Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-09-2009
Woensdag 30 september 2009
Hey mijn engeltje,
Ik heb net in mijn bedje op de pc sites opgezocht van doodgeboren kindjes.. Mama's die net zoals ik hun kleine hummeltje moeten afstaan om naar de hemel te reizen. Ik verschiet echt hoeveel mensen er hun babytje verliezen. De ene verliest het in zijn zwangerschap,de andere bij de geboorte.. Verschrikkelijk allemaal. Je staat er echt niet bij stil dat je niet alleen bent,en dat al die mensen nu hun leven verder lijden. Want de sites die ik op terecht kwam,dateerden van 1999 of zelfs ietsje later, maar geen eentje van dit jaar of vorig jaar. Ik zie ook dat die mama's enkel en alleen de bevalling of hun gedichtje plaatsen op hun site, maar nergens vind je over wat ze voelen na een jaar. Het zijn natuurlijk allemaal één voor één prachtige vlindersitjes,maar ik mis de gesprekken nadien daarin toch wel een beetje. Ik geef mijn hart en zieletje bloot aan jouw,en iedereen die ons komt bezoeken,maar blijkbaar hebben die mensen daar geen behoefte aan. Ik kan ook niet begrijpen dat die mama's hun site nooit meer gaan lezen,of bekijken. Want ik zie nergens nog enig contact met hun overleden kindje. Zielig toch hoe mensen kunnen veranderen. Ik hoop in ieder geval dat ik voor altijd zal blijven schrijven. Ik zou zeker nog geen afscheid kunnen nemen van jouw en onze site. Ik denk nog elke dag veel te intens aan onze eerste dag samen,en die ook meteen onze laatste dag was. Ik huil als ik te veel stil sta bij de dingen die ik heb meegemaakt,en ieder dingetje die in huis tastbaar aanwezig is van jou,doet mij huilen. Inderdaad,het is wel helemaal anders dan dat het voorheen was,maar toch doet het voor mij nog heel veel pijn. En het idee dat ik je niet meer zou gaan schijven,zou van mij een slechte mama maken. Je mag mij zeker op mijn woord nemen,kleine meid...ik blijf schrijven. Het is het enige dat ik voor jouw kan doen. Het klein beetje tijd en moed dat het van mij vraagt had anders in een goede situatie heel veel inspanning gevraagd,want dan had ik je een badje moeten geven,of je poepje verversen... Tien minuten schrijven heb ik heel zeker voor je over.. En dat zal ik altijd doen,zo weet je dat ik nog altijd aan je denk, en dat ik voor altijd van je zal houden. Jammer voor je mede engeltjes dat hun mama er niet meer is voor hen, maar ik ben er van overtuigd dat je mijn liefde voor jouw zal delen met de bewonertjes naast je,want je bent net zoals mama positief ingesteld van hartje... Zo heb je het toch meegekregen van mama naar hier boven. Zorg dat niemand daar zich alleen voelt,want voor ons hier beneden ,is het zeker niet gemakkelijk om zonder jouw te leven. Wij doen alle moeite om het op zijn plaats te krijgen,maar op dit moment... Weet ik nog niet waar je naar toe moet.. 1 ding is zeker,jij bent de grootste bewoner van mijn hartje
Mijn dochter is nu een sterretje. Mijn meisje zo mooi en klein, Jij zal nu een sterretje zijn. Wat schijn je mooi en licht, In mijn gedachten zie ik je gezicht. Ik hou nog zoveel van jou, Dat ik je nooit vergeten zou. Mijn schat straal maar in de hemel zo goed als je kan, Zodat ik er van genieten kan. Mijn meisje zo mooi en klein, Iemand zo als jij zal er nooit meer zijn.
het leven is geen glazen bol, dit realiseerde ik mij nadat ik mijn baby levensloos in mijn armen zag liggen het leven kun je vergelijken met een glazen bol eenmaal er in kan je er niet meer uit, het leven wordt je zuur gemaakt, maar soms is er dat glimlachje die je even laat vergeten dat het leven een spel is, en die voor mij niet meer bestaat, je verliest dingen die je niet wilt verliezen , je wint dingen die je niet wilt winnen , je begint het leven te haten je wilt er uit, maar je zit vast , de enige oplossing is vluchten, en dat is geen oplossing, tot dat op een dag het glas voor jouw breekt, je denkt ;ik wordt verlost , maar achter je laat je alle geliefden die heel van je houden, en 1 van hen is je lieveling, je schatje, je boterkoekje, je kindje, ja man,of vrou< maar opeens wordt je weg getrokken zonder er iets tegen te kunnen doen je voelt , je ziet , je hoort dat je er uit moet en je moet eruit, en je realiseert je dat je niet wilt gaan maar je moet en zal gaan, en je gaat er ook uit zonder te kunnen beslissen of je mag blijven nemen ze je van mij , zonder mij te vragen , zonder gedag te zeggen , nemen ze je weg , zo heb ik het verloren , het dierbaarste in mij leven , waarmee ik maanden gelukkig was , ze was mijn baby , ze was mijn prinsesje , vriendin , ze was alles wat ik mij kon wensen, en nu is ze er niet meer of is ze daar, daar ergens waar ze mij kan zien en ik haar aanwezigheid kan voelen , ik mis haar zo als een moeder haar verloren baby mist ik mis haar zoals ik een verloren moeder mis, ik mis haar, mensen ik ùis haar zo ik mis je waarom , waarom, waarom ben je vertokken Zoë, waarom? ik mis je kindje, echt ik mis je
Ik heb onze site een beetje willen aanpassen en heb natuurlijk spijt dat het er niet meer zo goed uit ziet nu.. Maar,het is nu eenmaal zo,en ik kan het nu niet meer aanpassen. Ik heb de foto's allemaal verwijderd op mijn laptop.
Mama voelt zich al iets beter,maar ben nog niet helemaal de oude... Mijn oortjes doen nog pijn,en ik heb nu en dan nog lichte koorts. Ik voel me ook nog redelijk flauw... Ik zal dan maar nog een dagje langer thuis blijven. Ik heb toch een ganse week gekregen. Alhoewel ik dan wel aan mijn collega's denk en aan mijn winkel, ik heb zo het gevoel dat het mij nog niet zal lukken om op mijn beentjes te staan. En op dat moment denk ik...ik ben in geen jaren ziek geweest, 1 keer nu in juli geweest,omdat ik net bevallen was,maar anders nog nooit, dus whatever!! Voor de rest voel ik mij al redelijk misselijk,en zelfs kan ik al bijna geen cola of fanta meer drinken. Eten lukt ook niet meer zoals voorheen,bye frietjes en mayonaize.. Alles blijft op mijn maagje liggen. Met papa gaat het ook niet te best,het was deze nacht zijn eerste werkdag en hij heeft een beetje hetzelfde als mij van ziekte.. We nemen het hier allemaal over van elkaar. Hij hoest ook een ganse nacht door,of toch de tijd dat hij in zijn bed ligt, en is ook koortserig. Met broertje Toby gaat het gelukkig heel goed,hij heeft een beetje een lopende neus, hoest een klein beetje,maar is helemaal niet ziek. Ik hoop dat we daar niet mee opgescheept zitten,want voor zo een klein mannetje is ziek zijn helemaal niet leuk. Ze weten dan geen raad met zichzelf,en zijn nergens wel. Maar zoals ik al zei,Toby is nog niet ziekjes...dus Fingers crossed!
Tante Wendy heeft net op bezoek gekomen. Zij is al vier maandjes zwanger,en normaal gezien is alles nu onder controle, en is er geen gevaar meer voor de baby. Je kan het eigenlijk nog niet goed zien aan haar buikje, maar tante Wendy is natuurlijk ook een heel mager vrouwtje.. Haar schoonzus(de zus van nonkel Dominiek) is ook zwanger. Het is voor een weekje later dan mama.Dus voor ongeveer 6 juni. En van mij voor 29 mei 2010... Ik hoop...dat alles in orde komt... Voor ons allemaal!
Toby net thuis van schooltje...is zeer lief voor mama.. Hij heeft al zijn pyamatje aan en hij is nog geen tien seconden thuis. Hij ligt graag met mama in de zetel om naar televisie te kijken. Maar mama moet nu eerst eten maken. En dan nog een beetje huishouden doen. Mama zijn is niet altijd even leuk hé?! Voor de rest van de dag heb ik geen plannen,ziektverlof is rusten. Ik heb net met mijn werk gebeld en doe er nog een dagje bij,ik heb deze middag al het gevoel dat ik weer koorts doe,even checken...je hoor 38.19 graden.. Niet zo veel,maar genoeg om te gaan rusten. Want zoals je al weet..dafalgan is mijn vriendje niet. Zo ik ga je nu even laten mijn kleine meid,ik heb net gedaan met eten, en de afwas lacht naar mij.. Dus,tot later op de dag nog eens.. Ik hou van je meisje,als je dat maar weet Bye x kusje en knuf je mama
Hier zie je het afscheidskaartje die de familie en mijn collega's hebben gekregen toen Zoë onze mooie maar o zo wrede wereld verliet. Ik wou haar zo een mooi aandenken geven,en haar belangrijk laten zijn voor de mensen in onze familie. Ik wou dat niemand haar vergat,maar ook dat iedereen haar zag. Ik had schrik voor de reacties omwille van haar foto,maar ik was ongelooflijk trots om haar te tonen. Ik ben uiteindelijk blij dat zij haar kaartje heeft gehad. Het heeft mij moed en tranen gekost dit te maken. Het werd de eerste zondag na haar 'geboorte' gemaakt. Bij deze wou ik het ook aan jullie tonen,want er is nog zo veel meer die jullie niet hebben kunnen zien. En nu wil ik het met jullie allemaal delen.
Dag mijn kleine meid, Hier ben ik weer... Ik heb net een half dagje geslapen,en dan een beetje tv proberen te kijken. Ik voel me beter,maar nnog niet helemaal top! Wij hebben net naar Elvis gekeken op you tube.. Super hoe hij daar de lach versie van Are you lonesome tonight zingt. Wel heb ik een traantje moeten wegpinken als ik zag hoe die man zijn leven zo als een zotje door ging,en hoe hij al die mooie liedjes zingt en uitvoert op zijn podium. Zoals je weet zit het fanatieke van Elvis in de familie. Opa was vroeger een grote fan van Elvis,dat is nu wel al minder.. Maar toch vinden wij onze krachten en liefde nog steeds bij zijn liedjes. Het zijn diepzinnige en betekenisvolle liedjes. Ook ik hoor deze heel graag,en kan er uren naar luisteren zonder het beu te worden. Ik heb ook de cd in mijn auto zitten,en eens per week speelt hij dan wel eens af. Ik heb inderdaad een groot hartje gekregen voor al wat gestorven is,en voor al wat vroeger er was en nu niet meer. Mijn emoties zijn helemaal veranderd sinds de dag dat je geboren werd. Het is alsof het mij geprikkeld heeft voor de rest van mijn leven. Dat is nu op zich geen ergernis,maar soms wou ik dat ik toch iets minder emotioneel was. Ik heb nu eenmaal een groter hartje gekregen,en er is nog plaats genoeg voor meer! Allemaal dankzij jou kindje,er is toch nog iets positiefs meegekomen in dat duistere wereldje waar we de laatste maanden verbleven zijn. Stilletjes aan word die wereld weer mooier,en groener. Maar wij weten dat die donkere tijden ooit weer zullen verbeteren. En dat wij ooit met een lach aan jouw zullen denken,en dat wij dan niet meer zullen huilen. We gaan de goede dingen onthouden aan jouw mijn kleine meid. Het weinige gedeelte die we samen hebben doorgestaan,heeft een grote inpak in mijn leven gegeven, maar we staan er sterker door,en nu weten wij...wie er voor ons was, en wie er altijd voor ons zal zijn. Je mag niet vergeten meisje,dat jij ons meisje bent,die wij toe wuiven daarboven in de hemel. En ieder woordje,tekentje zinnetje,filmpje die ik zie over engetljes of wolkjes,dan denk ik aan jou mijn kindje. Ik mis jou verschrikkelijk. Als ik terug denk...dan lukt het echt niet meer.
Mama nog steeds ziekjes... Beetje rusten en alles komt in orde..
Ik denk nog veel aan jou.. Misschien zie je en hoor je dat wel aan mij... Zaterdag vroeg iemand mij in de winkel waarom ze geen geboorte kaartje had gekregen van jouw. Ik was helemaal vergeten die mevrouw op de hoogte te brengen. Dus heb ik het hele verhaal maar in het kort uitgelegd,en ook zij was er niet goed van. We krijgen dan ook haar oprechte innige deelneming... Het si nauurlijk niet gemakkelijk voor die mensen die mij zo plost vragen stellen, waarop zij dit antwoord niet verwachtten,zij weten dan ineens niet hoe te reageren. Maar ik heb er alle begrip voor.
Ik ga nu eerst een beetje rusten, ik schrijf je straks terug xxxxxxx
Hallo lieve Zoë Ik ben gisteren toch maar gaan werken,maar om vier uur kon ik het weer niet aan,ik had alweer hoge temperaturen, en ik kon niet zo blijven werken en rond lopen. Ik ben dan maar om 17uur naar de dokter geweest. Intussen heeft hij bloef afgenomen om cm virus en toxoplasmose te testen. Ik ben normaal gezien altijd negatief! Wat ik heb,is niet helemaal duidelijk. Met andere woorden,ik weet het niet. Ik doe alleen elke namiddag koorts,en heb hoestbuitjes zodang dat ik geen stemmetje meer over heb. Ik ben kort van adem,en mijn longen zijn ook niet te best . Ik heb oorpijn,keelpijn en nu heel veel krampen in mijn buikspieren van hoesten. Ik heb een briefje gekregen tot volgende week om te beginnen. Aangezien medicijnen geen optie zijn,kan ik enkel van de rust genieten en veel slapen. Dafalgan nemen tegen de koorts is oke,maar niet te veel dagen na elkaar en ook geen te hoge dosis. Voor mijn hoest een siroopje op basis van kruiden,wat ook normaal niet mag, maar helaas kunnen we niet anders,want ik word er alsmaar zieker van. Ik moet ook foliumzuur nemen. Omdat mijn risico heel hoog is bij een baby met afwijkingen,is het zeer belangrijk dat ik iets inneem die mij vitaminen kan geven,en de baby in de buik ook. Ook is folium zuur belangrijk voor open ruggetjes bij het kindje,en is het belangrijk dat je eigenlijk alvorens je zwanger bent dit al begint in te nemen,zodat het al kan gaan werken voor je bevrucht bent. Helaas kende ik dit allemaal niet,maar het is voor mij nu wel belangrijk dat alles correct is, en dat ik alle mogelijke middelen inneem die belangrijk zijn voor de opbouw van de celletjes. Aldus de groei van de baby. Ik kreeg de koorts gisteren niet naar beneden met dafalgan,dus kon ik ook niet komen schrijven. Het enige wat ik kon doen was slapen,en hopen dat ik me ergens wat begon beter te voelen. Koorts doen in het begin van je zwangerschap is zeker niet goed voor aangeboren afwijkingen van je baby,en in mijn geval is het natuurlijk bangelijk als het daaraan alleen al kan liggen dat het terug niet goed zou zijn. Ik hou natuurlijk de hoop erin,dat het wel een andere reden zal hebben als er iets zal mislopen. Ik zal het mezelf niet kunnen kwalijk nemen,want ik neem de rust die ik heb voorgeschreven. Nu maar hopen dat het cm virus mij niet getroffen heeft. Vandaag voel ik me iets beter,maar meestal over de middag voel ik de koorts opkomen en dan kan ik helemaal niks meer doen. Aangezien mijn bazen nog niet op de hoogte zijn van mijn zwangerschap heb ik mij dus moeten ziek melden als griep. Ik wou het alleen maar zeggen als ik mijn eerste echo heb gehad,en intussen staan we dan al iets verder. Ik zal het op den duur moeilijk kunnen verduiken,want bij elke zwangerschap ben ik ongelooflijk ziek. En aangezien ze mijn wensen weten,zullen ze vlug vermoedens hebben. Of ,het kan natuurlijk zijn dat ze mijn website lezen,en dan is het natuurlijk geen geheim meer. Ik weet dan ook wel dat ze er niks op tegen zullen hebben. Het is alleen een beetje ambetant om mijn winkel over te laten aan iemand die er mee over weg kan. Zorgen voor later!
Hou me maar vast Met al je tranen Jij hoeft niet altijd De sterkste te zijn Wees maar jezelf Schaam je maar niet Ik ben nog net zo klein
En geef het een beetje tijd Alles komt goed Zoals het zijn moet Mij raak je heus niet kwijt Je hoeft niet meteen Een vlinder te zijn Geef het een beetje tijd
En ook al lijkt de weg soms nergens naar toe te gaan Hij leidt ergens heen Lijk je compleet op je zelf te staan Je bent niet alleen Je trekt gewoon je problemen aan Want je moet er doorheen Net als iedereen
Stop nu maar met wenen, genoeg tranen voor één nacht Kijk 'ns naar datgene dat morgen op je wacht Is dat niet voldoende, de toekomst lacht je toe Stop dus maar met treuren, ga slapen, je bent moe Morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Alleen al de herinnering vervult m'n hart met hoop En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik vergeet je niet, ook niet na duizend jaar 'k Blijf van je houden, je bent al m'n tranen waard Ik kijk naar jouw foto's Naar wat we samen hadden kunnen hebben, de tijd ging veel te vlug Niemand is vervangbaar, dat voelt het kleinste kind Dus wees maar niet ondankbaar om wat je hebt bemind En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel We zijn ver van elkaar Ik weet niet waar je bent Maar voel je daar hoe ik elke dag Elk moment aan je denk? Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Kop op, verman je, genoeg tranen voor vandaag Vergeet de pijn, dat kan je, ook al slijt dat nog zo traag Want morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Kon ik dat maar geloven, dan leefde ik op hoop Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik denk aan jou Ik hou van jou Ook al ben je hier niet meer
Vele nachten hebben we gebeden, zonder bewijs dat iemand het kon horen In onze harten klonk een hoopvol lied, wat we amper begrepen We zijn niet bang meer Al weten we dat er veel is om te vrezen We hebben bergen verzet, lang voordat we wisten dat we dat konden Er kunnen wonderen bestaan, als je erin gelooft Hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken
Wie weet welke wonderen je kunt verrichten als je erin gelooft Op een of andere manier zul je het kunnen Je kan het als je erin gelooft
In deze tijd van vrees waarin gebeden zo vaak tevergeefs bleken, Leek de hoop als op vogels in de zomer; veel te snel vervlogen Nu sta ik hier, met zo'n vol hart dat ik het niet uit kan leggen Zoekend naar vertrouwen en woorden sprekend waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou zeggen,
Er kunnen wonderen bestaan Als je erin gelooft Hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken
Wie weet welke wonderen Je kunt verrichten Als je erin gelooft Op een of andere manier zul je het kunnen Je kan het als je erin gelooft Er kunnen wonderen bestaan Als je erin gelooft Hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken Wie weet welke wonderen Je kunt verrichten Als je erin gelooft Op een of andere manier zul je het kunnen Nu zul je het kunnen Je kan het als je erin gelooft
Het spijt mij dat ik gisteren niet heb geschreven,ik moest werken, en ben om 15 u30 naar huis gekomen om wat te slapen. Ik had koorts,en ik kon amper op mijn benen staan. Ik wou het volhouden om te blijven werken,maar ik had geen energie over. Ik voelde mij zo slecht dat ik alleen maar aan mijn bedje kon denken. Eens thuis was het natuurlijk lastig om in slaap te vallen. Toby komt dan altijd roepen en kijken of ik wel wakker ben, of papa komt iets zeggen. Het enige wat ik kon doen was slapen. Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Na vele rillingen en warmte buien,ben ik tot rust gekomen. Om 18u30 heeft papa mij wakker gemaakt,we moesten gourmet gaan eten bij tante Heidy. We hadden dit deze morgen gepland,en toen voelde ik mij nog redelijk. En het is nu niet dat ik mijn huisje niet uit mag,want ik heb mij niet op ziekte verlof gezet,ik had nog genoeg compensatie staan. Ik voelde me natuurlijk wel heel wat beter door te slapen. Maar niet opperbest. Het is een beetje ambetant dat ik niks van medicijnen kan nemen en dan duurt het ziek zijn ook wat langer. Vandaag ben ik opgestaan om 10 uur,ik voelde mij redelijk. Na een douche nemen voelde ik mij alweer wat flauwer worden. En nu lig ik in de zetel te schrijven naar jou,tot mijn beentjes er weer door zijn. Ik heb ook nog steeds die hatelijke droge hoest. Ambetant voor papa om naast mij te slapen,want zo is hij altijd wakker door zij. Ik heb gisteren het juwelenkistje aan opa en oma overhandigd. Ze waren heel blij. De schoentjes die erin zaten deden oma haar keel ook wat kroppen. Maar het is en blijft een mooi aandenken aan hun kleindochtertje. Als ik het kistje open zie staan,en kijk naar die schoentjes,dan moet ik wel heel even een traantje laten. Het zal nu een plaatsje krijgen in hun huisje,en daar zal je altijd blijven staan. Ik vroeg oma gisteren dat als zij de vraag krijgt hoeveel kleinkinderen zij heeft wat zij dan antwoord. En ja zij antwoord altijd dat ze er zeven heeft,waarvan eentje overleden is. Ik weet ook niet waarom ik mij dit afvraag,maar denk gewoon om te weten of je meegerekend word bij ons nestje. Ik ben heel blij dat jouw nichtjes Lynn en Lisa Marie zo veel schrijven naar jou. Het moet toch zijn dat zij aan jouw blijven denken, en dat jij ook in hun hartje zal blijven zitten,net zoals bij vele anderen. Bij tante Heidy staat je overlijdenskaartje op een tafeltje met kaarsen. En telkens ik er toe kom,is de kaars altijd aangestoken. Zo ben je daar ook altijd aanwezig,en zie ik dat ook zij aan jou denkt. Ik had het gisteren even moeilijk toen ik bij tante Heidy aan tafel zat. Ik was uitgebreid aan het vertellen tegen oma over jouw, en plots kwam die hevige bui weer boven mij hangen. Je kunt je traantjes dan niet bedwingen en moet dan toegeven aan je verdriet. Het gebeurd heel weinig nog in het openbaar,maar blijkbaar was het gisteren nodig.
Vandaag zal het geen bijzondere dag zijn. Vooral genieten van de zondagsrust,en van mijn zetel of bedje. Zodat ik er morgen weer fris en gezond kan gaan werken. Ik hoop het alleszins,anders zal ik naar de gyneacoloog gaan om te vragen of zij echt niks kan voorschrijven van medicijnen. Ik kan er geen week langer mee lopen.
Met papa gaat het nu al wat beter. Hij kan alleszins al goed spreken,en heeft enkel nog snachts pijn in zijn keel. Tijdens de dag gaat het enkel moeilijk nog bij het eten. Maar volgens mij geneest het nu goed. Met broertje Toby gaat alles goed. Hij heeft nog altijd zijn stoute trekjes,maar kan nu en dan zo heel lief zijn. Hij denkt ook nog veel aan jouw,want hij gaat soms slapen en wuift je foto toe. Ik ben daar trots op,want hij moet groot worden met de gedachte dat hij een zusje heeft. Wij vertellen hem ook altijd dat jij er niet meer bent omdat je ziekjes was. Als hij het woordje dood noemt,bezorgd mij dat wel rillingen maar het is een kind, en hij kent het begrip van dit woord nog niet. Hij kan alleen maar denken dat dit geen goed ding is. Ik zie het ook aan zijn ogen dat hij beseft dat dood zijn ,er niet meer kunnen zijn betekend. Maar toch is hij nog zo klein om te beseffen waar onze Zoë naar toe is.
Ik heb deze week je foto getoond aan pepe Jacky. Hij had je doek nog niet gezien in onze nieuwe kamer. Hij heeft gekeken naar jouw,en zei ooo zooo klein... Maar verder zag ik wel dat hij niet kan begrijpen wat wij hebben meegemaakt. En ik denk dat hij het gewoon niet kan beseffen omdat hij jouw niet in het ziekenhuis heeft gezien. De meeste die er niet zijn geweest reageren vrij koel,en dat vind ik jammer. Want jij was echt een mooie baby,je was er echt. En je was volmaakt. Spijtig dat pepe Jacky niet kent wat wij kennen. Zo kan hij zijn zoon ook niet beter bij staan in de voor hem moeilijke tiijden. De naam Zoë komt daar ook nooit aan bod.Terwijl jij wel onze dochter bent. En hij wel jou dooppeter had geweest. Spijtig...Dat is het enige wat ik kan zeggen. Ik zal je dan straks nog een beetje schrijven,maar ga nu eerst een beetje rusten. Tot straks kleine meid. XXX
Op 15 oktober zou het de geplande bevallingsdag zijn van onze kleine meid. Ze zou een knappe grote meid zijn geworden,met blauwe oogjes en blonde haren. Ze zou dus officieel baby Zoë Verstraete heten,en haar naam zou ook gewettigd staan in het stadhuis. Ze is het engetljeszusje van Toby .. Het kleine wondertje van Brenda en Yves... Haar onthaalmoeder waar ze al haar kuren zou gehad hebben en alle zorg zou hebben gekregen heet christine Verhelle. De doopmeter zou Sonja Doom zijn,mijn mama De dooppeter Jacky Verstraete,de papa van papa
Ze had het vierde kleindochtertje geweest van mijn moeder, en daarnaast zou Zoë nog twee neefjes hebben. Op dat moment zou ze de jongste telg zijn van de familie. Ze zou onze koningswens vervullen...
Helaas...mocht het niet zijn...
Hierbij wil ik de site op 15 oktober een update geven, ik wil iedereen die nog iets wil zeggen tegen haar...Mij ?.... aanmoedigen dit te doen tussen nu en die datum.. Ik zal op de dag zelf een kopie aanmaken van deze blog ik zal deze op dvd zetten en in een kistje steken die dan helemaal word afgesloten. Dat kistje word dan samen met haar spullen en fotoboeken opgeborgen op een plaatsje in ons huisje. Het zou een ideaal afscheidsgeschenk zijn naar haar toe. Wel zal de blog blijven bestaan,en zal ik verder schrijven. Maar ieder speciale datum zal ik vastleggen op dvd zodat mijn schrijven,en jullie reacties kunnen vastgelegd worden en bewaard blijven voor later. Ik neem nu en dan ook het risico dat de blog crasht,en zou graag deze herinnering koesteren.
Bedankt voor de reacties,het lezen van de site en hopelijk brengt het voor ieder van jullie iets positiefs in je leven. En hopelijk zien jullie de waarde in van het leven. Niks is wat het lijkt. Als het gebeuren moet,dan zal het.. Kijk naar ons, Onze meid is verdwenen en waarom?
Ik kom nog eens piepen naar jou Ik ben blij dat ik weer kan schrijven,ik was gisterenavond laat thuis en ik kon niet meer op de pc,want ik was heel erg moe.-x Maar ik haal direct mijn schade in,en zal meteen beginnen schrijven. Ik heb eigenlijk nog niet veel tijd gehad om stil te staan bij mijn verdriet. Met papa die net terug is uit het ziekenhuis, ik die dan moest gaan werken, en Toby die veel tijd en zorg vraagt.. Maar hoe dan ook ,ik ben blij dat ik hier ben.
Ik heb deze morgen ons liedje opgezet in de auto Ik heb gehuild. Ineens komt dat op,en dat gaat dan ook weer vanzelf over. Ik vind het niet erg dat ik huil,want ik weet ook wel waarom. Er denken nu veel mensen dat dit wondertje in mijn buikje alles zal herstellen,en alle pijn zal wegnemen. Maar dat is helemaal niet zo. Die pijn,dat verdriet,dat gemis..is allemaal voor jou, en kan ook niet door een ander worden weggenomen. Dit kan niemand vervangen,en het hoeft ook niet. Het is de bedoeling niet dat iemand dit ook weg neemt van mij. Ik wil niet dat iemand reageert en zegt dat Zoë nu wel zal vergeten zijn! Als iemand onder jullie zou hetzelfde meemaken als ons... Dan zouden jullie ook zo vlug mogelijk een ander babytje willen. Om de leegte in je buikje op te vullen,om het verdriet een beetje te laten verdringen door andere dingen te hebben om naar uit te kijken. Het zou ook nooit de bedoeling zijn dit babytje de spullen te geven die van jouw waren,die blijven allemaal opgeborgen in een doos, en die zullen nooit meer het daglicht zien,tenzij ik er zelf eens naar wil kijken. Maar anders..de spulletjes die van jou zijn mijn kleine meid, zal geen enkel ander kindje bezigen. Daarvoor is mijn verdriet te groot. Ik voel dat mensen niet begrijpen dat ik nu en dan hoogtes en laagtes kan hebben in mijn leven. In de periode van de bevalling tot nu heb ik wel per week zo drie keer en zwak momentje. Voor de mensen die dit niet kunnen begrijpen,kun je misschien eens op een site gaan kijken waar dokters beschrijven hoe je een rouwproces doormaakt. Daar kun je zien dat mensen zoals ik niet beseffen wat we doen,of hoe we soms overkomen, maar dat hoogtes en laagtes wel van toepassing zijn. Ik zelf doe daar niet per se om ,dat te krijgen,maar het is wel degelijk zo. Als je niet kan begrijpen wat ik bedoel is het simpelste uit te leggen dit; ik kan de ene dag heel super vriendelijk zijn en lachen als geen ander, en een volgend moment kan ik huilen van verdriet,en mijn leven helemaal zwart in zien. En dat heb ik nu ook. Ik kan mij nu al beter concentreren op mijn werk,in het begin zijn je gedachen heel ver, en ben je nog constant bezig met jezelf vragen te stellen,en je zelf te beschuldigen. Maar op den duur heb je elke vraag beantwoord,en weet je ook dat het niet allemaal jouw schuld is,en dan kun je daar mee leven. Je begint het te plaatsen,en als je zover bent,ben je al halverwege je proces. Het moet normaal 1 tot 2 jaar duren voor je weer mentaal sterk genoeg bent, en je verdriet kan accepteren,en de goede dingen hiervan te herinneren. en met die herinneringen een toekomst op bouwen. Jouw naam flitst wel drie keer per minuut door mijn hoofd! De anatoom Patholoog(diegene die de autopsie heeft uitgevoerd) heeft mij de laatste keer gezegd,dat als ik op al mijn vragen een antwoord wist; dat ik dan pas klaar zou zijn om een nieuwe zwangerschap aan te gaan. Ik denk dat ik ongeveer een weekje voor mijn reisje Djerba langs ben geweest bij hem dus dat is zo een goede maand geleden,en toen zei hij mij dat ik zeker nog niet sterk genoeg was om er weer halsoverkop in te vliegen een aan een nieuwe baby kon beginnen. Ik moest een halfjaar tot een jaar wachten van hem. Ik heb alles toen weggelachen als hij dat zei,maar eigenlijk heeft hij gelijk. Hij bedoeld gewoon dat ik mijn tijd echt wel moet nemen om over jou Zoëtje dus te geraken,en dat eerst in mijn hartje moet plaatsen,want als ik binnen het jaar al weer een baby moet afgeven,of indien het goed is kan bevallen van een gezonde baby, dat het verdriet mij dan zal weten te pakken,en ik er dan misschien niet meer zo goed van af kom als nu. Want ik moet hem wel gelijk geven,ik geef mezelf geen kansen meer te rouwen om jouw. Ik probeer mijn gedachten te verzetten,en mijn tranen te verbijten. En ik zou veel beter elke avond een klein beetje wenen.... Het zou mij meer deugd doen,dan nu en dan eens te snikken en alles op te kroppen. Hoe dan ook,ik ben er van overtuigd dat ik er sterk genoeg voor ben om alles te doorstaan. Ik hoop dat iedereen wel een beetje respect toont voor mij,want je mag niet vegeten dat ik nog altijd aan mijn kleine kindje denk. Zij is mijn dochtertje,en je mag ze ook niet vegeten. Ze weet zij wel dat wij er voor haar zijn,en dat ze nooit zal vergeten zijn door ons. Ik hoop dat de bloglezertjes ook aan haar blijven denken. Jij bent het engeltjeszusje van onze Toby en de ' verwachtte 'spruit.
Voor altijd in mijn gedachten, liefs mama xxxxxxxxx
Hallo mijn kleine meid, Mama is er eindelijk terug. Ik ben net thuis van mijn werk.Ik had nog genoeg verlof staan,en heb veel overuren dus kon ik het mij permiteren om een beetje vroeger te stoppen. Aangezien mijn buikje en benen protesteren,moet ik mij wel over geven aan tfeit dat ik niet alles kan. Ik heb veel pijn in mijn benen,en krampen in mijn buik. Ik heb geen goed gevoel. Maar ik moet wel toegeven dat ik al een ganse week mijn camion heb gelost en dat ik wel heel veel gewerkt heb deze week. Ik weet ook wel dat de eerste drie maanden cruciaal zijn,en dat ik toch moet opletten als ik zware dingen moet heffen. Maar in een winkel werken mag niemand onder schatten,en vooral bij zeeman niet. Wij hebben heel veel sleurwerk en moeten ook een ganse dag rondlopen. Maar al bij al is het toch leuk werk,en als je zwanger bent,is niks leuk. Je energie gaat zo naar beneden en eigenlijk denk ik dat er maar weinig mensen vol energie gaan werken. Ik lig nu in mijn bedje,met de laptop te schrijven naar jou,zodat mijn benen en buikje een beetje kunnen rusten. Weliswaar heb ik al een klein buikje die weer begint uit te steken. Ik denk dat mijn baarmoeder weer en beetje opgezet is,je moet ook weten dat jij er nog niet zo lang geleden bent uitgekomen,en mijn lichaam geen tijd heeft gehad om te ontzwangeren. Ook is dit mijn derde zwangerschap,(de allereerste zwangerschap word hier niet meegerekend omdat die toen al zeer vroeg werd afgebroken,want anders is dit mijn vierde zwangerschap) Dus het buikje zal vlug dik worden aangezien de vele zwangerschappen vooraf.
Ik heb anders niet zo veel kwaaltjes,ik ben nog gemakkelijk en kan nog alles eten wat mijn hartje verlangd. Ik profiteer er nu wel van,want binnenkort zal ook dat gedaan zijn. Ik hoop in ieder geval op een positief resultaat.
Het was mij wel een dagje vandaag.. Deze morgen heeft Toby mij wakker gemakt om 8.30uur. Ik voelde mij niet lekker,kon mijn bedje niet goed uit,en ik had krampen. Ik voelde dat mijn maag niet in orde was,en had de neiging om over te geven. Gelukkig duurde dit niet lang. Ik ben er wel van overtuigd dat ze mij het overgeven niet zullen besparen,en dat ik binnenkort elke dag en ieder uur boven het toilet zal hangen. Ook dat zal ik er dan maar weer bij moeten nemen. Al haat ik die periodes,en ze duren ook zo lang. Maar wie weet,ze zeggen dat iedere zwangerschap een ander is!
Om 10.15uur ben ik vertrokken naar de winkel om een belegd broodje voor mama en Toby. Om 10.30uur was ik al in het ziekenhuis bij papa. Hij heeft gans de nacht afgezien van de pijn,en krijgt nu om de 2 uur een baxter met nieuwe medicatie. Hij zag er wel al beter uit,maar nu en dan alweer wat bleker. Om 15.15 uur ben ik met tante Heidy naar huis gekomen,ik was moe maar moest nog naar de winkel. Ik had nog niks voor in het kistje te stoppen die ik aan oma had willen geven. Aangezien jij geen schoentjes hebt aangehad en geen fopspeentje hebt gekregen kon ik moeilijk iets uit jouw spulletjes afstaan. Ook heb ik moeite met dingen weg te geven die mij aan jouw herinneren,dus de bedoeling was om in het kistje een fopspeentje met oma erop en eentje met opa erop in te stoppen. Helaas heb ik een paar winkels gedaan,en vond ik die tuutjes niet. Ik had destijds zoiets voor Toby gekocht,maar wist niet meer waar. Ja de apotheker had ik niet meer aan gedacht. Dus had tante Heidy de ideale oplossing om in de multi bazar in Izegem schoentjes voor een popje te kopen en die dan daar in te stoppen. Omdat een popje kleine voetjes heeft paste dit perfect bij jou kleine voetjes. Eens ik die schoentjes zag had ik het zeer moeilijk,ik begon te wenen. Ik stond middenin een winkel te wenen,mijn keel deed weer pijn en ik voelde mijn ogen vullen met tranen. Ik vloekte omdat ik weeral moest wenen,waarom nu en waarom daar. Ik doe dit liever thuis als ik alleen ben. Maar die dingen hou je niet tegen,en ik weet ..dat ik altijd huilen zal Ik vond dit zo hartverscheurend al die dingen te zien,die ik voor jou had willen doen. Ik zal het kadotje vrijdag overhandigen aan oma,zodat zij jou een plaatsje kan geven in haar huisje. Ik hoop dat zij tevreden zal zijn,en hopelijk doet het haar ook iets. In ieder geval,het is een aandenken aan jou,dat was het minste dat ik kon doen voor hen.
Om 17.30 uur ben ik nog eens tot bij papa geweest,niet zo lang,want wij moesten nog eten. En morgen is het weer school en werkdag voor ons. Om 18.45uur was ik thuis,patatjes schillen en eten maken en we konden er weer tegen. Toby heeft nu een ijsje gekregen omdat hij zolang in het ziekenhuis heeft gezeten en zeer flink is geweest. Ik ga dan een beetje tv kijken zodat ook mijn lichaampje een beetje kan rusten. Ik heb nog steeds een zware hoest en mijn keel ligt al open van het allemaal op te hoesten. Ik zal dan ook maar eens een dokter raadplegen zodat het mij niet meer ellendigheid bezorgd.
Goede nacht mijn kleine meid.. Mama komt nog eens piepen voor ze gaat slapen. Broertje Toby ligt al enkele uren in dromenland,hij mocht in het grote bed van mama slapen. Ik heb ondertussen ons nestje gepoetst . Het is nu net middernacht,het is heel donker buiten,en ik zie geen maan. Hier binnen is er weinig licht,maar op de muren zie je het schemeren van de kaarsjes die branden voor jou fotokader en je 3 d echo die ingekadreert is.. Je tere lichaampje weerkaatst als ik achter mij kijk,en je ligt daar zo vredig te slapen. Ik steek nu en dan een kaarsje aan,ik heb er geen verklaring voor waarom, maar ergens denk ik dan dat je ziet dat wij nog altijd hopen dat je daar ergens een goed bestaan hebt. Hoe je het ook mag en kan noemen,er zal wel altijd iets zijn hierboven. Ze leren het ons in de school,dat er ergens een God bestaat,of bestaan heeft. Ik vraag mij dan wel af waarvoor hij al die engeltjes nodig heeft,en waarom hij net die bepaald persoon uit zijn leven verlost om naar boven te gaan. Hebben bepaalde personen aan bepaalde leeftijd iets wat hij kan mee doen? Of is dit gewoon de bedoeling,hun bestemming? Ik voel me heel jong als ik probeer te begrijpen hoe het leven in elkaar zit. Ik ben ook nog zeer jong,en ik denk nog altijd anders dan bepaalde maam's op oudere leeftijden. Ik relativeer minder,ik denk ook anders,ik handel ook anders.. En ik begrijp ook veel minder. Ik zou mezelf dingen afvragen die je alleen maar in films kan zien. Ik stel mezelf de vraag dan altijd,als engelltjes in films goede dingen doen voor hun mensen, zou jij dan ook iets positiefs kunnen doen voor mij? Het zijn dingen die de mens niet kan op antwoorden,dingen die wij niet kunnen weten, maar ergens moet er toch iemand zijn,of een teken zijn ..dat er wel degelijk iets is? Want waarvoor staan engeltjes dan ? Wat betekenen die voor God? Soms dnek ik nog heel kinds als het over de godsdienst gaat,en nu en dan zou ik durven geloven. Al heeft God mij hier en nu veel pijn aangericht,en hoop ik dat hij zijn redenen daarvoor heeft.
Als ik mijn verhaal herlees,en dat doe ik niet veel..maar nu en dan wel.. dan zie ik hoogtes en laagtes in mijn rouwproces.. Het wil zeker en vast zeggen dat ik een proces doormaak,en dat ik het ook bewust doe. Ik denk dat ik in de herkenningsfase zit;die mij namelijk doet inzien dat ik verdriet heb, en verdriet aankan. Dat ik een stapje verder zet in de positieve zin,om jou mijn kindje een plaats te geven in een andere kamer van mijn lichaam. Ik heb je al in mijn hartje,nu moet ik je nog uit de verdrietzone krijgen,en naar de mooie kant van mijn lichaam sturen,waar je voor eeuwig zal zijn,en waar ik je los kan laten zodat je met je vleugeltjes overal zal zijn waar ik ben. Ik zal je zeker ooit loslaten,en ik wil je ook nooit vergeten. Ik moet nu door een harde periode in mijn leven,die periodes zullen gevuld zijn met angst en verdriet. Ze zullen ook gevuld worden met liefde en geborgenheid. Ik heb een babymensje in mijn buik,dat nu nog heel klein en tenger is.. Het zal mijn dromen niet vervullen,maar wel mijn gedachten aan jou koesteren. Het zal mij jouw niet terug geven,maar het zal mijn hartje bewonderen,en mij de liefde geven die ik van jou zou hebben gekregen als jij hier en nu bij mama was. Eens wij samen die gruwelijke bangelijke testen hebben doorstaan ,zal het bang afwachten zijn naar de resultaten, die hopelijk niet dezelfde zijn als bij jouw mijn engel. Het kleine foetusje zal pas zijn naam krijgen als hij /zij sterk genoeg is om de gynaetica te verslaan,en aan te tonen dat het een baby kan worden,die tot een gezond mensje kan worden. Ik heb mij vandaag de vraag gesteld of ik jou nu zal vergeten als ik te veel aan het nieuwe babytje moet denken. En mijn antwoord daarop is heel duidelijk;neen! Ik vergeet jou helemaal niet,en hopelijk de mensen rondom ons ook niet. De bedoeling van mijn zwangerschap is om mijn leeg gevoel een vullign te geven,iets wat mij opnieuw kan doen herleven,iets waar ik nog misschien voor 1 keer kan naar uitkijken. En ook,om misschien later niet te moeten zeggen,had ik het maar nog eens geprobeerd. Het is natuurlijk heel sterk van ons om het nog eens aan te durven,het bewijst van lef,en karakter. Velen waar ik de vraag aan heb gesteld of zij het zouden doen,zeiden altijd resoluut neen! Maar ik wil mezelf later nooit afvragen of het ooit wel ging kunnen. Ik zal het nu gedaan hebben,e kan nooit geen spijt meer krijgen. Het risico dat ik pas zal zien aan een 24tal zwangerschapsweken of de baby een kans maakt is groot, heel groot,de kans dat het gezond is,is minimum.. Ik besef zeer zeker dat ik misschien in februari...maart ik weet niet wanneer daar in het moederhuis beland met dezelfde diagnose ,en dat ik dan daar alweer de hel zal kunnen doormaken. Ik ben er van overtuigd dat een mens gemaakt is om tegenslagen te doorstaan,en ze vroeg of laat ook weet te accepteren. Ik wil voor geen geld ter wereld dat allemaal opnieuw meemaken,maar zoals ik al zei,het lot beslist daarover. Ik zal het dan allemaal moeten aankunnen,en hopen dat ik dan sterk genoeg ben om een engeltjesbroer of engeltjeszus aan jou door te geven,en ik kan dan maar mezelf troosten met de gedachte..dat jij het gedaan hebt,omdat je jou alleen zou voelen. Ik heb in elke situatie begrip voor de natuur. Al had je me dit twee maanden terug niet mogen vragen,want dan was gans de wereld een duivel voor mij. Intussen heb ik alles al een beetje laten bezinken,en dankzij iedereen hun goede raad,is er aan elke daad wel een mooi verhaal gekoppeld. Niks gebeurd voor niks,en alles heeft zijn redenen. Ik kan wel uren naar jou schrijven,en dagen naar jou kijken.. De ene dag huil ik tranen met tuiten,de andere dag kijk ik zo naar je op. Vind ik je zo lief slapen,en vind ik je de mooiste baby die ik ooit ter wereld heb gezet. Ondanks je kleurtje..was je zo volmaakt. Ik had het beter begrepen als jij er anders uitzag..onvolmaakt.. Maar ik zie niks aan jou,ik zie geen afwijkingen,want er waren er ook geen.. Ik zie alleen dat je de ogen van papa hebt,de omrandingen van je broertje.. En helemaal niks van je mama Maar ik ben al heel blij dat jij uit mama's buikje komt.. Dat je mijn meisje bent..dat ik een dochtertje heb. En dat jij een schitterende engel bent,die over ons waakt,en mij zal helpen als ik er nood aan heb. Ik weet zeker dat jij over mij waakt,en als er iets dreigt te gebeuren met mij,dat jij mijn bewaarengeltje bent. En als ik voel dat jij er niet bent,dan zal ik eens luid roepen,want dan weet ik dat je even rust neemt. Ik wil je zeker geen pijn doen kleine meid met mijn pogingen naar een andere baby toe.. Het kindje weet niet dat jij er niet meer bent... Ik hoop dat er een klein deeltje van jouw herboren word..al was het maar de gelijkenis.. de oogjes of zo...Maar ik zal jou niet vervangen. Ik voel me zo tweestrijdig,blij..maar verdrietig
