de tweede werkweek moeilijker bleek te zijn.Er kwamen veel klanten die wisten dat ik zwanger ben geweest en die zich nu,geheel terecht,afvroegen hoe het was gelopen.Dat betekende dat ik meerdere keren mijn verhaal moest doen maar ook dat ik vaak te horen kreeg dat mensen me niet durfden aanspreken.Dat raakte me want het voelde net alsof ik iets verkeerd had gedaan.
Net voordat ons verlof begon kregen we de uitslag van de autopsie.Op een vrije dag moesten Yves en ik naar het ziekenhuis van Roeselare waar een patholoog ons zou uitleggen wat Zoë mankeerde.Hij vertelde ons dat zij een stofwisselingsprobleem had,die het gevolg was van een chromosonale aandoening.Zowel bij Yves als bij mij ontbreekt chromosoom zeven.Zij noemen het een lysosomale stapelingsziekte.Er zijn meer dan veertig ziekten die onder deze categorie worden onderverdeeld.Elk van deze ziekten word veroorzaakt door een probleem met een specifiek enzym in het lichaam.Hoewel deze ziekten elk op zich vrij zeldzaam zijn treffen ze samen ongeveer 1 op de 7700 baby's die geboren worden.De symptonen van deze LSD's zijn heel uiteenlopend.Sommige kunnen betrekkelijk kleine problemen veroorzaken,terwijl andere heel ernstig kunnen zijn.De opties voor medische behandeling omvatten vaak verschillende medische specialismen.Voor sommige lysosomale stapelingsziekten zijn er specifieke behandelingsopties die kunnen overwogen worden.
Wat dat voor ons betekent sloeg in als een bom.Een op de vier zwangerschappen is gedoemd om te mislukken...Het wordt ons aangeraden om bij een volgende zwangerschap,als die er zou komen,zo vroeg mogelijk testen te laten doen zodat we al vroeg zouden weten of onze baby een kans had op leven.Hetgeen we daar te horen kregen was voor ons verschrikkelijk.Het ontnam ons alle hoop.De weken die daaraan vooraf gingen hadden we gedacht dat het verliezen van onze baby puur toeval was.Ik had dat liever gehad dan zou ik zonder angst aan een volgende zwangerschap kunnen denken.Nu lagen de kaarten heel anders....Ik weigerde mijn kinderwens op te geven ongeacht de diagnose.MIjn gevoel zou altijd de bovenhand blijven houden!
We hadden nooit gedacht dat het probleem bij onszelf zou liggen en het plaatste een extra druk op onze relatie.Het zou ongetwijfeld moeilijk zijn om als koppel door het leven te blijven gaan.Niettemin hadden we al een zoon op de wereld gezet en dat maakte onze binding groter dan bij andere koppels.Meestal gingen koppels die dezelfde diagnose als ons kregen uit elkaar omdat de kans klein was dat ze samen een gezonde baby op de wereld zouden kunnen zetten maar daar waren wij wel in geslaagd.
We probeerden onszelf hoop te geven door ervan uit te gaan dat we nog altijd 75% kans hadden op een gezonde baby.Moesten dit de winstkansen zijn bij de lotto dan speel je gegarandeerd mee,maar voor ons bracht het nachten van onrust en gewoel met zich mee.Zouden we nog een keer onze hoop durven vestigen op een goede afloop?
Er waren natuurlijk ook andere opties.We zouden kunnen adopteren of een spermadonor zoeken maar dat betekende dat ons kind nooit meer echt van ons beiden zou zijn.Wilden we dat wel?Yves zag dit niet zitten,en ik was het eigenlijk wel met hem eens,maar mijn moederinstinct zei me dat ik het toch zou proberen als hij me de kans gaf.In het kantoor van de patholoog kon ik me amper bedwingen en moest ik heel wat huilen.Er was niet meer alleen het verdriet van Zoë,maar nu moesten we ook begrijpen,aanvaarden en verwerken.Ik wilde het liefst meteen beginnen aan een tweede zwangerschap maar de patholoog vond dat ik beter nog zou afwachten.Tenminste tot mijn rouwproces voorbij is...
"Je bent nog niet klaar om opnieuw te bgeinnen...Probeer niet te lopen als wandelen nog niet lukt",zei hij me.Maar ik sloeg zijn advies in de wind.Ik besliste nog altijd zelf wat ik wel en niet zou doen.Hij probeerde me te overtuigen door te zeggen dat onze relatie momenteel geen tweede zwangerschap kon overleven.We zouden het geen jaar meer uithouden maar ik lachte alles zuur weg.
Na drie weken besloten we om toch een reis te maken.We hadden dat eigenlijk niet voorzien,maar ik wilde weg.Weg van alle verdriet,weg van de mensen die mij proberen te steunen,weg van mijn huis waarin alles me blijft herinneren aan wat er gebeurd was,gewoon weg! Ik geef toe dat het ruzies gekost heeft om op reis te kunnen.Ik verplichtte Yves bijna om een reis te boeken,hij moest me dit toch gunnen?Het was mij om het even wat de bestemming zou worden,als ik maar weg was.
We raadpleegden het internet en beslisten uiteindelijk dat Tunesië onze bestemming zou worden.We boekten voor acht,heerlijke,warme dagen.Weg van onze zorgen....Toby zou de hele dag kunnen ploeteren en spelen in het water en ik was blij om even alleen te zijn met Yves.
Tunesië viel ietwat tegen maar ondanks alles kon ik er goed nadenken.Na lange tijd te hebben gepraat,beslisten Yves en ik uiteindelijk om een tweede poging te wagen.Net als ik,is ook hij enorm bang dat het opnieuw zal gebeuren.En ook al wist ik niet zeker of Yves het voor honderd procent zag zitten,ik besefte maar al te goed dat hij alles zou doen om mij gelukkig te maken.Maar ik moest wel beloven dat het geen vervanging zou worden voor Zoë.
IN DEZE TIJD VAN VREES WAARIN GEBEDEN ZO VAAK TEVERGEEFS BLEKEN ,
LEEK DE HOOP ALS OP VOGELS IN DE ZOMER;
VEEL TE SNEL VERVLOGEN
Jullie hadden al een plaatsje in ons hartje veroverd,de gedachte aan jullie had ons al helemaal betoverd,waarom mochten jullie niet met ons leven?Het is hard en verdrietig om jullie af te moeten geven,jullie zullen altijd in onze gedachten zijn...heel mooi,lief en o zo ontzettend klein...slaap zacht lieve meisjes.Ik sluit mijn ogen en leg mijn hand op mijn buik en bedenk leven daar waar nu leegte is,ik kan bijna voelen hoe het zou zijn en probeer te vergeten dat ik het zo mis,een verlangen naar iets,dat ik nu niet heb gehad,een warmte van binnen,kwetsbaar en pril.Ik open mijn ogen en voel het verdriet....Dat ik klaar ben voor iets dat mijn lichaam niet wil
proloog "Neeeeeeeeeeeeeeeeeen!",schreeuwt ze.Terwijl ze in haar wagen zit,amper in staat om te rijden,stromen de tranen over haar wangen.Na elke schreeuw voelt ze hoe haar lichaam slapper wordt,hoe ze stilaan de strijd verliest.Het doet zo'n pijn!Het verdriet,het gemis,de leegte,het schuldgevoel,de teleurstelling en die allesoverheersende woede.
Beetje bij beetje neemt het de controle over.Het overwint alles wat ze nog wil bereiken in haar leven ,het vreet zijn weg door haar ziel.Dat waar ze zo naar verlangt zal ze nooit meer kunnen krijgen.Ze wordt verplicht haar droom op te geven,haar leven stil te zetten.Niemand die hen kan helpen,niemand die hen begrijpt,niemand die hen kan steunen,.Hetgeen hen zo dierbaar is ,hun meisjes,hun engeltjes kan niemand terug brengen.Hoeveel tranen ze ook huilen,hoeveel ruzie ze ook maken....de pijn blijft even intens.Momenteel is het besef dat deze pijn zal blijven bestaan misschien wel de enige zekerheid die ze nog hebben.
Nog steeds niet in staat haar tranen onder controle te krijgen probeert ze uit alle macht iemand te bereiken.Ze kan dit niet alleen.Haar gsm valt uit haar handen,en bijna hopeloos probeert ze hem terug te vinden.Kijjkend naar de weg die ze moet volgen om naar huis te rijden,droomt ze weg en denkt terug aan de tijd dat ze een zwangerschapstest deed.Ze was toen op het werk.Kim,haar collega en beste vriendin,keek of de test wel positief was en toen dit zo bleek te zijn waren ze door het dolle heen.In haar verrukking vergat ze bijna Yves te bellen om ook hem van het vreugdevolle nieuws op de hoogte te brengen.Al sinds de geboorte van Toby ,hun zoontje,hadden ze gehoopt ook nog een meisje te mogen verwelkomen.Een koningswens was hun ideaal en die droom bleek te kunnen uitkomen.Want toen ze de gynaecologe een bezoekje brachten,vertelde deze hen dat het een meisje was.Ze zouden hun meisje krijgen!
Maar het enige wat ze nu hebben is een beetje aarde ,met een paar bloemen erop.Enkele beertjes die de weide wat mooier moeten maken zodat hun engeltjes hopelijk de warmte die ze voor hen koesteren kunnen voelen.De herinneringen zijn er wel,maar de meisjes zelf niet.
Net als elk ander schitterend verhaal begon ook het onze met goed nieuws.Ik was zwanger en de blauwe lucht zat vol muziek,de wereld stond plots stil.Niets kon nog verkeerd gaan.Yves en ik dachten niet dat er iets was die ons leven zo drastisch zou kunnen veranderen.
Op 7 december 2008,de dag waarop mijn papa 56 jaar werd,besloot ik te stoppen met mijn anticonceptie.Ik kon echt niet wachten tot mijn cyclus voorbij was zodat ik een nieuwe maand kon starten zonder nuva ring.Al een hele tijd verlangde ik naar een broertje of zusje voor Toby.Maar als ik heel eerlijk ben heb ik altijd gehoopt op een zusje.Voor Toby betekende het een speelkameraadje,voor ons een droom die werkelijkheid zou worden.Aangezien ik de eerste keer vrij snel zwanger raakte,dacht ik nu ook weer niet te lang te moeten wachten.Wat bleek?Ik had gelijk.Al op 8 februari 2009 was er hoop,ik was over tijd. Eerder voelde ik nog mijn eisprong en mijn buikgevoel vertelde me dat er reden zou zijn om te feesten.Normaal moet je een week wachten voor je een zwangerschapstest doet maar Kim,mijn beste vriendin,wilde niet wachten.Zij ging voor mij om een test en even later zat ik al op het toilet van ons dagverblijf....Ik riep haar nog even dat eigenlijk niet moest plassen en het dus geen zin had,want er moet voldoende urine op het stripje vallen vooraleer de test kan slagen.Maar niets hielp,ik moest en zou die test doen.Uiteindelijk bleek er toch een beetje urine te komen en ik probeerde de strip zo goed mogelijk in de straal te houden.Wanneer ik klaar was kreeg ik met moeite mijn broek terug aan en ik kon hem zelfs niet dicht ritsen van de zenuwen.Ik liep snel naar Kim toe en zij borg de test veilig in zijn doosje op.Zo stond het immers op de bijsluiter,vijf minuten wachten.Die vijf minuten leken wel een eeuwigheid en na al twee minuten vroeg ik haar of ze al eens wilde kijken.Ze lachte en stemde toe,en ook al hoorde ik aan haar stem dat de test positief was,ik kon het niet geloven.
"Neen?Echt?"vroeg ik haar."Ja hoor,je bent zwanger!"antwoordt ze.We keken allebei naar de test,gewoon om zeker te zijn.Nadat ik mezelf had overtuigd dat het echt wel waar was,voelde ik die bekende warmte in mij opkomen.Ik voelde geluk,blijdschap en ik zag mijn eigen vreugde weerspiegelt in de ogen van Kim.Ik trappelde zo hard met mijn voeten dat ik dacht dat de vloer zou breken.In mijn verrukking vergat ik Yves te bellen.Ik belde zelfs eerst nog naar mijn moeder die meteen zegt dat ik best zo snel mogelijk bel naar Yves.Ze vroeg mij ook of de test wel honderd procent zekerheid schenkt.Ze durft me amper proficiat te wensen,bang dat het dan misschien toch vals alarm blijkt te zijn.Ik wist ook dat het eigenlijk nog te vroeg was om het van de daken te schreeuwen,daarvoor wacht je best tot na de eerste echo,maar dit kon ik toch niet zwijgen!?Ik beëndig het gesprek en belde Yves .Ook hij was trots dat het ons zo snel overkomt.Hij was super blij dat hij opnieuw vader werd.Het idee dat een klein wonder zich bij ons gezinnetje zou voegen was op dat moment nog wennen.Maar al heel snel keken wij er naar uit.
Nog niets te zien,maar wel aanwezig,hoe je eruit zal zien dat houd ons bezig,alles moet nog groeien,want je bent nog zo klein,zou je een jongen of een meisje zijn?Nog geen besef van dag of nacht,maar dat geeft niets,want mama houd de wacht,blijf maar lekker veilig binnen,snel genoeg zal het avontuur voor jou beginnen!
In februari 2009 kreeg ik de eerste echo van onze baby.We hoorden voor het eerst het hartje en waren apetrots.Het nieuwe geluk dat zich in mijn buikje nestelde ,het wonder dat in mijn buikje groeide werd werkelijkheid bij het zien van die eerste beelden.Nog steeds vind ik het wonderbaarlijk hoeveel je kunt houden van je kind,zelfs al is het nog zo klein als een garnaal.Het gevoel die je krijgt bij het zien van die beelden is zo intens en levendig .Onbeschrijflijk ......Het idee dat we binnenkort met z'n vieren zouden zijn maakt ons zo gelukkig dat we op dat moment al het gevoel hadden compleet te zijn.Ook Toby was welkom in de praktijk want ik wilde dat hij alles meemaakte van in het begin.Ik wilde dat hij zijn broertje of zusje al leerde kennen in de hoop dat hij ook besefte dat hij straks niet meer alleen zou zijn.Maar we wilden hem ook duidelijk maken dat we steeds van hem zouden blijven houden,ook als de aandacht binnen ongeveer 8 maanden zou moeten worden verdeeld.Hij begreep er natuurlijk nog maar weinig van,maar eenmaal mijn buik zou gaan groeien zou hij het wel beseffen.Met veel verbazing keek hij naar het kleine schermpje waar hij het kleine vruchtje kon zien bewegen,en luisterde hij naar het hartje dat het begin van een nieuw leven aankondigde.Wat hij zag en hoorde kon hij helemaal niet thuiswijzen,maar hij wist maar al te goed dat daar zijn zusje of broertje was.
"Wanneer gaan we nu naar de baby kijken?",vroeg hij toen we buiten kwamen.We moesten erom lachen omdat hij natuurlijk niet kon weten dat hij zijn broertje of zusje al had gezien.Voor hem moet dat vruchtje er heel raar hebben uitgezien en het hartje was gewoon een muziekje die in zijn oortjes binnendrong.
Net als bij mijn eerste zwangerschap,was ik nu ook weer heel misselijk en was ik amper in staat mijn voeding binnen te houden.Ik had heel weinig energie en ik deed niets anders dan slapen en rusten.Ik wist gewoon dat mijn lichaam die rust nodig had,en voor één keer gaf ik het ook zijn zin.
Ik bleef naar mijn werk gaan ook al moest ik veel in de keuken zitten omdat ik me flauw voelde.Maar dat gaf niet,dan deed ik de administratie en bekeek ik de leerstof voor mijn naderende examen.Ik was verplicht dit examen af te leggen ,toch als ik mijn functie als gerante wilde behouden.
Ik had er nooit van gehouden zwanger te zijn en ook nu hoopte ik opnieuw dat alles alweer snel voorbij zou zijn.Soms telde ik de dagen af naar de bevalling,maar hoe meer ik telde hoe langer ze duurden.Niettegenstaande probeerde ik zoveel mogelijk zelf te doen,alhoewel ik de grootste taken toch aan Kathy moest overdragen,Kathy was mijn assistente,die mij altijd heel goed hielp.Ik was blij dat zij de leiding wat kon overnemen tot ik me weer wat beter voelde.Want eerlijk?Ik kon geen team lijden terwijl ik zelf geen zicht had op wat er moest gedaan worden.En ook al ligt het niet in mijn aard om mijn winkel uit handen te geven,op dat moment had ik geen andere keuze.Bovendien kon ik nog altijd de eindcontrole doen.
Toen mijn regiomanager langskwam voor een check -up van de winkel vertelde ik haar meteen dat ik zwanger was.Ze was enorm blij voor me en gaf me een dikke zoen op de wang.Ze was heel liefdevol en heeft oneindig veel respect voor mij,tenminste dat denk ik.Voor mij was ze altijd al als een tweede moeder.Ze helpt bij problemen,heeft altijd wijze woorden klaar....Daarom was ik ook zo blij dat ze het eindelijk wist zodat ze kon ingrijpen indien er iets verkeerd liep.Misschien kreeg ik plots hevige weeën ,of teveel last en moest ik direct stoppen.Dan wist ze tenminste waarom.
Na ongeveer 12 weken zwangerschap kwam er eindelijk schot in de zaak.Ik kon al eens tonen dat ik zwanger was want intussen was mijn buikje al goed zichtbaar.Op de tweede echo,in april ,konden we zien dat het vruchtje begon te groeien.Het werd stilaan een echte baby,al bleef ons meisje of jongetje,op medisch vlak nog steeds een foetus.Men spreekt van een baby na 24 weken zwangerschap.Op dat moment was het kindje ongeveer 6 centimeter groot een woog rond de 40 gram.Maar wat we het liefst van alles wilden weten,het geslacht,konden ze ons pas vertellen bij de volgende echo.Ik hoopte stiekem op een meisje,en deze keer wilde ook Yves niks liever.
En terwijl de dagen elkaar opvolgden probeerde ik wat van de praktische zaken te regelen in verband met de komst van onze tweede spruit.Zo keek ik uit naar een onthaalmoeder want ik wist dat het nodig was om snel te reageren.Via Anja ,mijn schoonzus ,kreeg ik een adres en telefoonnummer te pakken.Yves en ik besloten dat het de moeite waard was om die avond eens een bezoekje te brengen en te zien of deze onthaalmoeder nog een plekje over had voor ons kindje.Moest ik dan plots een slecht gevoel krijgen,of ik zie het niet meer zitten dan had ik nog altijd de tijd om op zoek te gaan naar een andere onthaalmoeder.Op dat vlak ben ik eigenlijk wel kieskeurig,het is altijd moeilijk om iemand met jouw pasgeboren kindje te zien.Iemand die je baby dan bemoederd of commentaar heeft op bepaalde zaken.....Kortom iemand die wel goed is,maar raar overkomt.Gelukkig beviel deze vrouw ons meteen,en qua uren pastte ze perfect in ons schema.Een bijkomend vooreel was dar ze geen twee straten van de school van Toby is verwijderd.Op die manier kan ook hij eens bij haar verblijven na school.Of kan hij eens een dagje bij haar blijven als ik in de vakantie helemaal geen opvang vindt.Het was er ook zeer proper naar mijn mening en een ex collega van mij kon bevestigen dat deze onthaalmoeder enorm goed is.Goeie referenties zijn niet alleen belangrijk wanneer je op zoek gaat naar een job hoor!We hebben onze baby dan ook zonder aarzelen ingeschreven.Vanaf januari 2010 zou,hopelijk onze dochter,voor twee derden van de week bij haar komen.Yves en ik spraken ook af dat hij s'avonds om Toby zou rijden en ik om de baby om het niet moeilijker te maken voor hem.Want als vader thuis zitten met twee kindjes is niet altijd evident.Het moet wel gezegd,Yves is één van de weinige vaders die ook werkelijk voor zijn kind zorgt,toch leek het ons beter zo.
Naast de creche ,kon ik ook nog rekenen op mijn mama.Zij was bereid om een dagje in de week voor hem of haar te zorgen.Toen Toby nog een baby was kon ze dit niet doen,maar aangezien ze al een tijdje niet meer werkte op vrijdag vroeg ik haar of ze op die dag voor ons klein wondertje wilde zorgen.Trouwens,Toby verbleef ook elke zaterdag bij mijn ouders en tijdens de schoolvakanties was het zijn vaste stekje......dus waarom niet voor onze nieuwe baby?
In mei 2009 moest de tripletest worden gedaan.De test is een vorm van kansbepalende ,prenatale screening .Bij die test zou bloedserum worden afgenomen,en na een paar dagen mocht ik dan de dokter opbellen om de resultaten op te vragen.Ik had er heel wat schrik voor ,ook al waren die tests bij Toby altijd heel goed,ik wist ook niet waarom ik er meer schrik van had dan vroeger ,dat lag waarschijnlijk aan het feit dat ik ouder ben en meer bij de dingen stilsta dan toen.Ik dacht dan ook af en toe dat het bij ons wel eens verkeerd kon gaan,maar die gedachte bande ik altijd heel snel weer uit mijn hoofd.Het zou allemaal wel in orde komen.
"Alles is in orde ,jouw waarden zijn heel goed en niks kan leiden tot een foetus met het syndroom van down.",vertelde de dokter.Ik belde hem immers twee dagen na de test op om de uitslag te weten te komen.Ik was zo blij,ik kon mijn geluk niet op!Maar tergelijkertijd had ik ook een raar gevoel.Iets in mij vertelde dat er iets mis was met onze baby.En alhoewel iedereen mij verzekerde dat het flauwekul was,toch kon ik niet ontsnappen aan mijn gevoel en mijn gevoel zei dat het niet juist zat.
Mijn buikje begon snel te groeien en ik leek alsof ik al een hele poos ver was maar dat was niet zo.Mijn gewicht zat heel goed,en toch voelde ik mij opgeblazen.Ik kon ook niet meer in mijn oude broeken.Ik moest zelfs een zwangerschapsbroek dragen om mijn buik meer steun te geven en s'avonds was ik steeds kapot van de pijn in mijn buik.Soms had ik enorme krampen,vooral als ik in de zetel lag.Het werd soms zo erg dat ik amper nog kon opstaan.Ik dacht dat ik last had van voorweeën want daar had ik bij Toby ook vrij vroeg last van.Ik wou gewoon dat er niets verkeerd zou blijken te zijn met de baby wat natuurlijk volkomen normaal is.
Ondertussenging ons leventje gewoon zijn gangetje.Toby eiste verschrikkelijk veel aandacht en energie op.'s Nachts werd hij voortdurend wakker en dan moest ik hem troosten of naar het toilet brengen,er was altijd wel iets.Ik werd zo moe dat ik iedere dag wel kwaad rond liep.Want net toen had ik heel wat nachtrust nodig en Toby leek mij die niet te gunnen.Hij kon er natuurlijk niets aan doen,hij was zelf nog klein.Maar dat moe zijn was zo verschrikkelijk lastig.....
In mei 2009 was ik 18 weken zwanger.De baby had een buikomtrek die eigenlijk gelijk liep met een zwangerschapsduur van 19 weken.Dus we zaten goed.Maar het zou wel een klein kindje worden,want het had slechts de lengte van een baby van 16 weken.Eigenlijk vond ik het wel grappig om te horen.Na heel lang wachten kregen we uiteindelijk ook het nieuws te horen waar we al de hele tijd op zaten te wachten.Het geslacht!We waren verheugd toen we hoorden dat het een dochter zou worden.Ik kon het moeilijk geloven maar nadat de dokter drie kwartier op mijn buik had geduwd zodat ze eindelijk het geslacht zou kunnen zien op het scherm kon ik moeilijk anders dan geloven en glimlachen omdat mijn droom werkelijkheid zou worden.
Het word en meisje Het kindje dat gestadig groeit en zich ontwikkelt tot een echt mensje is nog niet helemaal volgroeid ,maar we weten nu,het is een meisje een meisje klein,een poppedijn wat zal dat heerlijk kroelen zijn als het eenmaal starks geboren zal zijn want t kindje is ook een stukje van mij en ik mag haar mama zijn
Toen ik vernam dat onze wens in vervulling zou gaan dacht ik meteen aan de naam Zoë.Die naam hadden we al een tijdje in gedachten,eigenlijk sedert de dag dat we wisten dat ik zwanger was van Toby."Een meisje?Onvoorstelbaar,ik?Een meisje!?,zei ik.Ik kon het niet geloven en toch belde ik de helft van de familie op om hen het goede nieuws te melden.Ik kon vanaf toen ook kleuren kiezen voor de kinderkamer,en kleertjes kiezen.Ik zou eindelijk een meisje krijgen!Een meisje wiens haar ik in staartjes zou kunnen doen,lila kleertjes zou kunnen geven.....Wat ik op dat moment vooral deed was wennen aan de naam die we ons meisje zouden geven,opdat het niet onbekend in de oren zou klinken eenmaal ze geboren werd.Ik was zo trots....een koningswens,het was fantastisch en het vervolmaakte onze droom.Vanaf het moment dat de gynaecologe me vertelde dat het een meisje werd droomde ik weg.IK fantaseerde iedere dag over haar uiterlijk,hoe ze zou zijn,wat ik allemaal met haar zou kunnen doen...ik was supergelukkig,voor mij kon het niet meer stuk.
Maar de weken bleven aanslepen.Naar mijn gevoel verliep iedere dag iets trager dan de vorige.Ik werd steeds dikker,maar moest tenminste niet meer overgeven.Ik kon wel nog altijd geen vlees eten of de voor mij verschrikkelijke geur van koffie verdragen.Voor de krampen in mijn buik moest ik magnesium nemen.Volgens de gynaecologe zou dat heel efficiënt zijn en dan zou ik 's nachts ook niet meer zo vaak wakker worden.
Toen ik ongeveer in mijn 22 ste week zat,het leek voor mij nog een eeuwigheid voor dat de baby er eindelijk zou zijn,werkte mijn papa aan de kinderkamer.Hij schilderde de muren in de door mij gekozen kleuren en zorgde voor een mooi plafond.Ik had gekozen voor een roze muur,een grijs plafond en een witte deur.Volgens mijn vader zou dit een mooi effect teweegbrengen en ik vertrouwde op zijn raad.Om deze plannen te kunnen realiseren moest mijn zonnebank plaats ruimen.Ik had die het jaar voordien gekregen voor valentijn maar moest hem noodgedwongen verkopen.We hadden er simpelweg geen plaats meer voor.En alhoewel ik altijd heb gehouden van een kleurtje vond ik het absoluut niet erg.Er kwam immers iets zo veel beter en mooier voor in de plaats.Onze dochter!
Ik kocht ook heel wat spulletjes want eenmaal ik het geslacht wist,was dat natuurlijk veel gemakkelijker en toffer.Een badje,een verzorgingskussen ,kleertjes...zijn maar een paar dingen die werden aangeschaft.Maar ik moest ook niet alles zelf kopen.Toen familie en vrienden me vroeger wat ik voor mijn verjaardag wilde ,koos ik voor babyspullen.Anja en Georgette gaven mij een zitje,collega's overlaadden mij met zaken als fopspeentjes,rompertjes,papflessen......Ik vond het heerlijk dat ik zoveel voor Zoë kreeg .Dat bevestigde alleen nog maar wat we al wisten,we krijgen een dochter!Het was echt en het deed me verlangen naar de dag waarop ze geboren zou worden.Ik wilde zo graag weten wanneer die dag zou aanbreken.Zou ze vroeger komen dan verwacht?Of net later?Zou z ook sprekend op haar vader gaan lijken als Toby?
In juni 2009 gingen we langs bij een andere dokter.Het is routine om in je 22ste week eens langs te gaan bij een andere gynaecoloog voor een secund opinion.Het zou kunnen dat deze iets ziet wat onze gynaecologe over het hoofd zag.Dat leek ons onwaarschijnlijk want bij Toby ging ook alles goed.Daarom maakte ik me dit keer ook geen zorgen.
Wanneer we in de wachtzaal plaatsnamen,voor een keer zonder zorgen,moesten we lachen om Toby.Hij deed weer eens zot omdat hij zoveel andere mama's ziet die ook een buikje hebben.Nadat we een halfuurtje in de wachtzaal hadden doorgebracht,was het onze beurt.Ik mocht eerst de kamer binnen gaan en plaats nemen op de stoel.Het was,in tegenstelling tot onze gynaecoloog ,een man maar hij was ons niet onbekend.Terwijl ik plaatsnam op de stoel vertelde hij ons dat het belangrijk is om deze keer een uitgebreide echo te nemen.Dat is nodig om ons de zekerheid te bieden dat er niets verkeerd is met de baby.Hij vroeg ons of we reeds het geslacht kennen,en een beetje aarzelend zei ik ja.Vorige keer bij Toby ,was het ook hij die gezien had dat onze gynaecoloog het geslacht verkeerd had bepaald.Ik wist nog heel goed dat ik bijna twee maanden had rondeglopen in de veronderstelling dat Toby eigenlijk een meisje was.Hij besloot het onderzoek verder te zetten en smeerde wat koude ecg-gel op mijn buik.Vrijwel meteen zag hij dat er iets niet klopte.Hij wilde echter nog niets zeggen,vooraleer hij alles grondig had onderzocht.Op dat moment veranderden de minuten in uren.Het geluk die ik even ervoor nog had gevoeld maakte plaats voor een droevigheid.Ik keek Yves aan en zag dat hij ,net als ik,niet kon geloven dat er nu iets mis zou zijn met onze baby.Na bijna vijf maanden!?Vijf maanden in welke ze niets hebben gezien?En dan zou er plots iets schelen?Allerlei verschrikkelijke beelden kwamen in mij op.Wat als de baby een beentje miste?Of als er een oortje ontbreekt?
Het onderzoek duurde zo verschrikkelijk lang.De gynaecoloog vertelde ons ook niets,hij wilde niets lossen totdat hij zeker was en alles tot in de details had bekeken.Maar diep in mij wist ik al dat er iets niet klopte.Een moeder voelt zoiets aan.De dag ervoor had ik het reeds tegen mijn collega's verteld.Ik zei hen dat ik dacht dat er iets fout zou lopen en nu denk ik dat ik het me misschien zelf op de hals heb gehaald....Volgens mij is het mogelijk om sommige dingen in het leven te bepalen door positief of negatief te denken.Ik had mijn energie beter in het positieve gestopt....Na een twintigtal minuten mochten we eindelijk plaats nemen aan zijn bureau en ik wist dat hetgeen ik te horen zou krijgen de wereld van onder mijn voeten zou weghalen.De dokter vertelde ons dat de baby heel wat vocht had over heel haar lichaampje en dat het nergens naartoe kan.Eerst vermoedde hij dat haar urinebuis niet naar behoren functioneerde en het vocht dus urine was die ze niet kon kwijtraken,maar dat bleek dan toch de reden niet te zijn.Het probleem was gecompliceerder.Volgens hem bestond de kans dat ik tijdens de zwangerschap iets had opgelopen en dat dit de reden was voor het vocht.
"Was er op de vorige echo's niets te zien?",vroeg hij ons.We moesten hem het antwoord schuldig blijven,we vielen compleet uit de lucht.Daarna vertelde hij ons dat het ook een stofwisselingsprobleem kon zijn.Ik kende het niet,begreep niet wat hij bedoelde.Het was ook mogelijk dat ik via Toby een ziekte had opgelopen.Op die manier kon de baby eventueel in contact gekomen zijn met één of andere ziektekiem.Als dat het geval bleek ,zou het vocht binnen de week wegtrekken en was er niks aan de hand.Maar de blik van de gynaecoloog vertelde me dat het niet goed zat.Ik moest al mijn moed verzamelen om hem te kunnen vragen of ik mijn kindje zou kunnen houden.Zijn antwoord was duidelijk,zonder dat hij veel woorden gebruikte.Het was een absolute noodzaak dat we zo vlug mogelijk naar Leuven zouden gaan.HIj wist dat het niet goed zat maar kon en mocht niet meer zeggen.Hij zou de dag erop bellen naar een professor in Leuven en vragen wanneer we zouden mogen langsgaan en wij mochten hem dan opbellen in de loop van de namiddag.
Hij schreef me alvast een weekje thuis voor om weer een beetje tot mezelf te komen.Yves kon hem bij het buiten gaan geen hand geven en ik wist niet goed wat te doen."Bedankt dokter",zei ik in tranen.Zelf wist hij niet goed hoe te reageren.Hoe kijk je naar mensen die net hun droom in duigen hebben zien vallen?Hij gaf me ,ietwat aarzelend ,een hand en deed de deur achter me dicht.
Dezelfde avond nog reden we naar mijn ouders.Mijn vader opende nog maar net de voordeur en hij wist ogenblikkelijk dat er iets scheelde.Huilens vertelde ik hem wat we net te horen kregen.Net als de gynaecoloog,net als ikzelf of Yves wist hij ook niet hoe zich te gedragen.Niettemin probeerde hij ons gerust te stellen."In Leuven kunnen ze veel kindje....".Hij overtuigde ons van het feit dat er nog altijd niets zeker was.Ik wist ook dat het misschien zou kunnen worden opgelost maar besefte tergelijkertijd dat dit waarschijnlijk niet het geval zou zijn.Ik voelde het gewoon ,als moeder wist ik het gewoon.
Ik belde mijn collega's met de mededeling dat ik de eerste dagen niet kon komen werken.In volle paniek vertelde ik Kathy dat ons kindje het niet zou halen.Ik hoorde aan haar stem dat ze moeite moest doen om niet in wenen uit te barsten.Ze wenste ons veel sterkte en vertelde me dat ze voor ons zou duimen.Ik liet de sleutels van mijn winkel ophalen zodat zij niet in de miserie hoefden te komen.Ik kon dan wel niet werken ,ik had genoeg overuren voorzien ,die toen heel erg van pas kwamen .Toen we 's avonds thuis kwamen was het onmogelijk om ons verdriet nog langer onder controle te houden.We hielden elkaar vast en huilden,ons intussen afvragend waarom dit ons overkomt.Yves bleef ondanks alles toch nog positiever dan mij,hij verzekerde me dat alles goed zou komen."In oktober zullen we onze meid in onze armen houden",fluisterde hij.Hij was altijd al een optimist geweest en toen hij het me zei,geloofde ik voor even dat het inderdaad allemaal in orde zou komen.Toch raakten we niet in slaap die nacht,we draaiden nog uren rond in ons bed,konden alleen maar denken aan de dingen die ons te wachten stonden.Ik had zoveel schrik om naar Leuven te gaan,het was niet mijn vertrouwde omgeving,er was niet eens een dokter die ik kende.Na urenlang piekeren vielen we dan uiteindelijk toch in slaap.
Blijven hopen ,ik hoop al dagen op geluk,maar hoe lang moet ik nog wachten?Hoe lang zal het nog duren om de pijn van binnen te verzachten?De pijn diep vanbinnen door iets wat ontbrak,en nog meer kleine dingen,daardoor ben ik nu heel zwak.Onzeker over laten ,en hoe het verder zal gaan,100 vragen in mijn hoofd ,vragen van,kan ik het wel aan?Maar toch zal ik blijven wachten,met de hoop die er nu is,want hoop is iets speciaals,iets dat ik nu nog mis...
Wanneer ik de volgende dag wakker werd,was het net alsof ik alles had gedroomd.Het was alsof ik uit een helse nachtmerrie ontsnapte.Het was verschrikkelijk om opnieuw met de neus op de feiten te worden gedrukt.Het leek ons zo oneerlijk!Ik probeerde mezelf tevergeefs te overtuigen dat er niks mis kon gaan.Erge dingen,als een kind verliezen ,dat zag ik in films...dat zou mij toch niet overkomen?Ik had me altijd wel ingebeeld dat er zich in mijn leven iets ergs zou voordoen ,maar moest het nu?Moest mijn kindje echt iets overkomen?Ik verzekerde mezelf ervan dat het zo'n vaart el niet zou lopen.
Terwijl ik in de zetel lag kon ik het niet laten op mijn buikje te kloppen.Ik wilde dat ze wakker werd,dat ze me voelde,met me communiceerde.Ik wilde zo graag dat ze wist dat ik een grote warmte voor haar koesterde ,dat ik haar aan elke vezel van mijn lichaam wilde binden."Ik wil je helemaal niet kwijt...ik zal voor je vechten!Maar laat me aub niet in de steek",fluisterde ik tegen haar.Ik staarde naar buiten ,naar de tuinier die er zo vreugdevol uitzag en vooral zo zorgeloos.Intussen was ik zonder hoop....zonder niks.
Ik ging die dag ,net zoals de dokter me de dag ervoor had gezegd,naar de balie van de praktijk van de gynaecologen.Ik haalde er de papieren op die voor mij waren klaar gelegd.Die papieren had ik nodig om naar het ziekenhuis van Leuven te gaan.Helaas moest de bediende aan de balie mij teleurstellen want ze kon de papieren niet vinden en wist nog minder waar het over ging.De dokter die ze voor mij zou klaar leggen was er niet,hij had vakantie.Zelfs mijn eigen gynaecologe was nergens te bespeuren.
Ik voelde hoe ik langzaam razend werd.Ik had zin om te schreeuwen.Waarom verstonden ze niet dat dit een kwestie van leven of dood was?Hoe konden ze nu vergeten een stom formulier op te maken terwjl dat het enige was waar ze zich zorgen om moesten maken?Ik moest zo vlug mogelijk in Leuven geraken en daarvoor had ik die papieren nodig.Vonden ze het normaal dat ze me niet onmiddellijk doorverwezen?Moest ik echt wachten en langzaamaan voelen hoe het leven van ons kind uit mijn handen glipte?Ik wilde het niet toelaten,dat konden ze mij niet aan doen.
Yves en ik hadden totaal geen idee wat er met ons baby scheelde en de blik van de dokter had ons bevestigd dat het levensnoodzakelijk was om zo snel mogelijk Leuven een bezoekje te brengen.En toch moest ik bijna smeken om die papieren in orde te maken.Gelukkig was er een collega)gynaecologe bereid om de papieren voor mij in te vullen en de datum van onze afspraak met Leuven te geven.Soms had ik echt het gevoel dat onze gynaecologen ons in de steek lieten .Op zo'n momenten vroeg ik me af of wij enkel een nummertje waren voor hen.Een zoveelste klant....
De dag nadien kreeg ik telefoon van mijn dokter om me te melden dat we volgende week donderdag in Leuven werden verwacht.De professor zou een grote echo uitvoeren om te kijken wat er scheelde en eventuele oplossingen zoeken.Tenminste als er een oplossing bleek te zijn.Ik wist dat er al enrm veel kon worden gedaan om problemen bij zwangerschappen te verhelpen maar zouden die ook voldoende blijken voor ons kindje?
Na het telefoontje leken de dagen wel eeuwen te duren.We sleepten ons vooruit en intussen verlangde ik om mijn baby opnieuw op dat schermpje te zien.Ik vroeg me iedere dag af of ze nog leefde en probeerde zoveel mogelijk met haar te praten.Ik hoopte dat ze mij kon begrijpen."Is ze nog actief ?",vroeg mijn zus me iedere dag.Ik antwoordde naar waarheid dat er genoeg leven in onze kleine meid zat.Ze maakte me immers iedere nacht wakker met haar stoten en gezwoeg.In een ander geval zou ik dat lastig hebben gevonden maar dit was totaal niet het geval.Ik vond het normaal en amusant,ik kon er enkel van genieten.
Elke avond surfte ik op het internet in de hoop iets te vinden over vocht in het lichaampje van een ongeboren baby en iedere keer werd ik gek toen ik niets vond.Hoe was het mogelijk dat ik allerlei onbelangrijke zaken wel kon vinden,maar dit niet?Het enige waarover ik informatie ontdekte waren stofwisselingen.En ook al begreep ik maar half hoe alles in elkaar zat toch besefte ik dat ons kindje verloren zou zijn indien dit het probleem bleek.Er was immers geen geneesmiddel voor deze diagnose.Op een bepaalde avond kreeg ik een telefoontje van de nieuwe vriend van mijn zus.Hij vertelde mij dat hij ooit nog op de afdeling gynaecologie had gewerkt en al eerder met dergelijke zaken te maken kreeg.Volgens hem konden ze het vocht afdrijven met een sonde en dan zou alles in orde komen.Hij wist echt niet hoeveel deugd het me deed om dat te horen.Ik leefde met de illusie dat alles toch nog goed zou komen waardoor ik de volgende dagen helemaal anders doorkwam.Ik had weer hoop...
Op donderdag 18 juni 2009 moesten we uiteindelijk naar Leuven.We vertrokken al vroeg zodat we de filles konden vermijden want we wilden absoluut niet te laat komen.Ik wilde en zou er op tijd zijn!Ik nam een tas mee met spullen zoals nachtkledij ,handdoeken en wat proper ondergoed.Ik wilde natuurlijk het liefst terug naar huis maar ik moest toch voorbereid zijn.Mijn prioriteit was Zoë en als ik daarvoor in het ziekenhuis moest blijven,dan zou ik dat doen.Nadat we een tijdje in de wachtzaal hadden gezeten,kijkend naar al de mama's met bolle buiken ,mochten we eindelijk binnen in de praktijk van prenatale onderzoeken.Ik had enorm veel schrik van wat me te wachten stond.Het voelde net alsof ik een kind was die door haar mama werd achter gelaten .Ziekenhuizen gaven mij altijd al een naar gevoel en ik was zo bang voor wat komen ging.Het was een vrouw die de echo maakte ,maar ze bekeken met zijn vieren de baby.Ze telden de neusgaatjes,onderzochten haar oortjes,lippen,nieren ,hartje.....en kwamen tot de conclusie dat ze niets mankeerde.Behalve dan het vocht die nog altijd aanwezig was .Dat betekende natuurlijk dat er iets niet klopte maar de echo kon de oorzaak niet verduidelijken.Ze zeiden me dat ik best een vruchtwaterpunctie zou ondergaan,op die manier konden ze eventueel de diagnose stellen.Het risico dat een dergelijke punctie tot een miskraam leidt is relatief klein,toch was ik er niet gerust in.
Ze vroegen me of ik onlangs medicijnen had genomen of ziek was geweest en op allebei de vragen moest ik een negatief antwoord geven.Ik zeg hen dat Toby wel de kinderziekte heeft gehad maar dat ze op school geen gevaar hadden gezien voor mijn ongeboren kindje.Misschien kon het daar mee te maken hebben...We zouden het vlug genoeg weten want de vruchtwaterpunctie zou uitsluitsel bieden.
Voor de punctie moesten ze een naald in mijn buikwand brengen en die was zo dik en lang dat het enorm veel pijn deed maar ik kon het wel verdragen.Daarna zogen ze vlokken weg uit mijn placenta om zo het dna van de baby op te kunnen sporen.Aan de hand hiervan zouden ze bepalen of onze meid ,ons kindje het kon overleven of niet.
Tussen de week van de vruchtwaterpunctie en de daarop volgende afspraak leefden we op hoop.Om mijn gedachten te verzetten ging ik weer werken maar ik moest telkens onderbreken omdat ik het niet aankon.Ik huilde bij de minste dingen die verkeerd liepen en kon de gedachte haar te verliezen niet aan."Wat als ze sterft?Wat als ze sterft zonder dat ik het voel?"Ik wilde haar zo graag kunnen redden maar ik wist heel goed dat dit niet binnen mijn macht lag.
Het moeilijkste was wanneer mensen me aanspraken over mijn zwangerschap,wanneer ze vroegen naar het geslacht.Ik wilde wel positief zijn maar wat als ik mijn kindje de dag nadien zou moeten afstaan?
Uuiteindelijk was het moment aangebroken waarop ik opnieuw naar Leuven moest.Ik was hoopvol!De dokters zouden me wel zeggen dat alles in orde was met onze meid.Ze zouden niet weten hoe het kwam,dat niet,maar het vocht zou als bij wonder zijn weggetrokken.Dit gevoel verdween echter als een donderslag bij heldere hemel want ik kreeg een vreemd gevoel bij het inchecken .Was het normaal dat ik een polsbandje omkreeg als ze me goed nieuws zouden brengen?Een polsbandje kreeg je toch enkel als je werd opgenomen in het ziekenhuis?Ik kwam enkel voor de controle dus hoefde ik dat polsbandje niet.Ik was er niet op voorbereid.Ik had geen slaapgerief bij,geen opvang voor Toby voorzien...anderzijds kon het ook betekenen dat ze het vocht uit het lichaampje zouden verwijderen en dat zou natuurlijk positief zijn.
Alhoewel onze afspraak gepland was om 13u30 lieten ze ons wachten.Na een tijdje kwam er iemand naar ons toe om te zeggen dat gewone consultaties de voorrang kregen .Dan pas zou het mijn beurt zijn want ons bezoek zou langer duren.Ik was enigzins boos.Waarom plaatsten ze ons dan niet op het eind van de patiëntenlijst .Nu hadden we een uur moeten rijden ,haastend om op tijd te zijn,om daar te moeten wachten.
Terwijl we wachtten hoorde ik in een kamertje wat verderop ouders spreken met een dokter.Het kan ook een verpleegster zijn geweest maar ze droeg in ieder geval een witte schort.Ik zag hoe de vader met moeite kon vragen of hun kind enige overlevingskansen had en daardoor kreeg ik ineens een enorm gevoel van onmacht.Die mensen moesten beslissen of ze hun baby zouden houden.Ja of neen?Ik vroeg me af welke ouders zo'n beslissing kunnen maken.
Omdat ik zo nerveus was,moest ik om de zoveel minuten naar het toilet lopen.Ook Yves was verschrikkelijk nerveus en prikkelbaar en haatte het dat hij zo hard zweette.De minuten sleepten vooruit...wij konden enkel wachten.Er lagen wel boekjes waar ik zo af en toe in bladerde maar niets interesseerde me,ik wilde zo graag naar binnen.
Na wat voor mij een eeuwigheid leek,riepen ze mijn naam.Ik stond op en liep,op de voet gevolgd door Yves ,de kamer binnen waar ik de vorige keer de echo onderging.Bij het binnengaan keek ik nog even achter me en vraag Yves in stilte om zijn vingers te kruisen en te duimen voor een goede afloop.
Professor L.de Catte zou de echo afnemen.Hij zou samen met nog drie andere professoren onze baby onderzoeken.Hij zag meteen dat er vocht aanwezig was in haar hele lichaampje.Het was ook toegenomen sedert vorige keer.Hij vroeg meteen de resultaten van de punctie op en ik kreeg even hoop.Want als daarin stond dat Zoë kon worden genezen door middel van medicijnen dan zou alles toch nog goed komen.Helaas leverde de punctie alleen slechte resultaten op.Na een uurtje de echo te bekijken mocht ik uiteindelijk mijn kleren aandoen en meegaan naar de andere kamer.De professor trok het grote gordijn achter zich dicht.
Om ons een beter beeld te geven van wat er met onze Zoë aan de hand was ,nam hij een wit blad en tekende daar een babylichaampje op.Met zijn balpen toonde hij ons waar het vocht aanwezig was.Het zat overal ....Daarnaast tekende hij een lange,verticale lijn.Aan die ene zijde van die lijn zette hij een plus,aan de andere een min.Bij de plus schreef hij drie namen,die ik nu al niet meer weet,bij de min zo'n 200.Dit zei hij,waren alle zaken die de problemen konden veroorzaken.Door de punctie kon hij de drie namen bij de plus elimineren maar dit waren ook de enige drie die te genezen vielen.Voor de 200 redenen aan de minkant kon hij geen oplossing bieden.Onze baby had een stofwisselingsprobleem en bijgevolg geen enkele kans op overleven.Enkel bij de autopsie zou blijken over welke stofwisseling het ging.Dat betekende natuurlijk dat ze Zoë moesten zien om de diagnose met een 100% zekerheid te kunnen bevestigen.
Hij vertelde ons dat Zoê waarschijnlijk zou sterven voordat de zwangerschap ten einde liep.De gedachte maakte me bang.Toch was de beslissing die de dokter ons liet maken het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven had meegemaakt.Van al hetgeen hij tot dan toe had gezegd begreep ik eerlijk gezegd niet zo veel maar één ding was zo helder als iets.We zouden moeten beslissen over het leven van ons kind.Lieten we haar in leven of braken we de zwangerschap af?Het was de meest hartverscheurende keuze ooit.
We kregen ook de kans om het vocht te laten afdrijven met een chunt maar dan moest ik in Leuven blijven en de overlevingskansen werden er niet groter door.Ik zou alleen haar leven nog ietsje hebben verlengd.Het enige wat daarmee werd bereikt ,was dat de dokters iets konden leren van ons 'geval'.Ik besefte heel goed dat dit een zaak was waarmee ze zelden te maken kregen en ze er alles voor over zouden hebben gehad om er iets meer uit te leren.Maar ik wilde geen proefpersoon zijn.Als niemand ons kon helpen,dan wilde ik hen ook niet helpen.Ik wist dat ik daarmee andere mensen de kans ontnam om niet hetzelfde te moeten meemaken als ons,maar eerlijk,wie denkt er op zo'n ogenblik aan de mensen die achter hen zullen komen?
Daarbovenop moest ik ook denken aan mijn naasten en aan mijn zoon.Het zou onmogelijk geweest zijn voor Yves om iedere dag naar Leuven te rijden en Toby kon niet elke dag bij familie achtergelaten worden.Het zou niet eerlijk zijn geweest en het zou mijn dochter niet vooruit hebben geholpen.Ik moest de waarheid onder ogen zien,ons dochtertje viel niet te redden.
En hoe verder ik de zwangerschap zou laten aanslepen hoe meer er bij zou komen kijken als de baby stierf.Ik zou haar moeten aangeven in het satdhuis,begraven,...Ik wilde ook niet elke dag rondlopen in de wetenschap dat ik haar elke minuut zou kunnen verliezen .Als ik ze dan toch moest afgeven deed ik het liever meteen .Want ze was een levend wezen,uit liefde ontstaan,die het niet verdiende te sterven maar nog minder om te lijden.Ik kon even niet ademen,ik kreeg geen lucht.....Ik probeerde het wel maar het lukte niet.Ik keek Yves aan en besefte dat ook hij niet meer goed wist waar hij zich bevond.Aangezien de professor dit ook leek te zien ,zei hij ons dat hij nog wel een afspraak wilde maken met de raad van bestuur van het ziekenhuis zodat ook zij nog even konden samen zitten en een oplossing zoeken.Ik walgde van het feit dat ze tijd probeerden te rekken,gewoon omdat ze er uit konden leren.Ik was geen proefkonijn !Mijn dochter was geen geval waaruit ze moesten leren!Niettemin zei ik hem dat hij mocht doen en dat hij nadien maar moest bellen met de uitslag.
Ik wilde zo graag dat hij ons zou zeggen wat we moesten doen,maar hij kon en mocht het niet.Hij kon niet zeggen dat het beter was meteen te bevallen of juist niet.Dit zou niet correct zijn geweest en hun persoonlijke mening mocht geen enkele invloed hebben op ons besluit.Ik was niet in staat de professor te bedanken want ik was kwaad en ontgoocheld.Ontgoocheld omdat ik dacht dat men in ziekenhuizen als die van Leuven al zoveel konden doen wat nu niet de waarheid bleek te zijn.Had ik zeker geweten dat er in Amerika een oplossing bestond dan zou ik naar Amerika zijn gegaan.Ik zou dehele wereld zijn afgereisd voor haar.
In de lift,op weg naar de uitgang,kon ik me niet meer inhouden.Ik zou haar verliezen,wij zouden haar verliezen en er was niets wat ik kon doen om dat tegeb te houden.We huilden allebei en hielden elkaar vast want we waren verloren.We waren zo verdrietig,boos en eenzaam!Het enige wat we nog konden zien was het harde in het leven,het lelijke...Na al het mooie en al het geluk had ik zin om te schreeuwen!We leefden niet meer in een droom,dit was de werkelijkheid die op onze deur klopte.Ik kon niet meer!
Toen we de autosnelweg opreden besloot ik mijn gynaecologe te bellen en haar op de hoogte te stellen van het slechte nieuws.Zij had intuseen al een gesprek met de professor achter de rug.Ze vroeg ons nog even bij haar langs te gaan zodat we konden praten over een eventuele zwangerschapsafbreking.Terwijl ik luisterde en de plannen concreter werden,moest ik zo hard huilen dat ik amper nog'tot straks'kon uitbrengen.Ik haakte in en staarde door het raam.Ik zag de ellenlange files wel,maar het kon me allemaal niet meer schelen.
Yves had problemen om zich te concentreren op de weg.We moesten stoppen voor de ene wagen,zagen daardoor de andere niet."Straks hebben we nog een ongeval...",flitste het door mijn gedachten.Zoë schopte heel hard in mijn buik en ik kon het niet uitstaan.Waarom schopte ze als ze dan toch niet kon blijven leven?Ik wilde haar zo vlug mogelijk uit mijn buik.Ik haatte mezelf omwat ik dacht,ik haatte het dat ik boos was op haar,maar zo voelde ik me.Ik besefte wel dat ze er niets aan kon doen.Iets in de bouw van de baby was verkeerd,dat gebeurde zo veel,maar waarom net bij ons?
Na twee uur rijden,kwamen we uiteindelijk aan bij onze gynaecologe.Ze liet ons niet wachten bij de andere,zwangere mama's maar liet ons naar een kamertje apart gaan.Ik vond het lief van haar dat ze daar aandacht voor had.Daaruit bleek sympathie en dat deed me zo enorm veel deugd.Het gaf me mijn vertrouwen in dokters een heel klein beetje terug.Na de laatste dagen kon ik het immers niet meer opbrengen met lof over hen te spreken.Ik wist wel dat zij hier ook niets aan konden veranderen maar op wie moet je anders jouw woede richten?Voor die tijd moest de ganse wereld boeten.Ik kon het nog altijd niet geloven,ik dacht nog altijd dat er plots een dokter zou zijn die me zou vertellen dat alles toch nog in orde zou komen.Ze noemen dat de ontkenningsfase geloof ik.
Toen de gynaecologe bij ons kwam,vroeg ze ons meteen wat we van plan waren maar ik wist niet goed wat te antwoorden.Het leek me veel te hardvochtig om te zeggen dat we meteen de zwangerschap wilden onderbreken ook al was dat wel hetgeen ik dacht.Ik wilde niet dat ze dacht dat ik het zo gewild had...Ik was er echt wel kapot van.Maar ik wilde Zoë gewoon geen dag langer in mij hebben.Ik wilde me niet nog meer hechten om haar dan nooit meer te kunnen afgeven.
Ik wist dat ik zelf de beslising zou maken haar leven te beëindigen en ik hoopte maar dat ik het mezelf kon vergeven,dat ze besefte dat ik haar geen pijn wilde doen .Dat ik naar het einde van de wereld zou zijn gelopen als het moest.Ik wilde haar absoluut niet een leven schenken die ze zou moeten doorbrengen als plant.Het was beter zo....
De gynaecologe zag dat het enorm moeilijk was voor ons.Daarom vertelde ze ons dat ze net met Leuven had gebeld en dat de artsen daar ook bevestigd hadden dat onze baby echt geen enkele levenskans had.Ze hadden haar verteld dat zij in ons geval zouden opteren voor een onderbreking van de zwangerschap.Ze gaf ons de kans om er nog even over na te denken maar herinnerde er ons ook aan dat de zwangerschap de 24 ste week naderde.Eenmaal die datum zou overschreden worden moesten we Zoë aangeven in het stadhuis en waren we verplicht een begrafenis te geven.Ik twijfelde nog altijd maar geloofde ieder woord.De dokters zeiden dat mijn meisje het niet zou halen en dat was voor mij genoeg.Het enige wat me zorgen baarde was dat we niet precies wisten wat haar mankeerde.Als bij de autopsie zou blijken dat we de verkeerde beslissing hadden gemaakt dan zou ik het mezelf nooit vergeven.Toch stond ik op,en tot nu toe weet ik nog altijd niet waar ik de kracht vandaan haalde ,en vertelde haar dat ik er dezelfde dag nog een einde aan wou maken.Een eind maken aan de lijdensweg leek me op dat moment de beste beslissing.Voor Yves was het ook al weken lastig om enkel op hoop te leven en we zouden uiteindelijk toch teleurgesteld worden .Ik kon die beslissing natuurlijk niet alleen nemen dus wendde ik lij tot Yves.Zijn uitdrukking en stem weerspiegelden wat ikzelf ook voelde...Het is genoeg geweest.Ook al wilde hij zich niet uitspreken,ik kende hem intussen goed genoeg om te weten dat ook hij er liever een einde aan wilde maken.
Ik mocht plaats nemen op de stoel en moest mijn benen in de bekkens leggen zodat ze de zetpilletjes,cytotec,in mijn baarmoeder kon inbrengen.Ze moesten heel diep worden ingebracht zodat ze er niet terug uit konden glijden.De bedoeling was dat die pilletjes mijnbevalling op gang brachten en ervoor zorgden dat ik opening kreeg.De pilletjes waren van dezelfde familie als diegene die werden ingebracht bij een normale zwangerschap maar waren wel heel wat agressiever.
Ik had nog ruim de tijd om naar huis te gaan en mijn tas te maken want de gynaecologe wist niet wanneer ik zou bevallen.Het kon zeer snel gaan maar het kon ook nig uren aanslepen.We spraken af dat ik om tien uur die avond naar de materniteit zou gaan en dan zou blijven tot de baby geboren werd....
We reden naar huis...het was stil in de auto."Waarom?Waarom wij?",is de vraag die in de lucht hangt.We weten er geen antwoord op,wie wel?
Als er iemand bij me wegging,even slikken en weer doorgaan even woelen en gewoon weer opstaan,het deed me weinig maar om jouw ben ik verdrietig,zonder jou ontzettend nietig al die dingen die in mijn hoofd blijven zitten mij geen moment met rust laat en dat er mensen zijn die lachen dat er mensen zijn die dansen en dat er mensen zijn die innig zoenen dat kan ik nu niet meer begrijpen ik voel alleen de pijn van God waarom? ik voel alleen de pijn van jouw te moeten missen, en ik kan er niet mee omgaan, ik kan er echt niet meer mee omgaan ik zou wel willen smeken, als ik wist dat dat nog zin had maar de dagen worden weken en de weken worden jaren dit gevecht kan ik niet winnen,want jij zit veel te diep vanbinnen waarom nu jij,waarom toch jij? waarom kan ik je niets meer bieden, waarom moet ik je laten gaan zonder reden? Ik zie je gezichtje nog op de echo,een beeld dat ik nooit meer zal vergeten en dus tel ik de lege lange dagen die zonder jou zullen voorbij gaan met geen enkel hoop voor morgen,geen hoop op wat dan ook maar jij,zal je soms nog aan ons denken, zal je soms nog een beetje bij ons zijn ach laat maar...
We zeiden niks tegen elkaar,keken alleen af en toe eens....alsof we kwaad waren op mekaar.We waren als vreemden maar ik had geen zin om te gaan vitten,ruzie te maken of eender wat.Ik had vooral liefde nodig!Toen we thuiskwamen verzamelde ik allerlei onbelangrijke dingen en propte ze in mijn tas.Een paar boeken,spelletjes,een pyama,een handdoek en wat douchegel...Het betekende allemaal niets.Dat was alles wat ik meenam,ik ging tenslotte niet om me te amuseren...Ik werd er gedwongen mijn grootste droom af te staan.
We gingen nog even langs bij mijn ouders.Mijn moeder was aan het koken,mijn vader zat in de zetel.Hij probeerde ons te steunen door te zeggen dat we de juiste beslissing hadden genomen.Hij wist hoe groot de pijn zou zijn...Ik denk ook niet dat hij toen besefte welke impact dit zou gaan hebben op hun leven.
Ik dacht aan Toby.Ook voor hem zou dit lastig worden.Hij wist dan misschien niet wat er gaande was,maar hij wist wel dat er iets verkeerd zat.Hij zou zien dat we verdrietig waren en waarschijnlijk denken dat het aan hem lag en dat wilde ik niet.Hij had er niks mee te maken,kon er niets aan doen.Hoe kon ik mijn arme schaapje hiervoor behoeden?
"Je kunt het opnieuw proberen,je kunt opnieuw zwanger worden...".Dat was waar,maar al die mooie woorden leken zo leeg.We wilden helemaal geen andere baby!Ik kon me niet inbeelden dat ik een ander kind zou willen hebben.Ik vond het een vreselijke gedachte.Omdat Yves en ik de hele dag niets hadden gegeten ,namen we het aanbod van mijn ouders,om daar te blijven eten,aan.Toby zou die avond bij hen blijven slapen want ook wij wisten niet wanneer we terug naar huis zouden kunnen.Mijn vader zou alles voor hem regelen,dat was voor ons al één zorg minder.
Wendy ,mijn zus,kwam ook aan bij mijn ouders.Ze was heel stilletjes toen ze binnenkwam en zonder een woord te zeggen keek ze me aan.Ik begreep wat ze dacht."Het is gewoon niet eerlijk...",vertelde ze met haar ogen.Het was inderdaad niet eerlijk!
Yves moest even een luchtje scheppen buiten op het terras.MIjn vader ging hem achterna en probeerde hem te troosten.Opnieuw door te zeggen dat we het nog eens konden proberen,we waren nog jong.De volgende keer zal het misschien lukken.
Terwijl hij buiten stond te praten,kreeg ik steeds hevigere contracties .Toen ze te erg werden ,besloot ik Yves te roepen .Ik vroeg hem mij naar de materniteit te brengen.Daar zouden ze mij een epuderale verdoving kunnen geven zodat ik geen pijn meer hoefde te hebben.Even voor tien uur kwamen we aan ,niet wetende wat er zou gaan gebeuren.Het bezorgt me alvast enorm veel schrik en alles wordt steeds echter.De vroedvrouwen beloofden me goed voor mij te zorgen en vertelden me stap voor stap wat ze zouden doen.Aangezien ik heel snel reageerde op de zetpillen had ik ook al snel ontsluiting.Ze konden niet anders dan de anesthesist op te bellen om de epuderale toe te dienen.Zo kon ik tenminste afscheid nemen van mijn meisje zonder pijn.Terwijl we op hem wachtten mocht ik mijn pyama aantrekken en plaatsnemen in het bed.Een broek was niet nodig want ze moesten constant mijn opening controleren.Ik stapte in bed en voelde hoe de kilte bezit nam van mijn lichaam.Er lagen slechts fijne dekentjes op bed,geurend naar ziekenhuis,die heel ongemakkelijk waren.Enige tijd later kwam de anesthesist binnen.Hij zou me van mijn pijn verlossen.Ik had enorm veel schrik voor de spuit en ik keek waarschijnlijk als een kind dat bang is voor de tandarts.In de pauzes tussen de contracties probeerde de dokter mijn ruggenwervel te zoeken.Ze zeiden me dat ik moest ontspannen,dat was de einge manier om de spuit op de juiste manier te kunnen plaatsen.Ik moest mijn rug tot een bolletje maken maar de weeën maakten dat verschrikkelijk moeilijk.De vroedvrouw hield me vast en duwde mijn schouders naar beneden in de hoop dat het wel zou lukken.Wat ik zeker niet mocht doen was wegtrekken als de dokter de spuit inbracht en dan konden ze eindelijk de verdoving doen werken.
Ik kon me nu eindelijk rustig voorbereiden op de bevalling .Yves en ik probeerden wat tv te kijken om de tijd sneller te doen gaan maar het enige waar ik aan kon denken was Zoë.En het verschrikkelijke feit dat ik haar binnen enkele uren zou moeten loslaten.Waar was ik in Godsnaam mee bezig?
Opeens voelde ik een schopje in mijn zijde.Ik was blij maar tergelijkertijd ook triets want misschien was het wel ons laatste contact,de laatste keer dat ik haar kon voelen.Ik duwde lichtjes terug zodat ze voelde dat ik haar wel had waargenomen."Mama ziet je ook graag kindje....".
Het was snikheet in de kamer en het leek alsof de wereld op punt stond te vergaan.Ik kon me niet concentreren op tv want ik was zo verward.Ik dacht aan alles wat ik de afgelopen weken had meegemaakt.Aan alles wat gezegd is geweest,aan alles wat is gebeurd...en aan alles wat op punt stond te gebeuren.Wat zou er gebeuren moest ik gewoon weglopen?Ik moest onder ogen zien dat het voor'als'en 'wat' te laat was.Zoë zou het niet halen,mijn kleine meisje...
De vroedvrouwen bleven er ons op wijzen dat we juist hadden gehandeld.We zouden er niet alleen voor staan,er zouden al die warme handen zijn die ons zouden helpen gedurende deze vredelijke periode.Snapten ze niet dat we niet konden geholpen worden?Snapten ze niet dat onze relatie eronder zou lijden?Dat we alles op alles zouden moeten zetten om erdoor te geraken?
Ik wilde zo graag rusten,voor even mijn ogen kunnen sluiten maar het lukte niet.Mijn lichaam deed raar,ik voelde van alles.Ook Yves kon niet slapen.Hij had enorm veel last van de warmte en de kamer was zo klein dat het moeilijk was te ademen.Om middernacht brachten ze een extra bed voor hem zodat hij uitgerust zou zijn voor de komende bevaling.
Uiteindelijk viel ik in slaap en in mijn dromen leek alles nog goed te zijn.Ik liep tussen de bomen,hoorde het geruis van de zee en het geploeter in een zwambad.Ik zag kinderen die speelden,lachten en stoeiden.Halverwege de droom werd ik wakker.Het was toen iets over halftwee.Mijn pyama was doorweekt,ik had hoge koorts en ik rilde van de kou.Ik keek hulpeloss naar Yves ,maar hij sliep of tenminste dat dacht ik want plots opende hij een oog.Ik had geen krachten om de verpleegster te bellen ,de bel hing trouwens toch te hoog.Ik zou hem niet kunnen bereiken ook al wilde ik het zo graag.Naast mij op de machine zag ik dat mijn bloeddruk steeds lager kwam te staan.Ik voelde mezelf zwakker worden maar voor ik de kans kreeg in paniek te raken,kwam de verpleegster binnen.Ze zag meteen dat ik heel ziek was en besloot mijn verdoving nog wat hoger te zetten .Ze belde de dokter op en vroeg of ze me iets mocht toedienen voor de koorts,die op dat ogenblik opliep tot 39°C.Ik viel terug in slaap en ik droomde verder van de bomen en de kinderen....
Amper veertig minuten later werd ik opnieuw wakker.Ik had het nog steeds koud en wilde niets liever dan een massa dekens op mij voelen.Het raam stond open en ik probeerde mijn gezicht te verbergen onder het deken zodat ik ook daar geen kilte meer voelde.Niet veel later kwam de verpleegster binnen die opnieuw twee zetpilletjes moet inbrengen.Deze moesten mijn ontsluiting vergrootten want ik had nog steeds amper één centimeter opening.Eigenlijk was ik blij dat het zo traag ging want ik was nog niet klaar om afscheid te nemen.Ik voelde me daar nog te zwak voor.Ik kon nog even proberen om mijn kleine meid te overladen met moederliefde."Mijn kindje,mijn meisje,ik zal je zo hard missen..."denk ik in tranen.Ik viel voor de derde maal die avond in slaap.
Omstreeks drie uur 's nachts werd ik gewekt door felle weeën.Ik had amper de tijd om op adem te komen tussen de pijnscheuten door.Ik voelde dat mijn benen niet langer verdoofd waren.Ik kon ze opheffen en bewegen .Dat kon de bedoeling toch niet zijn?Ik nam de thermometer,die naast me op het tafeltje lag,en mat mijn koorts.Nog altijd 39°C,zelfs meer.Dit was absoluut niet goed.
Ik kreeg een schopje van mijn baby.Wilde ze me iets zeggen?Ze schopte minder hard dan de vorige keer...Was ze de strijd aan het verliezen?Ik voelde haar hoofdje in mijn rechterzijde.Ze draaide en keerde waardoor ik dacht dat ze misschien pijn leed.Ik hoopte maar dat ze geen pijn leed.
Om tien over vier belde ik de verpleegster op.Ik hield het niet meer uit van de pijn.Ze verhoogden de dosis van mijn verdoving maar ik voelde niks.Ik neem alleen iets kouds waar achter in mijn rug.Ik zei hen dat de pijn niet afnam maar ze wezen me erop dat ik nog altijd iets zou voelen.Ik besefte heel goed dat ik nog iets zou voelen maar mijn gynaecologe had me verzekert dat dat niet het geval zou zijn.
Om zes uur kwamen ze opnieuw pilletjes inbrengen.Toen pas drong het tot me door dat ik telkens felle weeën kreeg na het zetten van die pillen.Iedere keer wanneer deze een beetje waren uitgewerkt kon ik even op rust komen.Ze dachten dat de pijn veroorzaakt werd doordat ik een volle blaas had.Ze hadden misschien wel gelijk,want ik voelde niet meer wanneer ik moest plassen.Mijn koorts zakte slechts heel traag en ze namen me op de kop toe ook nog mijn deken af.Waarom deden ze dat?Wisten ze niet dat ik het koud had?Had ik gekund,dan nam ik het terug.
Als ik heel eerlijk ben,dan moet ik toegeven dat ik blij was dat mijn verdoving niet naar behoren werkte.Op die manier kon ik haar nog voelen.Ze leefde nog en dat was geruststellend.Ik dacht dat ze kon sterven door de verdoving en dan zou haar dood mijn schuld zijn geweest.En dat wilde ik niet.Zolang ze schopte had ik hoop.Misschien kon ik haar nog levend zien...
Ik voelde dat de bevalling dichterbij kwam.Enerzijds verlangde ik ernaar haar te zien,haar te voelen.Anderzijds was ik bang.Misschien zag ze er helemaal niet zo goed uit als in mijn gedachten.Maar eigenlijk was het te vroeg.Ik mocht haar nog niet te zien krijgen.De bevalling was pas uitgerekend in oktober en dat had ook de dag moeten zijn dat ik Zoë voor het eerst zag.Ik vroeg me ook af hoe ik me zou voelen eenmaal ze er niet meer was.Zou het verdriet heel erg zijn?zou ik nog in staat zijn verder te gaan met mijn leven?Zou onze relatie het overleven?Zou Toby het begrijpen?Ik had zoveel vragen maar geen antwoorden.Ik had nog nooit iemand verloren die me zo nauw aan het hart lag.Hoe kon ik dan in Godsnaam antwoorden op al die vragen?Er was slechts één ding zeker.Ik was er kapot van.Ik was al kapot vanaf het moment dat ik hoorde datik haar zou moeten afgeven.Ik moest mijn droom afgeven.Mijn meisje,mijn koningswens...Moesten we daardoor geloven in een God?Als dat diezelfde God was,die besliste om haar uit mijn leven te halen,dan kon ik niet geloven.Dan wilde ik niet geloven!Had ik echt iedere dag gebeden en kaarsjes gebrand in de hoop op een oplossing om haar dan toch te moeten afgeven?
Om acht uur kwamen ze nogmaals mijn ontsluiting meten.Ik had nog altijd slechts drie centimeter opening maar vanaf dat moment zou alles sneller beginnen gaan.Wat zeggen ze altijd?De laatste loodjes wegen het zwaarst....
Ik zei tegen Yves dat ik me sterk zou houden zodat de bevalling vlot zou gaan en ze me nadien niet meer onder volledige narcose zouden moeten brengen.Maar toen besefte ik plots dat ik geen fototoestel bij me had.Ik zou geen enkele herinnering kunnen meenemen naar huis...Ik vond het enorm belangrijk dat ik haar gezichtje kon vastleggen op foto.Dan zou ik ze nooit meer kunnen vergeten en haar voor altijd bij me kunnen houden.
Hoe Zoë er zou uitzien wist niemand.Maar een ding stond vast,hoe ze ook zou zijn,ik zou haar altijd een mooie baby vinden.Het kon me niets schelen dat ik zou zien wat er met jou mankeerde,ik hoopte er eigenlijk zelfs op.Want dan zou ik misschien die bevestiging krijgen waar ik zo naar verlangde.De bevestiging dat we er goed hadden aan gedaan.
Zo nu en dan vroeg ik me wel af of mensen het raar zouden vinden als ik foto's nam.Maar in feite hoefde ik me daar helemaal niet druk om te maken.Het was mijn kind en natuurlijk mocht ik foto's nemen.Wie zou mij dat verbieden?
Toen de vroedvrouw binnen kwam,toonde ze me drie gekleurde dekentjes.Ik mocht kiezen uit blauw,geel en paars.Ik koos het paarse voor twee simpele redenen.Ik zou bevallen van een meisje en het was mijn lievelingskleur.Ze hield ook een quiltje vast.Dat is een kaartje met een tekst op speciaal voor rouwende ouders.Sommige ouders geven dat mee met hun kindje ,anderen nemen het mee naar huis als herinnering.Wij kozen om het mee te nemen naar huis.
Terwijl Yves mijn ouders belde ,probeerde ik mijn geur op het dekentje te verspreiden.Ik hoopte wanneer Zoë geboren zou worden,ze mijn geur zou herkennen zodat ze zich niet alleen zou voelen.Ik wilde dat ze wist dat we haar met z'n allen zouden missen en verdrietig zouden zijn om haar.
"Het is nog niet voorbij,maar de bevalling is in zicht...tegen de middag zal Zoë geboren worden...",hoorde ik Yves zeggen.Omdat ik nog steeds geen oplossing had voor het probleem met het fototoestel,stuurde ik een berichtje naar mijn zus.Ik vroeg haar of zij de hare kon brengen en ze antwoordde meteen.Ze zou zo snel mogelijk komen.
Om tien uur in de voormiddag kreeg ik mijn laatste zetpilletjes.Dat betekende dat het einde van mijn lijden in zicht was maar ook het begin van ons verlies.Mijn gynaecologe kwam nog snel even langs om me een hart onder de riem te steken.Ze hoopte dat het snel zou gaan zodat ik op mijn eigen manier kon rouwen.Ik wilde alleen maar weg van de materniteit,weg van de plaats waar kinderen werden geboren die wel konden leven.Toen ik haar vertelde hoeveel pijn ik had ,draaide ze me om en bekeek de epuderale.De spuit zat echter niet in mijn rug,maar ernaast.Dat verklaarde meteen waarom ik de ganse nacht pijn had gehad.Ze hoopte nog snel een anesthesist te kunnen bereiken zodat hij me een nieuwe epuderale kon geven die nog in werking zou treden vooraleer de bevalling begon.Ondertussen was mijn zus aangekomen.Yves en zij kregen een flinke kop koffie met pralines aangeboden door de materniteit.Ik had een reuzehonger maar kreeg niks.De vroedvrouw stond me toe een klein stukje van de praline te proeven.Meer mocht ik niet,ik zou er misselijk van worden.
De contracties werden steeds heviger en ik kreeg het zeer moeilijk om ze op te vangen.Ik was uitgeput.Een ganse nacht pijn,verdriet,emoties...Het werd me allemaal te veel.Het moest ophouden,ik kon niet meer.Wendy probeerde me zoveel mogelijk te helpen,ze wreef over mijn buik en duwde de contracties keer op keer weg.Ik moest rustig in en uit ademen maar ik kon niet.Het enige wat ik nog wilde ,was persen.Ze moest eruit...Toch hield ik vol en deed ik alles wat ik moest doen.Maar de pijn vond zijn weg naar buiten.Ik zei dingen die ik niet mocht zeggen,vervloekte alle mensen die kinderen baarden en er niet voor konden zorgen,ik was zo kwaad op de mensen die niet naar hun kinderen omkeken...Waarom moesten zij hun kind niet afgeven en ik wel?Was dit eerlijk?Neen!
Om elf uur moest Wendy even de kamer verlaten zodat ze een nieuwe epuderale kunnen plaatsen.Ik vroeg hen of mijn zus aanwezig mocht zijn in de verloskamer.Ik wilde dat ze zag hoe Zoë ter wereld kwam maar ze raadden mij het af.Ik zou nog emotioneler zijn en de kracht niet meer hebben die ik nodig had om haar op de wereld te zetten.Ik mocht doen wat ik wou,ze konden het mij niet verbieden maar uit respect voor hun mening besloot ik hun raad op te volgen.
Een halfuur later had ik acht centimeter ontsluiting.Ze voerden me naar de verloskamer en zo'n 10 minuten later voelde ik haar laatste stampje.Ik huilde....."Vaarwel Zoë,slaap zacht mijn lieve meid!"Yves kwam rechts van me staan ,de vroedvrouw links en de gynaecologe voor me.Ik mocht even rusten tot er een contractie kwam.En toen moest ik persen,alles geven wat ik kon.Het verliep vlotjes en ik kreeg weer even om op adem te komen.Daarna moest ik nog eens persen en ik probeerde even vluchtig te kijken.Ik zag haar hoofdje en na een derde zucht werd mijn kleine meid geboren.Zoë Verstraete....Ze was nog zo klein!amper 33 centimeter groot en slechts 1 kilo zwaar.Ze voelde heel warm aan en zag er nog wat roodachtig bruin uit.Maar dat was normaal want haar huid zou nog veranderd zijn in de laatste maanden maar die waren haar jammer genoeg niet gegund.Haar gezichtje leek sprekend op dat van haar broertje maar alleen heel wat kleiner.Lange nageltjes,piepkleine voetjes en handjes....
Vele dingen in ons leven kunnen ons veel vreugde geven De geboorte van je kind en de dag dat je zag zijn eerste lach Meer vreugde geeft gewis als dat kind.... jouw kleinkind is
We hebben naar je uitgekeken. We hebben op je gewacht. Jij hield ons allemaal in spannig. Ik vroeg me zoveel af. Nu lig je in mijn armen. Je bent zo klein en teer. Jij bent mijn kleine wonder. Zonder kan ik niet meer
Tante Heidy had je graag haar spulletjes geleend van kleine Marie Julie, ze zou je alles geven wat ze kon, ook zij is jou tante,en had voor je met hart en ziel gezorgd
Om 18uur zijn mama en papa vertrokken met lege handen naar huis, even nog broertje Toby oppikken bij oma en opa,en we kunnen naar huis, waar het eenzaam zal zijn,waar het verdriet inmens groot zal zijn...
Mama moet een beetje rusten,heb heel veel pijn,de verdoving is helemaal uitgewerkt,en nu voel ik van alles .. naweeën,bloedverlies...hoofdpijn,keelpijn,zware hoest.. pijn in onderrug...
ah de grootste pijn is het verlies van jouw!!
Tante Anja en pepe Nico komen even langs,op vraag van papa natuurlijk, papa kan even zijn verdriet niet aan,en heeft een babbel nodig.. Veel helpt het ons niet,maar we krijgen troostende woorden, en warme handen,gevuld met liefde...
Het is het enige wat ze voor ons kunnen doen. Ik dacht deze nacht niet te kunnen gaan slapen, maar die zware bevalling...bezorgd mij een goede nachtrust..
Morgen...zal ik weer verdrietig zijn, slaap zacht Lieve Zoë,waar je ook bent in dat ziekenhuis, ze zijn je nu aan het bekijken,wat je ook hebt, ik hoop dat dit de juiste besissing was....
Weet je wel kleine meid wat je met ons hebt gedaan in die veel te korte tijd van jouw aards bestaan? jij hebt ons meer mens gemaakt, wij staan nu dieper in het leven, jij hebt ons in ons hart geraakt, jij hebt ons zoveel moois gegeven! sinds het afscheid beseffen wij pas, dat ondanks de grote pijn, wij dankbaar zijn dat jij er was en dat wij jouw mama en papa mochten zijn!
10U30 ,papa en mama vertrekken met hoge verwachtingen richting Leuven.
Vandaag zullen we weten of je aan het genezen bent,of als het vocht is toegenomen.
Bij het in checken aan de loketjes krijg ik een vreemd gevoel,ik krijg een polsbandje,die krijg je enkel als je moet blijven in het ziekenhuis,ik kijk papa aan en laat een traantje pinken .zou dit willen zeggen dat ik je vandaag kwijt geraak?of zouden ze het vocht misschien afdrijven via mijn buik en moet ik daardoor blijven?
Met vele vragen gaan we in de wachtzaal zitten en we wachten enwachten het is 13U30 , het is normaal mijn beurt,maar ze laten ons wachten
13U45 ,het blijft maar duren,telkens als we denken dat het onze beurt is ,dan nemen ze een ander voor.
Ah we weten al hoe het hier gaat ,ze nemen jouw niet volgens afspraak,maar naar gelang het onderzoek.
En die van ons zal wel een moeilijk onderzoek zijn 14U ze roepen mijn naam af,ik ben nerveus,ik kijk nog even achter mij naar papa en kruis mijn vingers,op hoop van
Dokter L de Catte bekijkt vandaag de echo,hij is een professor in foetale geneeskunde,Hij is ook het hoofd van die afdeling, hij lijkt mij zeer streng en zeer rechtuit!
Hij stelt mama vragen;bent u ziek geweest mevrouw?
Heeft u medicijnen genomen mevrouw?
Op allebei de vragen moet ik helaas neen antwoorden,misschien was het beter zo geweest,dan konden ze je genezen! Hij kijkt verder
Na een tijdje vraagt hij zijn collega te bellen om de utslag van de vruchtwaterpunctie op te vragen,als die test aantoont dat ik via Toby besmet ben geraakt van zijn kinderziekte,dan is het probleem opgelost met een beetje bloed te nemen van mama kunnen ze dan direct medicijnen geven.
het moment van de waarheid ..
Mama krijgt hoop,en veel zelfs,even kan er een glimlach af!
Zijn collega komt binnen,en zegt;negatief meneer! Oh neen!Wat nu,het spookt direct door mijn hoofd dat ik zal moeten bevallen,en ik heb geen kleren mee,en moet ik dan hier blijven? wat gaan ze nu doen? Zal ik nu weer met niks naar huis worden gestuurd,wat gaat er nu met mij gebeuren?de dokter legt zijn echo af en vraagt ons mee te komen naar een andere kamer om even de opties te bespreken.
Hij trekt het gordijn dicht en ik voel dat het hier niet goed zit. we plaatsen ons aan een ronde tafel , de professor neemt een blad papier en tekent er een baby op.
Hij toont ons waar het vocht zit,overal rondom je lijf onder je huid!links van de baby trekt hij een lijn,met links een plus en rechts een minnetje.
Hij noemt drie zaken op waarvan je kan genezen,die drie zaken zijn ook bij ons getest en zijn negatief ,dat wil zeggen dat ze deze al moeten uitsluiten. rechts schrijft hij bij het minnetje dat er 200 redenen zijn waardoor het vocht er aanwezig kan zijn,van die 200 kunnen ze je niet genezen.
Het gaat hier dus echt wel over een stofwisseling,in onze taal een kortsluitong bij de baby! De opties zijn;ofwel plaatsen ze een chunt,waardoor het vocht via mama kan afdrijven,maar dan nog kan je niet overleven,ofwel starten ze de bevalling en overleef je ze niet.Ik kan jouw niet eeuwig in mijn buik laten leven,als je dan toch niet geboren kan worden,sowieso zul je er dan onder lijden als je het toch overleeft,het kan zijn dat je levenslang aan buisjes zal hangen,en niet eens een normale baby kan worden,moet ik dat risico nemen,voor jouw?voor broertje Toby,en voor ons zelf? Ik mag niet egoïstisch zijn en jou per se willen houden omdat je mijn droom bent,ik moet realistisch blijven en aan iedereen denken in deze situatie,hoe cru het ook wel klinkt!
Ik neem de beslissing niet bij de professor,ik kan je niet achter laten in Leuven,ver weg van onze familie,ik wil beslissen om in Roeselare te bevallen,waar ik mijn steun en liefde zal terug vinden.Mama en papa besluiten erover na te denken en verlaten de kamer.
Onderweg naar de lift kijken we elkaar amper aan. Eens we alleen in de lift staan kunnen we ons niet bedwingen,de tranen vloeien,ze rollen langs onze wangen,we huilen tranen met tuiten,vragen ons af waarom wij dit mee moeten maken,waar het aan kan liggen,waarom ze ons niet kunnen helpen .
We staan hier nu in de kou met leven in mijn buik
Ik wil het niet begrijpen,papa kan de beslissing beter aanvaarden om dat hij de gevolgen ook verstaat.
Wat hebben wij in ons leven verkeerd gedaan om voor zo een hartverscheurende keuze te moeten staan?
Onderweg naar de parking lijken we levensloos we moeten met een klein hartje de familie op de hoogte gaan brengen van het slechte nieuws. Eens ik in de auto zit kan ik het even niet meer aan,ik voel je stampen,kan het niet begrijpen dat je nu nog stampt,waarom stamp je als je toch niet kan leven?wat wil je mij duidelijk maken?
Is er iets wat je me wilt zeggen,heb jij een oplossing Zoë?Zeg het mij nu met een stampje voor het te laat is,
Ik moet bijna overgeven,ik word misselijk,ik begin hard te huilen,papa neemt me vast,huilt ook we kunnen niet anders zegt hij we moeten ons er doorheen slaan,we hebben nog Toby,en moeten er zijn voor hem!
Papa zit er mee in dat mama dit nooit te boven zal komen,en met groot gelijk ook,want mama zal dit nooit verwerken
We bellen opa Ludo op,mama kan het nieuws niet vertellen,dus doet papa dat! hij vertelt hoe we ervoor staan,en opa begrijpt onze keuze.
Ik weet het Zoë,ik weet dat je een sterke baby bent,ik voel je wel stampen hoor,mama is nu een beetje emotioneel,ik trek een beetje samen en ril een beetje , ik zou je zeker niet laten gaan als het niet nodig was,we hebben alles geprobeerd !
Ik weet dat je graag met broertje Toby zou spelen,maar mama en papa lopen nu al drie weken op de toppen van onze tenen,het lijden moet ergens eindigen.
Hoe cru je ook denkt dat wij zijn,wij houden zielsveel van jouw,en voor ons blijf je Zoë en niemand zal die plaats kunnen innnemen!!!
We rijden terug naar Roeselare,onderweg beslissen we om de gynaecologe Watty op te bellen met het slechte nieuws,wij mogen direct door rijden naar haar praktijk,waar we alles in gang kunnen steken. en nog even kunnen praten.
Onderweg vraagt papa mij welke beslissing ik wil nemen,ik zeg hem dat ik geen keuze heb ,anders was de keuze al lang gemaakt. Maar ah,ik moet ze nu nemen!
18U we komen aan bij Dokter Watty,na even overleggen vertelt ze ons ook dat ze met professor De Catte heeft gebeld en dat ook hij onze beslissing begrijpt en steunt. Mama beslist om de korte pijn te nemen,en de bevalling nu op gang te zetten,ik mag plaats nemen op de stoel en ze steekt 2 pilletjes op,dit om de weeën op te wekken,om de vier uur moet ik twee nieuwe laten steken en zo doorgaan tot ik genoeg ontsluiting heb om te bevallen.
Ik beslis om nog even naar broertje Toby te gaan kijken bij oma en opa en dan terug te keren om 22U en daar te blijven in het moederhuis.
19U30 ik voel dat mijn weeën serieus opkomen,en ze zijn nu al pijnlijk,ik eet nog een hapje mee bij oma,heb nog niks gegeten vandaag!Ik kan amper nog rechtstaan van de pijn in mijn onderbuik,ze komen ook heel vlug na elkaar, ik voel je schoppen,ik ben verdrietig omdat ik het gevoel heb dat je duwt of schopt omdat je mij wilt tegen houden, misschien weet je zelf wel dat er niks mis is met je en wat het probleem was, ik heb schrik dat ik de verkeerde beslissing maak,
21U papa schept buiten een luchtje op terras met opa,hij kan het even niet meer aan.Tante Wendy komt ook nog even kijken,ze weent vind het leven niet eerlijk
Zo gaat het nu eenmaal .
Mama raakt wijzer en wijzer in deze harde wereld,het is de eerste keer in mijn jonge leven dat ik een beslissing moet nemen over leven en dood,over iemand van mijn eigen vlees en bloed!
Alles flits door me heen,mijn buikje zal weg zijn,jou niet meer voelen,de geboorte,je kaartjes kiezen, je suikertjes kiezen,je eerste badje,je flesje geven, je horen huilen, je later zien opgroeien tot een knappe dochter, broertje Toby zien reageren op jou,hij had je vast en zeker veel opgepakt en je flesje willen geven, en je fopspeentje gegeven als je huilde,ja hoor hij zou een echte grote broer zijn geweest voor jou!
Je naam die ik al zo dikwijls zei om eraan te wennen,
Oh meisje toch,t'is hartverscheurend!!
21U45 ik roep papa,ik heb verschrikkelijke pijn,ik wil naar de materniteit waar ik geholpen zal worden. We nemen afscheid van opa en oma en tante Wendy,ik plaats me in de auto en kijken even om en zie tante Wendy zo droevig staan in het deurgat van opa en oma,alsof ik haar achter liet,helemaal alleen op de wereld, ik huil papa neemt mijn hand vast,we rijden nu naar een donkere periode in ons leven.
22U we gaan de materniteit binnen,ik krijg een kamer in het verloskwartier,i k zeg hen meteen dat ik heel veel pijn heb,ze bellen meteen de anesthesist op zodat ik geen pijn meer hoef te voelen,in deze situatie doen ze dat meteen.
Ik krijg mijn epidurale ,het is moeilijk om ze te plaatsen,want ik kan mij nauwelijks rustig houden,ik moet mijn rug relaxen,maar dat gaat niet,ik ben bang voor de verdoving,bang voor mijn rug,en vooral bang voor wat er mij te wachten staat. Ik voel je schoppen,ben blij ,misschien is dit mijn laatste schopje van jouw,ik duw eens terug,misschien hebben we contact.
Het is snikheet in de kamer,buiten 25°,misschien meer,ik lig in bed,kan geen tv kijken,heb er geen zin in,heb verwardegevoelens wat als,wat nu,en wat komt er en vooral hebben we juist gehandeld???
Vroedvrouwen wijzen er ons op dat we juist gehandeld hebben,dat het hard zal zijn en dat we vele warme handen zullen nodig hebben in deze moeilijke tijden.
Mama is moe,ik probeer wat te slapen,papa probeert tv te kijken,hij kan niet rusten,hij heeft te warm,is te emotioneel om iets te doen,of te zeggen.
23U ik kan niet slapen,ik voel warm aan,ik hoest al 2 weken en kreeg geen medicijnen,ik bel de verpleging .Ze komen direct ze meten mijn koorts..38° ik krijg medicatie via de baxter,en hoestsiroop.
24U papa word moe,ze brengen een bedje voor papa,hij kan naast mama liggen,hij geeft geen krachten meer,we besluiten de lichten uit te doen en te rusten.
1U30 mama word wakker,ik ril van de koorts,ik kijk links en zie papa slapen,hij trekt even een oogje open en kijkt me aan,ik zeg hem dat het niks is,dat ik gewoon koud heb,ik heb amper de kracht om de verpleging op te bellen,ik kijk rechts en zie de machine staan waar mijn bloeddruk op afgemeten staat, 7 oei ,ik panikeer,hier gaat het duidelijk niet goed met mij,ik weet niet wat gedaan,ik besef niet goed wat er aan het gebeuren is.
Ah ,de verpleging komt binnen om te controleren,ze ziet dat het niet goed gaat met mij,ze besluit mijn epudirale nog eens bij te spuiten,ze belt de dokter van dienst om te vragen of ik iets kan krijgen tegen de koorts,die blijft stijgen na de vorige medicatie,ik val terug in slaap
2U20 ik word terug wakker,ik heb nog steeds koorts,ik ril van de kou,ik hoor en zie rare dingen,ikdenk dat ik in Mallorca zit,links zie ik papa rusten,en zie dat het raam open staat,ik zie de palmbomen ,ze waaien stilletjes heen en weer,ik hoor de mensen ploeteren in het zwembad,ik denk bij mijzelf,is dit nu wel een uur om te zwemmen? de verpleegster komt binnen en steekt opnieuw een pilletje op,ik heb nog steeds 1 cm ontsluiting,ik ben opgelucht,ik voel me nog niet sterk genoeg om te bevallen,ik wil ondanks de pijn,de rillingen en koorts nog even genieten van jou en mijn zwangerschap,ik raak mijn buikje aan,oh kindje toch,kga je missen
Met traantjes val ik weer in slaap
3uur,ik word weeral wakker,heb weeën!! het doet heel veel pijn!!ik kan ze niet volgen,ze komen veel te snel na elkaar! het word een lastige nacht! ik meet zelf mijn koorts,39,8°oei,nog steeds niet minder,vraag me af wat mij bezield,het zou van die pilletjes zijn die ze opsteken dat ik zo ziek ben. hopelijk gaat mijn ontsluiting nu niet te snel,ik heb nog geen zin om afscheid te nemen van jou,ik wil het zo lang mogelijk uit stellen
3U18 ik krijg een schopje van jou,wil je iets zeggen?je schopt minder hard dan de laatste keer,ben je aan het vechten Zoë? ik voel je hoofdje rechts in mijn zijde,ik wrijf eens over je hoofdje,ik voel je draaien in mijn buik, hopelijk doe ik je geen pijn.
4U10ik hou het niet meer uit van de pijn,ik bel de verpleegsters op,ze spuiten mijn epudirale bij,ik vind het raar dat ik de pijn niet voel verzachten,ze vertellen mij dat dit wel normaal is,ik hou vol en probeer ze onder controle te houden.
Papa word wakker,hij zweet,vraagt hoeveel ontsluiting ik heb,ik zeg hem dat het nog maar 1 cm is,dat ik blij ben,papa zegt dat ik je toch eens zal moeten afgeven
6uur,ze komen opnieuw pilletjes op steken,ik begrijp al hoe het in zijn werk gaat,telkens ze nieuwe pilletjes opsteken voel ik de contracties heel hevig en kan ik amper de pijn uithouden,telkens ze bijna uitgewerkt zijn,verzacht de pijn een beetje. ze plaatsen een sonde,om mijn water af te laten,misschien dat ik daardoor pijn heb
Ik ril nog steeds van de kou,ze meten mijn koorts,39,1°,maar krijg geen deken over mij,als de verpleging de kamer verlaat,neem ik toch een deken!
6U35 ik word wakker van je geschop!je ploetert rond in mijn buik,bij ieder schopje van jou word ik wakker! alsof ik weet dat ik van elk moment nog moet genieten,dat het ieder moment voorbij zal zijn.ik vertel papa dat ik je voel,hij vind het ergens wel jammer,misschien heb je wel pijn,en zolang ik je voel schoppen krijg ik nog hoop dat je er levend zal uit geraken
Enigszins ben ik blij dat mijn verdoving niet goed werkt,zo voel ik je tenminste nog eens. Papa neemt mamas handje vast,wij kunnen niet meer slapen,wij willen dat dit alles achter de rus is,zodat we kunnen treuren om jou verlies! Ik voel het dichterbij komen,ik voel dat ik meer ontsluiting krijg,het zal vlug gaan nu Ik verlang nu wel om je te zien,om je te voelen maar besef ook dat mijn leven nu zal veranderen,hoe zal ik er uit komen,hoe zal ik me gaan voelen,kan ik dit wel aan? ik moet wel,Toby is er ook nog,ik moet sterk zijn voor iedereen en alles! Je was mijn droom,een meisje,God beslist je weg te nemen,de reden zal voor altijd onbekend zijn,moeten wij daarom een geloof hebben,en ook geloven? heb ik hiervoor kaarsjes gaan branden in de kerk,heb ik hiervoor elke dag gebeden,of was dit niet goed genoeg,moest ik meer gelovig zijn,heb ik te veel gevloekt, bestaat God nu wel?
8uur,ze komen mijn ontsluiting meten,ik heb 3cm ontsluitng,tegen de middag ben je er!
Ik begin na te denken,ik zeg tegen papa dat ik mij nu sterk zal houden,dat ik een vlotte bevalling wil zodat ik nog even kan genieten van jou lichaampje,nadien kan ik dan zoveel huilen als ik wil.
Oei ,ik heb geen fototoestel bij me,ik zal geen herinneringen van je hebben, hoe jammer is dat nu niet. Zou het raar zijn als ik fotos neem,ah je bent van mij,ik doe wat ik wil ,ik weet zelfs niet of ik je bij me zal krijgen.
De verpleegster komt binnen,geeft mij drie dekentjes,ik mag kiezen in de welke we je zullen leggen,dat dekentje krijg ik dan mee naar huis als aandenken. ik kies een roze met paars,de mooiste! daarbij krijgen we ook nog een kaartje,met een tekstje op,zie de album. bij de geboorte worden je voetjes en handjes afgedrukt op een kaartje,en ook deze krijgen we mee!
Ik neem het dekentje bij me,zodat mijn geur eraan hangt,zodat je enigszins toch voelt dat je dicht bij mama bent,en je niet alleen bent!
Papa belt opa Ludo op om te zeggen dat het nog niet voorbij is,maar niet zo heel lang zal duren.
Mama smst naar tante Wendy om te vragen of ze haar fototoestel kan komen brengen,ik wil foto s nemen!!
10UUR ik krijg mijn laatste pilletjes,doketr Watty komt kijken,ze zegt dat het niet lang meer zal duren.
Ik zeg haar dat ik heel veel pijn heb,dat ik het niet meer uithoud,ze kijken naar mijn rug,en zien dat de verdoving niet meer in mijn rug zit,maar er naast spuit!!ik heb dus pijn moeten lijden omdat ze niet goed zat!ze kijken wat ze kunnen doen,misschien een nieuwe verdoving!
Tante Wendy komt binnen,papa en tante krijgen een kopje koffie met pralines,mama heeft reuzehonger! ik mag een praline nemen van de verpleegster,eentje maar,want ik zou ziek zijn!
Ik draai en ik keer in mijn bed,ik ril nog altijd van de koorts,ik ben moe,kwaad,uitgeput!het moet er nu snel gaan zijn,want ik kan niet meer,zoveel pijn!
Tante Wendy vangt mijn contracties op,ze masseert mijn buik bij iedere wee,ik moet rustig in en uit ademen,maar ik kan niet,ik wil persen!ik mag nog niet!
11uur,Tante Wendy moet even naar buiten,ze gaan ùijn vliezen breken,ze plaatsen een nieuwe verdoving,ik heb hel veel schrik,ik vraag de vroedvrouw of ze mij wil vasthouden,dat ik bang ben
Oef,ik heb het amper gevoeld,mijn rug was nog een beetje verdoofd
11U30 ,ik voel dat ze begint te werken,maar voel mijn weeën nog hevig,dokter Watty komt kijken hoeveel ontsluiting ik heb,8 cm,om kwart voor twaalf komt ze mij dan halen.
11U40 ik voel je laatste stampje, ..Vaarwel Zoë
11U45 ze rijden mij naar de verloskamer,ze leggen mij op de verlostafel,papa komt rechts van mij staan,de vroedvrouw links en de gynaecologe voor mij
Ik mag even rusten,er komt een contractie ik mag persen,ik geef alles wat ik kan, .het gaat goed,ik rust even, ik pers nog eens,je hoofdje is er ik kijk even vluchtig, ja , nu ga ik alles geven,straks heb je pijn omdat je er halverwege bent, een derde zucht,ja je bent er!
11U50Zoë Verstraete,33cmen 1000 gram
Je voelt warm aan,ik huil,papa huilt,we nemen elkanders hand vast,de tranen vloeien.
Mama krijgt je op haar borst, je bent mooi,maar levensloos!ocharme schaapke van mij je hebt alles wat je nodig had om een baby te zijn,het mocht niet zijn.
Ze rijden mama terug naar haar kamer,jij mag mee met papa,hij draagt je voorzichtig mee,hij is bang je te laten vallen,alsof je er echt bent! hij is trots met jou,ook al ben je er niet,je bent zijn dochter,zijn knappe meid!
Tante Wendy huilt als ze je ziet,ze mag jouw vasthouden,ze kan niet meer,we huilen met zijn drietjes,we kijken je aan,we kijken naar je handjes,voetjes,je nageltjes,je gezichtje,je lijkt sprekend op broertje Toby,je bent het even beeld van papa!
Mama krijgt je op haar arm,je bent levensloos,waarom?ik begrijp het niet,ik ben boos,ik ben boos op alles en iedereen die een babytje heeft,ik wil jou horen huilen,ik wil je zien drinken,ik wil je mee naar huis,naar ons warme nestje,ik wil je bij me,ik zou goed voor je zorgen,ik had alles voor je gedaan!
Opa en oma komen toe,oma huilt tranen met tuiten als ze je ziet,ze wil je vast houden,ocharme oma.
Opa Ludo,die kan het even niet aan,gaat naar buiten,als hij terug komt,neemt hij je in zijn armen.
Tante Anja en nichtjes Lynn en Kelly komen ook toe,ze huilen,we nemen fotos,je bent er echt voor ons,de fotos zijn herinneringen,waarom dan geen nemen he?
Tante Heidy komt ook,ze is emotioneel,verlaat de kamer vrijwel meteen.
Meme Georgette en pepe Willy komen ook wanneer ik je afgegeven heb,zij kunnen het niet aan om jou te zien,ze weten niet wat ze gemist hebben.
14 uur,mama kan niet meer,je hebt koud,ik duffel je armpjes in,je krijgt het niet warmer,mama moet overgeven,ik kan het niet meer aan,ik besluit je af te geven,roep de verpleegster,oma en opa geven je een kruisje,tante Wendy neemt afscheid,mama heeft je een kusje,papa raakt je nog even aan
Daar ga je,we huilen,je bent er niet meer ..
Mama blijft overgeven,ik wil naar huis,daar mijn verdriet gaan verwerken, Samen met papa en broertje Toby We verlaten de materniteit,ons verdriet begint nu pas... WIJ BESEFFEN NU PAS WAT WE VERLOREN HEBBEN
Ik heb vandaag een afspraak om 10 uur in het Gasthuisberg UZ Leuven bij doketr Van Schaubroeck.zij is gespecialiseerd in foetale geneeskunde en is Gynaecologe.
Eerst worden we binnen geroepen bij dokter Peters,zij vraagt ons of ik ziek ben geweest de laatste weken,en of ik kan besmet zijn geraakt via Toby,
Ze neemt bloed af van papa,en van mama,dit kan van dienst zijn als er in de genen een probleem zit,en daarvan kan DNA testen gedaan worden,daarna mogen we een beetje wachten in de wachtzaal.
Al snel roepen ze mijn naam af en mogen we binnen bij de dokter,ik mag plaats nemen op de stoel.
Een uur lang bekijken ze via echo wat er zou kunnen mankeren aan jou,of je misschien een of andere afwijking hebt,waar ze kunnen aan werken,of medicatie toedienen.. ze vinden niks,ze tellen je vingertjes en teentjes,zelfs de neusgaatjes,van kop tot teen word je bekeken. ik vraag om je in 3D te zien,zo heb ik een beeld van jou ,hoe je er uit ziet .je bent een mooie baby,je bent nog in je groei,maar je ziet er heel goed uit.Je wangetjes zijn nog niet helemaal dicht gegroeid,maar tegen volgende week zou je er al beter uit zien.
Ik vind dat je lijkt op broertje Toby.Het doet me pijn .heb de indruk dat ik je zal verliezen,moedergevoel
Na de echo vertelt de dokter dat zij niks verkeerd ziet aan jou,dat je eigenlijk qua structuur helemaal in orde bent,maar dat de oorzaak van het vocht dan ook ernstiger is,dan dat je zou kunnen denken.
Ik krijg een vruchtwaterpunctie,ze gaan met een naald zo een vijf cm door je buik,en kijken met de echo dat ze niet in jou lichaampje zitten.
Het doet eigenlijk wel veel pijn,het duurt niet zo heel lang,maar het duurt lang genoeg om de pijn niet te kunnen verdragen. ze trekken zo een 20 cl vruchtwater af,en aan de hand van het water zien ze dan of je een of andere afwijkingen hebt.
Dan gaat het om een stofwisseling,en zoals iedereen weet is een stofwisseling geen goede zaak voor de ongeboren baby. Misschien ligt de oorzaak bij mama en papa en is er tijdens de zwangerschap ergens een afwijking ontstaan bij jou,niemand die het weet.
Dokter Van Schaubroeck neemt dan ook direct de resultaten met ons door,en deelt ons mee dat we jou kunnen verliezen,dat er een kleine kans is dat je dit overleeft,zelfs in de buik overleven de meeste babys niet.Zoals de staat van de baby nu is,kan ze niet geboren worden. De baby is nu ziek,welke ziekte ze heeft,weten ze nu nog niet. En het zou ook makkelijker te zien zijn als ze de baby halen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ik aan bloedarmoede heb geleden in mijn zwangerschap nu ,en dat de baby nu moet gaan herstellen van datgene. En zo kan het vocht tussen nu een een maand langzaam aan gaan wegtrekken. Het kan ook zijn dat het vocht er zonder reden zit,en het opeens gaat wegtrekken,maar dat zou een mirakel zijn. De baby kan een chromosoon afwijking hebben,in onze termen een kortsluiting bij de baby in zijn groei. Als de test vandaag had aangetoond dat de baby iets aan haar nieren had,dan konden ze met een paar medicijnen alles weer oplossen. Maar nu zien ze niks abnormaals aan de baby,alles is helemaal in orde,maar er is vocht aanwezig. Het kan nu zijn dat ook ik als mama zieker zal gaan worden. Hoe langer ik nu nog zwanger ben,hoe erger het kan worden. Mijn bloeddruk zal verhogen,zodra ik deze symptonen vertoon,is het niet goed met mij. Ook vraagt de dokter met welke gedachte ik naar hier in Leuven ben gekomen. Het spreekt voor zich dat ik dacht dat zij de top van de meesters waren in geneeskunde en dat ik natuurlijk dacht dat zij het allemaal wel zouden oplossen. Maar dat kun je op dat moment niet tegen een professor zeggen. Je ogen zijn gevuld met tranen,je keel knarst toe,en je kan alleen nog maar knikken, om niet te moeten tonen dat je straks in huilen zal uitbarsten.
Mama huilt,ik kan mij tranen niet bedwingen,baby Zoë verliezen,hoe kan dat nu,ik voel je nochtans schoppen,ze zeggen zelf dat je een actieve baby bent,dat je sterk bent!Zelfs de grootste professoren begrijpen niet dat jij zo sterk bent.
Hoe kan dit nu in godsnaam met mij weer voorkomen?we vertrekken met een klein hartje naar huis,ik wil niet meer gaan werken,ik kan alleen maar aan jou denken,aan het feit dat ik je kan verliezen,ik ben alvast drie dagen thuis omwille van die vruchtwaterpunctie,en ik zal rusten ook,want ik wil geen miskraam.
Papa is ook ondersteboven van het nieuws,wij zijn niet dom ,als je al in Leuven beland,keer je meestal niet terug,in mijn geval zal ik met lege handen terug keren,als ze nu al niets vinden.
Maar we blijven hopen,ik voel aan papa dat ze jou zullen redden,zolang papa ziet dat er hoop is,zal ik ook hopen,en ik zal alles doen om je te redden,geloof me maar!
Terwijl ze mijn bloed meten komen teleurstelling en emoties los. Ze bieden mij een zakdoekje aan.. Ik krijg een schouderklopje van een studentje die hier mee werkt in Leuven. Dokter van Schaubrouck vertelt ons dat zolang Zoë leeft,wij haar het voordeel van de twijfel moeten geven. Zolang ze hevig blijft stampen en zolang ze vruchtwater drinkt is er hoop. Ze kan wel sterven tijdens de zoektocht naar wat ze heeft gekregen in mijn buikje. Als het vocht tegen volgende week verminderd is ,kan ze geboren worden als een normaal kindje. Zolang ze leeft zal ik hopen.
Eens thuis zie ik op de kast allemaal spulletjes die ik van iedereen heb gekregen liggen. Ik huil,kan niet begrijpen dat deze dingetjes allemaal onaangeraakt zullen blijven. Straks mag ik het allemaal op zolder gaan gooien. Het is allemaal naar de kloten hé,zijt nu eens eerlijk. Iedereen weet al dat het te laat is hé?!!!
Vandaag mijn verjaardag,ik ben 25 jaar nu.. Ik kan niet vieren.. Ik verlang naar donderdag omdat ik dan zal weten wat er met jouw zal gebeuren. Ik heb heel veel schrik,en voel dat het niet meer in orde zal komen. Ik kan er niet meer tegen dat ik van niks weet. Ik kan niet meer werken,want ik huil consstant. Ik kan niet meer rect denken,ik kan alleen maar aan jouw denken. Ik voel je stampen in mijn buik. En dan heb ik het gevoel dat er jouw helemaak niks mankeert. En toch als ik er bij stil sta...besef ik dat ik mijn kindje ga verliezen. Waarom nu met jouw? Niks zal mij nog kunnen schelen als ik nu jouw verlies. Op vadertjesdag zijn we naar de kerk geweest in Roeselare. Ik ben hulp gaan vragen aan God hierboven. Ik heb gebeden en gehoopt en gesmeekt dat hij jouw niet zal wegnemen. Ik heb gezegd dat ik alles zal doen zolang ik jouw maar in mijn armen kan sluiten. Ik heb kaarsjes aangestoken,en ik heb kaarsjes gekocht in de kerk, voor iedereen in mijn familie,als ze allemaal mee hopen.. Ik heb zelfs van oma de kaars van Lourdes meegekregen, die kaars brand nu en dan als oma en opa hopen dat er iets weer in orde zal komen. Ik laat ze elke dag branden en elke dag opnieuw smeek ik God op iets goeds.. Dat alles in orde mag komen. Je kamertje word afgewerkt door opa Ludo. Alles zal klaar staan om je in huis te brengen. Je hoeft nu alleen maar te vechten tegen datgene dat je hebt. Kop op meisje ,je bent sterk,je komt er wel.
Om kwart voor zeven hebben we een afspraak bij dokter Claerhout in de ronde kom te Roeselare,dit is een collega van dokter Watty,onze gynaecologe.
In de wachtzaal hebben we plezier met broertje Toby,hij ziet zovele dikke buikjes,en zegt dat er vele babys zijn.
Het is onze beurt,we gaan binnen en mama plaatst haar op de stoel,de dokter vraagt of we het geslacht weten,mama kijkt hem aan en zegt aarzelend,ja normaal wel,het is een meisje!
we gaan eens kijken he,zegt de dokter,al vrijwel meteen ziet hij dat er iets mis is,ik voel duidelijk dat het hier over iets ernstigs gaat,ik zie dat papa zich even laat hangen tegen de muur,de dokter zegt,ik zal eerst goed kijken en dan zal ik alles uitleggen.
Eens hij gedaan is zegt hij dat er vocht rond de longen van de baby zit,en in haar middenrif en onderbuik.
Ik snap niet echt wat het probleem is,maar de dokter zijn gezicht spreekt boekdelen,ik voel dat dit een verloren zaak word !
Papa moet de vragen stellen,mama kan niet meer,ik huil tranen met tuiten,en kan amper spreken.
Ik probeer mijn moed niet te laten zakken en vraag hem nog,kan ze overleven,hij haalt zijn schouders op.
Ik moet naar Leuven,daar kunnen ze mij verder helpen,en daar kunnen ze jou misschien genezen.
Dokter Claerhout zal morgen alles regelen,want nu is het te laat,morgen moet ik in Roeselare bloed laten afnemen,die ze dan al kunnen doorsturen naar Leuven,als voor onderzoek .
Ik word dik! Ik moet nu sinds twee weken niet meer overgeven. Ben soms nog misselijk,maar het valt mee. Wel kan ik geen vlees eten. Ik heb een afkeer van vlees. Ik moet mijn maagje vullen met lasagne en spaghettie. Ik heb heel veel last van pijn en krampen in mijn benen. Volgens dokter Watty moet ik magnesuim nemen. Dat zal de krampen verminderen. Ik had deze nacht ook krampen in mijn buik. Echt waar net alsof ik zou gan bevallen. Ik was helemaal alleen thuis met broertje Toby en was heel bang. Ik had echt weeën. Ik begreep er niks van. Ik ben opgestaan en heb tegen mezelf gezegd,Bren hou je kalm. Het zal wel in orde komen. Ik ben gekalmeerd,en terug in slaap gevallen.
Ik weeg nu 65 kg ,dus al behoorlijk dik aan het worden. Ik ben nu ongeveer 22weken ver.. Wij zullen jouw ook de naam Zoë geven,hopelijk ben je er later tevreden over. Mijn eerste gedachte was altijd al deze naam. Ik heb nu dit keer wel getwijfeld omdat ik Amy ook heel erg mooi vind. Maar ik vind deze naam beter passen bij jouw. Ik weet niet hoe,maar het bezorgd mij een rustig gevoel.
Je bent wel een doendige baby hoor,je schopt inmens veel. Je laat mij soms niet met rust. Ik kan soms niet slapen omdat je mij zoveel schopt. Alsof je het leuk vind te reageren op je broertje ook. Telkens hij iets vertelt,dan ben je weer in een hevige schopbui. Vanaf juli gaan we de kaartjes gaan bestellen en de doopsuikertjes. Deze wek hebben we ook je badje gekocht,en een verversmatje. Voor mijn verjaardag straks krijg ik ook allemaal babyspulletjes.
