Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
18-09-2009
Vrijdag 18 september 2009
Hallo mijn mooie schitterende ster aan de hemel,
Ik heb net zoals elke dag een redelijke dag,die soms minder goed gaat en soms beter gaat.. Ik weet dat ik bijna elke dag hetzelfde moet gaan schrijven,maar zolang ik me verdrietig voel zal ik ook niet gaan schrijven dat het 'goed 'met mij gaat. Ik had deze voormiddag een les ingepland voor de 'nieuwe 'verkoopsters in onze regio, ik had Valerie(een collega' van mij )beloofd het fotoboek van jou(Zoë) mee te brengen omdat zij dit blijkbaar nog niet gezien had. Toen ze het zat in te kijken kwamen natuurlijk al mijn cursisten toe,en zagen zij natuurlijk dat dit geen fotoboek was van een gezonde geboren baby.. Ik had het moeilijk om dat ze het ook inkeken,maar anderzijds heb ik voor niemand geheimen en mogen zij mijn kleine meid zien,want ik ben er trots op! Mijn les liep zoals gepland,en mijn voorbereidingen hadden mij daar serieus op geholpen. Ik liep op schema,en konden om 12u30 stoppen en naar huis toe. Eenmaal ik thuis kwam was papa er al,hij lag in de zetel en probeerde wat te rusten. Ik heb mijn eten klaargemaakt,mij helemaal dik gegeten:-P en ben dan maar eens gaan piepen naar mijn site.. Ik ben ook gaan zoeken naar verhalen die redelijk wat over hetzelfde zouden gaan als die van mij, en ik heb er eentje gevonden,na lang zoeken. Ik heb een ganse namiddag naar die verhalen gekeken,ik heb ze gelezen,ik heb gesnikt,gesnotterd en gehuild...Het is een aangrijpend verhaal. Ik ben trots op die mevrouw hoe zij haar verdriet kan verwoorden,en hoe zij talent heeft om dat allemaal op een site te gaan plaatsen. Het enige verschil die ik met haar heb is,zij heeft drie engeltjes verloren.. 1 baby afgegeven op een zwangerschapsduur van rond de vijf zes maanden,en dan eentje die na een twaalftal weken het leven verliet,en dan eentje die drie dagen geleefd heeft. Ik dacht bij mezelf,hoe is dit mogelijk,drie keer dat zelfde verdriet meemaken,hoe overleeft een mens dat zo? Ik mag er niet aan denken dat ik ditzelfde weer zal doormaken,en hoe mijn lichaam daar tegen over zou staan. Ik kan mij heel goed in die mevrouw haar gevoel stellen,maar drie keer zou voor mij mijn doodskistje worden. Ik ben er zeker van dat ik dit niet nog een keer aan kan,al lijkt het mij vrij waarschijnlijk dat ook ik mij terug in die situatie kan bevinden als het lot dit beslist. Het verhaal die ik daarnet las was helemaal hetzelfde op 1 puntje na,zij hebben gekozen de zwangerschap iets later af te breken,om van hun dochter afscheid te nemen in levende lijve,ik daarentegen was niet sterk genoeg om jou te horen wenen,en je je flesje te mogen geven,terwijl je in de daaropvolgende uren zou gaan sterven. Ik as bang dat jij pijn zou hebben,en dat ik je nooit had kunnen afgeven. Als ik hun verhaal nu lees,heb ik spijt,want zij hebben zo veel meer van hun engeltje over gehouden dan ik, ik heb enkel de weinige foto's,geen kleertjes,en geen fopspeentje waar jij je laatste zuigreflex aan hebt gegeven. Ik heb enkel je dekentje in mijn kamer liggen,waar jij hebt in gelegen toen je net uit mijn buikje kwam. En ik weet wel,spijt komt altijd te laat,maar ik ben ervan overtuigd dat als ik het moet meemaken nog een keertje, beslis ik om de baby te houden,hoe dan ook,kost wat kost. Ik heb er nu veel te veel spijt van dat ik maar een korte tijd heb kunnen genieten van jou bestaan, en dat er zoveel mensen zijn die jou nog hadden willen zien. Ik heb jou en die mensen geen kans gegeven,en dat doet bij mama heel veel pijn. En laat veel sporen van schuldgevoelens na. Ik kan mij alleen maar koesteren aan alles wat ik nog over heb,en hopen dat het toch niet weer gebeurd. Ik riskeer mij alleszins heel ver met het opnieuw te proberen. Alhoewel ik niet eens weet hoe het nu zit,want vandaag moest ik ongesteld worden,en ik voel niks opkomen. Ik voel me wel raar,maar niks wat op menstruatie lijkt. We zullen zien,ik hoop dat het dan morgen zo ver is,want het wachten duurt mij nu te lang. Ik wil het niet forceren,maar ik weet dan hoe ver ik sta,en dan kan ik ook om medicijnen voor mijn ziek zijn.
